Canadese lucbtvaa rtm ij bedacht stunt je om aandacht te vestigen op nieuwe Dienst wordt uitgemaakt door handjevol mensen Britse belasting kan het niet aan rj» Geestdriftig CP Air Klederdracht Indruk tr Show Minzaam Gebrek aan communicatie één der oorzaken Thesaurier- generaal is alleen maar ambtenaar Computer regelt snelheid op autosnelweg Ottawa De Roy al ledereen mag lezen wat hij wilmaar Meningen over tijdschriften- censuur verdeeld „Zo kort" Overstuur „Op zichzelf" Hoe mogelijk? Actiever Overleg Discussievragen van de Werkgroep Progressief Akkoord ZUID-AFRÏKA BLIJFT BIJ DISCRIMINATIE NIET BLANKE ARTSEN Canadian Mounted Police (de Canadese Rijkspolitie) keek stomverbaasd toe, maar liet het daarbij. Het gaat natuurlijk alle perken te buiten als bezoekers van het paleis van de Britse gouverneur- generaal in Ottawa na officieel te zijn voorgesteld in de paleis tuin gillend van de lach sneeuw ballen gaan gooien. Maar wat doe je als jong politieman op een saaie post als die bezoekers twaalf lieftallige meisjes van omstreeks twintig jaar zijn? De meisjes waren zo geestdriftig om dat zij met uitzondering van de Ne derlandse vertegenwoordigster, Ineke Snaterse uit Sasseheim nauwelijks eerder sneeuw in handen hadden gehad. Ze waren door de Canadese lucht vaartmaatschappij C(anadian) Paci fic) Air vanuit hun tropische of subtro pische vaderlanden naar Ottawa ge vlogen met de eerste vlucht van CPAir op de Canadese hoofdstad. „Er zijn al zoveel andere luchtvaart- lijnen op Ottawa, dat het feit dat wij daar voortaan ook op vliegen, niet veel indruk maakt", hadden ze bij CPAir overwogen. Dus bedachten ze iets an ders. Ze haalden uit de landen waarop hun nieuwe binnenlandse lijn op Ottawa aan sluiting gaf een aantrekkelijk meisje in nationaal kostuum of wat daarvoor moest doorgaan (voor Nederland een geel pseudo-middeleeuws kostuum, zon der de door iedereen verwachte klom pen). Dat maakte inderdaad indruk, vooral op de mannelijke Canadezen. Het begon al bij het vertrek uit het reusachtige Royal York Hotel in Toronto. In de altijd schemerdonkere hal van dit klassiek ingerichte hotel kwamen dikbuikige en kalende zakenlieden met pretoogjes informeren wie de baas was van al dat moois. Bij aankomst in Ottawa stal de ver tegenwoordigster van Hawaii, Rose- marie Alvaro, de show door de Canade se minister van transport, Paul T. Hell- yer, tot drie keer toe met kussen een bloemenkrans om te hangen. Minister president Trudeau, de internationaal be sproken vrijgezel, was verhinderd. „Maar als hij dat had geweten...", riep iemand toen de kusplechtigheid terwille van de fotografen voor de tweede keer werd herhaald. Een lid van de Canadese transport commissie waarschuwde in zijn toe spraak CPAirs president John C. Gil mer, maar met een bewonderende blik. „Als u altijd zulke meisjes hier brengt zullen ze u van oneerlijke concurrentie beschuldigen". De twee meisjes die Japan vertegen woordigden hadden hun eigen manier van optreden. Ze schuifelden min zaam glimlachend vooruit in hun kimo no's (kleedtijd twee uur) en boden de burgemeester van Ottawa een uitnodi ging voor een bezoek aan de wereldten toonstelling in Tokio in 1970 aan. „Ik zou graag gaan, maar er zijn nog nieuwe burgemeestersverkiezing voor die tijd", sprak de burgemeester met een hulpe loze blik. De burgemeester van Rome had ook een brief geschreven, die werd aange boden door de Italiaanse Grazia Castelli. Zij vertelde tegen iedereen die het maar horen wilde dat ze politieke wetenschap pen had gestudeerd, maar één blik was voldoende om te weten dat dat bij haar uitverkiezing voor de feestvlucht niet de doorslag had gegeven. Ze had ook ar tikelen uit het Nederlands vertaald, zei ze, maar ze was heel verbaasd te ho ren dat Auf Wiederseh'n in die taal niet voorkomt. De Canadese arbeidsproduktiviteit moet zeker hebben geleden onder 't be zoek van de meisjes. Overal waar ze zich als groep vertoonden in klederdracht op het vliegveld