Gifmengster Riet S.eenentwintig moordpogingen
Tegenspeler met ervaring..
Hergroepering
der partijen?
Viet rooskleurig
Musketiers
Onhoudbaar
Wrak
Ruzies
Nietszeggend
Bekentenissen
Geen scheiding
Zangkoor door
zwerm vliegen
verjaagd
In Duitsland
is alles
Verboten
Tuin op palen
Even nakijken
P CHIJJSDEL - De weg van
Den Bosch naar Schijn-
del, langs Sint-Michielsgestel
is vol bochtenHij is slecht
geasfalteerd; de laatste van
de pakweg twintig kilome
ters leiden door de Meierij
het centrale deel van IS oord-
Brabant.
ASSOCIATIES MET DE FRANSE
ZAAK DER ..ZWARTE WEDUWE"
MAANDAG 9 DECEMBER 1968
ZWIERIG LEVEN NAAST MISDADIG SPEL
Schijndel zelfeen dorpje, zoals zo
vele in den lande. Een oude en een
nieuwe kerk een dominerend markt
plein, cafés, pils en donker bier. Hier
en daar kasseien, een gemeentehuis en
het stereotiepe groepsbureau van de
rijkspolitie, het domein waar groeps
commandant S. Scheen zijn hoofd
kwartier heeft.
Links een werkkamer, rechts een privé-
kanier, boven het vertrek waar de ver
horen worden afgenomen. Gele, slecht
sluitende gordijnen houden het felle
neonlicht met moeite binnenskamers.
Achter, naast de stalen kanteldeuren
van de brand weergarage, een koele
cellengalerij.
Twee wachtmeesters leiden een vrouw
behoedzaam een gangetje door. Ze is
oud voor haar 45 jaar. Riet S. draagt
eeh witte plissé rok en een cerise blou
se. Over haar schouders hangt een al
kalende en uit de mode zijnde bont
mantel.
Uiterlijk heeft -de Schijndelse gift-
mengster iets weg van Marie Besnard,
die in \961 in Frankrijk terecht stond
omdat ze zes van haar familieleden met
gif zou hebben vermoord. Marie Bes
nard werd 12 december 1961 vrijgespro
ken. Hoewel heel Frankrijk van haar
schuld was overtuigd vond de jury dat
er weinig en geen overtuigend bewijs
materiaal was aangedragen.
Voor Riet S.-H. ziet de toekomst er
minder rooskleurig uit. Ze heeft twee
moorden, op haar eerste man en haar
vader, bekend. Verder heeft ze toege
geven 21 pogingen te hebben onderno
men om een Geleense vrouw en haar
tweede man uit de weg te ruimen. In
alle gevallen gebruikte Jtiet S. vergif;
geen speciaal soort, maar een scala
van poeders, drankjes, korrels en pil
len. Ze kocht het bij de boodschappen.
Bij de margarine nam ze gelijktijdig
wat thallium; bij de koffie, zo heeft ze
toegegeven, bestelde ze eens parathion.
Zelfs de sinterklaasinkopen gingen ver
foeid van de aanschaf van vergif.
Voor Riet S.-H. begon het leven 45
jaar geleden. Ze werd in Schijndel in
een eenvoudig gezin geboren. Samen
met twee zusjes groeide ze op; de le
venswandel van het drietal was niet be
paald van onbesproken gedrag. De drie
meisjes herinnert Schijndel zich vooral
als een fietsend trio, dat al weldra de
veelzeggende naam „De drie muske
tiers" verwierf.
Vooral Riet muntte uit door haar on
dernemingszin; het mannelijke deel
van Schijndel wist dat Riet van een
pleziertje hield; maar niemand was
happig op een vaste band met het meis
je.
Schijndelse mannen die ooit een ro
mance met Riet hebben gehad voeren
als voornaamste bezwaar tegen het
meisje aan:
„Ze had een vreemde oogopslag",
een enkele andere: „die meid is man
ziek".
Op 9 mei 1949 trouwde ze met Jan van
Eindhoven, een eenvoudige Schijndelse
bouwvakarbeider. Riet S. was op alle
gebied veeleisend. Ze wilde veel uit,
liefst met vreemde, jongere mannen.
