mi i
w*
fc:'ïï
ft/1
ZATERDAG 1 MAART 1969
I
M i
*t
EERST DE ZALM,
dan de kinderen
Beker» voor óm Fnanvm «giMp*.
Eén van de deelnemers uit Tsjecho-
Slowakije aan het wereldkampioen
schap.
Een Nederlandse deelnemer en een Roemeense collega tijdens de wereldkampioenschappen.
Dit is het land van de sportvissers: Ierland,
loyaal en innemend, waar het kan gebeuren
at de bouw ran een stuwdam voor de bouw van
.•en elektrische centrale door de overheid wordt
afgestemd omdat een zalmenbeek dan komt droog
te liggen
ite verwachtingen mogen koesteren. Dent
keer werd het vijftiende wereldkampioen
schap gehouden in de Blac' Ier River
bij het Ierse stadje Fermoy. .n de 21 MJ
de internationale organisatie CIPS aange
sloten landen (met samen 38 miljoen
sportvissers) namen dertien landen aan
het grote kampioenschap deel: Oostenrijk.
België, Tsj echo-Slowakije, Engeland.
Frankrijk, Duitsland, Nederland (met W.
Hermans (Tegelen); W. N. van Deur
(Roermond); W. C. Holtman (Tegelen);
C. M. den Otter (St. Michelsgestel); P. E.
Devei (Steyn) en H. Barendrecht (Voor
burg), Hongarije, Italië, Luxemburg, Roe
menië, Zwitserland en Ierland.
Zo'n wereldkampioenschap is geen sine
cure. Uit elk deelnemend land wordt een
handvol, streng geselecteerde hengelaars
afgevaardigd, van wie ieder op de dag der
kampioenschappen in een „blok" langs het
water wordt ingedeeld. Er wordt gevist op
stuks en op gewicht, waarbij punten worden
gegeven, maar dan wel zó dat het vaak
nog zelfs tijdens de wedstrijd moeilijk is te
beoordelen of het vissen op stuks voordeli
ger is dan het vissen op gewicht.
Het is een heel gebeuren, zo'n wereldkam
pioenschap. Tegelijkertijd is er dan in Ier
land een internationaal congres van sport
vissers, waar de meest uiteenlopende zaken
worden besproken en ook over de reglemen
ten wordt gediscussieerd.
Inmiddels zijn de deelnemers al in de con
centratie gegaan voor de wedstrijd, terwijl
anderen voor hen met de meest ingenieuze
middelen de waterstanden, temperaturen,
vochtigheidsgraden, e.d. hebben gemeten.
Het kan dan zijn, dat plotseling de inzich
ten ten aanzien van t gebruik van *n bepaald
aas radicaal gewijzigd moeten worden en
dat ook snoerkwaliteit, kleur en dikte in
eens een veel grotere rol gaan spelen. Men
zegt dat de nacht voor de grote wedstrijd
geen sportvisser aan deze Olympiade een
oog dicht doet...
"LYankrijk werd dit jaar als equipe we
reldkampioen. Dat zat er dik in. Hoe
wel de Fransen zich uitsluitend op de aan
tallen hadden geconcentreerd en met hon
derden visjes die vaak niet groter waren
dan de nagel van een duim bij de jury
kwamen en de Duitsers toch nog een flink
aantal bovenmaatse witvis verschalkten,
ging het grootste aantal punten naar Frank
rijk.
Andere landen die dezelfde methode als de
Fransen toepasten, kregen geen voet aan de
grond en later zei men dat t 'm in het aas
zat De miniscule regenwormpjes (vers de
vas) die de teams hadden meegenomen en
die enkele dagen in een koelkast waren be
waard. konden het kennelijk naar kwaliteit
niet opnemen tegen de Franse vers de vas.
die 's morgens vroeg nog uit Parijs waren
overgevlogen naar Dublin
De Nederlanders eindigden op een eervolle
achtste plaats, de Ieren helemaal achter
aan... maar och, wat doet de rangschikking
er toe. Natuurlijk willen ook sportvissers
zich graag met elkaar meten, maar een
massale wedkamp om de vijf meter een
mannetje aan de kant is eigenlijk niet
dèt wat de jager op vis nu als het ideaal
ziet En dan vooral niet in Ierland, waar
de sportvisser waarschijnlijk wat meer in
dividualistisch is ingesteld. Hij trekt langs
de wateren in dit land van een onvergelijk
bare rust en schoonheid. Hij observeert
meer dan hij werkelijk met snoer en haak
bezig is. Hij jaagt, ziet het dier en laat zijn
vliegje over het water gaan. Het vliegje
dat morgens om elf uur per se rood met
gele stipjes moet hebben en misschien een
uur later geen enkele kans meer biedt in
een heel jaar. Want een uur later grijpt de
zalm of forel op zwart-grijs gespikkeld...