of „in burger" in een schouwburg in aanbouw bijvoorbeeld bleven mannen handen rusten en ver richtten mannenogen overwerk. Of de bijbehorende gedachten echter iets met de luchtvaart te maken hadden, zal CPAir moeten afwachten Ondanks de kou glimlachend, stapten de meisjes uit het eerste toestel van C.P. Air dat ooit Ottawa aandeed. ROTTERDAM Het is bekend we leven in een vrij land. Iedereen kan althans binnen zekere grenzen doen en laten wat hij wil. Dat betekent ooklezen wat hij wil. De moeilijkheid is alleen, dat dit laatste niet altijd even gemakkelijk gaat. In de praktijk komt het er op neer, dat wat betreft kranten, tijdschriften en periodieken de dienst in ons land wordt uitgemaakt door een handjevol mensen importeurs, grossiers en eigenaren van winkels en kiosken. Zij bepalen wat wij allen onder ogen krijgen. In de regel baart hun geruisloze voorselectie weinig opzien zonder dat veel mensen daar merkbaar warm of koud van wor den, stellen zij bijvoorbeeld vast welke seks-, bloot - en prikkelbladen voor massale Nederlandse consumptie ge schikt zijn en voor welke uitgaven de liefhebber terecht zal moeten in de meer duistere speciaalzaken. Een enkele keer echter trekken hun beslissingen ruim schoots de aandacht. Zo werd onlangs bekend, dat de ILA-inloopwinkels van de N.V. Bruna in Utrecht niet meewerken aan de verspreiding van het nieuwe Neder landse blad voor homofielen. Seq. Hetzelfde geldt voor Sappho, een periodiek voor lesbiennes. Een poosje geleden werd aan de grote klok gehangen, dat enkele belangrijke tijdschriftengrossiers weigerden het laatste nummer van het NVSH-orgaan Sextant in de han del te brengen. De nogal uiteenlopende emoties op roepende vraag luidt nu: moet dit wor den gezien als een vorm van censuur? Voor Hans Baaij, perschef van de NVSH, ligt het antwoord voor de hand: „Op deze manier wordt de persoonlijke vrijheid van de koper en ook die van de van grossiers afhankelijke boeken- en tijdschriftenhandelaar beknot", vindt hij. De afgelopen dagen is de NVSH volgens Baaij „gek gebeld" door (in sommige gevallen bijna wenende) boekhandelaren in de „getroffen ge bieden van het land", die allemaal langs een achterdeurtje nummers van Sextant op de kop probeerden te tikken. Niets bijzonders Tijdschriftengrossier H. Oldenburger directeur van het Amsterdamse publi citeitsbureau Actueel, ziet daar niets bijzonders in. „Ja hoor 's, ik ben niet roomser dan de paus", zegt hij, „maar je hoeft niet alles te slikken. Ik vind het best wanneer anderen een blad als Sextant wel op de markt brengen god zij dank leven we in een vrij land, nietwaar? Maar met mij is het zo, dat ik altijd graag wil weten waarmee ik mijn geld verdien. Natuurlijk kan ik niet al die duizenden bladen precies gaan zitten nakijken, maar als ik weet dat ze over de schreef gaan begin ik er niet aan. En dat geldt niet alleen voor sex, maar ook voor politiek: Eén keer heb ik achteraf het geld dat ik met zo'n blad had verdiend in de per- soneelspot gestopt!" V rijheid Goed, allemaal prachtig, maar is het juist dat het publiek moet accepteren, dat anderen bepalen wanneer die schreef wordt overschreden? Over naai de heer Frits Bruna, die aan het hoofd staat van (het kost hem even tijd het na te tellen) 65 ILA-winkels en andere verkooppunten van kranten en tijd schriften de grootste onderneming op dit gebied van Nederland. Hij zegt: Het staat ieder bedrijf vrij iets te ver kopen of niet. We kennen nog altijd een vrijheid van handelen. Daarom behou den ons het recht voor om een blad op zuiver commerciële gronden niet te nemen. Dat we Seq niet verkopen heeft in het geheel niets te maken met de advertenties die er in staan, zoals is beweerd. Als dat het geval was, zouden we ook Vrij Nederland uit de handel moeten nemen. Het is doodgewoon zo, dat we er zakelijk geen vertrouwen in hebben". De heer Oldenburger ziet de zaak in een ander licht. „Wanneer wij een blad niet verspreiden, gebeurt dat niet uit