Dick Fosbury: 2.24 cm. hoog - Bob Beamon: 8.90 m. ver TWEE SPRONGEN BLIJVEN MET MEXICO VERBONDEN moest ook Garuthers afha ken. Zijn pogingen misluk ten drie keer, zodat Dick Fosbury Olympisch goud binnen handbereik wist. Ook hij sprong twee keer fout, maar de derde maal zwiepte hij zich achter waarts over de hoogte van 2.24 meter. Een dreunend applaus rolde van de tri bunes. Dick Fosbury was Olympisch kampioen. Even nog speelde hij na deze krachtmeting, die an derhalf uur had geduurd, met de gedachte het we reldrecord van Brumel aan te vallen. Hij liet de lat, onder vreesaanjagende stil te in het gigantisch stadion, op 2.29 leggen. Maar snel bemerkte Dick Fosbury dat hij daarmee te hoog had gegrepen. IVFA de Spelen hebben ex- perts aller landen deze sublieme prestatie uiter aard geanalyseerd. Men kwam daarbij tot de voor de hand liggende conclu sie, dat Fosbury ook krach tig was gesteund door het verende tartan, waarop hij zijn aanloop mocht maken. En ook dat tartan werd prompt een modewoord in de moderne sport. Lopers hadden al royaal aange toond dat het strijden op deze wonderlijke mengeling van rubber en synthetische harsen tot veel betere pres taties leidden. Dick Fosbury, tevoren trainend op tartan, had die techniek in Mexico al vol ledig onder de knie en wel licht daarom kon hij zich laten kronen als 's werelds beste hoogspringer van dat ogenblik. Dramatisch kreunde bij voorbeeld een Lee Evans na een onvergetelijk snelle 400 meter (43,8 seconde, een wereldrecord) dat hij eigenlijk niet had willen starten. „Maar ik deed het voor John Carlos, ik deed het ten bate van onze be weging." Dan krijgt sport iets drei gends. Dat illustreerde een uit velen ook de 22-jari- ge neger student Bob Bea mon. Altijd had hij geleefd in de schaduw van Boston, de onaantastbaar geachte Amerikaanse verspringer. Wanneer hij zo bleek in Mexico uithaalt voor de beslissende aanloop ris keert hij alles. In de finale handelde hij niet anders en hij kwam tot een prestatie die hem in de sportwereld tot een legende zal maken. Voortijlend op dat wonder lijke tartan zette hij af op het juiste moment en kwam acht meter en negentig cen timeter verderop terecht. Er was iets ongelooflijks gebeurd. Bob Beamon had het wereldrecord van Bos ton met 55 centimeter ver beterd. LIET gejuich echter om die formidabele pres tatie verstomde vrij spoe dig, omdat op de Spelen van 1968 de sport niet het belangrijkste was. John Carlos prees Beamon, aan hanger ook van de Black power-theorie, uitbundig en koppelde deze sportieve prestatie gretig aan denk wijzen over „een betere wereld", waarin het zwarte ras zal domineren. Daardoor werden de Olympische Spelen van 1968 geplaatst in een som ber perspectief, waaraan op de drempel van 1969 best eens gedacht mag worden. Uitspraak van John Car los: „Voor de Spelen van 1972 in München voorspel ik een alles vernietigende zwarte suprematie." Hij bedoelt daarmee niet alleen de heerschappij op sportgebied. BOB BEAMON ONDERWEG NAAR ACHT METER NEGENTIG VER 'YOEN sprinter John Carlos het Olympi sche erepodium mis bruikte door op een re genachtige middag in Mexico de zwarte ge- handschoende rechter hand dreigend te hef jen in de richting van de loodgrijze hemel hadden de negentiende Olym pische Spelen er dit jaar een treurige dimensie bijgekregen. Spelen tegen de achter grond van een donker de cor: demonstratie van Black power. Het ideaal van ver broedering, dat eens ten grondslag moet hebben ge legen aan dit evenement, had lange tijd al gestrom peld op zijn laatste