Zr. Haaijer mag droomreis om de wereld gaan maken HAAR REDDINGBOIS INSTITUUT GEWORDEN Kandidaten voor het presidentschap Gerhard Schroder Gustav Heinemann Officier laakt kansspel van benzinemaatschappij Het is nog niet zo ver zegt Haya van Sonieren Rotterdamse, die duizenden loeejt geholpen en voor iedereen klaar staat wordt nu zelf eens verwend Opvolging Lübke in W est-Duitsland In heel het land Bolwerk Dertig jaar lang Geen subsidie Alles en iedereen Oude kleren Rustig aan Kandidate voor voorzitterschap V.V.D.: Mannetje staan Zoontje Bescheiden Nederlaag Teg< en nazisme Hereniging Vijftig prijzen op tien miljoen kaartjes Kans PROEFPROCES TWEESLACHTIG MAANDAG 18 NOVEMBER 1963 ter Haaijer is het! Zuster Miep f mvtu P. C. Haaijer hitna ren halve JmÈÊÊÊkid, "V fts>ijnntlnnr '/i/ir Am X gutter Haaijer is het! Zuster Miep P. C. Haaijer bijna een halve eeuw steunpilaar voor duizenden Ne derlanders in nood is uitgekozen om een droomreis te maken. Acht da gen de wereld rond. Acht dagen snoe pen van Japan. China en Thailand. Boodschappen doen in die enorme To- kiose winkelstraat Ginza, hangende tuinen zien. in de kleermakerszit thee drinken en op de grond slapen in een hotel in Kyoto. Wandelen door die draaikolk van nationaliteiten. die Hongkong heet en tempels fotografe ren in Bangkok. ,.lk droom toch niet he'. is de eerste reactie van zuster Miep Haaijer in Rotterdam. Neen, he lemaal niet. „IJ bent het en ik ben ge woon bijzonder blij voor u". zegt in Den Haag Zijne Excellentie Masato Fujisaki, de Japanse ambassadeur in Nederland. En daarom stapt zuster Haaijer woensdag op Schiphol in een grote DC-8 van Japan Air Lines en vliegt via Alaska naar Tokio. Hè, hè, de spanning is voorbij en de stapels brieven liggen aan de kant. Als ooit een jury het moeilijk heeft ge had dan was het deze keer. Wie moest die droomreis maken, wie stak met kop en schouders boven de anderen uit? Het leek wel of het allemaal van die geweldige mensen waren, die hun hele of halve leven alleen maar voor anderen bezig waren. Mannen die steeds maar oorlogsinvaliden vervoer den, vrouwen die altijd bezig waren voor zieken, artsen die dag en nacht klaar stonden. Wie? Lezen en herlezen, selecteren en op nieuw zorgen dat de stapel kleiner werd. Telkens opnieuw werd geval voor geval besproken, zelfs op zonda gen werd er bij elkaar gekomen^ En ten slotte was daar een heel klein sta peltje brieven, zeven stuks. Zeven brieven waarin mannen en vrouwen landgenoten voordroegen voor die droomreis. Zeven mannen en vrouwen, die beslist dingen hadden ge daan. waardoor zij „in de zon staan" verdiend hebben. En ten slotte, na eindeloos wikken en wegen, na alle kanten van elk „ge val" zeer zorgvuldig te hebben be sproken, was de jury onder leiding van de Japanse ambassadeur het eens: zuster Miep Haaijer moest het zijn. Zeker weten doe ik nu dit: hon derden in heel het land zullen blij zijn voor zuster Haaijer. Misschien wel duizenden. Want ze zijn of door zuster Haaijer zelf geholpen, of ze kennen haar werk en helpen juist haar om dit werk te blijven doen. Een jaar of wat geleden heeft heel Nederland zuster Haaijer gezien, toen ze uitvoerig op de beeldbuis verscheen in „Dit is uw leven". Wie is nu precies Miep„ Haaijer? Nou, ik mag best van haar zeggen, dat ze 63 jaar is en als u haar ziet, gelooft u dat toch niet. En dan: ja, wie is zuster Haaijer? Kijk, dat is nou moeilijk. Hoe noem je iemand, die vandaag door een souteneur