„Vrouwen moeten krachtiger aan politiek deelnemen" sftn bahn ^ló ió di e jeucj d ooi? r Nu ook voormannen: elastisch katoen. Lekker luchtig dat nooit slobbergoed wordt omdat't elas tisch blijft ook na eindeloos vaak wassen. Dat is on dergoed waar je een man'n ple zier mee doet! Nieuw vanTima Negermeisje in Engelse adel AENNE BRAUKSIEPE, EEN HUISVROUW WERD MINISTER Geen vetten Langer Geen zoetjes Grote letters Karakteristiek Magere jaren Zondag vrij rONTOEK tyfff desinfecterende créme-zeep voorde HALVE PRIJS, bij grote tube SANBALM handcréme In vaktaal cma DONDERDAG 24 OKTOBER 1968 ADVERTENTIE Nu bloembollen planten... in de lente kleur in uw tuin jOlizabeth Vambe (21), een in Ilhodesië geboren negermeisje, is in Londen getrouwd met Stephen Pollock (22), zoon van de Britse burggraaf Ilanworth. Door haar hu welijk is Elizabeth, die meestal Lisa wordt genoemd, voorbestemd om als eerste niet-blank meisje te worden opgenomen in de Engelse adel. Ste phen Pollock was aanvankelijk van plan af te zien van de adellijke titel loop uoizu; jopeu fiq jbcui \iop -BA uftz UBA UOAJO |EZ SJjejJS ftl| 0(P hij dat toch maar niet. „Zo is het beter", zei hij, „dit kan nuttig zijn voor de rassenintegratie". Zijn vader, burggraaf Ilanworth, daeht er ook zo over. „Er zouden geen rassenmoeilijkheden zijn" merkte hij op „wanneer er meer van deze huwelijken werden gesloten". Stephen en Lisa leerden elkaar ruim twee jaar geleden kennen. Bei den hebben ze uitgesproken opvat tingen over de rassenintegratie. Zo wel Lisa als Stephen studeert aan de universiteit van Sussex. Zij heb ben hun intrek genomen in een flat je in Brighton. "y7"oor het eerst sedert de stichting van de Bondsrepubliek telt het Westduitse kabinet twee vrouwelijke ministers. Mevrouw Aenne Brauksiepe (56), parlementslid zo lang als de Bondsdag bestaat, trad dezer dagen in de regering als minister voor Gezins- en Jeugdzaken. Het werkterrein van haar departe ment strekt zich uit van de kinderbijslag tot internationale jeugduitwisseling. Aenne Brauksiepe heeft jaren in Nederland gewoond en onderhoudt met ons land vele banden. In het Westduitse politieke leven, waar zij een charmante, doch strijdvaardige positie inneemt, is haar naam sinds lang een begrip ge worden. Onze correspondent in Bonn sprak met de nieuwe minister. BONN De minister draagt een vrolijk-rode tailleur. Helblauwe (►gen, zilvergrijs haar met een zweem van blauwe spoeling. Er gaat iets sportiefs en jeugdigs uit van de be windsvrouwe. Een witte blouse met 'n spoor van kant geeft toch een accent van verfijnde oudere dame. Mevrouw Brauksiepe wijst rond door de ministeriële werkkamer die rij nog maar net heeft overgenomen van haar voorganger. In perfect Neder lands zegt hij: ^Denkt u erom, dit is nog de kamer van een man!" De overgang van parlement naar het ministerie is maar een stap op be kend- terrein voor mevrouw Brauksie pe, die volkomen thuis is in de gezins- en jeugdpolitiek. In Bonn heeft deze doorgewinterde vrouwelijke parlemen tariër de bijnaam van „Bundes-Aen- ne" vrij vertaald: onze nationale Aen ne. „Ik heb zojuist uit Nederland veel be langstellende reacties gekregen op mijn „Grossdruckbueh". Met enthou siasme vertelt zij over dit boek- met-grote-letters, haar laatste initiatief voor zij minister werd. Het is een boek speciaal bestemd voor bejaarden, herstellende zieken en mensen met zwakke ogen. In grote let ters gedrukt, licht van gewicht en zo gebonden dat men het met één