Automaten (hoezeer met gebreken) in zegevierende opmars
Engelen in de
sneeuw
TRUONG-TRUNG HIEU
KAN RETER WORDEN
ANTILLIAANSE SOLDAAT
MIST KADER
GEEN PANIEK
ZAAIEN
Vietnamees patiëntje in Rotterdam
Stad Mexico
zakt weg
Slecht vrouwtje
DRUIVEN UIT DE
GARAGE
Mosselhandel
weer
vrij
Maansteen 3.500
miljoen jaar oud
REACTIE
GEZONDHEID
m AMBITIEUS
O SCHOLEN
LUCHTVAARTPIONIER
IVANOFF OVERLEDEN
PAKISTAN
HANGIJZER
WERKLOOSHEID
KLEIN
RENDEMENT
HET KOFFIEMEISJE WORDT LEGENDE
DEN HAAG Een psycholoog gaat het vast nog wel een keertje uitzoeken,
maar wij weten het al. Geen filmster of popzanger kan op tegen de populari
teit van de koffiejuffrouw. De juffrouw die al of niet met een wagentje dage
lijks haar ronde door het bedrijf maakt en de lang verbeide koffie schenkt.
Haar uiterlijk doet niet ter zake, haar naam is meestal onbekend, haar verdien
sten zyn over het algemeen gering, maar haar invloed is groot.
Oreng een stel diplomaten, verraders,
geheime agenten „en vanzelfspre
kend hun vrouwen" bijeen in een stad
als Moskou en je hebt alles bij elkaar
om een fascinerend boek te schrijven
over de grootste smerigheid, die je je
kunt denken. Zo heeft waarschijnlijk de
Britse journalist Derek Lambert ge
dacht en hy is zjjn „Angels in the Snow"
gaan schrijven, thans in een vertaling
van F. J. Franssen verschenen bij Hol-
landia NV (f 16,90).
Er zal heus wel heel wat te vertel
len zijn over een stad als Moskou
Lambert heeft er één jaar doorgebracht
over alles wat er gist onder de opper
vlakte van de diplomatieke hoffelijk
heid, maar daar komt in „Engelen in
de sneeuw" weinig van uit de verf. De
Brit wijdde zijn meeste aandacht aan
de „engelen" de gewillige vrouwtjes
en daarvoor hoefde hij echt niet zo
ver van huis te gaan. „Engelen in de
sneeuw", had, wat ons betreft, in de
Russische riolen mogen achterblijven.
Bij L. J. Veen's Uitgeversmaatschap
pij te Amsterdam verscheen „Zeeverha
len", een bundel stoere, spannende en
avontuurlijke verhalen-voor-mannen
van de hand van klassieke en moderne
schrijvers, gebundeld door H. R. de
Vries (f 14,90). Er worden zee-oorlogen
en krasse staaltjes in beschreven, mui
terij en meesterstukjes van zeemans
kunst. Bijzonder treffend is vooral de
novelle „Duel met de tanker" van de
Vlaamse auteur Libera Carlier het
verhaal van een nog niet zo erg erva
ren loods, die een log tankschip over de
gevaarlijke Westerschelde van Vlissin-
gen naar Antwerpen moet brengen
Eveneens bij Veen verscheen het met
fraaie foto's geïllustreerde boekje „De
wondere wereld der vogels" door A.
Portmann (f 9,90).
