Zakgeld voor
de huisvrouw
igenlijk
belachelijk
Examens gaan „op de helling
._Jlel
an zovee
mooier
Borduurder
Prazul Patel
ontwerpt
Offermans
couture- en
confectie-
collectie
Vrouwen
zijn molliger
„Haute coiffure de la chaussure"
DUITSE RECHTER ZIET
HET ANDERS, MAAR:
Nieuwe collectie
van Holthaus
IS ei
DITMAAL VROLIJKER KLEUREN DAN IN HET AFGELOPEN SEIZOEN
KBPM m «■MiHWPfS!
yif w
Prix de Joke voor
CRV-televisie
Kr
Slagroompuii ten
Onderschat
„Zoals vroeger
Niet te verkopen
Erekwestie
Irrit;
ant
Dak lekt
Exotisch
Tegenzi
De
Moet een (huis-)vrouw zakgeld hebben? „Ja", heeft het Landgericht in
Düsseldorf gezegd. De Duitse rechter vindt dat een vrouw, die uitsluitend
in het huishouden werkzaam is, van haar man zakgeld kan verlangen en
wel drie tot vijf procent van zijn netto maandsalaris. Met dit geld moet zij
dan „haar persoonlijke behoeften" bekostigen, zoals de kapper, de aanschaf
van schoonheidsmiddelen of het bezoek aan een lunchroom.
Geen enkele Nederlandse rechter heeft zich nog met dit probleem hoeven
bezig houden, maar duizenden vrouwen in ons land zouden wel graag „zelf
een centje in de hand hebben".
Is zakgeld hier de juiste manier? Directer gesteld: Heeft de Nederlandse
huisvrouw recht op zakgeld?
AMSTERDAM Ook de Amster
damse couturier Dick Holthaus
heeft zijn nieuwe collectie weer ge
toond. Hieronder twee modellen er
uit:
Een (huis)-vrouw zakgeld? Bela
chelijk. Het zou bovendien 'n
•xtra zijn, dat ergens vandaan moet
konien en als we vooruit even vast
stellen dat de man voor dat zakgeld
niet hoeft te gaan bijverdienen, dan
moet er dus op iets anders bezui
nigd worden. Je kunt een gulden
nu eenmaal maar één keer uitge
ven en als ik het even opmerken
mag: ik dacht dat een getrouwde
vrouw de leeftijd van zakgeld te
boven was. Waarbij ik meteen wil
zeggen dat ik zakgeld voor een man
er z ij n mannen die het krijgen
ook lachwekkend vind.
Kijk, die Duitse rechter zegt, dat
een vrouw van haar zakgeld kos
ten voor de kapper, de lunchroom
en de potjes crème moet betalen.
En al die vrouwen die nu géén zak
geld hebben? Waar betalen die dan
de kapper, de lunchroom en de
potjes crème van? Nou dan, dan
verandert er toch niets. Dat komt
toch ook uit meneers portemon-
naie?
We zijn dus even duidelijk: het
gaat om vrouwen die alleen het be
roep van huisvrouw uitoefenen. Ge
trouwde vrouwen, zonder baan dus.
Ga maar eens kijken 7.0 rond het
uur van elven in de ochtend of te
gen half vier in de middag in de
lunchrooms van de grote steden.
Daar zitten de dames en het
wordt ze van harte gegund, daar
niet van met de slagroompunten
en de koffie met slag te babbelen
over de lijn. Dat wordt dan toch ge
woon van het maandelijkse „bud
get" betaald, of dat nu huishoud
geld of anders heet.
En al die lipsticks, poederdinges.
oog-make-up en haarstukjes, waar
betaalt de getrouwde vrouw die geen
baan heeft ze dan van. wanneer het
niet van datzelfde budget is? De
kapper: van hetzelfde laken een pak.
Er zijn heel veel Nederlandse
vrouwen met envelopjes. Ik geloof
zelfs, dat Nederland het enige land
is waar je dozen kunt krijgen met
vakjes die opschriften dragen als:
Vakanite, kleding, gas en elektra;
schoenen, verzekering en... jawel:
begrafenisfonds.