Vanuit de deuropening van haar huis
je zwaaide ze veelvuldig naar iedere
man die voorbijreed, behaagziek vlijde
ze zich op de dansavonden in de ar
men van jongens. Er was vaak ruzie.
Jan van Eindhoven, jonger dan Riet.
kon niet tegen zijn vrouw op. Riet zette
tijdens de ruzies met groot genoegen
de ramen van het huisje open om de
buren te laten meegenieten.
Voor Jan van Eindhoven werd de toe
stand onhoudbaar; hij wilde weg uit
Schijndel. Ze werden het eens: op 16
augustus 1950 verhuisde het gezin naar
Zuid-Limburg; Jan werd mijnwerker in
de mijn Maurits.
Als eerste woonplaats koos Jan van
Eindhoven het onder de rook van Born
liggende dorpje Guttecoven. Het huwe
lijk leek gerepareerd; kort achtereen
werden vijf kinderen geboren. De mijn
streek riep echter herinneringen op aan
Schijndel; Riet verviel in haar oude
zonde.
Jan van Eindhoven wilde opnieuw
„repareren". Hij besloot te verhuizen
naar Einighausen, maar ook hier werd
het leven een hel. Riet ging aan de
zwier, maakte haar gezin keer op keer
te schande; er volgde opnieuw een
verhuizing: ditmaal naar Geleen; het
gezin ging wonen in de Rhesedastraat.
Dat was in 1959.
Maar ook Geleen bracht ongeluk.
Naast het gezin van Jan van Eindho
ven woonde zijn collega-kompel Gerrit
V. Al vrij direct na haar aankomst in
Geleen begon Riet met deze man een
romance. In het najaar van 1959 was
die uitgegroeid tot een ogenschijnlijk
onverbrekelijke verhouding.
Riet en Gerrit wilden trouwen. Zij
namen samen het besluit dat hun riva
len moesten verdwijnen. Toen Riet be
gin december sinterklaasinkopen ging
doen, stonden ook parathion, thallium
en enkele andere gifsooorten op haar
lijstje.
Jan van Eindhoven kreeg er een por
tie van in zijn soep; hij werd ernstig
ziek. Riet ging bij haar buurvrouw op
bezoek. Toen deze even naar de keuken
ging om water op de koffie te doen,
voegde Riet vergif toe aan de koffie
van de vrouw. De moordpoging misluk
te; mevrouw V. werd weliswaar ern
stig ziek, maar de huisarts dacht dat
het een galaanval was.
Jan van Eindhoven kreeg ondertus
sen met grote frequentie kleine porties
gif in soep en koffie toegediend. Zien
derogen ging zijn gezondheid achter
uit. In het voorjaar van 1960 herhaalde
Riet S. de aanslag op haar buurvrouw.
Ditmaal nodigde ze de vrouw bij haar
thuis uit en deed vooraf al vergif in het
kopje waaruit de vrouw even later kof
fie zou drinken.
Opnieuw werd ze ziek; weer dacht de
dokter aan een galaanval.
Nog datzelfde jaar besloot Jan van
Eindhoven naar Schijndel terug te ke
ren. Als 3.4-jarige man was hij een
wrak geworden; de oorzaak van zijn
slechte gezondheid wist hij niet. Op 6
januari 1961 keerde het gezin Van Eind
hoven terug in Schijndel. Het ging in de
Benghemstraat 29 wonen. Het dorp zag
Jan terug als een getergd man, die al
le illusies had verloren.
Éen jaar later, op 2 juni 1962 stierf
hij. Riet had haar eerste moord ge
pleegd. Schijndel wist het niet. Huilend
stond ze op het kerkhof; de weduwe
leek een diepbedroefde, haast ontroost
bare vrouw.
Al binnen enkele maanden wist
Schijndel beter. Riet ging op jacht,
met grote hartstocht. Haar prooi was
de doodgraver van het dorp. de nu 54-
jarige Gijs van Goch, toen sinds enkele
maanden weduwnaar.
Riet stuurde de man die haar eigen
man begroef, een pakje. Het bevatte
twee pakjes sigaretten en een strop
das. Zoals Schijndel Riet al als meisje
leerde kennen, zo zag het dorp haar
ook nu: een fietsende vrouw met wap
perende rokken die onophoudelijk langs
de woning van de doodgraver kwam.
