usso)
JEsso) service
gaat steeds
verder
Voor twaalf jaar oude moord
20 en 10 jaar cel geelst
Een week in bed voor de vrede
h
imm 200:
Hf'StSarKWs
Vrouw had het
slecht bij
haar man en
greep daarom
naar de bijl
Henk Drost's
moordenaars
veroordeeld
porseleinen
gSSS&f.-e®
Het mysterie van de verdwenen caféhoudster
Vogelslachting
door vergif
Agenten werden
beschoten met
eigen pistool
Duur foutje
Echtpaar Lennon ziet niets van Amsterdam
Daarvoor is het
hier de juiste
omgeving
saSjawS-ïss-
9
VECHTPARTIJ
BITTER
TIJDSCHRIFT
IN THEORIE
VERSTOPT
ELASTIEK
Ze zijn er weer:
Tulpen! Massa's.
Dagelijks vers
van de veiling.
Gezellig zo'n bos.
Een kleine kleurexplosie
in uw huis.
HEVIGE RUZIES
ZWIJGGELD
BLOOT GEGEVEN
BIJ INNING VAN
GELDBOETE
US PLOEGJES
HELE OPGAVE
Pagina 15
WOENSDAG 26 MAART 1969
ADVERTENTIE
DEN HAAG Een hevig gevecht op
de publieke tribune van de Haagse
rechtbank vormde gisteren het einde
van de berchting van de 36-jarige Wil-
helmina T.
Zij had op 3 januari haar man J. van
Eek met een zware bijl op het hoofd
geslagen, overigens zonder hem ernsitg
te verwonden. De officier van Justitie
eiste acht maanden gevangenisstraf,
waarvan drie maanden voorwaardelijk,
een proeftijd van drie jaar en reclasse-
ringshulp van het Leger des Heils
Op de tribune waren ongeveer twintig
mensen van wie ruim de helft aan het
gevecht deelnam. De inmiddels te hulp
geroepen gemeentepolitie wist de ruzie
makers uiteen te drijven. De aanleiding
voor de vechtpartij is onbekend. Tijdens
de rechtzitting bleek de hakpartij met
de bijl niet zo maar uit de lucht was
komen vallen. Volgens getuigenverkla
ringen had het slachtoffer zijn vrouw
jarenlang agressief behandeld. De pre
sident noemde o.a. het afranselen met
een riem, het dreigen met een gloeien
de pook, het openzetten van de gaskraan
en daarna spelen met lucifers en het
van de trap willen gooien.
Hoewel de verhouding daardoor ui
termate bitter was geworden verklaar
de Wilhelmina T. gisterochtend nog
niet besloten te hebben definitief met
haar man te zullen breken. Uit het
psychiatrisch rapport bleek dat de
vrouw op het moment van de hakpartij
sterk verminderd toerekeningsvatbaar
moest worden geacht. Als man en
vrouw straks weer bij elkaar leven, ver
wachten de psychiaters opnieuw ern
stige moeilijkheden. Mede daarom vond
de officier, die de vrouw schuldig acht
te aan poging tot zware mishandeling
het beter haar voorlopig nog niet in
vrijheid te stellen.
ROTTERDAM De rechtbank in
Rotterdam heeft gistermorgen de 24-
jarige Joop D. uit Doetinchem en de
21-jarige Johan van 't H. veroordeeld
lot anderhalf jaar gevangenisstraf met
aftrek en terbeschikkingstelling van de
regering.
De rechtbank achtte bewezen, dat de
twee jongens in december 1965 de 21-
jarige Henk Drost uit Harderwijk in
Stockholm hadden vermoord.
Joop D. was niet aanwezig bij de
uitspraak gistermorgen. Hij had laten
weten dat hij het uitspreken van het
vonnis niet wilde bijwonen.
Het vonnis van de rechtbank was ge
lijk aan de straf die de officier van
justitie een week geleden had geëist.
AFFERDEN In de bossen en vel
den bij het Noordlimburgse Afferden
zijn honderden dode vogels gevonden.
Zij zijn waarschijnlijk vergiftigd
doordat een boer gerst met parathion
op zijn akkers heeft gestrooid om de
talrijke houtduiven kwijt te raken.