Ierland maakt althans tracht te ma
ken van een sportvisser een wijsgerig
man, die zich in een grandioze natuur,
woest en bijster, onder wilde wolkenjacht,
wil vereenzelvigen met die natuur, die de
letterlijke betekenis van het woord recre
atie wil beleven en de tijd de tijd laat. Dan
kom je, zeggen de Ieren, de zalm tegen en
hij zal je zegenen met iets heel moois
Fanfares door de straten voor de hen-
gelsportkampioenen.
Dit is de grootste glorie die een sportvisser kan beleven. Niet de vangst van een haai
van honderd pond of een nog zwaardere rog uit zee, maar een flinke zalm uit een van
de duizenden kolkende stromen van Ierland.
'T'oen wij op een och-
1 tend in een klein
Iers pubje een glaasje
dronken, viel het op,
dat er zoveel kinderen
op een gewone door-
de-weekse dag op
straat liepen. We vroe
gen de eigenares van
het cafeetje of er mis
schien een vrije dag
was. Nee, nee, de school
is vandaag wel gesloten, maar dat komt,
doordat het water in het meer vannacht is
gaan stijgen. Dat betekent dat er een goe
de kans is dat de zalm komt en als in Ier
land de zalm naar boven komt, dat wil zeg
gen: uit zee óp naar het zoete water, dan
neemt de sportvisser zijn kans waar. De
meester was er zo een welaan, dan gaat
de school een dagje dicht.
Tot over zijn knieën in het water, stond
de meester in zijn lieslaarzen behendig zijn
kunstvliegjes over het wilde water te zwie
pen, op hoop van een zalm de grootste
vechter onder de vissen, de slimste en met
een de fijnste vis die je, waér ook ter we
reld, kan verschalken.
Niet iedere dag is een goede zalmdag.
zei de schoolmeester ons en omdat elke
dag wel een schooldag kan zijn, gaat de
zalm vóór.
'at een land dat Ierland éérst de
zalm. dan de kinderen. Een land waar
de eend bij de wet gerekend wordt tot de ver
keersdeelnemers (hij moet immers van land
naar water en andersom?). Een land waar
in bijna elk cafeetje wel een sportvissers
spreuk te lezen valt. Telkens weer andere
wijze woorden met oeroude gedachten,
die alleen ontsproten kunnen zijn aan het
brein van mensen die de tijd hebben om te
mijmeren, te denken en te filosoferen.
In de jacht op de koudbloedige slimmeri
ken ligt in Ierland voor de echte jagersman
de hoop op de allergrootste glorie: de
vangst van de smakelijke, oranje-rose ge
kleurde zalm. Het mag er eentje zijn van
een paar pond en toch.... vissersmannen
overal ter wereld zijr gelijk. Boven de
schouw van een oude Ierse herberg lazen
wij:
„I pray that God will send me
A fish so big that even I
When talking of it afterwards
May have no need to lie
fn alle hotels van Ier
land, waar sportvissers
tot de vaste gasten beho
ren, is in de bijkeuken, el
ke dag weer, het tableau
te zien van de jacht. Daar
liggen dan op een rijtje
de vangsten van de gas
ten, gemerkt met de naam
van de „catcher" en zijn
wens wat er met de vis zal gebeuren. De
meeste forellen worden de sportvisser de
volgende dag geserveerd bij het diner. De
zalmen gaan de weg van alleen het aller
fijnste vlees: de roker. Wie m Ierland een
zalm vangt laat hem roken en neemt zijn
buit als een kostelijke en kostbare „plank"
mee naar huis.
In zo'n bijkeuken worden onder de gas
ten van het hotel de eerste ervaringen uit
gewisseld. Hoe lang de zalm wel vocht, wat
de snoerdikte was en hoe hij tenslotte, na
vele malen op de drempel van de vrijheid
gelegen te hebben, op de wal kwam.
Daar in de bijkeuken zagen wij een oude
kolonel, ijzervreter uit de eerste wereld
oorlog, zijn drie zalmen verheerlijken, als
waren het zijn kleinkinderen in de wieg.
