DEZE MAAND EEN KWART EEUW
Churchill
verloor het duel met Roosenveld
„Huwelijken sluiten"
tussen bedrijven
vooral kwestie
van vertrouwen
zegt fusie-expert Schuil
TANDARTS
LIEVER
GEZOND
DAN RIJK
„STROOM" UIT ZONLICHT
HOEFT NIET DUUR TE ZIJN
ANTILLIAANSE KINDERZEGELS
Spoedig lancering van Europa-raket
Montgomery landt in Zuid-ltalië
Badoglio ondertekent capitulatie
van Italië aan Geallieerden
Italiaanse troepen bezetten Rome,
maar Duitsers ontwapenen hen
Laatste joodse Nederlanders naar
Westerbork gedeporteerd
Duitse moordpartij op Cephalonia
2 Q *10 voet
VERSCHILLEN
MEER RISICO
ONTWAPEND
BLOEDIG
STALIN
SNORREN
DE LAATSTEN
BREEKBAAR
GEDEMONSTREERD
WOESTIJNGEBIED
AFVALLERS
VEEL SOORTEN
GEEN OPVOLGER
NIET ACHTER
9 Mussolini
midden) buigt
zich met enkele
officieren over de
stafkaart,
waarop de
posities van de
verschillende
afdelingen van
het Italiaanse
leger zijn
aangegeven.
Fusies zfjn aan de orde van de dag. Grote ondernemingen slokken minder grote
concurrenten op. Kleine bedrqven die moefzaam het hoofd toven water kunnen
houden, maken met andere zwakke broeders een stevige vuist. Buitenlandse on
dernemingen willen zich vastbeten in de Nederlandse markt en in die van de
Europese Economische Gemeenschap en „overvallen" onverhoeds n.v.'s. Vele Ne
derlandse ondernemingen hebben de afgelopen jaren al een partner gevonden.
Maar nog zeer velen ztfn op zoek naar de ware Jozef. De Nederl. Export Com
binatie (N.E.C.) heeft een „huwelijksbureau" opgericht voor ondernemingen. „Er
is duidelijk behoefte aan zo'n bureau", zegt de heer W. P. Schuil, directeur van het
onlangs opgerichte Centraal Bureau voor Fusie-bemiddeling.
„We hebben al ruim driehonderd
aanvragen. Ze zijn afkomstig van fa
brikanten die om verschillende re
denen met andere bedrijven willen
samenwerken", licht de 49-jarige heer
Schuil, oud-directeur van de Europese
Pluimvee Unie toe.
De fusiemakelaar loopt niet met zijn
opdrachten te leuren. Hij werkt ach
ter de coulissen van het grote fusieto
neel. „Ons werk moet in alle stilte ge
beuren. Het is vooral een kwestie van
l^en inspecteur van politie in West-Duitsland schreef 8 sept. 1943 in zijn
J dagboek: „Na het eten werd er door een kennis uit Laren opgebeld en
kregen we een Jobstijding van de eerste rang te horen: „Italië heeft onvoor
waardelijk gecapituleerd".
Een dag later schreef deze Nederlander in zijn dagboek over een razzia: „Een
vrouw met een kind van vijf maanden zag kans van de tram waarmee zij onder
toezicht van twee rechercheurs vervoerd werd, te springen en met het kind te
ontkomen. Zij werd de volgende dag weer aangehouden gelukkig".
De man had erbij kunnen schrijven:
„Het babytje werd gelukkig enkele da
gen later in Polen tegen een muur te
pletter geslagen en de vrouw werd ge
lukkig tegelijkertijd vergast".
Dat schreef de plichtsgetrouwe politie
man natuurlijk niet in zijn dagboek,
want dan had hij na de oorlog niet
kunnen verklaren, dat hij van niets had
geweten.
Een 48-jarige handelsreiziger in Am
sterdam hield ook' een dagboek bij:
„Ik ken mensen die totaal in de put
zitten. Die prakkiseren almaar over de
oorlog, maar daar heb ik geen tijd
voor. Als ik niet op snor ben om iets
te vinden, dan ben ik op'tuin en als ik
daar niet ben dan fourageer ik hetzij
melk, of vis, of kaas... Onze Lieve Heer
is met me".
