EEN HUISELIJK
KERSTFEEST OP
PALEIS HET LOO
4-
4
4
4
ijk
4
„Uitdaging om de
f balans op te maken"
T"|éze vraag moet wel haast zijn blijven
hangen bij vele tv-journaalkijkers
van gisteravond: zou de kerstviering van
de koninklijke familie met haar personeel
op Het Loo verder helemaal in het don
ker zijn gevierd, met als enig licht de
kaarsjes van de grote boom? Zij zagen
immers prins Bernhard naar het spreek
gestoelte komen en hoorden hem in zijn
welkomstwoord het gerucht tegenspre
ken, dat de regelmaat van deze gezamen
lijke kerstvieringen misschien niet ge
handhaafd zou worden in de toekomst.
Toen ging het licht uit en dat was geen
storing in de tv-ontvangst: het was wel
degelijk donker geworden in de schouw
burgzaal van Het- Loo, waar de stroom
voorziening het had begeven. Maar mocht
het tv-journaal al doen vermoeden, dat het
licht zo gauw niet meer aan zou gaan.
het is toch nogal meegevallen al trad
later opnieuw een storing op, die de di
recte radio-uitzending tot een ontijdig ein
de bracht.
¥Jf/"aarom juist hiermee begonnen in dit
verhaal. alsof deze kerstviering niet
wat meer positieve punten zou kunnen
opleveren? Omdat het in meite óók een po
sitief punt was: men zou het kunnen zien
als een accent op het bijzonder huiselijke
karakter, dat deze kerstvieringen dragen.
Bij een kerstviering in kleinere huiselijke
kring valt óók een kaars om, zijn er óók
kleine ongemakken, die de sfeer niet in het
minst aantasten. Dat gistermiddag op Het
Loo zoiets gebeurde, zette kracht bij aan
de gedachte, dat de gasten niet uitgeno
digd waren om een gestroomlijnd konink
lijk bezoek bij te wonen, maar om sa
men met de koninklijke familie heel ge
woon kerstfeest te vieren in huiselijke
kring.
Y^ijfhonderd genodigden waren er dit-
maal. allemaal personeel van Het Loo
en Kroondomeinen, om te luisteren naar
het kerstevangelie uit Lucas, gelezen door
de Koningin en de kerstrede van de Prins,
naar het koor van het paleis en om
samen te zingen. Kinderen uit Hoog-Soeren
staken de kerstboom aan en het kerstver
haal werd in dia's verteld, maar dan wel
op een bijzonder aansprekende manier: de
Educatieve Dienst van het Rijksmuseum
te Amsterdam toonde het mèt de bege
leidende tekst uit de bijbel in kunstwer
ken uit dat museum. Het koor van paleis
Het Loo, onder leiding van de heer A. v.
Houwelingen en begeleid door de heer
D. Steen, zong met solistische medewer
king van Rosemary Advocaat (21). Later
op de middag zou de Koningin meb deze
soliste spreken en vernemen, dat mej. Ad
vocaat eigenlijk kleuterleidster in Arnhem
is en tijdens haar vakanties wel eens in
de huishouding op Het Loo werkt. Via
haar a.s. schoonvader, de heer Marchel,
voorzitter van het koor, is zij gaan mee
zingen. Zanglessen neemt zij ook, zo ver
telde ze de Koningin, die haar op deze
middag uitnodigde, eens met prinses Chris
tina van gedachten te wisselen over de
zangkunst. Dat gebeurde dan diezelfde
middag nog.
T^rins Bernhard zei in zijn kersttoe-
spraak, dat naar zijn persoonlijke me
ning de viering van het kerstgebeuren geen
werkelijke zin heeft als het niet voor „ons,
die zich christen noemen", een soort uit
daging is om de balans op te maken. Wat
deden we goed, wat deden we fout? Was
er groei? Bewegen we ons vooruit of ach
teruit? „Zo'n ogenblik van zelfonderzoek en
inkeer hebben we allemaal hard nodig, ten
einde geconfronteerd te worden met feiten,
die we misschien liever niet onder ogen
zouden willen zien", aldus de Prins, „want
als we eerlijk tegenover onszelf willen zijn,
wat lang niet gemakkelijk is, zal dit zelf
onderzoek een groot aantal negatieve fac
toren opleveren, ofschoon er, als het goed
is, ook wel positieve zullen zijn".