Voor liefhebbers van frivole kost, die
zijn uitgekeken op Modesty Blaise of
Barbarella, is er nu „Melinda", een
groot Bruna-boek geschreven door Gaia
Servadio. De heldin van dit verhaal is
de avontuurlijke Melinda Publishing en
u bent gewaarschuwd! een immo
reler en gewetenlozer vrouwtjesdier dan
zij is moeilijk denkbaar. In de loop van
het verhaal treedt zij niet minder dan
zevenmaal in het huwelijk. Zij beweegt
zich in de hoogste kringen, fladdert
op haar manier spionage bedrijvend
om de halve aardbol en slaagt erin 312
bladzijden lang niets serieus om han
den te hebben. Met velen van de men
sen, die ze ontmoet probeert zij haar
wellusten bot te vieren; anderen ver
moordt ze met kille efficiency. De le
zer maakt kennis met veel bizarre fi
guren en toestanden; het zoete leven
van de „happy few" wordt met elan
beschreven, maar er zijn zoveel groteske
karikaturen en absurde situaties, dat 't
geheel wel één grote persiflage lijkt.
Als „zwart beertje" verscheen bij de
zelfde uitgever „Bijzonder Spaans", het
tweede deeltje van de aan de detective
Francis Pax gewijde serie door Faber
Heeresma. Deze is onlangs bij een ver
keersongeluk op Ibiza om het leven ge
komen; zijn broer Heere Heeresma zal
zijn reeds gemaakte notities voor vol
gende Francis Pax-romans uitwerken.
„Bijzonder Spaans" is wel een beetje
ruig, maar met veel gevoel voor de
sfeer van de Costa del Sol geschreven
(f 2,75).
Nee, dit is niet het legendarische
snoepende meisje uit de tijd van
de brave kinderboekjes, dat vroeg of
laat zo lelijk te pas kwam en haar ge
rechte straf niet ontliep.
Het is een meisje uit Wormerveer, dat
van de gelegenheid gebruik maakt om
een druifje te pikken.
De foto werd genomen in een garage
met plastic dak, dat als een broeikas
werkt. De bezitter nam stekjes mee
uit Italië en het gevolg is hier te zien.
Nederlanders leven nu eenmaal op
koffie en de juffrouw die het rond
brengt, is de personificatie van het
goede. Het is daarom eigenlijk jam
mer dat die lieve koffiejuffrouw haar
beste tijd heeft gehad.
De automaat die al zo verschrikke
lijk veel in ons traditioneel ingestelde
leven heeft veranderd, krijgt ook het
bedrijfsleven in zijn greep. Steeds
meer directies besluiten een koffie-auto-
maat te plaatsen en daarmee is de kof
fiejuffrouw in feite overbodig geworden.
Zij moet het veld ruimen voor een ap
paraat.
In 1968 heeft een marktonderzoek uit
gewezen dat in vele bedrijven drank
automaten worden gebruikt. De mees
te geven behalve koffie ook chocolade
melk. Thee en soep, technisch zeer wel
mogelijk, zijn nog niet populair.
Hoe reageert nu het personeel op die
plotselinge overgang van een gezellige
juffrouw met een praatje naar de kille
druk-maar-op-de-knopkoffiemachine?
Het reclamebureau J. Walter Thomp
son in Amsterdam heeft daar in maart
van dit jaar een rapport over uit
gebracht. Bijna 120 werknemers, ver
spreid over verschillende bedrijven zijn
ondervraagd. De antwoorden zijn in
meer dan één opzicht onthullend.
Over het algemeen blijkt de werkne
mer na een periode van gewenning de
automaat gunstig te onvangen. De mees
te bezwaren richten zich op de kwali
teit van de koffie („bitter", „scherp",
„afval" ,„slap", „vies", „niet te drin
ken"). Verder zijn er nogal wat klach
ten over de hygiëne. Ongeveer veertig
procent van de ondervraagden had het
over gemors en geknoei rondom of in
de automaat. Daaraan zal de construc
tie van sommige automaten niet vreemd
zijn.
Zelf hebben we nog wel eens met
een automaat gewerkt die na inworp
van het muntje netjes een straal kof
fie produceerde, maar waar bij nade
re beschouwing het bekertje scheef of
helemaal niet onder bleek te staan.
Koffiedrinken wordt op die manier 'n
wat slordige en soms zelfs pijnlijke zaak.
