Aantal werkende gehuwde vrouwen wordt nu langzamerhand groter N, „Bitter weinig waardering voor huisvrouw" „De mannen moeten thuis maar wat meer doen" van Familiewapen onderdeel statusjacht De koopavond wint terrein Bedrijfsleven enthousiast over werkneemsters ALS DE VROUWEN ERGENS GAAN WERKEN Stuk parlementaire Engelse historie Vooral in kleine gemeenten De Kinderen naar de crèche ...om zéker te zijnT IN WEST -DUITSLAND Vakmanschap is meesterschap u verdienen straks kopen. Die slagzin stond met grote letters in een Eindhovense krant. Er kwamen 120 vrouwelijke kandidaten op af. Philips vond het een mooi resultaat. Toch zullen er binnenkort andere slagzinnen in dergelijke' advertenties staan 9 gebaseerd op nieuwe ontdekkingen en ervaringen. Misschien wel deze: 99Dames9 part-time werken verbreedt uw horizon99Of deze: %9Mannen9 wees niet langer een rem voor uw vrouw PATRIARCHAAL w Prestige Flatneurose „DAARMEE UIT..." NEET TE KIJK Mechaniseren Puriteinen Twee ton Zegelring Houvast VERBINDING MET ZERMATT HERSTELD Bierkenners vragen MAN (VAN OVERVAL OP BANK VERDACHT) VRIJGELATEN ZATERDAG 28 DECEMBER 1968 In Nederland zouden best meer getrouwde vrouwen bui tenshuis willen gaan werken. Waarschijnlijk zal dat ook wel gaan gebeuren. Vrij gauw al, want de hang naar luxueuze din gen is groothet leven is duur en de flatneurose neemt toe. Voor al industrieën zullen de gehuwde werkneemsters graag binnen hun poorten zien. Maar; voordat de vrouwen in grote aantallen er op uit gaan trekken, moeten eerst: 1. Onze mentaliteit tegenover het werken door vrouwen veran deren: 2. Veel mannen in bepaalde de len van het land hun vrouw niet langer tegenhouden als zij er een baan bij wil nemen. 3 Meer industrieën dan nu gaan ontdekken wat zij aan ge huwde werkneemsters kunnen hebben en daarnaar gaan hande len. 4 Omstandigheden worden ge schapen die de tegenzin in werken-met-de-handen doen ver dwijnen. 99v ,99 In onofficiële termen uitgedrukt is de heer P. Grol bij Philips belast met het beleid bij het aanstellen van vrouwen in de Eindhovense produktiebedrijven. Omdat er in de produktiesector nu 2800 vrouwen en meisjes werken onder wie 1800 getrouwden kan hij er met kennis van zaken over praten. Een van zijn eerste bekentenissen: „Ik geloof in de emancipatie van de vrouw, maar veel vrouwen geloven er aarom werken er in Nederland niet meer getrouwde vrouwen buitenshuis Wat weerhoudt die vrouwen een stap in die richting te doen Drs. L. G. de Raadt in Utrecht kan er boeiende dingen over vertellen. Hij is nu directeur van de Nederlandse Bond voor Sociaal-Cultureel Vor mingswerk. Daarvóór heeft hij tien jaar lang voor Unilever marktonder zoek verricht Hij vond daarbij on der andere het antwoord op de twee vragen. Tweemaal per week kwam onder lei ding van de heer De Raadt een groep vrouwen met elkaar praten, ook over werken buitenshuis. „Een van de eerste dingen die ik ontdekte was, dat er voor vrouwen nauwelijks mo- gèlijkheden waren om werkend en verdienend een zinrijke manier van tijdsbesteding te vinden". Zorgvuldig zijn gedachten formulerend zegt de heer De Raadt er direct ach teraan: „Ik kreeg de indruk dat vrouwen als huisvrouw bitter winig waardering ondervonden. Zij kwa men graag naar deze bijeenkomsten, alleen al omdat zij belangstelling kregen voor hun beroep als huis vrouw". Een andere ervaring: Vooral onder de lager gesalarieerde groepen bestond een zekere rem van de kant van de man. Het voornaamste argument was steeds: Verdien ik soms niet genoeg? Veel vrouwen uit die groepen lieten ook wel blijken: Mijn plaats is thuis. Voorzichtig lieten zij doorschemeren, dat zij het argument van hun man wel konden billijken. Er is, blijkens de ervaring van drs. De Raadt, nog een rem. Naarmate de sociale stijging vordert, ontstaat er een steeds grotere groep getrouwde vrouwen die niet door handenarbeid wil bijverdienen. Dat