Mevrouw de directrice
altijd te spreken
Courrèges mist
oren en staart
Sbel
ear
erna a.sl
Kritiek op Trudeau's
vriendinnen
Best geklede vrouwen
en mannen
PARIJSE MODE 1969
Niet storen tussen tien
en vijf voor zeven.
flttttOtti Televisie
Uncle John
is ziek
VROUW TE MIDDEN VAN MISDADIGERS
Gem beroep maar
roeping
KEIZERIN ZOEKT WINTERSPORT
Ruiten sprongen
door snelheid
Klassiek, fantasierijk m „hip"
WIE IS TERRY
WIE TRACY?
halm HANDCREME
Verschrikkelijk
Welverzorgd
Sffil
Grande dame
uw handen vragen erom]
Klassiek
Mannen'
DONDERDAG 30 JANUARI 1969
BERLIJN Zij is „de directrice*' voor 400-600 man, als men de bewaarders
meetelt.
Zij is de eerste directrice van een mannengevangenis in de Duitse geschiedenis
en zij houdt van haar werk.
De rijzige, aantrekkelijke, slanke, kettingrokende Elizabeth Haare, een vrouw
van 42 jaar met roodbruin haar, die aan een stuk doorpraat, bekleedt het ambt
van bazin van de DD Plützensee-gevangénis in Berlijn, voor jeugdige delinquen
ten sinds juli van het vorige jaar. Daarvoor was zij zes jaar onderdirectrice
van deze gevangenis, waar jongemannen tot 21 jaar vonnissen tot tien jaar
moeten uitzitten.
len en in burgerkleding steken.
In een persgesprek wilde zij geen
antwoord geven op de vraag, of een
rrfcn of een vrouw beter geschikt is
voor een baan als de hare. „Het is
geen baan, het is een roeping" ver
klaarde zij. „Je moet naar dit werk
verlangen. Je moet ervan houden".
Hoe is zij aan haar ongeëvenaarde
positie gekomen? Zij studeerde sociolo
gie en probeerde zonder succes in het
gevangeniswezen door te dringen in het
eigenlijke West-Duitsland. „Ze lachten
me gewoon uit", vertelde zij.
Toen gaf Berlijn een kans, aanvan
kelijk in een vrouwengevangenis.
„De directrice" heeft reeds enige
nieuwigheden ingevoerd: De gevange
nen kunnen haar rechtstreeks schrijven
en haar hun brieven zenden in geslo
ten enveloppen. Zij kunnen haar te al
len tijde onder vier ogen spreken, ter
wijl haar dashond, opgerold op een de
ken, de enige aanwezige „bewaker" is.
Sommige van de jongemannen, die
aldus met haar in haar kantoor zitten,
zijn moordenaars, maar zij treedt hen
onbevreesd tegemoet, biedt hun een si
garet aan en begint met hen te praten.
Zij wil de gevangenen dn de toekomst
meer vrije tijd bezorgen, een kerstba-
zaar voor hen organiseren en de ge
vangenbewaarders uit hun uniform ha-
Zij noemt deze werkperiode „mijn
verschrikkelijkste tijd" en zij begon te
vermoeden, dat degenen, die haar had
den gezegd dat het geen baan voor
haar was gelijk hadden. Zij kon de za>-
PARIJS Courrèges heeft dinsdag
middag een sensationele sexy collec
tie voor voorjaar en zomer getoond.
De Folies Bergères en Playboy's Bun-
nies kunnen niet meer in zijn scha
duw staan. Het enige wat zijn model
len nog ontbreekt is lange oren en
een staart.
De tien mannequins die zijn collectie
toonden, hadden gekleurde pruiken
op in nieuwe felle kleuren rood,
blauw, geel, rose en oranje.
In een gesprek met Associated Press
zei Courrèges: „Ik wil een ma-nier
van leven uitdrukken, een zijnswij
ze. Mijn kleren zijn niet alleen maar
iets om te dragen. Ik wil dat ze le
vensvreugde uitstralen."
Ondanks het waanzinnige tempo van
zijn show de blanke en zwarte
meisjes dansten wild voorbij op mu
ziek van de Beatles en zigeunerwij-
zen had negen tiende van de mo
dellen een duidelijk commerciële in
slag en was heel geschikt voor massa-
produktie.
