Mevrouw de directrice altijd te spreken Courrèges mist oren en staart Sbel ear erna a.sl Kritiek op Trudeau's vriendinnen Best geklede vrouwen en mannen PARIJSE MODE 1969 Niet storen tussen tien en vijf voor zeven. flttttOtti Televisie Uncle John is ziek VROUW TE MIDDEN VAN MISDADIGERS Gem beroep maar roeping KEIZERIN ZOEKT WINTERSPORT Ruiten sprongen door snelheid Klassiek, fantasierijk m „hip" WIE IS TERRY WIE TRACY? halm HANDCREME Verschrikkelijk Welverzorgd Sffil Grande dame uw handen vragen erom] Klassiek Mannen' DONDERDAG 30 JANUARI 1969 BERLIJN Zij is „de directrice*' voor 400-600 man, als men de bewaarders meetelt. Zij is de eerste directrice van een mannengevangenis in de Duitse geschiedenis en zij houdt van haar werk. De rijzige, aantrekkelijke, slanke, kettingrokende Elizabeth Haare, een vrouw van 42 jaar met roodbruin haar, die aan een stuk doorpraat, bekleedt het ambt van bazin van de DD Plützensee-gevangénis in Berlijn, voor jeugdige delinquen ten sinds juli van het vorige jaar. Daarvoor was zij zes jaar onderdirectrice van deze gevangenis, waar jongemannen tot 21 jaar vonnissen tot tien jaar moeten uitzitten. len en in burgerkleding steken. In een persgesprek wilde zij geen antwoord geven op de vraag, of een rrfcn of een vrouw beter geschikt is voor een baan als de hare. „Het is geen baan, het is een roeping" ver klaarde zij. „Je moet naar dit werk verlangen. Je moet ervan houden". Hoe is zij aan haar ongeëvenaarde positie gekomen? Zij studeerde sociolo gie en probeerde zonder succes in het gevangeniswezen door te dringen in het eigenlijke West-Duitsland. „Ze lachten me gewoon uit", vertelde zij. Toen gaf Berlijn een kans, aanvan kelijk in een vrouwengevangenis. „De directrice" heeft reeds enige nieuwigheden ingevoerd: De gevange nen kunnen haar rechtstreeks schrijven en haar hun brieven zenden in geslo ten enveloppen. Zij kunnen haar te al len tijde onder vier ogen spreken, ter wijl haar dashond, opgerold op een de ken, de enige aanwezige „bewaker" is. Sommige van de jongemannen, die aldus met haar in haar kantoor zitten, zijn moordenaars, maar zij treedt hen onbevreesd tegemoet, biedt hun een si garet aan en begint met hen te praten. Zij wil de gevangenen dn de toekomst meer vrije tijd bezorgen, een kerstba- zaar voor hen organiseren en de ge vangenbewaarders uit hun uniform ha- Zij noemt deze werkperiode „mijn verschrikkelijkste tijd" en zij begon te vermoeden, dat degenen, die haar had den gezegd dat het geen baan voor haar was gelijk hadden. Zij kon de za>- PARIJS Courrèges heeft dinsdag middag een sensationele sexy collec tie voor voorjaar en zomer getoond. De Folies Bergères en Playboy's Bun- nies kunnen niet meer in zijn scha duw staan. Het enige wat zijn model len nog ontbreekt is lange oren en een staart. De tien mannequins die zijn collectie toonden, hadden gekleurde pruiken op in nieuwe felle kleuren rood, blauw, geel, rose en oranje. In een gesprek met Associated Press zei Courrèges: „Ik wil een ma-nier van leven uitdrukken, een zijnswij ze. Mijn kleren zijn niet alleen maar iets om te dragen. Ik wil dat ze le vensvreugde uitstralen." Ondanks het waanzinnige tempo van zijn show de blanke en zwarte meisjes dansten wild voorbij op mu ziek van de Beatles en zigeunerwij- zen had negen tiende van de mo dellen een duidelijk commerciële in slag en was heel geschikt voor massa- produktie. Hefc voorspel bestond uit meisjes die opkwamen in Inca-kostuums en Bar- barella-achtige pakken met metalen lijfjes en