LEVEN IN EEN BETERE WERELD Voor zwemles een hele dag onderweg h Achttien Marokkanen samen in eengezinshuisje Schurftgeval verontrust de burgemeester niet Adoptie van kinderen met tragische achtergrond stelt hoge eisen Oeverloos kinderleed in de noodgebieden der nereld Lang begeleiden Onderzoek naar boemerang Frankrijk verloor weer goud Aardbeien in de oven Vrouwen schelden vlugger Kinderen van Vlieland „pendelen" zaterdags naar Harlingen Enthousiast OMWONENDEN IN MOORDRECHT KLAGEN: Onschuldig" PLEEGOUDERS VOOR KOR EA A NTT ES Tn de na-oorlogse jaren heeft in Nederland het adopteren van buitenlandse kinderen veel ingang gevonden. Meestal gingen de ouders naar een land, waar men vrij gemakkelijk een kind kon adopteren. Griekenland en Oostenrijk zijn lang op dit gebied aantrekkelijke landen geweest. Sinds enkele jaren is een andere vorm van adoptie in het brandpunt van de belangstelling komen staan: in de vele noodgebieden over de hele wereld ster ven dagelijks kinderen door verwaarlozing of door het onvermogen om hun een redelijke kans in het leven te geven. Landen als Viëtnam en Nigeria heb ben een lugubere bekendheid gekregen om het oeverloze kinderleed, dat daar wordt geleden zonder dat de plaatselij ke autoriteiten in staat blijken te zijn deze rampspoed te keren. In Korea heerst een zeer speciaal probleem. Door de langdurge bezet ting door vreemde legers zijn er in dat land ontelbare kinderen geboren uit vluchtige contacten tussen vreemde mi litairen en Koreaanse meisjes en vrou wen. De kinderen, die uit dergelijke contacten worden geboren worden maat schappelijk in het land niet aanvaard. Ook de moeders worden uitgestoten en daarom doen de moeders vaak hun ui terste best om het kind zo spoedig mo gelijk kwijt te raken. Door de in Amerika wonende Neder landse schrijver Jan de Hartog is on geveer anderhalf jaar gelden een actie ontketend om deze verschoppelingetjes door Amerikaanse echtparen te laten adopteren. Deze actie is in Nederland overgenomen door de vrouw van de schrijver A. den Doolaard. De actie nam weldra zulke vormen aan, dat de regering een commissie installeerde, die moest nagaan of de bestaande be palingen voor het toelaten in Neder land en het vervolgens adopteren van buitenlandse kinderen wijziging behoef den. De voorzitter van deze commissie werd mr. D. J. van Gilse, 68 jaar en als oud-procureur-generaal bekend met het toelatingsbeleid voor vreemdelin gen. Is het gemakkelijker om een bui tenlands kind te adopteren dan om een Nederlands kind in een gezin op te nemen? „Neen. Aan de adoptie van buiten landse kinderen worden dezelfde eisen gesteld als aan de adoptie van Neder landse kinderen. Er zijn natuurlijk lan den, waar de adoptie wettelijk zeer eenvoudig tot stand kan komen, maar als de Nederlandse ouders met zo'n kind naar Nederland komen, zullen zij aan onze wettelijke bepalingen dienen te voldoen". Wat gebeurt er met zo'n in het buitenland geadopteerde kind als de ouders niet aan de Nederlandse eisen voldoen? „Strikt volgens de wet kan zo'n kind worden teruggestuurd naar het land van herkomst. Dat is dikwijls onmoge lijk en ongewenst. Het kind wordt ge steld onder het gezag van een voogdij vereniging, die het kind kan overdra gen aan een echtpaar, dat wel aan de Nederlandse eisen voldoet". „Overigens heeft Nederland met en kele landen verdragen gesloten die een dergelijke ontwikkeling tegengaan. Zo kan een Nederlands echtpaar in Oosten rijk en Griekenland geen kind adopte ren als het niet een machtiging van de minister van Justitie van Nederland