Er zijn ten minste honderd houtdui
ven, vier buizerds en talloze spreeu
wen, geelgorzen en kauwen omgeko
men. De politie heeft gewaarschuwd de
dode vogels niet op te eten.
Ook enkele jaren geleden stierven
rondom Afferden talloze vogels door
vergiftiging.
AMSTERDAM „Als het lijk niet is gevonden en je bekent niet, dan kun
nen ze je niets maken", hadden medegedetineerden Gerrit S. (45) en Wil van
H. (53) in het huis van bewaring verzekerd. Inderdaad was het lijk van de 56-
jarige caféhoudster Betje Schevenhoven uit Amsterdam nooit gevonden nadat
zij in de nacht van 16 op 17 oktober 1956 was verdwenen.
schikte nog over aanvullend bewijs in
de verklaring van Gerrits eerste vrouw,
Greet op de zitting afwezig omdat
ze een alcohol-ontwenningskuur volgt
die had verteld het geld 's nachts
in een dergelijke portefeuille te hebben
geteld.
Volgens haar, was Gerrit thuis geko
men met de mededeling: „Ik heb haar
een kelereklap gegeven" en had Wil
bebloede kleren gehad.
Inderdaad ook ontkenden Gerrit en
Wil gisteren voor de Amsterdamse
rechtbank iets met die verdwijning te
maken te hebben. Toch eiste de offi
cier van justitie, mr. J. H. Bergsma
tegen Gerrit twintig jaar gevangenis
straf en tegen Wil tien jaar, allebei
met aftrek van voorarrest.
Het tweetal in de verdachtenbank had
zich immers niet altijd aan de in het
huis van bewaring genoemde „voor
waarden" gehouden: beide hadden na
hun arrestatie een bekentenis afgelegd.
Die hadden ze later wel ingetrokken,
maar de officier van Justitie vond het
op zijn zachtst gezegd opvallend, dat de
bekentenissen allerlei bijzondere de
tails gemeen hadden gehad.
Gerrit vertelde zijn bekentenis te heb
ben gebaseerd op gegevens uit een tijd
schriftartikel over spoorloos verdwe
nen Nederlanders. „Ik heb alleen be
kend omdat er andere zaken van mij
op verjaren stonden. Ik dacht: dan houdt
de justitie zich hier voorlopig mee be
zig".
„O, u dacht dan zal ik maar eens een
moord bekennen", merkte de president,
mr. B. van der Waerden, met ijzige iro
nie op.
Die andere zaken, waarover Gerrit
het had, zouden te maken hebben met
een Amerikaan, die bij Wil onder de
auto was gekomen. Hij zou Wil toen
hebben geholpen het lijk te laten ver
dwijnen. „Dat is een misdrijf waar
maar zes maanden op staat en dat bo
vendien allang was verjaard", hield
de officier hem later voor.
Gerrit was, toen hij de bekentenis
aflegde, gearresteerd voor een andere
zaak: diefstal en smokkel van het op
wekkende middel preludine, maar dat
kon niet meer verjaren, want daarvan
was de vervolging al begonnen.
„In theorie is het mogelijk dat ze hun
verhaal samen hebben verzonnen of ge
lezen, maar Gerrit zegt dat hij 't bij de
politie helemaal alleen spontaan heeft
verzonnen. Ik ben een goedgelovig
mens, maar dat gaat me te ver", aldus
mr. Bergsma.
Wil had bekend dat hij als barkeeper
op het Thorbeckeplein had kennis ge
maakt met Gerrit, een monteur die in
zijn vrije tijd aan het wedden op paar
den en roulettespel deed. Toen zij eind
1958 allebei op zwart zzaad zaten, was
het plan gerezen Betje, die na het slui
ten van haar café altijd nog in de bar
waar Wil werkte, wat kwam drinken en
die altijd veel geld bij zich placht te
hebben, van haa: geld te beroven.
Volgens de bekentenis, hadden ze be
sloten dat Wil haar op een avond na
twaalven een lift zou geven als zij vol-
genshaar gewoonte bij het Centraal
Station op de tram naar het Thorbecke
plein stond te wachten. Gerrit zou dan
verborgen achter de voorbank in de au
to liggen en haar onderweg neerslaan
met een stuk ijzer.
