Aantal werkende gehuwde vrouwen
wordt nu langzamerhand groter
N,
„Bitter weinig
waardering voor
huisvrouw"
„De mannen moeten thuis
maar wat meer doen"
van
Familiewapen
onderdeel
statusjacht
De koopavond
wint terrein
Bedrijfsleven enthousiast
over werkneemsters
ALS DE VROUWEN ERGENS GAAN WERKEN
Stuk parlementaire
Engelse historie
Vooral in kleine gemeenten
De
Kinderen naar
de crèche
...om zéker
te zijnT
IN WEST -DUITSLAND
Vakmanschap
is
meesterschap
u verdienen straks kopen. Die slagzin stond met
grote letters in een Eindhovense krant. Er kwamen 120
vrouwelijke kandidaten op af. Philips vond het een mooi
resultaat. Toch zullen er binnenkort andere slagzinnen
in dergelijke' advertenties staan 9 gebaseerd op nieuwe
ontdekkingen en ervaringen. Misschien wel deze:
99Dames9 part-time werken verbreedt uw horizon99Of
deze: %9Mannen9 wees niet langer een rem voor uw
vrouw
PATRIARCHAAL
w
Prestige
Flatneurose
„DAARMEE UIT..."
NEET TE KIJK
Mechaniseren
Puriteinen
Twee ton
Zegelring
Houvast
VERBINDING MET
ZERMATT HERSTELD
Bierkenners
vragen
MAN (VAN OVERVAL
OP BANK VERDACHT)
VRIJGELATEN
ZATERDAG 28 DECEMBER 1968
In Nederland zouden best
meer getrouwde vrouwen bui
tenshuis willen gaan werken.
Waarschijnlijk zal dat ook wel
gaan gebeuren. Vrij gauw al,
want de hang naar luxueuze din
gen is groothet leven is duur en
de flatneurose neemt toe. Voor
al industrieën zullen de gehuwde
werkneemsters graag binnen hun
poorten zien. Maar; voordat de
vrouwen in grote aantallen er op
uit gaan trekken, moeten eerst:
1. Onze mentaliteit tegenover het
werken door vrouwen veran
deren:
2. Veel mannen in bepaalde de
len van het land hun vrouw
niet langer tegenhouden als zij er
een baan bij wil nemen.
3 Meer industrieën dan nu gaan
ontdekken wat zij aan ge
huwde werkneemsters kunnen
hebben en daarnaar gaan hande
len.
4 Omstandigheden worden ge
schapen die de tegenzin in
werken-met-de-handen doen ver
dwijnen.
99v
,99
In onofficiële termen uitgedrukt is de
heer P. Grol bij Philips belast met het
beleid bij het aanstellen van vrouwen
in de Eindhovense produktiebedrijven.
Omdat er in de produktiesector nu
2800 vrouwen en meisjes werken
onder wie 1800 getrouwden kan hij
er met kennis van zaken over praten.
Een van zijn eerste bekentenissen:
„Ik geloof in de emancipatie van de
vrouw, maar veel vrouwen geloven er
aarom werken er in Nederland
niet meer getrouwde vrouwen
buitenshuis
Wat weerhoudt die vrouwen een stap
in die richting te doen
Drs. L. G. de Raadt in Utrecht kan er
boeiende dingen over vertellen. Hij
is nu directeur van de Nederlandse
Bond voor Sociaal-Cultureel Vor
mingswerk. Daarvóór heeft hij tien
jaar lang voor Unilever marktonder
zoek verricht Hij vond daarbij on
der andere het antwoord op de twee
vragen.
Tweemaal per week kwam onder lei
ding van de heer De Raadt een groep
vrouwen met elkaar praten, ook over
werken buitenshuis. „Een van de
eerste dingen die ik ontdekte was,
dat er voor vrouwen nauwelijks mo-
gèlijkheden waren om werkend en
verdienend een zinrijke manier van
tijdsbesteding te vinden".
