Trekkingen van de Staatsloterij
voldoen niet aan de wet
Het lijkt wel een truc van een goochelaar
Prijsaanwijzing
gebeurt niet
mechanisch
1 Laat het zien! I
Rotterdam moet
fors uitbreiden
in Deltagebie
„Kruidendokter" gaat
zich op televisie
verdedigen
BRABANDER ZIET ZELFS NOG WINST
IN BESCHULDIGING VOOR TELEVISIE
D
Boek over Krapp
kan gewijzigd
ermee door
Amerikaans onderzoekbureau
adviseert na havendoorlichting:
yy
Vliegveld in Peel
Burgermanspot
favoriet bij
Duitse leiders
NOODOPLOSSING
SPIEGELTJE
TRIESTE HISTORIE
JOJO
VERTROUWEN
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^WV\\\\\V\\\\\Y\\\V\\VV\\\\\VV\YV\YV\\\V\\\\VVY\\V\\\V\\\\VV\\\\\\\\\\\\\\\\V\V\\VV\\\\V\\V\\\VV\\\\\\\YVV\Y\VV\\\\V\\\\\\\\\\\\\\\\\\\YVV\\\V\VV\\\\\\\\\Y\V\\V\YV\YVV\V\\V\\\\\\\\\V\\\\YV\Y
5 1..LL.J_ Ci„,i.Li. ,._uJ. j.11. 1 I /-N 1 - I I- I
QJe trekkingen van de Staatsloterij voldoen niet aan de
wettelijke eis van openbaarheid. Bij het vaststellen van de
serieletters, waarin de extra prijzen van vijftigduizend, honderd
duizend en vijfhonderdduizend gulden worden toegekend, ont
trekken de essentiële handelingen zich aan de waarneming door
het publiek. De manier van trekking biedt mogelijkheden tot
manipuleren. De machine waarop de nummers worden getrok
ken, is primitief. Het vaststellen van de winnende nummers moet
daarom met de hand gebeuren. Om beïnvloeding te voorkomen
van de assistenten, die dat beslissende werk doen, worden de
draaiende nummerschijven met luikjes aan het oog onttrokken.
Hoe het stilzetten in zijn werk gaat, is niet te zien.
Het ministerie van Financiën, dat verantwoordelijk is voor de
trekkingen van de Staatsloterij, heeft ons in de gelegenheid ge
steld het kansapparaat nader te bekijken en het trekkings
systeem te toetsen.
Het ei van de staatsloterij is een
jojo. Met negen van zulke stukjes
speelgoed, waarin letters zijn geschil
derd, worden de series getrokken
waarin het half miljoen en de andere
extra prijzen worden toegekend. De
directeur van de staatsloterij heeft
het idee van de jojo's zelf uitgewerkt.
Tijdens de trekkingen heeft het ge-
manipuleer met deze ,,gelukseieren
veel weg van een goocheltoer.
trekking van de Staatsloterij heeft
veel weg van een verbazingwek
kende goochelv oor stelling. Op een to
neel in de trekkingszaal van het ge
bouw der Staatsloterij aan de Kazer
nestraat in Den Haag staat een log ap
paraat, dat het midden houdt tussen
een reusachtige kilometerteller van een
auto en een gokautomaat. In de grijze,
halfronde trommel draaien achter ven
stertjes vijf nummerschijven, precies
zoals het telwerk van een kilometertel
ler. Alleen draaien de vliegwielen,
waarop hier de cijfers van 0 tot en met
9 staan, geheel onafhankelijk van el
kaar om een horizontale as. Zij nemen
bij de 0 niet de andere cijferschijf mee,
zoals dat bij een echte kilometerteller
het geval is.
Zodra de trekking begint, schakelt de
directeur of diens waarnemer de mo
tor in. Nu de directeur, P. R. van Al-
dewerelt van Rosenburgh, ziek is, staan
de trekkingen onder leiding van de
waarnemend directeur, de heer J. Wil-
lemers. Nadat de stroom is ingescha
keld, laat de elektromotor de vijf num
merschijven razendsnel ronddraaien.
Na een halve minuut ongeveer wordt
de stroom weer uitgeschakeld.