Hefc voorspel bestond uit meisjes die
opkwamen in Inca-kostuums en Bar-
barella-achtige pakken met metalen
lijfjes en ceintuurs. Toen volgde de
collectie: de mannequins stormden
Pompidou. Zij was gekleed in hel
rood. Chanel volgt haar eigen, vrou
welijke lijn. Haar pakken zijn in
tweeds, zachte kleuren en simpele lij
nen zijn klassiek, zoals men niet an
ders verwacht. De jasjes zijn langer
dan vorig jaar en in veel ensembles
negen/tiende.
Zijdeachtige tweeds met een onnavolg
baar handgeweven effect hebben een
grote kraaiepootachtige textuur. De
kleuren van deze tweeds zijn beige
en brown, heidepaars, lavendelblauw
en mauve.
Pierre Bal ma in combineerde het wel->
verzorgde met het grappige in zijn
nieuwe lente- en zomercollectie. Het
welverzorgde bleek uit de op meester
lijke wijze tegen elkaar afgewogen
lenteachtige pastelkleuren en warme
re tinten.
Het grappige kwam in een pakje, be
staande uit cape, jurkje en culottes.
Hier bestond ook een stranduitvoe-
ring van met vrolijke rode en witte
stippels. Voor de stad gebruikte Bal-
main discreet marineblauw afgezet
met wit. Het is voorzien van z'n
nieuwe hoog dichtgeknoopte kraag.
Hetzelfde idee in bedrukte zijde-or-
ganza werd getoond voor de cock
tail.
Voor zijn variatie van de sarong laat
hij zich inspireren door de tropische
flora. Een model reikte tot de grond
en heeft prachtige engelenvleugel-
mouwen die langs het pak hangen.
Hij besteedde trouwens bijzonder veel
aandacht aan de mouwen. Zijn
nieuwste creatie is een manchet in
de vorm van een bloemenkroon, rijk
bewerkt met borduursel en openge
werkt.
ken niet luchtig opvatten. Zij vereen
zelvigde zich te sterk met de gevange
nen en vertelde dat zij bijna wanho
pig werd bij de gedachte, dat zij zo vol
komen van de buitenwereld waren af
gesloten. Maar zij hield het uit en haar
komst te Plötzensee gaf haar een nieu
we visie.
„De jongemannen hier", verklaarde
zij, „kun je nog veranderen. Mannen
zijn trouwens over het algemeen ge
makkelijker te veranderen". Zij geeft
toe, dat het feit dat zij een vrouw is,
speciale problemen meebrengt, maar
haar sekse geeft haar ook een speciaal
voordeel, dat zij zonder aarzeling tot
het uiterste uitbuit. De gevangenen
zien in haar minder een arm van het
gezag dan een „biechtmoeder" en zij
zegt dat „vrouwelijke charme" veel
helpt om haar zin te krijgen bij haar
personeel.
Haar grootste probleem gedurende de
acht of meer uren per dag, die zij in
de gevangenis doorbrengt, is op de dun
ne scheidingslijn te blijven tussen het
handhaven van de noodzakelijke ge-
zagshouding en het wekken van een ge
voel van vertrouwen in de gevangenen.
Voor haar is elk geval anders, maar
haar benadering is altijd dezelfde: be
reidwilligheid tonen om te helpen en
dan dienovereenkomstig handelen.
Mevr. Harre, die de dochter is van
een protestants geestelijke, ontspant
zich in de regel door naar klassieke
muziek te luisteren. Maar als zij de
zorgen van de dag echt wil vergeten,
zet zij luide beat-muziek aan.
Ook door reizen ontspant zij zicht.
Zij zegt dat haar vrienden voor het
grootste gedeelte jonge mensen zijn, on
der wie enkele ex-gevangenen, wier lot
zij zich heeft aangetrokken. Haar voor
naamste zorg, verklaarde zij met na
druk, is „wat gebeurt met hen, als ze
hier weggaan".
Zij is in haar kantoor omringd door
schilderijen, schetsen en snijwerk „van
mijn jongens" zei zij trots.
..En deze", vervolgde zij, wijzend op
de bloemen op haar schrijfbureau, "zijn
van mijn personeel".
