Reclamebureaus bleven met ontwerpen zitten Fabrikanten haken met Kinderen van immigrant in Australië van onderwijs verstoken cadeautjes niet in op de maanreis Geen astronautjes als worstprikkertjes Dodencijfer op Brabantse wegen zou 20% lager kunnen zijn Aangepast huis voor door ongeluk ernstig invalide jongeman Ter Borchprijs 1969 ditmaal voor monumentale kunst Schoolbus nam andere route Chinees haar in Y.S. tahoe j Wespenplaag door de warmte j UITVOUWKAART MAA1SKAARTEN GORDIJNEN SPEELGOED VOOR7AENI1SGEIS Procu» tegen schrijver die Sovjet-kampen beschreef Ontwerper C. Roozekrans (links) en zijn commerciële superieur A. Meyer temidden van een aantal door hen op de markt gebrachte toegift-artikelen. Op de voorgrond op de tafel enkele limonadekoelers met plastic astronautjes (rechts). Daarnaast een lichtgevende kleuren plaats van een startende Apollo. Wij zullen het zónder astronautje als worstprikkertje moeten doen. Het is droevig, maar het is een teken aan de wand. Nederlandse reclamemakers hebben vastgesteld, dat wij zo'n prikkertje niet interessant vinden. Het recente gebeuren op de maan blijkt ons nauwelijks te hebben aangesproken. Daarom géén plastic astronautje als worstprikkertje, hoewel het ontwerp kant en klaar op de tekentafels ligt. Daarom ook geen kartonnen astronaut, die met verschil lende uitrustingstukken van textiel en plastic kan worden aangekleed. De fa brieken, die ons deze leerzame attributen gratis bij de margarine of waspoeder zouden moeten geven, willen niet. Zij zien er niets in. Het zou trouwens te duur worden om deze dingen te maken, vinden de recla memannen die de ontwerpen op hun naam hebben gebracht. Een matrijs voor het maken van een astronautje als worstprikkertje, kost zo'n twaalf duizend gulden. „Een vleeswarenfabriek zou dus een fors aantal van die dingen van ons moeten kopen, om de prijs redelijk te kunnen houden", zeggen de reclame mannen. Maar de vleesfabrieken wil len niet. Dit alles betekent niet dat het maan- gebeuren helemaal aan ons voorbij gaat. Beslist niet. Wat te denken van een kogelrond limonadekoelertje, waar van het balletje de maan voorstelt en waarop een plastic astronautje is ge monteerd als klemmetje, om het geheel aan de rand van het glas limonade te kunnen klemmen? Een voor kinderen ongetwijfeld instructief apparaatje! Een in het maken van toegift-artike len gespecialiseerde fabriek in Etten- Leur heeft er voor een limonadefabriek een half miljoen van moeten maken. En het ziet er naar uit, dat er binnenkort nog eens een half miljoen zullen moeten worden gemaakt. Uitvinder en ontwerper van dit spec taculaire kleinood is de 36-jarige C. Roozekrans, ontwerper van toegiftarti kelen in dienst van de firma Euroscreen. Hij is ook de teleurgestelde man ach ter het astronautje als worstprikkertje, achter het aan te kleden kartonnen as tronautje en achter een lichtgevende kleurenplaat van een Apollo-capsule, die vanaf Cape Kennedy de ruimte wordt ingeschoten. Ook deze plaat DEN BOSCH Het aantal verkeers doden op de Brabantse wegen zal bij een optimaal ambulancevervoer 20 pet lager kunnen liggen. Tot deze conclu sie komt de provinciale raad voor de volksgezondheid in Noord-Brabant in haar jaarverslag over 1968. Het hoge ongevallenpercentage in deze provincie wijt de raad aan het feit, dat Noord- Brabant als verkeersplein fungeert tus sen België, Frankrijk, het Ruhrgebied en de Randstad. Het streven van de raad is om over twee jaar tot een snelle en doelmatige organisatie van het ambulancevervoer te komen. Twee jaar geleden is men in Brabant begonnen met een drastische reorgani satie van het ambulanceverkeer. Deze had dit jaar een feit moeten zijn. En kele nadelige factoren hebben er toe geleid, dat die voltooiing nog twee jaar op zich zal laten wachten: de onzeker heid over een wettelijke regeling voor het ambulancevervoer, de