Er werden in die tijd veel dagboe
ken bijgehouden. Een 54-jarige joodse
journalist in het concentratiekamp
Westerbork schreef op 30 september
1943: „Professor Cohen is gearriveerd.
„Het is voor mij een gevoels
kwestie".
ALKMAAR „Kiezen of de
len", zegt de Alkmaarse tand
arts J. P. Kokkes, „want ik heb
het veel te druk en mijn eigen
gezondheid is tenslotte ook van
belang". Hij koos voor zijn zie
kenfondspatiënten en verstuurde
zeshonderd keurige brieven aan
zijn particuliere klanten. Daarin
vertelde hij voortaan alleen nog
maar ziekenfondsleden te zullen
helpen. Hij bedankte hen voor
het in hem gestelde vertrouwen
en hij hoopte dat ze niet boos
zijn.
„Kijk eens", zegt de heer Kok
kes, „ik heb dit jaar mijn 25-ja-
1 rig jubileum gevierd en ik ben
1 nu vijftig jaar. Ik wil geen enke-
1 le particuliere patiënt beledigen,
maar ik moest een maatregel
nemen om mezelf te bescher-
men. Er gaan weken voorbij dat
1 ik door de drukte helemaal niet
I buiten kom en dat wordt te gek.
1 Ik ga nu voortaan iedere dag
tweemaal een half uur wande-
1 en.
Tandarts Kokkes heeft nog een
jaartje naar een jeugdige colle
ga uitgezien, die zijn par
ticuliere praktijk gratis wilde
overnemen, maar het lukte niet.
Zes jaar geleden nam hij ook al
maatregelen om patiënten kwijt
te raken. Toen besloot hij zijn
praktijk voor leden van het zie
kenfonds, maar dat duurde niet
lang.
„Ik heb nu gekozen voor de
patiënten van het ziekenfonds.
Sociale tandheelkunde is mijn
hobby. Ik voel nu eenmaal meer
voor de ziekenfondspatiënten,
zonder dat ik daarmee een par
ticulier wil beledigen".
Tandarts Kokkes. staat erom
bekend dat hij zijn werk goed en
nauwkeurig doet, wat de klan-
tenstroom sterk deed groeien.
Het enorme aantal van 5500 zie
kenfondspatiënten staat bij hem
ingeschreven. Van hen is 45 pro
cent volledig gesaneerd wat be
tekent dat zij slechts tweemaal
per jaar voor controle moeten te
rugkomen. Landelijk is het per
centage gesaneerden 23. De heer
Kokkes vermeldt deze voor
sprong niet zonder trots. Zijn
keuze voor de sociale tandheel
kunde heeft geen politieke ach
tergrond, want de heer Kokkes
is niet politiek geïnteresseerd.
„Natuurlijk heeft deze maatre
gel voor mij nadelige financiële
gevolgen, maar de eigen gezond
heid is ook wat waard. Ik hoop
over tien jaar in aanmerking te
kunnen komen voor een pensioen
van het ziekenfonds Alkmaar/
Den Helder".
Tandarts Kokkes baarde drie
jaar geleden opzien door patiën
ten met een baard consequent te
weigeren. Een bordje in zijn
wachtkamer leert nog steeds:
„Wie met baard naar binnen
gaat, komt met kiespijn weer op
straat".
„Ja, ik help geen mensen met
een baard. Om te beginnen is
het een vreselijk gevoel, want
je moet als tandarts een patiënt
bij de kin vasthouden en dat is
niet leuk als daar een baard op
groeit. Ik heb deze maatregel
echter ingevoerd uit veiligheids
overwegingen. Ik werk met een
snelle boor, die 300.000 omwente
lingen per minuut maakt. Het
is wel eens gebeurd dat de boor
even in contact kwam met een
bontje of een kraagje van een
vrouwelijke patiënt. De boor
draait zich daar dan helemaal
in. Ik moet er niet aan denken
wat er gebeurt als de boor zich
in een baard draait.
