Amerika enorm om te
wonen en te werken
VEL
Greta Kauffeld zoekt
naar nieuwe kansen
Omdat Lij zo 'n
act.
Dure stoomcursus Frans
voor prinses Anne
halm
MiAJORICA
Zure augurken
bij de NTS
MODE IN
LEER
wpp- :- w
VERHUIZEN NAAR SAN FRANCISCO
Naam te moeilijk
Nieuwe nummers °peiden duur-in Duitsland toch 60111
j/ i
MODE IN SIERADEN
Nu ook voormannen: elastisch katoen.
Lekker luchtig katoenen ondergoed
dat nooit slobbeigoed wordt omdat't elas
tisch blijft ook na
eindeloos vaak
v\assen.Dat is on
dergoedwaar je
een man 'n ple
zier mee doet
Nieuw vanTima
A
v "Jima
„Alles bereikt
san
i
C
VONTDEK
Sffll
PARELS-BIJOUX
halm HANDCREME
LESSEN VAN PABLO CASALS
desinfecterende créme-zeep
voor de HALVE PRIJS, bij
grote tube SANBALM
handcréme
DONDERDAG 31 OKTOBER 1968
ADVERTENTIE
Plant nu hyacinten...voor kleur in kamer en tuin
^Lj anneer men likkebaardend verneemt, dat de heer
Onassis destijds naar Amerika vertrok met zestig
dollar op zak, om twee jaar later als dubbel miljonair te
rug te keren, zal iedereen weten: „Die tijd is voorbij, dat
lukt nu niet meer." Maar dezer dagen zat in het restau
rant van de Rotterdamse Doelen mejuffrouw Frangoise
Vetter, die rustig een paar programma's van concerten op
tafel legde: boekjes over concerten in Zuid-Amerika, in
India, in de Verenigde Staten. En overal staat haar naam
boven: Frangoise Vetter, celliste, soliste.
..Er lukt nog van alles", lachte Frangoise, die in haai
laatste woonplaats. Washington, opeens bedacht dat ze na
haar tournee door India haar familie in Bilthoven wel weer
eens wilde zien. „Je moet alleen niet naar Amerika ver
trekken met de gedachte, dat de mensen al in rijen voor
je deur staan om te vragen of je bij orkest zus of zo wilt
komen spelen. Je moet voortdurend contacten leggen, veel
van je laten horen. Veel brieven schryven, veel grammo
foonplaten van jezelf naar relaties sturen. Op die manier
ben ik ooi aai mjjn reis naar India gekomen".
Nu vergat Frangoise Vetter één klein dingetje. Toen zij
naar Amerika vertrok, had ze wél een studie bij onder an
dere Pablo Casals in Parijs achter de rug. was in Europa
haar naam al gevestigd (ook in Israël), had ze een tante
die haar als operazangeres al was voorgegaan naar
de andere kant van de oceaan en ook was aan die kant
haar eigen naam niet meer onbekend, dank zij bijvoor
beeld wijlen Max Tak.
,.Och ja", vond Frangoise, die nog nooit één moment heeft
gedacht: Blijf zitten waar je zit, ,.ik heb een baan bij het
Washington National Symphony Orchestra, wat zal ik me
nog druk makën".
Want Frangoise heeft zich wél druk gemaakt, daarom
vindt ze de Verenigde Staten enorm om te wonen en te
werken („Zo cosmopolitisch. mensen van alle mogelijke
nationaliteiten"). Daarom zat ze vorig jaar nog in Zuid-
Amerika als de „violoncelista holendesa", die daar recitals
en concerten gaf, daarom verliet ze haar woonplaats Wash
ington zojuist nog om dwars door India te trekken en daar
voor een zeer aandachtig gehoor op te treden.
En nu zat ze eigenlijk weer doodgewoon in een gele win
terjas achter de koffie in Rotterdam. Even een maandje in
Nederland, om haar familie te zien en wat te concerteren
voor scholen. En om te beslissen waar ze na die maand in
Amerika zal gaan werken.
„Nederland blijft natuurlijk trekken vanwege familie en
kennissen", aldus de jonge vrouw die eigenlijk violiste had
moeten worden, zo het aan haar familie had gelegen.
..Maar", zei ze, „om met Bertus Aafjes te spreken: De gren
zen van Nederland zijn het aantrekkelijkst. Maar dat méén
ik niet helemaal, hoor".