zakelijke overwegingen. Aan elk blad dat wordt verkocht verdienen wij im mers geld?" Trouwens, we brengen een heleboel bladen wel waar we niet beter van worden". Eerlijk Ook Hans Baaij gelooft niet in de re denering van de heer Bruna. „Het is onmogelijk om na het eerste nummer van een blad als Seq al te weten, dat het niet commercieel is. Ik zie dit ar gument dan ook als een ongelooflijke rationalisatie van irrationele overwe gingen. Mensen die zo'n mooi klinkend verhaal vertellen, kunnen overigens best het gevoel hebben dat ze eerlijk zijn ze passen tzich volkomen aan bij de rol die ze moeten spelen". Terug naar Frits Bruna, wiens be drijf naar hij vertelt door de Groene Amsterdammer eens als „te kuis" is gekwalificeerd. Welke normen hanteert hij bij de bepaling of iets al dan niet een plaats in zijn winkels krijgt? „Dat is een groot probleem. Er zijn gewoon geen maatstaven: wat een jaar geleden nog niet kon, kan nu vaak wel. Er zit een ontstellende vaart in de ontwikkeling op dit gebied. Anderhalf jaar geleden hadden we die affaire- Phil Bloom; dat vond men schandelijk, enzovoort, enzovoort. Het kostte de VPRO een enorme hoeveelheid leden". Bloot „En nu? Twee, drie weken geleden zet ik mijn stokoude TV-toestel aan en ik zie een uurlang blote juffrouwen en toestanden. Het zal mij benieuwen wat er gebeurt, dacht ik. Maar niets hoor, geen regel in de krant! Het is opeens volledig geaccepteerd". Is er voor een zaak als Bruna nog een houvast in deze stormachtige ont wikkeling? „Ik ga ervan uit, dat ieder een vrij is om zijn mening te verkondi gen, zolang hij er anderen niet mee kwetst. Het is wel voorgekomen dat in bepaalde bladen iets ten nadele van het Koninklijk Huis verscheen of de paus werd gekrenkt zoiets vinden wij ongepast". Sex Met sex ligt het wat moeilijker, zo blijkt. Olde burger: „Wat wij met dit soort affaires willen bereiken is een vaststelling van bepaalde normen. Bio scoopeigenaren lopen geen enkel risi co bij mijn weten mag er geen milli meter film worden vertoond in de trant van bepaalde tekeningen die in Sextant verschijnen; dat zou meteen door de keuring worden weggeknipt. Waarom is er voor ons niet zo'n controle?" Bruna: „Niemand weet wat mag en niet mag, de justitie ook niet. Je moet maar afwachten of een tijdschrift in beslag wordt genomen. Wij als bedrijf achten dat onjuist, daarom stellen wij onszelf een limiet. Misschien is die wat minder geavanceerd dan die van ande ren. Zonder puriteins te willen zijn, wil len wij onze zaken een zeker plezierig aanzien geven. Het is voor ons ook heel belang rijk of een blad louter uit winstoog merken wordt gemaakt. Zonder het er altijd mee eens te zijn, accepteren we Sextant vanwege de „know how" en de wetenschappelijke achtergrond van de NVSH. Zo ook Playboy: behalve die blote plaat middenin brengt het ook hele goede artikelen. Maar voorlopers zijn we niet, nee. We komen liever een stapje achteraan". Boycot Is het nu zo. dat een „boycot" door bepaalde tijdschriftenhandelaren de le venskansen van een blad ernstig be perkt? Hans Baaij is er van overtuigd dat dit het geval kan zijn; hij wijst er op, dat zaken als Bruna en bepaalde grossiers in sommige delen van het land een monopolie-positie innemen. De heer Bruna wijst dit echter niet zonder verontwaardiging van de hand. „Dat is bepaald niet het geval en het is ook niet iets waar wij naar streven. Ja, in een kleine plaats is men inderdaad vaak aangewezen op één zaak, maar dat is zo op elk gebied. Zelf woon ik in Loosdrecht en daar is maar één sla ger die man kan doen en laten wat hij wil. Maar het staat ieder vrij zich er als tweede slager te vestigen". Toekomst Tenslotte nog één vraag: wat gaat de toekomst ons brengen? Bruna: „Dat is moeilijk te zeggen, dat hangt af van het publiek en de hele si tuatie in het land. Het kan best, dat we de bakens zullen verzetten. We brengen nu al dingen in de verkoop die we een aantal jaren geleden niet zouden heb ben