Want allicht ben je geneigd het scheef
staande bekertje alsnog onder de straal
te schuiven, waarbij je meer dan eens
je hand brandt.
Tegenover de 41 procent van de on
dervraagde arbeiders die de automa-
tenkoffie nauwelijks te drinken acht,
staat ongeveer 46 procent, die de smaak
redelijk, goed of lekker vindt. Afgezien
van deze bezwaren, die nauw samen
hangen met het soort automaat en de
vermenging van de grondstoffen, ziet
bijna driekwart van de ondervraagden
alleen maar positieve kanten aan de
automaat.
De directies geven als belangrijkste
argumenten een betere service aan het
personeel („er is altijd koffie voorhan
den") en een hogere efficiency. Daar
mee volgt het Nederlandse bedrijfsle
ven de Amerikanen, voor wie een met
een wagentje rondrijdende koffiejuf
frouw een verschijnsel uit prehistori
sche tijden is geworden.
In Duitsland, waar de automatise
ring van de voedsel- en drankvoorzie
ning aan het personeel al wat verder
is dan in Nederland hebben vooral ook
artsen en bedrijfspsychologen een gro
te stoot gegeven tot een versnelde in
voering.
Duitsers zijn nu eenmaal meer dan
Nederlanders geneigd niet alleen op de
smaak te letten, maar vooral ook op
het gezondheidsaspect. Artsen en hoog
leraren hebben in de afgelopen jaren
beschouwingen weggegeven, waarin
vooral op de grote voordelen van de
automatische drank- en voedselverstrek.
king voor de gezondheid wordt gewe
zen.
Melk en koffie worden in de auto
maat koel bewaard en pas als iemand
op de knop drukt vermengd met heet
water. Niemand hoest of niest meer
boven de koffiepot, niemand zit er meer
met vieze handen aan. De automaat
produceert zijn eigen schone bekertjes
die na gebruik worden weggegooid.
Voor broodjes, sandwiches, slaatjes,
balletjes gehakt e.d. gelden deze voor
delen nog meer.
Eén probleem bij de voedselverstrek-
king per automaat aan arbeiders zit de
Duitsers nog dwars. Over het algemeen
zijn de porties klein, terwijl de Duitse
arbeiders nog steeds gewend zijn tussen
de middag een enorme warme maaltijd
naar binnen te werken.
Een ambitieus programma is opge
steld om juist door middel van de auto
maten de arbeiders er toe te krijgen
de zware maaltijd te vervangen door
vier of vijf kleinere hapjes. Zelfs
het ministerie voor Volksgezondheid
heeft daaraan zijn steun toegezegd.
Amerika is als op zovele gebieden
ook in de automatisering ons grote
voorland. Honderdduizenden werkne
mers weten daar niet beter of je eet
tussen het werk uit een automaat.
Hele automatiekhallen zijn in fabrie
ken geïnstalleerd, compleet met smaak
volle verlichting en ontspannende at
mosfeer om de lunch of de avondmaal
tijd (ploegendiensten) tot een zo plezie
rig mogelijke zaak te maken.
Ook duizenden scholen zijn daar van
automaten voorzien. Niet alleen alleen
voor de bekende schoolmelk, maar voor
al ook voor alllerlei snacks, frisdran
ken en belegde broodjes.
Een Duits schoolhoofd heeft dit voor
jaar in het blad Automatisch Verkau-
fen trots verklaard dat hij als een van
de eerste schoolhoofden in zijn land een
warme- en een koudedrankenautomaat
in zijn school had geplaatst. De ouders
wilden er bij wijze van experiment wel
aan meewerken en na enkele maanden
proefdraaien bleek het een groot suc
ces te zijn.
In de winter, als de schoolmelk ijs
koud is en de schoolkinderen nog al
eens klaagden over pijn in de buik na
het drinken van hun kille halve liter,
wordt voortaan warme chocolademelk
uit de automaat verstrekt.
