DEZE MAAND EEN KWART EEUW Churchill verloor het duel met Roosenveld „Huwelijken sluiten" tussen bedrijven vooral kwestie van vertrouwen zegt fusie-expert Schuil TANDARTS LIEVER GEZOND DAN RIJK „STROOM" UIT ZONLICHT HOEFT NIET DUUR TE ZIJN ANTILLIAANSE KINDERZEGELS Spoedig lancering van Europa-raket Montgomery landt in Zuid-ltalië Badoglio ondertekent capitulatie van Italië aan Geallieerden Italiaanse troepen bezetten Rome, maar Duitsers ontwapenen hen Laatste joodse Nederlanders naar Westerbork gedeporteerd Duitse moordpartij op Cephalonia 2 Q *10 voet VERSCHILLEN MEER RISICO ONTWAPEND BLOEDIG STALIN SNORREN DE LAATSTEN BREEKBAAR GEDEMONSTREERD WOESTIJNGEBIED AFVALLERS VEEL SOORTEN GEEN OPVOLGER NIET ACHTER 9 Mussolini midden) buigt zich met enkele officieren over de stafkaart, waarop de posities van de verschillende afdelingen van het Italiaanse leger zijn aangegeven. Fusies zfjn aan de orde van de dag. Grote ondernemingen slokken minder grote concurrenten op. Kleine bedrqven die moefzaam het hoofd toven water kunnen houden, maken met andere zwakke broeders een stevige vuist. Buitenlandse on dernemingen willen zich vastbeten in de Nederlandse markt en in die van de Europese Economische Gemeenschap en „overvallen" onverhoeds n.v.'s. Vele Ne derlandse ondernemingen hebben de afgelopen jaren al een partner gevonden. Maar nog zeer velen ztfn op zoek naar de ware Jozef. De Nederl. Export Com binatie (N.E.C.) heeft een „huwelijksbureau" opgericht voor ondernemingen. „Er is duidelijk behoefte aan zo'n bureau", zegt de heer W. P. Schuil, directeur van het onlangs opgerichte Centraal Bureau voor Fusie-bemiddeling. „We hebben al ruim driehonderd aanvragen. Ze zijn afkomstig van fa brikanten die om verschillende re denen met andere bedrijven willen samenwerken", licht de 49-jarige heer Schuil, oud-directeur van de Europese Pluimvee Unie toe. De fusiemakelaar loopt niet met zijn opdrachten te leuren. Hij werkt ach ter de coulissen van het grote fusieto neel. „Ons werk moet in alle stilte ge beuren. Het is vooral een kwestie van l^en inspecteur van politie in West-Duitsland schreef 8 sept. 1943 in zijn J dagboek: „Na het eten werd er door een kennis uit Laren opgebeld en kregen we een Jobstijding van de eerste rang te horen: „Italië heeft onvoor waardelijk gecapituleerd". Een dag later schreef deze Nederlander in zijn dagboek over een razzia: „Een vrouw met een kind van vijf maanden zag kans van de tram waarmee zij onder toezicht van twee rechercheurs vervoerd werd, te springen en met het kind te ontkomen. Zij werd de volgende dag weer aangehouden gelukkig". De man had erbij kunnen schrijven: „Het babytje werd gelukkig enkele da gen later in Polen tegen een muur te pletter geslagen en de vrouw werd ge lukkig tegelijkertijd vergast". Dat schreef de plichtsgetrouwe politie man natuurlijk niet in zijn dagboek, want dan had hij na de oorlog niet kunnen verklaren, dat hij van niets had geweten. Een 48-jarige handelsreiziger in Am sterdam hield ook' een dagboek bij: „Ik ken mensen die totaal in de put zitten. Die prakkiseren almaar over de oorlog, maar daar heb ik geen tijd voor. Als ik niet op snor ben om iets te vinden, dan ben ik op'tuin en als ik daar niet ben dan fourageer ik hetzij melk, of vis, of kaas... Onze Lieve Heer is met me". Er werden in die tijd veel dagboe ken bijgehouden. Een 54-jarige joodse journalist in het concentratiekamp Westerbork schreef op 30 september 1943: „Professor Cohen is gearriveerd. „Het is voor mij een gevoels kwestie". ALKMAAR „Kiezen of de len", zegt de Alkmaarse tand arts J. P. Kokkes, „want ik heb het veel te druk en mijn eigen gezondheid is tenslotte ook van belang". Hij koos voor zijn zie kenfondspatiënten en verstuurde zeshonderd keurige brieven aan zijn particuliere klanten. Daarin vertelde hij voortaan alleen nog maar ziekenfondsleden te zullen helpen. Hij bedankte hen voor het in hem gestelde vertrouwen en hij hoopte dat ze niet boos zijn. „Kijk eens", zegt de heer Kok kes, „ik heb dit jaar mijn 