kan overleggen, dat het bevoegd is een dergelijk kind in zijn gezin op te ne men. Waarom werd door de actie voor de Koreaanse kinderen een herzie ning van het bestaande beleid op adoptie van buitenlandse kinderen noodzakelijk? „Het gaat hier om kinderen die met bijzondere zorg zullen moeten worden omgeven. Bovendien waren er bepalin gen in de oude regeling, die achter haald waren. Zo werd in de oude rege ling bepaald, dat een echtpaar, dat meer dan één eigen kind had. niet voor opneming in zijn gezin van een buitenlands kind in aanmerking kwam. Deze bepaling is door de minister op ons advies geschrapt, omdat de minis ter met ons van mening is, dat het juist de integratie van een Koreaans kind kan bevorderen als het in een wat ruimer gezinsverband opgroeit". Aan de adoptie van Koreaanse kinderen zijn zwaardere eisen gesteld dan aan de adoptie van Nederlandse kinderen. Heeft de commissie daar mee het zeer speciale karakter van deze adoptie duidelijk willen maken? „Hoewel wij nog lang niet kunnen zeggen, dat we alle problemen, die de ze adoptie met zich mee kan brengen, hebbenoverzien, hebben wij de minis ter in het door ons uitgebrachte inter- im-rappoert wel enkele beperkende be palingen geadviseerd, welke door de minister zijn overgenomen. Volgens de regeling, die thans voorlopig van kracht is, moeten de adoptie-ouders beiden niet ouder zijn dan veertig jaar, opdat het Koreaanse kind, dat toch al zo'n ongelukkige levensstart heeft gehad zo lang mogelijk de begeleiding van nieu we ouders zal hebben". „Voorts mag het kind bij aankomst in Nederland niet ouder zijn dan vier jaar. Het kind komt uit een totaal an dere cultuurkring. Als het ouder is, zal het niet in het Nederlandse leven zijn opgenomen, wanneer het leerplichtig wordt, waardoor het kind al weer een nieuwe achterstand zou krijgen". Is er rekening mee gehouden, dat de Koreaanse kinderen veelal een vreselijke levensstart hebben gehad, zodat zij mogelijk geestelijk verminkt zullen zijn, hetgeen een zeer bijzon dere houding van de nieuwe ouders zal vergen? „Dit facet, ligt buiten de opdracht van de commissie, maar de overheids instanties, die zich met het adviseren op de verzoeken om adoptie bezighoudt, zijn zich daarvan wel bewust geweest. Zij hebben aan de aanvragers een vra genlijst gezonden met enkele zeer moei lijke vragen. Het gevolg was een eer ste selectie:, sommigen hebben de vra genlijst niet ingevuld en teruggezonden." Heeft de commissie zich bezigge houden met de mogelijke politieke en religieuze problemen, die uit deze adoptie kunnen voortkomen? „Dat ligt ook buiten de formale op dracht van de minister aan de commis sie. al is het natuurlijk duidelijk dat wij ons op die vragen tijdens onze ver gaderingen bezinnen." Er zijn berichten geweest dar er in 1969 duizend Koreaanse kinderen Tn 1942 gaf een Nederlandse moeder in een Jappenkamp op Java haar vier jarig dochtertje aan een Indonesische baboe: „Zorg voor haar en geef haar een goede opvoeding. Ik kan het niet meer". De Indonesische vrouw nam het Nederlandse meisje als haar eigen dochter op in haar gezin; zjj liet haar naar school gaan en zij leerde het kind haar eigen Islamitische godsdienst aanvaarden. Op veertienjarige leeftjjd volgens het Oosterse cultuurpatroon huwbaar trad het Nederlandse meisje met een Islamitische godsdienstonderwijzer in het huwelijk. De Westerse, christelijke wereld kwam er achter en er ontbrandde een wereldschokkende rel. Bertha Hertogh, want zij was het meisje, werd ontvoerd en naar Nederland gebracht. Het is nooit bekend