„Ik vind het niet veilig om
mensen met een baard te helpen
en ik voel me niet zeker. Daar
om, voor mij geen baarden. Ik
stuur ook mensen terug die hun
tanden niet hebben gepoetst. Ver
der heb ik natuurlijk helemaal
niets tegen mensen met baarden.
Moet iedereen zelf weten".
Wie in Alkmaar zijn baard wil
laten staan, zal dus over een
puntgaaf gebit moeten beschik
ken.
it;
Ook de Nederlandse Antillen hebben hun kinderzegels. De serie voor 1968 is
ointworpen door de fotograaf F. Fischer en de tekenaar G. A. M. Roovers te
Willemstad. Allle zegels zijn uitgevoerd in de kleuren rood, geel, blauw, groen en
zwart. De prijs van de serie is in Nederlandse munt f 1,80.
Hij is ondergebracht in barak 62, een
dóódgewone barak. Asscher is onder
gebracht in barak 61, eveneens een
doodgewone barak". (Cohen en As
scher waren de voorzitters van de
Joodse Raad Red.).
Wat er ook allemaal gebeurde in
september 1943, zoals deze dagboek
fragmenten bewijzen: iedereen leefde
in zijn eigen kringetje. Slechts weini
gen voelden zich echt persoonlijk be
trokken bij het grote wereldgebeuren.
Voor die weinigen leek de situatie in
september 1943 hoopvoller dan zij in
werkelijkheid was: het Russische offen
sief leek onstuitbaar en in Italië was
het alsof de geallieerden slechts» door
behoefden te lopen. In de nacht van 2
op 3 september stak Montgomery met
zijn Achtste Leger de Straat van Messi
na over. Op de neuspunt van de Itali
aanse laars vestigde hij snel een stevig
bruggehoofd.
Diezelfde dag'ondertekende de nieu
we Italiaanse regeringsleider Badoglio
de onvoorwaardelijke capitulatie van
Italië. Zes dagen later landde een ster
ke Amerikaanse troepenmacht in de
Golf van Salerno en de hele Italiaanse
vloot voer uit La Spezia om zich op de
rede van Malta aan de geallieerden over
te geven.
Het leek dus allemaal geweldig, maar
achter de schermen groeide er onder de
geallieerde leiders een ingrijpend me
ningsverschil. President Roosevelt zei
tevreden te zijn als de geallieerden
voor het vallen van de winter tot voor
bij Rome zouden oprukken. De Ame
rikaanse president achtte dit doel zo
gemakkelijk bereikbaar, dat hij on
middellijk na de landingen begon met
het verminderen van troepen, vlooteen-
heden en materiaal-aanvoer voor het
Italiaanse front.
Roosevelt achtte het Italiaanse front
slechts van zeer bijkomstige beteknis.
Voor alles wilde hij dat de invasie in
West-Frankrijk zou slagen in Quebec
had hij in augustus 1943 met Churchill
de plannen voor dit Tweede Front, dat
in 1944 zou worden gevormd, definitief
vastgesteld.
Bovendien moest Roosevelt de zware
verantwoordelijkheid dragen voor de
oorlog tegen Japan. Toen de zaken in
Italië voorspoedig gingen, gaf hij grote
voorrang aan een actie tegen de Ja
panners in Birma.
Hoe omvangrijk de geallieerde le
gers en hun materieel ook leken, onuit
puttelijk waren zij niet: het was een
gigantisch schaakspel en men kon de
zelfde pion niet tegelijk op twee plaat
sen inzetten.
Churchill was het met de Amerikaan
se visie niet eens. De Engelse regerings
leider was er van overtuigd dat de
geallieerden nog korte tijd al de be
schikbare krachten aan het Italiaanse
front moesten geven, omdat dit front
op instorten stond. De doorbraak in
Italië, mits krachtig doorgezet, zou de
andere acties niet in gevaar brengen.
Italië was de eerste grote vuurproef
voor de Brits-Amerikaanse samenwer
king. Zoals uit vele acties zou blijken,
waren de Britten meer bereid tot een
wat riskante onderneming met kans op
onverwacht grote winst dan de Ameri
kanen, die zich zelden tot grote acties
lieten verleiden als te voren niet hun
overmacht de uitslag bepaalde.