Zijn vangst was zo uniek dat naar de
oude dichtregel zelfs hij tegen niemand
behoèfde te liegen.
Een van zijn zalmen, de grootste, zou de
ereplaats krijgen in de jachtkamer van
zijn huis in Londen. Naar goed gebruik
krijgt de zalm de vlieg waarmee het dier
gevangen werd, in de lip en de vitrine
wordt gecalligrafeerd met de naam van het
viswater, dag en uur van de vangst, de
naam van de vanger en zijn begeleider, een
van die vele fameuze ghilly's, waarmee
men in Ierland ter visvangst gaat.
ee naar Parijs gin
gen ook de zal
men van George Popot;
op het vliegtuig naar
Wenen de zalmen van
de Oostenrijkse vlieg -
visser Kurt Moser en
voor Schiphol zat ten
slotte ook voor ons een
tienponder in de baga
ge.
Maar helaas, (het moet gezegd worden
dié zalm kwam rechtstreeks uit een deli-
catessezaak in Dublin. We hebben de zalm
menigmaal gevoeld, terwijl hij onze worm
aan de grote zalmhaak aan een vnaak-
proef onderwierp.
Maar nee, we hebben de strijd met de
zalm verloren. Een strijd tegen het onge
duld was het Elke keer als de zalm de
worm te pakken had (met korte tussenpo
zen de korte rukjes aan het nylon op de
top van de vinger) en wij de onweerstaan
bare neiging hadden toe te slaan, maan
de de ghilly: „Take it easy... give him
line..." en toch, telkens weer, waren we te
vroeg.
Zo vurig als de zalm op de vlieg springt,
zo geduldig, bij het indolente af, is zijn
proeven aan de worm. Als we beet had
den, zei de ghilly zonder ophouden: „Geef
hem lijn... geef hem lijn... doe niets, hele
maal niets... steek desnoods een sigaret op
en als je de peuk weggooit, voel dan nog
eens..."
Dat ls de strijd die een sportvisser uit dit
vlakke polderland te voeren heeft in de
wilde wateren van Ierland. Strijd tegen het
ongeloof in de ghilly, die al honderden zal
men ving en die precies weet hoe de zalm
millimeter voor millimeter worm „besab-
beld" terug geeft en opnieuw neemt en zo
minutenlang bezig kan zijn tot hij de hap
in de haak tenslotte waagt
„Sorry sir...", was het enige waarmee
de ghilly ons na afloop van de jacht kon
troosten. „Uw volgende keer in Ierland'
Elke reis naar Ierland is voor de sport
visser een kans op een zalm, maar ook
niet méér dan een kans. Wie in dit geluk
zalige hengelaarsparadijs langs de stro
men trekt, moet eerst wijs worden, wijs
als de Ieren zelf met hun fijne gedachten
over tijd en rust. Wie ook maar een ietsje
van het jachtige leven meeneemt naar dit
eiland van de tijd, vangt nimmer een
zalm en zal, zoals wij, „the biggest fighter
in the world" alleen gerookt uit een winkel
kunnen meenemen en dan voor flink
geld...
jVog even hebben wij uit
een winkel in Ierland
het jaarlijks spektakel der
sportvissers gezien, name
lijk het wereldkampioen
schap zoetwatervissen met
vaste hengel.
Dat is inderdaad een
spektakel - interessant en
gezellig al zal men in zo'n
hengel aars-cup-fin al ten
aanzien van de vangsten nooit de hoog-
Le professeur de pêche, George Popot,
raadsman voor tienduizenden kiene
hengelaars in Frankrijk, door zijn arti
kelen tn de vakbladen. Niet alleen zijn
bijzondere hengelaarstechniek imponeert,
het is vooral zijn kennis van bodem en
water en zijn feeling door te dringen in
de men zou haast zeggen: psyche ran
de vis
Deze, met insignes uit vele hengel-
sportlanden getooide Oostenrijker,
Kurt Moser, is de pendant van Popot in
die gebieden van Midden-Europa waar bij
voorkeur de forel en de zalm met de
vlieg worden verschalkt.
Wamen met enkele sportvissers uit
Duitsland. Oostenrijk, Ierland en Ne
derland zijn we met deze Popot door
Ierland getrokken, langs woeste beken, snel
stromende rivieren, grote en kleine meren,
om tenslotte in de befaamde zeegolfstromen
van dit oceaaneiland op „grofwildjacht" te
gaan de haaien en roggen.