De schijven blijven in de vrijloop
draaien. Zij zouden na verloop van tijd
wel tot stilstand komen, „doch dit zou
te lang duren", aldus mr. J J. M. ten
Berghe. Hij is gepensioneerd hoofd van
de afdeling Indirecte Belastingen, waar
onder ook de Staatsloterij valt. Hij
treedt nu nog op als adviseur namens
het ministerie en controleert als zoda
nig de Staatsloterij.
„Om de trekking vlot te laten verlo
pen, worden de schijven met de hand
tot stilstand gebracht", aldus de heer
Ten Berghe. Alvorens twee assisten
ten achter het apparaat verdwijnen
om de remmen te bedienen, sluiten zij
aan de voorkant de vijf luikjes, waar
achter de cijfers voorbij tollen. „Dit
wordt gedaan", zegt de heer Ten Ber
ghe, „om te voorkomen dat mensen uit
de zaal stiekem tekens zouden geven
aan de beide remmers achter het ap
paraat. Zij zouden de schijven op een
bepaald nummer kunnen stilzetten.
Toen wij opmerkten dat dit nu juist
een ernstige onvolkomenheid van het
apparaat is, gaf de heer Ten Berghe
dit volmondig toe. „Van het begin af
aan heb ikzelf ook bezwaar gehad te
gen de werking", zei hij. „Ik geef toe
dat het remmen achter het apparaat
een rare indruk maakt. Het was mijn
bedoeling een volledig elektronisch ap
paraat in gebruik te nemen, toen de
Staatsloterij op het nieuwe systeem
overging. Wat wij nu uiteindelijk heb
ben is slechts een noodoplossing".
Inderdaad vertoont deze trekkings
machine kenmerken daarvan. Het nood
gedwongen sluiten van de luikjes aan
de voorzijde druist in tegen de wettelij
ke eis, dat heel de trekking openbaar
moet zijn. Ditzelfde geldt ook voor het
afremmen aan de achterkant. Het pu
bliek in de zaal kan niet zien wat die
twee heren achter het apparaat doen.
Wij opperden de veronderstelling dat
zij het apparaat zelfs op een bepaald
getal konden stilzetten. Een controle
proef wees uit, dat het niet zonder meer
mogelijk is om zonder slimmigheidjes
en gedegen oefening elk gewenst num
mer tevoorschijn te brengen. De moge
lijkheid daartoe is echter wel aanwe
zig.
Allereerst is dat mogelijk wanneer aan
de voorzijde de luikjes openblijven.
Proeven met geopende luikjes werden
niet toegestaan, maar met de luikjes
dicht kan men ook aan de achterkant
zien welké cijfers voor de vensters
staan. Onder het remmechanisme aan
de achterkant zit een lange, smalle
spleet, waardoor men de cijfers op de
draaiende schijven kan zien.
Men moet er weliswaar diep voor
bukken, maar met een spiegeltje in de
hand kan men die cijfers ook staande
zien. Het remmechanisme bestaat uit
een horizontale hefboom, waarop via
een veer een stukje schuimplastic tegen
de schijf wordt gedrukt. Deze hefbo-
Tegen de tijd dat de nummerschijven vaart minderen,
worden aan de voorkant van het trekkingsgpparaat de
luikjes gesloten. ,,Dit moet", zei de directie van de
Staatsloterij, omdat anders op tekens uit de zaal de
remmers achter het toestel een bepaald nummer zou
den vaststellen".