Zorgvuldig zijn gedachten formulerend
zegt de heer De Raadt er direct ach
teraan: „Ik kreeg de indruk dat
vrouwen als huisvrouw bitter winig
waardering ondervonden. Zij kwa
men graag naar deze bijeenkomsten,
alleen al omdat zij belangstelling
kregen voor hun beroep als huis
vrouw".
Een andere ervaring: Vooral onder de
lager gesalarieerde groepen bestond
een zekere rem van de kant van de
man. Het voornaamste argument was
steeds: Verdien ik soms niet genoeg?
Veel vrouwen uit die groepen lieten
ook wel blijken: Mijn plaats is thuis.
Voorzichtig lieten zij doorschemeren,
dat zij het argument van hun man
wel konden billijken.
Er is, blijkens de ervaring van drs. De
Raadt, nog een rem. Naarmate de
sociale stijging vordert, ontstaat er
een steeds grotere groep getrouwde
vrouwen die niet door handenarbeid
wil bijverdienen. Dat is een prestige-
fact9r. Die vrouwen willen niet wor
den herinnerd aan de slovende ma
nier waarop hun vader en moeder
vroeger hun kostje hebben moeten
verdienen.
Een heel andere instelling leeft onder
vrouwen met een middelbare of hoge
re opleiding. Zij zijn eerder geneigd
als getrouwde vrouw hun vroegere
werk weer op te nemen. Voorbeelden
als secretaresse, in een bibliotheek
of laboratorium. In deze kringen is
ook meer gebruikelijk onder jonge
paren, dat de vrouw voorlopig blijft
werken en'het later (als de kinderen
groot zijn) weer gaat doen.
Intussen zijn er twee nieuwe omstan
digheden die standpunten doen ver
anderen. Eén: de flatneurose. Zij
doet veel getrouwde vrouwen die het
zonder voldoende contacten moeten
stellen, verlangen naar andere bezig
heden of sociale contacten. Zij gaan
die steeds meer zoeken en vinden
door zich in een woonwijk verdien
stelijk te maken met sociaal-cultu
reel werk.
Twee: een zekere „burenvrees". Om in
de nieuwe woonwijk hun vrijheid te
behouden en ruzies te voorkomen,
vermijden bepaalde typen vrouwen
zoveel mogelijk omgang met buur
vrouwen. Die zelf-geschapen een
zaamheid overdag in het flatje brengt
vrouwen er vervolgens toe een beste
ding voor hun vrije tijd te gaan zoe-
kan dan zijn binnen het verenigings
leven, in bejaardenwerk of als leid
ster van een club.
Drs. De Raadt en zijn bond proberen
de huisvrouw uit de sleur te tillen.
Zij doen dat door de vrouw binnen
de samenleving wat meer erkenning
te geven. De buurthuizen zitten, als
een spin in haar web dicht bij de
mensen. Zij kennen alle problemen
en weten hoe zij het beste kunnen
helpen.
zelf niet in, hoewel zij over de capaci
teiten beschikken. Dat past nog hele
maal in de patriarchale sfeer. Geluk
kig is die nu aan het doorbreken, al
zou het sneller moeten gebeuren. We
zullen er een goede vorm aan moeten
geven; in de zin van verantwoord sti
muleren."
Wat doet die vrouwen happen naar
het lokaas?
„Ik praat nu over de wat oudere
vrouw, van zo rond de veertig. Voor
haar is „het iets anders willen doen",
naast de verdiensten, de belangrijkste
drijfveer. Veel van die vrouwen heb
ben genoeg van stofdoek, buurvrouw
en melkboer. Zij zijn nu in de markt.
Zij blijven doorgaans langer dan de
meisjes en zijn vaak voor verschillen
de soorten werk geschikt. De inwerk-
periode of leertijd mag dan niet te
lang duren."
Binnen een bedrijf te kunnen be
schikken over tweehonderd tot driehon
derd vrouwen noemt de heer Grol
„een verrukkelijk bezit". Philips kan
er zo nog wel een honderd gebruiken.