De gevolgen van Roosevelts politiek
lieten in Italië niet lang op zich wach
ten. Na het verminderen van de aan
voer werd de toestand aan het front bij
Salerno plotseling zeer kritiek. Een te
genaanval van Duitse pantserkolonnes
dreef de Amerikaanse invasietroepen
bijna terug in zee. Slechts een zeer
snelle opmars naar het noorden van
Montgomery's Achtste Leger redde het
Salernofront, maar de kans op specta
culaire winst was verkeken.
De Italianen die de aanvalskracht
van de geallieerden overschat hadden,
waren onmiddellijk na de invasie overal
in Italië in opstand tegen de Duitsers
gekomen. Italiaanse troepen bezetten
Rome om de naar zij meenden: op
stormende geallieerde legers vrije
doorgang te geven.
Toen de Amerikanen bij Salerna wer
den gestuit werd Rome door Duitse pa
rachutisten besprongen en bezet. De
Italiaanse troepen werden ontwapend
en een massaal Duits leger groef zich
in'ten zuiden van Rome, tegen de hel
ling van de Monte Cassino, bekroond
door een beroemd vroeg-middeleeuws
klooster.
De vertraging in de opmars van de
geallieerden werd oorzaak van vele
bloedige drama's. Zo weigerde de Ita
liaanse bezetting van de eilanden Korfu
en Cephalonia zich aan de Duitsers
over te geven en de Italiaanse militai
ren openden het vuur op de Duitse
troepen die de eilanden wilden gaan
bezetten. Een woedende Martin Bor-
mann Hitiers rechterhand, die nog
steeds als vermiste oorlogsmisdadiger
wordt gezocht gaf in een geheime or
der het bevel dat alle Italianen op de
eilenden moesten worden uitgeroeid.
Na tien dagen strijd gaven de Italia
nen zich aan de Duitsers over, waarop
onmiddellijk de executies begonnen. In
totaal twaalfduizend Italianen zelfs
zieken en gewonden uit de hospitalen
werden voor de vuurpeletons gesleept
waren in enkele dagen afgeslacht.
Men is nu, 25 jaar later, in West-Duits
land nog steeds bezig om de moorde
naars voor een rechtbank te krijgen.
Oostelijk van Italië kwam in septem
ber 1943 een ander eilandendrama tot
ontwikkeling. Na de eerste successen
aan het Italiaanse front hadden Britse
troepen de eilanden Coos en Leros in
de Egeïsche Zee bezet. Een aanval op
het eiland Rhodos werd voorbereid toen
de vermindering van de Amerikaanse
strdijkrachten en aanvoer aan het Ita
liaanse front begon. Zonder de bezet
ting van Rhodos waren Coos en Leros
onhoudbaar voor de kleine geallieerde
bezettingen.
Een zeer felle telegrammenwisseling
tussen Roosevelt en Churchill kon de
Amerikaanse president niet van ge
dachten doen veranderen. Er dreigde
zelfs een breuk tussen de twee gealli
eerde oorlogsleiders toen gaf Chur
chill fel protesterend toe. Enkele we
ken later moesten de geallieerden zich
op Leros en Coos na zeer bloedige ge
vechten aan de Duitsers overgeven.
Zelfs in zijn memoires rept Churchill
niet over een mogelijk politiek oogmerk
van de acties in de Egeïsche Zee. Het
moet nu echter wel als vaststaand wor
den aangenomen dat deze grootmeester
op het Europese schaakbord had ge
hoopt via Rhodos een aanval te wagen
op Griekenland om via een snelle op
mars door de Balkan de aanstormende
Russische legers de weg naar het Wes
ten af te snijden.
De Amerikanen zouden na 1943 nog
vele jaren bewijzen dat zij onbekend
waren met de eeuwenoude regels van
het Europese schaakspel.
In Moskou zat een onbewogen Sta
lin, die het door churchill verloren
spel wel doorzag. Hij vond dat het tijd
werd om eens met Churchill en Roose-
fvelt aan één tafel te gaan zitten ten
einde het naoorlogse Europa-vast tij
dens de oorlog te verdelen.