Nu gaat mevrouw Hupsema een
nieuwe voorjaarsjurk kopen en ze
neemt zeventig gulden mee uit het
vakje „kleding". Nou, dan is ze er
toch ook? En als ze er voor dal
feestje mooi uit moet zien en ze
staat bij de kapper af te rekenen,
dan zal dat wel uit de gewone (huis-
houd)-portemonnaie gaan.
Er zijn veel vrouwen die zeggen:
..Ik zou wel eens wat geld voor me
zelf willen hebben". En tegen de
vriendin zeggen ze erbij: „Zoals
vroeger, weet je wel, toen ik nog op
kantoor zat".
Jawel, maar mevrouw zit nu niet
meer op kantoor en als we de zaak
toch zakelijk bekijken: ze woont nu
ook op kosten van meneer. Meneer
betaalt het verwarmen van het huis,
het gas, het licht, het eten alles.
En mevrouw kan met haar bon
netjes en punten, met haar legt
flessen en potjes waarop nog wèl
statiegeld zit en met al die „voor
deeltjes" best een potje maken, wan
neer ze daar zo'n behoefte aan heeft.
„Ja, maar, het is zo heerlijk om
wat zakgeld te hebben dat je zo
maar aan iets leuks kunt uitgeven".
Er zullen genoeg vrouwen zijn die
deze woorden willen onderstrepen.
Nogmaals: aan mij is die handel
niet te verkopen, zoals die winkelier
zei. De vrouwen kopen nu toch ook
„iets leuks", zonder zakgeld?
Ik vind zakgeld iets voor kinde
ren, die nog op school zitten die
in elk geval zelf nog niet verdienen.
En zo gauw ze zelf wel verdienen,
moet het zakgeld-tijdperk ophouden.
Er zullen heus vrouwen zijn die
het niet met me eens zijn. Dat hoor
ik dan wel.
|Ae Duitse rechter heeft de vrou
wen onderschat. Hij heeft ken
nelijk te maken gehad met vrouwen
die zeer hechtten aan een regelma
tig kappersbezoek en het zitten in
een lunchroom, maar daarvoor niet
het geld kregen.
Nu had die rechter toch moeten
weten, dat een vrouw, wanneer ze
zoiets per se wil, in dat geval wél
naar de kapper gaat en cosmetica
aanschaft. En dan 's avonds man en
kinderen een droge boterham voor
zet om de noodklok te luiden. Het
zal die man, wanneer hij na drie
avonden met boterhammen tegen 't
plafond springt, heel erg duidelijk
zijn dat mevrouw „er niet komt" en
dat er meer geld nodig is, wil hij er
een vrouw op na houden.
Ik heb dan ook tot nu toe alleen
gehoord van mannen die zakgeld
krijgen. Zij staan hun hele salaris
af aan hun vrouw. Dat lijkt op een
brevet van onvermogen, want men
mag toch aannemen dat een man
zijn zelfverdiende geld kan beheren
en daar „als man" ook nog 'n soort
ere-kwestie van maakt.
Niettemin zal dat zakgeld voor
mannen wel eens uit noodzaak ge
boren zijn. zoals er ook wel vrouwen
zullen zijn die finacieel erg strak
moeten worden gehouden („Gat in
de hand").
Maar iedere vrouw, ook zij die al
leen een huishouden regelt en zelf
geen inkomsten heeft, hééft geld in
handen: het huishoudgeld.
De hoogte daarvan zal zij zelf.
door ervaring wijs geworden en in
overleg met haar man, hebben vast
gesteld. Men mag aannemen, dat zij
van dat huishoudgeld ook twee of
viermaal in de maand de zevenen-
eenhalve gulden voor de kapper kan
betalen, wanneer uit datzelfde potje
ook het haar knippen van de kin
deren wordt bekostigd.
Maar protesten zijn altijd voor
handen: „En de lipsticks dan, de an
ti-rimpel crème voor de ogen, de
deodorants, de speciale stukjes bad-
zeep, de flesjes lotion of een flacon
schuimbad? Dan komen we er niet
met ons huishoudgeld en we mo
gen toch wel iets voor onszelf?"
Natuurlijk mag een vrouw „iets
voor zichzelf". Geen man die bezwa
ren maakt omdat zijn vrouw er
(voor hem, mag hij aannemen) leuk
wil uitzien. Dat zoiets geld kan kos
ten, weet zo'n man ook wel.