Een van de grote voordelen is dat de
gehuwde vrouwen binnen het personeel
een flexibele groep vormen.
Wat vinden de mannen ervan?
„Dat is het hem juist. Hun argu
ment weegt zwaar, hier in het zuiden.
In Brabant geldt nog: „Vader ver
dient de kost en daarmee uit". Dat is
blijven hangen als een restant van oud-
maatschappelijke opvattingen. Jam
mer, want over de getrouwde werk
neemster zijn wij zeer enthousiast. Po
sitieve instelling. Duidelijk gevoel voor
verantwoordelijkheid."
Akkoord, maar is 120 reacties op
aangeboden werk niet weinig in ver
houding tot de enkele tienduizenden ge
trouwde dames in het gebied van
groot-Eindhoven?
„Er is maar één verklaring voor. De
mensen zijn er mentaal nog niet aan
toe. Zij zijn er ook niet in opgevoed.
Toch merken we langzamerhand dat
de bereidheid onder vrouwen om te
gaan werken groter wordt."
Philips heeft nog iets ontdekt. De ge
trouwde vrouw in het zuiden gaat eer
der in een industrie werken dan in een
winkelbedrijf. De heer Grol: „Ik ben
ervan overtuigd, dat de meeste ge
trouwde vrouwen uit Eindhoven en al
les wat er omheen ligt, niet in een win
kel willen werken. Zij passen er voor
achter de toonbank te kijk te staan
voor kennissen en buurtgenoten. Neen,
ik ben beslist niet bang voor concur
rentie in dit opzicht door winkelbedrij
ven."
Ook dit schijnt belangrijk te zijn.
Een getrouwde vrouw wil in de bege
leiding op haar werk niet steeds er
aan worden herinnerd dat zij getrouwd
is. Een beetje aardige entourage?
Graag! Maar kom de getrouwde vrouw
niet op haar dak met allerlei beperkin
gen in haar persoonlijke vrijheid. „On
ze houding is daarom meer functie-
dan taakgericht. Dat spreekt de vrou
wen aan, omdat zij het thuis zo ge
wend zijn."
Philips in Eindhoven heeft geen
crèches voor de kinderen van ge
trouwde werkneemsters. Nog niet.
In het Brabantse land zijn de vrou
wen nog niet zo ver. Zij willen hun
kind nu nog bij oma stallen. „Maar
over vijf jaar hebben we hier wel
crèches", voorspelt de heer Grol van
Philips.
Wat wij nu al wel doen is rekening
houden met ziekte thuis, door vrij te
geven. Voor vakanties geldt: De
moeder moet zoveel mogelijk tege
lijk met haar gezin vrij zijn.
Overigens kunnen bij Philips alleen
de vrouwen terecht van wie het be
drijf kan aannemen dat de gezinssi
tuatie buitenshuis werken toelaat.
Ook werken er geen getrouwde vrou
wen die van tamelijk ver weg ge
haald moeten worden. De vrouw met
gauw thuis kunnen zijn als het nodig
is.
Voor de vierhonderd getrouwde
Belgische vrouwen ligt het allemaal
anders en gemakkelijker. Zij komen
in de eerste plaats om het geld. En
in het gezin troont oma, die heel wat
werk en zorgen uit handen neemt.
Met een fraaie verchroomd aan
wijsstokje duikt directeur Aarden
burg in de noord-oosthoek van een
enorme luchtfoto van het Iglo-com
plex in Heerenveen. Binnen vijf
jaar komen de kinderen hier en "de
moeders daar", zegt hij. „Hier is pen
leegstaande school. Zij zal worden
ingericht als crèche, met pal ernaast
een speelgelegenheid. „Daar" wordt
fabriekshal nummer zoveel, be-
stamd voor Drentse moeders die le
vensmiddelen willen maken.
En drs. De Raadt in Utrecht:
..Eén van' de eerste dingen die wij
in een nieuwe woonwijk doen, is zor
gen dat er een crèche komt. Veel
vrouwen regelen de bezetting daar
van onderling".