2 L^nkele tips op grond van ons on-
j derzoek zouden het complex
van noodoplossingen bij de Staats-
loterij misschien wat aanneme- J
'l lijker kunnen maken. Wanneer 2
boven de hoofden van de remmers
achter het apparaat in een hoek van 2
2 45 graden tegen het plafond een
5 spiegel wordt aangebracht, kan het
2 publiek in de zaal zien wat de heren 2
daarachter doen. Dat zal althans 2
j enigszins tegemoet komen aan de
2 eis van openbaarheid. 2
2 2
Met een gesloten tv-circuit en enke- j
2 le monitors zou het mogelyk zjjn 2
2 alle handelingen voor het publiek 2
zichtbaar te maken. Ook die van j
2 het trekken van de „eieren", waar- 2
2 mee de series voor de extra prijzen
j worden vastgesteld. Er is echter ern- i
2 stig bezwaar tegen het feit dat deze 2
hoogst belangrijke aanwijzing niet
mechanisch geschiedt, zoals dat ook 2
2 in het buitenland gebeurt. 2
j 2
Een andere mogelijkheid om eni- j
germate tegemoet te komen aan de
2 eis van openbaarheid is het plaat- 2
5 sen van het trekkingsapparaat mid-
den in de zaal, zodat het publiek 2
J zich eromheen kan scharen. Ook 2
nummerschijven op een winnend nummer vast te zet- worden de nummerschijven onnodig
- j- -i sne| aangezet. Was dit niet het ge- 2
2 val, dan zou het afremmen met de
hand niet nodig zijn. 2
Twee assistenten van de Staatsloterij verdwijnen op
het belangrijkste .moment van de trekking achter de
kansmachine om onzichtbaar voor het publiek de
ten. Dit vaststellen van de winnende nummers door
handbediening is wel het zwakste punt in het trekkings
systeem.
De haven van Rotterdam en het Deltagebied staan aan de vooravond van
enorme uitbreidingen, mits daar tijdig gronden en andere voorzieningen
als kanalen, bruggen en wegen voor beschikbaar kunnen worden gesteld.
Er wordt met twee serieuze gegadigden onderhandeld over de vestiging van
twee staalbedrijven op de Maasvlakte. Ook met een aluminiumbedrijf wordt
onderhandeld.
Petrochemische industrieën willen bin
nen zes tot twaalf maanden weten of
een tweede Botlekgebied in de Hoeksche
Waard met een kanaal voor schepen
van zestig- tot tachtigduizend ton zal
worden aangelegd.
Het goederenvervoer in de haven van
Rotterdam zal stijgen van 141 miljoen
ton goederen per jaar nu, tot 430 mil
joen ton in 1980 en 828 miljoen ton, in
het jaar 2000.
Dit alles blijkt uit een rapport, dat
het Amerikaanse onderzoekbureau Har-
ris heeft uitgebracht op verzoek van
de Rotterdamse gemeenteraad. De raad
wilde de structuur van de haven en de
organisatie van het havenbeheer door
een buitenstaander laten „doorlichten".
Uit dit rapport blijkt verder:
De overheid moet voor 1980 jaar
lijks ruim driehonderd miljoen gulden
(totaal 3,7 miljard gulden) investeren
in nieuwe havens, industrieterreinen en
andere voorzieningen in het deltage
bied.
Het bedrijfsleven zal als gevolg hier
van op zijn beurt in die nieuwe gebie
den voor 1980 voor 37,5 miljard gulden
investeren in nieuwe bedrijven, die na
voltooiing per jaar 32,6 miljard gulden
zullen omzetten.
Voor iedere man, die in deze indus
trieën gaat werken, zal een andere
man in de dienstensector werk vinden.
Nieuwe terreinen moeten beschikbaar
komen op het eiland Voorne en Putten
en in de Hoeksche Waard. Het eiland
Voorne moet voorlopig niet met wonin
gen of tuinderskassen worden bebouwd,'
een kanaal door de Hoeksche Waard
wordt „absoluut noodzakelijk" geacht.
In de Peel moet een groot internatio
naal vrachtvliegveld komen, gecombi
neerd met een groot distributiecentrum
voor containers, die via dat vlieg
veld of de haven van Rotterdam wor
den aan- en afgevoerd.
Nieuwe woongebieden dienen zich te
ontwikkelen op het eiland Goeree en
Overflakkee.
Een nieuwe mond voor de Waterweg
op de Maasvlakte kan nodig worden
als steeds grotere schepen met stuk
goed gaan varen en niet volledig bela
den worden. Als de reders er in slagen
voor het stukgoed eenzelfde efficiency
te bereiken als met de containers, kan
de aanvoer met minder schepen af en
is de huidige mond voldoende tot het
jaar 2000.
Een veel strakkere organisatie is no
dig tussen het gemeentelijk havenbe-
men, voor iedere nummerschijf een,
steken als horizontale handels met
handvatten aan de achterkant uit het
kansapparaat.