Gijs van Goch ging niet in op haar
avances, maar het gerucht was gebo
ren: Schijndel fluisterde dat Riet een
moordenares was. Vergif, zo wist het
dorp, zou haar wapen zijn.
Dat gerucht kwam ook Rijkspolitie-
adjudant B. Rutten ter ore. Hij stelde
een onderzoek in, kreeg vrij veel vat
op de zaak, maar de bewijsvoering was
onbegonnen werk; de justitie zag geen
aanleiding om de resten' van Jan van
Eindhoven op te graven.
Het gerucht verstomde toen Riet in
1963 met de niet onbemiddelde weduw
naar Frans S. trouwde. De man was
achttien jaar ouder en woonde een eind
je verderop in dezelfde straat. Op de
dag van het huwelijk nam hij bij Riet
zijn intrek.
Links in het huisjé met het puntdak
was de woonkamer, rechts de keuken
met vier stoelen. Op een plank, rond
de schoorsteen, boven het fornuis, wat
flesjes en doosjes. Geneesmiddelen
dacht Frans; het was vergif. Eens zou
het zijn maal worden.
Er was nog een andere man in het le
ven van Riet: haar vader. Toen de 83-
jarige man, die bij zijn dochter in
woonde, bemerkte dat ze overspelig
was, hief hij vermanend de vinger. Die
waarschuwing werd zijn dood. Riet dul-
de geen verwijten, opnieuw strekte ze
haar hand uit naar haar moordende
wapen.
Het was 25 juni 1964. De volgende
morgen stierf Petrus L. Hendriks. Riet
S., moeder van vijf kinderen, had haar
tweede moord gepleegd.
Schijndel zweeg over de dood van de
oude man; het huwelijk met Frans S.
was ogenschijnlijk goed. Maar in de
keurige Berghemstraat 29, in het een
voudige, schril tegen de omgeving af
stekende landarbeidershuis, wisten Riet
en Frans wel beter. Er waren ruzies
aan de lopende band en ongemerkt had
Riet haar hand al uitgestoken naar de
plank boven het kolenfornuis. Ditmaal
werd het landbouwvergif in poeder-
vorm.
Frans S. kreeg het in zijn soep; de
man die zich een voortreffelijk vader
van de vijf kinderen van Riet had ge
toond, moest van het toneel verdwij
nen, omdat Riet het wilde. Hij over
leefde de aanslag, maar Riet sloeg op
nieuw toe.
De gezondheid van de man ging snel
achteruit; terwijl Riet door de Bra
bantse danszalen zwierde, paste de man
op de vijf kinderen, maar de kinderen
pasten niet op hem. Ook zij waren on
kundig van de monsterachtige praktij
ken van hun moeder. Ze hechtten zich
aan hun vader, zoals hij zich aan hen
hechtte; de enige dissonanten in het
gezin waren Riet en de toen veertienja
rige dochter Manette. Riet begeleidde
Manette wekelijk naar de dansvloeren,
niet om pp het meisje te passen, wel
om op dé dansvloer haar partner voor
die avond te zoeken.
Die levenswandel ging ook Schijndel
niet ongemerkt voorbij. Frans, ge
broken, vermagerd en verarmd, kwam
dagelijks ter sprake. Al begin 1968
dook opnieuw het gerucht op: „Riet
knoeit met vergif; ze heeft niet alleen
haar eerste man, maar ook haar vader
vermoord. Frans wordt haar derde
slachtoffer", zo wilde het gerucht.
Opnieuw dook de politie in de zaak.
De huidige groepscommandant, de 49-
jarige adjudant S. Scheen, had zware
vermoedens en rapporteerde die aan
de justitie in Den Bosch.
Mr. J. Booster, 41 jaar, reserve-offi
cier bij het Korps Mariniers, sinds
1960 substituut-officier van justitie in
Den Bosch, een bikkelharde man met
een beminnelijk gezicht, een aanhou
der en een doordouwer, boog zich over
de papieren. De man die al driemaal
het onderzoek in een dubbele moord
leidde en die twee gifmoorden uitzocht,
pakte de uiterst dunne draad in Schijn
del.