hand op bed kan hanteren. „Ik heb vooral steun gekregen van ziekenhuisdirecteuren. Ik zei altijd: „Lézen höudt Jöfig." Nu zéggen de art sen: „Met lezen begint de genezing!" Mevrouw Brauksiepe gaf de stoot tot de uitgave van zulke boeken, die tegen (minimale) kostprijs worden geleverd aan bejaardencentra en ziekenhuizen. Twee romans zijn zojuist verschenen in een oplage van 15.000 exemplaren. „Voor Kerstmis komen n<?g tien boe ken uit; daarna elk jaar twaalf. Ik heb lang mijn zieke vader verpleegd, en daarbij viel het me op dat een normaal boek zo onhandig dichtslaat als je het loslaat. Daarom hebben wij de boeken nu zo gemaakt dat ze vanzelf open blij ven liggen. Door het uit de weg rui men van een klein technisch probleem kun je zo bevorderen, dat bejaarden en zieken toch deelnemen aan het le ven. L Aenne Brauksiepe-Engels is de dochter van een spoorwegbe ambte in Duisburg. Als jonge vrouw in de crisis van de jaren dertig, werkte zij als vrijwilligster bij het katholieke sociale werk, en als on derwijzeres voor gehandicapte kin deren. Zes jaar woonde zij in Nederland, waar haar man aan zijn proefschrift werkte in bibliotheken in Den Haag en Amsterdam. Na de oorlog vervulde zij vele functies in de Westduitse en interna tionale vrouwenorganisaties. Parle mentslid sinds 1949, werd zij als enige vrouw lid van het hoofdbe stuur van de Christendemocratische Unie en plaatsvervangend fractie voorzitster. Mevrouw Brauksiepe woont sinds jaren in Oelde bij Bielefeld, waar haar man adjunt-hoofdredacteur is van een regionaal dagblad. Haar zoon (22) studeert na een journa listieke s'tage, economie en taalwe tenschap. Aenne Brauksiepe heeft meege- bouwd aan heel de parlementaire geschiedenis van de Bondsrepubliek maar als haar hoofdberoep noemt zij steevast „huisvrouw". Dat zal nu toch „minister" moeten worden. •••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••a Zo'n stukje in de praktijk gebracht idealisme is karakteristiek voor Aenne Brauksiepe. Vlak na de oorlog kwam zij in de politiek als gemeenteraadslid van haar geboortestad Duisburg. Waarom? „De stad was toen één grote ruïne en iedereen moest de handen uit de mouwen steken. Misschien heb ik veel gedaan, en heeft men mij daarom ge vraagd raadslid te worden". Gemeentepolitiek, meent ze, is de beste grondslag voor elke politieke loopbaan. „Je leert daar de hoofdza ken van de bijzaken scheiden. Anders verlies je je later, in de groje politiek, in details en maak je jezelf kapot." Ook naar het gcmeenleraadswerk was zij toegegroeid: een politiek fic tieve moeder, vrijwilligsters werk in de jeugdzorg. Aenne Brauksiepe was ook jaren onderwijzeres voor gehan dicapte kinderen. „Vaak zeer gevoeli ge en hoog begaafde kinderen. Je kon ze helpen ondanks hun handicap een innerlijke wereld te ontwikke len..." Zij studeerde Engels ih Schotland, de kost verdienend als huislerares bij professorenkinderen in Glasgow. „Daarom maken ze nu in Bonn het grapje: „De regering gaat eindelijk bezuinigen, ze trekken een minister aan met Schotse ervaring." In 1937 voert haar huwelijk haar naar Nederland. Haar man, de journa list dr. Werner Braukdiepe, werkte in Amsterdam en Den Haag aan zijn proefschrift over de historie van de Nederlandse pers. Tot 1942 woonde het echtpaar in Den Haag. Het waren ma gere jaren, want het huishouden moest draaien van de artikelen die dr. Brauk siepe tussen zijn studie door schreef voor verschillende Duitse bladen. „In die jaren heb ik