Licht men de hendel uit de blokke
ringsgleuf, dan drukt de -veer het stuk
je schuimplastic tegen de ronddraaien
de schijf met cijfers. De schijven ko
men niet helemaal tot stilstand, maar
lopen langzaam uit. Bij geen van de
proeven was een heel cijfer volledig
zichtbaar achter een venster aan de
voorkant. Daar waren meestal halve
cijfers te zien. Om ook dit euvel te ver
helpen is aan de remmen nog een ve
rende pal bevestigd. De remmers druk
ken de pal na het afremmen naar vo
ren, zodat de schijf op een heel cijfer
wordt gefixeerd.
Toen wij opmerkten dat op dat mo
ment de remmers tussen de verschil
lende nummers zouden kunnen kiezen
als zij diep zouden bukken of een spie
geltje zouden gebruiken, wierp de heer
Ten Berghe tegen, dat deze beïnvloe
ding nooit verder zou kunnen gaan dan
de keuze tussen twee cijfers. Hij gaf
overigens toe dat het een onvolkomen
heid was. „Het is slechts een noodop
lossing", aldus de heer Ten Berghe.
„Het was de bedoeling dat de schijven
magnetisch tot stilstand zouden worden
gebracht, maar die constructie is mis
lukt. Toen werd er dit maar op gevon
den".
Verbazingwekkend is, dat men op dit
apparaat niet het bekende systeem
heeft toegepast waarbij automatisch
altijd op een heel cijfer wordt gestopt.
Dit systeem is al bekend sinds 1905,
toen Charles Fey in Californië de zoge
naamde slotmachine uitvond. Het prin
cipe van deze gokautomaat wordt nog
altijd toegepast in alle kansautomaten.
De geschiedenis van de trekkings
machine van de Staatsloterij is een
trieste geschiedenis, vertelde de heer
Ten Berghe ons. Toen hij een feilloos
werkende volautomatische Noorse ma
chine niet kon krijgen (het apparaat
verricht nu de trekkingen van de lote
rijen in Israël) gaf hij een grote Neder
landse machinefabriek opdracht een
automatisch werkend apparaat 4e con
strueren. Na een jaar experime teren
gaf de fabriek de opdracht terug. Zij
had het te druk met belangrijker werk.
Daarop is het thans in gebruik zijnde
apparaat gemaakt; in een kleine con
structiewerkplaats.
„De tekortkomingen hebben wij op
de koop toe moeten nemen", zegt de
heer Ten Berghe. ..maar wij trachten
die zo goed mogelijk op te vangen".
De tweede goocheltoer die bij de trek
kingen van de Staatsloterij wordt uit
gehaald, heeft betrekking op het vast
stellen van de serieletter waarin de
extra-prijzen moeten vallen van 50.000
100.000 en 500.000 gulden. Evenals bij
de mechanische trekking van de num
mers, is het gewichtigste moment on
zichtbaar voor het publiek.
Voor het uitkiezen van de serie waar
in het half miljoen en de andere extra
geldprijzen zullen vallen, heeft de di
recteur zelf een systeempje bedacht. Hij
koos de jo-jo, het ronde stukje speel
goed, dat kinderen tegen een touwtje
laten klimmen.
Voor de trekking zijn twee helften
van de jo-jo van elkaar losgeaakt.
Binnenin is een letter geschilderd. De
bolle buitenkanten zijn wit. Als de bei
de helften tegen elkaar zijn aange
bracht, lijken de witte geluksballen op
eieren, waarmee echte goochelaars op
het toneel de mensen bij de neus ne
men. Wanneer tijdens de trekking het
moment is aangebroken waarop de se
rie voor de extra prijzen moet worden
vastgesteld, dan wordt iemand in de
zaal gevraagd of hij op het toneel wil
komen om te helpen.
Tijdens de twee trekkingen, die wij
hebben bijgewoond, kon men vanuit de
zaal niet zien wat daar precies gebeur
de. Later werd ons verteld, dat de man
of vrouw uit de zaal controleert of alle
serieletters wel in de doos met „eieren"
aanwezig zijn. De controleur kijkt toe
als de assistent van de Staatsloterij de
helften tegen elkaar aandrukt en in een
schaal gooit. Daar gaat een kap op met
een slurf eraan, de man of vrouw uit
de zaal steekt er een arm door en pakt
een ei. De geluksserie is dan aangewe
zen.