afwachtende houding van sommige gemeenten c.q. ziekenfondsen in verband met de finan ciële gevolgen van een reorganisatie, de houding van sommige artsen tegen over gecentraliseerde ambulancedien sten en de soms onredelijke uitkoopbe dragen, die worden gevraagd door par ticuliere vervoerders en vervoersorga nisaties. De provinciale raad voor de volks gezondheid streeft in Brabant naar een eigen ambulancevervoer per stadsge west. In de agglomeraties Tilburg, Oss, Waalwijk, Bergen op Zoom, Breda en Eindhoven werken al centrale ambu lancediensten. In de andere agglomera ties werken hoofdzakelijk particuliere ondernemers. wordt door een levensmiddelenfabriek gratis bij haar produkten uitgereikt. Bovendien heeft ontwerper Rooze krans nog enkele verbazingwekkende en leerzame projecten op stapel staan: Een uitvouwkaart bijvoorbeeld, waar uit als je hem openvouwt een Apollocapsule, een LM en een LM met platform naar buiten springen. En bovendien: plastic munten met afbeeldingen van de astronauten Arm strong, Aldrin en Collins; een vel pa pier waarop als je er over heen wrijft het maanlandschap met Al drin te voorschijn komt: plakplaatjes met het Nasa-embleem en een korte tekst naar aanleiding van de eerste maanwandeling. „Maar toch" zegt de heer Rooze krans, „is het mij allemaal erg tegen gevallen. Het publiek toont nauwelijks belangstelling. Ik begrijp best hoe dat komt: die hele maanreis was niet spec taculair genoeg. De drie astronauten zijn daar eigenlijk de schuld van. Die mensen deden onderweg bijna geen mond open. Zij deden geen enkele moei te om hun missie bij het grote publiek te verkopen. Wij, reclamemannen, zit ten nu met 'de brokken." Zijn baas, adjunct-directeur A. Meijer (26) is het met hem eens. Hij zegt: „On danks de maanwandeling hebben de mensen op het ogenblik liever een plas tic dambordje dan eenastronautje bij hun wekelijkse pakje soep." „Voor een leek lijkt het alsof wij toch nog enorme aantallen reclame-attribu ten met betrekking tot de maan ma ken. Neem nou die limonadekoelertjes. Vijfhonderduizend exemplaren lijkt heel veel, vooral als je weet dat die dingen een dubbeltje per stuk kosten. Maar toen die spectaculaire maangebeurtenis voor de deur stond rekenden wij er op dat er toch tenminste vijf miljoen van die dingen gemaakt zouden moeten worden. Dat is een grote tegenvaller ge worden." „Goed, zegt hu, „neem dan die licht gevende kleurenplaat van de startende Apollo. Tienduizenden hebben wy ervan gemaakt. Daarna was er geen belang stelling meer voor. Een ander voorbeeld: Wij moeten nu 750.000 van die Nasa-plakplaatjes ma ken. Lijkt veel, maar als je dit aantal afweegt tegen het bedrag van een maanlanding, dan is het niks. Hetzelfde geldt voor die plastic munten, waarvan er een half miljoen moeten komen." Neerlands industrie is teleurgesteld. Zij had gehoopt, dat er aan het recente maangebeuren meer te verdienen zou zijn geweest. Aan initiatief en tempo heeft het niet ontbroken. Al op de dag van de lance ring van de Apollo 11 bracht een grote oliemaatschappij één miljoen tamelijk vage ma ank aarten in omloop. Daarvan zijn nu zevenhonderdduizend exempla ren via scholen en pompstations uitge reikt. Een andere oliemaatschappij kon toen niet achterblijven en bracht ook drie honderdduizend maankaarten in om loop. Een derde oliemaatschappij was helemaal niet meer te remmen en zocht het in het originele: Zi liet tankende automobilisten bij het pompstation een plastic astronautje aanbieden. Het Ensohedese bedrijf Texoprint bracht 24 uur na de maanwandeling twaalfduizend katoenen affiches op de markt, waarop de eerste stappen van Armstrong op de maan stonden afge beeld. De affiche werd gemaakt aan de hand van een foto, die in de nacht van de maanwandeling van het televisie scherm werd genomen. Alle twaalfdui zend exemplaren werden aan het waren huis