LEVEN IN EEN BETERE WERELD
Voor zwemles een hele dag onderweg
h
Achttien Marokkanen samen
in eengezinshuisje
Schurftgeval verontrust
de burgemeester niet
Adoptie van kinderen met tragische achtergrond stelt hoge eisen
Oeverloos kinderleed in de
noodgebieden der nereld
Lang begeleiden
Onderzoek naar
boemerang
Frankrijk verloor
weer goud
Aardbeien
in de oven
Vrouwen
schelden vlugger
Kinderen van Vlieland „pendelen" zaterdags naar Harlingen
Enthousiast
OMWONENDEN IN MOORDRECHT KLAGEN:
Onschuldig"
PLEEGOUDERS VOOR KOR EA A NTT ES
Tn de na-oorlogse jaren heeft in Nederland het adopteren van buitenlandse
kinderen veel ingang gevonden. Meestal gingen de ouders naar een land,
waar men vrij gemakkelijk een kind kon adopteren. Griekenland en Oostenrijk
zijn lang op dit gebied aantrekkelijke landen geweest.
Sinds enkele jaren is een andere vorm van adoptie in het brandpunt van de
belangstelling komen staan: in de vele noodgebieden over de hele wereld ster
ven dagelijks kinderen door verwaarlozing of door het onvermogen om hun
een redelijke kans in het leven te geven.
Landen als Viëtnam en Nigeria heb
ben een lugubere bekendheid gekregen
om het oeverloze kinderleed, dat daar
wordt geleden zonder dat de plaatselij
ke autoriteiten in staat blijken te zijn
deze rampspoed te keren.
In Korea heerst een zeer speciaal
probleem. Door de langdurge bezet
ting door vreemde legers zijn er in dat
land ontelbare kinderen geboren uit
vluchtige contacten tussen vreemde mi
litairen en Koreaanse meisjes en vrou
wen. De kinderen, die uit dergelijke
contacten worden geboren worden maat
schappelijk in het land niet aanvaard.
Ook de moeders worden uitgestoten en
daarom doen de moeders vaak hun ui
terste best om het kind zo spoedig mo
gelijk kwijt te raken.
Door de in Amerika wonende Neder
landse schrijver Jan de Hartog is on
geveer anderhalf jaar gelden een actie
ontketend om deze verschoppelingetjes
door Amerikaanse echtparen te laten
adopteren. Deze actie is in Nederland
overgenomen door de vrouw van de
schrijver A. den Doolaard. De actie
nam weldra zulke vormen aan, dat de
regering een commissie installeerde,
die moest nagaan of de bestaande be
palingen voor het toelaten in Neder
land en het vervolgens adopteren van
buitenlandse kinderen wijziging behoef
den. De voorzitter van deze commissie
werd mr. D. J. van Gilse, 68 jaar en
als oud-procureur-generaal bekend met
het toelatingsbeleid voor vreemdelin
gen.
Is het gemakkelijker om een bui
tenlands kind te adopteren dan om
een Nederlands kind in een gezin op
te nemen?
„Neen. Aan de adoptie van buiten
landse kinderen worden dezelfde eisen
gesteld als aan de adoptie van Neder
landse kinderen. Er zijn natuurlijk lan
den, waar de adoptie wettelijk zeer
eenvoudig tot stand kan komen, maar
als de Nederlandse ouders met zo'n
kind naar Nederland komen, zullen zij
aan onze wettelijke bepalingen dienen
te voldoen".
Wat gebeurt er met zo'n in het
buitenland geadopteerde kind als de
ouders niet aan de Nederlandse eisen
voldoen?
„Strikt volgens de wet kan zo'n kind
worden teruggestuurd naar het land
van herkomst. Dat is dikwijls onmoge
lijk en ongewenst. Het kind wordt ge
steld onder het gezag van een voogdij
vereniging, die het kind kan overdra
gen aan een echtpaar, dat wel aan de
Nederlandse eisen voldoet".
„Overigens heeft Nederland met en
kele landen verdragen gesloten die een
dergelijke ontwikkeling tegengaan. Zo
kan een Nederlands echtpaar in Oosten
rijk en Griekenland geen kind adopte
ren als het niet een machtiging van de
minister van Justitie van Nederland
kan overleggen, dat het bevoegd is een
dergelijk kind in zijn gezin op te ne
men.