Het is al net als altijd: met de tij
den veranderen de gewoonten.
Ze zijn er wel in Nederland, de crèches waar werkende moeders hun kinderen kunnen brengen. Maar in een
aantal delen van het land zijn de mensen er nog niet rijp voor. Deze mensen „stallen" hun kind(eren) liever bij
oma. Over vijf jaar, voorspellen sommige ingewijden, zal dat anders zijn.
Tn Hoogeveen werken by Lucas Aar-
den burg N.V. produktiebedryf van
Unilever voor Iglo en leverancier
van groenten voor Royco maar
zestien meisjes en vrouwen in de fa
briek op een totaal van 875 werkne
mers.
Directeur L. J. Aardenburg is gewend
vijf jaar vooruit te denken. Op grond
daarvan komt hij tot deze uitspraak:
„Ik verwacht dezelfde situatie als die
van vóór de oorlog. Toen hadden we
hier in de zomer op een personeel van
driehonderd man tweehonderd vrou
wen. Het was toen zuiver en alleen
een kwestie van geld moeten verdie
nen. Dat komt weer. De mensen wil
len luxueuze dingen kopen en in een
autootje rijden. Een het leven wordt
duurder. Als de vrouwen ergens zul
len gaan werken, moeten de mannen
thuis maar wat meer doen."
De heer Aardenburg zou er op slag
tachtig mensen per jaar bij willen
hebben. „Maar mensen kosten veel
geld. Daarom gaan we sterk mecha
niseren. We krijgen nu nog veel on
geschoolden. Ik zie aankomen dat het
aanbod over drie tot vijf jaar ophoudt.
Denk maar aan langer doorleren. Dan
komen er meer geschoolden, voor
meer geld."
En de vrouwen?
„Bij een vraag naar tachtig nieuwelin
gen zullen er misschien niet genoeg
mannen of jongens komen. Dan zullen
we terugvallen op de vrouwen. We
gaan alle handwerk mechaniseren,
dat is een feit, maar waarom zou een
vrouw gespecialiseerd werk niet kun
nen' doen? Voor ons is zij wat dat be
treft gelijk aan een man."
Niettemin: de vrouw heeft wel voorde
len volgens de directeur. „De vrouw
is secuurder. Het werken met voe
dingsmiddelen ligt haar beter. Zij is
gewend hygiënisch te denken en te
werken. Desondanks geven we cur
sussen in hygiëne. De vrouw die
hier werkt moet goed verzorgde han
den hebben en geen lang kapsel."
Waarom dan
vrouwen?
toch maar zo weinig
Wij hebben een zware selectie; er moet
„nat werk" worden gedaan en er is
nogal wat lawaai. Tenslotte belemme
ren de puriteiten dat meer vrouwen
zich melden. Zij willen hun vrouw
zien als de moeder van hun kinderen.
Maar in onze Engelse fabrieken be
staat tachtig procent van het fa-
briekspersoneel uit vrouwen. De En
gelsen zijn er in de oorlog aan ge
wend geraakt dat vrouwen buitens
huis werken"
Wat moet een industrieel in Dente
doen om vrouwen in de fabriek te
krijgen?
„Om te beginnen werken de zogenaam
de „part-time vrouwen" hier van half
negen tot twaalf of van één tot vijf.
Houden we die uren niet aan, dan ko
men we zonder te zitten omdat zij op
andere uren niet kunnen. Verder:
een beloning gelijk aan die van
mannetn; mogelijkheid tot opleiding
voor een functie bij het ontwikkelen
en produceren van nieuwe produk-
ten, zoals luxe puddingen, kaasfon-
du en dergelijke. Wij willen best
geld steken in die opleiding, op voor
waarde dat die vrouwen lang blijven.
Tenslotte: een crèche met speeltuin
voor de kinderen."