is een prestige- fact9r. Die vrouwen willen niet wor den herinnerd aan de slovende ma nier waarop hun vader en moeder vroeger hun kostje hebben moeten verdienen. Een heel andere instelling leeft onder vrouwen met een middelbare of hoge re opleiding. Zij zijn eerder geneigd als getrouwde vrouw hun vroegere werk weer op te nemen. Voorbeelden als secretaresse, in een bibliotheek of laboratorium. In deze kringen is ook meer gebruikelijk onder jonge paren, dat de vrouw voorlopig blijft werken en'het later (als de kinderen groot zijn) weer gaat doen. Intussen zijn er twee nieuwe omstan digheden die standpunten doen ver anderen. Eén: de flatneurose. Zij doet veel getrouwde vrouwen die het zonder voldoende contacten moeten stellen, verlangen naar andere bezig heden of sociale contacten. Zij gaan die steeds meer zoeken en vinden door zich in een woonwijk verdien stelijk te maken met sociaal-cultu reel werk. Twee: een zekere „burenvrees". Om in de nieuwe woonwijk hun vrijheid te behouden en ruzies te voorkomen, vermijden bepaalde typen vrouwen zoveel mogelijk omgang met buur vrouwen. Die zelf-geschapen een zaamheid overdag in het flatje brengt vrouwen er vervolgens toe een beste ding voor hun vrije tijd te gaan zoe- kan dan zijn binnen het verenigings leven, in bejaardenwerk of als leid ster van een club. Drs. De Raadt en zijn bond proberen de huisvrouw uit de sleur te tillen. Zij doen dat door de vrouw binnen de samenleving wat meer erkenning te geven. De buurthuizen zitten, als een spin in haar web dicht bij de mensen. Zij kennen alle problemen en weten hoe zij het beste kunnen helpen. zelf niet in, hoewel zij over de capaci teiten beschikken. Dat past nog hele maal in de patriarchale sfeer. Geluk kig is die nu aan het doorbreken, al zou het sneller moeten gebeuren. We zullen er een goede vorm aan moeten geven; in de zin van verantwoord sti muleren." Wat doet die vrouwen happen naar het lokaas? „Ik praat nu over de wat oudere vrouw, van zo rond de veertig. Voor haar is „het iets anders willen doen", naast de verdiensten, de belangrijkste drijfveer. Veel van die vrouwen heb ben genoeg van stofdoek, buurvrouw en melkboer. Zij zijn nu in de markt. Zij blijven doorgaans langer dan de meisjes en zijn vaak voor verschillen de soorten werk geschikt. De inwerk- periode of leertijd mag dan niet te lang duren." Binnen een bedrijf te kunnen be schikken over tweehonderd tot driehon derd vrouwen noemt de heer Grol „een verrukkelijk bezit". Philips kan er zo nog wel een honderd gebruiken. Een van de grote voordelen is dat de gehuwde vrouwen binnen het personeel een flexibele groep vormen. Wat vinden de mannen ervan? „Dat is het hem juist. Hun argu ment weegt zwaar, hier in het zuiden. In Brabant geldt nog: „Vader ver dient de kost en daarmee uit". Dat is blijven hangen als een restant van oud- maatschappelijke opvattingen. Jam mer, want over de getrouwde werk neemster zijn wij zeer enthousiast. Po sitieve instelling. Duidelijk gevoel voor verantwoordelijkheid." Akkoord, maar is 120 reacties op aangeboden werk niet weinig in ver houding tot de enkele tienduizenden ge trouwde dames in het gebied van groot-Eindhoven? „Er is maar één verklaring voor. De mensen zijn er mentaal nog niet aan toe. Zij zijn er ook niet in opgevoed. Toch merken we langzamerhand dat de bereidheid onder vrouwen om te gaan werken groter wordt." Philips heeft nog iets ontdekt. De ge trouwde vrouw in het zuiden gaat eer der in een industrie werken dan in een winkelbedrijf. De heer Grol: „Ik ben ervan overtuigd, dat de meeste ge trouwde vrouwen uit Eindhoven en al les wat er omheen ligt, niet in een win kel willen werken. Zij passen er voor achter de toonbank te kijk te staan voor kennissen en buurtgenoten. Neen, ik ben beslist niet bang voor concur rentie in dit opzicht door winkelbedrij ven." Ook dit schijnt belangrijk te zijn. Een