verkocht. Tot zover geen reden tot klagen. Min der vlot echter gaat het met de tien kilometer gordijnstof, bedrukt met fo to's van een op de maan afsuizende Apollo. Dit produkt wordt op het ogen blik wél naar Amerika geëxporteerd, maar wij Nederlanders blijken nog aan dit soort gordijnen te moeten wennen. In de warenhuizen trekt men de com merciële waarde van de maanlanding ook al in twijfel. Goed, er werden wat maanglobes verkocht en er zijn wat ra ket-spaarpotjes in het assortiment op genomen, evenals een zilverkleurige voetbal met de foto's van de drie astro nauten erop. Maar van forse verkoop cijfers is geen sprake. Ook hier gaat de maanlanding voorbij aan de neuzen van de verkopers. Zij hebben nu alle hoop gericht op de lancering van de Apollo-12 in november Om op alles voorbereid te zijn is men nu al bezig met het inkopen van vol doende ruimtespeelgoed. Waarom zou er dan wél verkocht worden? „Ach", voorspelt ons de directie van één van de warenhuizen, „ongeacht de maanlandingen komt het ruimtespeel goed er steeds meer in. Dat was vorig jaar al zo, toen er nog geen maanwan deling was geweest. Wij richten ons nu op het najaar, omdat in de buurt van de feestdagen altijd erg veel speelgoed wordt ver kocht. Wij denken dat het ruimtespeel goed tegen die tijd er in zal gaan als koek." In Japan, waar de vervaardiging van pruiken voor mannen en vrouwen een geweldige vlucht neemt, maken de pro ducenten zich bij een dagelijks toene mende vraag kopzorgen. De reden is het tekort aan menselijk haar. Het aan bod in Japan zelf is onvoldoende en ook aankopen in India en Indonesië zijn on toereikend gebleken. Peking-China is nu de belangrijkste leverancier, maar krachtens een regeringsverbod is voor de Amerikanen, de grootste afnemers, Chinees haar taboe. MELBOURNE De zes kinderen van het Nederlandse immigrantengezin Jon kers moeten midden in de Australische wildernis, op enkele honderden kilo meters afstand van Melbourne, volledig van onderwijs verstoken blijven. De ge troffen kinderen Ronald (16), Eric (14), Dianne (12), Michael (12), Elizabeth (8) en David (4) zyn van het echtpaar Hendrik en Hendrika Jonkers dat veer tien jaar geleden uit Veldhoven naar Australië trok, op zoek naar een betere toe komst. De 43-jarige heer Jonkers zegt: „Al toen wij trouwden droomden wij ervan naar Australië te emigreren". Daarom kreeg hun eerste kind, dat twee jaar voor het vertrek werd geboren, al de Engelse naam Ronald. De heer Jonkers werkte eerst als houthakker, daarna als boer/pionier te Upper Bete, waar de Jonkers een lap grond midden in de rimboe hebben. De vijf jongste kinderen hebben sinds 7 februari van dit jaar geen onderwijs meer genoten. Op die dag besloot het departement van Onderwijs van de staat Victoria de schoolbus, die van het gehucht Buchan naar de rooms-katho lieke school in Orbost reed, een andere route te geven, van Buchan naar Baimsdale, waardoor de kinderen niet meer van de boerderij weg konden. De lap grond van de Jonkers, groot 140 hectare, grenst aan de legendari sche Snowdy-river. „Voordat ik deze grond kocht, heb ik mij ervan vergewist, dat de kinderen altijd een busverbinding naar school zouden hebben", aldus de heer Jonkers. „Drie dagen nadat het schooljaar was begonnen, vertelde de buschauffeur de kinderen zonder waarschuwing, dat hij hen niet meer zou ophalen. De kinde ren worden zo van hun onderwijs be roofd". Noch de heer Jonkers noch zijn vrouw kan de kinderen zelf met de auto naar school brengen. Evenmin kunnen de kinderen profiteren van de corre- spondentiecursusen voor kinderen in af gelegen gebieden, omdat deze in het En gels worden gevoerd, een taal die de ouders Jonkers niet beheersen. Volgens de heer Jonkers heeft minis ter Lindsay Thompson van Victoria be loofd volgend jaar de route van de schoolbus te herzien. „Maar", zo zegt hij bitter, „dan hebben