ADVERTENTIE
Ze rekenen erop. Elke avond. Als de knop van de
tévé wordt ingedrukt voor hun programma.
Hun wereldje zou ineenstorten als de knop
wordt ingedrukt voor niets. Voor grijs. Geruis.
Sneeuw.
Niet alleen daarom is een Aristona zo geper
fectioneerd dat er bijna niets fout kan gaan. (En als,
alsdan heeft Aristona nog altijd het grootste
servicenet van Nederland achter de hand.)
Zou u daarom niet eens extra op dat merk
letten bij de aanschaf van een toestel, als u (ook
thuis) niet van storingen houdt? En dan willen
kiezen uit 28 typen, kleuren of zwart/wit, palis
sander of noten, teak of hoogglans macoré?
voor mensen die het goed bekijken
Er zijn vrouwen, en vrouwen, als u begrijpt wat ik bedoel.
Zo u deze uitspraak niet direct duidelijk is.
zal ik elke categorie even de pen in de hand geven en een brief laten schrijven.
De eerste heeft minstens vier blocnotevellen nodig om haar persoonlijke
grieven en problemen te spuien bij de onbekende biechtmoeder
van haar vrouwenblad. Uitvoerig beklag over man en kinderen, verloofde
of schoonmoeder, buren of kennissen. Uiterst heilzaam om complexen te
voorkomen, maar maatschappelijk gezien nauwelijks van gewicht.
Veel scherper en doeltreffender zijn de heet van de naald neergepende
hartekreten van de andere categorie. Vrouwen die geen tijd hebben
voor klachten, als bovenstaande, omdat zij zich alleen of met manlief samen,
door het leven moeten slaan zonder enige steun of bijstand van wie ook.
En heel toevallig legde ik zo'n klein maar vinnig stukje weerwerk
bovenop een artikel over de koopgewoonten van de moderne jonge huisvrouw.
Niet zo'n mini-wezentje achter een kinderwagen, maar een jonge vrouw
van om en bij de dertig. Goed gekleed en gekapt, discreet opgemaakt,
prijsbewust maar weinig kieskeurig.
Zij prefereert de supermarkt in haar woonwijk, waar zij met haar mandje
aan de arm alle postep van haar boodschappenlijstje in recordtempo van de
planken kan wippen. Zij is blij met elke nieuw geopende afdeling in
dit verkooppaleis: speelgoed, grammofoonplaten, pockets, cosmetica.
Zij heeft geen behoefte aan een eigen bakker; elke dag verpakt vers brood
zonder variatie. Slager? Niet nodig: lapjes, broodbeleg, worsten,
gehakt behoeft zij maar aan te wijzen. De groenteman kan haar nog meer
vertellen: hier ligt alles gesneden en verpakt klaar, met een assortiment
conserven voor onverwachte gelegenheden.
Zij weet alles van voordelige aanbiedingen uit de advertenties, en pikt
eruit wat er van haar gading is. Gemakkelijk, vlug, voordelig is haar devies
de kwaliteit komt er niet zozeer op aan, bepaalde merken zeggen
haar weinig. Maar wel het strelend besef dat zij met centen en stuivers
bijelkaar een gulden of wat goedkoper uit is dan bij de detaillist.
Goedkoper, schrijft de vrouw die met haar man samen een dagelijks gevecht
voert, om hun oude degelijke kruidenierszaak op de been te houden.
Goedkoper, dat trekt de vrouwen.
Een merkartikel van kwaliteit is haar, ook met een paar centen meer
op hetzelfde gewicht, te duur. Zij kennen de meeste merken niet eens meer,
zoals haar moeder en grootmoeder.
Zij halen geen kruimig geurig brood meer bij de warme bakker, geen frisse
andijvie of spinazie, géén gezellige ronde rode kool bij de groenteman,
geen speciaal gebak voor de zondagse koffie bij de banketbakker.
Het is te bewerkelijk, het vergt teveel tijd, het is te duur. Zo gaat de smaak
langzaam aan achteruit, totdat de detaillisten het bij gebrek aan voldoende
klandizie een voor een zullen moeten opgeven, en er alleen nog filiaalchefs
overblijven.
