Jongelui komen een avondje
dansen met de burgervader
Touwtrekken als
oplossing voor
conflict tussen
twee dorpen
;Mag het of mag het niet?
Rampspoedige wraakneming door de
natuur is zeer wel mogelijk
Moeilijke tijd voor
openbare badhuizen
Beat gaat
voor de
baat uit
Voeten onder
het bed.
ZO IS HET TENMINSTE TE HARDEN....
Botsograaf al erg gewild
onder automobilisten
Stockholm heeft 'n
klodderschutting
Brandweer in V.S.
wil wapens
Gemeente Noordoostpolder inviteert 1100 nieuwe kiezers
voor een originele vormingsbijeenkomst
CABARETJE
VERBODEN
TE
ROKEN
Water en lucht sterk verontreinigd
VUILSTE „DIER"
IJS STEEDS MEER W1JKE1S
GEEN FUNCTIE MEER
THUIS
ISOG NODIG
GEMEENTELIJK
VRIJDAG 4 OKTOBER 1968
TJ>/ zal je gebeuren dat je als 21-
jarige door de burgemeester
wordt uitgenodigd om een avondje
met hem te komen dansen! Lekker hip
op de voortbrengselen van een beat-
band. In de Noordoost polder hebben
elfhonderd jongelui zo'n invitatie ont
vangen. En de burgemeester is zestig
jaar. Zaterdag 5 oktober gaat het ge
beuren. In de sporthal in Emmeloord.
Daar staat dan burgemeester F. M.
Panthaleon baron van Eek met stram
me kuiten gereed. Bijgestaan door zijn
vier wethouders en de 23 leden van de
gemeenteraad.
Veilig achter zijn bureau in het hou
ten keetje dat in afwachting van een
permanent bouwsel dienst doet als
raadhuis, zegt de burgemeester: „Ik
zal me er niet toe lenen om de hele
avond tond te hossen, hoor. Natuurlijk
zal ik de invitatie waarmaken en de
een of andere schone ten dans geleiden,
maar het gaat ergens ander om."
Inderdaad. Het gaat de vroede vade
ren van de gemeente Noordoostpolder,
waarvan Emmeloord het hart is, om
een gesprek met de jongste lichting die
dit jaar aan de stemgerechtigden wordt
toegevoegd.
..Dat is niets nieuws hoor, zo'n con
tactavond", zegt burgemeester F. M.
Panthaleon baron van Eek. „Andere
gemeenten doen het ook wel en wij heb
ben het sinds 1962 gedaan, toen onze
gemeente één jaar oud was".
..Wij deden het altijd omstreeks de
verjaardag op 1 juli. Na een inleiding
vertelden burgemeester en wethouders
dan wat over hun werk en vervolgens
gingen we dan met zes of zeven jonge
lui aan een tafeltje zitten met een
kopje koffie. De opkomst op dergelijke
avonden was naar onze smaak toch niet
groot. Er kwam ongeveer tien tot
vijftien procent van de genodigden op
dagen".
„Vorig jaar hebben we het nog eens
geprobeerd met een cabaretje van een
half uur er tussendoor, maar dat hielp
ook niet veel. Dit jaar proberen we het
met het motto „Kom dansen met de
burgemeester". Ik weet niet of het een
aanbeveling is om met iemand van
mijn leeftijd te schermen, maar mijn
public-relationsadviseur zei dat het goed
was".
De public-relationsman, de 35-jarige
Wout Jansen, grinnikt. „Ja", vult hij
aan, „en ook als het met het dansen
tegenvalt, zullen we koppig volhouden."
De burgemeester: „Er komt natuur
lijk een groep alleen voor het plezier,
maar we hopen toch dat er iets blijft
hangen van wat we willen vertellen.
We willen de jongens en Meisjes wijzen
op de plichten en rechten die ze met
het bereiken van de meerderjarigheid
hebben verworven".
..Ik wil ze bijvoorbeeld zeggen hoe
belangrijk het is dat ze nu dezelfde in
vloed kunnen uitoefenen als de minister
president. Iedereen heeft één stem.
