Van idealisten99 tot „snotneuzen99
BEZETTINGEN
staan achter
JURIDISCH EN
rebellerende
ETHISCH NIET
ACCEPTABEL
T.V.-reclame
zoekt naar
echte
achtergrond
Meeste ouders
CONGRESGEBOUW DEN HAAG
TE VEEL EEN DWAALTUIN
zonen
Dorp bracht 'tgeld bijeen I
Prof.
Diepenhorst
Nieuw record in
oceaan-race
Directeur Steensma ex-K LMgeei mij twee jaren
VROUW ZIET NA 27 JAAR
HAAR MOEDER TERUG
Ted de Braak er uitgegooid
BELABBERD
REGENPUT
Aanslag in Saigon op
auto Ned. Ambassade
Onbetamelijk
Gebrek
Rapport
VLEKKELOOS
PIEKFIJN
Niet gelukt
Zelf doen
Residentie-orkest
Klachten
Waarderen
Niet somber
SNOTNEUZEN
VLIEGTUIG VERNIETIGD
IN BIAFRA
ZELF
NUTTIG
IDEALEN
MAANDAG 12 MEI 1969
\WWWWtW«VW\V»VWIWI»TOVWWV\WWWtTO«V»WV«n*\\\H\«TOUW»WWV«*\V\VWft\VVJ
ZEIST Terwijl in Tilburg na negen bewogen dagen een voorlopige overeen
komst werd bereikt, zit ik in Zeist te praten met prof. dr. I. A. Diepenhorst. De
Amsterdamse hoogleraar volgt de studentenacties uiterst kritisch en de midde
len die de studenten gebruiken, hebben niet zijn onverdeelde bewondering.
Daarvan gaf hij duidelijk blijk tijdens 't roerige Kamerdebat van dinsdagavond.
Minister Veringa noemde toen het optreden van de Tilburgse studenten „on
doelmatig", maar prof. Diepenhorst, woordvoerder van de ARP in de Tweede
Kamer, keurde de studentenbezetting ronduit af. Thuis in Zeist gaat hij een
stapje verder. Hij noemt de Tilburgse studentenactie „onrechtmatig", wat voor
hem als hoogleraar in het strafrecht een zware klank heeft.
De heer Diepenhorst is bijna 53 jaar. Hij was in het kabinet-Cals en in het kabi
net-Zijlstra minister van Onderwijs en Wetenschappen. Daarvoor was hij dertien
jaar lid van de Eerste Kamer en daarna werd hij in 1967 lid van de Tweede Ka
mer. Sinds 1947 is hij hoogleraar aan de Vrije Universiteit in Amsterdam.
NEW YORK Ze zijn nog niet zover,
dat zij op de maan gaan filmen, maar
de producers van de Amerikaanse te
levisiecommercials, zoeken de gehele
wereld af naar geschikte plaatsen om
op te nemen. Dit streven naar „echt
heid van de achtergronden en omge
ving" is niet de enige reden. Kostenver
mindering is ook een factor.
Met stokken en fakkels in de hand,
bestormt een woedende menigte de
poorten van een spookachtig kasteel op
een woeste heuvel in Duitsland. In het
kasteel bevinden zich een krankzinnige
geleerde, zijn monster en zijn helpers.
Ze zijn koortsachtig bezig alles in te
pakken voor hun ontsnapping. Een
nieuwe Frankenstein-film? Neen, alleen
maar een reclamefilm van 60 sec. Voo
een Amerikaanse auto.
De geleerde en zijn helpers laden al
les in een kleine stationwagen, die wordt
aanbevolen wegens de grote bergruim
te. De commentator zegt, dat de wagen
ruimte heeft voor alles en iedereen, wat
voor zaken men ook doet.
Dit filmen op de echte plaatsen in de
Verenigde Staten en het buitenland
wordt voor de tv-reclame even belang
rijk als voor de filmindustrie. Bijna de
helft van de commercials wordt thans
op die manier gemaakt.