En daarom zal er met dat nood
zakelijke „iets" van een vrouw ook
wel overal rekening worden gehou
den bij het vaststellen van de hoogte
van het huishoudgeld.
Want het moet voor een man ont
zettend irritant zijn, om steeds weer
te horen dat het huishoudgeld ontoe
reikend is op een bepaald moment
(Ondoordachte stappen van me
vrouw?) en dat hij rekeningen onder
zijn neus krijgt van lingeriezaken,
kapper, schooheidsspecialiste of de
schoenmaker.
Een imitatie-slangenleren vest,
gedragen over een jersey
broekpak.
Maar zakgeld nog eens apart
naast het huishoudgeld? Misschien
kan een man zoiets de ene maand
wel missen, de andere maand is er
een lek in het dak en dan kan het
niet.
Maar stel, dat er in dit land een
vrouw is die het wèl krijgt, naast
haar huishoudgeld. En drie tot vijf
procent van het maandsalaris van
de man.
Zij zal er niet meer op hoeven re
kenen dat die man ineens met een
grote bos tulpen voor haar staat,
haar op een gekke dag een flesje
parfum cadeau doet, of tersluiks
met een briefje van 25 gulden wap
pert onder het mompelen van „Hier.
om iets leuks te doen voor jezelf''.
Helemaal niet. Want daar heeft ze
dan toch geld voor?
Een camelkleurige grove whip
cord mantel, in twee rijen uit
gevoerd met epauletten.
«wllit l
Van zuivere zijde vervaardigt
japon.
In de afgelopen drieëntwintig jaar heeft de Nederlandse couturier Ferry Of
ferman niet minder dan 91 collecties samengesteld. Hij is nu 62 jaar. nog
springlevend naar hij zelf zegt, maar toch niet fit genoeg om alles alleen te
blijven doen. De 27-jarige Prazul Patel, die al, sinds hij naar onze westerse
begrippen volwassen werd, voor Offerman werkt, ontwerpt nu de hele cou
ture- en confectiecollectie.
Een japon van zuiver zijden
organza.
Avondjapon van handbeschilderde
zijde, werk van Offermans rech
terhand, de 27-jarige Prazul Patel.
Een japon van verschillende
kleuren nylon.
Ferry Offerman. die gebruik
maakt van een elegante zwarte wan
delstok zegt: „Het blijft mijn zaak.
Ik blijf de man achter de schermen
en ik zal me vooral met de confectie
bezig houden."
Prazul Patel (een kleine, exotische
figuur) was de eerse die avondjur
ken beschilderde en hij is van oor
sprong een kundig borduurwerkma
ker.
Die borduursels zijn er nog steeds,
«chuine strepen of medaillons va
veelkleurige kralen op avondkleren
en ceintuurs en oorhangers die pas-
se bij de gebloemde voile stoffen.
Het huis Offerman blijft, ondanks
de verandering van de zakelijke ont
werpen, agestemd op dames met een
hoge bankrekening. In de confectie
collectie komen echter eenvoudige
jurkjes voor vanaf ongeveer tachtig
gulden.
De kleuren in de couturesfeer zijn
vrolijker dan het afgelopen seizoen
er is veel wit, rood en marine, en
pasteltinten, groen. oker. grijs en ro
se. De Franse stoffen die Patel ge
bruikt zijn zijde, linnen, katoen er
wol.
de helft uit avondkleding bestaat.
Hier is veel wit. veel gebloemd en
veel gestippelde voile of arganza. met
volants langs de zoom en aan de
mouwen of met aangerimpelde zij
den rokken.
De invloed van Parijs in deze sec
tor is vooral te merken uit een
patchwork jurkje van genopte nylon,
dat uit 27 stukjes van roze, paars en
oranje in elkaar is gezet.
Mantels hebben nogal veel details
zoals zakken en rugpandjes ter hoog
te van de schouderbladen. Met een
soort „tegnzin" (omdat het zo in de
mode is) worden ook broekpakken
gemaakt. Het zijn niet de slechtste
modellen in de collectie, die voor
Jaap 'Molenaar en Leo Moen beiden
erbonden aan de NCRV-televisie.heb-
ben van het 1-april-genootschap de Prlx
de Joke gekregen voor hun programma
.Zijne Excellentie is hoepelen".
