Ik ben het grootste kopieerwonder
sinds de uitvinding van het karbonpapier.
Vanavond kom ik op TV.
voor jonge zieken
Sovjet-jongeren houden
maagdelijkheid in ere
Les-aan-bed
Duitse kinderen krijgen via
„sex-atlas" voorlichting
Initiatief van
vrouw in raad
sloeg aan
EENBROEKJE
VOOR DE
TENNISBAAN
hfl/lll HANDCREME
VAN DER GRINTEN N.V.
Serv ice voor
verliefden
IN EINDHOVEN HOEFT EEN GEBROKEN BEEN NIET MEER
EXTRA TE WORDEN GESTRAFT MET BLIJVEN ZITTEN
C7~
Vaaie
RWEHMjÖÖl
Sflil
De 'Océ' 1400,
(één van de 24 'Océ' kopieerapparaten),
kunt u kopen, huren of huren-per-kopie.
Vanavond om 20.00 uur (Ned. I) laat
ik u zien hoe ik èlles kopieer.
Getypte brieven, balpen-brieven,
vulpen-brieven, tekeningen en kaarten.
Tijdschriften en boeken.
Vanavond demonstreer ik u mijn
gemakkelijke bediening. Eén druk op
kopieert in uw voordeel
de knop klaar. En net zoveel
kopieën als u wenst. Vanavond ook
toon ik u mijn zuinigheid. Ik maak zelfs
kopieën op halve grootte. Dus voor de
halve prijs!
Vanavond om 20.00 uur (Ned. D
laat ik u versteld zitten.
Verkoopkantoren in: Amsterdam,
Den Bosch, Den Haag en Hengelo.
Vul in^knïpTi™stu uTctpT
BON
voor overvloedige informatie over de 'Océ' 1400.
Ik wil graag alles weten over de 'Océ' 1400.
Firma:
T. a.vu
Adres:.
Tel:
Nog eenvoudiger:
Voor informatie kunt u ook bellen 04100-24461.
VAN DER GRINTEN N.V.. Verkoop Nederland,
Aartshertogenlaan 151. Den Bosch. na
GOEDKOPER UIT
DONDERDAG 16 JANUARI 1969
Mijn naam is'Océ'1400.
4
ffll
Maria Plasman is acht jaar. Ze
is ziek en daarom ligt ze in het
Diaconessenziekenhuis in Eindho
ven. Maria weet niet dat' onder
wijzeres mevrouw De Bont aan
haar bed zit, omdat gemeente
raadslid mevrouw M. Renders een
idee had. Maria weet alleen, dat ze
dit jaar over moet „en daarom
komt de juf twee keer in de week
bij m'n bed".
Je zou op een gewone lagere school
zo'n groepje dat het moeilijk heeft,
apart moeten houden en meer individu
eel onderwijs geven", zegt ze. „Hoe
men praat, praat men, maar een feit
is. dat de letters BLO later op iemand
dikwijls een stempel drukken. En dat
is volkomen overbodig."
„Maar ik ben intussen al echt blij,
dat het met die zieke kinderen gelukt
is", aldus het gemeenteraadslid.
Wie weet hoeveel collega-gemeente
raadsleden in andere gemeenten door
mevrouw Renders nu op een idee zijn
gebracht...
I-Iet traditionele ontmoetings-
punt voor afspraakjes is in
Stuttgart de Kleiner Schlossplatz
in het hart van het winkelcen
trum. Onder druk van de klach
ten over groeiende wachttijden,
heeft het gemeentebestuur er nu
een boek aan een ketting laten
neerleggen. Gemakzuchtige min
naars en ongeduldige meisjes hoe
ven nu in dat boek maar even
neer te pennen: „Ik zit in het ca
fé, aan de overkant", om de moe
de benen te kunnen strekken in
afwachting van verdere roman
tiek.
BONN Met een „Seksueel-pedagogische atlas" wil de Westduitse minister van
Volksgezondheid, mevrouw Kathe Strobel, ervoor zorgen, dat de kinderen in de
Bondsrepubliek eindelijk tijdig een verantwoorde seksuele voorlichting krijgen.
a nvr.^'T r -^ThE
In opdracht van haar ministerie is
een ploeg van deskundige auteurs be
zig een voorlichtingsboek uit te werken
dat de grondslag moet worden van het
onderwijs op seksueel gebied op alle
Westduitse scholen.