Heeft zij gelijk? Als vrouw van het vak kan zij het, dunkt mij,
toch wel het beste weten. En wat mij vooral als sympathiek trof in haar
betoog was het overheersen van een zekere verdrietige spijt,
eerder dan van afgunst of verbittering.
Supermarkten zijn nuttig, en zolang zij de enige koopgelegenheid zijn,
onontbeerlijk. Maar als zo'n grootbedrijf vooral in een vanouds bestaande
winkelstraat, geflankeerd wordt door speciaalzaken die wel licht van
grootvader op kleinzoon een naam hebben opgehouden van degelijke kwaliteit,
uitgebreide sortering en plezierige service, kunnen wij die voor haar zaak
en ideaal vechtende winkeliersvrouw dan niet een beetje meer ter wille zijn?
Is het zoveel gevergd haar en haar vakgenoten een gedeelte van onze
klandizie te gunnen, bepaalde merkartikelen (in de supermarkt gelijk geprijsd)
bij haar te betrekken, de huisgenoten op zondag iets voor te zetten
dat zij in de massa verkoop nog niet hebben geproefd?
De grootwinkelbedrijven zullen door zo'n uitstapje heus geen boterham
minder eten, en stellig niet met sluiting bedreigd worden. Maar wij
huisvrouwen, besteedsters van het nationaal inkomen, hebben met ons
miljoenenaantal zo'n geweldige invloed, wij kunnen bepaalde bedrijven om
zo te zeggen maken en breken. En waarom moet dat uit gemakzucht
voornamelijk maar breken zijn?
En dan: er gaat al zoveel gezelligheid en variatie de wereld uit.
Is het nu beslist nodig dat al in onze tijd op alle gedekte tafels hetzelfde
fabrieksbrood, dezelfde zuurkool met worst-uit-het-pak, dezelfde diepvries
spinazie of dezelfde boontjes-uit-blik met dezelfde pap-uit-de-fles worden
geserveerd? Is het al niet erg genoeg dat er huismoeders te over zijn,
die in het volle seizoen van de verse groenten gemakshalve nog gauw even
een kwak blikgroente in de pan storten om vijf voor twaalf?
Dan zou men er haast over gaan denken naar Parijs te emigreren,
waar 's morgens het belletje van de bakkersvrouw niet stilstaat, en de
groenteman, de vishandelaar, de kaasspecialist en de slager wedijveren in
kleurige stillevens van benijdenswaardig frisse en verse waar vóór hun deur.
SASKIA.
A tKeizerin FARAH brengt op het
ogenblik met haar kinderen een win
tersportvakantie door in het Zwitserse
St.-Moritz. Op de foto de keizerin in
volledige ski-uitrusting.
UTRECHT Dat aan het opvoeren
van de snelheid van treinen ook geva
ren zijn verbonden, heeft men dezer
dagen in de Verenigde Staten ervaren.
Tussen Washington en New York
ging een nieuw model trein rijden, snel
heid 200 kilometer per Uur.
Tot grote schrik van de spoorweg
technici rapporteerden de machinisten
van de „tegenliggers", treinen van oud
model met lagere snelheid, na elke
ontmoeting met de hypersnelle trein
gesprongen ruiten, 'n Onderzoek leer
de dat de houten raamkozijnen van de
oud-model treinen niet bestand blek en
tegen de luchtdruk van de passerende
snelle treinen, die een raamkozijn van
aluminium hebben.
De snelheid van de nieuwe treinen is
nu voorlopig teruggebracht tot 170 kilo
meter.
ADVERTENTIE
i
A Een creatie van de Parijse mode
koning JACQUES ESTEREL: "942",
een lange japon van organdie, gedra
gen over een diep uitgesneden lijfje.
De strakke mouwen eindigen in een
wijde manchet.
n^r voren door houten schotten in
getailleerde jassen, pakken en robes.
Veel heldere kleuren en wollen stof
fen maar ook pasteltinten en wit.
Langs kragen en zakpanden veel wit.
De hals van de robes is meestal een
diepe v, eveneens afgezet met wit.
Rokzomen en smalle, ronde kraagjes
alles wordt afgezet met wit.
Een zeiljasje, riep direct mevro,uw
Jacqueline Onassis in gedachten.
Courrèges bewijst in zijn collectie alle
eer aan pop-art en de comics met
veel metaal, gouden bh's, en gouden
rokken in drie, vier lagen.
