Dick Fosbury: 2.24 cm. hoog - Bob Beamon: 8.90 m. ver
TWEE SPRONGEN BLIJVEN
MET MEXICO VERBONDEN
moest ook Garuthers afha
ken. Zijn pogingen misluk
ten drie keer, zodat Dick
Fosbury Olympisch goud
binnen handbereik wist.
Ook hij sprong twee keer
fout, maar de derde maal
zwiepte hij zich achter
waarts over de hoogte van
2.24 meter. Een dreunend
applaus rolde van de tri
bunes. Dick Fosbury was
Olympisch kampioen.
Even nog speelde hij na
deze krachtmeting, die an
derhalf uur had geduurd,
met de gedachte het we
reldrecord van Brumel aan
te vallen. Hij liet de lat,
onder vreesaanjagende stil
te in het gigantisch stadion,
op 2.29 leggen. Maar snel
bemerkte Dick Fosbury dat
hij daarmee te hoog had
gegrepen.
IVFA de Spelen hebben ex-
perts aller landen deze
sublieme prestatie uiter
aard geanalyseerd. Men
kwam daarbij tot de voor
de hand liggende conclu
sie, dat Fosbury ook krach
tig was gesteund door het
verende tartan, waarop hij
zijn aanloop mocht maken.
En ook dat tartan werd
prompt een modewoord in
de moderne sport. Lopers
hadden al royaal aange
toond dat het strijden op
deze wonderlijke mengeling
van rubber en synthetische
harsen tot veel betere pres
taties leidden.
Dick Fosbury, tevoren
trainend op tartan, had die
techniek in Mexico al vol
ledig onder de knie en wel
licht daarom kon hij zich
laten kronen als 's werelds
beste hoogspringer van dat
ogenblik.
Dramatisch kreunde bij
voorbeeld een Lee Evans
na een onvergetelijk snelle
400 meter (43,8 seconde,
een wereldrecord) dat hij
eigenlijk niet had willen
starten. „Maar ik deed het
voor John Carlos, ik deed
het ten bate van onze be
weging."
Dan krijgt sport iets drei
gends.
Dat illustreerde een
uit velen ook de 22-jari-
ge neger student Bob Bea
mon. Altijd had hij geleefd
in de schaduw van Boston,
de onaantastbaar geachte
Amerikaanse verspringer.
Wanneer hij zo bleek in
Mexico uithaalt voor de
beslissende aanloop ris
keert hij alles. In de finale
handelde hij niet anders en
hij kwam tot een prestatie
die hem in de sportwereld
tot een legende zal maken.
Voortijlend op dat wonder
lijke tartan zette hij af op
het juiste moment en kwam
acht meter en negentig cen
timeter verderop terecht.
Er was iets ongelooflijks
gebeurd. Bob Beamon had
het wereldrecord van Bos
ton met 55 centimeter ver
beterd.
LIET gejuich echter om
die formidabele pres
tatie verstomde vrij spoe
dig, omdat op de Spelen
van 1968 de sport niet het
belangrijkste was. John
Carlos prees Beamon, aan
hanger ook van de Black
power-theorie, uitbundig en
koppelde deze sportieve
prestatie gretig aan denk
wijzen over „een betere
wereld", waarin het zwarte
ras zal domineren.
Daardoor werden de
Olympische Spelen van
1968 geplaatst in een som
ber perspectief, waaraan op
de drempel van 1969 best
eens gedacht mag worden.
Uitspraak van John Car
los: „Voor de Spelen van
1972 in München voorspel
ik een alles vernietigende
zwarte suprematie."
Hij bedoelt daarmee niet
alleen de heerschappij op
sportgebied.
BOB BEAMON ONDERWEG NAAR ACHT METER NEGENTIG VER
'YOEN sprinter John
Carlos het Olympi
sche erepodium mis
bruikte door op een re
genachtige middag in
Mexico de zwarte ge-
handschoende rechter
hand dreigend te hef jen
in de richting van de
loodgrijze hemel hadden
de negentiende Olym
pische Spelen er dit jaar
een treurige dimensie
bijgekregen.