Vertegenwoordigers van Amerikaan
se advertentie-maatschappijen reizen
van Tahiti naar' Joego-Slavië en van
Tel Aviv naar Nairobi op zoek naar
authentieke omgeving en exotische ach
tergrond.
Herb Strauss, een producer voor Doy
le Dane Bernbach Inc., zei: „Als je de
Ierse kust wilt, dan ga je naar de Ier
se kust en probeer je die niet na te boot
sen in New England".
Carl E. Sturges, directeur voor tv-
produktie van Young and Rubicam zei:
„Als vroeger voor een commercial een
exotische omgeving nodig was, dan
werd die in de studio nagebootst en het
zag er belabberd uit. Een verhoging
van het peil heeft daar een einde aan
gemaakt. De kijkers zijn veeleisender
geworden".
De kostenfactor speelt ook een rol.
Het is goedkoper om naar Rome te vlie
gen en daar personeel en acteurs aan
te nemen, dan in New York decors te
bouwen en daar te produceren.
De laatste jaren zijn er'verschillende
firma's opgericht, die zich alleen maar
bezig houden met zoeken naar een ge
schikte omgeving.
Toen Doyle Dan Bernbach besloot een
•ommercial te filmen voor een aircon
ditioner in de hel „als het domein
van de duivel er mee gekoeld kan wor
den, dan kan hij dat ook gemakkelijk
uw huis doen" gingen ze op zoek naar
spelonken in de Verenigde Staten. Maar
die hadden vleermuizen. Daarna wer
den Spanje en Duitsland geprobeerd.
Totdat de producer zich de regenput
van St. Helena in Israël herinnerde. En
daar werd de hel gefilmd, in een on
dergrondse regenput uit de 8e eeuw.
SAIGON In de Zuidvietnamese
hoofdstad Saigon is vrijdagavond een
bom geworpen naar een geparkeerde
auto van de Nederlandse ambassade. De
wagen brandde uit Van slachtoffers is
geen melding gemaakt. De Nederlandse
ambassade meent dat de aanslag op een
vergissing berust.
De auto werd gebruikt door een Ne
derlandse architect de heer Korsman,
die belast is met de bouw van een door
de regering in Den Haag bekostigde
tatón&ek voor tuberculosen.
Voor hem is de universiteit een insti
tuut van leermeesters en leerlingen.
Hij neemt aan dat hervormingen in
het hoger onderwijs nodig zijn, maar
een eis als „medebeslissingsrecht op
alle niveaus" acht hij onverenigbaar
met het karakter van de universiteit.
Hij acht de bezetting door studenten
van gebouwen die door de gemeen
schap voor het geven van hoger onder
wijs zijn gesticht, wel onrechtmatig,
maar hij wil deze zware term wat ver
zwakken: „Bij studenten is er altijd
een groot spelelement aariwezig; daar
door ziet de maatschappij bij studen
ten altijd meer door de vingers dan bij
andere groepen".
De negen bezettingsdagen in Tilburg
hebben de gemeenschap natuurlijk geld
gekost, maar hij wil de zaak niet eco
nomisch bezien: „Natuurlijk kost dit
de gemeenschap geld, uiteindelijk is
voor alle studenten in Tilburg de stu
die vertraagd. Belangrijker vind ik ech
ter de vraag of de actie betamelijk is
geweest. Zo'n studentenbezetting zou
alleen niet onbetamelijk zijn als er een
zodanige noodsituatie was dat er geen
andere middelen meer waren om aan
de nood een einde te maken. Naar
mijn informatie was dat in Tilburg be
slist niet het geval".
Bijzonder ernstig acht de Amster
damse hoogleraar het ook dat aan stu
denten die gewoon wilden studeren de
mogelijkheid daartoe werd onthouden:
„De grote meerderheid van de studen
ten voelt zich niet betrokken bij de ac
ties. De meeste studenten willen ge
woon verder studeren, een onbezorgd
studentenleven hebben en zich voorbe
reiden op de functies die hun in de
samenleving wachten".