Courrèges gaat op de cowboy-toer met
broeken in tule en glitterstof. In de
zijpanden van sommige broeken vier
kante vensters en gaten als in
Gruyèrekaas, die een ruime blik bie
den op het been van voet tot heup.
Bij de „grande dame" van de Parijse
haute couture, Coco Chanel, die dins
dag als laatste haar collectie toonde,
was de eregast© mevrou\f Georges
OTTAWA De vriendinnen
van de vrijgezel-charmeur premier
Pierre Trudeau van Canada zijn
woensdagavond door de parlemen
taire oppositie aan de orde gesteld,
in een debat over het graanpro-
bleem.
Stanley Korchinski, een graan-
boer uit Saskatchewan, die het
debat uitlokte, zei in het Huis van
afgevaardigden: „Indien de eerste
minister evenveel tijd aan de tarwe
besteedde, als aan zijn afspraakjes,
dan zouden wij niet met dit pro
bleem te kampen hebben"Zoals
men weet is Trudeau tijdens de
Gemenebest-conferentie vaak ge
fotografeerd met aantrekkelijke
ongedames.
Korchinski verweet de regering
van be heer voor te staan, zodat zich
n Vancouver een tekort aan droge
granen ontwikkelt, hoewel daar eer,
aantal schepen voor anker liggen
te wachten op graanladingen.
NEW YORK Wat is nu eigenlijk een goed-geklede vrouw iemand die zich
omhangt met hippie-kralen, of degene die de voorkeur geeft aan lange witte
handschoenen?
Allebei, zeggen de deskundigen die voor dit jaar drie lasten (normaal is er een)
hebben samengesteld en wel voor de klassieke, grote mode, de fantasierijkste
mode alsmede een voor de bestgeklede man.
De lijsten zijn door Eleanor Lam
bert, publiciste, samengesteld naar
aanleiding van vragenlijsten ingevuld
door en gesprekken met 2500 voor
aanstaanden uit de wereld van de
society en de mode in het algemeen.
Als een van de fantasierijkste
vrouwen is mevrouw Cooper (de
vroegere Gloria Vanderbilt) aange
wezen. Zij draagt lange rokken als
ook wijde harembroeken. Haar man,
de televisie-regisseur Wyatt Cooper,
komt bij de mannen als nummer één
uit de bus.
De mannen doen het ondertussen
geweldig dit jaar, en er zijn thans
ook twee heren die de hoogste lof
oogstten, namellijk dat hun stijl su
perieurih, namelijk de acteur-zan
ger-danser Fred Astaire en de Hertog
van Windsor, de vroegere Engelse ko
ning Edward VIII.
Op de lijst van de klassieke mode
komen voor:
Mevrouw Alfred Bloomingdale uit
Beverley Hills Californiëde vrouw
van de directeur van de Diners Club.
Zij koopt haar kleren bij Dior in Pa
rijs en Jax in Califomië.
Mevrouw Charles Revson uit New
York, vrouw van de fabrikant van
Revson cosmetica. Haar kleermakers
zijn Norman Norell en die van haar
man.
Mevrouw Graham Mattison, die in
HERTOG VAN WINDSOR
superieur
New York en Parijs woont, de vrouw
is van een financier en winkelt bij
een aantal Parijse couturiers.
Mevrouw Charles Engelhard jr.,
die in Parijs en Zuid-Afrika woont,
de vrouw is van een vooraanstaand
zakenman in edele metalen. Zij koopt
haar kleren in Parijs.
Prinses Ira Fürstenberg uit Italië,
die bij Yves Saint Laurent in Parijs
koopt.
Mevrouw Gianni Uzielli, meisjes
naam Anne Ford, die in Parijs win
kelt bij diverse couturiers en in New
York bij Bergdorf Goodman.
Mevrouw Harl Ilaos Theodoraco-
poelos, woonachtig te New York en
Athene. Haar leveranciers zijn No
rell, James Galanos en Chanel.
Markiezin Carol de Portago uit
New York, wier favoriet Dior uit Pa
rijs is.
Mevrouw Liberman Savitt uit New
York, die haar kleedgeld besteedt bij
Bill Blass in New York.