Nog steeds komen talloze kinderen de
feiten des levens maar bij toeval aan
de weet, dikwijls door praatjes van
vriendjes, en in het beste geval door
lessen van vooruitstrevende onderwij
zers. Bovendien is de laatste tijd geble
ken, dat steeds meer jongens en meis
jes op middelbare scholen gretige lezers
zijn geworden van de seksuologische
boeken van de befaamde popularisator
Oswalt Kolle.
Het ministeriële boek, dat in West-
Duitsland nu al de bijnaam van „seks-
atlas" heeft gekregen, behandelt in
twaalf hoofdstukken de seksualiteit, van
de grondbegrippen der voortplanting
tot aan de moderne geboortenregeling,
voorbehoedmiddelen, de „pil" en ge
slachtsziekten.
Het boek zal de feiten nuchter weer
geven. Met de traditionele schoolboek
jes, waarin man en vrouw staand af
gebeeld zonder geslachtsorganen, zal
het in de toekomst gedaan zijn.
Mevrouw Strobel (61), moeder van
twee kinderen, zegt: „Wij moeten de
kinderen zakelijk, juist en zonder on
nodige emoties inlichten. We moeten ze
echte hulp geven in het leven. Dat be
tekent, dat ze over de dingen moeten
praten zoals ze zijn. Vragen, waarvoor
jonge mensen tegenwoordig iedere dag
komen te staan, moeten niet langer be
last worden met taboes".
De atlas zal reeds dit najaar aan de
scholen worden aangeboden, met het
advies het boek reeds vanaf de eerste
klas lagere school te gebruiken. Dat
wil niet zeggen, dat kinderen van
zes jaar de „seks-atlaS" die hun be
grip trouwens verre te boven zou gaan
al mee naar huis zouden krijgen. Wel
kan de onderwijzer reeds in de lagere
klassen het boek als leidraad voor zijn
lessen gebruiken. Hoe snel men met de
voorlichting van stapel wil lopen, maakt
iedere school voor zichzelf uit.
Het ministerie Van Volksgezondheid
denkt dat de „seks-atlas" zonder veel
deining zijn weg naar de klaslokalen zal
vinden.
Nu is het niet zo gek dat mevrouw
Renders aan dat onderwijs zat te den
ken, want haar man is de hootdin-
specteur voor het lager onderwijs in
Zuid-Nederland en 's avonds komt het
onderwerp, dikwijls ter sprake.
„Voor BLO- en LOM-scholen wordt
vrij veel gedaan", zegt mevrouw Ren
ders, maar die langdurig zieke kinde
ren vormen toch ook een groep? Ik vroeg
me af of het nu wel eerlijk was, u:n
een kind, dat bijvoorbeeld een been
breekt en zes weken niet naar school
kan of een ander kind*dat drie maan
den ziek is, een jaar terug te zetten.
Want drie maanden de school missen
betekent natuurlijk blijven zitten."
Mevrouw Renders had wel gehoord,
dat er bijvoorbeeld in Arnhem en in
Rotterdam ook mogelijkheden beston
den voor zieke kinderen om bijlessen te
krijgen, maar het ging haar tenslotte
om Eindhoven.
Te heeft dus succes gehad en er zijn
onder de onderwijzers en onderwijze
ressen in Eindhoven nu vrijwilligers,
die langdurig zieke kinderen thuis of
in het ziekenhuis les gaan geven. Mees
tal twee keer één uur per week. En de
gemeente betaalt die leerkrachten dan
tien gulden per uur, zodat de ouders
hun portemonnaie gesloten kunnen hou
den.
Men zegt, dat de gemeente uitreken
de dat al die tientjes uiteindelijk een
veel kleiner bedrag vormen dan de
kosten die doublerende kinderen mee
brengen.
Hoe dan ook: Eindhoven heeft nu
een „Commissie ter behartiging van
onderwijs aan zieke lagereschoolkinde-
ren." Daar zitten mensen van het on
derwijs in, van de plaatselijke gezond
heidsdienst, van de ziekenhuizen, de
ichool besturen en de gemeente. Allemaal
een vinger in de pap, maar met het
resultaat, dat die lessen nu gegeven
worden.