ergens bijna een trap wordt afgegooid, die morgen twee ou de mensen kolen brengt omdat ze zit ten te blauwbekken van de kou. die overmorgen tien mensen in de kleren zet, die de volgende week een boek houder raad moet geven omdat zijn vrouw een vriend heeft en niets meer van hem wil weten en die over een maand wellicht weer ergens een paar kamers aan het zoeken is, voor een heel jong stelletje dat moet trouwen. Hoe noem je zo Iemand? Zo Iemand is een Instituut, een instelling Zo ie mand is een bolwerk van vertrouwen voor ontelbaren. Zo iemand zit van daag tussen de prostituees en gisteren bij een ambassadeur. Zo'n instituut heet gewoon: Haaijer. Toen Miep Haaijer (geboren in Din- teloord uit Zeeuwse ouders) een jong meisje was, werd ze verpleegster; ze was toen achttien jaar. Wat jaren later was het ineens: directrice Haaijer, van een Union-huis voor meisjes in Hilversum. En tussen die twee banen in was Miep Haaijer ook nog leidster van een kamp in Laren met honderd werkloze jongens. In 1939 kwam ze naar Rotterdam en het volgend jaar bestaat dat „insti tuut Haaijer" dus dertig jaar. Ze heeft er zelf ook een naam voor gevonden, want bijna dertig jaar geleden richtte ze meteen de Stichting Reddingboot op, haar stichting, zuster Haaijer zelf, zou ik willen zeggen. Ze lacht „Vroeger keek ik in het ziekenhuis op tegen een zuster met vijfentwintig dienstjaren. Volgend jaar doe ik mijn werk zelf al dertig jaar. Maar één ding, jongeman, als ik het over kon doen. dan ging het weer pre cies op dezelfde manier en - precies hetzelfde werk". Met alle teleurstellingen?, vraag ik. „Ja, mèt de teleurstellingen, want dat is gezond voor jezelf". Moortje - het hondje met een vuilnis bakken-stamboom, jaren geleden door zuster Haaijer gered van het „stik- hok", zoals ze dat zelf noemt - blaft als we in haar kamer aan de Rotter damse Schieweg zitten te praten. Ik heb zuster Haaijer net het nieuws verteld. Ze heeft al twee keer ge vraagd of ze niet droomt en dan in eens zegt ze: „Aan de ene kant vind ik het geweldig, aan de andere kant ben ik doodsbang. Maar bovendien zijn er vrouwen die veel meer doen dan ik en vergeet niet, ik doe het voor m'n plezier. - Zég, wat erg. als je werk moet doen dat je niet graag doet". Zuster Haaijer. dat u van geen mens subsidie krijgt, dat weten we. Dat u het moet hebben van mensen die gewoon u en uw Reddingboot wat in de hand stoppen, dat weten we ook. Dat uw eigen krantje, dat ook De Reddingboot heet, niet alleen voor duizenden een soort troostbrief is, maar voor honderden anderen een reden om wat guldens aan u kwijt te raken, zo dat u weer verder kunt, - het is ook be kend. Dat u nauwelijks iets voor uzelf nodig hebt, iedereen die ooit van u hoorde kan dat bevestigen. Maar nu wat anders zuster Haaijer. Hoe zou u nu uzelf eigenlijk noemen, wanneer iemand naar uw beroep in formeerde? Zuster Miep Haaijer krijgt die on deugende trek op haar gezicht, waar door ze bekend is. Iets spottends, iets jongensachtigs. „Ja. hoe moet ik mezelf noemen? Joh, dat weet ik toch helemaal niet. Wie op een of andere manier in de knoei zit, probeer je te helpen. Het geeft niet waarmee". Er zou een gemeente mee te vullen zijn. met de mensen die zuster Haaijer in die bijna dertig jaar Reddingboot hééft geholpen Alles en iedereen kruiste haar pad. Dronkaards en on gehuwde moeders, zwervers en sadis ten. prostituees en woningzoekenden^ souteneurs en mensen die van plan waren