Dit vorig jaar 1 april uitgezonder
programma hed een kwasi wetenschap
pelijk karakter. In de speeltuin warer
mensen te volgen die tegen manager
ziekte werden behandeld. Met de toe
kenning van de zogenaamde „Bronzer
Loeres" aan dit tweetal is voor de eer
ste maal in zeven jaar een 1-aprilgra;
met de Prix de Joke gaan strijken
Dinsdagavond 1 april zal worden bekend
gemaakt wie de prijs voor humor in
beeld heeft gewonnen.
|")e schriftelijke eindexamens van
alle middelbare scholen vallen dit
jaar tussen 16 en 25 april. Voor het
eerst houden leraar-gecommitteer
den bij mavo- en havoexamens een
oogje in het zeil. Beide schooltypen
zijn in groepen ingedeeld die onder
ling de examens regelen. Lerarer.
van de ene school controleren op d(
andere school en omgekeerd. Wr
examineert de eigen leraar.
Omdat het het vinden van rijksge
committeerde mensen van bui
tenaf die toezicht houden nogal
wat voeten in aarde had, is een der
gelijke oplossing gekozen. Wie kan
tegenwoordig nog een maand of lan
ger in eigen werk gemist worden orr
te gaan kijken of scholierenexamen.'
wel goed verlopen? Bovendien, ei
komen steeds meer eindexamenkan
didaten.
i'r zijn dan ook al stemmen opge
gaan om het hele systeem var
gecomitteerden af te schaffen en he
examen over te laten aan de schoo!
zelf, eventueel slechts wat betreft hei
mondeling gedeelte. De lerarenor
ganisaties durfden dat echter no^
liet aan. Ze wilden toch maar lie
ver controle van buiten de school
Het zou ook wel eens kunnen da
iet eindexamenpapier minder waar-
Ie zou krijgen als niet een instantu
/an buitenaf bij het examen betrok
een zou zijn. Vertegenwoordiger
/an het mavo (vroeger mulo) wil
den vooral een examen dat op gees
telijke leest was geschoeid als ande
re middelbare schoolexamens. Vooi
dit schooltype is daarom nog het
meest veranderd.
4 an de mulo-examens kwamen im-
Viers ternauwernood (1 Rijksge
committeerde op de veertig leraren)
gecommiteerden te pas. De leraren
zelf hebben het op het examen vrij
wel uitsluitend voor het zeggen.
Ondanks de nu gekozen oplossing
(leraar-gecommitteerden op mavo en
havo, rijksgecommiteerden op h.b.s.,
gymnasium en lyceum) zal het hele
systeem zijn langste tijd wel hebben
gehad.
De meest progressieve onderwijs
deskundigen vinden zelfs dat een
leerling enkele malen per jaar „eind
examen" zou moeten kunnen doen.
Hij zou als hij een vak onder de
knie heeft, daarin meteen „eindexa
men" moeten mogen doen, al is da'
bij wijze van spreken in de vierd
klas.
14at zou mogelijk zijn wanneer d
school meer bevoegdheden krijg
voor het examineren. Een voorwaar
de is bovendien dat er dan door eer
onderwijskundig bureau zoals bijv
het Cito (Centraal instituut
toetsontwikkeling) in Arnhem objec
tieve studietoetsen worden gemaak
die op alle scholen worden gebruikt
Dergelijke nieuwe opvattingen doei
in onderwijskringen niet eens zovee
stof opwaaien als men wel zou ver
moeden. Misschien wel omdat he
luidige eindexamen zo ontwrichtem
werkt op het onderwijs. Tijdens d<
indexamens moet menige klas naa
tuis worden gestuurd omdat de le
aar moet examineren.
die verwarring nog groter.
Het invoeren van leraar-gecommit
teerden op havo's en mavo's lost der
gelijke moeilijkheden op de lange
duur ook niet op. Voor 1972, wanneer
de grote stoot mavo-eindexamen-
kandidaten komt, zal het examen
een andere vorm moeten hebben.