getrouwde vrouw wil in de bege leiding op haar werk niet steeds er aan worden herinnerd dat zij getrouwd is. Een beetje aardige entourage? Graag! Maar kom de getrouwde vrouw niet op haar dak met allerlei beperkin gen in haar persoonlijke vrijheid. „On ze houding is daarom meer functie- dan taakgericht. Dat spreekt de vrou wen aan, omdat zij het thuis zo ge wend zijn." Philips in Eindhoven heeft geen crèches voor de kinderen van ge trouwde werkneemsters. Nog niet. In het Brabantse land zijn de vrou wen nog niet zo ver. Zij willen hun kind nu nog bij oma stallen. „Maar over vijf jaar hebben we hier wel crèches", voorspelt de heer Grol van Philips. Wat wij nu al wel doen is rekening houden met ziekte thuis, door vrij te geven. Voor vakanties geldt: De moeder moet zoveel mogelijk tege lijk met haar gezin vrij zijn. Overigens kunnen bij Philips alleen de vrouwen terecht van wie het be drijf kan aannemen dat de gezinssi tuatie buitenshuis werken toelaat. Ook werken er geen getrouwde vrou wen die van tamelijk ver weg ge haald moeten worden. De vrouw met gauw thuis kunnen zijn als het nodig is. Voor de vierhonderd getrouwde Belgische vrouwen ligt het allemaal anders en gemakkelijker. Zij komen in de eerste plaats om het geld. En in het gezin troont oma, die heel wat werk en zorgen uit handen neemt. Met een fraaie verchroomd aan wijsstokje duikt directeur Aarden burg in de noord-oosthoek van een enorme luchtfoto van het Iglo-com plex in Heerenveen. Binnen vijf jaar komen de kinderen hier en "de moeders daar", zegt hij. „Hier is pen leegstaande school. Zij zal worden ingericht als crèche, met pal ernaast een speelgelegenheid. „Daar" wordt fabriekshal nummer zoveel, be- stamd voor Drentse moeders die le vensmiddelen willen maken. En drs. De Raadt in Utrecht: ..Eén van' de eerste dingen die wij in een nieuwe woonwijk doen, is zor gen dat er een crèche komt. Veel vrouwen regelen de bezetting daar van onderling". Het is al net als altijd: met de tij den veranderen de gewoonten. Ze zijn er wel in Nederland, de crèches waar werkende moeders hun kinderen kunnen brengen. Maar in een aantal delen van het land zijn de mensen er nog niet rijp voor. Deze mensen „stallen" hun kind(eren) liever bij oma. Over vijf jaar, voorspellen sommige ingewijden, zal dat anders zijn. Tn Hoogeveen werken by Lucas Aar- den burg N.V. produktiebedryf van Unilever voor Iglo en leverancier van groenten voor Royco maar zestien meisjes en vrouwen in de fa briek op een totaal van 875 werkne mers. Directeur L. J. Aardenburg is gewend vijf jaar vooruit te denken. Op grond daarvan komt hij tot deze uitspraak: „Ik verwacht dezelfde situatie als die van vóór de oorlog. Toen hadden we hier in de zomer op een personeel van driehonderd man tweehonderd vrou wen. Het was toen zuiver en alleen een kwestie van geld moeten verdie nen. Dat komt weer. De mensen wil len luxueuze dingen kopen en in een autootje rijden. Een het leven wordt duurder. Als de vrouwen ergens zul len gaan werken, moeten de mannen thuis maar wat meer doen." De heer Aardenburg zou er op slag tachtig mensen per jaar bij willen hebben. „Maar mensen kosten veel geld. Daarom gaan we sterk mecha niseren. We krijgen nu nog veel on geschoolden. Ik zie aankomen dat het aanbod over drie tot vijf jaar ophoudt. Denk maar aan langer doorleren. Dan komen er meer geschoolden, voor meer geld." En de vrouwen? „Bij een vraag naar tachtig nieuwelin gen zullen er misschien niet genoeg mannen of jongens komen. Dan zullen we terugvallen op de vrouwen. We gaan alle handwerk mechaniseren, dat is een feit, maar waarom zou een vrouw gespecialiseerd werk niet kun nen' doen? Voor ons is zij wat dat be treft gelijk aan een man." Niettemin: de vrouw heeft wel voorde len volgens de directeur. „De vrouw is secuurder. Het werken met voe dingsmiddelen ligt haar beter. Zij is gewend hygiënisch te denken en te