genomen. Ik zal u vertellen, dat we vroeger geen bladen met blote toe standen op de voorplaat etaleerden nu is een juffrouw in een bikini niets ernstigs meer. Ik zelf ben er voorstan der van de hele boel vrij te laten, dan reguleert de zaak zich zelf wel". Variaties Voorlopig moeten bladen als Sextant en Seq dus nog even roeien met de rie men die ze hebben. Zo slecht gaat dat nu ook weer niet. Volgens Hans Baaij is de oplage van Sextant in drie maan den tijd verdrievoudigd. En hij vertelt dat de exemplaren van het op zijn minst nogal opzienbare NVSH-boek „Va riaties" voor de prijs van vijftien gul den als „hete broodjes de winkels uit vliegen" ook die van de ILA. Tegen de i.ihoud van dit boek beston den dus geen bezwaren? Baaij: „Nee, het is dan ook keurig heteroseksueel". Slachtoffers van de eenzaamheid LOOSDRECHT De 21 eenzame bewoonsters van de Godelindehof in Loosdrecht zijn plotseling vol goede voornemens. Voor de 22e bewoonster komen deze voornemens te laat. Haar lijk werd vorige week na 21 dagen in haar flatje gevonden. Vrijdagmiddag is de 69-jarige onge trouwde Maria Catharina van Loenen in Loosdrecht begraven. Alleen vijf fa milieleden liepn achter haar kist. Haar buren, die maandenlang op enke le meters afstand van haar hebben ge woond, zeiden ongeïnteresseerd: „O, wordt dat mens vanmiddag begra ven". Marie van Loenen is het zoveelste slachtoffer van de eenzaamheid. We kelijks gebeurt het dat ergens in ons overbevolkte land pas na dagen, soms na weken, het lijk wordt gevonden van een alleenwonende bejaarde. De overgebleven bewoonsters van de Godelindehof een complex pas se dert het begin van dit jaar bewoonde, lage nieuwbouwflats voor alleenstaan den zeggen: „Het is natuurlijk erg zielig, dat hier in ons midden een be jaarde vrouw eenentwintig dagen dood in haar kamer heeft gelegen voordat zij werd gevonden. Maar wij wonen hier allemaal nog maar zo kort, dat de buren elkaar nauwelijks kennen en zeker nog geen tijd hebben gehad om contact met elkaar te zoeken". Toch zijn de buren geschrokken. De schrik zit erin, want de bejaarde be woonsters vinden nu: „Het kan ons ook overkomen". Een van de bejaarde bewoonsters zegt: „Wij moeten in het vervolg maar goed opletten, of er bij één van de mensen hier in de hof de gordijnen dicht blijven". De Godelindehof wordt bewoond door alleenstaande vrouwen. Het zijn merendeels werkende vrouwen van rond de vijftig jaar. Van de 22 mensen die er wonen zijn er negen ouder dan 65 jaar. De directe buren waren donderdag middag niet thuis, toen een 83-jarige zuster van juffrouw Van Loenen, me vrouw Jansen-Van Loenen, op bezoek kwam en het lijk ontdekte. Zij had al drie weken lang niets van haar zuster gehoord en kwam pools hoogte nemen. Op haar bellen werd niet opengedaan. Mevrouw Jansen was gisteren nog totaal overstuur. „Ik begrijp niet dat de buren niets hebben geroken. Boven dien moeten ze toch hebben gemerkt dat de keukengordijnen dagenlang dicht bleven. Alle buren komen daar nota bene dagelijks langs". Toen mevrouw Jansen niet binnen kon komen, waarschuwde zij de poli tie, die met een breekijzer de deur forceerde. Het lijk van juffrouw Van Loenen lag tegen de volop brandende radiator van de verwarming aan. Uit een vluchtig onderzoek bleek dat zij daar eenentwintig dagen moet hebben gelegen. De stank was verstikkend. De televisie stond nog aan en alle lichten in het huis brandden. Een arts consta teerde dat de vrouw een hartaanval had gehad. Een van haar twee directe buren, een ambtenares die onbekend wenst te blijven, vertelde ons: „Die vrouw was erg op zichzelf. Als ik haar tegen kwam groetten wij elkaar. Ik neem mezelf niets kwalijk. Zij was een kern gezonde vrouw, die nog wel twintig jaar had kunnen leven". „Als ik 's avonds thuis kwam van mijn werk waren haar keukengordij nen dicht. Dat vond ik heus niet gek, temeer omdat het licht dan brandde De 83-jarige mevrouw Jansen (staande) temidden van enkele andere familieleden