Toen wij opmerkten dat van al die
handelingen het fijne niet te zien was
en dat een manipulator ervoor zou kun
nen zorgen dat een bepaalde serielet
ter tevoorschijn kwam, zei de heer Ten
Berghe: „Dat is een kwestie van ver
trouwen. U denkt toch niet dat hier de
boel voor de gek wordt gehouden? Bei
de keren dat u hier trekkingen hebt bij
gewoond, is blijkbaar verzuimd de doos
met de geopende „eieren" aan het pu
bliek te tonen".
Op onze vraag waar de gang van za
ken bij de trekkingen van de Staatslo
terij staat omschreven, zei waarne
mend directeur Willemers: „Dat heeft
de directeur zelf vastgesteld. In het uit
voeringsbesluit volgens artikel 9 van
de Wet op de kansspelen wordt alleen
omschreven hoe de prijzen moeten wor
den toegekend en dat de trekking open
baar moet zijn".
De heer Ten Berghe vulde aan: „Ik
heb de directeur wel geadviseerd de
schijven telkens in een andere volgor
de aan en af te zetten, juist om het zo
eerlijk mogelijk te laten gaan".
Niettemin zei de heer Ten Berghe ver
re van gelukkig te zijn met het appa
raat, waarmee nu al in 23 trekkingen
de uitslag van de Staatsloterij is vast
gesteld. „Het gaat echter wel eerlijk
toe. Er is nu een nieuw apparaat op de
markt. Ik heb aan de Technische Ho
geschool in Delft gevraagd een elektro
nisch apparaat te ontwikkelen. Prof. dr.
ir. R. M. M. Oberman heeft zich al
twee jaar met het ontwikkelingswerk
daarvan beziggehouden. Die ontwikke
ling is nu zover dat ik zeggen kan: het
prototype is klaar. Hoewel ik niet tech
nisch ben, heb ik mijn goedkeuring aan
dit nieuwe apparaat gegeven. Ik ben
ervan overtuigd dat het aan alle eisen
zal voldoen. De bouw ervan kan begin
nen".
„Kruidendokter' blijft lachen
te wonderdokter van Cast er en'
zat zich dit weekeinde te ver
kneuteren in zijn witte villa. „Die hele
tegen mij gerichte uitzending van
„Voor de Vuist weg" van Willem
Duys vrijdagavond levert mij
ten minste twee miljoen gulden op. Ik
geloof er niets van, dat de mensen nu
plotseling kopschuw zijn geworden
voor mijn geneeskundige kruiden. Dat
neemt niet weg, dat ik tegen de heer
Erenberg in Hilversum een klacht zal
indienen. Ik laat mij niet ongestraft
voor de televisie voor oplichter uit
schelden"
„De wonderdokter" geeft Willem
Duys één week de tijd om hem gele
genheid te geven voor de televisie de
beschuldigingen te weerleggen. Zo niet,
dan zal hij Willem Duys aansprakelijk
stellen voor eventuele schade.
De 42-jarige W. van de Moosdijk in
het Brabantse Casteren, die zichzelf
kruidenspecialist en natuurgenezer
noemt, zegt nooit een telegram te heb
ben ontvangen, waarin Willem Duys
hem uitnodigde jongstleden vrijdag
naar Bussum te komen, om in het pro
gramma „Voor de vuist weg" ant
woord te geven op beschuldigingen van
twee vroegere personeelsleden en een
vroegere patiënt.
Ook de PTT heeft dit telegram-mys
terie onderzocht. Het telegram had in
elk geval het telegraafkantoor in Eind
hoven moeten passeren. De telegraaf
kantoren in Utrecht, Hilversum en Bus
sum hebben tussen 10 en 14 december
geen telegram voor de heer Van de
Moosdijk naar het Eindhovense tele
graafkantoor geseind.
De welgedane kruidenspecialist zegt:
„Van relaties hoorde ik, dat er vrijdag
avond in het programma van Duys
over mij zou worden gesproken. Des
avonds om 7 uur heb ik toen naar de
studio gebeld, waar Duys mij zei: „U
hebt nog twee uur de tijd om naar Bus
sum te komen".