werken. Desondanks geven we cur sussen in hygiëne. De vrouw die hier werkt moet goed verzorgde han den hebben en geen lang kapsel." Waarom dan vrouwen? toch maar zo weinig Wij hebben een zware selectie; er moet „nat werk" worden gedaan en er is nogal wat lawaai. Tenslotte belemme ren de puriteiten dat meer vrouwen zich melden. Zij willen hun vrouw zien als de moeder van hun kinderen. Maar in onze Engelse fabrieken be staat tachtig procent van het fa- briekspersoneel uit vrouwen. De En gelsen zijn er in de oorlog aan ge wend geraakt dat vrouwen buitens huis werken" Wat moet een industrieel in Dente doen om vrouwen in de fabriek te krijgen? „Om te beginnen werken de zogenaam de „part-time vrouwen" hier van half negen tot twaalf of van één tot vijf. Houden we die uren niet aan, dan ko men we zonder te zitten omdat zij op andere uren niet kunnen. Verder: een beloning gelijk aan die van mannetn; mogelijkheid tot opleiding voor een functie bij het ontwikkelen en produceren van nieuwe produk- ten, zoals luxe puddingen, kaasfon- du en dergelijke. Wij willen best geld steken in die opleiding, op voor waarde dat die vrouwen lang blijven. Tenslotte: een crèche met speeltuin voor de kinderen." Over de mannen: „Ik adverteer weke lijks om nieuwe mensen. De ene man die wij daarop gemiddeld krijgen, is dan al duur in aanschaf geweest. En dan moet ik hem nog dagelijks dertig tot veertig kilometer gaan halen ook. Alles bij elkaar kost het pende len ons bedrijf een kleine tweehon- ADVERTENTIE fn.v. verzekerings maatschappij brand-, 'mbraak-.storm-en glasverzekering, wettelijke aansprakelijkheid voor particu lieren en rechtsbijstandverzekering, onge vallen-, ziekte-en ziektekostenverzekering, reisverzekering vraagt uw assurantieman of rechtstreeks: westblaak 22-r'dam tel.010-110004* derdduizend gulden per jaar." Ook dit staat voor de heer Aardenburg vast: Er zijn in Nederland verhou dingsgewijs te weinig mensen in het echte arbeidsproces werkzaam. Dat zal wel gaan veranderen, wel moe ten ook trouwens, meent hij. Het is een voorwaarde willen wij met onze industrie en „thuis" mee kunnen met het buitenland. Fie produktie van stijlvolle familie-emblemen en allerlei toebehoren heeft zich in de Bondsrepubliek Duitsland ontwikkeld tot een bloeiende bran che. Graven, baronnen en gewone aristocraten hebben natuurlijk al lang zo'n wapen, maar voor de Duitse wet is iedere Herr Muller of Herr Schmidt vol komen gerechtigd zich ook met zo'n ridderlijk blazoen te tooien. Eén tele foontje naar een van de vele heraldische bureaus is genoeg om het voorname symbool thuisbezorgd te krijgen. Serieuze instituten houden zich bij hun ontwerpen aan de strenge eeuwen oude regels van de heraldiek, maar daarnaast floreren de beunhazen, die maar raak fantaseren. Dan krijgt Herr Müller natuurlijk een molentje in zijn wapen en Herr Schmidt een aambeeld, en daar omheen zoveel adelaars, ridderhelmen en bonte plui men geschilderd als de klant maar be talen wil. De rekeningen voor deze pres taties kunnen variëren van vijftig tot wel duizend mark. De brave burger, die meent dat hij nü in rust kan genieten van zijn nieuw verworven waardigheid, vergist zich deerlijk. Wie een familiewapen bezit kan nu eenmaal niet zonder de bijbe horende zegelring. Voor het postpapier wordt een briefhoofd met het eigen wa pen een eis. In alle boeken van de nieuwbakken patriciër wordt natuurlijk een overeenkomstige ex-libris geplakt. Is men dan voorzien zoals het behoort? In de salon, boven het haardvuur, mag uiteraard een wapenschild niet ontbreken, liefst in reliëf en gesierd met bladgoud. In de erker aan de straatkant, waar de mensen voorbijko men, is een glas-in-lood raam met het familiewapen op zijn plaats. Wil je het goed doen dan moeten ook smeden en beeldhouwers aanrukken om tuinhek en gevel te voorzien van het wapen. De ongelukkige die dan nog geldmiddelen