van Marie van Loenen. en ik de televisie hoorde. Ik dacht dan: buurvrouw zit al naar de televi sie te kijken". De eenzaamheid van de bewoonsters van de Godelindehof is groot. Zo groot dat zelfs de leveranciers slechts zo nu en dan aan de deur komen. De melk boer is alleen bereid bij deze mensen aan te bellen, wanneer zij een witte kaart met een grote letter „M" voor de ramen zetten. Een Loosdrechtse politieman zegt daarover: „De leveranciers willen al leen bij je aan de deur komen wan neer ze zeker weten dat ze wat aan je kunnen verdienen. Een huis waar een gezin woont, is natuurlijk een bron van inkomsten voor een handelaar. Maar wat interesseert zo'n melkboer zich nou voor een half flesje melk dat een alleenwonende vrouw eens in de een of twee dagen van hem koopt?" De in Loenen wonende familie van „het slachtoffer van de eenzaamheid" (een bejaarde broer, haar zuster, me vrouw Jansen, een 56-jarige nicht, een 40-jarige neef en een 60-jarige zwager) zeggen: „Wij nemen de buren niets kwalijk. Marie was inderdaad een moeilijk te benaderen vrouw". „Maar hoe is het mogelijk dat de buren niets hebben gemerkt van de stank, het geflikker van het televisie scherm en de gesloten gordijnen?" Een van de buren, mejuffrouw M. Luttje, zegt: Ik pleit mezellf heus niet schoon. Natuurlijk heb ik schuld aan wat er is gebeurd. Maar ook ik ben een werkende vrouw die overdag nooit thuis is. Het wordt hoog tijd dat de gezonde bejaarden in de Godelinde hof wat actiever worden en wat meer op elkaar gaan letten. Zij zegt ook: „Vorige week nam ik me voor juf frouw Van Loenen eens op de koffie te vragen. Ik dacht dat ze niet thuis was dus stelde ik die uitnodiging uit. Maar zo'n bezoek zou ook voor mij een peni tentie zijn geweest want ik ben geen type om dikke vrienden met buren te worden. Ik ben ook liever alleen". De dood van Marie van Loenen is een gevolg van een gebrek aan communi catie tussen tweeëntwintig op enkele me ters van elkaar wonende mensen. Zij zeggen elkaar niet of nauwelijks te ken nen. „Ik zou echt niet weten wie hier vier huizen verderop woont", zegt één van de bewoonsters. Ook burgemeester mr. J. L. Vunde- rink is geschrokken van wat er in zijn 8000 zielen tellende dorp is gebeurd. „Ikr schrok ervan dat er kennelijk men sen in mijn gemeente wonen, die zo verschrikkelijk eenzaam zijft", zei hij. Hij vraagt zich af wat hij eraan kon doen. „Binnekort wordt hier een ge meentelijk bejaardencentrum geopend, en wij kennen hier het systeem van open bejaardenzorg. Daar zit het hem volgens mij dus niet in. Maar wat kan een gemeentebestuur doen, wanneer de alleenwonenden hier in Loosdrecht hun eenzaamheid niet ter tafel brengen? De burgemeester gaat de komen de dagen met de sociale werkster van de gemeente praten om te overleggen of er iets aan deze eenzaamheid kan wor den gedaan. De zoon van een groot staatsman, prof. dr. W. Drees jr., is benoemd tot thesaurier-generaal van het ministerie van financiën. Wie mocht denken, dat een thesau rier-generaal het vanwege zijn dure ti tel op de Haagse Kneuterdijk voor het zeggen heeft en dat de minister even verderop op het Binnenhof slechts als zodanig naar buiten mag optreden, moet ik bij voorbaat teleurstellen: De thesaurier-generaal (let op: Niet op zijn Frans uitspreken, maar gezellig op z'n Nederlands) is per definitie niet belangrijker dan ie minister; die is en blijft hoofd van het departement. Wat prof. dr. W. Drees jr., zoon van staatsman dr. W. Drees, 1 oktober gaat doen, is optreden als hoofd van de thesaurie op het gebied van de uit gaven van het rijk, het uitgavenbeleid en de financiële politiek, waarin dan weer de waardebepaling van de munt een belangrijke rol speelt. Vroeger was een thesaurier een soort schatkistbewaarder van de ko ning. Nu is de thesaurier-generaal „gewoon" een ambtenaar van het mi nisterie van financiën, wel een hoge natuurlijk, maar toch weer niet hoger dan bijvoorbeeld een secretaris-gene raal of een