Nu is er in elke maatschappelijke
groep wel altijd een kleine groep die
tot al dan niet noodzakelijke activiteit
komt, terwijl de grote meerderheid
zich geamuseerd, geërgerd of onver
schillig ter zijde houdt, maar prof. Die
penhorst zegt: „Toen de studenten
hun grondraden kozen, heeft slechts
een klein deel van de studenten ge
stemd. Er is dus een duidelijk gebrek
aan belangstelling voor de groep die
tot actie komt".
Hij geeft toe dat er onder de rebelse
studenten originele gedachten worden
geboren en dat velen van hen door
oprechte bewogenheid worden geleid:
„Men kan soms veel van hen leren en
iedere leermeester zal bereid moeten
zijn van zijn leerlingen te leren, maar
de student ontbreekt deskundigheid.
Daarom zal de leermeester altijd de
beslissende stem moeten hebben, wil
men het wezen van de universiteit
handhaven".
„Dat de studenten inspraak willen
hebben, acht ik een vanzelfsprekende
wens,- maar de eis tot medebeslissings
recht op voet van gelijkheid voor alle
niveaus acht ik onaanvaardbaar".
De bezwaren van de studenten tegen
de huidige vorm van hoger onderwijs
acht prof. Diepenhorst niet alle onge
grond, maar „zaken als studie-doel, de
inhoud van de programma's en de vorm
van onderwijs zijn zeer moeilijke vraag
stukken die niet in rumoerige massa
vergaderingen kunhen worden gere
geld. In Tilburg was een duidelijk voor-
LONDEN Het snelheidsrecord
voor supersonische vliegtuigen in de
race tussen Londen en New York is
nog wat scherper gesteld. Het werd
weer gepresteerd met een jager van
Amerikaanse makelij.
Peter Goddard, officier van de Brit
se zeemacht, had vijf uur elf minuten
en 23 seconden nodig om van het Em
pire State Building naar de toren van
Londens hoofdpostkantoor te komen.
Daarmee won hij bijna acht minuten
op zijn collega Hugh Drake.
De winst begon niet alleen met twee
minuten op de grond. Met behulp van
een staartwind van bijna vijftig kilo
meter kon Goddard zijn Phantom op
jagen tot een snelheid van 1800 km.
In de afdeling dames die lichte toe
stellen besturen, verloor de Britse re-
cordbreekster Sheila Scott de eerste
plaats aan de Amerikaanse Nancy
Kelly. Die was met 22 uur, 33 minu
ten en 57 seconden meer dan vier uur
sneller.
Zondagavond om twaalf uur was de
ze merkwaardige wedstrijd geëindigd.
Er waren bijna vierhonderd deelne
mers die dongen naar een prijzens'.hat
v'an ruim een half miljoen gulden. De
definitieve uitslag wordt woensdag be
kend gemaakt.
SWALMEN Op vrijdag 16 mei zal Alexandra Meuter-Kusina (43) uit
Swalmen voor het eerst sinds 27 jaar haar moeder terug zien.
Alexandra (foto hierboven) met 'n koffer voor de reis werd in de Oekraïne
geboren. In de Tweede Wereldoorlog werd zij door de Duitsers uit haar
woonplaats weggevoerd.
Als dwangarbeidster werkte zij in het Duitse Brüggcn. Daar leerde zy
haar man, Louis Meuter (nu 51) kennen. Van haar familie hoorde zy niets
meer.
Eind vorig jaar kwam er een brief uit Canada. Haar moeder leefde nog en
woonde in Bradford (Ontario). Zy vroeg of Alexandra haar nog een keer
wilde bezoeken.
Dank zij een snelle actie in Swalmen, waardoor het geld voor de reis op
tafel kwam, zal Alexandra vrijdag met haar man haar moeder kunnen
gaan bezoeken.
Alexandra Meuter-Kusina drib-
beltzielsgelukkig en wat van streek
door haar huisje in Swalmen. Moe
der en dochter verloren elkaar uit
het oog tijdens de tweede wereld
oorlog, toen de zestienjarige Alex
andra als dwangarbeidster werd
weggevoerd. In Bruggen leerde zij
haar man kennen. Zij vluchtten en
vestigden, zich in Swalmen.