Over de mannen: „Ik adverteer weke
lijks om nieuwe mensen. De ene man
die wij daarop gemiddeld krijgen, is
dan al duur in aanschaf geweest. En
dan moet ik hem nog dagelijks dertig
tot veertig kilometer gaan halen
ook. Alles bij elkaar kost het pende
len ons bedrijf een kleine tweehon-
ADVERTENTIE
fn.v. verzekerings
maatschappij
brand-, 'mbraak-.storm-en glasverzekering,
wettelijke aansprakelijkheid voor particu
lieren en rechtsbijstandverzekering, onge
vallen-, ziekte-en ziektekostenverzekering,
reisverzekering
vraagt uw assurantieman of
rechtstreeks:
westblaak 22-r'dam
tel.010-110004*
derdduizend gulden per jaar."
Ook dit staat voor de heer Aardenburg
vast: Er zijn in Nederland verhou
dingsgewijs te weinig mensen in het
echte arbeidsproces werkzaam. Dat
zal wel gaan veranderen, wel moe
ten ook trouwens, meent hij. Het is
een voorwaarde willen wij met onze
industrie en „thuis" mee kunnen met
het buitenland.
Fie produktie van stijlvolle familie-emblemen en allerlei toebehoren heeft
zich in de Bondsrepubliek Duitsland ontwikkeld tot een bloeiende bran
che. Graven, baronnen en gewone aristocraten hebben natuurlijk al lang zo'n
wapen, maar voor de Duitse wet is iedere Herr Muller of Herr Schmidt vol
komen gerechtigd zich ook met zo'n ridderlijk blazoen te tooien. Eén tele
foontje naar een van de vele heraldische bureaus is genoeg om het voorname
symbool thuisbezorgd te krijgen.
Serieuze instituten houden zich bij
hun ontwerpen aan de strenge eeuwen
oude regels van de heraldiek, maar
daarnaast floreren de beunhazen, die
maar raak fantaseren.
Dan krijgt Herr Müller natuurlijk een
molentje in zijn wapen en Herr Schmidt
een aambeeld, en daar omheen zoveel
adelaars, ridderhelmen en bonte plui
men geschilderd als de klant maar be
talen wil. De rekeningen voor deze pres
taties kunnen variëren van vijftig tot
wel duizend mark.
De brave burger, die meent dat hij
nü in rust kan genieten van zijn nieuw
verworven waardigheid, vergist zich
deerlijk. Wie een familiewapen bezit
kan nu eenmaal niet zonder de bijbe
horende zegelring. Voor het postpapier
wordt een briefhoofd met het eigen wa
pen een eis. In alle boeken van de
nieuwbakken patriciër wordt natuurlijk
een overeenkomstige ex-libris geplakt.
Is men dan voorzien zoals het behoort?
In de salon, boven het haardvuur,
mag uiteraard een wapenschild niet
ontbreken, liefst in reliëf en gesierd
met bladgoud. In de erker aan de
straatkant, waar de mensen voorbijko
men, is een glas-in-lood raam met het
familiewapen op zijn plaats.
Wil je het goed doen dan moeten ook
smeden en beeldhouwers aanrukken om
tuinhek en gevel te voorzien van het
wapen. De ongelukkige die dan nog
geldmiddelen over heeft, komt er niet
i
In de serie „Mozaïek", grepen uit cul
tuur en geschiedenis", een uitgave van
Semper Agehdo te Apeldoorn, verscheen
van de hand van drs. H. P. Waaldijk
een gedegen stuk geschiedschrijving
over de gang van zaken in en rond het
Britse parlement. De schrijver, leraar
geschiedenis en staatsinrichting aan het
Wilhelmina Lyceum te Oostburg in
Zeeuws Vlaanderen, geeft in zijn met
niet al te scherpe foto's geïllustreerd
werkje uitvoerig de geschiedenis van 't
ontstaan van het Engelse parlement
weer, waarna hij uitvoerig beschrijft
hce deze historische instelling is ge
huisvest. Uitvoerig gaat drs. Waaldijk
in op de manier waarop er in Engeland
wordt gekozen, welke emoluenten aan
het lidmaatschap van het parlement
verbonden zijn en met welke ceremoniën
de zittingen van het parlement ge
paard gaan.
