TECHNISCH WAS DE INVASIE TOT IN DE PERFECTIE VOORBEREID;
ALLEEN HET WEER WILDE NIET MEEWERKEN
Op Omaha dreigde voor Amerikanen de mislukking
—'fre&ï
De fijne
nuances in
de status
'V& i
Rommel vierde
verjaardag
van zijn vrouw
Rapport over
geweld in VS
UTRECHTSE RECHTBANK BESLIST OVER KANSSPELKARAKTER
Goudsmokkelaar
gepakt
Heeft U wel eens
stilgestaan bij uw eigen voeten
BESLISSING
OMAHA
KUNSTHAVEN
VERSTARRING
LIMEY'S
OVERVAL
VERDOOFD
ARRESTATIE
KINDEREN
NOOIT VEROORDEELD
GEBROKEN
Tegengesteld
Geen invloed
Spelpraklijk
Notenhout
Waterig
Dromen
ZATERDAG 7 JUNI 1969
EISENHOWER'S MOEILIJKSTE BESLUIT
Duitse deskundigen rapporteerden op 4 en 5 juni 1944 dat de geallieer-
den in die dagen onmogelijk een invasie op het Europese vasteland zou
den kunnen wagen: niet alleen was de zee zo ruw door een aanhoudende
storm, dat de landingsvloot verstrooid zou raken, maar bovendien was de
hemel zo bewolkt dat de geallieerde luchtvloot weinig of geen vliegtuigsteun
aan de landingslegers zou kunnen geven.
De Duitse deskundigen werden geloofd en generaal Rommel, de Duitse bevel
hebber in Frankrijk die een mogelijke invasie het hoofd moest bieden, verliet
rijn hoofdkwartier om zijn vrouw in Duitsland een verjaardagskus te bren
gen.
In zijn hoofdkwartier te Portsmouth
■at generaal Eisenhower, die de inva
sietroepen naar Frankrijk moest bren
gen, met dezelfde weerrapporten van
de geallieerde meteorologen. Aan alles
hadden de geallieerden gedacht, voor
ieder schroefje, voor elk pakje kauw
gom en voor iedere trekpleister was
gezorgd. De invasie zou technisch tot
in de perfectie kunnen worden uitge
voerd.
En daar kwam op het allerlaatste
moment de enige kracht die de mens
wel nooit volledig onder controle zal
krijgen: de natuur, waarin hij moet le
ven.
In de nacht van vier op vijf juni 1944
waren de eerste schepen van de inva-
sievloot al uitgevaren, maar zij moes
ten worden teruggeroepen. De invasie
werd uitgesteld. De inscheping van de
invasietroepen was echter al volledig
uitgevoerd.
Ongeveer vijftigduizend militairen
moesten in de voor anker liggende
schepen en scheepjes blijven, waar zij
op de razende golven door zeeziekte en
algeheel ongemak landingsvaartui
gen zijn geen cruise-schepen vies,
ruil en uitgeput raakten.
In Portsmouth moest één man de be
slissing nemen. Als er in de nacht van
vijf op zes juni niet werd uitgevaren
dan moest de gigantische operatie voor
tenminste twee weken worden uitge
steld, want behalve het weer waren
maanstand en getijden beslissend voor
het welslagen.
Werd de invasie uitgesteld dan zou
den alle ingescheepte troepen weer aan
land moeten worden gebracht, waar
hun plaatsen echter al waren ingeno
men door de legers die in de tweede
golf naar Frankrijk moesten worden
•vergebracht.
In de avond van de 5de juni kreeg
Eisenhower de laatste rapporten. De
weerdeskundigen voorspelden een zeer
korte opklaring, maar zij wisten niet
of die lang genoeg zou duren om de
invasietroepen een redelijke kans te ge
ven.
„Ik denk dat we maar moeten gaan",
zei Eisenhower. Het geven van deze
opdracht is ongetwijfeld de moedigste
daad uit de hele Tweede Wereldoorlog
geweest. Twee uur later zette de inva-
sievloot van 5600 schepen zich in be
weging.