uit dit leven te stappen. „Die woningnood", zegt ze, „dat is nog zo'n ellende. Dan komen de men sen bij me en zeggen: Ik heb acht kin deren. we barsten uit ons huis, ik kan een ander huis krijgen voor tweehon derd gulden per maand, maar dat kunnen we niet betalen, kunt u wat doen? - Nou, daar sta je dan, ga maar eens proberen. Maar het kan óók niet dat jongens van zeventien op één ka mer liggen met zusjes van vijftien en veertien. En dan die jonge stellen die moeten trouwen. Natuurlijk hebben ze geen huurmachtiging, stappen bij de ouders naar binnen, maar als de baby er is moeten je daar doorgaans weg. Soms, na heel veel knokken', krijg je dan ergens een goedkoop huisje voor ze". Zolang zuster Haoyer in Rotterdam zit „doet ze al in jassen en broeken". Duizenden hebben haar kleding (en meu bels) gegeven. Met haar medewerkers zoekt ze uit, schift, verstelt en maakt weer anderen, die een nieuwe jas ge woon niet kunnen betalen, dolgeluk kig. En al twaalf jaar stoeit ze rond deze tijd met een zolder vol speelgoed, want Sinterklaas wil tenslotte ook geholpen worden. Nog heel kort geleden zag ze op een vuilniswagen een kastje staan en ze wist wie er net zo'n kastje kon gebrui ken. „Maar het mag er niet af, dame", zei de vuilnisman, „de inspecteur heeft het al gezien en hij zou denken dat wij het verkocht". Maar zuster Haaijer zag dat het een goed kastje was en ze is niet voor één gat te vangen. Kortom: het kastje staat nu bij degene die het hard nodig had voor baby'-leertjes. Eén dag in de week I judt zuster Haaijer spreekuur. „Ik ben steeds stom verbaasd wie en wat er binnen komt", zegt ze. Dat varieert van mensen die geen nagel hebben om ach ter hun oor te krabbelen tot ingeni eursvrouwen die in moeilijkheden zit ten; daar is wel eens iemand die tot over de oren in de schuld zit vanwege een dure flat en ook de man die van de drank af wil. „Ik ben óp van de zenuwen", getuigde zuster Haaijer, toen ze de Japanse ambassade binnen ging, maar de innemende ambas sadeur wist haar snel met een paar grapjes op haar gemak te stellen en toen werd er volop gelachen. redt af en toe letterlijk mensen het le ven, kleedt kinderen en volwassenen aan en mag van de dokter eigenlijk maar vier dagen per week werken. „Dan rustig houden in Japan," zegt ambassadeur Fujisaki in zijn Haagse werkkamer. „Denk aan het tijdverschil in Tokio, af en toe eens even ergens een uur gaan zitten om op verhaal te komen en niet alle uitnodigingen aan nemen." Zuster Haaijer knikt. Ze belooft 't al lemaal te doen, ze vindt voor de eerste keer vliegen een beetje eng, maar voor lopig moet ze lezen, want eerste secre taris van de Japanse ambassade, de heer Küchi Terada en attaché mejuf frouw Mafumi Sumudi stoppen haar vol met boekjes en vouwbladen over Ja pan. „Om. vast een eerste indruk te krijgen", zegt de heer Terada. Zuster Haaijer, nog 'n paar nachtjes slapen en dan staat die zilveren vogel van de JAL op u te wachten. In zestien uur over de Noordpool naar Tokio. En tussen al die landgenoten stapt het Instituut Haaijer door, organiseert.Uw droomreis staat voor de deur. J^enk erom, het is nog niet zo ver", zegt Haya van Someren met na druk nadat ze vrijdagavond kandidaat was gesteld voor het voorzitterschap van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie. „Er kunnen nog tegenkan didaten komen en de verkiezing is pas in maart." Ze wil dan ook niet veel zeggen over de manier waarop ze straks aan het stuurwiel