„Ik heb jarenlang tevergeefs naar
mijn, familie gezocht", zegt Alex
andra in vlekkeloos Swalmens dia
lect. „Vorig jaar november kwam
er echter een brief uit Canada. Er
zaten fotootjes in van een oud
vrouwtje. Vaag herkende ik het ge
zicht van mijn moeder. Wat ben
ik toen gelukkig geweest." „Mijn
moeder vertelde dat hij in 1947
met vader uit Rusland was ver
trokken, omdat zij meende haar
dochter nooit meer te zullen te
rugzien. Zij hebben tot 1951 in Bel
gië gewoond. Daarna zijn zij
naar Canada geëmigreerd. Vorig
jaar is mijn vader gestorven. Mijn
moeder kwam daarna in contact
met een Nederlandse familie. Zij
vertelde haar lotgevallen en door
deze mensen kwam zij met mij in
contact."
In de eerste brief schreef de oude
Olga: „Je moet mij nog eenmaal
bezoeken. Dan kan ik rustig mijn
ogen sluiten." Maar hoewel alle
spaarpotten werden omgekeerd,
geld voor een reis naar Canada is
er niet. Het probleem werd voorge
legd aan pastoor J. Kessels. Die
ontketende een inzamelingsactie die
het hele dorp in haar greep kreeg.
Toen de pastoor bij een ongeluk
om het leven kwam, nam burge
meester mr. P. Pesch het initia
tief over.
Hij constateerde tevreden: ..Al
les is tot in de puntjes geregeld.
Er is ongeveer drieduizend gulden
bijeengebracht. Daarvan hebben
we ondermeer vliegtickets gekocht.
Ik heb ervoor gezorgd dat vader
en moeder Meuter piekfijn gekleed
in het vliegtuig kunnen stappen".
„Wij hebben samen koffers en reis-
benodigdheden gekocht en voor alle
zekerheid heb ik een arts gevraagd
een oogje in het zeil te houden, zo
dat ze niet helemaal over hun toe
ren raken. Zij zien namelijk een
beetje op tegen de vliegreis".
Gedurende de drie weken dat
vader en moeder Meuter in Cana
da zijn, worden hun vijf kinderen
in de Swalmense gemeenschap on
dergebracht. Zelfs voor de hond en
de duiven is gezorgd.
en de bewegwijzering veel te wensen
overlaat.
Dat laatste is een bron van ellende
voor de ijverige directeur Steensma.
Ruim één jaar geleden zette hij een
deskundige aan het werk om een vol
maakt bordensysteem te ontwerpen.
„Het is niet gelukt", zegt hij thans
treurig. „De man heeft samen met de
aannemer en de ontwerper echt z'n
best gedaan. Vorige week dachten we
een goede bewegwijzering te hebben,
maar de verwarring bleef even groot.
De mensen kijken niet, letten niet op
en lopen bij verscheidene evenemen
ten door elkaar. Nu gaan we de mas
sa nog eens bestuderen in de hoop aan
de weet te komen waarop wel wordt
gereageerd".
Hij geeft toe dat het aantal tele
foons moet worden uitgebreid. „We
hebben gemerkt dat onze klanten ser
vice niet op prijs stellen. Ze willen
zelf interlokaal bellen in plaats van
dat een juffrouw hen helpt. Daarom
komen er ook wisselautomaten".
Er is niet veel aan te doen dat veel
mensen hun richtingsgevoel kwijtra
ken. Zoiets heb je of je hebt het niet.
Borden kunnen helpen.
Met klem ontkent de heer Steens
ma dat zijn congrescentrum geen sten-
cilapparatuur zou hebben. „In het ge
bouw is een complete drukkerij. Die
kan echter pas werken als er tekst is.
Zonder tekst geen drukwerk".
Hij bekent dat het Residentie Or
kest een moeilijke beginperiode had.
„Krakende en piepende luidsprekers
tijdens een concert zijn niet prettig.