Aan zestien kinderen, op dat moment
en dat betekent als alles goed gaat
dat er zestien kinderen minder
blijven zitten, dit jaar in Eindhoven.
Die commissie is een voorbeeld voor
duizenden commissies, die ons land
telt. Want men heeft de zaken zo ge
regeld, dat één dag na de aanvrage
door de ouders het zieke kind al bijles
kan krijgen.
Eindhoven timmert nu aan alle kan
ten aan de weg, zodat iedereen daar te
weten komt, dat de mogelijkheid van
les-aan-bed bestaat. Oud comité's heb
ben leerkrachten en ouders aangepord,
hoofden van scholen *maken ouders van
zieke kinderen wakker en de wethouder
van onderwijs is een van de grootste
propagandisten van het nieuwe systeem.
„Ik ben erg blij. dat het er door is",
zegt mevrouw M. V. Renders-van der
Putt. „Nu gebeurt er tenminste iets
en afgezien van dat doubleren je kunt
op deze manier ook een hoop persoon
lijk leed bij de kinderen voorkomen."
Als het aan mevrouw Renders 1 ligt,
gaat er in Eindhoven nog meer gebeu
ren. Zij vindt, dat kinderen met leer-
of aanpassingsmoeilijkheden niet al te
vlug naar een LOM- of BLO-school ge
stuurd moeten worden.
T~)e liga van jonge communisten in
de Sovjet-Unie heeft zich aange
gord ter verdediging van de maagde
lijkheid. Het orgaan van de liga, „Kom-
somolskaja Pravda", heeft de jeugd
van het land gewaarschuwd zich niet
te laten inpalmen door praatjes, vol
gens wélke maagdelijkheid ouderwets
zou zijn.
In het desbetreffende artikel wordt
betoogd, dat jonge mannen zowel als
jonge vrouwen behoren te wachten op
een echte en duurzame liefde. Het blad
zet uiteen, dat het zich over de delica
te kwestie van geslachtelijke betrekkin
gen uitspreekt, omdat dit in de scholen
en door vele ouders wordt vermeden en
jönge mensen dringend om advies vra
gen. Er wordt betoogd, dat in groten
getale brieven binnenkomen van lezers,
die niet weten waar zij anders moeten
aankloppen.
„Hoe vaak hebben jongens me niet in
de steek gelaten, omdat ik niet wilde
dat zij aan mijn lijf zouden komen",
schreef een 19-jarige. „Moet een meis
je van mijn leeftijd zich alles laten
welgevallen?" Zij verklaarde, dat zij
wacht op iemand, die haar liefheeft
„met geheel zijn hart", maar soms
vraagt zij zich af of dat fout is.
In het artikel wordt'aan het meisje
meegedeeld, dat zij gelijk heeft en
moet afzien van vrienden, die de gek
steken met de deugd.
Een ander meisje, aangeduid als
„Z. M. uit Moskou", vertelt, dat zij in
slecht gezelschap is geraakt en nu
„voor haar genot betaalt met verdriet,
pijn en ziekte". Zij geeft andere meis
jes de raad haar niet te volgen. „Houd
op", waarschuwt zij. „Geloof niet, dat
onschadelijke wijnen bestaan of on
schadelijke sigaretten of onschadelijke
liefdesverhoudingen. Vernietig jezelf
niet".
In het artikel worden degenen ge
gispt, die de liefde uitsluitend beschou
wen als amusement en alleen bedacht
zijn op hun eigen genoegen. Het verde
digt de deugd als meer in overeenstem
ming met de werkelijke emotionele be
hoeften van menselijke wezens.
„Een meisje, dat me zou toelaten
haar bij ons eerste uitje te kussen, zou
ik niet meer willen zien", aldus een ge
waardeerde brief. In een andere werd
de dubbele moraal aangevallen. „Waar
om zouden alleen meisjes hun eer
moeten bewaren?" vraagt deze brief
schrijver. „Waarom praten wij er zo
zelden over waar de eer van jongens
begint en ophoudt?"