„Dat vond ik een lachertje", zegt de
heer Van de Moosdijk. „Ik was nog
druk bezig met het uitbetalen van lo
nen aan mijn chauffeurs, dus ik kon
onmogelijk weg. Bovendien vond ik,
dat Duys mij niet voldoende tijd gaf,
om mij op mijn antwoorden voor te be
reiden".
Hij zegt tien jaar geleden bij zich
zelf een zesde zintuig te hebben ont
dekt, om visueel ziekten bij mensen op
te sporen.
„Ik werk alleen met kruiden, waar
van bekend is dat zij een geneeskrach
tige werking hebben".
Iedere zak kruiden verkoopt hij vooi
125 gulden hoewel het ook wel is voor
gekomen, dat hij de zakken voor 35
gulden aan de man bracht. „Ik ver
dien heus niet zoveel méér dan dertig
procent op zo'n zak kruiden", zegt hij
Hij weigert te zeggen hoe groot zijn
omzet is, maar hij ontkent niet, dat
deze kruidenhandel hem in tien jaar
tijds tot een rijk man heeft gemaakt.
Stille getuigen van zijn welvaart zijn
de grote biljartzaal in zijn villa, zijn
zwembad achter het huis, zijn drie rij
paarden en zijn Amerikaanse wagen
van 36.000 gulden voor privéritjes.
Hij ontkent, dat hij zijn chauffeurs
op pad stuurt met de opdracht via pas
toors en predikanten op zoek te gaan
naar zieken en gebrekkigen. „Dat is
een leugen. Ik zeg mijn chauffeurs dat
zij oude klanten na verloop van tijd op
nieuw moeten bezoeken om te vragen
of er een nieuwe voorraad kruiden no
dig is. Soms krijgen zij van die men
sen nieuwe adressen.
„Acht, weet u", zegt hij, „of je nou
wasmachines of geneeskrachtige krui
den verkoopt. Het komt allemaal op
hetzelfde neer. Goed, je kunt zeggen,
dat gezondheid nog wel iets waardevol
ler is dan een wasmachine, maar zo
lang de mensen doorgaan met het drin
ken van bier en jenever, vraag ik mij
af, of de mensen inderdaad zoveel waar
de hechten aan hun gezondheid.
De „wonderdokter van Casteren"
W. VAN DE MOOSDIJK
nooit iemand ziek
(„die naam hebben anderen mij gege
ven") ziet met vertrouwen het onder
zoek tegemoet, dat de minister van
Justitie na vragen van het Tweede-
Kamerlid H. Koekoek (BP) laat instel
len. Daarom was zijn goede humeur
vrijdagavond na de televisie-uitzending
niet kapot te krijgen. Glimlachend sloeg
hij vanuit zijn goed bewaakte woning
de acties van politie-agenten gade, die
boos geworden publiek op een afstand
hielden. Opgewekt beluisterde hij het
anonieme telefoontje, dat het huis in
brand gestoken zou worden. Ook belden
het hele weekeinde door mensen op
om van hun verontwaardiging te getui
gen over het onrecht, dat „hun" won
derdokter is aangedaan, of om alleen
maar „oplichter" te roepen.
De heer Van de Moosdijk laat het al
lemaal stralend over zich heengaan.
Toch had hij vrijdagavond voor alle ze
kerheid een knokploegje samengesteld
van getrouwe chauffeurs die hij de ko
mende dagen niet op pad stuurt.
De nog steeds glimlachende wonder
dokter: „Het was een heerlijke gedach
te, dat ik één avond in mijn leven de
zwaarst bewaakte man van Nederland
was".
drijf van Rotterdam, andere havenbe
heerders in de Delta, lagere overheden
en ministeries. De top van het gemeen
telijk havenbedrijf moet worden uitge
breid.
Wegen, bruggen, tunnels en de elek
triciteitsvoorziening in het Rotterdam
se industriegebied verdienen nauwelijks
het predikaat „voldoende".
Het Amerikaanse bureau is tot zijn
conclusies gekomen na gesprekken te
hebben gevoerd met en naar de plan
nen te hebben gevraagd van zeventien
grote industrieën in het Waterwegge
bied, die samen tachtig procent van de
investeringen in de Rotterdamse haven
voor hun rekening nemen.