Dat is de grote verworvenheid van on
ze democratie. En ik kan ze dan ja,
ik ratel maar door meteen wijzen
wijzen op de narigheid van Tsjecho-
Slowakije, waar de mensen veel minder
te vertellen hebben, waar geen recht
op vrije meningsuiting is".
„We gaan ook proberen de zaak te
projecteren op onze eigen gemeente.
We zitten hier bijvoorbeeld met een
raadhuiskwestie. B. en W. willen het
nieuwe raadhuis op een andere plaats
bouwen dan de raad. Er is nogal wat
geharrewar over. Dat is een zaak waar
veel mensen in de gemeente zich nauw
bij betrokken voelen".
En dat is precies waar het gemeente
bestuur van Noordoostpolder op aan
stuurt. Het jonge kiezersvolkje moet
zich betrokken gaan voelen bij het ge-
I V gemeente Stockholm is in haar
respect voor de mening van het
individu nog verder gegaan dan Lon
den. Is er in Hvde Park een Speakers'
Corner, Stockholm heeft sinds dit voor
jaar naast zo'n sprekershoek op het
spiksplinternieuwe Sergelsplein midden
in de city ook nog een openbare schut
ting, waar iedereen op mag schrijven
wat hij wil. Deze schutting wordt van
gemeentewege verlicht, onderhouden
en regelmatig schoongemaakt.
De schutting heeft een afmeting van
12 m2 en biedt dus vele perspectieven
aan de kreten-kalkende Stockholmers.
De eerste, die gebruik maakte van de
ze gelegenheid tot schriftelijke opinie
uiting in het openbaar, was de direc
teur van de Stockholmse plantsoenen
dienst. Hij tekende een grote blote
voet, waarvan de tenen op het punt
stonden te worden afgeknipt door een
reusachtige schaar. De tekening werd
verklaard met de woorden: „Als jullie
nog één keer mijn grasmatten vertrap
pen knip ik eigenhandig je tenen er
af!"
Nadat nog enkele andere officials
hun bijdrage hadden mogen leveren,
was net de beurt aan de jongelui, die
er voor zorgden, dat enkele uren later
geen plekje wit meer op de schutting
te vinden was. Ergens in het midden
stond de kreet: „Geef ons asjeblieft
méér schutting!"
De gemeente Stockholm beantwoord
de dit verzoek met de belofte er voor
te zorgen, dat de schutting iedere mor
gen schoongeveegd zou zijn, zodat alle
burgers die op deze wijze stoom af
wilden blazen daar iedere dag opnieuw
de gelegenheid voor zouden hebben.
ïi" is bijzonder onprettig om onder
een bed op de vloer te liggen", zei
de ene man tegen de andere. „Kom
maar te voorschijn; wees niet bang, we
zijn mannen." De man die sprak was
een echtgenoot en de man onder het bed
had hem met zijn vrouw bedrogen, zo
had de echtgenoot later tegenover de
politie verklaard.
De politie van San Maurizio al Lam-
bro, een dorp bij Milaan, heeft een ge
detailleerd rapport opgesteld van de
verklaringen, die de 30-jarige R. D. B.
dezer dagen tegenover haar heeft
afgelegd. De politie heeft de hele ge
beurtenis onthuld, maar de identiteit
van de betrokkenen geheim gehouden.
R. D. B., een arbeider, kwam eerder
dan normaal thuis. Terwijl hij zijn 27-
jarige vrouw P. A. een kus gaf zag hij
twee benen uitsteken onder het echte
lijke bed. Hij knielde en keek de man
die met grote angstogen naar hem
staarde, recht in gezicht.
Hij sprak heel kameraadschappelijk
met hem toen de 26-jarige C. A. van
onder het bed te voorschijn kwam. R.
D. B. schudde hem de hand en nodigde
vervolgens zijn vrouw uit om gezamen
lijk een glaasje te drinken.
Daarop opende hij de voordeur en ge
lastte de man heen te gaan. Enkele mi
nuten later opende hij de voordeur op
nieuw nu om zijn vrouw uit huis t
zetten.
Naderhand bracht hij rapport uit aan
de politie om uit te leggen waarom hij
zijn vrouw niet langer in huis wilde
hebben.
meentelijk beleid. Het volkje, dat een
machtige groep vormt onder de 32.000
inwoners van de piepjonge gemeente.