^Zelfkritiek is trouwens iets heel moei-
lijks. We verheerlijken onze deugden
en verdoezelen onze fouten, want die horen
er nu eenmaal bij. Maar betekent stilstand
in het zakenleven, achteruitgang, hetzelfde
geldt voor het innerlijk van de mens. Als
we niet voortdurend werken aan onze gees
telijke groei, gaat het niet goed met ons.
Zelfvoldaanheid en onverschilligheid zijn
funest, evenals een houding van „niemand
is ideaal. Ik dus ook niet. Ze moeten me
maar nemen zoals ik ben".
Inderdaad behoeft men er zich niet voor
te schamen dat ipen. zoals ieder ander
mens, fouten heeft. Waar men zich wèl
voor moet schamen is als men daarin geen
verbetering tracht te brengen. Want zelfs
de kleinste fouten groeien met de jaren.
Het kwaad, groot of klein, is als een on
kruid dat doorwoekert en tenslotte alles
wat mooi en zuiver is verdringt. Zover
mag het bij ons niet komen. Niémand
wenst op zijn oude dag, als wij die mogen
beleven, een beklagenswaardig, uitgeblust.
Verzuurd mens te zijn. Integendeel, we ho
pen en verwachten eigenlijk door er
varing wijs, door strijd gelouterd en door
zelfkennis gerijpt te worden.
TJFTcl, als we dat zo graag willen, dan
moeten we er nu iets aan doen, want
dat alles komt niet automatisch met het
TTet laatste, maar zeker niet het gering-
-U- ste deel van de kerstviering: de tradi
tionele chocolademelk met krentenbol in
verschillende paleisvertrekken toch weer
niet zo traditioneel, dat er geen plaats zou
zijn voor nieuwe elementen. Die nieuwe
elementen waren ook weer geen program
mapunten, tevoren gepland in overleg met
de RVD. "Veel meer waren het spontane
ideeën van de inschenkende en overreiken
de vorstin, prinsen en prinsessen, kleine
ideeën op de voedingsbodem, van belang
stelling voor al degenen met wie zij samen
het kerstfeest vierden. Op elk moment, in
welk jaar dan ook, zijn die ideeën altijd
weer nieuw, omdat belangstelling van mens
tot mens onder alle omstandigheden tot de
verrassingen van het leven blijft behoren.
In de schouwburgzaal van paleis Het Loo aan de linkerzijde: jkvr. J. C. C. Röell,
douairière Van Lawick van Pabst-Doude van Troostwijk, daarnaast v.Ln.r. mr. P.
van Vollenhoven, prinses Margriet, prinses Christina, koningin Juliana, prins Bernhard,
prinses Beatrix en prins Claus.
stijgen der jaren. God gaf ons mensen een
verstand en een geweten, waardoor wij in
staat zijn onze zonden te onderkennen. Ook
zond God ons Zijn Zoon om ons te verlos
sen van die zonden. Dat wil zeggen, die
ons kan verlossen van onze zonden als we
naar ons geweten luisteren en de kracht
en het geloof en de karaktersterkte kun
nen opbrengen om de weg die dat geweten
ons wijst te volgen. Dat betekent 'n voort
durende strijd. Maar nooit een hopeloze
strijd, omdat wij niet alleen staan, want
door het brengen van Jezus Christus bij
ons mensen, hier op aarde, als bemidde
laar, als heiland, als onze gids, heeft God
ons zijn grote liefde getoond en ons doen
weten dat de weg naar zijn genade altijd
voor ons open is en blijft".
Prins Bernhard sprak het welkomstwoord, waarop hij naderhand een kersttoespraak
liet volgen van zeer persoonlijke aard.
Nadat de Koningin, in onopvallend olijfgroen gekleed, haar plaats had ingenomen
en de hartelijke begroeting van de gasten had plaatsgevonden
kwamen de kinderen uit Hoog-Soeren in hun beloverde kleedjes de kaarsen in de
kerstboom aansteken.