Donderdag 14 november laat hij de
graven van Jan van Eindhoven en Pe
trus Hendriks openen. De 54-jarige
doodgraver Gijs van Goch was behulp
zaam bij het openen van de graven: de
patholoog-anatoom dr. J. Zeldenrust
nam proeven en monsters.
Riet S. greep het rijwiel dat onaf
scheidelijk met haar levenswandel was
verbonden. Ze fietste naar Gijs van
Goch en vroeg hem wat er aan de hand
was; ze reed naar huis na een niets
zeggend antwoord.
Vrijdag 15 november ontbood mr.
Booster haar op het Schijndelse politie
bureau. Hij wilde tot een eerste inlei
dend gesprek komen, maar al tijdens
het onderhoud kwamen zoveel bezwa
rende feiten naar voren, dat tot een
formele aanhouding werd overgegaan.
Nog diezelfde nacht bekende Riet S.
de moord op haar eerste man. De ver
horen gingen de volgende dag, zater
dag, door. In de vroege uren van zon
dag gaf ze ook één moordpoging toe
op haar huidige echtgenoot. Verder
ontkende ze.
Urenlang, bij voorkeur 's avonds en
's nachts, bleef mr. Booster doorvra
gen. Toen, in de nacht van 19 op 20
november, bekende ze ook haar vader
te hebben omgebracht.
Mr. Booster, de man die eens zijn
rechtenstudie onderbrak om in Indone
sië te gaan vechten, wroette door.
Twaalf uur nadat Riet S. in Schijndel
de moord op haar vader had opge
biecht, vertelde ze op het bureau van
mr. Booster in Den Bosch over haar
moordpoging op haar buurvrouw in
Geleen.
Donderdag 5 december, enkele uren
voor Sinterklaasavond, kwam voorlopig
haar laatste bekentenis. Riet S. voegde
aan de zeventien moordpogingen, die
ze ondernam, er nog vier toe. Mr. Boos
ter bracht die avond, voor het eerst
0 Een keurige straat met bomen;
een laan bijna. Het is de
straat in Schijndel waar Riet S.
in het eerste huisje rechts heeft
gewoond. Hier ook vergiftigde zij
haar eerste man.
0 „Rust zacht lieve papa en
opa. Van Riet en de kinde
ren" staat geschreven op het brief
je, dat aan de kunstbloemen op de
graven is gehecht.
sinds weken, weer thuis door. Riet S.
zat in het huis van bewaring in Den
Bosch.
In Schijndel, in de Berghemstraat,
zei Frans S. diep bedroefd: „De schei
ding met Riet heb ik niet laten door
gaan. Als ik dat wel had gedaan, zou
ik uit de voogdij over mijn kinderen
ontzet kunnen worden. Dat risico heb
ik niet durven nemen. Ik houd te veel
van hen."
In een telefoongesprek zei even later
de Bossche substituut-officier: „Geluk
kig hebben we bij die kinderen geen
gifsporen gevonden. Het zijn heel lieve
kinderen. Als me ooit gevraagd wordt
of Frans S. goed voor hen zorgt, zal
ik dat met plezier bevestigen."
ROERMOND In Herten, een dorp
naby Roermond, moest vrydagavond
om tien uur de wekeiykse zangrepetitie
van het mannenkoor voortijdig onder
broken en tenslotte definitief gestaakt
worden als gevolg van een plotselinge
invasie van vliegen.
De zangers begonnen op een gegeven
moment ineens met hun handen om zich
heen te slaan, omdat bleek, dat een
enorm aantal dikke vliegen door een
open raam in het repetitielokaal was
binnenged rongen
De repetitie werd aanvankelijk even
onderbroken: de zangers sloegen een
honderdtal vliegen dood, maar uitein
delijk bleek er geen beginnen aan. Kort
daarop sloegen de zangers letterlijk op
de vlucht voor de vliegen, waarvan de
herkomst nog een raadsel is.
"in het museum voor moderne kun
sten in München, mede gefinan
cierd door de moderne Westduitse in
dustrieel Günther Sachs, kan men
zien dat iets ook bezienswaardig kan
zijn als er niets te zien is. Daar heeft
de 38-jarige Gotthard Graubner voor
gezorgd.