Twaalfduizend vliegtuigen vlogen in
groepen van duizend onafgebroken naar
Frankrijk op en neer, zodat de Duit
ser» geen ogenblik adempauze werd
gegund. In het holst van de nacht
sprongen dertienduizend parachutisten
achter de Duitse linies omlaag.
De invasie verliep redelijk volgens
plan. Het aantal verliezen aan gealli
eerde zijde was minder groot dan de
verwachte tienduizend doden in het
eerste etmaal. Toen na 48 uur onge
veer 150.000 geallieerde soldaten naar
Frankrijk waren gebracht, waren er
tweeduizend geallieerden gesneuveld.
Slechts op één landingspunt dat-de
codenaam Omaha had gekregen
stootten de daar gelande Amerikanen
op onverwacht felle tegenstand: een
van de beste Duitse divisies was juist
enkele dagen eerder in dat gebied aan
gekomen om er een grote oefening te
houden.
De Amerikanen zijn een tamelijk
bloeddorstig volk. Zolang velen denken
dat sociale vraagstukken door geweld
kunnen worden opgelost zal dit wel zo
blijven.
Dit is de conclusie van een rapport
over de oorzaken van het geweld in A-
merika, dat twee geleerden hebben op
gesteld in opdracht van de overheid.
„De Amerikanen zijn altijd een ge-
weldadig volk geweest", zeggen de
samenstellers van het rapport, Hugh
Graham, hoogleraar in de geschiedenis
aan de John Hopkins universiteit, en
Robert Guit, hoogleraar in de politieke
wetenschappen aan de universiteit van
Princeton.
„Het geweld kwam in de loop van de
geschiedenis in verscheidene vormen
tot uiting en er zijn verscheidene groe
peringen bij betrokken geweest".
Graham en Gurr wijzen erop dat de
huidige protestacties tegen de oorlog
in Vietnam wat betreft omvang en be
tekenis nooit eerder zijn voorgekomen
in de geschiedenis van Amerika.
Hetzelfde geldt voor de onlusten aan
de universiteiten en de „recente en ver
bazing wekkende epedemie van politieke
moorden op nationale leiders".
Afgaande op het aantal uitingen van
geweld rekenen de twee geleerden Ame
rika tot de zes onrustigste landen ter
wereld. „Maar het is ook zo", zeggen
zij, „dat het nationale leven hierdoor
veel minder wordt ontwricht dan in
veel andere landen".
Het aantal doden als gevolg van ge
welddaden was in de afgelopen jaar,
tot midden vorig jaar, in Amerika 1,1
per miljoen inwoners. In Europa was
dat 2,4 op de mijoen inwoners en in de
hele wereld vielen 238 doden per mil
joen inwoners.
Zij zetten de oefening onmiddellijk
om in een praktisch gevecht en hun
overwicht op de Amerikanen, zowel
wat manschappen als bewapening be
treft, was aanvankelijk zo groot, dat de
Amerikanen in zee dreigden te worden
teruggedreven.
Vlak achter het strand van „Omaha"
staken steile rotsen omhoog. De Ame
rikanen sloegen weerhaken in die rot
sen en kleefden zich zo vast aan hun
bijna hopeloze stelling dat zij het stuk
strand in handen wisten te houden tot
dat op 11 juni de vier invasiegebieden
tot een groot bruggehoofd waren ge
maakt.
Onmiddellijk daarna werd vanaf de
zuidelijkste punt een geslaagde poging
ondernomen het schiereiland van Cher
bourg af te snijden: op 26 juni viel
Cherbourg in geallieerde handen, maar
de blijdschap dat het invasieleger nu
eindelijk over een echte haven beschik
te, verdween snel toen men de grondi
ge Duitse vernieling van de haven zag.
Nu was ook daar te voren rekening
mee gehouden. De invasielegers had
den hun eigen kunsthavens meege
bracht, waardoor grote vrachtschepen
bijna op het strand konden worden ge
lost. Maar wederom toonde de natuur
zich een honende meester over dit ge
niale mensenwërk: op 18 juni brak er
een orkaan los, zoals Normandië die in
jaren niet had beleefd en een van de
twee kunsthavens werd totaal verpul
verd.