Spelen tegen de achter
grond van een donker de
cor: demonstratie van Black
power. Het ideaal van ver
broedering, dat eens ten
grondslag moet hebben ge
legen aan dit evenement,
had lange tijd al gestrom
peld op zijn laatste benen
en zakte nu ineen omdat
het zichzelf had overleefd.
De Spelen, die honderden
miljoenen over de hele we
reld dit jaar dank zij de al
machtige en niets verbloe
mende televisie zagen, her
innerden nog in heel wei
nig aan de louter sportieve
krachtmeting. Conflicten
knaagden op vernietigende
wijze aan dit meest sensa
tionele buitengebeuren van
1968.
Twee sportlieden, wille
keurig gekozen uit het im
mense leger topatleten uit
alle hoeken van de wereld,
vindt men op deze pagina's
bijeen op foto's, die het
hoogtepunt uit hun leven
markeren. Twee sportlieden
uit het reusachtige sport-
rijke Amerika, waarnaar
veruit de meeste Olypische
medailles verhuisden: 45
gouden, 27 zilveren en 34
bronzen.
Twee sportlieden, die elk
voor zich een facet van de
ze roerige Spelen belicha
men: Bob Beamon, aanhan
ger van Black power en
schermend met zijn formi
dabele prestatie Olym
pisch kampioenschap en
wereldrecord verspringen
met 8 meter en 90 centime
ter in de levensgevaarlij
ke strijd om de superiori
teit van het zwarte ras aan
te tonen. En Dick Fosbury
beste hoogspringer met
2.24 meter die als blan
ke deel uitmaakte van de
gemengde en derhalve ex
plosieve Amerikaanse ploeg,
hetgeen hem niet verhin
derde om via een aanvan
kelijk als hevig ouderwets
bestempelde strijdwijze
doodkalm te werken naar
Olympisch topniveau.
Twee sportlieden, die
veelvuldig in eikaars nabij
heid vertoevend volko
men andere uitgangspun
ten kenden om zich via de
Spelen aan de wereld te to
nen.
T)ICK Fosbury, 24 jaar en
als student royaal in
de gelegenheid te schaven
aan zijn techniek, had om
drie uur in de middag zijn
trainingspak uitgetrokken.
Een nietig figuurtje op het
gras van het Olympisch
Stadion, omringd door het
kleurige spektakel van trai
nende atleten en vijftigdui
zend hoorbaar geïnteres
seerde toeschouwers. Kort
daarop toonde hij de we
reld zijn wonderlijke stijl,
die goud waard zou blijken:
recht op de lat aanlopen,
iets inzwenken, met de
rechtervoet afzetten en dan
met een schaarbeweging
achterwaarts over de lat
duiken.
Eerste reactie der des
kundigen: „Zo'n aanpak eist
veel lef. Het is verschrik
kelijk moeilijk» om op die
manier soepel en zonder
angst over de lat te ko
men." Fosbury bleek, zo
kwam later vast te staan,
zich te bedienen van een
techniek, die in de jaren
dertig als onbruikbaar ter
zijde was geschoven. Een
handvol topatleten had het
eens op die manier gepro
beerd, maar zij reikten zel
den hoger dan 1.85 meter,
een redelijke doch niet im
ponerende prestatie, in die
dagen.
De Amerikaan had deze
stijl wat opgepoetst en was
nauwelijks een jaar tevoren
begonnen met zijn training
volgens dit procédé. Gavri-
lof, de Rus en zijn landge
noot Caruthers vormden in
een zenuwslopende finale
zijn laatste rivalen. In het
Mexicaanse stadion waren
de toeschouwers, die de
technische nummers nau
welijks plegen te bekijken,
langzamerhand stil gewor
den omdat er zich daar
op het middenterrein iets
groots ging afspelen. De lat
lag op 2 meter en 22 centi
meter. Een uitdaging voor
het drietal. Het Olympisch
record in handen van de
Russische hoogvlieger Bru
mel was al met tien cen
timeters verbeterd. Het we
reldrecord was in handen
van diezelfde Rus, dateer
de van 21 juli 1963 en was
gevestigd in Moskou.
COEPEL veerde Fosbury
al bij zijn eerste po
ging over de lat. Caruthers
faalde een keer, daarna had
ook hij deze hoge limiet ge
haald. Voor Gavrilof bleek
deze barricade te hoog.
Toen de lat twee centi
meter hoger werd' getild