Speciaal voor sociale en
maatschappelijke problemen
Bestuurdersbond
bestaat 50 jaar
m
INEKE ILCKEN
INF0RMATR1CE
VAN V.V.V.
Kemazo haalt t
mode uit Italië
Er gaat wel wat
door je heen
„De Londense boer"
van Radio Oranje
VAN SCHUPPEN
Sportieve
Autodiefstal
Eist
Fa. W. Groenen
heeft nu ook
toonzaal
Ervari
ng
Voorzitter T. Verkuyl:
JK BEN BANG DAT IK TE
CONSERVATIEF W ORD
Woningen
Conservatief
Veel iverk
Staker
„JE MOET 'T WETEN
ZIEN EN VOELEN
Nu al denken
aan collectie
volgend jaar
J. Rebergen gaat naar
Norniandië-herdenking
I). Lodder won
hengelwedstr i] d
HEIN
qfjjl Je van hèt
dUJI djtseizoen:
'style sportive
Er is ruime keus. Deze
jeugdig belijnde blazer
(getailleerd), heeft modieuze
revers en metalen kno
pen. Kamgaren-flanel.
Marine, grijs, bottle-
green en rood
59.-. 69.-.
BURGERLIJKE STAND
RENSWOUDE
KNIETJE
KLUSJES
R.A.F.
DOORBOORD
Modebewust
Kiezen
HOOFDSTRAAT 81 89 V.EENENDA1É|
WOENSDAG 4 JUNI 1969
ADVIESBUREAU VAN HET
NVV IN VEENENDAAU
VEENENDAAL De NVV-bestuurdersbond. afdeling Veenendaal, bestaat
volgende week 50 jaar. Op zaterdag 14 juni zal in het NVV-gebouw een grote
receptie worden gehouden, waar ongetwijfeld veel belangstelling getoond zal
worden voor het werk van de vakbeweging in Veenendaal.
Al bijna 25 jaar is de heer T. Verkuyl voorzitter van de plaatselijke centrale
van het NVV. Toch kan hij niet meer dan de helft van die 50-jarige geschie
denis over het bestuurderswerk in herinnering brengen. „Ons archief hebben
we aan het begin van de oorlogsjaren geliquideerd, omdat de Duitse bezetters
er te veel belangstelling voor hadden". De heer Verkuyl weet evenwel bijzon
der veel te vertellen over de vakbeweging in Veenendaal. Geen wonder overi
gens, want een kwart eeuw heeft hij met veel enthousiasme meegewerkt aan de
veelomvattende taak die de moderne vakbeweging zich gesteld heeft.
Ook voor de nabije toekomst is er volop werk. Binnenkort worden er plannen
uitgewerkt om in Veenendaal te beginnen niet een adviesbureau van het NVV,
speciaal voor sociale en maatschappelijke problemen. Het tekent de strijdlust
van de NW-bestuurdersbond, die volgens voorzitter Verkuyl daadwerkelijk
wil streven naar recht en sociale zekerheid voor haar leden. Al 50 jaar lang en
ook in de toekomst.
De 56-jarige voorzitter van de NW-
bestuurdersbond kan uit ervaring spre
ken over de moeilijke tijden voor de
werknemers in de jaren voor de twee
de wereldoorlog. Toch wil hij er niet te
lang bij blijven stilstaan. „Er is al zo
veel over verteld en heel vaak kom je
er toe een vergelijking te maken met de
tijd van nu. Dat is wel begrijpelijk
maar soms niet erg billijk. Want we le
ven nu in een volkomen andere tijd,
waarin er andere waardebepalingen
gelden en ook geheel nieuwe problemen
op ons afkomen. We moeten daar een
eigentijds antwoord op weten te geven
of een oplossing voor zoeken".
Onder leiding van de toenmalige NW-
voorzitter Oosterhuis werd begin augus
tus 1945 de NVV-bestuurdersbond van
Veenendaal heropgericht. In gebouw
„De Samenwerking" aan de Nieuwe-
weg kwam het werk weer Öp gang. al
waren alle afdelingen van de verschil
lende aangesloten bonden nog niet aan
wezig.