geworden hoe de Indonesische vrouw, die aan het Neder landse meisje al haar zorg had gegeven, zich voelde toen het meisje op deze wijze van haar werd weggenomen. Thans verkeren er over de hele wereld miljoenen kinderen in de hoogste nood. Hun ouders kunnen of willen deze verkommerende kinderen niet een redelijke kans in het leven geven. In Amerika en later ook in Nederland ontstaan ac ties om deze met de dood bedreigde kinderen uit hun vaderland weg te halen om hen in Amerikaanse en Nederlandse gezinnen te plaatsen, waar het leven milder voor hen zal zijn. De echtparen die deze kinderen willen adopteren, zijn ongetwijfeld bezield met de nobelste voornemens. Zij zullen het Koreaanse, het Vietnamese of het Biafraanse kind opvoeden als hun eigen kind. Zij zullen het kind naar school laten gaan en zij zullen, als zij zelf in een god geloven, het kind hun godsdienst leren. W'at kunnen daaiwan de gevolgen zyn in de Islamitische of Boeddhistische we reld over tien of vijftien jaar? De Nederlandse Organisatie voor Zuiver-Wetenschappelijk Onderzoek heeft prof. dr. J. A. Sparenberg subsi die verleend voor een theoretisch en experimenteel onderzoek naar de bewe gingen van de boemerang. Prof. Spa renberg is hoogleraar in de technische mechanica aan de Rijksuniversiteit te Groningen. Het onderzoek wordt onder zijn super visie uitgevoerd door drs. F. Hess, die de resultaten van zijn werk te zijner tijd in een dissertatie zal neerleggen. Drs. Hess, die in Groningen experimen tele natuurkunde heeft gestudeerd, heeft in zijn vrije tijd al heel wat te rugkerende boemerangs vervaardigd. (Er zijn ook boemerangs die wegblij ven). In het vrije veld controleerde de heer Hess of zijn theoretische berekeningen klopten. Hij bond een elektrisch lampje aan een vleugel van een boemerang, en als het donker was geworden liet hij het verlichte instrument zijn baan beschrij ven, die door een camera met open staande lens werd vastgelegd. Toen hij vervolgens de theoretisch berekende banen vergeleek met de gefotografeer de, bleken ze verrassend goed met el kaar te kloppen. De onderzoekingen van drs. Hess zijn niet alleen voor boemerangkundigen van belang. Het is de bedoeling dat de wetenschap ook iets meer aan de weet komt over luchtstromingen om helikop ters. WASHINTON Het International* Monetaire Fonds (IMF) heeft bekend gemaakt, dat de Franse monetaire goudvoorraad in september met 200 miljoen dollar tot 4.166 miljoen dollar i« verminderd. Dat brengt het Franse goudverlies sedert de stakingen van mei en juni van dit jaar op 1.068 mil joen dollar. naar Nederland zouden komen, die hier geadopteerd zouden worden. „Hoewel de commissie zich niet be zighoudt met de praktische uitvoering van de door haar voorgestelde richtlij nen kan ik u zeggen dat dit getal mij hoogst onwaarschijnlijk voortkomt. Er zijn nu circa 600 aanvragen geregis treerd. Alle aanvragen zullen eerst hier in Nederland moeten worden onder zocht. De Raden van Kinderbescherming zullen dus bij al deze echtparen een onderzoek instellen of zij voor adoptie in aanmerking komen. Deze rapporten moeten worden vertaald en opgestuurd naar Korea waar een Koreaanse com missie de kinderen uitzoekt die voor adoptie in aanmerking komen." „De rapporten over die kinderen zul len naar Nederland worden gestuurd waarna in overleg tussen de Koreanen en de Nederlanders zal moeten worden bepaald welke ouders welk kind zullen krijgen. Het is bepaald niet zo dat er op een goede dag een vliegtuig vol kinde ren op Schiphol aankomt en dat de kin deren dan hier zullen