Waarom werd door de actie voor
de Koreaanse kinderen een herzie
ning van het bestaande beleid op
adoptie van buitenlandse kinderen
noodzakelijk?
„Het gaat hier om kinderen die met
bijzondere zorg zullen moeten worden
omgeven. Bovendien waren er bepalin
gen in de oude regeling, die achter
haald waren. Zo werd in de oude rege
ling bepaald, dat een echtpaar, dat
meer dan één eigen kind had. niet
voor opneming in zijn gezin van een
buitenlands kind in aanmerking kwam.
Deze bepaling is door de minister op
ons advies geschrapt, omdat de minis
ter met ons van mening is, dat het
juist de integratie van een Koreaans
kind kan bevorderen als het in een
wat ruimer gezinsverband opgroeit".
Aan de adoptie van Koreaanse
kinderen zijn zwaardere eisen gesteld
dan aan de adoptie van Nederlandse
kinderen. Heeft de commissie daar
mee het zeer speciale karakter van
deze adoptie duidelijk willen maken?
„Hoewel wij nog lang niet kunnen
zeggen, dat we alle problemen, die de
ze adoptie met zich mee kan brengen,
hebbenoverzien, hebben wij de minis
ter in het door ons uitgebrachte inter-
im-rappoert wel enkele beperkende be
palingen geadviseerd, welke door de
minister zijn overgenomen. Volgens de
regeling, die thans voorlopig van kracht
is, moeten de adoptie-ouders beiden
niet ouder zijn dan veertig jaar, opdat
het Koreaanse kind, dat toch al zo'n
ongelukkige levensstart heeft gehad zo
lang mogelijk de begeleiding van nieu
we ouders zal hebben".
„Voorts mag het kind bij aankomst
in Nederland niet ouder zijn dan vier
jaar. Het kind komt uit een totaal an
dere cultuurkring. Als het ouder is, zal
het niet in het Nederlandse leven zijn
opgenomen, wanneer het leerplichtig
wordt, waardoor het kind al weer een
nieuwe achterstand zou krijgen".
Is er rekening mee gehouden, dat
de Koreaanse kinderen veelal een
vreselijke levensstart hebben gehad,
zodat zij mogelijk geestelijk verminkt
zullen zijn, hetgeen een zeer bijzon
dere houding van de nieuwe ouders
zal vergen?
„Dit facet, ligt buiten de opdracht
van de commissie, maar de overheids
instanties, die zich met het adviseren
op de verzoeken om adoptie bezighoudt,
zijn zich daarvan wel bewust geweest.
Zij hebben aan de aanvragers een vra
genlijst gezonden met enkele zeer moei
lijke vragen. Het gevolg was een eer
ste selectie:, sommigen hebben de vra
genlijst niet ingevuld en teruggezonden."
Heeft de commissie zich bezigge
houden met de mogelijke politieke en
religieuze problemen, die uit deze
adoptie kunnen voortkomen?
„Dat ligt ook buiten de formale op
dracht van de minister aan de commis
sie. al is het natuurlijk duidelijk dat
wij ons op die vragen tijdens onze ver
gaderingen bezinnen."
Er zijn berichten geweest dar er
in 1969 duizend Koreaanse kinderen
Tn 1942 gaf een Nederlandse moeder in een Jappenkamp op Java haar vier
jarig dochtertje aan een Indonesische baboe: „Zorg voor haar en geef
haar een goede opvoeding. Ik kan het niet meer".
De Indonesische vrouw nam het Nederlandse meisje als haar eigen dochter op
in haar gezin; zjj liet haar naar school gaan en zij leerde het kind haar eigen
Islamitische godsdienst aanvaarden. Op veertienjarige leeftjjd volgens
het Oosterse cultuurpatroon huwbaar trad het Nederlandse meisje met een
Islamitische godsdienstonderwijzer in het huwelijk. De Westerse, christelijke
wereld kwam er achter en er ontbrandde een wereldschokkende rel. Bertha
Hertogh, want zij was het meisje, werd ontvoerd en naar Nederland gebracht.