Overal hebben we het even geprobeerd
met de spinners (de vlieghengel-specialisten
met de vlieg uiteraard), met de worm en
op zee met makrelen aan de haak.
De Ieren in ons gezelschap hebben zich
eigenlijk aan deze bliksemtrip van sportvis
sers geërgerd. „When God made time, He
made a lot of it", zegt men in Ierland en
dat geldt speciaal voor de jacht op vis.
Niets is in Ierland „eventjes". Zo dachten
de Ierse forellen, de brown trouts en de
sea trouts er kennelijk ook over, evenals
de beroemde zalm. Zij lieten zich pas dan
verschalken als de concentratie van de sport
visser een hoogtepunt bereikte en dat is
vaak een kwestie van tijd. Aan iedere
vangst moet een „warming-up" vooraf gaan,
een tijdje van bezinning en dan pas kan
de concentratie plaats vinden.
Ja, zo vist men in Ierland. Daar is
en zo behoort het ook te zijn de sport-
visserij te vergelijken met te onzent het
weidelijk jachtbedrijf waarbij het er op aan
komt het dier te kennen, het op te zoeken,
het „aan te spreken" en het de kans te
geven.
„Dont change a win
ning team" mag een
vuistregel zijn voor de
managers van een suc
cesvol voetbalelftal
in de sportvisserij gaat
't niet op. Dat zegt ten
minste George Popot,
die onder de miljoenen
sportvissers in Frank
rijk even bekend is als
de grote modekoningen
der haute couture.
„Change the winning bait" verander
van aas, ook al heb je gedurig beet, is het
principe van dit Franse hengelfenomeen,
dat nota bene een Frans record vestigde op
een Ierse rivier (de Blackriver, op één dag
143 kilogram witvis). Zijn uitgangspunt is
dat niets in de hengelsport absoluut is. Wat
's morgens om negen uur een voortreffelijk
plaatsje kan zijn en een eminent aasje, is
een uur later niets meer.
George Popot zal ook nooit zeggen: de vis
bijt niet, maar altijd vragen: waarom bijten
ze niet? „Het geldt voor iedere vis, dat je
zijn eetlust moet opwekken, dat je hem zelfs
tot eetlust moet dwingen, tarten. En dat
lukt nooit met een „winning bait". Op een
gegeven ogenblik laat de vis het aas, waar
mee de visserman zo'n geweldig succes denkt
te hebben, schieten", aldus Popot.
Er zijn er misschien die zeggen: Popot
kan ons nog meer vertellen, maar een feit
is, dat zijn artikelen die hij voor de vak
bladen in Frankrijk schrijft over duizend
en-één belevenissen van een sportvisser, met
een graagte, als waren het de uitslagen van
de renbaan Longchamps, worden gelezen.
W/ij ontmoetten deze klei-
ne corpulente Frans
man - niettemin in woord
en daad rap als kwik -
onlangs in het paradijs
der sportvissers: Ierland.
Een speciaal comité van
Ierse sport broeders had
hem bij zijn aankomst uit
Parijs welkom geheten.
Ja, Popot betékent wat in de sportwereld.
Hij is het „Cruyfje" in het wereldje van
de jagers onder water. Wat Popot over vis
sen zegt, is bijna evangelie en als hij zijn
spinners over het water laat flitsen uit
de pols, de elleboog of de schouder, al naar
gelang Popot zijn doel kiest kijkt ieder
een even op óm dèt te zien.
Sportvissers die hem goed kennen, in
Frankrijk zowel als daarbuiten, zeggen dat
George Popot al méér van de sportvisserij
is vergeten, dan anderen samen ooit te we
ten zullen komen.
Hij zou full-prof kunnen zijn in deze
sport, als er tj^minste een boterham in te
verdienen viel. Maar omdat de sportvisserij,
zelf» In het land der grote pikeurs, Frank-
..jK, nog steeds meer geld kost dan op
brengt, is Popot particulier chauffeur van
een Franse groot-industrieel. En „omdat
mijn baas zelf gek is van vissen, gunt hij
mij m'n pleziertje ook", vertelde George Po
pot ons glimlachend.
Dit jaar was hij weer in Ierland, gaat
binnenkort naar Zweden, Finland en Brits
Columbia. Vorig jaar viste hij in Canada
en mogelijk vindt hij nog een gaatje voor
Holland, waar een groep sportvissers be
nieuwd is van hem iets te horen over zijn
grote specialiteit de vangst van snoek
baars.