van de partij gaa«t draaien. Toch wel iets, nadat ze is uitgedaagd. Er wordt weieens gezegd dat u uw eigen politiek wilt voeren. U zou een grote invloed hebben gehad op de val van het kabinet-Marijnen. omdat u uw radio- en televisiebeleid wilde doordrukken. Ze reageert heftig. „Dat is onzin. Ove rigens geloof ik dat het voor een partijvoorzitter onmogelijk is een eigen politiek te voeren. De allervoornaam ste taak van een voorzitter is een brug te vormen tussen de bestuursleden, om te binden. In de toekomst zal ik, als ik tenminste wordt gekozen, zeker geen eigen standpunten meer verkon digen. Ik moet gewoon binden." Binnen de party, maar ook daarbui ten? Ik denk bijvoorbeeld aan de be kende uitspraken van de heer Joekes over een eventuele samenwerking met D '66. Ze trapt er niet in. Uk ben nog slechts kandidate voor het voorzitterschap. Ik weet niet hoe de politieke situatie in maart zal zijn". In een afdeling van uw partij is ge zegd da* de nieuwe voorzitter zijn of haar mannetje moet staan. Doet u dat? Haar eerste spontane reactie is: „Oei". Ze moet even denken. Dan: ..Wat moet ik daarop antwoorden? Ik moet dat oordeel maar aan de partij overla ten, die me tenslotte kandidaat heeft gesteld. Ik ben in elk geval niet bang; ik heb als Kamerlid voldoende train ing. Dat geeft me goede hoop. In de Kamer debatteerde ik heel veel met •mannen." Haya van Someren is nu anderhalve maand Kamerlid-af. Denkt ze met wee moed terug? „Niet aan de behandeling van de be grotingen, wel aan grote debatten. Aan de andere kant: Ik ben blij dat ik nu weer eens kan lezen. Al» je lang Ka merlid bent, word je wel een uitgekne pen citroen. Het Kamerlidmaatschap wordt ongelofelijk zwaar; er wordt steeds harder gewerkt. Ik vraag me weieens af: waar gaat het heen? Wie wil het nog doen. zelfs voor veertig mille?" Heeft een vrouw in de politiek misschien beter: een werkende vrouw het moeilijker dan een man? „Ja, ik geloof het wel. Een vrouw moet naast haar werk nog iets aan haar huishouden doen; voor de man staat het natje en droogje klaar. Er is nog een andere moeilijkheid. Als je vooral in de politiek je werk goed doet, krijg je het verwijt dat je zo mannelijk bent. Als je het er slecht af brengt zeggen ze: „Dat is nu echt een vrouw". Het neemt niet weg dat mevrouw Van Someren er niets voor zou voelen om werkende vrouwen op hun zestigste met pensioen te sturen, zoals wel ge vraagd wordt. Er zijn volgens haar ook mannen die het niet meer rooien als ze zes kruisjes achter de rug heb ben. Een vervroegd pensioen voor vrouwen is een omgekeerde discrimina tie. U bent om uw zoontje Bart-Jeroen uit de Kamer gegaan. Heeft u nu wel tijd om eventueel voorzitter te worden? „Het is bepaald niet hetzelfde. Als Ka merlid werkte je, vooral de laatste ja ren, van 's morgens tot in de nacht. Een bestuursfunctie is tenslotte iets wat iedereen bij ons in zijn vrije tijd doet. Er is natuurlijk wel veel avond werk, en af en toe een congres op za terdag. Bovendien en haar ogen flik keren om een binnenpretje krijg ik het beslist gemakkelijker dan de voor zitter van de Partij van de Arbeid." Ze doet meteen een scheutje politiek in het gesprek. „Ik vind het eigenlijk helemaal niet zo prettig wat er nu in de Partij van de Arbeid gebeurt. Niet uit medelijden, maar omdat onze democratie eronder kan lijden. Ik geloof dat het kabinet- De Jong zich straks moet aandienen als inzet voor de verkiezingen. Dan moet er echter