worden verdeeld. Ieder kind dat in Korea in het vliegtuig stapt heeft in Nederland een vaste be stemming.'' „De eerste Nederlandse rapporten zijn onlangs naar Korea verzonden. Moge lijk zullen in 1969 enkele kinderen uit Korea in Nederland aankomen maar de onderzoeken in Nederland en in Korea vergen te veel tijd dan dat men binnen korte tijd honderden kinderen kan ver wachten." Is het niet ontmoedigend dat vrij spontane acties een zo lange formele weg vergen? „Dat is wel jammer maar aan de an dere kant heeft spontaniteit het gevaar dat men in geestdrift iets onderneemt waarvan men de gevolgen niet heeft overzien. Het adopteren van Koreaanse kinderen zal zeer hoge eisen stellen aan de Nederlandse ouders." Zou de selectie onzorgvuldig geschie den, dan zouden daar in de eerste plaats de kinderen het slachtoffer van worden. En om het geluk van die kinderen is het uiteindelijk begonnen". De aarbeien-oogst in het Verenigd Koninkrijk is dit jaar bijzonder over vloedig geweest. Dit is te danken aan een speciaal procédé, dat een plantkun dig research-laboratorium enige jaren geleden heeft ontwikkeld en dat nu, let terlijk en figuurlijk, zijn vruchten be gint af te werpen. De vermenigvuldi ging van aardbeiplanten geschiedt door middel van stekken. Het risico, dat in fecties die voorkomen op bepaalde planten overgebracht worden op het nageslacht, is daarom groot. Het is na melijk wel vrij eenvoudig, om zieke planten te onderscheiden van gezonde, maar dit is niet gemakkelijk in het ge val van een niet duidelijk gedemon streerde aanwezigheid van een of ander virus. Het gevolg was, dat na een paar generaties een groot aantal planten geen vrucht meer draagt. Proeven met plaatsing van de plan ten in een afgesloten ruimte, een soort oven, waarin een constante tempera tuur van 37 gr. C. werd gehandhaafd heeft bewezen, dat na verloop van en kele weken in deze ruimte de planten praktisch virus-vrij konden worden af geleverd. Bovendien waren de aldus behandelde planten immuun voor nieu we infecties via bijv. insekten. Deze vi rus-vrije planten geven thans een oogst die ongeveer 60 procent groter is dan die van niet behandelde planten. (ETEP) Vrouwen kunnen vlugger schelden dan mannen. Bij het afluisteren van ge luidsbanden ontdekte de Engelse taal onderzoeker professor Forre dat vrou wen vooral als zij op mannen aan het schelden zijn 116 woorden per minuut kunnen spreken. Mannen ko men over het algemeen niet verder dan 77 woorden! HARLINGEN Dertig Vlielandse kinderen maken iedere zaterdag een vreemde reis: 's morgens zes uur staan ze op, om zeven uur stappen ze op de boet, varen twee uur naar Harlingen. wandelen daar een half uur naar het instructiebad, krijgen een uur zwemles, wandelen terug, nemen om half drie de boot naar het eiland en zijn dan om v\jf uur weer thuis. Een hele dag is het groepje kinde ren, dat in leeftijd schommelt tussen zes en dertien jaar, onderweg voor één uur zwemles. Levend op een eiland, dat door een poëtische ziel eens is om schreven als „een schip vol dennenbos sen, verankerd in volle zee" moeten ze naar het vasteland om de zwemkunst machtig te worden. Vlieland met zijn goed negenhonderd „opvarenden" is te klein om een eigen instructiebad te kunnen betalen. De zee, het grootste instructiebad ter wereld, is te gevaarlijk voor kleine kinderen om erin te leren zwemmen. Enkele huismoeders kwamen op het idee de kinderen de kunst te laten bij brengen in het pasgeopende instructie bad in Harlingen, dat tevens eigendom is van de buurgemeenten Franekera- deel, Barradeel en