zij een heel jaar school gemist". De Jonkers zijn echter niet van plan Australië te verlaten. „Zelfs als iemand mij morgen 10.000 dollar zou geven, dan nog zou ik niet terug g^an naar Neder land". De moeder van mevrouw Jon kers, mevrouw Tops, woont nog steeds' in Veldhoven, evenals de broer van de heer Jonkers. a_.. m DORP HIELP BOUWVAKKER OP DE (KUNSTBEEN SJAAN VAN HOOF staat weer: Vijf maanden nadat hij bij een ongeluk zijn beide benen en zijn linkerarm verloor. Mevrouw J. van de Weijngaert-Aarden in het Brabantse Fijnaart wrijft zich in de handen. Het kan dus allemaal wèl in dit land en zo'n zaak rond de oud-voetballer Willy Dullens staat niet alleen. Op 26 maart maakte ze een stencil en bracht dat rond bij al haar dorpsgenoten. Nu staat er ruim veertig mille op de bank om Sjaan van Hoof aan een huis te helpen. „Ik kende Sjaan van Hoof niet eens zo goed, terwijl we hier toch maar een klein dorp hebben" zegt mevrouw Van de Weijngaert. „Maar dan hoor je van zo'n ongeluk en dan denk je: mens, je moet toch iets voor die jongen kunnen doen" Wat er met Sjaan van Hoof (24 jaar) gebeurde, is snel verteld. Hjj was bouwvakker en werkte in Bergen op Zoom. Op 6 maart van dit jaar viel een blok beton van 2500 kilo naar beneden en Sjaan was op slag twee benen en zyn linkerarm kwtft, plus nog een vinger van zyn rechterhand. Het klinkt byna ongelooflijk, maar gisteren stond Sjaan van Hoof tegenover me en hy liep! ..Zelfs in het revalidatiecentrum in Leersum staan ze versteld", vertelt mevrouw Van de Weijngaert. „Sjaan is bikkelhard voor zichzelf. Hij heeft gezegd: we nemen het zoals het is en we proberen er weer iets van te maken. Het is geweldig wat hij presteer de". Dat vinden dan ook een heleboel mensen van me vrouw Van de Weijngaert. Dat stencil van haar, ge bracht bij de twaalfhonderd gezinnen van Fijnaart, leverde drie dagen later twaalf en een half duizend gulden op. „Dat geld is nodig voor een huis .v°°r Sjaan", zegt mevrouw Van de Weijngaert. „Hij is verloofd met Tonny Masseurs (22) en ze zouden in april getrouwd zijn. De burgemeester had hem een woningwetwo ning toegezegd, maar ja, daar heeft hij niets meer aan. Sjaan moet kunnen wonen in een huis, dat spe ciale voorzieningen heeft. En daar wilden we geld voor hebben". Nou, dat geld kwam. Uit een paar omliggende dor pen arriveerde nóg duizend gulden. Een firma in Rijsbergen liet weten: wij zetten voor niks centrale verwarming in dat huis. Een andere firma bood aan: de vloerbedekking is voor onze rekening. En archi tect J. A. van Schendel uit Made zei: „Ik lever het ontwerp". „Er moeten in dat huis natuurlyk bredere deu ren dan normaal komen, want Van Hoof moet er in zyn rolstoel gemakkeiyk doorheen kunnen. Er moeten ook speciale voorzieningen komen by toilet en douche. Geen dorpels In het huis, lichtknoppen laag en een gemakkeiyk te openen garage, want ik houd er rekening mee dat hy te zijner tyd in een aangepaste auto rydt". Architect Van Schendel is al druk aan het ontwer pen en hij voert besprekingen met de gemeente Fijnaart over de plek waar het huis voor Sjaan van Hoof moet komen. „De administratieve zaken even bui ten beschouwing gelaten zeg ik: we hebben vier maanden nodig om het huis neer te zetten". Hoe de sneeuwbal gerold is, is ie ge rold, maar uit heel het land kwam geld voor het huis van Sjaan van Hoof. „U gelooft het niet, tot uit de kleinste uit hoeken van het land", zegt mevrouw Van de Weijngaert. „En nog steeds. Want we hebben ruim .vijftigduizend gulden nodig heeft de architect bere kend en daarom is er een tijd geleden een rekening geopend bij de Amro Bank in Fijnaart onder het motto: Actie Sjaan van Hoof." Ze bladert even in een boekje en zegt dan: „Het gironummer van de bank is 11.79.404 en er staat nu precies 40.550 gulden op die rekening. „Ik zól weer lopen", heeft Sjaan van Hoof een paar dagen