een soort schaduwkabi net van de oppositie zijn. De kiezer moet tenslotte een keuze kunnen ma ken. Ik verwacht niet dat het kabinet- De Jong het niet zal halen, maar dat neemt niet weg dat we in de politiek hierop toch moeten zijn voorbereid." Een laatste vraag. U wordt waarschijnlijk voorzitster van uw partij. Bent u al voorzitster van uw huisgezin? De reactie is direct en kort: „Neen." En lachend: „Mijn Jan is een heel goed voorzitter. Hij heeft bovendien ook praktische ervaring, want hij heeft ja renlang de Amsterdamse afdeling van de V.VJ). geleid." Van onze correspondent BONN De christen-democratische unie (C.D.U.) heeft Gerhard Schroder, de minister van Defen sie. als kandidaat aangewezen voor het Westduitse pre sidentschap. In april van het volgend jaar moet West- Duitsland een nieuwe president kiezen. 'President Heinrich Lübke (74) treedt op 30 juni af. Dat is twee maanden voor het einde van zijn ambtstermijn. De VVestduitse sociaal-democraten hebben als hun kan didaat voor het presidentschap de minister van Justitie, Gustav Heinemann. aangewezen. Na vijftien jaar ministerschap is dr. Gerhard Schroder (58) in West- Du itsland bijna evenzeer 'n „natio nale instelling geworden" als mi nister Luns bij ons. Acht jaar lang was Schroder minister van Binnen landse Zaken, vijf jaar minister van Buitenlandse Zaken en sipds 1966 beheert hij de portefeuille van De fensie. Nu zal de eerzuchtige en Ietwat hooghartige politicus als kandidaat van de christen-democraten dingen naar het hoogste Westduitse ambt, het presidentschap. Schroder, vader van een gezin met drie kinderen, is ongetwijfeld een persoonlijkheid van allure. Hij is een literatuur- en muziekliefheb ber, een snedig redenaar en een van de meest stijlvolle figuren in de po litieke wereld van Bonn. De in Saarbrücken geboren Schro der is voor de oorlog gepromoveerd in de rechtswetenschappen. Hij was wetenschappelijk medewerker aan de universiteit en advocaat in Bonn. De man die later als minister van Defensie de chef zou worden van bijna een half miljoen militairen, maakte de oorlog door in een be scheiden onderofficiersrang. Na 1945 is Schroder, opnieuw ad vocaat geworden, ook jarenlang be trokken geweest bij de herordening van de kolen- en staalindustrie. Hij was van het begin af aan lid van de Bondsdag. In 1953 trad de conservatief den kende Schroder als minister van Binnenlandse Zaken in het tweede kabinet-Adenauer. Reeds in die ja ren werd hem de uitspraak toege- Dat kwam hem te staan op verkoe ling ten opzichte van Parijs. GERHARD SCHRODER schreven: „Een politicus van mijn formaat kan maar twee ambities hebben: minister van Buitenlandse Zaken of Bondskanselier". Acht jaar later werd Schroder in derdaad minister van Buitenlandse Zaken. Het eerste doel dat hij zich had gesteld, was bereikt. Schroder diplomaat in hart en nieren, ijverde voor de Europese eenwording en voor een nauwe band met Amerika. „IJzeren Gustav" noemt men in Bonn de sociaal-democratische kan didaat voor het Westduitse presi dentschap. Die bijnaam betekent al lerminst dat dr. Gustav Heinemann. minister van Justitie, een fanaticus of een heerszuchtig potentaat zou zijn. Hij kenschetst veeleer de on verstoorbaarheid. de onkreukbaar heid en het politieke uithoudings vermogen van Heinemann. maar ook iets van de onaantastbaarheid die voortspruit uit zijn algemeen er kende niveau. Een knap geleerde en politicus, een diep gelovig christen, een