Wonseradeel. Chefbadmeester en instructeur J. Blom, die vijftienhonderd mensen per week les geeft, kon met enige moeite een uurtje voor dit bijzondere klasje vrijmaken, mits zich dertig leerlingen zouden aanmelden. Dat aantal was spoedig bij elkaar. Een tiental ouders reist iedere keer mee. Twee moeders maken van de nood een deugd: zij nemen tegelijk met de kinderen zwem les. Een van de initiatiefneemsters, moe der van vier kinderen van wie er drie aan de lessen meedoen, heeft, zo ver telt ze, de reis er iedere zaterdag graag voor over. „Veel mensen hebben zo langzamer hand een boot en toen de afgelopen zo mer bijna een kind van een kennis van ons verdronk, realiseerden we ons, dat maar heel weinig mensen op ons eiland konden zwemmen. We zijn aan het bel len geslagen met ouders en met de lei ding van het nieuwe instructiebad in Harlingen. Het lukte allemaal". „We konden het bad voor veertig gul den een uur lang huren, als we dertig kinderen bijeen hadden. Veel moeders op het eiland waren enthousiast, ook na dat hun duidelijk was gemaakt, dat ze wel zelf als oppas mee zouden moeten reizen". De directie van Doeksen op Terschel ling, die de bootdiensten van en naar de Waddeneilanden onderhoudt, brengt de zwemlustigen voor een speciaal tarief naar het bad. Eilanders betalen nor maal één rijksdaalder voor een retour tje. de groep van dertig hoeft maar één gulden per persoon te betalen. Dan telt het nog op: dertig lessen voor veertig gulden, plus zestig gulden reisgeld voor ieder kind, plus oppas en bijkomende kleine kosten. Daarmee kost het leren zwemmen van één klein Vlielandertje ongeveer honderd gulden. „Een prachtig stukje particulier ini tiatief", vindt Vlielands burgemeester sinds een jaar de heer G. Rom- bout. Een niet alleen omdat de gemeen te niet om subsidie is gevraagd. Zelf heeft hij zijn kinderen ook op een om slachtige manier leren zwemmen toen hij nog in Franeker woonde. Met zeven kinderen in zijn auto reed hij toen naar het overdekte zwembad in Leeuwarden. .,Er is een begin gemaakt met het nieuwe bestemmingsplan Binnenlaan Noord", vertelt hij. „In dat plan is ook een groot zwembad gedacht. Dat is ech ter een dure exploitatie". Het mooiste zou hij het vinden wan neer de meer dan zesduizend vakantie gangers dié ieder seizoen zijn eiland bevolken, door hun entreegeld het zwembad voor de eilanders zouden be talen. Die kans zit erin, want hoe vaak kun je per slot van rekening in dit kli maat in zee zwemmen? Op korte termijn zal er echter geen sprake zijn van uitvoering van de plan nen en daarom juicht de burgemeester het toe, dat een groep particulieren op eigen initiatief in Hariingen is gaan les sen. Badmeester Blom roept in zijn lichte moderne badhuis uit: „Deze groep maakt veel meer lawaai dan alle an dere. Dat komt natuurlijk omdat het voor deze kinderen gewoon iedere week een soort schoolreisje is". Het lawaai van het enthousiaste groepje is uit het Harlingse instructie bad doorgeklonken tot op Terschelling. De jeugd van Vlieland op weg naar Harlingen. Ook daar worden nu plannen uitgebroed om op dezelfde manier de kinderen de school- en rugslag bij te brengen. Wel- iswaer heeft dit eiland 4100 inwoners, maar ook daarmee breng je nog geen miljoen gulden bij elkaar voor een sim pel instructiebadje. Loco-burgemeester Cranberry kwe ker J. Bloem zegt daar: „Ja, van die plannen is de gemeente op de hoogte. We staan er vanzelfsprekend sympa thiek tegenover en misschien is het wel mogelijk om een subsidie op de reiskos ten te verstrekken". „We zijn bezig om een