In het bezette Nederland had men
geen flauwe notie van het ingewikkelde
spel dat zo verstrekkende gevolgen zou
hebben. Naar buiten toe werd de eens
gezindheid van de vele geallieerden
gaaf bewaard. Voordat het Italiaanse
front in november 1943 aan de voet van
de Monte Cassino zou verstarren leek
het erg goed te gaan, al was men hier
wat teleurgesteld dat die stomme Ita
lianen op 12 september Mussolini' lieten
ontsnappen en dat zij geen kans had
den gezien de Duitsers uit Rome te
houden.
Maar nogmaals: men moet zich het
medeleven met het wereldgebeuren in
Nederland niet al te intensief en al te
uitgebreid voorstellen. Zelfs de gebeur
tenissen in eigen lgnd, waarbij men zelf
niet direct was betrokken, gingen langs
de meeste Nederlanders heen.
Het boven gedeeltelijk aangehaalde
dagboekfragment van de Amsterdamse
handelsreiziger wordt bijna geheel ge
vuld rrtet een opsomming van wat de
man wel allemaal bij elkaar wist te
„snorren'i: boterkoekjes, een karper,
twee pond bruidssuikers voor zijn
vrouw, die ook wel wat mocht hebben
als haar man tabak van een tientje per
ons rookte. Tussen al deze zwarthandel
heldendaden staat dan als terloops dat
er razzia's werden gehouden in Amster
dam.
De handelsreiziger vermeldt dit in
zijn dagboek, omdat de Duitsers alle
treinen ip beslag hadden genomen, zo
dat een uitstapje naar een plattelands
relatie bijna niet door kon gaan. Hij
vond echter nog een trein en beladen
met kersen kwam hij 's avonds thuis.
Het is niet in zijn dagboek te vinden,
dat op 29 september 1943 de laatste tien
duizend joodse Nederlanders uit het get
to van Amsterdam naar Westerbork
werden gedeporteerd. Bij dit laatste
transport bevond zich ook de Joodse
Raad die, door de Duitsers daartoe ge
dwongen, de jacht en de moord, zo
als later bleek op ruim honderddui
zend joodse Nederlanders administra
tief had geleid.
De beide leiders van de Joodse Raad
Cohen en Asscher overleefden de
oorlog. Zij zijn na de oorlog met smaad
overladen voor hun werk als leiders
van de Joodse Raad.
Deze kritiek is niet zonder grond,
want zij zijn tot het bittere einde de
willoze werktuigen van de Duitse moor
denaars gebleven.
Maar hoeveel Nederlanders, die als
de Amsterdamse handelsreziger de oor
log hebben gevuld met „snorren", heb
ben zich na de oorlog ingespannen om
haarfijn uit te leggen wat de Joodse
Raad wel en wat hij niet had moeten
doen?
Münc hen: Dit is de in Duitsland gebouwde derde trap van de „Europa-raket",
die op 11 november vanaf de basis Woomera ih Australië gelanceerd zal worden.
Deze derde trap brengt een test-satelliet van Italiaanse makelij in een ellipsvormige
baan om de aarde. De trap zal binnenkort naar Australië worden gevlogen.
EINDHOVEN Vliesdunne lagen cadmiumsulfide die zonlicht kunnen om
zetten in elektrische energie zijn ontwikkeld in het Natuurkundig Laborato
rium van Philips. Uit proeven is gebleken dat zij veel goedkoper elektrische
stroom uit zonlicht kunnen produceren dan de zonnecellen die al vele jaren in
de wereldruimte worden gebruikt. Maar ook op aarde biedt deze Eindhovense
vinding grote mogelijkheden. De vliesdunne lagen zijn vervaardigd volgens een
methode die ook bruikbaar is bij de fabricage van microscopisch kleine scha
kelingselementen, zoals weerstanden, condensatoren, diodes en fotogeleiders.
In een artikel hierover in Philips
Technisch Tijdschrift noemen T. S. te
Velde en G. W. M. T. van Helden deze
vliesdunne lagen, die maar veertig dui
zendsten van een millimeter dik zyn,
monokorrellagen. De naam is goed ge
kozen want de lagen zijn maar één
korrel cadmiumsulfide dik.