In het artikel wordt ook de nog al
eens in dit land verkondigde mening
veroordeeld, dat, aangezien de vrouwen
gelijk zijn gesteld met de mannen, zij
niet, zoals vroeger, een speciale behan
deling moeten genieten.
„Niemand heeft het recht te vergeten
dat de vrouw lichamelijk zwak is, dat
haar gevoelens gemakkelijker worden
gekwetst en dat zij meer behoefte heeft
aan tederheid", aldus Het artikel, dat
vervolgt: „Ruwheid, het gebruik van
geweld, onvoldoende aandacht voor de
vrouwelijke gevoeligheid, zijn ver
schrikkelijke dingen en onze maat
schappij kent geen pardon voor men
sen. die zich daaraan schuldig maken".
Karl Marx wordt aangehaald als de
hoogste autoriteit ten aanzien van de
betrekkingen tussen mannen en vrou
wen. In een van zijn uitspraken over
de ethiek heeft Marx volgens het arti
kel verklaard, dat „een hele samenle
ving kan worden beoordeeld naar de
wijze, waarop haar vrouwen worden be
handeld".
ADVERTENTIE
Mag een mens nog zo kort in het nieuwe jaar al beginnen met
zich te ergeren? Liever niet trant wat moet dat worden als dat jaar
op zijn eind loopt?
Bovendien is januari van oudsher de maand van de goede voornemens
en daar mogen! we „zich vooral niet ergeren" stellig wel bij rekenen.
Maar hoofdschudden is toch wel toegestaan: daar heeft niemand hinder
van en het voorkomt in ieder geval opgekropte wrevel.
Het is mij dus vergeven als ik energiek het hoofd schud bij het lezen
van een in het openbaar uitgesproken bewering, die nu al zo'n vijftig jaar
lang met woord en daad is weerlegd.
Maar blijkbaar nog steeds niet afdoende en dus zou het wellicht
geen kwaad kunnen er nog maar weer eens een kolom aan te besteden om
het misverstand niet te laten voortwoekeren. Dan hebben wij tenminste
in dezen onze dure plicht gedaan.
Het begon met een aardig plaatje van een knappe nog jonge moeder
temidden van haar kinderschaar, 10 in getal. Dit „plaatje" dan in dubbe
le zin op te vatten, want deze tengere dame in haar vrolijk zomerjurkje
heeft al een heel repertoire bij elkaar gezongen, waarbij haar tiental
voor koorbegeleiding zorgt.
U kunt deze zwarte schijf, verpakt in een hoes met familiefoto, dus op
uw grammofoon leggen en, naar gelang van uw smaak geroerd geamu
seerd luisteren naar een serie liedjes van eigen fabrikaat op geleende
melodieën.
Geen kwaad woord erover: als deze moeder zo graag zingt is'dat al 'n
pluspunt, en wanneer zij daarmee een lief centje kan bijverdienen,
ten bate van haar groot gezin, heeft zij schoon gelijk. Als zij het dan
vooral maar daarbij laat, heeft zij haar steentje al ruimschoots bijgedra
gen tot veraangenaming van de samenleving. Al was het maar door hier
of daar een moeder, die meent het te druk te hebben om met haar
kinders te zingen, aan het nadenken te zetten. Wat met tien kan en
kijk eens hoe keurig zij eruit zien kan toch stellig wel met 2 of 3.
Maar laat de zingende mama geen dingen gaan beweren, die buiten de
liedjeszingerij vallen en werkelijk kant noch wal raken. Beweringen zoals
deze verbijsterende enormiteit: „Ik ben tegen de emancipatie. Er moet
er tenslotte één de baas blijven in huis".
Misschien schudt u nu het wijze hoofd en zegt: Is het wel de moeite
waard om een uitspraak als deze zo zwaar op te nemen? Stellig wel,
want wie het tot een grammofoonplaat heeft gebracht, en dus in de
publiciteit is getreden, wordt vandaag de dag opeens als pen persoon
van gezag beschouwd. Niet alleen op het eigen terrein, maar op alle
gebied des maatschappelijk levens. Schoonheidskoninginen, sportkam-
pioenen, popartiesten, amateurvocalisten, al.of niet huismoeder, wordt
meteen gretig de microfoon voor de mond gehouden om eens eventjes
voor de 'vuist weg hun mening te zeggen over wereldwijde ingewikkelde
vraagstukken, van rassendiscriminatie tot het verbod van de pil. Menin
gen, die op zijn gunstigst bestaan uit een resoluut „Daar ben ik voor" of
„Daar ben ik tegen". Maar die door een groot publiek wel degelijk
au sérieux worden genomen, omdat een beroemdheidhet heeft gezegd.