Tot grote opluchting van de gealli
eerde bevoorradingstroepen bleken aan
de Normandische kust enkele kleine
natuurlijke havens te liggen, die zo on
beduidend waren geacht dat zj nooit
op een stafkaart waren aangetekend,
maar die ter plaatse bekeken, in staat
bleken om een groot deel van de ein
deloze stromen mensen en materiaal te
verwerken.
Gedurende die anderhalve maand
kwamen er steeds meer troepen en
materieel op een stukje grond van nau
welijks 75 km breed en nog geen dertig
km diep. Al die tijd gebeurde er wei
nig wat op de landkaart kon worden
aangewezen en na enkele weken begon
nen generaals, journalisten en politici
te jammeren dat Montgomery, de Brit
die het taktisch commando over de in
vasietroepen had, het front had laten
verstarren, dat hij ondanks al de troe
pen en het materieel maar niet durfde
aanvallen en dat in Normandië een dor
re loopgraven-oorlog dreigde.
Toen het plan van Montgomery in
augustus 1944 met een onvoorstelbaar
succes werd bekroond binnen acht
dagen werden toen zowel Parijs als
Brussel bevrijd gingen de tegenstan
ders van Montgomery klagen, dat de
Amerikaanse soldaten de kastanjes uit
het vuur hadden moeten halen en dat
de Engelse soldaten niet meer hadden
gedaan dan in stellingen wegkruipen.
Een Amerikaanse journalist noemde
de Britse soldaten honend „Limey's"
(slijmjurken). Deze onverdiende blaam
hebben de Britse soldaten gedurende
de hele Europese veldtocht behouden;
limey werd het gebruikelijke scheld
woord dat iedere Amerikaan gebruikte
als hij over een Engelse soldaat sprak.
In de bezette gebieden had men er
geen idee van dat in de geallieerde le
gers dergelijke prestigegevechten
woedden. Voor ons was het geallieer
de leger een hecht gesloten eenheid
van elkaar oprecht liefhebbende kruis
vaarders.
Door de invasie raakten alle bezette
landen in grote opwinding. Men waan
de de bevrijding erg nabij en dit bracht
de verzetsmensen tot drieste daden die
soms slaagden maar ook dikwijls ten
koste van grote offers mislukten.
Een groot succes voor het Nederland
se verzet was de overval op het huis
van bewaring in Arnhem op 11 juni
1944, toen men 56 gevangen verzets
mensen kon bevrijden. Aangemoedigd
door dit succes poogden knokploegen
een maand later de gevangenis aan de
Weteringschans in Amsterdam te over
vallen.
Deze overval mislukte. Vele verzets
mensen, onder wie de Drentse boer Jo
hannes Post, werden gedood.
Door al het verzet raakten de nazi's
klem .en het laatste jaar van hun macht
zouden ze vullen met gruweldaden, die
slechts in de koortsvisioenen 'van een
gestoord mens lijken te kunnen leven.
Na de oorlog zijn zo ontstellend veel
gruwelverhalen verteld, dat de mens
heid verdoofd raakte en het tenslotte
wel geloofde. De nazi's die na de oor
log plotseling nooit echte nazi's bleken
te zijn geweest, hebben na 1945 hun
schouders opgehaald en wat gefluis
terd over vijandelijke propaganda.
Tot welke onvoorstelbare daden de
nazi's, toen zij nog echte nazi's waren,
in staat bleken, wordt wellicht gety
peerd door een drama dat zich deze
maand een kwart eeuw geleden in Am
sterdam voltrok.
Voor de beschrijving van deze mis
daad beschikt de mensheid over de
koele taal van een juridisch arrest, dat
de Hoge Raad van Nederland in 1946
opstelde.
Op 16 juni 1944 werd in de trein van
Utrecht naar Gouda door de Duitse
politie een Amsterdamse makelaar ge
arresteerd, die al jaren al zijn tijd be
steedde aan ondergronds werk, vooral
ten bate van onderduikers.