Het is nooit bekend geworden hoe de Indonesische vrouw, die aan het Neder
landse meisje al haar zorg had gegeven, zich voelde toen het meisje op deze
wijze van haar werd weggenomen.
Thans verkeren er over de hele wereld miljoenen kinderen in de hoogste nood.
Hun ouders kunnen of willen deze verkommerende kinderen niet een redelijke
kans in het leven geven. In Amerika en later ook in Nederland ontstaan ac
ties om deze met de dood bedreigde kinderen uit hun vaderland weg te halen
om hen in Amerikaanse en Nederlandse gezinnen te plaatsen, waar het leven
milder voor hen zal zijn. De echtparen die deze kinderen willen adopteren, zijn
ongetwijfeld bezield met de nobelste voornemens. Zij zullen het Koreaanse, het
Vietnamese of het Biafraanse kind opvoeden als hun eigen kind. Zij zullen het
kind naar school laten gaan en zij zullen, als zij zelf in een god geloven, het
kind hun godsdienst leren.
W'at kunnen daaiwan de gevolgen zyn in de Islamitische of Boeddhistische we
reld over tien of vijftien jaar?
De Nederlandse Organisatie voor
Zuiver-Wetenschappelijk Onderzoek
heeft prof. dr. J. A. Sparenberg subsi
die verleend voor een theoretisch en
experimenteel onderzoek naar de bewe
gingen van de boemerang. Prof. Spa
renberg is hoogleraar in de technische
mechanica aan de Rijksuniversiteit te
Groningen.
Het onderzoek wordt onder zijn super
visie uitgevoerd door drs. F. Hess, die
de resultaten van zijn werk te zijner
tijd in een dissertatie zal neerleggen.
Drs. Hess, die in Groningen experimen
tele natuurkunde heeft gestudeerd,
heeft in zijn vrije tijd al heel wat te
rugkerende boemerangs vervaardigd.
(Er zijn ook boemerangs die wegblij
ven).
In het vrije veld controleerde de heer
Hess of zijn theoretische berekeningen
klopten. Hij bond een elektrisch lampje
aan een vleugel van een boemerang, en
als het donker was geworden liet hij het
verlichte instrument zijn baan beschrij
ven, die door een camera met open
staande lens werd vastgelegd. Toen hij
vervolgens de theoretisch berekende
banen vergeleek met de gefotografeer
de, bleken ze verrassend goed met el
kaar te kloppen.
De onderzoekingen van drs. Hess zijn
niet alleen voor boemerangkundigen
van belang. Het is de bedoeling dat de
wetenschap ook iets meer aan de weet
komt over luchtstromingen om helikop
ters.
WASHINTON Het International*
Monetaire Fonds (IMF) heeft bekend
gemaakt, dat de Franse monetaire
goudvoorraad in september met 200
miljoen dollar tot 4.166 miljoen dollar i«
verminderd. Dat brengt het Franse
goudverlies sedert de stakingen van
mei en juni van dit jaar op 1.068 mil
joen dollar.
naar Nederland zouden komen, die
hier geadopteerd zouden worden.
„Hoewel de commissie zich niet be
zighoudt met de praktische uitvoering
van de door haar voorgestelde richtlij
nen kan ik u zeggen dat dit getal mij
hoogst onwaarschijnlijk voortkomt. Er
zijn nu circa 600 aanvragen geregis
treerd. Alle aanvragen zullen eerst hier
in Nederland moeten worden onder
zocht. De Raden van Kinderbescherming
zullen dus bij al deze echtparen een
onderzoek instellen of zij voor adoptie
in aanmerking komen. Deze rapporten
moeten worden vertaald en opgestuurd
naar Korea waar een Koreaanse com
missie de kinderen uitzoekt die voor
adoptie in aanmerking komen."
„De rapporten over die kinderen zul
len naar Nederland worden gestuurd
waarna in overleg tussen de Koreanen
en de Nederlanders zal moeten worden
bepaald welke ouders welk kind zullen
krijgen. Het is bepaald niet zo dat er op
een goede dag een vliegtuig vol kinde
ren op Schiphol aankomt en dat de kin
deren dan hier zullen worden verdeeld.
Ieder kind dat in Korea in het vliegtuig
stapt heeft in Nederland een vaste be
stemming.''