na het ongeluk ge zegd. Hij laat me nu zien dat hij woord hield, binnen vijf maanden! In zijn ouderlijk huis in de gemeente Fijnaart; tref ik hem. Hij is er een weekje met vakantie en gaat dan tot eind september weer terug naar het re validatiecentrum in Leersum. Hij zit in> zijn rolstoel als ik binnen kom en zijn verloofde en zijn vader zijn bij hem. „Zal ik gaan staan", vraagt hij als hij de fotocamera op zich gericht ziet. Zijn verloofde gespt een loopkruk aan zijn linker kunstarm en Sjaan zwaait zijn twee kunstbenen op de grond en staat. Op zo'n moment heb ik meer respect voor Sjaan van Hoof dan voor wie dan ook. Hij loopt voorzichtig door de ka mer en gaat na een tijdje weer zitten. Hij heeft het warm van de inspanning, veegt zijn voorhoofd af en neemt zijn tabaksdoos. Met de haken aan zijn kunstarm wipt hij een vloeitje uit het pakje en even later steekt hij zijn siga ret op. „Dat is het eerste dat ik leerde, een sigaretje rollen", lacht hij. Ja, trouwen, wanneer? Dat weten Sjaan en Tonny nog niet. Hangt ook van het huis af. Voorlopig komt hij bij zijn ouders, als hij in september weer terug komt naar Leersum. Ook bij zijn va der, die zijn zoon nog nooit heeft ge zien, want de heer Van Hoof senior is al vijfendertig jaar blind. Mevrouw J. van de Weijngaert-Aarden: „Je moest gewoon iets doen en in die stencil heb ik maar geschreven wat me te binnen schoot. Maar de mensen hebben onvoorstelbaar gereageerd." Door de aanhoudende warmte begint zich in verschillende de- len van ons land een wespenplaag l voor te doen. Op de foto een groot aantal van deze diertjes aan de maaltijd. ZWOLLE De Geraert ter Borch prijs een tweejaarlijkse aanmoedi gingsprijs door het provinciaal bestuur van Overijssel ingesteld ter stimulering van jonge, nauw met genoemde pro vincie verbonden kunstenaars en ter openbare erkenning van de waarde van hun werk voor de provinciale gemeen schap zal dit jaar worden toegekend voor „monumentale kunst". Hieronder wordt begrepen: Sgrafitto, glas in lood, glas in beton, glasmozaïek, glas appli que, verre muraille en reliëfs van bak steen gemetseld, gegoten in beton, van metaal, respectievelijk mengvormen van deze technieken. De Geraert ter Borchprijs, ingesteld bij besluit van Provinciale Staten van 13 januari 1954, is genoemd naar deze schilder, die in 1617 te Zwolle werd ge boren. Na in Amsterdam en Haarlem in de leer te zijn geweest, maakte Ge raert ter Borch reizen naar Londen, Rome, Madrid en Duitsland. Van 1654 tot zijn dood in 1681 woonde hij in De venter. Geraert ter Borch onderging invloeden van Rembrandt, Titiaan en Velasquez en wist zich te ontwikkelen tot één van de grote meesters van de zeventiende eeuw. Roem verwierf hij door zijn interieurs, waarvan hij een eigen genre schiep, dat door velen is nagevolgd en waarin hij op ongedwon gen wijze het dagelijkse leven der ge goede burgers weergaf. Hij kwam tot groot aanzien en werd in 1666 opgeno men in de Vroedschap van Deventer. In het stadhuis aldaar bevindt zich nog zijn enig regentenstuk. Na Vermeer is hij wellicht de grootste genreschilder van de Hollandse school. PARIJS Anatoly Martsjenko, van wie in Londen onlangs een verslag van de toestanden in Russische arbeids kampen is gepubliceerd, moet volgens emigrantenkringen in Parijs op 20 augustus terechtstaan, wegens „het be lasteren van het regime." Martsjenko, een 32-jarige ingenieur, noemde in zijn naar het westen ge smokkelde verhaal, de kampen even erg als in de tijd van Stalin. Volgens genoemde kringen is hij aangeklaagd naar aanleiding van ge sprekken in een arbeidskamp, waarheen hij een jaar geleden is verbannen, om dat hij zich niet hield aan het verbod zich binnen een straal van honderd ki lometer van Moskou op te houden. Martsjenko heeft al zes jaar in kampen doorgebracht.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 11