25-ja- 1 rig jubileum gevierd en ik ben 1 nu vijftig jaar. Ik wil geen enke- 1 le particuliere patiënt beledigen, maar ik moest een maatregel nemen om mezelf te bescher- men. Er gaan weken voorbij dat 1 ik door de drukte helemaal niet I buiten kom en dat wordt te gek. 1 Ik ga nu voortaan iedere dag tweemaal een half uur wande- 1 en. Tandarts Kokkes heeft nog een jaartje naar een jeugdige colle ga uitgezien, die zijn par ticuliere praktijk gratis wilde overnemen, maar het lukte niet. Zes jaar geleden nam hij ook al maatregelen om patiënten kwijt te raken. Toen besloot hij zijn praktijk voor leden van het zie kenfonds, maar dat duurde niet lang. „Ik heb nu gekozen voor de patiënten van het ziekenfonds. Sociale tandheelkunde is mijn hobby. Ik voel nu eenmaal meer voor de ziekenfondspatiënten, zonder dat ik daarmee een par ticulier wil beledigen". Tandarts Kokkes. staat erom bekend dat hij zijn werk goed en nauwkeurig doet, wat de klan- tenstroom sterk deed groeien. Het enorme aantal van 5500 zie kenfondspatiënten staat bij hem ingeschreven. Van hen is 45 pro cent volledig gesaneerd wat be tekent dat zij slechts tweemaal per jaar voor controle moeten te rugkomen. Landelijk is het per centage gesaneerden 23. De heer Kokkes vermeldt deze voor sprong niet zonder trots. Zijn keuze voor de sociale tandheel kunde heeft geen politieke ach tergrond, want de heer Kokkes is niet politiek geïnteresseerd. „Natuurlijk heeft deze maatre gel voor mij nadelige financiële gevolgen, maar de eigen gezond heid is ook wat waard. Ik hoop over tien jaar in aanmerking te kunnen komen voor een pensioen van het ziekenfonds Alkmaar/ Den Helder". Tandarts Kokkes baarde drie jaar geleden opzien door patiën ten met een baard consequent te weigeren. Een bordje in zijn wachtkamer leert nog steeds: „Wie met baard naar binnen gaat, komt met kiespijn weer op straat". „Ja, ik help geen mensen met een baard. Om te beginnen is het een vreselijk gevoel, want je moet als tandarts een patiënt bij de kin vasthouden en dat is niet leuk als daar een baard op groeit. Ik heb deze maatregel echter ingevoerd uit veiligheids overwegingen. Ik werk met een snelle boor, die 300.000 omwente lingen per minuut maakt. Het is wel eens gebeurd dat de boor even in contact kwam met een bontje of een kraagje van een vrouwelijke patiënt. De boor draait zich daar dan helemaal in. Ik moet er niet aan denken wat er gebeurt als de boor zich in een baard draait. „Ik vind het niet veilig om mensen met een baard te helpen en ik voel me niet zeker. Daar om, voor mij geen baarden. Ik stuur ook mensen terug die hun tanden niet hebben gepoetst. Ver der heb ik natuurlijk helemaal niets tegen mensen met baarden. Moet iedereen zelf weten". Wie in Alkmaar zijn baard wil laten staan, zal dus over een puntgaaf gebit moeten beschik ken. it; Ook de Nederlandse Antillen hebben hun kinderzegels. De serie voor 1968 is ointworpen door de fotograaf F. Fischer en de tekenaar G. A. M. Roovers te Willemstad. Allle zegels zijn uitgevoerd in de kleuren rood, geel, blauw, groen en zwart. De prijs van de serie is in Nederlandse munt f 1,80. Hij is ondergebracht in barak 62, een dóódgewone barak. Asscher is onder gebracht in barak 61, eveneens een doodgewone barak". (Cohen en As scher waren de voorzitters van de Joodse Raad Red.). Wat er ook allemaal gebeurde in september 1943, zoals deze dagboek fragmenten bewijzen: iedereen leefde in zijn eigen kringetje. Slechts weini gen voelden zich echt persoonlijk be trokken bij het grote wereldgebeuren. Voor die weinigen leek de situatie in september 1943 hoopvoller dan zij in werkelijkheid was: het Russische offen sief leek onstuitbaar en in Italië was het alsof de geallieerden slechts» door behoefden te lopen. In de nacht van 2 op 3 september stak Montgomery met zijn Achtste Leger de Straat van Messi na over. Op de neuspunt van de Itali aanse laars vestigde hij snel een stevig bruggehoofd. Diezelfde dag'ondertekende de nieu we Italiaanse regeringsleider Badoglio de onvoorwaardelijke