„Kijk", zegt Wout Jansen, uit het
kantoortje van de burgemeester een
grafiek opvissend, „de plaatselijke be
volkingspiramide wijkt sterk af van de
landelijke. De jeugd is bij ons sterk
in de meerderheid. Bejaarden hebben
we slechts één procent, tegen landelijk
tien procent. De helft van de bevolking
is jonger dan twintig jaar."
Burgemeester F. M. Panthaleon ba
ron van Eek, met zijn zestig jaren ver
reweg de oudste van de gemeentelijke
bestuurders, wil alles doen om de af
stand bestuur-bestuurden kleiner te ma
ken. Daarom heeft hij zich laten porren
voor zaterdag 5 oktober. Voor een
praatje en een hapje, een drankje en
een dansje. Op muziek van De Gerba's
uit Zutphen. Kosten voor de gemeente:
nog geen twee mille.
De beat gaat in de Noordoostpolder
voor de baat uit.
TPot voor kort waren er in het uit
gestrekte Zweedse rijk twee dorr
pen, die beide Tarna heetten. Het ene
lag in Noord-Zweden en het andere in
het midden van het land, in de provin
cie Vastmanland. Er waren door het
snel toenemen van de communicaties
de laatste jaren nogal eens verwarrin
gen met de twee dorpen voorgekomen
en daarom stelde het ministerie van
Binnenlandse Zaken voor, dat het noor
delijke Tarna maar een andere naam
moest zoeken b.v. Tarnaby, zoals de
hele gemeente eigenlijk heette zodat
't andere Tarna in Vastmanland voort
aan het enige, echte en ware Tarna
kon zijn.
Zoals viel te verwachten, viel dit voor
stel helemaal niet in goede aarde bij
de Noord-Zweden. Waarom moest nu
juist hun dorp van naam veranderen?
Per slot van rekening had men nogal
wat geïnvesteerd in toeristische propa
ganda rondom de naam Tarna. terwijl
dat andere Tarna helemaal niets voor
stelde... enz.
Men ging naar de commissaris van
de koning in de provincie en verkreeg
diens steun. Maar de regering scheen
vastbesloten totdat de WV-chef van
Tarna in het noorden op het idee
kwam op de zaak te beslechten via een
partijtje touwtrekken met de rivalen
uit het zuiden. Dat idee werd door alle
partners geaccepteerd en na enkele we
ken van intensieve training kwamen de
twee dorpen tegen elkaar in het veld.
Elke ploeg bestond uit zeven mannen
en een vrouw. Een speciaal uit Noorwe
gen gehaalde scheidsrechter controleer
de of iedere trekker geen schoenen met
spijkers aan had of wanneer hij op blo
te voeten stond te trekken zijn nagels
niet al te lang had laten groeien.
De strijd was reeds na elf seconden
beslecht: Tarna uit het noorden be
schikte over de beste krachten en
mocht daarom de naam Tarna behou
den. De touwtrekkers uit de beide dor
pen gingen samen een goede maaltijd
gebruiken en zonden het touw met
behulp waarvan dit conflict was opge
lost naar secretaris-generaal Oe
Thant met eenbrief, waarin de wens
werd uitgesproken, dat ook de conflic
ten tussen de landen vaker zouden wor
den opgelost met een partijtje sportief
touwtrekken.
T~|e botsograaf is hard bezig aulomo-
bilistiseh Nederland te veroveren.
Enkele tienduizenden exemplaren zijn
er al in omloop. De handige hulpmid
deltjes bij ongelukken worden ver
spreid door assurantiebezorgers en ver
zekeringsmaatschappijen.
De botsograaf is gelanceerd door de
Rotterdamse assurantiebezorger Cor
van Steensel (38) en niet, zoals wij
ten onrechte meldden, door de Rotter
dammer F. van Harskamp. „Van
Harskamp", aldus uitvinder Van Steen
sel, „heeft gewoon vijfhonderd exem
plaren gekocht bij de fabriek die ik
de produktie in handen heb gegeven".