De makelaar werd naar Amsterdam
gebracht en tijdens het eerste verhoor
vonden de Duitsers op hem een zak
boekje met de vage aantekening: Ver
gadering Limburg T.R.
De makelaar weigerde de Duitsers
te vertellen wat deze aantekening be
tekende en hij hield vol, ook toen de
Duitsers hem langdurig hadden gemar
teld.
De letterlijke tekst van het arrest
luidt verder: „Toen mishandeling van
mij geen resultaat had... werd een
Joodsche moeder met twee kinderen
binnen gebracht, een jongen van vijf
jaar en een meisje van ongeveer vier
0 Vooral de eerste fase van de
invasie was een hachelijke on
derneming die duizenden mensenle
vens eiste.
jaar. Zij zeiden deze kinderen te zullen
mishandelen, indien ik niet alles vertel
de. Het verhoor begon daarna op
nieuw".
„Toen ik niet antwoordde werden de
beide kinderen door twee SS-ers gesla
gen en, omdat ik niet sprak, dreigden
zij de kinderen armen en benen te bre
ken en begon een der mannen, die dé
kinderen mishandeld hadden, bij het
jongetje de mouwen op te stropen en
het armpje te spannen en dreigend bo
ven zijn knieën te houden, terwijl Wee-
ner zei tot het uiterste te zullen gaan1!
De moeder, een furie gelijk, vloog
toen op me af en trapte en sloeg mij en
schreeuwde mij toe te spreken. Ik ben
toen gezwicht
Het gevolg was dat de Duitsers en
kele dagen later een vergadering van
verzetsmensen overvielen; vier van de
toen gevangen genomen mensen wer
den door de Duitsers vermoord.
De makelaar overleefde de oorlog in
een concentratiekamp en werd in het
bevrijde Nederland voor een bijzonde
re rechtbank gedaagd, verdacht vap
verraad. Pas na een proces van ruim
een jaar werd de man, geestelijk en
lichamelijk gebroken, door de Hoge
Raad vrijgesproken van alle schuld.
Het gaat hier echter niet om de zeer
merkwaardige na-oorlogse rechtsple
ging in Nederland, maar deze maand
is het een kwart eeuw geleden dat een
Duitser in Amsterdam twee kleuters
in het bijzijn van hun moeder armpjes
en benen wilde breken om een verzets
man tot het prijsgeven van een geheim
te pressen.
De Duitser die deze wandaad be
dreef heet Weener. Onderzoeking op
het Rijksinstituut voor Oorlogsdocumen
tatie in Amsterdam bracht aan het licht
dat deze onmens nooit voor een Neder
landse of Duitse rechtbank is gedaagd.
Zoals zoveel Duitsers die dapper
durfden te zijn tegen kleine kinderen
en wanhopige vrouwen, verdween hij
na rriei 1945. Mogelijk zit hij nu ergens
in een Duitse bierkelder te beweren
dat al die gruwelverhalen over de na
zi's schromelijk overdreven zijn en dat
Hitier heus zo gek niet is geweest als
men dat nu wil doen voorkomen.
En dan zal Shij zijn aandachtige toe
hoorders wel aanmanen alleen maar
eens te denken aan de autosnelwegen
en zo.
Hijzelf heeft het dan zoals ontel
baar vele nazi's klaargespeeld om
niet meer te denken aan die twee klei
ne kinderen uit Amsterdam.
ADVERTENTIE
Natuurlijk, het is de gewoonste zaak
voelen u de hele dag moeten dragen. Maar heeft u er wel
eens bij stil gestaan wat een paar doodgewone mensen-
voelen hebben uit te staan? Het is dan ook geen wonder
dat na enkele uren uw voeten soms al moe worden. En
"waim. En nog gaan transpireren ook.
Geen fijn gevoel
Met Azea Foot Fresh komen de za- Bj*
kers en gebruiksters van deze milde
spray lopen op frisse voeten door de
lange dag. Na bad of douche hebben
zij hun voeten verzorgd met Azea§■--
Foot Fresh. Ook geen geurtjes meer."
Een fijn gevoel.