Gesloten en met moeite te openen
deuren ook niet. Artiesten zijn echter
moeilijke mensen. Nadat zij vele jaren
in Scheveningen hadden gespeeld, was
het Congresgebouw een overgang."
Dat die overgang niet eenvoudig
was wil er bij de directeur wel in,
maar hij vindt de „muzikale" klach
ten wat overdreven.
„Over een jaar heb ik een behoor
lijke organisatie en over twee jaar
een beste. Dan heb ik voldoende per
soneel aangenomen en opgeleid. Als
er dan klachten zijn, kunnen die te
recht zijn. Ik ben geen baas van een
boekenstalletje maar van een gebouv
dat dag en nacht in bedrijf is", aldu
Carel Christiaan Steensma.
„Dat is n* eenmaal de aard van de
jeugd. Ik zou zeggen: Goed laten wij
daar dan nóg maar eens over praten,
want je moet de dingen niet té snel
willen realiseren."
„Maar ik vind, dat die studenten alle
recht op inspraak hebben. Als zij dat
niet goedschiks gedaan kunnen krijgen,
nou dan in 's hemelsnaam maar door
middel van een bezetting".
DEN HAAG „Ik kan het niet hel
pen dat de bezoekers grote afstanden
moeten lopen. Het hele gebouwencom
plex is meer dan vier hectaren groot,
een stad op zich zelf en zeker geen
Madurodam."
Veel mensen zetten hun auto kilo
meters ver weg om één gulden par-
keergeld te sparen. Zodra ze echter in
het congresgebouw zijn, realiseren zij
zich dat in zo'n centrum de afstanden
niet misselijk zijn."
Zo reageert de directeur van het Ne
derlands Congresgebouw in Den Haag,
de heer C. C. Steensma, op klachten
die hem van veel kanten bereiken.
uctstrevend rapport als gespreksuit-
gangspunt opgesteld".
Dat rapport was opgesteld door vier
hoogleraren; de studenten wilden het
gesprek op basis van een rapport dat
was opgesteld door 21 mensen, onder
wie behalve vijf hoogleraren, ook stu
denten en stafleden: „Dit verschil van
mening over het uitgangspunt recht
vaardigt niet een zo ernstige actie als
de bezetting van de hogeschool. De ge
bouwen van de hogeschool zijn* er wel
voor de studenten, maar hun is daar
over niet het beheer dus de verant
woordelijkheid opgedragen."
Hoewel prof. Diepenhorst de betrok
kenheid van de studenten met de zware
actuele vraagstukken als kernenergie,
moderne oorlogvoering, ontwikkelings
hulp en bevolkingsvraagstuk waardeert,
meent hij dat er nog vrij wat vraag
stukken zijn waarvoor de studenten
geen belangstelling hebben: „Als we
het aan de studenten overlieten zou er
op de colleges alleen nog worden ge
praat over Cuba, Vietnam en het we-
reldbevolkingsvraagdstuk".
„Natuurlijk komen uit felle acties
dikwijls goede vruchten voort. Vooral
een universiteit zal zichzelf steeds
moeten vernieuwen, maar men behoort
zich te houden aan bepaalde normen
en men moet de aanwezige mogelijk
heden eerst volledig benutten voordat
men tot buitensporigheden overgaat".
„Bovendien zetten de studenten zich
te veel af tegen wat hun niet bevalt.
Dat is negatief. Kijk, hoe in hun bla
den zedelijke en religieuze waarden
worden aangetast. Ik ben bang dat zij
veel van de eenzijdigheid van nu over
vijftien jaar betreuren".
Toch ziet prof. Diepenhorst de zaak
niet al te somber: „Als men hoofd- en
bijzaken weet te scheiden dan bevindt
het hoger onderwijs in Nederland zich
beslist niet in een. chaos. De meesten
zullen gewoon doorgaan, zich bewust
van de noodzaak tot vernieuwing. Als
men er in gemeenschappelijk overleg
uitkomt, is dat prachtig, maar anders
blijft naar mijn inzien de beslissing bij
de hoogleraar".