instructiebad te krijgen, maar dat zal nog wel even duren. We hadden plannen om in de ou de zeevaartschool een instructiebad te bouwen, maar dat ding is afgekeurd. Hopelijk krijgen we de zaak toch voor de behandeling van de begroting 1969 voor elkaar. Het wachten is op de sub sidie, dat hangt nauw samen met de exploitatiemogelijkheden. In ons ach terhoofd hebben we een combinatie van instructie- en natuurbad. Voor de re creatie zou dat een attractie zijn". MOORDRECHT In een ééngezinshuisje in Moordrecht (by Gouda), waar acht tien Marokkaanse arbeiders samen wonen, is onlangs schurft uitgebroken. Op advies van de G.G. en G.D. in Gouda z\jn daarom alle Marokkanen, hun linnen goed en hun huis door de Goudse gemeentelijke ontsmettingsdienst ontsmet. „De hele kwestie is nu opgelost. De ziekte is bedwongen", zegt burgemeester H. C. Vermaat van Moordrecht blijmoedig. Hij vindt het een normale zaak, dat achttien Marokkanen bij elkaar wonen in een huisje, dat één woonkamer heeft, drie slaapkamers en een vliering. Er wonen al ongeveer twee jaar bui tenlandse arbeiders in dit huisje aan de Oranjelaan, dat wordt verhuurd door het enkele huizen verderop wonende Italiaanse echtpaar Vitale. De buren klagen regelmatig bij politie en gemeen te over vechtpartijen, lawaai en slechte hygiënische toestanden in het huisje. Op 20 augustus stuurden enkele buren een gezamenlijke klaagbrief naar de burgemeester. Deze heeft daarop niet gereageerd. Volgens de buren is de schurft, die nu onder de Marokkanen is uitgebroken het gevolg van intense vervuiling. Bur gemeester Vermaat zegt echter: „On zin. Een van die arbeiders zal de ziek te wel uit Marokko hebben overge bracht. Trouwens, waarom moet je daar zo'n drukte over maken? Vlak na de tweede wereldoorlog waren er genoeg Nederlanders die door gebrek aan zeep ook aan schurft leden." De buren van het pension zijn boos dat de gemeente hen niet heeft inge licht over de, volgens hen, besmette lijke schurft, zodat zij via hun arts maatregelen hadden kunnen nemen om in ieder geval hun kinderen voor be smetting te vrijwaren. Burgemeester Vermaat zegt daarover: „Schurft is niet besmettelijk. Er is niet eens een meldingsplicht voor, zoals voor andere besmettelijke ziekten. Het leek ons beter de zaak stil te houden omdat volgens ons voorzorgsmaatregelen voor de buren niet nodig waren. Je zou al leen maar paniek zaaien, wanneer je de buren zou gaan vertellen dat zij ook ontsmet moeten worden." Een van de buren, mevrouw C. Oost- dam (25), zegt: „Er wordt in dat pension zelden iets schoongemaakt. Zo nu en dan zie je er wel mevrouw Vitale naar binnen gaan, maar dat is hoogst zelden. Enkele weken geleden was in deze buurt het riool verstopt. Omdat de ar beiders van de gemeente toen ook moes ten werken in het toilet van dat pen sion werd de wc-deur opengemaakt. De mensen stapten midden in een twintig centimeter dikke laag gebruikt closet papier dat op de grond lag. Regelmatig klagen wij bij de gemeente maar het helpt allemaal niets." De eigenares van het pension, me vrouw Vitale: „Het is allemaal heus niet zo erg. Ik maak de benedenetage van het pension iedere dag schoon. De slaap kamers doe ik niet. Dat doen die jon gens zelf. Zij koken ook zelf. Er zijn wel pensions die vuiler zijn. Trouwens, als die schruft veroorzaakt werd door viezigheid, dan moest ik er ook last van hebben." Burgemeester Vermaat vindt alle drukte, die over deze zaak wordt ge maakt, enigszins verbazingwekkend. „Onze gemeente heeft een commissie waarin een wethoude zit, een ambte naar van de dienst