man, die moedig staat voor zijn principes, een intellectueel mèt een ruime en tolerante visie dat zijn enkele van de karakteristieken die van toe passing zijn op de huidige minister van Justitie. Hoedanigheden die hem zeker geschikt maken voor 't hoog ste Westduitse staatsambt. Gustav Heinemann, geboren in Westfalen, groeide op in Essen, stu deerde rechten, economie en ge schiedenis en verwierf maar liefst twee doctorstitels. In de jaren der tig vervulde hij verschillende juri dische functies in de wereld van de mijnbouw. Als overtuigd protestant was hij een aanhanger van de zgn. Belijdende Kerk, een christelijke be weging die gericht was tegen het nazibewind. Heinemann is een van de leidende mensen in de Westduitse evangeli sche kerk. Jarenlang was hij voor- GUSTAV HEINEMANN zitter van de Algemeen Duitse Sy node. Zijn vrouw is een theologe, twe van zijn dochters hebben godge leerdheid gestudeerd, en hij heeft een dominee als schoonzoon. Zijn politieke carrière begon Hei nemann iij 1946 als burgemeester van Essen. Hij werd minister van Justitie van de deelstaat Nordrhein- Westfalen en daarna bewindsman 55 Ook de zgn. „gaullisten" onder zijn partijvrienden keerden zich van hem af. Schröders ster, die in de loop der jaren herhaaldelijk ver bleekte en opnieuw schitterde, leek te zinken toen hij mede verantwoor delijk werd gesteld voor het échec van Erhards politiek. Hij leed dan ook een nederlaag, toen hij zich in 1966 kandidaat stelde voor het Bondskanselierschap tegen Kurt- Georg Kiesinger. Drie jaar eerder' waren Schröders pogingen om Aden auer als regeringschef op te vol gen gestrand op de grote populari teit van Ludwig Erhard. In het kabinet-Kiesinger werd Schroder, nog steeds een zeer in vloedrijk politicus, met het minis terie van Defensie belast. Daar liet hij nog eenmaal zijn po litieke tanden zien toen hij door het lanceren van tendentieuze berichten en het dreigen met zijn ontslag Kie singer poogde te dwingen het defen siebudget zo min mogelijk te be snoeien. Kort na dit conflict, dat hem he vig schijnt te hebben aangegrepen, kreeg Schroder een hartaanval in zijn vakantiehuis op het Wadden eiland Sylt. Hij was nog niet hele maal de oude toen hij een jaar gele den weer terugkeerde op zijn minis terie in Bonn. Met de groeiende ze kerheid dat hij het ambt van Bonds kanselier wel niet meer zou kun nen veroveren, schijnt toen bij hem de gedachte te zijn gerijpt te stre ven naar het presidentschap. De kans daartoe heeft zijn partij en vooral zijn sterke aanhang uit de evangelische kerk hem nu gegeven. van Binnenlandse Zaken onder Adenauer, Toen de bondskanselier eigenmachtig besloot tot de herbe wapening van West-Duitsland, trad de pacifistisch gezinde Heinemann uit protest uit het kabinet. Als tegenwicht tegen Adenauers politiek van de koude oorlog stichtte hij een „Gesammtdeutsche Volks pa rtei", die de hereniging der beide Duitslanden op gang zou moeten brengen. Het bleef een al te intel lectueel droomheid. Na vijf jaar werd de kleine partij opgeheven en Heinemann trok de consequentie uit zijn opvattingen: hij werd lid van de sociaaldemocratische SPD. De succesrijke advocaat., die vele boeken en artikelen publiceerde, kwam in 1966 als sociaaldemocrati* sche minister in de regering-Kiesin ger. Als minister van Justitie heeft hij zijn schouders gezet onder het reuzenwerk van de modernisering van het Duitse strafrecht. Ook het huwelijksrecht wordt herzien en Heinemann