Nederland leren kennen en Nederlands leren spreken. Het was ook onze droom later door te reizen naar Batavia, het huidige Dja karta. Maar ja, wij zijn nu eenmaal de generatie, waarvan de dromen voor de helft dromen blijven". In 1949 werd mevrouw Brauksiepe parlementslid voor de Christendemo cratische unie (CDU). Gezinszorg, wo ningbouw en consumentenvoorlichting waren enkele van haar specialismen in de nuchtere parlementaire routine. Zij bleef een zeer vrouwelijke vrouw in de ze mannenwereld. Militant in het de bat, fel in haar interrupties, in redevoe ringen vaak idealistisch en altijd zeer overtuigd en toegewijd. Tegenwicht? „Huiselijk leven! Nu ik dan minister ben, ben ik voor het eerst afgelopen zondag niet thuis geweèst. In negentien jaren als parlementslid heb ik de zondag altijd vrij gehouden voor mijn gezin. Een mens moet op een ge geven ogenblik de politiek helemaal van zich af kunnen zetten". In de vakanties trekt het-gezin stee vast naar een vakantiehuisje in Beie ren: sinds jaren naar hetzelfde dorpje, met dezelfde eenvoudige bergbewoners als buren. Meer dan eens hebben bondskanse liers eerst Adenauer, daarna Er- hard „Bundes-Aenne" gevraagd om minister te worden. Steeds weigerde ze; zij had het gevoel dat ze meer nodig was in de Christendemodratische par tij, waar zij de kloof moest overbrug gen tussen de oudere vrouwengeneratie uit de emancipatieperiode en het jonge re geslacht. „Toen ik nu opnieuw werd ADVERTENTIE b(illtl HANDCREME uw handen vragen erom aangezocht, heb ik nog twee keer ge weigerd", bekent zij. „Maar wanneer om je hulp wordt gevraagd, mag je als vrouw niet nee blijven zeggen." Mevrouw Brauksiepe weet: haar speelruimte als minister is gering, met een reeds vastgelegde begroting en parlementsverkiezingen over elf maan den. „Ik wil onderzoeken of er nog ruimte is om de belastingfaciliteiten voor gezinnen met kinderen te verbete ren. Voor de familie- en jeugdpolitiek wil ik proberen meer begrip en weer klank te kweken in de openbaarheid. De «burger en de burgeres moeten be ter gaan begrijpen dat er een nauw verband bestaat tussen de gezindheid van de staatsburgers en de wetten van de staat. Ook wil ik jeugduitwisseling uitbreiden, onder andere met Neder land. Uiteindelijk denk ik op dit gebied helemaal Europees." Minister Brauksiepe zou ook wHlen bevorderen dat de vrouwengeneratie, die nu aan bod komt, sterker deel- Op een internationale tentoonstel ling te Rotterdam werd deze aar dige foto gemaakt van twee •katjes links een Cyperse, rechts een Neder landse Het voorlichtingsbureau voor de voeding (in Den Haag) heeft een paar richtlijnen voor u, wan neer u thuis een zieke heeft te verplegen. Wanneer er geen spe ciaal dieet is voorgeschreven, dan is het raadzaam zoveel mogelijk melk. karnemelk of yoghurt te geven, kaas en vlees, vis, ei of peulvruchten, alsmede groenten en fruit. Hetgeen u wellicht al wist, maar, zo zegt het bureau in Den Haag erbij: „In dit rijtje treft u nergens vetten aan. Het aansterken van een zieke betekent niet, dat hij of zij een mestkuur moet ondergaan met boter en room. Het is fout om een zieke geweldige maaltijden op te drin gen, ook al zoudt u hem nog zo graag snel dikker zien worden." Er bestaat bovendien een bro chure „Ziekenkostjes", die u bij dit bureau kunt bestellen. Het adres: Laan Copes van Catttn- burch 44, Den Haag. Ou uw brief kaart graag twintig cent aan post zegels bijplakken. In West-Duitsland zijn twee honderd-duizend