capitulatie van Italië. Zes dagen later landde een ster ke Amerikaanse troepenmacht in de Golf van Salerno en de hele Italiaanse vloot voer uit La Spezia om zich op de rede van Malta aan de geallieerden over te geven. Het leek dus allemaal geweldig, maar achter de schermen groeide er onder de geallieerde leiders een ingrijpend me ningsverschil. President Roosevelt zei tevreden te zijn als de geallieerden voor het vallen van de winter tot voor bij Rome zouden oprukken. De Ame rikaanse president achtte dit doel zo gemakkelijk bereikbaar, dat hij on middellijk na de landingen begon met het verminderen van troepen, vlooteen- heden en materiaal-aanvoer voor het Italiaanse front. Roosevelt achtte het Italiaanse front slechts van zeer bijkomstige beteknis. Voor alles wilde hij dat de invasie in West-Frankrijk zou slagen in Quebec had hij in augustus 1943 met Churchill de plannen voor dit Tweede Front, dat in 1944 zou worden gevormd, definitief vastgesteld. Bovendien moest Roosevelt de zware verantwoordelijkheid dragen voor de oorlog tegen Japan. Toen de zaken in Italië voorspoedig gingen, gaf hij grote voorrang aan een actie tegen de Ja panners in Birma. Hoe omvangrijk de geallieerde le gers en hun materieel ook leken, onuit puttelijk waren zij niet: het was een gigantisch schaakspel en men kon de zelfde pion niet tegelijk op twee plaat sen inzetten. Churchill was het met de Amerikaan se visie niet eens. De Engelse regerings leider was er van overtuigd dat de geallieerden nog korte tijd al de be schikbare krachten aan het Italiaanse front moesten geven, omdat dit front op instorten stond. De doorbraak in Italië, mits krachtig doorgezet, zou de andere acties niet in gevaar brengen. Italië was de eerste grote vuurproef voor de Brits-Amerikaanse samenwer king. Zoals uit vele acties zou blijken, waren de Britten meer bereid tot een wat riskante onderneming met kans op onverwacht grote winst dan de Ameri kanen, die zich zelden tot grote acties lieten verleiden als te voren niet hun overmacht de uitslag bepaalde. De gevolgen van Roosevelts politiek lieten in Italië niet lang op zich wach ten. Na het verminderen van de aan voer werd de toestand aan het front bij Salerno plotseling zeer kritiek. Een te genaanval van Duitse pantserkolonnes dreef de Amerikaanse invasietroepen bijna terug in zee. Slechts een zeer snelle opmars naar het noorden van Montgomery's Achtste Leger redde het Salernofront, maar de kans op specta culaire winst was verkeken. De Italianen die de aanvalskracht van de geallieerden overschat hadden, waren onmiddellijk na de invasie overal in Italië in opstand tegen de Duitsers gekomen. Italiaanse troepen bezetten Rome om de naar zij meenden: op stormende geallieerde legers vrije doorgang te geven. Toen de Amerikanen bij Salerna wer den gestuit werd Rome door Duitse pa rachutisten besprongen en bezet. De Italiaanse troepen werden ontwapend en een massaal Duits leger groef zich in'ten zuiden van Rome, tegen de hel ling van de Monte Cassino, bekroond door een beroemd vroeg-middeleeuws klooster. De vertraging in de opmars van de geallieerden werd oorzaak van vele bloedige drama's. Zo weigerde de Ita liaanse bezetting van de eilanden Korfu en Cephalonia zich aan de Duitsers over te geven en de Italiaanse militai ren openden het vuur op de Duitse troepen die de eilanden wilden gaan bezetten. Een woedende Martin Bor- mann Hitiers rechterhand, die nog steeds als vermiste oorlogsmisdadiger wordt gezocht gaf in een geheime or der het bevel dat alle Italianen op de eilenden moesten worden uitgeroeid. Na tien dagen strijd gaven de Italia nen zich aan de Duitsers over, waarop onmiddellijk de executies begonnen. In totaal twaalfduizend Italianen zelfs zieken en gewonden uit de hospitalen werden voor de vuurpeletons gesleept waren in enkele dagen afgeslacht. Men is nu, 25 jaar later, in West-Duits land nog steeds bezig om de moorde naars voor een rechtbank te krijgen. Oostelijk van Italië kwam in septem ber 1943 een ander eilandendrama