„De eerste Nederlandse rapporten zijn
onlangs naar Korea verzonden. Moge
lijk zullen in 1969 enkele kinderen uit
Korea in Nederland aankomen maar de
onderzoeken in Nederland en in Korea
vergen te veel tijd dan dat men binnen
korte tijd honderden kinderen kan ver
wachten."
Is het niet ontmoedigend dat vrij
spontane acties een zo lange formele
weg vergen?
„Dat is wel jammer maar aan de an
dere kant heeft spontaniteit het gevaar
dat men in geestdrift iets onderneemt
waarvan men de gevolgen niet heeft
overzien. Het adopteren van Koreaanse
kinderen zal zeer hoge eisen stellen aan
de Nederlandse ouders."
Zou de selectie onzorgvuldig geschie
den, dan zouden daar in de eerste plaats
de kinderen het slachtoffer van worden.
En om het geluk van die kinderen is het
uiteindelijk begonnen".
De aarbeien-oogst in het Verenigd
Koninkrijk is dit jaar bijzonder over
vloedig geweest. Dit is te danken aan
een speciaal procédé, dat een plantkun
dig research-laboratorium enige jaren
geleden heeft ontwikkeld en dat nu, let
terlijk en figuurlijk, zijn vruchten be
gint af te werpen. De vermenigvuldi
ging van aardbeiplanten geschiedt door
middel van stekken. Het risico, dat in
fecties die voorkomen op bepaalde
planten overgebracht worden op het
nageslacht, is daarom groot. Het is na
melijk wel vrij eenvoudig, om zieke
planten te onderscheiden van gezonde,
maar dit is niet gemakkelijk in het ge
val van een niet duidelijk gedemon
streerde aanwezigheid van een of ander
virus. Het gevolg was, dat na een paar
generaties een groot aantal planten
geen vrucht meer draagt.
Proeven met plaatsing van de plan
ten in een afgesloten ruimte, een soort
oven, waarin een constante tempera
tuur van 37 gr. C. werd gehandhaafd
heeft bewezen, dat na verloop van en
kele weken in deze ruimte de planten
praktisch virus-vrij konden worden af
geleverd. Bovendien waren de aldus
behandelde planten immuun voor nieu
we infecties via bijv. insekten. Deze vi
rus-vrije planten geven thans een oogst
die ongeveer 60 procent groter is dan
die van niet behandelde planten. (ETEP)
Vrouwen kunnen vlugger schelden
dan mannen. Bij het afluisteren van ge
luidsbanden ontdekte de Engelse taal
onderzoeker professor Forre dat vrou
wen vooral als zij op mannen aan
het schelden zijn 116 woorden per
minuut kunnen spreken. Mannen ko
men over het algemeen niet verder dan
77 woorden!
HARLINGEN Dertig Vlielandse
kinderen maken iedere zaterdag een
vreemde reis: 's morgens zes uur staan
ze op, om zeven uur stappen ze op de
boet, varen twee uur naar Harlingen.
wandelen daar een half uur naar het
instructiebad, krijgen een uur zwemles,
wandelen terug, nemen om half drie de
boot naar het eiland en zijn dan om
v\jf uur weer thuis.
Een hele dag is het groepje kinde
ren, dat in leeftijd schommelt tussen
zes en dertien jaar, onderweg voor één
uur zwemles. Levend op een eiland,
dat door een poëtische ziel eens is om
schreven als „een schip vol dennenbos
sen, verankerd in volle zee" moeten ze
naar het vasteland om de zwemkunst
machtig te worden.
Vlieland met zijn goed negenhonderd
„opvarenden" is te klein om een eigen
instructiebad te kunnen betalen. De zee,
het grootste instructiebad ter wereld,
is te gevaarlijk voor kleine kinderen om
erin te leren zwemmen.
Enkele huismoeders kwamen op het
idee de kinderen de kunst te laten bij
brengen in het pasgeopende instructie
bad in Harlingen, dat tevens eigendom
is van de buurgemeenten Franekera-
deel, Barradeel en Wonseradeel.
Chefbadmeester en instructeur J.