„Vorig jaar augustus al" ,zo vertelt
Cor van Steensel, „ben ik voor het
eerst met een tekeningetje op zak naar
een fabriekje gegaan, maar dat durfde
er niet aan te beginnen. De huidige
producent durfde het wel aan, maar
ik heb wel zelf eerst enkele duizenden
exemplaren moeten verkopen."
„De verkoop is nu in handen van
het Nederlandse Instituut voor het Ver
zekeringswezen in Den Haag, die ze
afhankelijk van het aantal levert
voor 55 cent tot een gulden per stuk."
„Op 1 maart van dit jaar heb ik oc
trooi verkregen op mijn vinding", al
dus Cor van Steensel, „en sinds 12
maart is de naam Botsograaf bij het
Bureau voor de Industriële Eigendom
geregistreerd."
„Over die naam heb ik overigens wel
een tijdje lopen piekeren. Ik dacht: Als
ik de mensen zo maar een schabloon
geef, zegt het ze nog niets. Ik dacht
toen automatisch aan het invulformu-
lier dat ik had samengesteld, nadat de
politie in de helft van 1966 ophield met
het registreren van ongelukken met
minder schade dan duizend gulden".
„Dat formulier heb ik „BLIK"-sem-
formulier genoemd. En die naam sloeg
aan en werd aanvaard. Hetzelfde wil
de ik met de schabloon en waarachtig:
Botsograaf slaat aan en wordt aan
vaard".
„Het hele probleem is", zo redeneert
Cor van Steensel, „hoe je de mensen
schademinded moet maken. Wie scha
de heeft, zet de zaak het liefst van zich
af. Een heleboel mensen, redeneren
van: Mijn assurantiebezorger verdient
flink aan de hoge premies, dus hij moet
de klus maar opknappen. De moeilijk
heid is alleen dat dat niet lukt zonder
gegevens. Met mijn bliksemformulier
en mijn botsograaf maak ik 't registre
ren van de eerste gegevens voor de
mensen aantrekkelijk".
De botsograaf heeft ook in het bui
tenland belangstelling gewekt. Cor van
Steensel aanvankelijk opgeleid tot
onderwijzer, na vier jaar schadecorres-
pondentie bij verzekeringsmaatschap-
ij- en deelgenoot geworden in een as
surantiekantoor en sinds 5 jaar eigen
baas doktert al weer aan aan ander
idee. Binnen enkele maanden hoopt hij
zijn eerste viriant op de botsograaf te
lanceren.
DEN HAAG Na 10 jaar voorzitter
van de Nederlandse federatie voor Be
jaardenzorg te zijn geweest, heeft de
heer drs. A. D. W. Tilanus, mede in
verband met zijn andere drukke werk
zaamheden, te kennen gegeven deze
functie te willen neerleggen. De heer
C. Egas, oud-staatssecretaris van het
ministerie van Cultuur, Recreatie en
Maatscsappelijk Werk, heeft zich be
reid verklaard zijn plaats in te nemen.
Op zo'n manier vraag je erom dat men zich van de bepalingen niets
aantrekt
De ergernis over onze steeds vuiler wordende lucht en onze stinkende rivieren
neemt toe. En terecht, want deze door de mens veroorzaakte vervuiling, die
op zichzelf ernstig genoeg is, weerspiegelt nog een ander kwaad. Het is de ge
vaarlijke illusie, dat de technologische mens steeds grotere industriële gemeen
schappen kan bouwen zonder ontzag voor de ijzeren wetten van de natuur. Aan
gezien de hele geïndustrialiseerde wereld ernstig is verontreinigd en de mens
maar al te graag het feit wil negeren, dat de processen van de natuur op aarde
volkomen in elkaar grijpen, hoeft men geen enkele illusie te hebben, dat de ont
wikkelingslanden een ander beeld in de toekomst zullen bieden.
Terecht laat het maandblad Het Beste
in de oktober-uitgave een waarschu
wend geluid horen, dat met duidelijke
feiten wordt gestaafd.
Ongeveer 400 miljoen jaren geleden
bestond het leven op aarde uit primitie
ve organismen, die zuurstof even snel
verbruikten als de groene planten haar
produceerden. Door een tot nog toe on
bekende oorzaak werden in de oertijd
deze organismen begraven in afzettings
gesteente. zodat de atmosfeer verrijkt
kon worden tot een levenonderhoudend
mengsel van twintig procent zuurstof
plus stikstof, argon, kooldioxyde en wa
terdamp.