BIJ DROGIST EN APOTHEKER
VEEL BELANGSTELLING VOOR ROULEXPROCES
UTRECHT Voor het Roulexproces,
dat dinsdag voor de Utrechtse rechtbank
begint, bestaat een meer dan gewone
belangstelling. Directeuren van vreem
delingenverkeer, horeca-ondernemers,
maar ook gemeentebesturen en Kamer
leden kijken met spanning uit naar de
uitspraak over dè vraag in dit proces:
is Roulex een behendigheidsspel oï een
(verboden) kansspel?
Als Roulex tot behendigheidsspel
wordt verklaard, zal daarmee de eerste
stap zijn gezet op de weg naar enige
officiële speelbank enin ons land. VW's
hebben hun hoop op Roulex gevestigd
om ons land een extra attractie te ver
lenen. Ook de gemeenteraad van Den
Haag zou Roulex in Scheveningen of in
het congresgebouw willen invoeren.
Mr. J. C. van den Berg, de Utrecht
se officier van justitie die twee en een
half jaar geleden het spel in Loosdrecht
in beslag liet nemen, stelt thans dat ook
bij Roulex „de deelnemers in het alge
meen geen overwegende invloed kunnen
hebben op de kansbepaling". Daarmee
wil mr. Van den Berg het spel Roulex
op grond van de Wet op de Kansspelen
verbieden.
Een tegenovergestelde mening heb
ben uitvinder F. B. A. Prinsen, regis-
ter-ingenieur uit Den Haag en. de spel-
expert ir. F. A. Weber, die Roulex ver
der ontwikkelde. Zij bevinden zich in
het gezelschap van de deskundigen van
T.N.O. waar het spel anderhalf jaar in
het laboratorium is onderzocht en be
proefd.
Boven beide standpunten staat het
Saturne-arrest van de Hoge Raad, waar
in is vastgesteld, dat voor de beoorde
ling van een spel beslissend is welke
resultaten de grote meerderheid der
spelers in de praktijk er bij behaalt,
stateerd met een meetmicroscoop. De-
De officier brengt echter nog een
ander wapen in stelling tegen Roulex.
In de dagvaarding stelt hij, dat er
een gebrek schuilt in het spelapparaat.
In de ronde (zwarte) rand van de num
merschijf zouden afwijkingen van en
kele honderdsten millimeter zijn gecon-
ze constatering werd gedaan bij een
apparaat van het spel Excentra, dat in
Wassenaar in beslag werd genomen.
Dit is een zusterspel van Roulex.
Om dit gebrek te staven, heeft de
officier inspecteur A. C. L. Rijken van
de Wassenaarse politie als getuige op
geroepen. Deze heeft indertijd het spel
Excentra in beslag genomen. Er is daar
nog geen rechterlijke uitspraak over
gedaan.
Metingen bij T.N.O. hadden deze af
wijkingen van honderdsten millimeters
al twee jaar eerder aan het licht ge
bracht. Bij de spoelproeven die T.N.O.
daarna gedurende anderhalf jaar met
Roulex nam, werd vastgesteld dat deze
afwijkingen (die in de techniek nor
maal zijn) geen enkele invloed had
den op de uitslag van het spel.
Tegenover dit laboratoriumonderzoek
van T.N.O. staat nog geen spelpraktijk-
onderzoek. Toch stelt de Hoge Raad dit
als de eis voor de beoordeling van een
spel. De proefspelletjes, die de rechters
misschien tijdens het proces zullen ne
men, en waarvoor een Roulexspel wordt
opgesteld in het districtsbureau van de
rijkspolitie in De Bilt, kunnen uiteT-
aard niet als spelpraktijkonderzoek wor
den aangemerkt. Daarvoor zouden ge
wone spelers met inzet van eigen geld
gedurende circa zes maanden moeten
spelen in een echte Roulex speelbank.
Het unieke van Roulex is, dat het win
nende nummer open en bloot vaststaat,
voordat de spelers inzetten. Wie goed
kijkt kan de sector van de nummerschijf
zien waarin zich het winnende nummer
bevindt. Dit waarnemen is de kern van
het behendig zijn in dit spel.