ceintuurs. Toen volgde de collectie: de mannequins stormden Pompidou. Zij was gekleed in hel rood. Chanel volgt haar eigen, vrou welijke lijn. Haar pakken zijn in tweeds, zachte kleuren en simpele lij nen zijn klassiek, zoals men niet an ders verwacht. De jasjes zijn langer dan vorig jaar en in veel ensembles negen/tiende. Zijdeachtige tweeds met een onnavolg baar handgeweven effect hebben een grote kraaiepootachtige textuur. De kleuren van deze tweeds zijn beige en brown, heidepaars, lavendelblauw en mauve. Pierre Bal ma in combineerde het wel-> verzorgde met het grappige in zijn nieuwe lente- en zomercollectie. Het welverzorgde bleek uit de op meester lijke wijze tegen elkaar afgewogen lenteachtige pastelkleuren en warme re tinten. Het grappige kwam in een pakje, be staande uit cape, jurkje en culottes. Hier bestond ook een stranduitvoe- ring van met vrolijke rode en witte stippels. Voor de stad gebruikte Bal- main discreet marineblauw afgezet met wit. Het is voorzien van z'n nieuwe hoog dichtgeknoopte kraag. Hetzelfde idee in bedrukte zijde-or- ganza werd getoond voor de cock tail. Voor zijn variatie van de sarong laat hij zich inspireren door de tropische flora. Een model reikte tot de grond en heeft prachtige engelenvleugel- mouwen die langs het pak hangen. Hij besteedde trouwens bijzonder veel aandacht aan de mouwen. Zijn nieuwste creatie is een manchet in de vorm van een bloemenkroon, rijk bewerkt met borduursel en openge werkt. ken niet luchtig opvatten. Zij vereen zelvigde zich te sterk met de gevange nen en vertelde dat zij bijna wanho pig werd bij de gedachte, dat zij zo vol komen van de buitenwereld waren af gesloten. Maar zij hield het uit en haar komst te Plötzensee gaf haar een nieu we visie. „De jongemannen hier", verklaarde zij, „kun je nog veranderen. Mannen zijn trouwens over het algemeen ge makkelijker te veranderen". Zij geeft toe, dat het feit dat zij een vrouw is, speciale problemen meebrengt, maar haar sekse geeft haar ook een speciaal voordeel, dat zij zonder aarzeling tot het uiterste uitbuit. De gevangenen zien in haar minder een arm van het gezag dan een „biechtmoeder" en zij zegt dat „vrouwelijke charme" veel helpt om haar zin te krijgen bij haar personeel. Haar grootste probleem gedurende de acht of meer uren per dag, die zij in de gevangenis doorbrengt, is op de dun ne scheidingslijn te blijven tussen het handhaven van de noodzakelijke ge- zagshouding en het wekken van een ge voel van vertrouwen in de gevangenen. Voor haar is elk geval anders, maar haar benadering is altijd dezelfde: be reidwilligheid tonen om te helpen en dan dienovereenkomstig handelen. Mevr. Harre, die de dochter is van een protestants geestelijke, ontspant zich in de regel door naar klassieke muziek te luisteren. Maar als zij de zorgen van de dag echt wil vergeten, zet zij luide beat-muziek aan. Ook door reizen ontspant zij zicht. Zij zegt dat haar vrienden voor het grootste gedeelte jonge mensen zijn, on der wie enkele ex-gevangenen, wier lot zij zich heeft aangetrokken. Haar voor naamste zorg, verklaarde zij met na druk, is „wat gebeurt met hen, als ze hier weggaan". Zij is in haar kantoor omringd door schilderijen, schetsen en snijwerk „van mijn jongens" zei zij trots. ..En deze", vervolgde zij, wijzend op de bloemen op haar schrijfbureau, "zijn van mijn personeel". ADVERTENTIE Ze rekenen erop. Elke avond. Als de knop van de tévé wordt ingedrukt voor hun programma. Hun wereldje zou ineenstorten als de knop wordt ingedrukt