I Frangoise Vetter uit Bilthoven (beter: uit Washington): dertien jaar concerteert ze nu buiten de Nederlandse
grenzen en in al die tijd is er, voor zover ze zich herinnert, maar één dingetje misgegaan: op een vliegveld
in India vergat ze haar tas met muziekpapieren.
ADVERTENTIE
mmmmmmmmmmmmmmmwwmmmmmummmmmmmmmmmmmmm
ADVERTENTIE
Wie het Hoepla-boek heeft gelezen
{opkomst en val van een televisiepro
gramma) weet ook iets over de gang
van zaken in de kantine van de NTS.
Wie daar een kop koffie bestelt, betaalt
in feite niet zijn koffie, maar zijn sui
kerzakje. Wil men twee zakjes suiker
bij de koffie hebben dan kan dat. maar
dan moet men wel twee koffiebonnen
afscheuren of twee maal veertig is
tachtig cent deponeren.
Dat het nog erger kan, heeft Jan
Blokker ondervonden. Hij stapte op een
avond de kantine binnen onthult hij
in de nieuwe Vara-Gids vroeg een
eenvoudige boterham met warm gehakt
en liet zijn oog begerig op 'n pot augur
ken vallen. Waarop zich déze dialoog
ontspon
„En bij het gehakt graag een paar
augurkjes", riep ik terwijl het water
me in de mond liep. Maar de dienst
doende dame sprak onverbiddelijk:
„Dan moet u een uitsmijter bestellen.
De augurkjes horen bij de uitsmijter".
„Toe", trachtte ik nog te flemen, „ik
kan bij m'n warme gehakt toch wel een
stukje zuur krijgen?" „Alleen bij de
uitsmijter", zei ze, „niet los".
Wat deed Jan Blokker dus? „Toen
heb ik ook nog een uitsmijter besteld, de
gele massa van het bord in de prullen
mand geworpen en de augurkjes apart
gelegd bij het warme gehakt. Het is wel
verkwistend, maar u weet nou tenmin
ste dat ze in NTS-kringen de augurken
van uw kijkgeld niet over de balk gooi
en".
Het is niet zó erg, maar „mijn
bruine tas" kunt u eigenlijk niet
meer zeggen. Goed, de Stichting Le
derwaren heeft laten weten dat bruin
zwart heeft verdrongen in de tassen-
mode, maar dan komt het. Is die
bruine tas nu amberkleurig, dadel,
pony of mexicobruin, sunset of texas
want dat zijn de kleuren die alle
maal liggen tussen de nuances es
presso en cognac. U hoeft niet te
schrikken: het is allemaal bruin en
in al die tinten bruin mag u dit sei
zoen tassen dragen.
Wanneer u een groene tas bezit
moet u die pijlsnel even meene
men naar tuin of plantsoen en hem
vergelijken met de kleur van de li
guster. Zijn de kleuren gelijk, dan
zit u goed: ligustergroen is „in". U
hoeft echt niet te blijven rennen met
tassen, want waaraan toets je of een
tas nu „bajtisch blauw" is?
Het komt er op neer, dat u tas
sen rustig in alle kleuren mag
blijven dragen, behalve geel. Zwart
lakleer blijft modern, maar de stads-
tassen worden iets kleiner. De tie-
nertassen zijn ook veranderd: iets
minder barok, iets minder versie
ringen dus.
Kleuren samenstellen en die na
men geven moet trouwens een
aantrekkelijke bezigheid zijn, want
in Rome is men onlangs drukdoen
de geweest met de kleuren die onze
schoenen en leren kleding over een
jaar moeten hebben.
U zult de schoenmode, wat kleur
betreft, al een jaar voor zijn wan
neer u iets draagt in de kleuren
mink, antiloop, beaujolais, chinchil
la of antraciet. En hoewel bijvoor
beeld mink (nerts) ook héél licht
beige kan zijn, bedoelen de mannen
van de schoenen er de bruine tint
F DRAKA
De matras
waarop U
wérkelijk
uitrustl
I Van
DRAKA.
V<"GG-
r-.-v
HILVERSUM Zaterdag hebben
de televisiekijkers afscheid kun
nen nemen van de zangeres Greetje
Kauffeld. Haar optreden in het pro
gramma Pick up van Ted de Braak
via Nederland 2 was het laatste op het
Nederlandse televisiescherm van dit
jaar. althans als zangeres.