Als de spelleider na het „Rien ne va
plus" de nummerschijf laat ronddraaien
en het balletje inwerpt, is dat de show.
Daarmee wordt alleen de sfeer (en
de spanning) van de roulette opgeroe
pen. De uitslag stond al vast.
Van het proces om Roulex is de uit
slag nog onzeker. Over de hoofden van
de drie gedaagden, kijkt men reikhal
zend uit naar de beslissing over het
spel Roulex. Komt het er door, dan kan
de miljoenendans beginnen. Voor de
V.V.V.'s een verkoopargument aan toe
risten, voor de gemeente een bron van
inkomsten, evenals voor de horeca-on
dernemers.
RYSSEL Een man is op donder
dag te Ryssel nabij de Belgische
grens gearresteerd toen hij trachtte
voor meer dan 1.000 dollar aan goud
over de grens te smokkelen, zo meldt
de politie.
Volgens de politie betreft het hier
Othon Reiter, een 56-jarige Oostenrij
ker die in Brussel woont. Volgens de
politie had de man zes goudstaven
bij zich en 1.000 gouden muntstukken.
Ter weerszijden van de ronde
bank met nummers, waarvan
de nummerschijf iets uit het mid
den overhelt, staan de correspon
derende nummers op de speeltafel.
Nadat het winnende nummer is be
paald, wordt ingezet. Daarna gooit
de spelleider het balletje dat door
een magneet naar het winnende
nummer wordt getrokken. De clou
van het spel is te zien, d.m.v. een
spiegel boven de tafel, naar welk
nummer de schijf overhelt.
Mi e* dan kan men te de Boneer
wandelgangen een boeiende fi
guur tegenkomen: de zg. Ministerial-
diriment. De oppervlakkige toeschou
wer zou kunnen menen, dat elke
Westduitse minister er 'n eigen huie
orkest op na mag houden, en dat dit
nu de artistieke ledder ia van zo'n
departementaal ensemble. Dit even
wel is niet het geval: de Mindsteri-
aldirigent is geen musicus, maar
gewoon een hoge ambtenaar. Zijn
langademige titel is een van de ve
le dierastgraden, waarin de Westduit
se ambtelijke hiërarchie haarfijn 4*
ingedeeld.
In het gewone bedrijfsleven zijn de
titels minder bloemrijk, maar even
streng geordend naar rang en stand,
en de fijne schakeringen in status
reiken veel verder dan titels en, na
tuurlijk, salaris.
Daar is allereerst de inrichting van
de kanitoorkamer. Een eenvoudige
bureauchef, of bij de overheid een
„Regierungsobersekretër" (een be
scheiden ambtenaanarang) zwoegt
voor zijn broodje in een karig ge
meubileerde ruimte met een namaak
eikehouten schrijftafel en een scheur
kalender aan de muur.
Een fraaier interieur is alleen weg
gelegd voor hogergeplaatsten. Ettelij
ke treetjes hoger zit al een belang
rijke afdelingschef, die zijn onderge
schikten mag toespreken vanuit een
leren draaifauteuil achter een note-
houten bureau.
Nog veel hoger wenkt het perspec
tief van de directiekamers, waar de
hoogste bazen zich mogen verheu
gen in de aanblik van gepolitoerd
palissander en echte schilderijen.
De status strekt zich ook uit tot
het aangrenzend vertrek, in Duits
land bekend als „Vorzimmer". Dat
is het kamertje waar een of meer
secretaressen zitten, de zg. Vorzim-
merdamen.
Een gewone ploeteraar, dat is dui
delijk, heeft helemaal geen Vorzim
mer. Hij moet zijn bezoekers zelf
binnen laten. Ook met fén Vorzim-
merdame ben je nog niet veel bij
zonders. Pas wie ettelijke dames in
zijn voorkamer houdt, begint mee te
tellen.