Was het vroeger een gewetenszaak iets op papier te zetten het
gezag van het gedrukte woord was vrijwel onaantastbaar tegenwoor
dig is het in het openbaar gesproken woord nog een veel hachelijker
zaak.
Over wat men gaat schrijven kan men nadenken, zich van te voren
terdege op de hoogte stellen. Maar voor een microfoon of tijdens een
interview heeft men daar geen gelegenheid voor.
En zo komt deze zingende moeder onverhoeds tot een afkeurende
kreet over de emancipatie, een term waarvan zij de eenvoudige beteke
nis zelfs niet kent. Emancipatie immers wil niets anders zeggen dan:
ontwikkeling tot volwaardig mens. Dat slaat heus niet alleen op de
vrouw (de tweede in de rij der maatschappelijk onvolwassenen) maar
evenzeer op de arbeiders en de kleurlingen. Niemand zal het in zijn hoofd
halen om te beweren dat een geëmancipeerde neger nu de bdds is in
een gemengde samenleving. Hij wordt alleen in alle opzichten als
volwaardig burger beschouwd, met alle rechten,-plichten en kansen
van dien.
Maar och heden, een geëmancipeerde vrouw is blijkbaar nog altijd
geen volwaardig burgeres, maar de onverwoestbare karikatuur van
het vrouwmens met haar op de tanden en de broek aan, die haar pantof
felheld van een man met de mattenklopper regeert.
Ik ben tegen de emancipatie Lieve zingende mama, laat uw naam
dan van de kiezerslijst schrappen, laat uw dochters vooral geen beroep
leren, maar houd ze thuis tot er een vrijer op de stoep staat.
Weiger een spaarbankboekje of giro-rekening op uw eigen naam, en
onderteken vooral niet zelf uw contract bij uw platenmaatschappij.
Want dat zijn alle, moeizaam verworven rechten in de strijd om de
volwassenverklaring van de meerderjarige vrouw.
Maar ik vermoed zo, dat deze uitspraak enkel een gevolg is van het
feit, dat deze moeder van tien nog nooit een geëmancipeerde vrouw in
levenden lijve heeft ontmoet. Anders zou zij weten, dat deze gevreesde
haaibaai in werkelijkheid vaak een handige huishoudster, een voortref
felijke moeder en een steun en kameraad voor haar man is. Niet altijd
natuurlijk maar dat kan men van niet-geëmancipeerde vrouwen
evenmin zeggen. En met de laatsten bedoel ik de vrouwen, die zich haar
maatschappelijke rechten apatisch laten aanleunen en ook niet het
kleinste steentje bijdragen tot verbetering van de samenleving. Wel is
het m ijopgevallen, dat juist dat slag vrouwen op een ergerlijke manier
de baas speelt binnen de muren van haar huis SASKIA
"MrvrrwM' M V. Renders-van der
Putt in Eindhoven heeft goed
m*. Al twintig jaar zit ze voor de
KV.P. in de gemeenteraad („Oud
roest lacht ze), maar daar gaat het
na niet om. Twee jaar geleden heeft
mevrouw Renders bij de behandeling
van de begroting voorgesteld om iets
te doen voor langdurig zieke kinderen.
,X>ie moeten niet achterop raken"
vond ze. „Die moeten met hun leef
tijdsgenootjes doorstromen"En dat
gebeurt dan nu: zieke kinderen in
Eindhoven krijgen les-aan-bed. Me
vrouw Renders is blij en tevreden.
In Londen heeft Teddy Tinling
de tennismode voor 1969 gepre
senteerd. Op de foto drie van zijn
ontwerpen, gemaakt van katoen en
dacron, waarbij de nadruk vooral
wordt gelegd op de bijbehorende
pantalons.