voor niets. Voor grijs. Geruis. Sneeuw. Niet alleen daarom is een Aristona zo geper fectioneerd dat er bijna niets fout kan gaan. (En als, alsdan heeft Aristona nog altijd het grootste servicenet van Nederland achter de hand.) Zou u daarom niet eens extra op dat merk letten bij de aanschaf van een toestel, als u (ook thuis) niet van storingen houdt? En dan willen kiezen uit 28 typen, kleuren of zwart/wit, palis sander of noten, teak of hoogglans macoré? voor mensen die het goed bekijken Er zijn vrouwen, en vrouwen, als u begrijpt wat ik bedoel. Zo u deze uitspraak niet direct duidelijk is. zal ik elke categorie even de pen in de hand geven en een brief laten schrijven. De eerste heeft minstens vier blocnotevellen nodig om haar persoonlijke grieven en problemen te spuien bij de onbekende biechtmoeder van haar vrouwenblad. Uitvoerig beklag over man en kinderen, verloofde of schoonmoeder, buren of kennissen. Uiterst heilzaam om complexen te voorkomen, maar maatschappelijk gezien nauwelijks van gewicht. Veel scherper en doeltreffender zijn de heet van de naald neergepende hartekreten van de andere categorie. Vrouwen die geen tijd hebben voor klachten, als bovenstaande, omdat zij zich alleen of met manlief samen, door het leven moeten slaan zonder enige steun of bijstand van wie ook. En heel toevallig legde ik zo'n klein maar vinnig stukje weerwerk bovenop een artikel over de koopgewoonten van de moderne jonge huisvrouw. Niet zo'n mini-wezentje achter een kinderwagen, maar een jonge vrouw van om en bij de dertig. Goed gekleed en gekapt, discreet opgemaakt, prijsbewust maar weinig kieskeurig. Zij prefereert de supermarkt in haar woonwijk, waar zij met haar mandje aan de arm alle postep van haar boodschappenlijstje in recordtempo van de planken kan wippen. Zij is blij met elke nieuw geopende afdeling in dit verkooppaleis: speelgoed, grammofoonplaten, pockets, cosmetica. Zij heeft geen behoefte aan een eigen bakker; elke dag verpakt vers brood zonder variatie. Slager? Niet nodig: lapjes, broodbeleg, worsten, gehakt behoeft zij maar aan te wijzen. De groenteman kan haar nog meer vertellen: hier ligt alles gesneden en verpakt klaar, met een assortiment conserven voor onverwachte gelegenheden. Zij weet alles van voordelige aanbiedingen uit de advertenties, en pikt eruit wat er van haar gading is. Gemakkelijk, vlug, voordelig is haar devies de kwaliteit komt er niet zozeer op aan, bepaalde merken zeggen haar weinig. Maar wel het strelend besef dat zij met centen en stuivers bijelkaar een gulden of wat goedkoper uit is dan bij de detaillist. Goedkoper, schrijft de vrouw die met haar man samen een dagelijks gevecht voert, om hun oude degelijke kruidenierszaak op de been te houden. Goedkoper, dat trekt de vrouwen. Een merkartikel van kwaliteit is haar, ook met een paar centen meer op hetzelfde gewicht, te duur. Zij kennen de meeste merken niet eens meer, zoals haar moeder en grootmoeder. Zij halen geen kruimig geurig brood meer bij de warme bakker, geen frisse andijvie of spinazie, géén gezellige ronde rode kool bij de groenteman, geen speciaal gebak voor de zondagse koffie bij de banketbakker. Het is te bewerkelijk, het vergt teveel tijd, het is te duur. Zo gaat de smaak langzaam aan achteruit, totdat de detaillisten het bij gebrek aan voldoende klandizie een voor een zullen moeten opgeven, en er alleen nog filiaalchefs overblijven. Heeft zij gelijk? Als vrouw van het vak kan zij het, dunkt mij, toch wel het beste weten. En wat mij