Het politieke leven is in Engeland met
allerlei historisch gegroeide gebruiken
omweven waarvan de schrijver dan ook
een treffend beeld geeft. Voorts wijst
hij erop, dat het Britse parlement ten
voorbeeld is geweest aan de vertegen
woordigende lichamen van de landen
van het Gemenebest in vijf werelddelen.
Een leerzaam boekje.
|e koopavond in Nederland wint terrein. De winkeliers maken druk gebruik
van de mogelijkheid om de deur op vrjjdagavond open te houden. Tachtig
procent van de zaken in gemeenten met een koopavond doet mee. Met veel over
tuiging gebeurt dat echter niet. De helft van hen zou de winkel weer dicht
doen als de concurrentie dat ook zou doen. Dat blykt uit een onderzoek dat het
Economisch Instituut voor het Midden- en Kleinbedrijf (EIM) in maart heeft in
gesteld naar de spreiding van de winkelomzetten over de dagen van de week.
Van de ruim vierduizend ondervraag
de winkeliers zat 35 procent in een ge
meente met koopavond. Opvallend
daarbij was dat de koopavond in het
oosten en noorden van ons land het
meest ingang heeft gevonden.
Het westen blijft duidelijk achter.
Oorzaak daarvan kan zijn, dat van de
grote gemeenten alleen Rotterdam een
koopavond heeft, die ten tijde van het
onderzoek pas was ingesteld.
De kleinere gemeenten lopen trouwens
toch voorop. Daar is veel meer belang
stelling voor de avondlijke koopuren
dan in de gemeenten met meer dan
50.000 inwoners.
Een naar verhouding veel groter aan
tal middenstanders houdt in die grote
gemeenten de deur dicht, vergeleken
met de kleinere gemeenten. Maar ook
in die kleine gemeenten blijft de zaak
's avonds open uit vrees voor de con
currentie.
Niet alle sectoren van de midden
stand zijn evenveel gebaat bij een
koopavond. Het is ook voor het E.I.M.
nog een open vraag of er wel extra
inkomsten vloeien uit de verruiming
van de koopgelegenheid. De midden
stand is er in ieder geval pessimistisch
over.
Nog onlangs zeiden de schoenwinke
liers, dat drie kwart van hen er aller
minst gelukkig mee is. De omzet ver
schuift volgens hen alleen van de dag
naar de avond. Een koopavond kost bo
vendien een hoop geld. Die extra uren
brengen geen brood op de plank, von
den die winkeliers. De Handel en Nij
verheid kwamen tot dezelfde conclu
sie in het jongste jaarverslag.
Het E. I. M toont overtuigend aan
dat de gesignaleerde omzetverschuiving
bijzonder groot kan zijn. Het sterkst is
dat bij de winkels met.'duurzame con
sumptiegoederen. Op de vrijdag werd
in die zaken zeven tot tien procent
meer verkocht dan in zaken zonder
koopavond.
Het instituut concludeert, dat in deze
sector de koopgewoonte van de consu
ment wel degelijk is gewijzigd. De con
fectiezaken spannen de krbon:
's avonds wordt dik zestig procent
van de hele dagomzet gemaakt. De ju
welier, de schoenenzaak,' de winkel in
huishoudelijke artikelen en de overige
textielzaken halen bijna de helft van
de dagomzet in de avonduren.
Schril steekt daarbij de groentewin
kel af, die slechts een vijfde 's avonds
omzet. Voor de gehele sector voedings-
en genotsmiddelen heeft de koopavond
beduidend minder betekenis. De stij
ging van de verkoop op vrijdag door
de koopavond komt niet boven de vier
procent uit
onderuit: op alle vorken, messen en le
pels moet het familie-embleem worden
gegraveerd.
Nieuwe .wapenbezitters kunnen hun
embleem laten opnemen in het tradi
tionele register van familiewapens, zo
dat doublures worden voorkomen.