Merkwaardig precies werd dit meng
sel in balans gehouden door planten,
dieren en bacteriën, die de gassen in
gelijkblijvende verhouding verbruikten
en weer teruggaven.
De primitieve mens heeft aan die toe
stand weinig of geen schade berokkend.
De technologische mens daarentegen in
zeer grote mate. Ondanks de macht, die
hij heeft om mogelijk binnen afzienba
re tijd op de maan te landen, geeft hij
zich geen rekenschap van het feit, dat
zijn druk op de natuur wraak kan uit
lokken. Overal ter wereld maken vele
geleerden zich zorgen, dat de verontrei
niging door de mens de een of andere
ecologische (ecologie, is de leer der be
trekking tussen dieren en planten en de
omgeving, waarin zij leven) ramp zal
ontketenen.
In de Canadese provincie New Bruns
wick bijvoorbeeld heeft het gebruik van
slechts een halve kilo DDT, om een be
paalde boomparasiet te verdelgen, ver
scheidene malen ernstige schade toege
bracht aan jonge zalm in de rivier Mi-
ramichi.
De vissen eten het met DDT besmet
te plankton en het bestrijdingsmiddel
hoopt zich op in hun lichaam. De ori
ginele dosis bereikt uiteindelijk een
veelvoud van zijn concentratie in vis-
etende vogels, die vaak sterven of op
houden zch voort te planten.
De mens is, wat de verontreiniging be
treft, het smerigste dier. Hij zal spoe
dig moeten beseffen, dat hij zich niet
langer kan veroorloven zorgeloos rook
in de lucht te blazen en rioolwater in
rivieren te spuien. New York loost da
gelijks 760 miljoen liter rioolwater in de
Hudson. Elke vierkante kilometer van
Manhattan produceert elke dag 65.000
kilo afval dat verbrand moet worden.
Dertig procent van het residu zweeft
als vlieggas in de lucht om tenslotte op
de stadsbewoners neer te dalen. Auto
uitlaatgassen bevatten tetraethyllood.
Het is nu al zover dat de poolgletsjers
dit door de wind overgebrachte lood
bevatten.
Het beslist onrustbarende artikel In
Het Beste geeft nog meer verbijsteren
de feiten over de water- en luchtveront
reiniging door de moderne mens. He
laas vertoont de mens de neiging bij
het vernemen van dit soort berichten
met zijn krant in de hand onderuit te
zakken en slechts te geeuwen. De ver
keerde veronderstelling, dat de natuur
slechts bestaat om de mens te dienen,
vormt de wortel van een ecologische
crisis, die zich uitstrekt van de vuil
poets, die zijn afval op straat gooit, tot
de waanzin van de nucleaire prolifera
tie.
Er is geen keus voor de mens: in har
monie te leven met de natuur is een
noodzaak.
ROTTERDAM Het gaat de ruim honderd badhuizen in Nederland niet voor de
wind. In veel gevallen hebben ztf in bepaalde buurten geen functie meer. Lande
lijk lopen de aantallen genomen baden en douches met drie tot vijf procent terug.
Leerlingen en onderwijzers van de Burgemeester Amersfoort- jagers boven hun dorp opstijgen. Tijdens de lessen hebben zij
school in Badhoevedorp hebben er sinds enkele dagen geen een koptelefoon op, zodat leraar en leerlingen elkaar nu weer
oor meer voor, als onophoudelijk van Schiphol de straal- kunnen verstaan.
Ieder jaar weer. Er zijn er wier om
zet veel sterker is gedaald; tot dertig
procent in zes jaar. Een badhuis in Den
Haag kostte dit twintigduizend bezoe
kers in die periode. Maassluis moet ge
noegen nemen met aanzienlijk minder
dan de helft van voor 1962.
In 1967 sloten drie badhuizen voor
goed hun deuren, in 1966 vijf. Het jaar
daarvoor kwamen er vijf bij. Oorzaken
en gevolgen grijpen nauw in elkaar.