Zij zat altijd maar zo in haar eentje aan haar tafel bij het
raam, en keek zo gretig op bij elke voetstap langs haar
huisje. Wat kan een voorbijgaand mens anders doen dan even een knikjt
weggeven en desnoods een wuif hand je? Maar dat was haar niet genoeg,
en zij wist zo slim als een hongerig vogeltje haar zin te krijgen. Van al
die knikjes en wuifjes kwam tenslotte een praatje aan de deur. en een
kom-toch-even-binnen. Vooruit dan maar. al komt het eigenlijk op
een drukke morgen minder gelegen.
Daar zaten wij dan aan weerszijden van het pluchen tafelkleed,
en zij praatte en praatte voor een week tegelijk. Ook een wonder als je
geen kinderen hebt en al tien jaar weduwe bent. Niet dat zij zich beklaagde,
dat vooral niet. Zij had wel last van haar hart en haar benen wilden
niet zo best meer, maar met bijna tachtig jaar behoef je tenslotte de vier
daagse niet meer mee te lopen.
Haar eigen potje kon zij nog wel zowat bekokstoven, en tweemaal
in de week kwam een bovenste beste gezinsverzorgster het zwaardere
werk beredderen en bracht meteen de boodschappen mee. Zo doende
had zij na een bedrijvig leven op haar oude dag niet veel om handen,
maar zij verveelde zich nooit, o nee.
Als haar ogen moe werden van het lezen zo'n krant neemt wel een hele
avond in beslag zette zij haar werkmand op tafel. En zolang haar
handen nog wilden kon zij heel wat handwerken, haha. dat was nu met
recht het goede woord.
Pannelappen haken voor wie zij er een plezier mee deed, en kijk. voor
zichzelf ook een aardigheidje. Een geborduurd schilderij, dit was
nu al haar tweede hoe vond mevrouw het wel? Mevrouw vond hel in
haar hart ronduit afschuwelijk, en had het geval liefst meteen weer in
de mand gestopt. Een grove lap stramien, met een grof landschap in grove
harde kleuren bedrukt. Er behoorde een handvol strengen wol bij, groen
en blauw en geel waarvan de natuur gelukkig geen weet heeft.
Kijk, en als je dat patroon nu maar netjes opvulde met kruissteken kreeg j«
een schilderijtje, dat aan de muur net echt leek. En de lieverd keek
vertederd naar het naargeestig grauw en bruin en roze portret van een
kind boven het dressoir.
Ook al in ontelbare kruissteken. Wat kon een verblufte bezoekster tegen
over zoveel oprecht plezier om zo'n afschuwelijk resultaat anders zeggen
dan dat het maar een knappe prestatie was op haar leeftijd, zo'n
grote lap helemaal met kruisjes opvullen.
En veilig buiten haar gezichtsveld kon diezelfde bezoekster alleen maar
het hoofd schudden over dat troosteloze eri volstrekt waardeloze werkstuk,
dat het lieve oude dametje zo aandoenlijk „borduren" had genoemd.
Alsof die heerlijke en eeuwenoude bezigheid ook maar iets te maken
heeft met het slaafs twee-op-twee-neer met een stugge wollen draad over
een voorgetekend landschap als een nachtmerrie.
Waarom worden er zulke lelijke smaakbedervende dingen aan de vrouw
gebracht, terwijl er voor hetzelfde geld toch heus wel iets aardigs te
leveren valt? Zo'n antiek patroon met een bloemruiker of een vogel op
een tak tegen een neutrale ondergrond heeft tenslotte stijl en distinctie,
als de kleuren maar met zorg gekozen zijn.
Maar ja, hoe lang vechten de geboren handwerksters met liefde voor
dat prachtig tijdverdrijf al niet tegen die wansmakelijke voorgetekende
patronen.
Geef mij dan maar dat allersimpelste blocnote-omslagje, dat een kleine
meid mij eens gul cadeau heeft gedaan. Vol trots, en met recht, want
zij had het niet alleen zelf gemaakt, met simpele katoenen draden op een
lapje goudkleurige jute. Maar de drie randjes op dat lapje had zij
bovendien zelf verzonnen en de kleuren zelf gekozen. De buitenste
mosgroen, het binnenste kanariegeel, en het hele werkstukje was een lust
en een rust voor het oog: het siert deswegen nog altijd mijn schrijftafel.