Blom, die vijftienhonderd mensen per
week les geeft, kon met enige moeite
een uurtje voor dit bijzondere klasje
vrijmaken, mits zich dertig leerlingen
zouden aanmelden. Dat aantal was
spoedig bij elkaar. Een tiental ouders
reist iedere keer mee. Twee moeders
maken van de nood een deugd: zij
nemen tegelijk met de kinderen zwem
les.
Een van de initiatiefneemsters, moe
der van vier kinderen van wie er drie
aan de lessen meedoen, heeft, zo ver
telt ze, de reis er iedere zaterdag graag
voor over.
„Veel mensen hebben zo langzamer
hand een boot en toen de afgelopen zo
mer bijna een kind van een kennis van
ons verdronk, realiseerden we ons, dat
maar heel weinig mensen op ons eiland
konden zwemmen. We zijn aan het bel
len geslagen met ouders en met de lei
ding van het nieuwe instructiebad in
Harlingen. Het lukte allemaal".
„We konden het bad voor veertig gul
den een uur lang huren, als we dertig
kinderen bijeen hadden. Veel moeders
op het eiland waren enthousiast, ook na
dat hun duidelijk was gemaakt, dat ze
wel zelf als oppas mee zouden moeten
reizen".
De directie van Doeksen op Terschel
ling, die de bootdiensten van en naar de
Waddeneilanden onderhoudt, brengt de
zwemlustigen voor een speciaal tarief
naar het bad. Eilanders betalen nor
maal één rijksdaalder voor een retour
tje. de groep van dertig hoeft maar één
gulden per persoon te betalen. Dan telt
het nog op: dertig lessen voor veertig
gulden, plus zestig gulden reisgeld voor
ieder kind, plus oppas en bijkomende
kleine kosten. Daarmee kost het leren
zwemmen van één klein Vlielandertje
ongeveer honderd gulden.
„Een prachtig stukje particulier ini
tiatief", vindt Vlielands burgemeester
sinds een jaar de heer G. Rom-
bout. Een niet alleen omdat de gemeen
te niet om subsidie is gevraagd. Zelf
heeft hij zijn kinderen ook op een om
slachtige manier leren zwemmen toen
hij nog in Franeker woonde. Met zeven
kinderen in zijn auto reed hij toen naar
het overdekte zwembad in Leeuwarden.
.,Er is een begin gemaakt met het
nieuwe bestemmingsplan Binnenlaan
Noord", vertelt hij. „In dat plan is ook
een groot zwembad gedacht. Dat is ech
ter een dure exploitatie".
Het mooiste zou hij het vinden wan
neer de meer dan zesduizend vakantie
gangers dié ieder seizoen zijn eiland
bevolken, door hun entreegeld het
zwembad voor de eilanders zouden be
talen. Die kans zit erin, want hoe vaak
kun je per slot van rekening in dit kli
maat in zee zwemmen?
Op korte termijn zal er echter geen
sprake zijn van uitvoering van de plan
nen en daarom juicht de burgemeester
het toe, dat een groep particulieren op
eigen initiatief in Hariingen is gaan les
sen.
Badmeester Blom roept in zijn lichte
moderne badhuis uit: „Deze groep
maakt veel meer lawaai dan alle an
dere. Dat komt natuurlijk omdat het
voor deze kinderen gewoon iedere week
een soort schoolreisje is".
Het lawaai van het enthousiaste
groepje is uit het Harlingse instructie
bad doorgeklonken tot op Terschelling.
De jeugd van Vlieland op weg
naar Harlingen.
Ook daar worden nu plannen uitgebroed
om op dezelfde manier de kinderen de
school- en rugslag bij te brengen. Wel-
iswaer heeft dit eiland 4100 inwoners,
maar ook daarmee breng je nog geen
miljoen gulden bij elkaar voor een sim
pel instructiebadje.
Loco-burgemeester Cranberry kwe
ker J. Bloem zegt daar: „Ja, van die
plannen is de gemeente op de hoogte.
We staan er vanzelfsprekend sympa
thiek tegenover en misschien is het wel
mogelijk om een subsidie op de reiskos
ten te verstrekken".
„We zijn bezig om een instructiebad
te krijgen, maar dat zal nog wel even
duren. We hadden plannen om in de ou
de zeevaartschool een instructiebad te
bouwen, maar dat ding is afgekeurd.