Zo was het ook uitgevoerd, naar Wil
bij de politie en de rechter-commissa-
ris had verklaard. Betje was bloedend
in elkaar gezakt. Buiten Amsterdam
hadden ze haar op de achterbank ge
legd en hadden ze besloten haar in de
duinen van Bloemendaal te begraven.
Volgens de bekentenis van Wil had Ger
rit daarvoor van huis al een schop
meegenomen.
In de bekentenis, die Gerrit had af
gelegd, werd dat bevestigd, in zoverre
dat Gerrit had verteld, dat ze alleen
Betj es tas hadden willen roven. Hij
had pas geslagen toe Wil had ver
zuimd zo stug te remmen dat zij naar
voren zou zijn geschoten en bewuste
loos zou zijn geraakt.
In beide verklaringen stond dat de
portefeuille die ze achteraf uit de tas
van Betje hadden gehaald, met een
elastiek was dichtgebonden geweest.
(Volgens de verdachten hadden zij er
zestienhonderd of tweeduizend gulden
in gevonden, maar een familielid van
tante Betje meende te weten, dat zij
ook twintig mille bij zich had gehad
voor de aankoop van een hotel).
De officier vond het elastiek om de
portefeuille typisch een detail, dat men
moest weten om het overeenkomstig de
waarheid te kunnen verklaren. Hij be-
ADVERTENTIE
En zonder bloemen
Is het toch eigenlijk
maar een kale boel.
Greet had in 1967 na hevige ruzies
gebroken met Gerrit en dat was hem
fataal geworden. Hij was immers in pa
niek bij allerlei kennissen, onder wie
een tante van hem, aangekomen met de
mededeling: „Nu gaat Greet vast de po
litie vertellen, dat ik Betje heb ver
moord".
Aan sommige kennissen had hij erbij
verteld, dat hij inmiddeld het lijk van
Betje weer had opgegraven en haar
beenderen elders had weggegooid. Dat
zou verklaren waarom de politie bij alle
gegraaf op de plaats, die Gerrit
aanvankelijk had opgegeven en op de
vlak daarbij gelegen plaats, waar een
verloofd paartje destijds in het donker
twee mannen hadden zien slepen met
een vrouw, geen enkel resultaat had
den geboekt.
Aanvankelijk had Gerrit het gevaar
nog weten te bezweren. Via een broer
van Greet had hij met haar een con
tract gesloten één getuige had het
zelf gezien dat zij 20 mille ineens
en daarna nog maandelijks duizend gul
den zou krijgen tot een totaal van
45.000 gulden, als zij maar niet naar
de politie zou gaan.
Tegenover al dat belastende materiaal,
stelde Gerrits verdediger, mr. K. Haase,
enkele getuigen die aannemelijk moes
ten maken dat Greet Gerrit een kunst
je had willen flikken", omdat hij een
verhouding met een andere vrouw was
aangegaan.
Eén van deze getuigen was enkele
dagen geleden gearresteerd op verden
king van wapenhandel. Bij hem, zo
onthulde de officier, waren uit het huls
van bewaring gesmokkelde brieven van
Gerrit gevonden waarin Gerrit vroeg
bepaalde getuigen te zoeken voor een
alibi. Daarbij had hij zelf een keus ge
boden uit een reeks van mogelijke ver
klaringen die de getuigen moesten af
leggen.
„Gerrit heeft zich daarmee bloot ge
geven", aldus de officier, die Gerrit en
Wil schuldig achtte aan gekwalificeer
de doodslag, doodslag dus met het doel
hun roof onontdekt te laten.
Hij geloofde niet dat Wil aan het do
den zelf had meegedaan en hij zag in
hem een man die maar nauwelijks kon
lezen en huizenhoog opzag tegen de veel
intelligentere Gerrit een meeloper.
Daarom vroeg hij voor hem ook maar
de helft van de straf, die hij eiste te
gen Gerrit, een man, die bij een vecht
partij in het door hem geleide speelhol
al eens iemand had doodgeschoten.