Over enkele weken zal zij nog geïn
terviewd worden in het programma
Scala van de NTS. Dan is het met
Greetje Kauffeld afgelopen. Zij zet
haar carrière voort als Greta Kauffeld.
een zangeres die in de Verenigde Sta
ten furore hoopt te maken op dezelfde
manier als in Nederland. Elf jaar ge
leden kreeg zij langzaam maar zeker
naam als radio-zangeres en de laatste
zes jaar boekte zij successen in West-
Duitsland.
„Ik heb elf jaar over het vak ge
daan. Ik voel me er nu rijp voor het
in Amerika te proberen. Vier jaar ge
leden had ik mijzelf daar misschien
ADVERTENTIE
langsp&lplaat Sunday Melody met
uitsluitend Duitse nummers. Zij laat
iets horen en breekt dan plotseling
de plaat af.
„Ik heb nog <en groot optreden in
Duitsland, dat is op het Presseball.
Op 3 december ga ik dan naar Ame
rika. Ik ga wonen in San Francisco,
dat lijkt mij een heerlijke stad. Aan
mijn manier van optreden daar moet
ik nog wel even wennen. Het is bijna
allemaal in clubs. Ik blijf er voorlo
pig een jaar":
„In ieder geval kom ik nog naar
Nederland terug om platen te maken,
want ik heb nog steeds een contract
met mijn maatschappij. Ik wil ook
platen blijven maken voor mijn pu
bliek in Europa. Voor hen blijf ik
Greetje heten, maar voor de Amerika
nen is die naam veel te moeilijk.
Mijn manager heeft daarom Greta be
dacht.
Het voordeel van mijn verblijf in
Amerika is dat ik veel attractiever zal
zijn als ik weer terugkom. Ik heb dan
immers heel nieuwe ervaringen opge
daan. Er gaat, hoop ik, in Amerika
veel gebeuren. Daarmee kan ik dan de
sleur doorbreken. Want sleur werd het
Zij stapte elke week mijn tuinhek binnen om een raam te
zemen dat alleen over mijn grondgebied te bereiken was. Zij had daarvoor
deugdelijk van tevoren toestemming gevraagd, en waakte er telkens
angstvallig voor ook maar enige overlast te bezorgen. Het keukentrapje
werd zo opgesteld dat er geen plant werd beschadigd, de emmer met spons
en zeem stond een paar stappen ver op het grint. Ouderwets hoffelijk
en bescheiden, een optreden dat wij wel wat ontwend beginnen te raken.
En het merkwaardige was, dat zij daar uiterlijk de vrouw niet toe leek.
Groot, struis en hoekig, met een ruige stroeve haardos en een stuurs,
bars stemgeluid.
Haar breed gezicht met de lichte ogen keek altijd wat misprijzend,
alsof zij bij voorbaat het nutteloze van al dat gezeem inzag.
Een raam op het noordwesten, wat wilt u in dit klimaat
Maar dat belette haar niet om dit stukje werk in de perfectie af te
leveren, op haar eigen fikse geroutineerde manier. Haar sterke handen
zagen ernaar uit alsof zij in één draai een dweil droog wrongen,
in drie streken een stoep schoon schrobden.
Laat iemand als zij een morgen lang haar zwijgzame gang gaan en elke
bezoeker staat van puur ontzag voor zoveel blinkende properheid
de zolen van zijn schoenen te vegen op de voordeurmat.
Zij had mijn hart gestolen, juist door haar ogenschijnlijke stuursheid,
waaronder niet zo weinig hartelijkheid en wakkere belangstelling moesten
schuilgaan. Had zij mij bij dat ramen zemen niet een keer in het
voorbijgaan erop gewezen hoe prachtig de sering naast haar trapje in bloei
stond. Zij was iemand, eén persoonlijkheid op haar eigen plan.
Een vrouw die er rond voor uitkwam dat zij graag bezig was, dat zij hield
van orde en netheid en regelmaat. Dat zij, in de beste zin van het woord,
een werkvrouw was.
A ls ik haar mijn hekje zag binnenstappen in haar fleurige duster op een
^paar keurige stevige schoenen moest ik haar altijd even toeknikken met
een zeker genegen respect.
Met haar hele houding en optreden maakte zij in mijn ogen resoluut
een einde aan de gangbare zielige voorstelling van de werkvrouw,
die met haar schort in een krant gerold al vroeg bij weer en wind de deur
uitstapt om voor zich en haar gezin het schamele kostje op te halen.
Zij behoefde niets op te halen, naar ik later vernam. Haar man verdiende
een góed loon, zij bewoonde een eigen huis, de kinderen waren getrouwd.