De twee onderzoekers betogen dat
met deze techniek weerstanden en con
densatoren goedkoper vervaardigd kun
nen worden dan op de gangbare wijze
en dat de nieuwe methode de produktie
van weerstanden en condensatoren met
grotere capaciteit mogelijk maakt.
De gebruikelijke methode, aldus Te
Velde en Van Helden, komt neer op het
volgen van -een omweg. Eerst wordt
een groot kristal gemaakt en dat zaagt
men weer in kleinere stukken Omdat
het materiaal zeer kostbaar is wil men
er liefst zo dun mogelijke plakjes van
snijden, maar gezien de grote breek
baarheid van de kristallen nemen daar
door de kosten van bewerking sterk toe.
„Wij kwamen op de gedachte", schrij
ven zij, „gebruik te maken van mate
riaal in poedervorm."
De vliesdunne lagen bestaan uit kor
rels cadmiumsulfide die los van elkaar
in een vlies kunststof, bijvoorbeeld po-
lyurethaan, liggen. Die kunststof is aan
weerszijden zover weggeëtst dat de
korrels er uit steken en daarna is aan
weerszijden een vliesdun laagje metaal
aangebracht. In de toepassing van der
gelijke monokorrellagen als goedkope
vervangers van zonnecellen is de naar
de zon te richten zijde bedekt met een
vliesje goud dat zo dun is dat het licht
doorlaat.
De bruikbaarheid van deze monokor
rellagen als opwekkers van elektrische
energie uit zonlicht is onlangs op een
tentoonstelling gedemonstreerd. Een
tweewielig speelgoedwagentje werd met
behulp van twee elektromotortjes aan
gedreven door twee velletjes monokor-
rellaag. Een ander demonstratiemodel
was een miniatuurpomp die op soortge
lijke wijze in werking werd gesteld.
De twee onderzoekers zien vooral in
de ruimtevaart belangrijke toepassings
mogelijkheden. Monokorrellagen zijn
veel lichter dan zonnevellen en leve
ren dus een flinke besparing in gewicht
op. Zij kunnen opgerold mee de wereld
ruimte in worden genomen, zodat
men ze kan laten ontplooien zodra zij
hun dienst moeten gaan doen. De veel
ruimte innemende panelen zonnevellen
kunnen dan vervallen.
De heren Te Velde en Van Helden
hebben ook gedacht aan toekomstige
toepassingen op aarde „Zou men er in
slagen'.', schrijven zij, „de directe Om
zetting van zonne-energie in elektrische
energie, afgezien van ruimtevaarttoe
passingen, ook economisch bruikbaar
te maken, dan openen zich belangrijke
andere perspectieven. In vele woestijn
gebieden is vaak wel grondwater voor
handen, maar ze moeten thans nog in
hun onvruchtbare staat gelaten worde,
omdat een goedkope energiebror. ont
breekt om dit grondwater op te pom
pen. Het ligt voor de hand zonne-ener
gie die daar overvloedig beschikbaar
is voor dit doel te gebruiken."
vertrouwen. Er staan vaak enorme be
langen op het spel".
In zijn villa „De Lijsterhorst" aan
de Amersfoortsestraat in Soesterberg
praat hij graag en veel over zijn nieu
we beroep. Voor de ramen van zijn
werkkamer groeien berken en sparren
door elkaar en bloeit de heide nog vol
op. Hij overweegt zorgvuldig wat hij
zeggen zal en wat niet.
„Rijp en groen komt hier binnen",
zegt hij. „Ongeveer de helft van het
aantal aanvragen valt af. Deze onder
nemers moeten wij heel vaak advise
ren niet met een ander in zee te gaan.
Voor deze ondernemingen is een inter
ne reorganisatie veel doeltreffender.
De andere vijftig procent komt bij ons
op de lijst te staan".