vooral als sympathiek trof in haar betoog was het overheersen van een zekere verdrietige spijt, eerder dan van afgunst of verbittering. Supermarkten zijn nuttig, en zolang zij de enige koopgelegenheid zijn, onontbeerlijk. Maar als zo'n grootbedrijf vooral in een vanouds bestaande winkelstraat, geflankeerd wordt door speciaalzaken die wel licht van grootvader op kleinzoon een naam hebben opgehouden van degelijke kwaliteit, uitgebreide sortering en plezierige service, kunnen wij die voor haar zaak en ideaal vechtende winkeliersvrouw dan niet een beetje meer ter wille zijn? Is het zoveel gevergd haar en haar vakgenoten een gedeelte van onze klandizie te gunnen, bepaalde merkartikelen (in de supermarkt gelijk geprijsd) bij haar te betrekken, de huisgenoten op zondag iets voor te zetten dat zij in de massa verkoop nog niet hebben geproefd? De grootwinkelbedrijven zullen door zo'n uitstapje heus geen boterham minder eten, en stellig niet met sluiting bedreigd worden. Maar wij huisvrouwen, besteedsters van het nationaal inkomen, hebben met ons miljoenenaantal zo'n geweldige invloed, wij kunnen bepaalde bedrijven om zo te zeggen maken en breken. En waarom moet dat uit gemakzucht voornamelijk maar breken zijn? En dan: er gaat al zoveel gezelligheid en variatie de wereld uit. Is het nu beslist nodig dat al in onze tijd op alle gedekte tafels hetzelfde fabrieksbrood, dezelfde zuurkool met worst-uit-het-pak, dezelfde diepvries spinazie of dezelfde boontjes-uit-blik met dezelfde pap-uit-de-fles worden geserveerd? Is het al niet erg genoeg dat er huismoeders te over zijn, die in het volle seizoen van de verse groenten gemakshalve nog gauw even een kwak blikgroente in de pan storten om vijf voor twaalf? Dan zou men er haast over gaan denken naar Parijs te emigreren, waar 's morgens het belletje van de bakkersvrouw niet stilstaat, en de groenteman, de vishandelaar, de kaasspecialist en de slager wedijveren in kleurige stillevens van benijdenswaardig frisse en verse waar vóór hun deur. SASKIA. A tKeizerin FARAH brengt op het ogenblik met haar kinderen een win tersportvakantie door in het Zwitserse St.-Moritz. Op de foto de keizerin in volledige ski-uitrusting. UTRECHT Dat aan het opvoeren van de snelheid van treinen ook geva ren zijn verbonden, heeft men dezer dagen in de Verenigde Staten ervaren. Tussen Washington en New York ging een nieuw model trein rijden, snel heid 200 kilometer per Uur. Tot grote schrik van de spoorweg technici rapporteerden de machinisten van de „tegenliggers", treinen van oud model met lagere snelheid, na elke ontmoeting met de hypersnelle trein gesprongen ruiten, 'n Onderzoek leer de dat de houten raamkozijnen van de oud-model treinen niet bestand blek en tegen de luchtdruk van de passerende snelle treinen, die een raamkozijn van aluminium hebben. De snelheid van de nieuwe treinen is nu voorlopig teruggebracht tot 170 kilo meter. ADVERTENTIE i A Een creatie van de Parijse mode koning JACQUES ESTEREL: "942", een lange japon van organdie, gedra gen over een diep uitgesneden lijfje. De strakke mouwen eindigen in een wijde manchet. n^r voren door houten schotten in getailleerde jassen, pakken en robes. Veel heldere kleuren en wollen stof fen maar ook pasteltinten en wit. Langs kragen en zakpanden veel wit. De hals van de robes is meestal een diepe v, eveneens afgezet met wit. Rokzomen en smalle, ronde kraagjes alles wordt afgezet met wit. Een zeiljasje, riep direct mevro,uw Jacqueline Onassis in gedachten. Courrèges