over heeft, komt er niet i In de serie „Mozaïek", grepen uit cul tuur en geschiedenis", een uitgave van Semper Agehdo te Apeldoorn, verscheen van de hand van drs. H. P. Waaldijk een gedegen stuk geschiedschrijving over de gang van zaken in en rond het Britse parlement. De schrijver, leraar geschiedenis en staatsinrichting aan het Wilhelmina Lyceum te Oostburg in Zeeuws Vlaanderen, geeft in zijn met niet al te scherpe foto's geïllustreerd werkje uitvoerig de geschiedenis van 't ontstaan van het Engelse parlement weer, waarna hij uitvoerig beschrijft hce deze historische instelling is ge huisvest. Uitvoerig gaat drs. Waaldijk in op de manier waarop er in Engeland wordt gekozen, welke emoluenten aan het lidmaatschap van het parlement verbonden zijn en met welke ceremoniën de zittingen van het parlement ge paard gaan. Het politieke leven is in Engeland met allerlei historisch gegroeide gebruiken omweven waarvan de schrijver dan ook een treffend beeld geeft. Voorts wijst hij erop, dat het Britse parlement ten voorbeeld is geweest aan de vertegen woordigende lichamen van de landen van het Gemenebest in vijf werelddelen. Een leerzaam boekje. |e koopavond in Nederland wint terrein. De winkeliers maken druk gebruik van de mogelijkheid om de deur op vrjjdagavond open te houden. Tachtig procent van de zaken in gemeenten met een koopavond doet mee. Met veel over tuiging gebeurt dat echter niet. De helft van hen zou de winkel weer dicht doen als de concurrentie dat ook zou doen. Dat blykt uit een onderzoek dat het Economisch Instituut voor het Midden- en Kleinbedrijf (EIM) in maart heeft in gesteld naar de spreiding van de winkelomzetten over de dagen van de week. Van de ruim vierduizend ondervraag de winkeliers zat 35 procent in een ge meente met koopavond. Opvallend daarbij was dat de koopavond in het oosten en noorden van ons land het meest ingang heeft gevonden. Het westen blijft duidelijk achter. Oorzaak daarvan kan zijn, dat van de grote gemeenten alleen Rotterdam een koopavond heeft, die ten tijde van het onderzoek pas was ingesteld. De kleinere gemeenten lopen trouwens toch voorop. Daar is veel meer belang stelling voor de avondlijke koopuren dan in de gemeenten met meer dan 50.000 inwoners. Een naar verhouding veel groter aan tal middenstanders houdt in die grote gemeenten de deur dicht, vergeleken met de kleinere gemeenten. Maar ook in die kleine gemeenten blijft de zaak 's avonds open uit vrees voor de con currentie. Niet alle sectoren van de midden stand zijn evenveel gebaat bij een koopavond. Het is ook voor het E.I.M. nog een open vraag of er wel extra inkomsten vloeien uit de verruiming van de koopgelegenheid. De midden stand is er in ieder geval pessimistisch over. Nog onlangs zeiden de schoenwinke liers, dat drie kwart van hen er aller minst gelukkig mee is. De omzet ver schuift volgens hen alleen van de dag naar de avond. Een koopavond kost bo vendien een hoop geld. Die extra uren brengen geen brood op de plank, von den die winkeliers. De Handel en Nij verheid kwamen tot dezelfde conclu sie in het jongste jaarverslag. Het E. I. M toont overtuigend aan dat de gesignaleerde omzetverschuiving bijzonder groot kan zijn. Het sterkst is dat bij de winkels met.'duurzame con sumptiegoederen. Op de vrijdag werd in die zaken zeven tot tien procent meer verkocht dan in zaken zonder koopavond. Het instituut concludeert, dat in deze sector de koopgewoonte van de consu ment wel degelijk is gewijzigd. De con fectiezaken spannen de krbon: 's avonds wordt dik zestig procent van de hele dagomzet gemaakt. De ju welier, de schoenenzaak,' de winkel in huishoudelijke artikelen en de overige textielzaken halen bijna de helft van de dagomzet in de avonduren. Schril steekt daarbij de groentewin kel af, die slechts een vijfde 's avonds omzet. Voor de gehele sector voedings- en genotsmiddelen heeft de koopavond