Hij heeft een ruimte van ongeveer
veertig kubieke meter met brokken
ijs zo dicht in nevelen gehuld, dat
bezoekers slechts centimeter voor
centimeter met uitgestrekte handen
vooruit kunnen schuifelen. Ergens in
de ruimte stoten ze dan op Graubners
kunstwerk door de maker tast-ob-
ject genoemd een met schuim be
dekt brok stof.
De 27-jarige Lambert Wintersber-
ger heeft in het museum een kunst
matige weide aangelegd, waarover
hij een doorzichtig stuk plastic folie
heeft gelegd. Het geheel heeft hij met
elektrisch geladen schrikdraad om
zoomd; wie ernaar grijpt krijgt een
elektrische schok.
Wintersberger wil met zijn schep
ping bewijzen, dat de Duitser altijd
en overal op verboden stuit en zich
letterlijk als vee voelt. Hij schijnt da
gelijks gelijk te krijgen.
DEN HAAG De stedebouwkundige
dienst van Rijswyk heeft een uniek plan
ontworpen voor de aanleg; van een 3000
vierkante meter grote recreatietuin bij
twee haaks op elkaar staande flatblok-
ken.
De tuin staat op palen enkele meters
boven de grond. Onder de tuin kunnen
auto's worden geparkeerd tegen een
huur van twintig gulden per maand.
Deze tuin op niveau, met vijvers en
zandbakken uitsluitend toegankelijk
voor de flatbewoners en hun kinderen),
wordt begin volgend jaar gebouwd bij
het Rijswijkse winkelcentrum In de Bo
gaard.
J^e voornaamste tegenspeler in het
onderzoek tegen Riet S.-H. is de
substituut-officier van Justitie uit
Den Bosch, mr. J. Booster. Hy werd
41 jaar geleden in Rotterdam ge
boren en ging in Leiden rechten stu
deren.
Die studie onderbrak hy na enkele
jaren om als reserve-officier zyn
dienstplicht te vervullen by het
Korps Mariniers. Met dit korps
bracht hy ook geruime tyd door in
Indonesië. In 1952 studeerde hy af.
AI direct koos mr. Booster voor
de staande magistratuur. Na de op-
leidingstyd van zes jaar werd hy in
1960 tot substituut-officier van Justi
tie bij de rechtbank in 's-Hertogen-
bosch benoemd, waar hij alle zaken
behandelt die van de Rykspolitie uit
het district Den Bosch komen.
In 1961 kreeg hy zyn eerste grote
zaak: een moord op twee broers in
Spang-Capelle. Daarna volgden de
gif moord van een loondorser uit Gra
ve op diens vrouw, een poging tot
moord met een vergiftigde sinaas
appel, de gifmoord van een man uit
Nistelrode op diens vrouw en op
nieuw een dubbele moord, gepleegd
met een auto, waarin een man en een
vrouw in de Zuidwillemsvaart om
kwamen.
Ook de moord in Berghem, waarbij
twee mannen een vrouw vermoord
den, werd door mr. Booster behan-
i deld.
MR. J. BOOSTER, OFFICIER VAN JUSTITIE
T")e Schijndelse gifaffaire roept her-
inneringen op aan de nu 72-jari-
ge Marie Besnard. Zy werd indertyd
verdacht van moord op haar man,
moeder, vader, schoonvader, een
buurvrouw en een nicht. Vier jaar
lang zat Marie Besnard in de gevan
genis, maar in 1961 werd ze in hoog
ste instantie vrygesproken.
Meningsverschillen tussen getui-
gen-deskundigen lagen aan de uit-
eindelyke vryspraak ten grondslag.
Er kon geen precieze hoeveelheid
arsenicum worden aangetoond, die in
de opgegraven lyken van haar fa
milieleden was gevonden.
De zaak Marie Besnard begon in
1948. De vrouw zou de moorden in
en kort na de oorlog hebben gepleegd
om een verhouding tussen haar en
een Duitse krygsgevangene mogelyk
te maken. Tydens de processen, die
zich tien jaar lang tussen 1951 en
1961 hebben voortgesleept, kreeg
Marie Besnard de naam „De zwarte
weduwe". Dit omdat ze altijd in het
zwart in de verdachtenbank ver
scheen. Haar laatste woorden in de
rechtszaal waren: „Dat ik hier ben,
betekent dat ik onschuldig ben. In
dien dit niet zo was, dan zou ik van
wroeging zyn gestorven".