bewijst in zijn collectie alle eer aan pop-art en de comics met veel metaal, gouden bh's, en gouden rokken in drie, vier lagen. Courrèges gaat op de cowboy-toer met broeken in tule en glitterstof. In de zijpanden van sommige broeken vier kante vensters en gaten als in Gruyèrekaas, die een ruime blik bie den op het been van voet tot heup. Bij de „grande dame" van de Parijse haute couture, Coco Chanel, die dins dag als laatste haar collectie toonde, was de eregast© mevrou\f Georges OTTAWA De vriendinnen van de vrijgezel-charmeur premier Pierre Trudeau van Canada zijn woensdagavond door de parlemen taire oppositie aan de orde gesteld, in een debat over het graanpro- bleem. Stanley Korchinski, een graan- boer uit Saskatchewan, die het debat uitlokte, zei in het Huis van afgevaardigden: „Indien de eerste minister evenveel tijd aan de tarwe besteedde, als aan zijn afspraakjes, dan zouden wij niet met dit pro bleem te kampen hebben"Zoals men weet is Trudeau tijdens de Gemenebest-conferentie vaak ge fotografeerd met aantrekkelijke ongedames. Korchinski verweet de regering van be heer voor te staan, zodat zich n Vancouver een tekort aan droge granen ontwikkelt, hoewel daar eer, aantal schepen voor anker liggen te wachten op graanladingen. NEW YORK Wat is nu eigenlijk een goed-geklede vrouw iemand die zich omhangt met hippie-kralen, of degene die de voorkeur geeft aan lange witte handschoenen? Allebei, zeggen de deskundigen die voor dit jaar drie lasten (normaal is er een) hebben samengesteld en wel voor de klassieke, grote mode, de fantasierijkste mode alsmede een voor de bestgeklede man. De lijsten zijn door Eleanor Lam bert, publiciste, samengesteld naar aanleiding van vragenlijsten ingevuld door en gesprekken met 2500 voor aanstaanden uit de wereld van de society en de mode in het algemeen. Als een van de fantasierijkste vrouwen is mevrouw Cooper (de vroegere Gloria Vanderbilt) aange wezen. Zij draagt lange rokken als ook wijde harembroeken. Haar man, de televisie-regisseur Wyatt Cooper, komt bij de mannen als nummer één uit de bus. De mannen doen het ondertussen geweldig dit jaar, en er zijn thans ook twee heren die de hoogste lof oogstten, namellijk dat hun stijl su perieurih, namelijk de acteur-zan ger-danser Fred Astaire en de Hertog van Windsor, de vroegere Engelse ko ning Edward VIII. Op de lijst van de klassieke mode komen voor: Mevrouw Alfred Bloomingdale uit Beverley Hills Californiëde vrouw van de directeur van de Diners Club. Zij koopt haar kleren bij Dior in Pa rijs en Jax in Califomië. Mevrouw Charles Revson uit New York, vrouw van de fabrikant van Revson cosmetica. Haar kleermakers zijn Norman Norell en die van haar man. Mevrouw Graham Mattison, die in HERTOG VAN WINDSOR superieur New York en Parijs woont, de vrouw is van een financier en winkelt bij een aantal Parijse couturiers. Mevrouw Charles Engelhard jr., die in Parijs en Zuid-Afrika woont, de vrouw is van een vooraanstaand zakenman in edele metalen. Zij koopt haar kleren in Parijs. Prinses Ira Fürstenberg uit Italië, die bij Yves Saint Laurent in Parijs koopt. Mevrouw Gianni Uzielli, meisjes naam Anne Ford, die in Parijs win kelt bij diverse couturiers en in New York bij Bergdorf Goodman. Mevrouw Harl Ilaos Theodoraco- poelos, woonachtig te New York en Athene. Haar leveranciers zijn No rell, James Galanos en Chanel. Markiezin Carol de Portago uit New York, wier favoriet Dior uit Pa rijs is. Mevrouw Liberman Savitt uit New York, die haar kleedgeld besteedt bij