directeur-generaal van de belastingdienst, waarvan Financiën er twee in dienst heeft. Wij zouden het ongeveer zo kunnen stellen: Eerst komt de heer Witteveen als minister van financiën, daarna de staatssecretaris en vervolgens de vier „generaals" naast elkaar op een rij tje. Maar de minister treedt in dit team toch echt wel op als schatkistbe waarder, waarbij de secretaris-gene raal weer zijn hoogste ambtelijke ad viseur is op het politieke vlak. Overigens werken er op de thesau rie ruim duizend van de dik tweedui zend mensen op het departement van financiën, waar ook de belastingen (met nog eens 22.000 ambtenaren in den lande) een belangrijke afdeling vormen. Maar dat weten we allemaal al. DEN HAAG De werkgroep Pro gressief Akkoord, waarin leden van de PvdA, PSP, PPR, D'66 en de ARP pra ten over een mogelijk stembusakkoord, gaat aan geestverwante partijer en groepen een aantal vragen voorleggen. Die vragen moeten dienen als uit gangspunten voor plaatselijke en regio nale discussies tussen allen, die „aan een bundeling van vernieuwende krach ten" willen meedoen. Opvallende vragen die de deur uit gaan zijn: 1. Is er binnen de bundeling behoef te aan groepen, die zich socialistisc, pacifistisch, radicaal of christelijk of nog anders blijven noemen? 2. Aanvaardt men dat als de bunde ling de meerderheid van de kiezers achter zich krijgt, het regeringsbeleid wordt afgestemd op wat de meeste afge vaardigden van de vooruitstrevende groepen willen in kwesties als NAVO en ontwapening?' KAAPSTAD De Zuidafrikaanse mi nister van Volksgezondheid dr. Carel de Wet, heeft in het parlement gezegd, dat de discriminatie op grond van ras bij de artsen-salarissen in Zuid-Afrika zal blijven bestaan, omdat dit inherent is aan het economische en maatschappe lijke stelsel van het land. De minister sprak in een debat over het ontslag eerder deze maand van onge veer 150 niet-blanke artsen in Durban en Pieter Maritzburg vanwege de lage re honorering dan van blanke artsen. LONDEN Ze kunnen het werk niet meer aan, de belastinginspecteurs in Engeland. Hun stemming lijdt eronder en, zeggen ze, ook het vertrouwen, dat het publiek in hen heeft. Sinds de socialisten in 1964 aan het be wind kwamen, kreeg de belastingdienst een reeks nieuwe, ingewikkelde manie ren te verwerken om de belastingbeta ler geld uit de zak te kloppen. „We moeten allerlei routinewerk la ten liggen. We kunnen zelfs veel aangif ten niet meer behoorlijk nagaan", kla gen de inspecteurs. Ook om goed te kunnen nagaan of de Britten er in hun vrije uren wat bijver dienen, daarvoor hebben de arme in specteurs gewoon geen tijd. De vakbond van de inspecteurs waarschuwt voor het gevaar van belas tingontduiking en fraude op grote schaal, als er niet snel wordt ingegre pen. Van 1961 tot 1968 steeg de opbrengst der belastingen, in Engeland van 21,5 aantal volledig opgeleide inspecteurs miljard tot meer dan 43 miljard gulden. Maar in diezelfde periode daalde het van 1927 tot 1778. De beste oplossing, die de inspecteurs kunnen bedenken is: drie tot vierhondrd inspecteurs erbij. Ook op verkeersgebied dringt het ge bruik van computers steeds verder naar voren. In Engeland is men op 't ogen blik bezig de autosnelweg M 1 te voor zien van een systeem dat maximale snelheden vaststelt in overeenstemming met de verkeersdrukte en de weersge steldheid. Meetapparatuur in het wegdek en langs de weg registreert hoeveel auto's er per minuut passeren en met welke snelheid dat gaat, of het regent, vriest, sneeuwt, mist, enzovoorts. Al de me tingen worden automatisch doorge geven aan een centraal geplaatste com puter. Deze stelt op grond van de ontvan gen gegevens de voor dat moment bes te maximale snelheid vast. Op een sein tje van de computer wordt die snel heidsbeperking daarna aangegeven door lichtbakken. Over circa vjjf jaar moet 1600 kilo meter van het Britse wegennet in het systeem zijn opgenomen.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 11