tot ontwikkeling. Na de eerste successen aan het Italiaanse front hadden Britse troepen de eilanden Coos en Leros in de Egeïsche Zee bezet. Een aanval op het eiland Rhodos werd voorbereid toen de vermindering van de Amerikaanse strdijkrachten en aanvoer aan het Ita liaanse front begon. Zonder de bezet ting van Rhodos waren Coos en Leros onhoudbaar voor de kleine geallieerde bezettingen. Een zeer felle telegrammenwisseling tussen Roosevelt en Churchill kon de Amerikaanse president niet van ge dachten doen veranderen. Er dreigde zelfs een breuk tussen de twee gealli eerde oorlogsleiders toen gaf Chur chill fel protesterend toe. Enkele we ken later moesten de geallieerden zich op Leros en Coos na zeer bloedige ge vechten aan de Duitsers overgeven. Zelfs in zijn memoires rept Churchill niet over een mogelijk politiek oogmerk van de acties in de Egeïsche Zee. Het moet nu echter wel als vaststaand wor den aangenomen dat deze grootmeester op het Europese schaakbord had ge hoopt via Rhodos een aanval te wagen op Griekenland om via een snelle op mars door de Balkan de aanstormende Russische legers de weg naar het Wes ten af te snijden. De Amerikanen zouden na 1943 nog vele jaren bewijzen dat zij onbekend waren met de eeuwenoude regels van het Europese schaakspel. In Moskou zat een onbewogen Sta lin, die het door churchill verloren spel wel doorzag. Hij vond dat het tijd werd om eens met Churchill en Roose- fvelt aan één tafel te gaan zitten ten einde het naoorlogse Europa-vast tij dens de oorlog te verdelen. In het bezette Nederland had men geen flauwe notie van het ingewikkelde spel dat zo verstrekkende gevolgen zou hebben. Naar buiten toe werd de eens gezindheid van de vele geallieerden gaaf bewaard. Voordat het Italiaanse front in november 1943 aan de voet van de Monte Cassino zou verstarren leek het erg goed te gaan, al was men hier wat teleurgesteld dat die stomme Ita lianen op 12 september Mussolini' lieten ontsnappen en dat zij geen kans had den gezien de Duitsers uit Rome te houden. Maar nogmaals: men moet zich het medeleven met het wereldgebeuren in Nederland niet al te intensief en al te uitgebreid voorstellen. Zelfs de gebeur tenissen in eigen lgnd, waarbij men zelf niet direct was betrokken, gingen langs de meeste Nederlanders heen. Het boven gedeeltelijk aangehaalde dagboekfragment van de Amsterdamse handelsreiziger wordt bijna geheel ge vuld rrtet een opsomming van wat de man wel allemaal bij elkaar wist te „snorren'i: boterkoekjes, een karper, twee pond bruidssuikers voor zijn vrouw, die ook wel wat mocht hebben als haar man tabak van een tientje per ons rookte. Tussen al deze zwarthandel heldendaden staat dan als terloops dat er razzia's werden gehouden in Amster dam. De handelsreiziger vermeldt dit in zijn dagboek, omdat de Duitsers alle treinen ip beslag hadden genomen, zo dat een uitstapje naar een plattelands relatie bijna niet door kon gaan. Hij vond echter nog een trein en beladen met kersen kwam hij 's avonds thuis. Het is niet in zijn dagboek te vinden, dat op 29 september 1943 de laatste tien duizend joodse Nederlanders uit het get to van Amsterdam naar Westerbork werden gedeporteerd. Bij dit laatste transport bevond zich ook de Joodse Raad die, door de Duitsers daartoe ge dwongen, de jacht en de moord, zo als later bleek op ruim honderddui zend joodse Nederlanders administra tief had geleid. De beide leiders van de Joodse Raad Cohen en Asscher overleefden de oorlog. Zij zijn na de oorlog met smaad overladen voor hun werk als leiders van de Joodse Raad. Deze kritiek is niet zonder grond, want zij zijn tot het bittere einde de willoze werktuigen van de Duitse moor denaars gebleven. Maar hoeveel Nederlanders, die als de Amsterdamse handelsreziger de oor log hebben gevuld met „snorren", heb ben zich na de oorlog ingespannen om haarfijn uit te leggen wat de Joodse Raad wel en wat hij niet had moeten doen? Münc hen: Dit is de in Duitsland gebouwde derde trap van de „Europa-raket", die op 11 november vanaf de