schoolkinderen nagemeten en vervolgens bleek. dat jongetjes van veertien jaar vandaag de dag gemiddeld tien centimeter langer zijn dan jonge tjes van dezelfde leeftijd twintig jaar geleden. Meisjes acht en een halve centimeter. Eerder had men al berekend, dat baby's tegenwoordig bij hun geboorte al twee centimeter lan ger zijn dan de baby's van twin tig jaar geleden. Eens proberen wanneer u 's nachts wakker ligt met hart kloppingen en maar opstaat „om dat u toch niet kunt slapen." Geen slaappillen, maar een middel uit grootmoeders kastje: melissethee of lavendelthee, thee van hop en valeriaan. Drinken vlak voor het naar bed gaan, met wat suiker er in. Gewoon suikerwater kan ook, want juist voor het naar bed gaan vragen onze organen meer suiker voor een goed verloop van de stofwisseling. Aldus een tip van Consu- (ment), het voorlichtingsblad voor huisvrouw en gezin, dat erbij zegt: „En voor dat suikerwater geen zoetjes gebruiken natuur lijk, want die helpen niets en de drankjes drinken voor het tandenpoetsen." Een advies zo grondig als grootmoeder zelf. neem«t aan de politiek. „Ook vrouwen moeten inzien dat men zijn vrijheid waard moet zijn en dat er geen vrij heid kan bestaan zonder een politiek standpunt". Over politiek, zo meent zij, wordt te dikwijls gepraat in geheimzinnige vaktaal. Juist vrouwen kunnen bij dragen to4 een meer simpele en prak tische aanpak. „Wij zijn niet zo beze ten door vakspecialisme. Toen ik mij bezig hield met consumentenvoorlich ting heb ik al geprobeerd de gewone huisvrouwen duidelijk te maken, dat zij eigenlijk politiek bedrijven met hun boodschappentas- „De politiek is een moeizaam, on dankbaar en dikwijls hard bedrijf. Heeft het u geen moeite gekost dat uit te houden?" „Dat kon dank zij de veilige, volledi ge geborgenheid in mijn gezin. Zonder de oase van een echt eigen huis rooi je het niet. Na elke verkiezing, iedere vier jaar, hebben we dan thuis ook met zijn allen overlegd of ik met de politiek zou doorgaan. Ik weet dat mijn gezin achter mij staat en overtuigd is dat mijn politiek werk, dat werk voor an dere mensen, alle inspanning en moeite waard is." nwwmwwwwnxmnnmmuuumnmmwumnmw Jij kan zo heerlijk over haar vak vertellen, als zij op haar praatstoel zit En dat zit zij doorgaans, terwijl het vak haar nog altijd heel na aan het hart ligt Al heeft zij de zilveren bruiloft en een halve eeuw werkzaam leven achter de rug. Maar de geestdrift waarmee zij op haar zeventiende de ziekenhuispoort is binnengestapt blijkt in al die jaren nog niet gedoofd. Al is haar jeugdig idealisme van toen gelukkig wel afgekoeld tot een wijs en nuchter: Het is prachtig werk, maar je moet een klein beetje hard wezen voor je eigen bestwil en dat van je patiënten. Wat nu ook weer niet zeggen wil dat je als een gevoelloze automaat je werk zou moeten doen. Maar je moet leren met rustige handen schone lakens te leggen op een bed waarop om zo te zeggen een uur geleden een lieve moeder van een groot gezin gestorven is. Laat haar dat alles maar deskundig betogen wie haar kent weet dat zij een zuster uit duizend is geweest, die ongelooflijk hard gewerkt en geblokt heeft tot zij alle bereikbare diploma's in de zak had. En die nog altijd genegen is in te springen als er een beroep op haar werkkracht en ervaring gedaan wordt Zo heeft zij deze zomer, naar zij zegt een prachtige week gehad, in uniform. Met een groep van zo'n dertig volkomen gehandicapte jongeren, zo tussen tien en twintig