sociale zaken en de personeelschef van de tapijtfabriek hier in het dorp, waar die Marokkanen werken. Deze commissie houdt al sinds heeft toen de gemeente gewaarschuwd omdat het hem wenselijk leek dat een en ander zou worden ontsmet. „Wij hebben toen advies gevraagd aan de GG en GD in Gouda", aldus de burgemeester, die ervan overtuigd is dat zijn gemeente geen enkele schuld treft. In het badhuis van de tapijtfa briek zijn daarna alle Marokkanen on der toezicht met zeep gewassen en met zo'n twee jaar toezicht op dit pension. Er is daar nooit vuiligheid geconsta teerd", zegt de burgemeester, v Een huisarts uit het dorp ontdekte de schruft toen een van de Marokkanen bij hem kwam klagen over jeuk. Die arts Mevrouw Vitale (linies) te mid den van ,,haar" Marokkanen: Als het van de viezigheid kwam, zou ik het ook moeten hebben ontsmettende medicamenten inge smeerd. „Waarom zou het onwenselijk zijn dat achttien Marokkanen samenwonen in een eengezinshuisje?" vraagt de bur gemeester zich af. „Die mensen zijn er goed en ruim gehuisvest. Onze gemeen te heeft enkele jaren geleden toestem ming voor dit pension gegeven. Wij mo gen deze Marokkanen toch niet onze Westerse normen gaan opdringen? On ze commissie houdt trouwens toezicht en dat moet voldoende zijn. Alle klach ten van de buren zijn sterk overdre ven." Wel wil de burgemeester toegeven dat hij de commissie opdracht heeft gege ven haar toezicht te verscherpen en dat hij met de gemeentearts maatrege len zal bespreken om een eventueel toe komstig gevaar van ernstig besmette lijke ziekten te voorkomen. Onder meer wil hij het echtpaar Vitale opdracht la ten geven in het pension voor meer licht en lucht te zorgen. Waarom heeft de burgemeester nooit gereageerd op de klachtenbrief van de buren? „Ik krijg dagelijks zoveel klach ten dat ik ze niet allemaal kan beant woorden. Bovendien heeft een van de ondertekenaars van de brief een ge sprek met mij aangevraagd. Zolang dat gesprek er niet is geweest kan ik die brief niet beantwoorden. Maar overdag kan die man nooit een afspraak met mij maken omdat hij dan moet wer ken. Nou, ik kan 's avonds niet." Burgemeester H. C. Vermaat: die mensen zijn daai goed gehuisvest Dokter A. C. v. Leeuwen, directeur van de GG en GD in Gouda, zegt: „Ik heb de gemeente geadviseerd de buren in te lichten over de schurft, omdat ik niet wist of dat nodig was. Ik ken de situatie in Moordrecht niet zo goed. De ze ziekte is uiterst onschuldig." Over de huisvesting van achttien mensen in één huisje zegt hij: „Deze Marokkanen hebben heel andere levens gewoonten. Wij hebben die mensen hier heen gehaald. Dan moeten wij ook zor gen dat zij zich hier thuis voelen." De personeelchef van de plaatselij ko tapijtfabriek, de heer G. van de Wey, is niet bang dat de rest van zijn personeel ook door schurft wordt aangetast. Zijn wetenschap heeft hij van de bedrijfs arts. De heer Van de Wey zegt: „Na tuurlijk is er in dit pension een onge zonde situatie gegroeid. Achttien men sen in dit huisje is te veel. Maar je kunt er niets tegen doen. Wij hebben wel eens geprobeerd twee van deze bui tenlanders naar een ander pension te laten verhuizen. Zij wilden niet. Deze mensen willen als groep bij elkaar blij ven. Via onze bedrijfsgeneeskundige dienst willen wij deze Marokkanen in het vervolg dwingen tenminste éénmaal per week naar het badhuis van onze fabriek te gaan. Misschien dat zoiets succes heeft, want door die schurft zijn wij ook aan het denken gezet", aldus de heer Van de Wey.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 9