Zij had rustig thuis kunnen zitten met een poes en een kopje koffie,
of langs de winkels drentelen met een vriendin.
Maar zij kon de kostbare tijd nu eenmaal niet met beuzelingen verknoeien.
Als zij haar eigen huis aan kant had en het eten panklaar, moest
zij iets nuttigs omhanden hebben. Zij hield ervan ergens bij te springen
waar het druk was, op kinderen te passen, als de moeder een dag of meer
van huis moest.
En zij verstond een vak zij kon grondig en doelmatig een huis
schoon houden, en als het moest een degelijke pot koken. Die kundigheden
waren geld waard, en zo bezag zij ook-haar bezigheden buitenshuis.
Zij was hoe vreemd dat mag klinken een geëmancipeerde vrouw, die
metterdaad toonde, dat alle werk goed is dat goed wordt gedaan,
met het hoofd of met de handen.
Tyfaar daarbij bleek haar hart ook niet achtergebleven, integendeel.
Toen haar enige dochter in het kraambed stierf had zij het kleintje,
naar ik hoorde, met wieg en al mee naar haar eigen huis genomen
en het voorbeeldig verzorgd en grootgebracht.
Geen geringe prestatie van een vrouw die al jaren „uit de kleine
kinderen" was. Nu was de baby van eertijds ook al aardig uit de kluiten
gewassen en teruggekeerd in het nieuwe gezin dat zijn vader had gesticht.
Het had haai' hartzeer genoeg gegeven, maar nu zij hun kleine auto voor de
deur hadden staan, konden zij samen tenminste in het weekend alle
kinderen en kleinkinderen bij toerbeurt gaan opzoeken.
En toen was daar, op die rustige weg die zij al tientallen malen gereden
hadden dat haastig heerschap geweest dat zo nodig zijn voorman moest
inhalen. Hij meende zijn kans schoon te zien toen de oudere man met zijn
vrouw naast zich juist aan de overkant van de weg passeerde.
De haasthebber stoof in volle vaart naar het midden van de weg om
met een grote boog de wagen voor hem voorbij te komen.
De man aan de overkant zag onverwacht die onbesuisde rijder op zich
afkomen, trachtte bliksemsnel naar rechts uit te wijken, maar daar
stond juist die enige boom.
Zwaar gewond werd hij uit het wrak bevrijd. Voor de vrouw naast
hem kwam alle.hulp te laat. „Geheel onverwacht, door een noodlottig
ongeval, onze lieve zorgzame vrouw en moeder, in de ouderdom
van vierenvijftig jaar".
Zij zal nooit meer mijn tuinhekje komen binnenstappen en dat
vervult mij, een wildvreemde, met een machteloze woede.
Zij is er maar één uit de trieste oogst van duizenden, die de rijdende
dood per jaar binnenhaalt, ik weet het wel. Maar hoeveel goeds,
hoeveel liefs, hoeveel waardevols gaat er zo enkel en alleen door
stompzinnige geldingsdrift verloren.
Een foto van enige jaren gele
den Greetje Kauffeld boekte
successen in Nederland.
niet waar kunnen maken", zegt ze. „Je
kunt niet naar Amerika gaan en als je
aankomt zeggen: „Hier ben ik." Je
moet alles goed voorbereiden."
Grafiet, platina grijs, medoc
(rood), mastic (beige), dat zijn
een paar namen voor kleuren die u
over een jaar in de afdeling lederen
kleding zult zien.
9 En het komt er allemaal weer op
neer, dat u lekker alle mogelijke
kleuren kunt blijven hanteren.
En wanneer u nu denkt, dat de
portemonnaie van uw echtge
noot dik genoeg is om geruild te wor
den tegen een nieuw horloge (voor
u zelf dan), weet dan, dat in Genève
zojuist is vastgesteld, dat horloges
en bijoux „romantischer" zijn ge
worden. In Genève wordt op dit mo
ment een tentoonstelling van horlo
ges en juwelen gehouden, die toon
aangevend is voor de „mode" op dat
gebied.
Zo zijn de wijzerplaten van de
horloges blauw of grijs en vaak
versierd met edelsteentjes of na-
maak-edelsteentjes. „Staafjes" ver
vangen de cijfers op de wijzerplaat-
jes. En het geheel is ovaal gebogen
vierkant, of „tonvormig".
r
and gmnki. p*dviki Rffrurf
8portief model, comfortabel elastisch katoen. Blijvend wit en elastisch (u wast de pasvorm er niet uit).