In Nederland moet deze ontwikkeling
eigenlijk nog op gang komen. De kof
fie- en frisdrankenautomaten effenen
de weg voor een volledig geautomati
seerde dranken- en voedselverstrekking
aan personeel en scholieren.
De koffiejuffrouw en de kantinebaas
passen niet meer in dat systeem. Zij
zullen noodgedwongen moeten verdwij
nen. Over een twintig jaar zijn zij tot
een sprookje geworden uit de goede
oude tijd.
PARIJS De in Rusland geboren
Franse luchtvaartpionier Zacharie Iva-
noff is in zijn woning bij Parijs overle
den. Hij is 85 jaar geworden. In 1905
vestigde Ivanoff zich in Frankrijk, waar
hij 40 jaar lang heeft samengewerkt
met de vliegtuigbouwer Leon Morane.
Hij vond diverse boordinstrumenten
voor vliegtuigen uit, maakte een van de
eerste valschermen en een intrekbaar
landingsgestel, maar hij nam nooit de
moeite patent aan te vragen. In 1914
werd Ivanoff Frans staatsburger. In de
eerste wereldoorlog deed hij dienst als
jachtpiloot
ROTTERDAM Het bijna driejarige
Zuidvietnamese jongetje Truong-Trung
Hieu zal in Rotterdam worden verlost
van zjjn aangeboren hartafwijking
Prof. dr. J. Nauta zal het patiëntje
van Sophia Kinderziekenhuis opereren
in het Zuiderziekenhuis.
Het ventje is onlangs samen met een
kereltje van een jaar door bemiddeling
van de Stichting „Terre des Hommes"
naar Rotterdam gekomen. De Zwitser
se hartchirurg prof. Hahn, leerling van
prof. Brom uit Leiden, had hen in hun
geboorteland onderzocht en was tot de
conclusie gekomen dat zij konden wor
den geopereerd.
De kinderarts-cardioloog jhr. V. H.
de Villeneuve vertelde ons dat de twee
jongentjes tegelijk met een groep an
dere rechtstreeks van Saigon naar Ge-
nève zijn gevlogen. Zes van hen zijn
vandaar naar Leiden, Utrecht en Rotter
dam gebracht. Voor 't jongste uZidviet-
nameesje kwam de verwachte hulp te
laat. Kort na aankomst is hij ernstig
ziek geworden en overleden. Hij had al
een gecompliceerde hartaandoening.
Omdat bij Truong-Trung Hieu een
correctie in het hart zelf moet worden
verricht, zal de operatie gebeuren met
behulp van een hart-longmachine, waar
op zijn hart tijdelijk zal worden aan
gesloten.
De „communicatie" met het jongetje
leek aanvankelijk een probleem omdat
geen mens in het ziekenhuis met hem
kan praten. Maar dokters en verpleeg
sters komen met gebaren een heel eind
en als een paae Nederlandse leden van
Terre des Hommes hem komen opzoe
ken, is hijook met een woordloos spel
letje dik tevreden.
Omdat het aantal kinderen met aan
geboren hartafwijkingen in Zuid-Viet
nam groot is, heeft Terre des Hommes
een beroep gedaan op een aantal zie
kenhuizen in Europa. De stichting draagt
de kosten.
Truong-Trung Hieu zou vrij kort na
de operatie, eerst een poosje kunnen
logeren in een Rotterdams pleeggezin.
Pas als hij helemaal op verhaal is ge
komen, zal het enige kind van het Zuid
vietnamese ouderpaar teruggaan.
Ook in Pakistan loopt een jongen rond
die voor het eerst van zijn leven be
schikt over een gezond hart. Ook h(j
werd in Rotterdam geopereerd, nadat
het in Pakistan onmogelijk was geble
ken omdat er geen longmachine was.
De jongen dankt alles aan een Rotter
dams echtpaar met zes kinderen.