Bill Blass in New York. Mevrouw Vincenti Minelli uit Be verley Hills, die koopt bij Donallo Brooks en Galanos. Mevrouw Achmed Benhima uit New York, vrouw van de Marok kaanse ambassadeur bij de Ver. Na ties, die zich behalve in Westerse ook in Midden-Oosterse stijl kleedt. Aan het hoofd van de lijst van de fantasierijkste mode staat dus me vrouw Cooper. Andere namen die op die lijst voorkomen zijn die van de actrice Barbra Streisand, barones Philippe de Rothschild, Marisa Be- renson, mevrouw Achmed Ertegun, de actrice Diahann Carroll, de balle rina Maya Plisetskaya en de beeld houwster Marisol. Namen voorkomend op de mannen lijst zijn die van Prins Philip, echt genote van koningin Elizabeth II, de mode-ontwerpers BUI Blass uit New York en Hubert de Givenchy uit Pa rijs, Patrick, graaf van Lichfield, de acteur George Hamilton, baron Ale xis de Rede, George W. Widener uit Philadelphia, de kunstenaar Cecil Beaton, de skikampioen Jean-Claude Killy, Bernard Lanvin en Graaf Ru- dolfo Crespi. DETROIT (Michigan, VS) De beslis sende uitspraak van een vingeraf drukken-specialist heeft een einde ge maakt aan een paar angstige weken van een echtpaar te Detroit. „Dit is Terry en dat is Tracy", ver klaarde de specialist na de voetaf drukken te hebben bestudeerd in het ziekenhuis waar de kinderen waren geboren. Dit betekende het einde van weken ge pieker van de heer en mevr. De Witt Bruce, die hun zes maanden oude dochtertjes niet uit elkaar konden houden. De moeilijkheid was begonnen toen me vrouw Bruce haar eeneiege tweeling een bad gaf, waarbij zij ongelukkiger wijze de nagellak afwaste, die zij had gebruikt om Terry van Tracy te on derscheiden. Zij bracht vlug onieuw een stip met nagellak aan. Maar toen kwamen haar man en haar schoon moeder en zeiden, dat zij het verkeer de meisje had gemerkt. Na dagen en weken piekeren werd 'n vingerafdrukdeskundige van de poli tie te hulp geroepen. „Ik was aardig in de war, toen ik niet meer wist wie wie was", vertelde mevr. Bruce. „Ik was bang dat het zo zou blijven en de kinderen moeilijkheden zou ver oorzaken, als we ze op goed geluk op nieuw benoemden". De kinderen zelf begroetten hun iden tificatie met geestdriftig geschrei. De ouders hebben het ziekenhuis onmid dellijk om plastic identificatie-arm banden gevraagd, maar zij willen geen enkel risico van herhaling lopen. „Wij hopen binnenkort met ze naar een tatoeëringsinrichting te gaan, om op een van hen een onuitwisbaar merk teken te laten aanbrengen. Je weet natuurlijk nooit, of je ze in de toe komst uit elkaar zou kunnen houden en ik zou het afschuwelijk vinden, dit alles nog eens te moeten meemaken" zei mevr. Bruce. LONDEN Als u iets wilt belenen, probeer het dan niet in Engeland, want de Engelse Ome Jan is ziek. dat wil zeggen: de Engelse pandjeshuishouders zetten de zaken aan de kant. Het aantal pandjeshuizen is de laat ste 30 jaar van 1500 verminderd tot 500 en die. welke zijn overgebleven, kunnen maar net bestaan. „Het is gewoon dat de mensen meer geld hebben", zei een sombere Londen- se pandjesbaas. „In de dertiger jaren stonden de mensen bij elk pandjeshuis in de rij. Zij brachten het ondergoed, het pak van de oude heer,' alles. Maar zo arm is niemand meer". „Een lommerd houden is in Engeland sinds de 14e eeuw een achtenswaardig bedrijf geweest, maar men heeft zich in het verleden een slechte voorstelling van ons gevormd", zei een woordvoer der voor de „nationale ome-jannen- bond".

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 9