„Er waren toen zo ongeveer 700 tot
800 leden in Veenendaal", vertelt de
ADVERTENTIE
heer Verkuyl. „Op 1 januari van dit
jaar telden we 1937 leden en momenteel
zijn we dus heel dicht bij de 2000. Ge
loof maar dat daar heel wat werk voor
verzet moet worden. Het bestuur van
de NW-bestuurdersbond is samenge
steld uit de bestuursleden van de aan
gesloten vakbonds-afdelingen in Vee
nendaal. Daarbij zijn de ambtenaren
bouwvakkers, textielindustrie, meubel
en houtbewerkers, metaalindustrie, de
bond Mercurius, het vervoerpersoneel,
voeding en genot industrie, de Algeme
ne Bedrijfsgroepen Centrale en nog en
kele".
Het huidige bestuur van de plaatse
lijke afdeling van het NW bestaat uit
de heren T. Verkuyl (voorzitter), W.
Steffers, secretaris W. Oudshoorn
(penningmeester), M. ter Haar. J. de
Vries, H. van Zanten, H. Sukkel, B. v.
Remmerden. C. Vial, R. Kalter en H.
Henzen, terwijl namens de vrouwen
bond van het NVV mevr. G. v. Zanten-
Nieboer zitting heeft. „Onze taak ligt
op het maatschappelijke terrein", zegt
de heer Verkuyl met enige beslistheid.
„Wij willen absoluut niet het beleid
van de aangesloten afdelingen aantas
ten. Om enkele voorbeelden te noemen
waar we bezig mee zijn: de sociale en
economische problemen die zich voor
doen in het Veenendaalse werkklimaat,
contact met het gemeentebestuur over
verschillende onderwerpen; we hebben
zitting in verschillende commissies zo
als de sociale werkvoorziening, het zie
kenfonds, de adviescommissies volgens
artikel 75 van de Bijstandswet en meer
van die zaken. Verder organiseren we
altijd de collecten voor Zonnestraal en
hebben we de supervisie over ons eigen
NVV-gebouw".
Een ander facet van het werk in de
NVV-bestuurdersbond is momenteel het
nauwlettend toezien op wat de minister
gaat doen met de huurliberalisatie in
de provincie Utrecht. „Wij vinden",
zegt de heer Verkuyl met enige nadruk,
„dat, zolang er in Veenendaal een wo
ningtekort is van 500 a 600 huizen er nog
geen enkele aanleiding toe kan bestaan
om de huurliberalisatie voor Veenen
daal toe te passen of in te voeren. We
zullen dan ook beslist het gemeentebe
stuur van Veenendaal verzoeken om dit
ongedaan te maken als het zover mocht
komen".
Een ander plan van het bestuur van
het plaatselijke NVV is het stichten van
een eigen adviesbureau voor sociale en
maatschappelijke problemen in Veenen
daal. Zeer binnenkort is er een bespre
king waarop de plannen nader worden
uitgewerkt. In de stad Utrecht heeft
men ook een dergelijk bureau en het
blijkt dat er geweldig veel problemen
zijn die om een oplossing vragen. Uiter
aard zal het Veenendaalse bureau de
hulp inroepen van een deskundige van
het NVV.
Ondanks alle ijver en overgave waar
mee de heer Verkuyl en z'n team van
bestuursleden werken is de NVV-voor-
zitter toch wat teleurgesteld. „Ik weet
niet precies hoelang ik voorzitter ben
maar dat moet inderdaad bijna 25 jaar
zijn. Als ik om me heen kijk en denk
aan de vele bestuursleden die we in die
tijd gehad hebben dan blijkt me dat ik
nog maar alleen overgebleven ben van
de groep die in 1945 begon. Daarom
voel ik me wel eens eenzaam en geloof
ik dat het toch tijd wordt dat ik ga ver
trekken. Ik ben bang dat ik conserva
tief word en dat kun je in dit werk niet
hebben. Ja, ik ben teleurgesteld over
d« idealen die ik onder de leden ont
moet. Beter gezegd, die idealen zijn er
vrijwel niet meer. Ik ken heel wat se
rieuze mensen en ik wil ze niet allemaal
over één kam scheren maar toch zien
de meesten de vakbeweging als een
soort verzekeringsmaatschappij".