Hopelijk krijgen we de zaak toch voor
de behandeling van de begroting 1969
voor elkaar. Het wachten is op de sub
sidie, dat hangt nauw samen met de
exploitatiemogelijkheden. In ons ach
terhoofd hebben we een combinatie van
instructie- en natuurbad. Voor de re
creatie zou dat een attractie zijn".
MOORDRECHT In een ééngezinshuisje in Moordrecht (by Gouda), waar acht
tien Marokkaanse arbeiders samen wonen, is onlangs schurft uitgebroken. Op
advies van de G.G. en G.D. in Gouda z\jn daarom alle Marokkanen, hun linnen
goed en hun huis door de Goudse gemeentelijke ontsmettingsdienst ontsmet.
„De hele kwestie is nu opgelost. De ziekte is bedwongen", zegt burgemeester
H. C. Vermaat van Moordrecht blijmoedig. Hij vindt het een normale zaak, dat
achttien Marokkanen bij elkaar wonen in een huisje, dat één woonkamer heeft,
drie slaapkamers en een vliering.
Er wonen al ongeveer twee jaar bui
tenlandse arbeiders in dit huisje aan
de Oranjelaan, dat wordt verhuurd door
het enkele huizen verderop wonende
Italiaanse echtpaar Vitale. De buren
klagen regelmatig bij politie en gemeen
te over vechtpartijen, lawaai en slechte
hygiënische toestanden in het huisje.
Op 20 augustus stuurden enkele buren
een gezamenlijke klaagbrief naar de
burgemeester. Deze heeft daarop niet
gereageerd.
Volgens de buren is de schurft, die
nu onder de Marokkanen is uitgebroken
het gevolg van intense vervuiling. Bur
gemeester Vermaat zegt echter: „On
zin. Een van die arbeiders zal de ziek
te wel uit Marokko hebben overge
bracht. Trouwens, waarom moet je daar
zo'n drukte over maken? Vlak na de
tweede wereldoorlog waren er genoeg
Nederlanders die door gebrek aan zeep
ook aan schurft leden."
De buren van het pension zijn boos
dat de gemeente hen niet heeft inge
licht over de, volgens hen, besmette
lijke schurft, zodat zij via hun arts
maatregelen hadden kunnen nemen om
in ieder geval hun kinderen voor be
smetting te vrijwaren.
Burgemeester Vermaat zegt daarover:
„Schurft is niet besmettelijk. Er is niet
eens een meldingsplicht voor, zoals voor
andere besmettelijke ziekten. Het leek
ons beter de zaak stil te houden omdat
volgens ons voorzorgsmaatregelen voor
de buren niet nodig waren. Je zou al
leen maar paniek zaaien, wanneer je
de buren zou gaan vertellen dat zij
ook ontsmet moeten worden."
Een van de buren, mevrouw C. Oost-
dam (25), zegt: „Er wordt in dat pension
zelden iets schoongemaakt. Zo nu en
dan zie je er wel mevrouw Vitale naar
binnen gaan, maar dat is hoogst zelden.
Enkele weken geleden was in deze
buurt het riool verstopt. Omdat de ar
beiders van de gemeente toen ook moes
ten werken in het toilet van dat pen
sion werd de wc-deur opengemaakt. De
mensen stapten midden in een twintig
centimeter dikke laag gebruikt closet
papier dat op de grond lag. Regelmatig
klagen wij bij de gemeente maar het
helpt allemaal niets."
De eigenares van het pension, me
vrouw Vitale: „Het is allemaal heus niet
zo erg. Ik maak de benedenetage van
het pension iedere dag schoon. De slaap
kamers doe ik niet. Dat doen die jon
gens zelf. Zij koken ook zelf. Er zijn
wel pensions die vuiler zijn. Trouwens,
als die schruft veroorzaakt werd door
viezigheid, dan moest ik er ook last van
hebben."
Burgemeester Vermaat vindt alle
drukte, die over deze zaak wordt ge
maakt, enigszins verbazingwekkend.