„De studenten vinden nu wel dat ze
te veel pasklaar worden gemaakt voor
een gevestigde orde die zij niet wil
len aanvaarden, maar ik vind dat zij
veel te actualistisch en pragmatisch
denken waardoor de wetenschap alle
hogere waarden zou gaan verliezen".
Een beschouwing of .de rebellerende
studenten juridisch aansprakelijk zou
den moeten worden gesteld, acht prof.
Diepenhorst vruchteloos: „Ik zelf zou
op ethische en juridische gronden niet
hebben willen meedoen aan zo'n bezet
ting. Verder wens ik er niet over te
spreken. Ik hoop alleen dat ik als ik
zelf ooit als retor-magnificus met een
studentenbezetting zou worden gecon
fronteerd het nodige inzicht zal heb
ben om de juiste dingen te doen".
TILBURG De meeste ouders van studenten, die de Economische Hoge
school in Tilburg bezet hielden, stonden deze week achter de actie van hun
kinderen. Toch was het opmerkelijk A'eel ouders wisten nauwelijks waar het
protest van hun kinderen nu eigenlijk om ging. Maar vrijwel unaniem zeiden
de ouderparen „Het was een waardige demonstratie".
De moeder van de 21-jarige studentenleider Ton Koster uit Tilburg, echtgenote
van een accountant, formuleerde het zo „Eigenlijk zouden wy zélf op universi
teiten of hogescholen gezeten moeten hebben, om het studentenleven te kunnen
aanvoelen. Dat wij vroeger niet hebben gestudeerd, voelen wjj vooral nu als een
gemis. Het enige wat Is weet is, dat studenten pas beginnen te leven, wanneer
andere mensen naar bed gaan".
„Maar ik geloof wel, dat die kinderen
recht hebben op inspraak in een aantal
zaken. Vergeet niet, dat jonge mensen
tegenwoordig véél eerder volwassen zijn
dan wij vroeger. Wij durfden vroeger
onze mond niet open te doen. Dat is toch
niet gezond? Gelukkig is die hele zaak
nu in ontwikkeling."
„Ik vind", zegt mevr. Koster, „dat
professoren en 't curatorium veel eerder
hadden moeten inzien dat de studenten,
althans daar waar het onderwijszaken
betreft, recht hebben op medezeggen
schap. Als de autoriteiten dat niet inzien,
dan moeten de studenten maar zelf in
grijpen. Die jongens hebben zich tijdens
die bezetting toch correct gedragen? Zij
hadden immers ook met stenen kunnen
gaan gooien."
De heer G. Koelink uit Enschede, za
kenman en vader van de 23-jarige Til
burgse student R. Koelink: „Allemaal
flauwekul. Laten die snotneuzen aan het
werk gaan. Wij, de ouders hebben die
jongens naar een hogeschool gestuurd
om ze te laten studeren, niet om flau
wekul te trappen. Al die idioterie om
een hogeschool te gaan bezetten kost de
ouders alleen maar geld, want van stu
die komt dan natuurlijk geen snars te
recht."
„Ik geloof trouwens niet, dat mijn
zoon aan die onzin heeft megedaan",
meent de heer Koelink. „Die jongen heeft
mij zelf gezegd: „Wat koop ik er voor?
Over drie weken moet ik examen doen.
Ik wil werken."
Toch zegt de heer Koelink wel te kun
nen begrijpen, dat de studenten bepaal
de wensen hebben. „Hoewel ik eerlijk
moet zeggen drit ik niet precies weet wat
GENèVE Een door de kerken ge
charterde Amerikaanse Stratofeighter
werd door de Nigeriaarise vliegtuigen
vernietigd, nadat het een noodlanding
had gemaakt tijdens een hulpvlucht in
de luchtbrug naar Biafra, aldus deelt
de kerkelijke hulporganisatie mee.
Alle bemanningsleden kwamen er
ongedeerd af en alleen de eerste be
stuurder liep lichte verwondingen op
toen het toestel woensdagavond een
noodlanding maakte op het vliegveld
Annabelle.