Diep nadenkend fronst de heer Ver
kuyl z'n wenkbrauwen en schrikt op als
gevraagd wordt of hij zorg heeft voor
de toekomst. „Wis en waarachtig niet",
zegt hij dan. „Ik ben geen profeet maar
ik voorzie een groot aantal veranderin
gen in de structuur van de vakbewe
ging. Binnen enkele jaren krijgen de
bonden een geheel ander gezicht en er
zijn bergen werk te verrichten. Met na
me de scholing van de kaderleden en
de cursussen voor leden van onderne
mingsraden moet sterk worden aange
pakt en natuurlijk blijft de bestuur
dersbond het werk in de afdelingen ac
tiveren. De algemeen secretaris van
het NVV, de heer Van Loen zal volgen
de week zaterdag daar ook wel iets over
zeggen. Er is nog ontstellend veel werk
aan de winkel maar het wordt wel tijd
dat er meer jongeren hun schouders on
der dit werk willenzetten".
Over de samenwerking met de ande
re bestuursbonden (NKV en CNV) is de
heer Verkuyl wel te spreken. „We zitten
niet bij elkaar op schoot maar als het
nodig is, zoals vorig jaar met die de
monstratieve vergadering in Utrecht,
dan weten we elkaar best te vinden. Ik
verwacht dat die samenwerking in de
toekomst veel sterker zal worden".
De viering van het 50-jarig bestaan
van de NVV-bestuurdersbond afdeling
Veenendaal is geconcentreerd op de
grote receptie die zaterdag 14 juni ge
houden wordt, vanzelfsprekend in het
N W-gebouw aan de Tuinstraat. Niet'al
le bijna 2000 leden zullen aanwezig zijn
maar ongetwijfeld zal het druk worden
als men even stilstaat bij een halve
eeuw plaatselijk vakbondswerk.
ELST In de nacht van maandag
op dinsdag is de auto van de heer A. B.
wonende aan de Rijksstraatweg in Eist,
ontvreemd. De auto stond buiten op een
terrein naast de woning van de heer B.
geparkeerd en was zorgvuldig afgeslo
ten. Het slot werd evenwel geforceerd
en van de dader(s) ontbreekt nog elk
spoor.
Twee weken geleden vond in Eist
eveneens een autodiefstal plaats. Toen
werd de auto van de heer B. V. op de
Woudweg ontvreemd. Deze auto werd
echter nog dezelfde dag teruggevonden.
VEENENDAAL Ze is nu nog
bezig met haar Ulo-eindexamen,
maar als dat goed afloopt, begint
ze over een kleine twee weken te
werken in een baan. die tot op he
den in Veenendaal niet bestond
de 17-jarige Ineke Ilcken wordt de
eerste informatrice van de plaatse
lijke VVV.
Op 15 juni treedt Ineke Ilcken op als
personificatie van een nieuw Veenen-
daals toeristisch tijdperk wellicht al
vast vooruitlopend op de totstandko
ming van het WV-gebouwtje, dat in
het stadscentrum een plaats gaat krij
gen. Voorlopig krijgt ze een gedegen in-
werkperiode in de winkel van Artifoto
aan de Hoofdstraat, waar nu de belan
gen van de VW worden behartigd.
„Ik weet nog helemaal niet precies
wat mijn werk zal zijn", zegt mej. Il
cken, „maar ik voel me wel erg tot de
toeristische informatie .aangetrokken
Al heel lang heb ik mijn zinnen op iets
dergelijks gezet. Het lijkt me enorm
leuk werk..."
Als persoonlijke mening over de re
creatieve mogelijkheden in en om Vee
nendaal: „Over het algemeen vind ik,
dat er hier niet zo heel veel gebeurt.
Misschien kan door mijn werk ook bij
dragen tot eer. verbetering van die si
tuatie. Maar nogmaals, ik kan nog niets
zeggen over de aard van het werk dat
ik te doen krijg. Alles wat ik weet is dat
ik heb gesolliciteerd, en dat ik ben aan
genomen..."
RENSWOUDE Geboren: Maria
Jannet, d.v. R. Dijkstra en J. v. Mou-
rik, Meidoornlaan 20; Eveline, d.v. G.
v. d. Hoef en N. v. Leuveren, Dorpsstr.
110a; Duncan Servais, z.v. J. H. A.
Bremer en R. M. Slagter, Kerkstraat 6;
Geeske Wijnanda, d.v. H. J. Hamer en
M. W. Plomp, van Reedeweg 74; Caro
lina Jolanda, d.v. A. Oskamp en W. J.
van Rennes, van Reedeweg 51.
Getrouwd: J. J. Overeem en C. van
Herk; N. van Setten en G. S. Overeem.
Overleden: Hendrik Mandersloot, 65 jr.
ongehuwd.