Maar dat kleine handwerkstertje had dan ook een moeder die graag en veel
borduurde, en een goed oog voor kleuren bezat. Zij zal. dat neem ik
stellig aan, van haar leven geen voorgetekend patrpon in een warenhuis
kopen. Hoogstens een ontwerp op papier van eé»7 geestig silhouetje of een
.schellekoord. dat op het ogenblik zo'n glorieuze come-back beleeft.
Geen wonder, want zij passen wonderwel bij de petroleumlampen n
biederbeyer meubelen waarop speciaal de jongere generatie zo verzod.
Maar ook, verheugend genoeg, doen zij het opvallend goed op de strakke
houten muurbekleding van een modern interieur. Mijn ijverige oude
dametje is inmiddels met haar hondeportret en landschap-in-aanbouw naar
een bejaardetehuis vertrokken, en ik heb als aandenken een stekje
van haar vlijtig liesje gekregen. Een symbolisch souvenir, dat ik met
plezier zal opkweken, en mij weer wat met die schrille kruissteken
verzoent. Hopenlijk oogst zij daar nog veel bewondering mee van haar
buur-dames.
Maar mocht u een dochter bezitten met handige vingers: geef haar nooit
zo'n patroon cadeau.
KAMPEN In Kampen en
IJsselmuiden vond verleden jaar
een onderzoek plaats onder ruim
200 mannen en ruim 200 vrouwen
ten einde een inzicht te krijgen in
de vraag of er bij het ouder worden
veranderingen optreden in bepaalde
lichaamsmaten. Initiatiefnemer tot
dit onderzoek was de Kamper huis
arts H. K. Muller.
Met zijn team verrichtte hij de
opmetingen onder leeftijdsgroepen
verdeeld in 10 jaren namel(jk van
30 t/m 39, 40 t/m 49, 50 t/m 59, en
60 t/m 69 jaar.
Men is tot een aantal voorlopige
conclusies gekomen. Bijvoorbeeld dat
mannen langer zijn dan vrouwen.
Dat geldt voor alle leeftijdsgroepen.
Oudere mannen zijn korter dan de
jongere. Het grootste verschil (tus
sen de jongste en oudste groep) be
draagt voor beide geslachten om
streeks 5 cm.
De mannen zij nzwaarder dan de
vrouwen. Dat geldt eveneens voor al
le leeftijdsgroepen.
Vrouwen zijn ook molliger dan
mannen. Wanneer men ziet naar het
totaal van de zes door het team ge
meten huidplooidikten dan bestaat
daarover geen twijfel. Men ziet te
vens dat tot het 50ste jaar de on
derhuidse vetlaag toeneemt in dikte.
Daarna niet meer.
De mannen zijn breder dan de
vrouwen vooral wanneer de breedte
van de schouders wordt bedoeld.
Hoewel niet veel is er toch een dui
delijk verschil van twee tot drie cm.
Overigens lijken de oudere mensen
vooreerst niet smaller dan de jonge
re.
De mannen hebben zwaardere bot
ten dan de vrouwen, aldus een ande
re conclusie.
Er wordt thans verder overlegd op
welke wijze deze gegevens bewerkt
kunnen worden teneinde te weten te
komen welke consequenties deze ge
gevens hebben voor een beter inzicht
in de lichaamsamenstelling van voor
al de ouder wordende mensen. Teven»
is het van belang zich af te vragen
in hoeverre deze veranderingen bij
't ouder worden uit het oogpunt van
gezondheid gewenst zijn. Die mate
rie is echter zo ingewikkeld dat ook
de oranisrtoren van dit onderzoek
nog maar juist mee kunnen komen,
aldus de Kamper huisarts Muller die
het onderzoek leidde.
Mammoetwet die naast de ver
plichte vakken ook nog een
reeks keuzevakken invoert, maakt
TILBURG De Engelsman B. Russen uit Norwich
heeft met dit ontwerp de ..International shoe fashion
award", uitgeloofd door de Federatie van Nederlandse
Schoenfabrikanten en het Nederlands Schoenmuseum,
gewonnen op de ..International shoe design competition"
in Tilburg.
De Engelsman L. J. Waspe heeft met dit model, inge
stuurd voor de ..international shoe design competition"
de prijs gewonnen voor de meest fatasierijke inzending.
De jury doopte deze schoen de Haute coiffure de la
chaussure