„Zo'n levensgevaarlijke man mag
voorlopig niet in de maatschappij terug
komen".
EINDHOVEN Twee Veldhovense
politie-agenten zijn gisterochtend met
hun eigen pistool beschoten, toen ze
bü de 23-jarlge A. P. een boete van
driehonderd gulden kwamen innen.
Toen de agenten aanbelden was P.
in gezelschap van vier mannen die de
agenten aanvielen, de al getekende
kwitantie uit hun handen rukten en
een pistool en een gummiknuppel af
pakten.
Met een revolver in de ene hand en
een pistool in de andere, sommeerde
de twintigjarige Eindhovenaar M. H.
de politie te verdwijnen. Toen hij een
paar keer schoot, lieten de agenten
zich op de grond vallen en voerden de
jongen naar buiten.
Daar werden de agenten aangevallen
door de achttienjarige A. de L. Een
van de agenten gaf De L. met een re
volver een klap op het hoofd waarop
de jongen in elkaar zakte.
De revolver ging per ongeluk af
maar trof niemand. P. H. en De L.
zijn opgesloten. De anderen zijn voort
vluchtig
DEN HAAG Een foutje heeft
ruim honderd middenstander? een ex
traatje van de Stichting ontwikkeling
en sanering opgeleverd. Dat kostte de
stichting 37.500 gulden.
Dit heeft minister De Block (Econo
mische Zaken) gisteren gezegd in ant
woord op vragen van het Kamerlid W.
Kremer (CPN). Er is een vergissing
gemaakt bij het berekenen van de uit
keringen, die de middenstanders uit
het fonds krijgen. Het teveel betaalde
zal in de uitkeringen over 1970 worden
verrekend.
JOHN LENNON Beatleheeft zijn
zin gekregen. In het Amsterdamse
Hilton hotel hebben hij, zijn kortelings
in Gibraltar tot zijn vrouw gelegali
seerde vriendin Yoko Ono en de Ne
derlandse pers de „gebeurtenis" ver
oorzaakt, waarvoor het echtpaar Len
non feitelijk naar Amsterdam was
gekomen. Om in termen van Yoko
Ono te sprekenwaren de vibraties op
golflengte van de wereld in spectacu
laire mate aanwezig.
Het begint 's middags al ruim voor
de afgesproken tijd van twee uur.
Buiten staan enkele tientallen aanbid
ders de vorige avond om zeven over
half twaalf (tijd van aankomst van de
Lennons) waren het er maar negen.
Nu verschijnt Yoko Ono even voor het
raam, in witte pyjama. Ze zwaait niet.
Om twee uur mag de pers naar bo
ven; niet naar de presidentiële suite
(kamer 902), maar één verdieping ho
ger, naar de kamers 1001 en 1002.
Daar geeft Bovema-dlrecteur Hans
Boskamp een snelle regie van de ge
beurtenis.
Hij zegt: „Als jullie allemaal even
in één kamer komen kan ik uitleggen
wat de bedoeling is; het is voor mij
ook nieuw. We doen het zo: eerst alle
filmmensen. Hoeveel zijn er dat? Vijf?
Dan de dertig fotografen, in ploegjes
en daarna de journalisten.
We hebben er de hele middag voor.
Om in theatertermen te spreken, we
hebben beneden een enorme set opge
bouwd; het Hilton is niet meer te
herkennen".
Hans Boskamp zegt ook dit: „Het
verzoek was totaal incognito te ko
men. Gelukkig heb ik ze ervan weten
te overtuigen dat het beter is de hele
Nederlandse pers te ontvangen om
daarna een beetje rust te kunnen heb
ben. Het enige, dat ik heb gehoord, is
dat ze zeven dagen in bed willen blij
ven".
Het systeem werkt perfect, aange
vuld met drie controleposten. Maar
tenslotte wijkt dan toch de deur van
kamer 802, alsof daarachter de kroon
juwelen te bezichtigen zijn.