Heel bijzonder is men pas met een
Vorzimmer die op enige afstand van
het eigen werkvertrek ligt. De be
zoeker meldt zich dan eerst in deze
afgelegen voorhof, en wordt pas na
langdurige voorbereiding plechtig,
bijna heimelijk, door een doodstille
gang geloodst naar het heiligdom,
waar de Baas der Bazen zetelt.
Ook de inwendige mens is onder
hevig aan status. Gewone sloebers
moeten zelf uit de automaat in het
trappenhuis 'n waterig bekertje kof
fie tappen. Wie op middelbare leef
tijd nog tapt, zal de rest van zijn
leven een kleine „sukkelaar blijven.
De veelbelovende jonge manager
wordt gekenmerkt door een huishou
delijk hoekje in het neveiwertrek,
waar zijn secretaresse voor hem per
soonlijk brouwt. Toch heeft deze jon
geman nog een lange weg te gaan,
voordat hij in zijn werkkamer achte
loos een huisbar kan openklappen
om rijn bezoekers whisky in te schen
ken.
In de zeer hoge regionen tenslotte
ligt bij de directiekamer een aparte
privébar, waar een soortement but
ler de totstandkoming van miljoenen
contracten met exquise cocktails
besprenkelt.
Subtiel ook is de versiering van
de werkkamer met bloemen of plan
ten. De gewone man moet ze zelf
meebrengen. Kleine chefjes krijgen
van de zaak een pot met een ficus
op de vensterbank. Deze ficus is het
symbool van een carrière, die wel
niet geheel mislukt is, maar toch is
blijven hangen in de gore tussenzo
ne van de onbekende middelmatigen.
Deze ficuslijers dromen vergeefs
van de verse rozen en orchideeën, die
elke dag op de directiekamers wor
den neergezet. Een enkele van deze
gefrustreerden vervangt ten einde
raad zijn ficus door een zelf betaal
de fuchsia. Als die fuchsia dan niet
bloeit, moet men rekening houden
met een wanhoopsdaad.
Zelfs buiten het kantoor laat de
status rijn slachtoffers niet los.
Chefs parkeren op gereserveerde
plaatsen op het voorterrein; gewone
mensen moeten hun Volkswagentje
maar ergens zien kwijt te raken
langs de trottoirband.
Een president-directeur of een mi
nister daarentegen heeft een eigen
parkeerplaats onmiddellijk naast de
hoofdingang. Daar vormeldt een
bordje het magische, exclusieve au
tonummer: M-l-1, of iets dergelijks.
Soms is deze gewijde plaats omge
ven door een kettinkje, gedrapeerd
aan vier paaltjes, als ware hier het
graf van een onbekende soldaat.
Zelfs als dit stukje plaveisel geheel
leeg is, heeft men er het gevoel,
doel te hebben aan iets „Hogers".
Wie alles heeft bereikt van palis
sander-bureau tot parkeerkettinkje,
heeft die nog iets om voor te leven?
Jazeker, deze uitverkorene wordt vat
baar voor het „miljonairssyndroom":
hij gaat doodeenvoudig, bijna asce
tisch leven.
Dat is de laatste uitweg voor hen,
die niets meer hebben wensen. Na
poleon omringd door zijn goudbe-
treste maarschalken, zette het liefst
een versleten oude steek op. Adolf
Hitler, op het toppunt van zijn macht
droeg bij voorkeur een uniform met
maar één enkele onderscheiding.
Zo rijn er in Duitsland „General-
direktoren" die op de fiets naar kan
toor gaan, demonstratief mee-eten
in de bedrijfskantine en op het jaar
lijkse personeelsfeest het eerst de
schoonmaaksters ten dans vragen.
Deze mannen roken niet, drinken
hoogstens jus d'orange en laten rich
fotograferen terwijl zij in opgelapte
broek en oude trui hun eigen tuintje
maaien.
Tenslotte schenken rij hun hele
bedrijf, in de vorm van aandeeltjes,
aan de werknemers. Dit is het aller
uiterste, een vorm van status die al
bijna niet meer van deze aarde is:
zij straalt vervullend en troostrijk
af op de kleine sloebers met de
scheurkalenders, die zwoegen aan
bureautjes van namaak-eaken.