VEENENDAAL „Wat is nu
eigenlijk mode, en wat is het niet,
je kunt het niet omschrijven, je
moet het aanvoelen, je moet weten
dat wordt het, en dat verkopen we
niet. Je moet constant op de hoog
te zijn van alle stromingen en nieu
we richtingen in de kledingbranche,
vooral in het buitenland. Mode ver
kopen betekent zien en voelen". De
heer W. Keman, een der directeu
ren van Kemazo aan de Veenen-
nendaalse Parallelweg praat over
zijn vak samen met zijn echtgenote
in het buitenland inspiratie opdoen
voor het samenstellen van mode
collecties, die geschikt zijn voor de
confectie, die het volgend seizoen
voor de consument in de winkel
klaarhangt.
Op 22 juni vertrekt het echtpaar
Keman weer naar Italië voor een
oriëntatiereis, die dienst doet in het
kader van de voorbereiding voor de
voorjaarscollectie van 1970. Pas
veertien dagen geleden kwamen ze
terug uit het zuiden.
Gemiddeld staan jaarlijks acht
reizen op het werkschema. Nog niet
zo iarg geleden is de wintercollectie
1969 afgerond, die in augustus in de
verkoop wordt gebracht.
Kemazo in Veenendaal maakt
zelf de confectiemode ndet. Dat doet
haar fabriek in het Belgische Heus-
den bij Gent, waar men over een ei
gen ontwerpafdeling beschikt. Daar
worden de ideeën die het echtpaar
Keman heeft opgedaan, daadwerke
lijk omgezet in een zo aantrekkelijk
mogelijke collectie japonnen en ande
re kledingstukken. Aan de Parallel
weg beperkt men zich tot de produk-
tie van sportkleding, met truien als
voornaamste artikel, ook al naar
het ontwerp van de Kemans, met na
me de vrouwelijke helft.
Zo dicht bij het vuur ligt het voor
de hand te vragen hoe het mode
beeld in het volgende voorjaar zal
zijn. Mevrouw Keman: „Geen op
zienbarende veranderingen ten op-
zich van de trend van het moment.
We verwachten een verdere opmars
van de katoenen Jersey, in sportie
ve modellen, uitgevoerd in pastel
tinten.
CHERPENZEEL „We wisten natuurlijk niet wat er gaande was. maar
1 toen de order kwam. dat van alle toestellen de >leugels aan de onderkant
zwart-wit moesten worden geschilderd, werd duidelijk dat er iets belangrijks
op til was". Luchtmacht adjudant J. Rebergen praat over de junidagen van
1944. toen hij deel uitmakte van het 322 squadron van de RAF. Vijfentwintig
jaar geleden, D-dav werd een feit. Rebergen maakte de geallieerde invasie van
nabij mee. Een belevenis waaraan hij deze week weer nadrukkelijk wordt her
innerd, als hij de herdenking in St.-Mère-Eglise in Normandië bijwoont, als lid
van een deputatie van de Kon. Luchtmacht. Morgenochtend vertrekt hij met
het vliegtuig van Soesterberg. In Ypenburg stapt een ander deel van de delega
tie in. die wordt geleid door staatssecretaris A. E. M. Duijnstee. V andaar vliegt
men naar Deauville, om vervolgens zijn intrek te nemen in hotel Royal te St.-
G a tien.
Al eerder keerde de heer Rebergen te
rug naar Normandië. Dat was vijftien
jaar geleden, toen hij werd aangewezen
om de tiende gedenkdag van de inva
sie in Normandië bij te wonen. „Er
gaat wel iets door je heen", zegt hij, „je
weet nog zo goed wat het heeft bete
kend
Adjudant Rebergen, momenteel be-
wapenings-officier van vliegbasis Soes
terberg (tot volgend jaar, dan gaat hij
met pensioen), vertelt een lang ver
haal als hij uitlegt hoe hij uiteindelijk
als bewapeningsmonteur van 322 squa
dron per „landingcraft" de Normandi-
sche kust naderde, zes dagen na D-day,
en daarna in het pas heroverde gebied
zijn job deed, rondom de geïmprovi
seerde strips, en „op de move", in lan
ge colonnes in opmars, niet zeiden be
stookt door venijnige Junkers.