Nee, niet alleen natuurlijk Ik had de leiding en de verantwoordelijkheid voor de verpleging. Maar er waren een stel jongelui meegegaan als ongediplomeerde hulpen, die letterlijk èlles deden voor die ongeneeslijke invaliden. En dat zonder enige beloning. pjandig dat zij waren en onvermoeibaar, en daarbij altijd vol grappen. Ik heb ze bewonderd, zoals ze met die patiënten wisten om te springen. Zonder een spoor van sentimentaliteit maar zo echt gewoon en hartelijk en zelfs een tikje robuust. Op een morgen ben ik er eentje tegengekomen, die met een heel zwaar geval een meisje met een helder kopje, maar lichamelijk vrijwel niets meerman een romp als een kind in zijn armen zingend door de gang huppelde. Daar moet je een sterke knaap voor hebben, want zo'n kind geeft niet mee maar hij droeg haar als een pop en zij schaterde van het lachen. Ik heb die week lang, nog nooit zo'n uitgelaten troepje bij elkaar gezien, zo echt jeugd met jeugd. Al of niet gezonde armen en benen, dat maakte voor de pret geen verschil. Lachen; zingen, plagen bij goed weer allemaal de hei op met de wagentjes, bij slecht weer spelletjes doen in de zaal. Raadsels opgeven, muziek maken, voordragen een complete tienerpartij, de ramen rinkelden er soms van. Ik heb die jongelui bewonderd, ze hebben gezwoegd als paarden en gedold als jonge honden, en zoals mijn dertig patiënten genoten hebben, het straalde hun de ogen uit. Je moet je eerst indenken wat dat betekent :,één week op een heel jaar geen huisarrest in altijd dezelfde kamer met altijd dezelfde mensen. Die lief en goed en zorgzaam voor ze zijn, die èlles voor ze over hebben maar die hun eigen leeftijdgenoten nooit kunnen vervangen. En hier waren ze nu eens echt met vakantie, gewoon, onbezorgd. Ze zagen en hoorden en beleefden louter nieuwe dingen, zelfs een uitstapje met een onverwachte stortbui was een belevenis. Nu werden zij ook eens lékker nèt. En wat een adempauze voor die ouders. Je kimt het je niet indenken wat het zeggen wil, zo'n volslagen hulpeloos kind dag in dag uit volledig te moeten verzorgen. Met wassen, met aankleden, met elke hap eten en elke slok drinken voeren, met naar bed brengen als een zuigeling £^e vader van zo'n kind gaat naar zijn werk, die is er nog eens uit, heeft afleiding. Maar een moeder is juist zo aan dat bed of die rolstoel gebonden, als haar kind zelf. Alleen als er iemand thuis is kan zij even de deur uit voor een boodschap of een straatje om, maar vooral niet te lèng. En nooit, nooit kans op een dag vakantie, want waar vind je iemand die genegen en bekwaam is om zo'n volledige verpleging over te nemen? Ik heb een tante gekend die het na twee dagen uitgeput opgaf. De spanningen waaronder zulke vrouwen leven, zonder ook maar een dag van die zware last verlost te zijn. Elk werkend mens in ons land heeft recht op vrije dagen, maar de moeder van dergelijke kinderen weten niet eens wat dat zijn. En nu hebben deze jongelui haar vrijwillig, een hele wéék, zeven volle dagen aflossing bezorgd. De jeugd van tegenwoordig? Wie zo'n troepje vrijwilligers heeft bezig gezien kan geen kwaad woord meer van ze horen. Maar zij komen nooit in de krant Dpt dacht je maar, zei ik grimmig. Daar zorg ik dan wel voor. ADVERTENTIE Sportief model, comfortabel elastisch katoen. Blijvend wit en elastisch (u wast de pasvorm er niet uit). TIJDELIJK 1.- REDUCTIE PER STEL (OF 60 CENT PER APARTE SINGLET OF SUP},

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 17