beduidend minder betekenis. De stij ging van de verkoop op vrijdag door de koopavond komt niet boven de vier procent uit onderuit: op alle vorken, messen en le pels moet het familie-embleem worden gegraveerd. Nieuwe .wapenbezitters kunnen hun embleem laten opnemen in het tradi tionele register van familiewapens, zo dat doublures worden voorkomen. De toevloed van nieuwe wapens is zo groot dat van die wapenboekjes nu tweemaal per jaar een nieuwe ver meerderde uitgave moet verschijnen. Vroeger gebeurde dat maar één keer in een paar jaar. Bij het familiewapen kan men ook een stamboom laten uitzoeken. Beun hazen leveren vlot een reeks voorvade ren die teruggaat tot omstreeks 1150 hoewel ieder vakman weet dat, be halve van de vorstenhuizen in West- Duitsland bijna alle archieven ophou den bij de Dertigjarige Oorlog, in da eerste helft van de zeventiende eeuw. Dit weerhoudt gewiekste handelaren er niet van per advertentie schilderijen aan te bieden van „voorouders", liefst ridders uit de veertiende eeuw of nog vroeger. Deze ridders vliegen de deur uit, want zoiets doet het natuurlijk goed boven het buffet of in de eet hoek. Waarom dit alles? Statuszucht, na tuurlijk, en vaak ook zuiver commer ciële overwegingen. Een zakenman, 'n bedrijf kunnen zich een air van traditie en solidariteit geven met een familie wapen en aanverwante spullen. Velen echter schijnen met deze poes pas een sfeer te willen scheppen van verbondenheid met de historie en hech te familieband. De Bonner professor dr. Matthias Zender, hoogleraar in de folklore, was waarschijnlijk dicht bij de waarheid toen hij zei: „Door sterk de nadruk te leggen op de traditie wil men de onzekerheid en het gebrek aan houvast overbruggen in onze gehaaste, snel veranderende tijd." Eén troost: in de vorige eeuw, die toch zo rustig en stabiel was, ging het al niet veel anders. Toen bloeiden in Duitsland zelfs de bureaus, die bij de familiewapens ook nog oorkonden le verden waarin de heldendaden van een stuk' of wat voorouders tijdens de Kruistochten werden geprezen. ZERMATT De spoorlijn naar Zer- matt, de enige verbinding waarover deze Zwitserse wintersportplaats be schikt, is gisteren hersteld. Drie dagen geleden was de verbinding verbroken als gevolg van zware sneeuwval, die met lawines gepaard was gegaan. He likopters zorgden gedurende de Kerst dagen in noodgevallen voor het ver voer. Elders in Zuid-Zwitserland zijn echter nog gebieden van de buitenwe reld afgesneden. ADVERTENTIE AMERSFOORT De man die zon dag, in verband met de verleden week vrijdagavond gewapende overval op het kantoor van de Boerenleenbank te Amersfoort, werd gearresteerd, is don derdag op last van de officier van jus titie, mr. J. C. van den Berg, wegens onvoldoende bewijzen op vrije voeten gesteld. De 38-jarige vertegenwoordi ger J. D. B. uit Baarn, die als ver moedelijke dader was aangehouden, heeft hardnekkig ontkend iets met de overval te maken te hebben, al heeft hij wel toegegeven kort voor en na de overval in de buurt van de bank te zijn geweest. Volgens zijn verklaring had hij een afspraak met een meisje, dat hij 's middags een lift had gege ven. In de buurt van de bank heeft men de man uit het struikgewas zien ko men en even daarna in zijn auto met gedoofde lichten zien wegrijden. Aan de hand van het kenteken kon de man zondag worden aangehouden. Hij werd echter door het personeel van de bank niet als de dader herkend. Huiszoeking leverde evenmin iets op. Het geld (ruim f 6.000) en de donkere bril, de hoed en <je sjaal, die de dader tijdens de overval droeg, bleven onvindbaar. Het meisje waarmee B. een afspraak zou hebben is echter ook niet gevon den. In de buurt van de plaats, waar B. vrijdagavond zijn auto had gepar keerd, is wel een gestolen fiets aange troffen. Deze bleek vlakbij de bank te zijn ontvreemd.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 7