Het was een zwerftocht in juni 1940.
die hem, als Engelandvaarder tegen wil
en dank aan boord van de door de ma
rine gevorderde „Prinses Beatrix"
bracht. „Ik had een voetbalknietje",
herinnert hij zich, en ik lag in het zie
kenhuis om geopereerd te worden. Toen
kwam de Duitse inval in Nederland, en
de operatie kon door allerlei omstandig
heden niet doorgaan.
In die tijd was ik als dienstplichtige
onder dienst bij de landmacht. Enfin,
ik werd ingezet bij de evacuatie van
Breda, en daarna ging ik er met drie an
deren vandoor. Via België probeerden
we in Zuid-Frankrijk te komen, maar
toen horden we dat Italië ook agressief
werd. De zee was de enige uitweg, en
zo kwamen we uiteindelijk in Brest te
recht. vanwaar we de cross maakten
naar Plymouth met de Prinses Beatrix,
die toen werd gebruikt als troepentrans
portschip tussen Engeland en Frank
rijk. Eerst waren we trouwens nog in
Duinkerken, juist in de nacht dat het
schip vol mensen daar explodeerde
Engeland was bereikt. Rebergen ging
aan de slag. Eerst geruime tijd als in
tendance-man in South-Wales waar de
Nederlandse troepen werden gefor
meerd, en een half jaar later als kleer
maker bij een onderdeel dat in de om
geving van Manchester lag. Toen volg
de de stap naar Londen, opnieuw als
kleermaker, maar nu in en om de rege
ringsgebouwen. „Allerlei klusjes, ook
voor Gerbrandy en Alberda", peinst de
heer Rebergen, ,,ik hoorde toen hij de
Prinses Irene Brigade".
In Londen kwam hij in contact met de
schrijver Herman de Man, die werkte
voor Radio Oranje. „Het draaide erop
uit dat ik achttien maanden lang twee
maal per week voor de radio kwam als
„de Londense boer". Intussen stond
Londen bloot aan hevige Duitse aanval
len.
In 1942 vroeg en kreeg de heer Reber
gen ontslag uit de Nederlandse krijgs
dienst, om te kunnen toetreden tot de
RAF. „We hadden gehoord dat er een
Nederlands squadron zou worden op
gericht. Ik wilde iets anders, actie, als
luchtschutter, en het kleermakers- en
radiowerk beviel me niet meer, dus ik
probeerde het. Luchtschutter werd hij
niet, als rechtstreeks gevolg van zijn
voetbalknïe. In Blackpool werd hij op
geleid tot bewapeningsmonteur. Na
voortgezette training en enkele over
plaatsingen belandde hij in Biggin Hill
waar 't squadron als deel van de opera
tionele 141 Wing was gestationeerd.
Zes dagen na D-day werd 141 Wing in
gezet. Rebergen hoorde bij de kwar
tiermakers in de voorgroep. De landing
in Normandië verliep nagenoeg onge
stoord.
„Toch heeft het er later nog wel eens
om gespannen", vertelt de adjudant,
in die tijd nog korporaal. Vooral bij ver
plaatsingen, in colonnes van zo'n vier-
vijfhonderd wagens, van het geheel
zelfstandige self-supporting onderdeel,
werden we meer dan eens vanuit de
lucht bestookt. Op een keer doken we in
een greppel naast de weg, met z'n vie
ren, toen er weer vliegtuigen schietend
overkwamen. Ik was de enige die op
stond. Het etensblik dat ik aan mijn
riem droeg was door kogels doorboord".
Rebergen trok met zijn onderdeel
mee, steeds verder, via Brussel onder
meer, en kwam op Nieuwjaarsdag
1945 voor het eerst weer in Nederland:
Woensdrecht.
Morgen gaat hij op weg naar de
streek waar de harde stijd is gestreden.
Hij beschouwt het als een eer als lid
van de deputatie te zijn aangewezen,
temeer daar hij in 1954 ook al in Nor
mandië bij de herdenking aanwezig
was.
Vrijdag kijkt hij in gezelschap van ve
le anderen op een stuk grond waar een
brok historie is gemaakt, vijfentwintig
jaren terug. Naar een tijd, die bepa
lend is geweest voor het verloop van de
Europese geschiedenis. Een tijd waarin
mensen zich gaven voor de enige goede
zaak die gold. Rebergen was erbij.
Een aanzienlijk deel van het jaar
verblijven de KerrtatfS in 't buiten
land. Dan zijn ze „op de route", leg
gen aan in steden als Lausanne, Mi
laan en Florence, nemen en passant
een kijkje in Duitsland en steken
hun licht op in Parijs.