„Onze gemeente heeft een commissie
waarin een wethoude zit, een ambte
naar van de dienst sociale zaken en de
personeelschef van de tapijtfabriek
hier in het dorp, waar die Marokkanen
werken. Deze commissie houdt al sinds
heeft toen de gemeente gewaarschuwd
omdat het hem wenselijk leek dat een
en ander zou worden ontsmet.
„Wij hebben toen advies gevraagd
aan de GG en GD in Gouda", aldus de
burgemeester, die ervan overtuigd is
dat zijn gemeente geen enkele schuld
treft. In het badhuis van de tapijtfa
briek zijn daarna alle Marokkanen on
der toezicht met zeep gewassen en met
zo'n twee jaar toezicht op dit pension.
Er is daar nooit vuiligheid geconsta
teerd", zegt de burgemeester,
v Een huisarts uit het dorp ontdekte de
schruft toen een van de Marokkanen bij
hem kwam klagen over jeuk. Die arts
Mevrouw Vitale (linies) te mid
den van ,,haar" Marokkanen:
Als het van de viezigheid
kwam, zou ik het ook moeten
hebben
ontsmettende medicamenten inge
smeerd.
„Waarom zou het onwenselijk zijn
dat achttien Marokkanen samenwonen
in een eengezinshuisje?" vraagt de bur
gemeester zich af. „Die mensen zijn er
goed en ruim gehuisvest. Onze gemeen
te heeft enkele jaren geleden toestem
ming voor dit pension gegeven. Wij mo
gen deze Marokkanen toch niet onze
Westerse normen gaan opdringen? On
ze commissie houdt trouwens toezicht
en dat moet voldoende zijn. Alle klach
ten van de buren zijn sterk overdre
ven."
Wel wil de burgemeester toegeven dat
hij de commissie opdracht heeft gege
ven haar toezicht te verscherpen en
dat hij met de gemeentearts maatrege
len zal bespreken om een eventueel toe
komstig gevaar van ernstig besmette
lijke ziekten te voorkomen. Onder meer
wil hij het echtpaar Vitale opdracht la
ten geven in het pension voor meer licht
en lucht te zorgen.
Waarom heeft de burgemeester nooit
gereageerd op de klachtenbrief van de
buren? „Ik krijg dagelijks zoveel klach
ten dat ik ze niet allemaal kan beant
woorden. Bovendien heeft een van de
ondertekenaars van de brief een ge
sprek met mij aangevraagd. Zolang dat
gesprek er niet is geweest kan ik die
brief niet beantwoorden. Maar overdag
kan die man nooit een afspraak met
mij maken omdat hij dan moet wer
ken. Nou, ik kan 's avonds niet."
Burgemeester H. C. Vermaat:
die mensen zijn daai
goed gehuisvest
Dokter A. C. v. Leeuwen, directeur
van de GG en GD in Gouda, zegt: „Ik
heb de gemeente geadviseerd de buren
in te lichten over de schurft, omdat ik
niet wist of dat nodig was. Ik ken de
situatie in Moordrecht niet zo goed. De
ze ziekte is uiterst onschuldig."
Over de huisvesting van achttien
mensen in één huisje zegt hij: „Deze
Marokkanen hebben heel andere levens
gewoonten. Wij hebben die mensen hier
heen gehaald. Dan moeten wij ook zor
gen dat zij zich hier thuis voelen."
De personeelchef van de plaatselij ko
tapijtfabriek, de heer G. van de Wey, is
niet bang dat de rest van zijn personeel
ook door schurft wordt aangetast. Zijn
wetenschap heeft hij van de bedrijfs
arts. De heer Van de Wey zegt: „Na
tuurlijk is er in dit pension een onge
zonde situatie gegroeid. Achttien men
sen in dit huisje is te veel. Maar je
kunt er niets tegen doen. Wij hebben
wel eens geprobeerd twee van deze bui
tenlanders naar een ander pension te
laten verhuizen. Zij wilden niet. Deze
mensen willen als groep bij elkaar blij
ven. Via onze bedrijfsgeneeskundige
dienst willen wij deze Marokkanen in
het vervolg dwingen tenminste éénmaal
per week naar het badhuis van onze
fabriek te gaan. Misschien dat zoiets
succes heeft, want door die schurft zijn
wij ook aan het denken gezet", aldus
de heer Van de Wey.