Hoe gaat zo'n fusiebemiddeling in
zijn werk? „We hebben in ons archief
de gegevens van vele duizenden be
drijven. Wij selecteren naar bedrijven,
naar produktie-methoden en naar pro
dukten, naar soorten van machine-be
werking en wat niet al. Aan de hand
van deze gegevens gaan we na welk
bedrijf eventueel met onze opdracht
gever zou kunnen praten over samen
werking", zegt de heer Schuil.
Er zijn vele soorten opdrachtge
vers. Er zijn bijvoorbeeld grote con
cerns die de markt aftasten naar een
klein gespecialiseerd bedrijf. In het
boekje van de heer Schuil staan ook
ondernemers genoteerd die wel een
gezond bedrijf hebben, maar als een
berg opzien tegen de enorme investe
ringen in de naaste toekomst.
Een ondernemer loopt niet met fu»
sieplannen te koop. Hij blijft in de on-
derzoekfase graag anoniem, riet fusie»
bureau legt nu voor deze ondernemer
de eerste contacten. De heer Schuil
beschikt over een aantaj. deskundige
medewerker* die •*- als dat nodig en
gewenst is de onderhandelingen be
geleiden. „Op die manier proberen we
de zaak aan elkaar te breien".
Er bestaat grote belangstelling voor
deze wijze van bemiddeling. De heor
Sehuil krijgt zijn aanvragen uit bin
nen- en buitenland. Het zijn niet al
leen leden (200) van de Nederlandse
Export Combinatie die zich hebben
aangemeld. Soms is het een zakenman
met wat geld achter de hand, die con
tacten zoekt met een interessant be
drijf. Soms meldt zich in Soest een
Amerikaans bedrijf dat inlichtingen
wil over samenwerking, overneming of
dat octrooien wil exploiteren.
Er komen ook directeuren, tevens
eigenaren, van familiebedrijven die
geen opvolger hebben.
„Opmerkelijk is de band die vaak
tussen een directeur-eigenaar van een
familie-n.v. en diens personeel be
staat", zegt de heer Schuil. Soms
staat en val een fusie met de eis van
zo'n man: De mensen die zo en zo lang
bij mij in dienst zijn geweest, moeten
in de nieuwe combinatie een goed on
derkomen vinden.
„Veel meer dan een jaar of tien ge
leden, is nu de directeur van een fami
liebedrijf geneigd met andere bedrij
ven samen te werken", aldus de fusie
makelaar.
Er komen aanvragen uit alle be
drijfstakken, maar vooral uit de sec
tor metaal. Deze bedrijfstak, zo
meent de heer Schuil, heeft een duide
lijke behoefte aan interne sanering.
Veel meer zaken moeten zich op een
beperkt aantal produkten toeleggen,
zo meent hij.
Komt er niet een eind aan de reeks
van fusies en vormen van samenwer
king?
„Er zijn nog weinig internationale
fusies tot stand gekomen. De tijd is
volgens mij wel rijp voor fusies over
de grenzen heen".
De heer Schuil houdt zijn blik op de
wereld gericht. Naast hem staat een
wereldbol en onder handbereik staat
een serie dienstregelingen van de
KLM.
Is de Nederlandse ondernemer nog
steeds de handelsman, de individua
list?
„De Nederlandse ondernemer loopt,
wat de belangstelling voor fusies be
treft, zeker niet achter bij zijn buiten
landse collega", weet dc heer Schuil.
Het is hen echier v,ei opgevallen, dat
de buitenlandse belangstelling vooral
uit Amerika komt.
De helft v n het aa .tal a-„vragen
uit het buitenland is van Amerikaanse
afkomst. Er zij l nog erg, weinig aan
vragen uit landen van de Eu opese
Economische Geme«-„scnar „Minder
dan je zou denken. Zelfs de groteiv be
drijven zijn er kennelijk nog niet aan
toe. Het zal er zeker van komen",
denkt hi*. Met de fusies tussen de gro
te binnenlandse concerns is het vol-
geps hem zo langzamerhand wel afge
lopen.
De Nederlandse Export Combinatie
verhuist van Utrecht naar het buiten
goed Neclenburgh. „Bruisend bol
werk van particulier initiatief", staat
met grote letters op de verhuiskaart.