TIJDELIJK 1,- REDUCTIE PER STEL (OF 50 CENT PER APARTE SINGLET OF SLIP).
Eén van die voorbereidingen is de
opname van een langspeelplaat voor de
Amerikaanse markt. De plaat bestaat
bijna uitsluitend uit nieuwe nummers,
die voor Greetje Kauffeld zijn geschre
ven door Jimmy Wood, de bassist van
Duke Ellington. De arrangementen zijn
van Bert Paige.
„Ik ben twee jaar geleden al naar de
Verenigde Staten geweest om daar
eens rond te kijken naar de mogelijkhe
den. Vooral de showbusiness in Las
Vegas was voor mij een sensatie. Maar
om daar een engagement te krijgen,
moet je wel een naam hebben. Heb je
die eenmaal, dan is het niet moeilijk.
Ik geloof wel dat ik met mijn stem mo
gelijkheden heb bij het Amerikaanse
publiek."
De reis van Greetje Kauffeld naar de
Verenigde Staten werd mogelijk dank
zij een kennis in Duitsland, die een
Amerikaanse manager inlichtte. Hij
liet hem platen horen van Greetje.
waarop deze naar Duitsland kwam en
prompt een contract afsloot.
„Ik heb er altijd naar verlangd naar
Amerika te gaan. de bakermat van de
showbusiness. Duitsland lijkt groot,
maar je blijft toch steeds in hetzelfdt
kringetje ronddraaien."
„Ik heb nu zes jaar in Duitslanc
gewerkt en ik heb er alles bereikt
wat ik wilde. Ik heb met alle grote
orkesten gewerkt; maar met mijn
genre heb je meer mogelijkheden in
Amerika.
In Duitsland willen ze alleen maar
Duits horen. Hier in Nederland kun
je tenminste ook nog met Engels op
treden. En ik vind de Engelse taal
veel fijner. Het Duits is vaak zo
zwaar".
Greetje Kauffeld veert op uit de
vierzitsbank van zwart leer waarin
zij is weggedoken en zet een van
haar laatste platen op. Het is de
ADVERTENTIE
uw handen vragen erom
1^ oningin Elizabeth heeft er een
dikke 4500 gulden voor over,
opdat haar achttienjarige dochter,
prinses Anne, behoorlijk Frans
leert. Niét het afgrijselijke Frans
met dik Engels accent en de ver
keerde klemtonen, dat de meeste
Engelse kinderen op school leren.
Deze week is de blonde prinses
gekleed in een bescheiden mini
rok, begonnen aan een stoomcur
sus Frans op een der talenscholen
van Berlitz in Londen. Het is een
privé-cursus, waarbij ze zes we
ken lang van negen uur 's och
tends tot zeven uur 's avonds in
tensief onder handen wordt geno
men door twee of drie leraren.
Daarbij wordt voortdurend Frans
gesproken.
Voor het grootste deel is het
een mondelinge cuteus, vertelde
men ons op het instituut, maar er
komt natuurlijk ook wel wat
schrijfwerk aan te pas.
„Wij geven de leerlingen meest
al één tot anderhalf uur vrij tus
sen de middag", aldus mensen
van het instituut, waar men dit
soort stoomcursussen kan geven
in alle mogelijke talen. Men heeft
er leerlingen uit de meest uiteen
lopende milieus en beroepen.
De leerkrachten bij Berlitz zijn
altijd uit het land afkomstig waar
van zij de tagl onderwijzen. Dit
garandeert een behoorlijke uit
spraak. Zo nodig kan er ook ge
bruik worden gemaakt van een
zogenaamd talenlaboratorium rrpet
bandopneemapparaten, maar bij
stoomcursussen ligt het accent op
direct contact met de leraren.
De prinses wordt elke dag per
auto naar de talenschool ge
bracht; ze woont daar tien minu
ten rijden vandaan. De eerste
dag droeg ze een pakje van rose
wol met een witte blouse.
In juli nam prinses Anne af
scheid van Benenden, een dure
kostschool voor meisjes in Kent.
Een van haar eindexamenvakken
was Frans. Met die kennis en
door middel van de stoomcursus
hoopt ze straks vloeiend Frans te
kunnen spreken. „Het is ver
draaid hard werken, maar de
meeste mensen vinden het erg
leuk", aldus de leraren van haar
nieuwe school.
Woensdagochtend liet de prin
ses al enkele uren verstek gaan,
want toen moest ze met haar
moeder mee naar de opening van
de nieuwe zitting van het parle
ment