basis Woomera ih Australië gelanceerd zal worden. Deze derde trap brengt een test-satelliet van Italiaanse makelij in een ellipsvormige baan om de aarde. De trap zal binnenkort naar Australië worden gevlogen. EINDHOVEN Vliesdunne lagen cadmiumsulfide die zonlicht kunnen om zetten in elektrische energie zijn ontwikkeld in het Natuurkundig Laborato rium van Philips. Uit proeven is gebleken dat zij veel goedkoper elektrische stroom uit zonlicht kunnen produceren dan de zonnecellen die al vele jaren in de wereldruimte worden gebruikt. Maar ook op aarde biedt deze Eindhovense vinding grote mogelijkheden. De vliesdunne lagen zijn vervaardigd volgens een methode die ook bruikbaar is bij de fabricage van microscopisch kleine scha kelingselementen, zoals weerstanden, condensatoren, diodes en fotogeleiders. In een artikel hierover in Philips Technisch Tijdschrift noemen T. S. te Velde en G. W. M. T. van Helden deze vliesdunne lagen, die maar veertig dui zendsten van een millimeter dik zyn, monokorrellagen. De naam is goed ge kozen want de lagen zijn maar één korrel cadmiumsulfide dik. De twee onderzoekers betogen dat met deze techniek weerstanden en con densatoren goedkoper vervaardigd kun nen worden dan op de gangbare wijze en dat de nieuwe methode de produktie van weerstanden en condensatoren met grotere capaciteit mogelijk maakt. De gebruikelijke methode, aldus Te Velde en Van Helden, komt neer op het volgen van -een omweg. Eerst wordt een groot kristal gemaakt en dat zaagt men weer in kleinere stukken Omdat het materiaal zeer kostbaar is wil men er liefst zo dun mogelijke plakjes van snijden, maar gezien de grote breek baarheid van de kristallen nemen daar door de kosten van bewerking sterk toe. „Wij kwamen op de gedachte", schrij ven zij, „gebruik te maken van mate riaal in poedervorm." De vliesdunne lagen bestaan uit kor rels cadmiumsulfide die los van elkaar in een vlies kunststof, bijvoorbeeld po- lyurethaan, liggen. Die kunststof is aan weerszijden zover weggeëtst dat de korrels er uit steken en daarna is aan weerszijden een vliesdun laagje metaal aangebracht. In de toepassing van der gelijke monokorrellagen als goedkope vervangers van zonnecellen is de naar de zon te richten zijde bedekt met een vliesje goud dat zo dun is dat het licht doorlaat. De bruikbaarheid van deze monokor rellagen als opwekkers van elektrische energie uit zonlicht is onlangs op een tentoonstelling gedemonstreerd. Een tweewielig speelgoedwagentje werd met behulp van twee elektromotortjes aan gedreven door twee velletjes monokor- rellaag. Een ander demonstratiemodel was een miniatuurpomp die op soortge lijke wijze in werking werd gesteld. De twee onderzoekers zien vooral in de ruimtevaart belangrijke toepassings mogelijkheden. Monokorrellagen zijn veel lichter dan zonnevellen en leve ren dus een flinke besparing in gewicht op. Zij kunnen opgerold mee de wereld ruimte in worden genomen, zodat men ze kan laten ontplooien zodra zij hun dienst moeten gaan doen. De veel ruimte innemende panelen zonnevellen kunnen dan vervallen. De heren Te Velde en Van Helden hebben ook gedacht aan toekomstige toepassingen op aarde „Zou men er in slagen'.', schrijven zij, „de directe Om zetting van zonne-energie in elektrische energie, afgezien van ruimtevaarttoe passingen, ook economisch bruikbaar te maken, dan openen zich belangrijke andere perspectieven. In vele woestijn gebieden is vaak wel grondwater voor handen, maar ze moeten thans nog in hun onvruchtbare staat gelaten worde, omdat een goedkope energiebror. ont breekt om dit grondwater op te pom pen. Het ligt voor de hand zonne-ener gie die daar overvloedig beschikbaar is voor dit doel te gebruiken." vertrouwen. Er staan vaak enorme be langen op het spel". In zijn villa „De Lijsterhorst" aan de Amersfoortsestraat in Soesterberg praat hij graag en veel over zijn nieu we beroep. Voor de ramen van zijn werkkamer groeien berken en sparren door elkaar en bloeit de heide nog vol op. Hij overweegt zorgvuldig wat hij zeggen