Hoewel het niet de kroonjuwelen
zijn, is het beeld toch fascinerend. De
zitkamer is leeggehaald. In die lege
ruimte staat tegen het raam dat Am
sterdam op z'n mooist laat zien, een
twepersoonsbed. Daarin (voor de kij
ker links en met de rug naar het
raam) John Lennen en rechts Yoko
Ono. Gehuld in uniforme witte pyja
ma's met een witte tulp in de borst
zak.
Rechts geeft een door Bovema
neergezette platenspeler sitar-muziek
weer van Ravi Shanka. Verder veel
bloemstukken en een fruitmand. Aan
de muren en op het raam door de fa
milie Lennon zeif aangebrachte kre»-
ten als Hair Peace, Bed Peace, I love
Yoko, I love John en handafdrukken.
De bezoeker wordt verzocht om voor
het bed op de grond te gaan zitten. Dan
ontwikkelt zich een verward vraag en
antwoord spelletje waaruit hier enke
le flarden.
Over het waarom van zeven dagen
in bed liggen. Hij: „Zeven dagen ja,
voor de vrede". Zij: „Het is onze ma
nier om te protesteren tegen geweld".
Over de keuze van Amsterdam om in
bed te liggen.
Hij: „Het is een van de belangrijkste
jeugdcentra; alleen die nemen de vi
bratie op".
Een beeld van de ietwat tumul
tueuze persconferentie die Beat
le John Lennon en zijn jonge vrouw
Yoko Ono dinsdagmiddag gaven in
hun suite in het Amsterdamse Hil
ton hotel.
O
Zij: „Een enorm vitale jeugd".
Hij: „We geven Holland de kans ons
te zien".
Zij: „Hier zijn mensen die dezelfde
gevoelens hebben als wij. Wij zijn deel
van de wereld en alles wat we doen is
deel van de wereld. Wij zijn een soort
vibratie".
Een ander flard. Hij: „We zijn zeven
dagen Beatles-free (zonder Beatles),
daarna moeten we nog vier nummers
doen voor onze nieuwe lp, die in de zo
mer uitkomt. We waren eerst vier da
gen in Parijs en toen in Gibraltar om
te trouwen.
Dat was een erg emotionele gebeur
tenis, romantisch en zo. Toen weer te
rug naar Parijs, dat was een chaos.
En nu hier, dit is een gebeurtenis".
Zij: „Alles wat we doen is happe
ning, zelfs als je hoest heb je contact
met de wereld. Wij willen contact met
mensen die dezelfde ideeën hebben".
Speenhoff zou zeggen: „Dit is geloof
ik gezwets doch dat bemerken wij niet
(vrij naar Carmiggelt)".
De zeven dagen in bed voor de vrede
blijkt voor John Lennon nog een hele
opgaaf. Hij zegt: „Het is moeilijk in
bed te blijven; het is moeilijk zelfs in
één kamer te blijven.
Maar ik heb dat tijdens de meditatie
in India een beetje geleerd. Het is als
een steen in het water gooien; de krin
gen hebben een beetje effect op de we
reld, op het universum".
Hans Boskamp wil een eind maken
aan het gesprek: „Er wachten nog
meer groepen", maar John Lennon
zegt: „Laat ze toch krijgen wat ze heb
ben willen".
En dus duurt de brokkelige monoloog
voort. Qver de produktiemaatschappij
Apple van de Beatles, die slechts door
een zakelijke reorganisatie van de on
dergang is te redden, over image en
ook over het effect van deze monoloog.
Hij: „Het ergste dat kan gebeuren
is dat er om wordt gelachen". Zij:
„En is het niet enorm noodzakelijk in
de wereld dat er gelachen wordt". Hij:
„We gooien een steen in het water en
wachten af".
En dat doen ze, zeven dagen in bed.
2p porseleinen rocrk)es m-
R kopje. 2^enjpiakken,nie^
j» sturen, geett ^J neemt n het
m Tegehjkmet de P°hcteelfde geld.
Vopje mee. voo kopjes?
EÉffl f7:201 WiltmaJjMP»„en ine^s.
TBr Neem dan e*n P korrelkoffie,
Nescafé korrelkofiic«# w u watlangej
strekt. arr' —"—TT——.
heeft zelfs
Nescafé
unog
*orreIko/Jie ..k)ordevoI Nescafé °'euwc