Marie Besnard heeft altyd ontkend.
Heel Franki^jk geloofde echter in
haar schuld. Er waren ook tal van
bezwarende feiten tegen haar, maar
nimmer is het definitieve bewys ge
leverd.
MARIE BESNARD
en serieuze kandidaat voor de titel:
„de dikste paperback van 't jaar" is
„Hergroepering der partijen?",
een meer dan 700 pagina's tellende bun
del interviews met politici en anderen
door drs. G. Puchinger. Het is een zeer
verzorgde uitgave van W. D. Meinema
N.V. te Delft, waarbij vooral opvalt de
overzichteiyke indeling van de vraag
gesprekken, die men heeft weten te be
reiken door het gebruik van verschil
lende lettertypen en een niet al te com
pact zetsel.
Drs. Puchinger, o.a. bekend door zijn
eerder gebundelde interviews over (In
terkerkelijke verhoudingen, door zijn
bewerking van het Dagboek van me
vrouw Colijn en meer recent door zijn
levensverhaal van wijlen dr. H. W. Ti-
lanus. geeft in deze nieuwe bundel ge
sprekken weer, die hij met tal van pro
minenten heeft gevoerd over de huidige
partijpolitiek en actuele binnenlandse
toestanden.
Zo sprak hij met de rJc. politici Aal-
berse en Cals, op het prot. chr. erf met
freule Wttewaall van Stoetwegen, mr.
Biesheuvel en prof. Verdam, met mr.
Burger van de PvdA, mr. Van Riel van
de WD, de heer Bakker van de CPN,
mr. Van Mierlo van D'66, de heer Lank-
horst van de PSP, de heer Jongeling
van het GPV, de heer Koekoek van de
BP, ir. Van Rossum van de SGP en
mr. Jurgens van de Politieke Partij
Radicalen.
Voorts zijn er verslagen van de in
teressante en vaak levendige gedach-
tenwisselingen met een aantal parle
mentaire journalisten, met de Nij
meegse hoogleraar in het staatsrecht
prof. Duynstee, met prof. Trimbos, de
bekende r.k. seksuoloog, die sinds kort
ook sociale en preventieve psychiatrie
doceert te Rotterdam, en met een out
sider op het gebied van het Nederland
se partijwezen, prof. dr. Heinz Gollwit-
zer, hoogleraar in de moderne geschie
denis te Münster.
Voor een bedrag van f 12,50 biedt de
bundel veel waardevolle informatie
over het politieke denken in Nederland
anno 1968. Duidelijke foto's van de ge-
interviewden en een zorgvuldig bijge
houden personen- eri zakenregister
ronden het boek af.
Bij de uitgeverij J. H. Kok N.V. te
Kampen verscheen de „Populaire staat
kundige encyclopedie" door H. J. Em-
mink en A. Lanting, een eenvoudige
handleiding met 'n duidelyke omschrij
ving van tal van termen en begrippen,
die in het politieke en staatkundige
nieuws regelmatig opduiken. De prijs is
f 8.75.
Van de Wageningse uitgeverij Zomer
en Keuning ontvingen we een aantal
boekjes, die vreemd zullen opkijken nu
ze hier in eikaars gezelschap staan ver
meld. 't Zijn twee deeltejs in een nieu
we serie „Transistorschakelingen", na
melijk „38 Transistorschakelingen"
door R. Leger en „Schakelingen met
Thyristor^n en transistoren" door H.
Glaser (beide kosten ze f 5,90); voorts
een nieuw boekje met fijnzinnige teke
ningetjes en tekstjes van Joan Walsh
Anglund, namelijk „Een heel jaar
rond" (3,75) en tenslotte een fraaie
handleiding voor het bouwen van een
modelspoorbaan, met vele tekeningen,
schema's en foto's in kleuren, namelijk
„Kleine treinen een grote hobby"
door Gerhard Rosenzweig (f 9,90).
De Hilversumse uitgever Paul Brand
heeft, in samenwerking met de stich
ting „Werkgroep 2000", een Nederland
se vertaling uitgegeven van Herbert
Marcuse's „De eendimensionale
mens", studies over de ideologie van
de hoog-industriële samenleving. Het is
een uitgave in de serie „Prospekt-boe
ken". die f 17,50 kost.