had, op het heetst van de relletjes met Pasen dit jaar, ver rassend milde en wijze woorden voor de opstandige jonge generatie. Hij is ook de voorvechter van het schrappen van de verjaringstermijn voor oorlogsmisdaden. De 69-jarige Heinemann is fit en kwiek voor zijn leeftijd. In Bonn heeft hij een éénkamerflatje; hij woont in Essen en heeft een vakan tiehuisje op het Waddeneiland Spie keroog. Mocht hij president wor den, dan zal hij vrede moeten vin den met meer ceremoniële praal en protocolaire«vormelijkheid dan eigen lijk strookt met zijn aard. DEN HAAG „Het kwaad grüpt steeds meer om zich heen. Het is een laakbare manier van reclame maken om op de laagste instincten van de mens te werken". Dit bromde de officier van Justitie b(j het Haagse kantongerecht, mr. F. van der Dussen. tegen de chef van de afdeling publiciteit van Esso Nederland N.V., de heer A. F. S. De officier was na z(jn onderzoek of de benzinrmaatschappjjen Esso. Chevron (Caltex) en Shell met hun acties de wet op de kansspelen hadden overtreden tot vervolging overgegaan. „Er zijn in de Prijzenparade 1968 tien miljoen kaartjes uitgegeven. Er waren maar vijftig kansen om dui zend gulden te winnen. Die kans be stond dus gewoon niet. En wat een verspilling van geld, want andere maatschappijen moeten uit concurren- tie-overwegingen dan ook meedoen", vond mr. Van der Dussen. De invloed die de kanshebber volgens de wet moet hebben, vond hij al even ge ring. „Je moet een rebus oplossen, maar die is zo kinderachtig dat een analfabeet het kan." Hij achtte de publiciteitschef. lei der en ontwerper van de actie, schul dig omdat hij geen vergunning voor de actie had gevraagd en eiste een boete van vijfduizend guide. Mr. J. E. Grootjans, de verdediger van Esso, vond dat door onjuistheden en onduidelijkheden niet was op te maken wat de publiciteitschef wordt verweten. Hij vroeg vernietiging van de dagvaarding, of een nader onder zoek naar de prijzen, waarover de dagvaarding onvolledig was. Mr. Grootjans zag het proces als een proefprocedure. „Juist daarom heeft de officier de plicht met een foutloze dagvaarding voor de dag te komen." „Het is absoluut niet waar" zei mr. Grootjans, „dat er alleen kaartjes werden afgegeven bij verkoop van benzine. Iedereen, di^ erom vroeg, kreeg ze. En wat is een gemakkelijk op te lossen rebus? Van 28 rebussen kon ik er maar twee ineens tot een goed einde brengen. Trouwens van de vijftig prijzen van duizend gulden zijn er maar 28 uitgereikt, een teken dat nog altijd twaalf mensen het te moeilijk vonden." „Zij hebben niet voldoende belang stelling voor het spel", antwoordde mr. Van der Dussen. „Ik tank zelf ook Esso, maar die kaartjes gooi ik altijd direct weg." „De niet", antwoordde de verdedi ger. „Het enige bezwaar is de haast waarmee dat gebeurt, zodat onder het rijden de jacht naar de tijger wordt gehouden. Ik ben meer dan eens op de linker weghelft terecht gekomen." Tot slot voer mr. Grootjans uit te gen de naar zijn mening tweeslachti ge, onrealiseerbare Loterijwet. „Er worden wekelijks miljoenen over de grenzen gebracht voor Lotto, Belgi sche loterij en Nordwestdeutsche Lotterie, waar niets tegen te doen is. De sporttoto en de Staatsloterij heb ben de kapitaalsvlucht nauwelijks ver anderd." „Waarom niet meer realistisch, en de bedrijven een kans te geven, om met overheidscontrole prijsvragen en kansspelen te organiseren?

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 6