zal en wat niet. „Rijp en groen komt hier binnen", zegt hij. „Ongeveer de helft van het aantal aanvragen valt af. Deze onder nemers moeten wij heel vaak advise ren niet met een ander in zee te gaan. Voor deze ondernemingen is een inter ne reorganisatie veel doeltreffender. De andere vijftig procent komt bij ons op de lijst te staan". Hoe gaat zo'n fusiebemiddeling in zijn werk? „We hebben in ons archief de gegevens van vele duizenden be drijven. Wij selecteren naar bedrijven, naar produktie-methoden en naar pro dukten, naar soorten van machine-be werking en wat niet al. Aan de hand van deze gegevens gaan we na welk bedrijf eventueel met onze opdracht gever zou kunnen praten over samen werking", zegt de heer Schuil. Er zijn vele soorten opdrachtge vers. Er zijn bijvoorbeeld grote con cerns die de markt aftasten naar een klein gespecialiseerd bedrijf. In het boekje van de heer Schuil staan ook ondernemers genoteerd die wel een gezond bedrijf hebben, maar als een berg opzien tegen de enorme investe ringen in de naaste toekomst. Een ondernemer loopt niet met fu» sieplannen te koop. Hij blijft in de on- derzoekfase graag anoniem, riet fusie» bureau legt nu voor deze ondernemer de eerste contacten. De heer Schuil beschikt over een aantaj. deskundige medewerker* die •*- als dat nodig en gewenst is de onderhandelingen be geleiden. „Op die manier proberen we de zaak aan elkaar te breien". Er bestaat grote belangstelling voor deze wijze van bemiddeling. De heor Sehuil krijgt zijn aanvragen uit bin nen- en buitenland. Het zijn niet al leen leden (200) van de Nederlandse Export Combinatie die zich hebben aangemeld. Soms is het een zakenman met wat geld achter de hand, die con tacten zoekt met een interessant be drijf. Soms meldt zich in Soest een Amerikaans bedrijf dat inlichtingen wil over samenwerking, overneming of dat octrooien wil exploiteren. Er komen ook directeuren, tevens eigenaren, van familiebedrijven die geen opvolger hebben. „Opmerkelijk is de band die vaak tussen een directeur-eigenaar van een familie-n.v. en diens personeel be staat", zegt de heer Schuil. Soms staat en val een fusie met de eis van zo'n man: De mensen die zo en zo lang bij mij in dienst zijn geweest, moeten in de nieuwe combinatie een goed on derkomen vinden. „Veel meer dan een jaar of tien ge leden, is nu de directeur van een fami liebedrijf geneigd met andere bedrij ven samen te werken", aldus de fusie makelaar. Er komen aanvragen uit alle be drijfstakken, maar vooral uit de sec tor metaal. Deze bedrijfstak, zo meent de heer Schuil, heeft een duide lijke behoefte aan interne sanering. Veel meer zaken moeten zich op een beperkt aantal produkten toeleggen, zo meent hij. Komt er niet een eind aan de reeks van fusies en vormen van samenwer king? „Er zijn nog weinig internationale fusies tot stand gekomen. De tijd is volgens mij wel rijp voor fusies over de grenzen heen". De heer Schuil houdt zijn blik op de wereld gericht. Naast hem staat een wereldbol en onder handbereik staat een serie dienstregelingen van de KLM. Is de Nederlandse ondernemer nog steeds de handelsman, de individua list? „De Nederlandse ondernemer loopt, wat de belangstelling voor fusies be treft, zeker niet achter bij zijn buiten landse collega", weet dc heer Schuil. Het is hen echier v,ei opgevallen, dat de buitenlandse belangstelling vooral uit Amerika komt. De helft v n het aa .tal a-„vragen uit het buitenland is van Amerikaanse afkomst. Er zij l nog erg, weinig aan vragen uit landen van de Eu opese Economische Geme«-„scnar „Minder dan je zou denken. Zelfs de groteiv be drijven zijn er kennelijk nog niet aan toe. Het zal er zeker van komen", denkt hi*. Met de fusies tussen de gro te binnenlandse concerns is het vol- geps hem zo langzamerhand wel afge lopen. De Nederlandse Export Combinatie verhuist van Utrecht naar het buiten goed Neclenburgh. „Bruisend bol werk van particulier initiatief", staat met grote letters op de verhuiskaart.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 9