Toch blijft Italië een belangrijk
punt op hun agenda. Mevrouw F.
Keman: „De Italiaanse mode is nu
eenmaal beter draagbaar, dan bij
voorbeeld die van Parijs". H^ar man
vult aan: „De Italiaanse vrouw is
opvallend modebewust, en dat uit
zich natuurlijk in de kleding. De mo
de heeft daar ook veel meer belang
stelling dan bij ons in Nederland.
Er verschijnen daar tientallen mo
deweekbladen, die buitengewoon in
tensief worden gelezen".
Een van de Italiaanse modellen uit de
wintercollectie '69. Een japon van
Acrylic met lange mouwen en halve
col, met een lang, mouwloos vest eron-
col, met een lang, mouwloos vest er
over, een van de kenmerkende aspec
ten van de te verwachten trend.
De bezigheden in het buitenland
van het echtpaar Keman kunnen
worden vergeleken met „vertalen".
„We moeten uitmaken wat in Neder
land te verkopen is, wat in Neder
land zal kunnen inslaan, en dat is
vaak een gok, die ook wel eens ver
keerd kan uitvallen. We houden dan
ook voortdurend voeling met de in
ternationale modewereld, om het ri
sico zo klein mogelijk te houden. Het
is nooit prettig als je met een deel
van je geselecteerde collectie blijft
zitten", aldus directeur Keman. „On-
ze collecties bestaan zowel uit mo
dellen die rechtstreeks uit het bui
tenland worden geïmporteerd van
een firma waarvoor wij de alleen-
verkoop in Nederland hebben, als
uit modellen, geïnspireerd op de
nieuwste tendensen, die in ons Bel
gische bedrijf worden ontworpen en
gemaakt. Per seizoen brengen we
ongeveer honderdvijftig verschillen
de modellen japonnen op de markt.
Bij de voorbereidingen gaan we uit
van het dubbele aantal, maar na
een selectie die je bloed en tra
nen kost komt de uiteindelijke
collectie tot stand..."
Een aardig detail van die selectie
vertelt mevrouw Keman: „Als ik de
globale opzet op papier heb, vraag
ik de meisjes, die hier bij Kemazo
werken, welke modellen ze het vol
gende jaar zouden willen dragen, als
ze mochten kiezen. Heel vaak blijkt
dat hun keuze dan inderdaad goed
wordt verkocht".
„Wat mode nu eigenlijk is, daar
kom je nooit achter. Het blijkt eigen
lijk pas achteraf, zeker voorzover
het de confectie betreft", zegt de
heer Keman, „en dat maakt het dub
bel moeilijk. Van tevoren kun je zo
moeilijk tegen de vrouw zeggen:
dat is mooi, dat moet je gaan dra
gen. Wat de mode is, blijkt pas uit
de verkoopresultaten van een be
paald genre modellen. Het is altijd
een gok, al krijg je er op den duur
wel ervaring in om de gang van za
ken te voorzien. Toch blijft het een
kwestie van zien en voelen..."
RHENEN De firma W. Groenen
en Zn. heeft de begane grond van de
fabriek voor gestoffeerde meubelen en
woninginrichting aan de Plantsoenstraat
naast het gemeentehuis door toepassing
van een verbouwing danig gewijzigd. In
de voorheen blinde fabrieksmuur is een
dubbele glazen pui aangebracht met een
winkeldeur. Achter dit nieuwe front is
een toonkamer ingericht, terwijl de fa-
brieksafdeling nu in haar geheel is over
gebracht naar de eerste verdieping van
het gebouw. Het winkelcentrum van
Rhenen is hiermee weer een toonzaal
rijker geworden.
ELST De hengelwedstrijd van de
biljartvereniging Zeldenrust in Eist is
geslaagd. De eerste wedstrijd in dit sei
zoen trok zestig deelnemers, die on
danks het buiige weer merkbaar van
„hun" sport genoten.
Er waren prachtige prijzen te win
nen, in totaal zeventien. Eerst-prijs-
winnaar werd de heer G. Lodder, die
het hoogste gewicht aan vis ving, n.l.
710 gram, op de voet gevolgd door D.
Lodder (2e prijs; 610 gram aan vis) en
G. Lodder jr. (3e prijs; 455 gram aan
vis). De prijswinnaars komen allen uit
Rhenen.
i r l |i