benen en zakte nu ineen omdat het zichzelf had overleefd. De Spelen, die honderden miljoenen over de hele we reld dit jaar dank zij de al machtige en niets verbloe mende televisie zagen, her innerden nog in heel wei nig aan de louter sportieve krachtmeting. Conflicten knaagden op vernietigende wijze aan dit meest sensa tionele buitengebeuren van 1968. Twee sportlieden, wille keurig gekozen uit het im mense leger topatleten uit alle hoeken van de wereld, vindt men op deze pagina's bijeen op foto's, die het hoogtepunt uit hun leven markeren. Twee sportlieden uit het reusachtige sport- rijke Amerika, waarnaar veruit de meeste Olypische medailles verhuisden: 45 gouden, 27 zilveren en 34 bronzen. Twee sportlieden, die elk voor zich een facet van de ze roerige Spelen belicha men: Bob Beamon, aanhan ger van Black power en schermend met zijn formi dabele prestatie Olym pisch kampioenschap en wereldrecord verspringen met 8 meter en 90 centime ter in de levensgevaarlij ke strijd om de superiori teit van het zwarte ras aan te tonen. En Dick Fosbury beste hoogspringer met 2.24 meter die als blan ke deel uitmaakte van de gemengde en derhalve ex plosieve Amerikaanse ploeg, hetgeen hem niet verhin derde om via een aanvan kelijk als hevig ouderwets bestempelde strijdwijze doodkalm te werken naar Olympisch topniveau. Twee sportlieden, die veelvuldig in eikaars nabij heid vertoevend volko men andere uitgangspun ten kenden om zich via de Spelen aan de wereld te to nen. T)ICK Fosbury, 24 jaar en als student royaal in de gelegenheid te schaven aan zijn techniek, had om drie uur in de middag zijn trainingspak uitgetrokken. Een nietig figuurtje op het gras van het Olympisch Stadion, omringd door het kleurige spektakel van trai nende atleten en vijftigdui zend hoorbaar geïnteres seerde toeschouwers. Kort daarop toonde hij de we reld zijn wonderlijke stijl, die goud waard zou blijken: recht op de lat aanlopen, iets inzwenken, met de rechtervoet afzetten en dan met een schaarbeweging achterwaarts over de lat duiken. Eerste reactie der des kundigen: „Zo'n aanpak eist veel lef. Het is verschrik kelijk moeilijk» om op die manier soepel en zonder angst over de lat te ko men." Fosbury bleek, zo kwam later vast te staan, zich te bedienen van een techniek, die in de jaren dertig als onbruikbaar ter zijde was geschoven. Een handvol topatleten had het eens op die manier gepro beerd, maar zij reikten zel den hoger dan 1.85 meter, een redelijke doch niet im ponerende prestatie, in die dagen. De Amerikaan had deze stijl wat opgepoetst en was nauwelijks een jaar tevoren begonnen met zijn training volgens dit procédé. Gavri- lof, de Rus en zijn landge noot Caruthers vormden in een zenuwslopende finale zijn laatste rivalen. In het Mexicaanse stadion waren de toeschouwers, die de technische nummers nau welijks plegen te bekijken, langzamerhand stil gewor den omdat er zich daar op het middenterrein iets groots ging afspelen. De lat lag op 2 meter en 22 centi meter. Een uitdaging voor het drietal. Het Olympisch record in handen van de Russische hoogvlieger Bru mel was al met tien cen timeters verbeterd. Het we reldrecord was in handen van diezelfde Rus, dateer de van 21 juli 1963 en was gevestigd in Moskou. COEPEL veerde Fosbury al bij zijn eerste po ging over de lat. Caruthers faalde een keer, daarna had ook hij deze hoge limiet ge haald. Voor Gavrilof bleek deze barricade te hoog. Toen de lat twee centi meter hoger werd' getild

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1968 | | pagina 19