De G-97 was het tweede toestel dat
in twee dagen in de gevaarlijke lucht-
die jongens willen (inspraak kan zo veel
betekenen), geloof ik dat er heus wel
andere wegen te vinden waren ge
weest om hun eisen kracht bij te zet
ten. Het zetten van een hogeschool vind
ik bepaald ondemocratisch".
De moeder van studentenleider Theo
van Berkum uit Tilburg (zoon van prof.
dr. P. P. van Berkum van de econo
mische hogeschool) zegt van de actie
van haar zoon: „Ik weet er niets van en
ik bemoei mij er niet mee. Die jongen
moet dat allemaal zelf uitdokteren."
De heer C. Klein uit Eindhoven is de
vader van de Tilburgse student C. Klein,
die ook heeft meegedaan aan de bezet
ting van de hogeschool. Hij zegt: „Je
moet deze actie niet gaan vergelijken
met straatdemonstraties van socialis
tische jongeren."
„De actie van de Tilburgse studenten
is héél wat anders. Ik keur dit protest
niet af, hoewel ik de bezetting van de
hogeschool allesbehalve democratisch
vind. Toch is die bezetting nuttig geble
ken, want die jongens krijgen waarach-
nog hun zin ook. Let op mijn woorden:
Dit is het begin van een hervorming van
het hele wetenschappelijke onderwijs."
„Die studenten hebben hun spelletje
correct gespeeld en daarvoor heb ik be
wondering", zegt de heer Klein. „Toch
vind ik, dat zij te veel ineens hebben
gewild. Zij willen inspraak in alle gele
dingen van de hogeschool. Dat gaat mij
te ver, want als je die lijn doortrekt in
het maatschappelijk leven, dan zou een
werknemer ook een stem moeten hebben
bij het aanstellen van een directeur van
een onderneming. Dat gaat natuurlijk
niet".
„Daarom vind ik het verbazend, dat
de curatoren bakzeil hebben gehaald.
Misschien zou het gezonder zijn geweest,
wanneer die jongens ten aanzien van
enkele van hun eisen de pin op de
neus hadden gekregen".
Mevrouw Van Euwijk uit Waalwijk
is de moeder van een andere studen
tenleider. de 27-jarige Paul van Euwijk.
In haar banketbakkerswinkel zegt zij:
„Ik heb mij met die hele bezetting
eigenlijk nauwelijks bemoeid, omdat ik
er niets van afweet. Ik weet niet of die
studenten inderdaad recht hebben op in
spraak. Ik weet allen, dat ruzie ook niet
alles is. Als die jongens bezetting van de
hogeschool het beste vinden, dan zal dat
wél het beste zijn."
Mevrouw Groot in Tilburg, echtgenote
van een verzekeringsman en moeder van
studentenleider Peter Groot (26) vindt,
dat de studenten op veel punten gelyk
hebben. Zij zegt: „Er zijn te weinig
idealisten onder de autoriteiten op een
hogeschool, die zich actief met vernieu
wingen willen bezig houden. Maar de
studenten willen te snelle hervormin
gen."
BUSSUM Vanavond voor het laatst Pick-Up voor de t.v. Ted de Braak,
een door sommigen geprezen en door velen als aansteller verfoeide figuur,
wil niet zo maar gaan. Om zijn honkvastheid te overwinnen sleuren de
„Covergirls" hem dè studio uit.
Die klachten zijn talrijk. Europa's
grootste en modernste congrescentrum
- kosten ruim zeventig miljoen gulden
en een jaarlijks tekort van meer dan
zes miljoen - heeft het niet gemakke
lijk. Residentie Orkest, Partij van de
Arbeid, reclamedeskundigen en bui
tenlandse ministers vinden dat na een
half jaar aanlooptijd aan zo'n duur
pand niets meer mag mankeren.
Ze vinden het een vermoeiend ge
bouw, waar de af te leggen routes im
mens zijn, de ventilatie miserabel is,
het richtingsgevoel wordt ondermijnd