De mening van het bureau Harris is
onomwonden: „Met de grootste snel
heid moeten Rotterdam en de regering
de noodzakelijke beslissingen nemen
voor grootscheepse uitbreiding in het
Deltagebied Anders gaan veel grote in
vesteringen, die vooral van belang kun
nen zijn als aanjagers voor de werkge
legenheid elders in het land, voorgoed
verloren".
BONN Eindelijk is het in West-
Duitsland mogelijk geworden precies
hetzelfde te eten als de hooggeplaatste
mannen, die het land besturen. „Wat
prominenten het liefst eten" onthult
de lievelingsgerechten van de machti
gen der politiek.
De voorkeur van de Westduitse kop
stukken blijkt evenwel uit te gaan naar
de degelijke burgermanspot. Bondskan
selier Kiesinger eet het liefst zuurkool
met leverballetjes. Zijn voorganger
prof. Erhardt dweept met linzensoep
met worst.
De socialistische voorman, Willy
Brandt, zweert bij groene kool met ge
bakken aardappels. Zijn partijgenoot,
minister Schiller, de rode voorvechter
van de Duitse mark, smult het meest
van hutspot met vruchtensla.
De enige, die er een wat exclusieve
smaak biefstuk met asperges op
nahoudt, is minister Schroder, maar die
is dan ook kandidaat voor het ambt
van bondspresident.
BONN William Manchesters ver
boden boek over de familie Krupp mag
nu toch in West-Duitsland verschijnen.
De uitgever van de Duitse vertaling
moet echter een aantal passages
schrappen, die voor de laatste Krupp-
telg, Arndt von Bohlen und Halbach,
als beledigend worden beschouwd.
De Amerikaanse schrijver Manches
ter bekend door zijn omstreden bio
grafie over Kennedy heeft in zijn
boek „Krupp, twaalf generaties" deze
Duitse industriëlen afgeschilderd als
gewetenloze kanonnenkoningen, en ook
onder meer over de homofiele relaties
van een hunner uit de school geklapt.
De 29-jarige Arndt von Bohlen, de
enige zoon van wijlen Alfried Krupp,
spande een kort geding aan in Mün-
chen. De rechtbank verbood het boek in
de handel te brengen. De Münchense
uitgever Kindier heeft nu een compro
mis met Von Bohlen gesloten en het
boek komt binnenkort in de Westduitse
winkels.
HILVERSUM De heer W. van de
Moosdijk, de „kruidendokter" uit het
Brabantse Casteren, krijgt vanavond op
Nederland I gelegenheid zich te verde
digen tegen de aanvallen, die tegen
hem werden gericht in Willem Duys'
programma „Voor de vuist weg" van
vrijdagavond.
Het juiste tijdstip van de uitzending
was gisteravond nog niet vastgesteld.
Willem Duys zal de heer Van de Moos
dijk inleiden.
Het is de Avro inmiddels gebleken,
dat door een misverstand aan de heer
Van de Moosdijk vorige week donder
dag geen telegram is gestuurd, waarin
hij werd uitgenodigd om zich in „De
Vuist" te komen verdedigen.
Fred Oster, producer en regisseur
van „De Vuist", had een dergelijk te
legram donderdag aan het telegraaf
kantoor in Utrecht opgegeven en er
bij gezegd, dat hij zo snel mogelijk een
afschrift van het telegram wilde heb
ben. De dienstdoende PTT-functionaris
had de heer Oster geadviseerd het te
legram aan het telegraafkantoor in Hil
versum aan te bieden, waarop de heer
Oster had gereageerd met de woorden:
„Nee, laat u het dan maar", daarbij
doelend op het afschrift. De functiona
ris had echter uit deze woorden be
grepen, dat het hele telegram moest
vervallen.
De heer Van de Moosdijk, die giste
ren druk heeft overlegd met zijn ad
vocaat, blijft bij zijn voornemen een
klacht in te dienen tegen de heer Eeren-
berg, de man, die hem in de uitzending
van Willem Duys van oplichtersprak
tijken beschuldigde.