Mevrouw Vincenti Minelli uit Be
verley Hills, die koopt bij Donallo
Brooks en Galanos.
Mevrouw Achmed Benhima uit
New York, vrouw van de Marok
kaanse ambassadeur bij de Ver. Na
ties, die zich behalve in Westerse
ook in Midden-Oosterse stijl kleedt.
Aan het hoofd van de lijst van de
fantasierijkste mode staat dus me
vrouw Cooper. Andere namen die op
die lijst voorkomen zijn die van de
actrice Barbra Streisand, barones
Philippe de Rothschild, Marisa Be-
renson, mevrouw Achmed Ertegun,
de actrice Diahann Carroll, de balle
rina Maya Plisetskaya en de beeld
houwster Marisol.
Namen voorkomend op de mannen
lijst zijn die van Prins Philip, echt
genote van koningin Elizabeth II, de
mode-ontwerpers BUI Blass uit New
York en Hubert de Givenchy uit Pa
rijs, Patrick, graaf van Lichfield, de
acteur George Hamilton, baron Ale
xis de Rede, George W. Widener uit
Philadelphia, de kunstenaar Cecil
Beaton, de skikampioen Jean-Claude
Killy, Bernard Lanvin en Graaf Ru-
dolfo Crespi.
DETROIT (Michigan, VS) De beslis
sende uitspraak van een vingeraf
drukken-specialist heeft een einde ge
maakt aan een paar angstige weken
van een echtpaar te Detroit.
„Dit is Terry en dat is Tracy", ver
klaarde de specialist na de voetaf
drukken te hebben bestudeerd in het
ziekenhuis waar de kinderen waren
geboren.
Dit betekende het einde van weken ge
pieker van de heer en mevr. De Witt
Bruce, die hun zes maanden oude
dochtertjes niet uit elkaar konden
houden.
De moeilijkheid was begonnen toen me
vrouw Bruce haar eeneiege tweeling
een bad gaf, waarbij zij ongelukkiger
wijze de nagellak afwaste, die zij had
gebruikt om Terry van Tracy te on
derscheiden. Zij bracht vlug onieuw
een stip met nagellak aan. Maar toen
kwamen haar man en haar schoon
moeder en zeiden, dat zij het verkeer
de meisje had gemerkt.
Na dagen en weken piekeren werd 'n
vingerafdrukdeskundige van de poli
tie te hulp geroepen. „Ik was aardig
in de war, toen ik niet meer wist
wie wie was", vertelde mevr. Bruce.
„Ik was bang dat het zo zou blijven
en de kinderen moeilijkheden zou ver
oorzaken, als we ze op goed geluk op
nieuw benoemden".
De kinderen zelf begroetten hun iden
tificatie met geestdriftig geschrei.
De ouders hebben het ziekenhuis onmid
dellijk om plastic identificatie-arm
banden gevraagd, maar zij willen
geen enkel risico van herhaling lopen.
„Wij hopen binnenkort met ze naar een
tatoeëringsinrichting te gaan, om op
een van hen een onuitwisbaar merk
teken te laten aanbrengen. Je weet
natuurlijk nooit, of je ze in de toe
komst uit elkaar zou kunnen houden
en ik zou het afschuwelijk vinden, dit
alles nog eens te moeten meemaken"
zei mevr. Bruce.
LONDEN Als u iets wilt belenen,
probeer het dan niet in Engeland, want
de Engelse Ome Jan is ziek. dat wil
zeggen: de Engelse pandjeshuishouders
zetten de zaken aan de kant.
Het aantal pandjeshuizen is de laat
ste 30 jaar van 1500 verminderd tot
500 en die. welke zijn overgebleven,
kunnen maar net bestaan.
„Het is gewoon dat de mensen meer
geld hebben", zei een sombere Londen-
se pandjesbaas.
„In de dertiger jaren stonden de
mensen bij elk pandjeshuis in de rij.
Zij brachten het ondergoed, het pak
van de oude heer,' alles. Maar zo arm
is niemand meer".
„Een lommerd houden is in Engeland
sinds de 14e eeuw een achtenswaardig
bedrijf geweest, maar men heeft zich
in het verleden een slechte voorstelling
van ons gevormd", zei een woordvoer
der voor de „nationale ome-jannen-
bond".