De toevloed van nieuwe wapens is zo
groot dat van die wapenboekjes nu
tweemaal per jaar een nieuwe ver
meerderde uitgave moet verschijnen.
Vroeger gebeurde dat maar één keer in
een paar jaar.
Bij het familiewapen kan men ook
een stamboom laten uitzoeken. Beun
hazen leveren vlot een reeks voorvade
ren die teruggaat tot omstreeks 1150
hoewel ieder vakman weet dat, be
halve van de vorstenhuizen in West-
Duitsland bijna alle archieven ophou
den bij de Dertigjarige Oorlog, in da
eerste helft van de zeventiende eeuw.
Dit weerhoudt gewiekste handelaren
er niet van per advertentie schilderijen
aan te bieden van „voorouders", liefst
ridders uit de veertiende eeuw of nog
vroeger. Deze ridders vliegen de deur
uit, want zoiets doet het natuurlijk goed
boven het buffet of in de eet hoek.
Waarom dit alles? Statuszucht, na
tuurlijk, en vaak ook zuiver commer
ciële overwegingen. Een zakenman, 'n
bedrijf kunnen zich een air van traditie
en solidariteit geven met een familie
wapen en aanverwante spullen.
Velen echter schijnen met deze poes
pas een sfeer te willen scheppen van
verbondenheid met de historie en hech
te familieband. De Bonner professor
dr. Matthias Zender, hoogleraar in de
folklore, was waarschijnlijk dicht bij
de waarheid toen hij zei: „Door sterk
de nadruk te leggen op de traditie wil
men de onzekerheid en het gebrek aan
houvast overbruggen in onze gehaaste,
snel veranderende tijd."
Eén troost: in de vorige eeuw, die
toch zo rustig en stabiel was, ging het
al niet veel anders. Toen bloeiden in
Duitsland zelfs de bureaus, die bij de
familiewapens ook nog oorkonden le
verden waarin de heldendaden van een
stuk' of wat voorouders tijdens de
Kruistochten werden geprezen.
ZERMATT De spoorlijn naar Zer-
matt, de enige verbinding waarover
deze Zwitserse wintersportplaats be
schikt, is gisteren hersteld. Drie dagen
geleden was de verbinding verbroken
als gevolg van zware sneeuwval, die
met lawines gepaard was gegaan. He
likopters zorgden gedurende de Kerst
dagen in noodgevallen voor het ver
voer. Elders in Zuid-Zwitserland zijn
echter nog gebieden van de buitenwe
reld afgesneden.
ADVERTENTIE
AMERSFOORT De man die zon
dag, in verband met de verleden week
vrijdagavond gewapende overval op
het kantoor van de Boerenleenbank te
Amersfoort, werd gearresteerd, is don
derdag op last van de officier van jus
titie, mr. J. C. van den Berg, wegens
onvoldoende bewijzen op vrije voeten
gesteld. De 38-jarige vertegenwoordi
ger J. D. B. uit Baarn, die als ver
moedelijke dader was aangehouden,
heeft hardnekkig ontkend iets met de
overval te maken te hebben, al heeft
hij wel toegegeven kort voor en na de
overval in de buurt van de bank te
zijn geweest. Volgens zijn verklaring
had hij een afspraak met een meisje,
dat hij 's middags een lift had gege
ven.
In de buurt van de bank heeft men
de man uit het struikgewas zien ko
men en even daarna in zijn auto met
gedoofde lichten zien wegrijden. Aan
de hand van het kenteken kon de man
zondag worden aangehouden. Hij werd
echter door het personeel van de bank
niet als de dader herkend. Huiszoeking
leverde evenmin iets op. Het geld
(ruim f 6.000) en de donkere bril, de
hoed en <je sjaal, die de dader tijdens
de overval droeg, bleven onvindbaar.
Het meisje waarmee B. een afspraak
zou hebben is echter ook niet gevon
den. In de buurt van de plaats, waar
B. vrijdagavond zijn auto had gepar
keerd, is wel een gestolen fiets aange
troffen. Deze bleek vlakbij de bank te
zijn ontvreemd.