De oorzaken zijn duidelijk aanwijs
baar. Badhuizen hebben alleen nog een
taak in oude buurten. Nieuwe wijken
hebben er geen nodig. Honderdduizen
den mensen gaan niet meer naar een
badhuis, omdat hun huis nu zelf moge
lijkheden biedt.
Er zijn stadsdelen gesaneerd en oude
huizen gemoderniseerd. Dat kostte de
grootste hap. Een badcel in een woning
betekent voor het badhuis het verlies
van een heel gezin. Er zijn meer zwem
baden gekomen met douchegelegenheid
verder wijkcentra en moderne gym
nastieklokalen met eigen badcellen. Als
de gymnastieklessen zijn afgelopen kun
nen ook anderen er terecht. Tenslotte:
veel bedrijven hebben moderne badgele-
genheden, waarvan ook gezinsleden ge
bruik kunnen maken.
Toch vindt de Nederlandse Bond van
bad- en zweminrichtingen niet dat de
overgebleven badhuizen al gauw ten
dode zullen zijn opgeschreven.
Het hoofdbestuurslid De Bruin: „Zo
lang er nog belangrijke aantallen hui
zen zijn zonder badgelegenheid, achten
wij het noodzakelijk dat er badhuizen
blijven. Het zal van het tempo van de
wijksanering afhangen hoe lang dat zal
duren. Heel wat installaties zijn de laat
ste jaren vernieuwd, waaruit wij maar
een conclusie kunnen trekken".
„Omgekeerd: als in Den Haag de
wijk tussen de Parallelweg en de Zuid-
wal verdwijnt, komt er meteen een eind
aan het bestaan van drie badhuizen.
De woningen in dit stuk oud-Den Haag
zijn volgens ons niet meer te moderni
seren".
In die tussentijd is dit de politiek
van de volhouders: In bepaalde wijken
de badhuizen moderniseren; de baders
proberen te behouden door lage tarie
ven; in oudere stadsdelen waar bad
huizen nog wel nodig zijn, een groot,
verouderd badhuis sluiten en er twee
nieuwe maar kleinere voor in de plaats
bouwen. Dit is ook van belang omdat
gezien de resultaten van een enquete
in Amsterdam bezoekers van een
badhuis doorgaans geen grotere af
stand dan een kilometer willen afleg
gen.
Gelukkig zijn de meeste badhuizen
gemeentelijk eigendom. In het hele
land bestaan maar negentien particu
liere badhuizen, geëxploiteerd door wo
ningbouw- of kruisverenigingen. Er zijn
maar twee „echte" particuliere eige
naars. De meeste particulieren krijgen
een gemeentelijke subsidie ter grootte
van het verlies.
Maassluis heeft een andere oplossing
bedacht. Ook daar hebben douchecellen
en badkamers het gemeentelijk bad
huis de das omgedaan. B. en W. heb
ben nu besloten tot een beperkte open
stelling om een gunstiger exploitatie te
bevorderen.
Verder wil de fysio-therapeut F.
Abbas een gedeelte en eventueel later
het hele badhuis van de gemeente hu
ren of kopen. Door een inwendige ver
bouwing wil hij het geschikt maken
voor de behandeling van patiënten. Er
zou onder andere een vlinderbad met
bijbehorende installatie in moeten ko
men.
LOUISVILLE, (Kentucky) Een
aantal commandanten van brandweren
in de Verenigde Staten zijn van me
ning, dat de tyd gekomen is om hun
mannen van wapens te voorzien om
zich te beschermen tegen aanvallen van
burgers tijdens de onlusten in neger-
wijken.
De chef van de brandweer van De
troit is een van hen die daar tegen zijn.
Charles Quinlon zegt „Het is verkeerd
dat we ons psychologisch aan de onlus
ten zouden aanpassen op deze wijze.
We dienen mensenlevens te redden en
eigendommen te beschermen, dat is ons
werk".
Op de conventie van de hoofden van
brandweren die in Louisville wordt ge
houden zei de chef van de brandweer
van Los Angeles, Raymon Dhill, dat
hij 60 speciale geweren had bestek
voor zijn mannen met ieder zeven schc
ten.