Zij haalden hem hierheen en lieten
hem een jaarlang een middelbare school
bezoeken. Hij is nu terug naar huis,
samen met een van de zes kinderen die
een jaar in Pakistan logeert.
ROTTERDAM De commandant van het Korps Mariniers, generaal-majoor A.
M. Luyk, verwacht dat in de komende maanden een begin kan worden gemaakt
met het „kweken" van Antilliaan» militair kader.
Daardoor zal het mogelijk zijn om in
geval van nood ook Antilliaanse dienst
plichtigen van groot verlof in werke
lijke dienst op te roepen en met eigen
kadeir in te zetten.
Het sturen van mariniers naar de
Wést kan dan worden beperkt of mis
schien zelfs worden vermeden. De An
tilliaanse dienstplicht duurt een jaar. In
die tijd zijn zo'n tweehonderd jonge
mannen van de Boven- en Benedenwind
se Eilanden onder de wapenen.
De Antilliaanse dienstplicht, weer ac
tueel sinds de woelingen in juni op Cu
rasao, is voor militairen en politici een
heet hangijzer. Bij de behandeling van
De Curagaose onrust in de Tweede Ka
mer werd gevraagd, waarom na het uit
barsten van die onlusten geen reservis
ten waren opgeroepen.
Antwoord van generaal Luijk nu: „Dat
was toen onmogelijk en zinloos. Er is
nog geen mobilisabel apparaat voor de
ze jongelui, geen oproepsysteem, geen
organisatie om hen op te vangen. Bo
vendien zou met improvisatie nog meer
tijd verloren zijn gegaan dan nodig was
om mariniers uit Nederland over te
brengen. Dat afgezien nog van de vraag
of met groot verlof zijnde Antilliaanse
dienstplichtigen zo ineens te gebruiken
waren. Je moet toch altijd even wen
nen wanneer je plotseling in dienst
komt. Zeker in zulke moeilijke om
standigheden".
Tot op heden is aan militaire-kader-
vorming op de Antillen niets of nauwe
lijks iets gedaan. Het is ook nog maar
amper zes jaar geleden, dat de dienst
plicht werd ingevoerd. Dat ging niet
van een leien dakje.
De Antilliaanse regering had binnen
het Koninkrijk het verlangen opgewor
pen de dienstplicht in te stellen om
daarmee jonge mensen aan de werk
loosheid te ontrekken en om ze tijdens
het vervullen van de dienstplicht
een vak te leren, waarmee zij in de
burgermaatschappij meer kans op een
baantje kregen. Bijvoorbeeld als mon
teur, telegrafist, hofmeester, kok, schrij
ver.
Generaal Luijk: „Met dat laatste mo
tief kom je er niet uit. De dienstplicht
is niet bedoeld om de werkloosheid te
bestrijden of te verlichten. Zij riekt
naar arbeidsdienstplicht. Toch werd ook
het reële argument gehanteerd: het le
veren van een Antilliaanse bijdrage
aan de defensie van het eigen grond
gebied in de vorm van mankracht.
Het was begrijpelijk, dat men dan
tegelijk naar neveneffecten keek zoals
het leren van een vak, disciplinaire
vorming, lichamelijke opvoeding, ver
antwoordelijkheidsgevoel voor werk en
voor anderen".
Wie zou voor de opleiding zorgen?
„De marine (vloot) is daartoe niet
in staat, omdat de organisatie daarop
niet is afgestemd. De marine heeft in
het Caribische-zeegbi^d een uitvoeren
de, operationele taak. De opleidingsscho
len staan in Nederland, niet in de Ne
derlandse Antillen.
Bleef over: het Korps Mariniers, dat
op Curacao, Aruba en de andere eilan
den permanent zo'n vijfhonderd man
heeft liggen".
„De mariniers bepaalden zich tot de
éénvoudigste infanterie-opleiding. Na
zes maanden volgde plaatsing bij de
troep, dat wil zeggen: bij de mariniers
eenheden. De besten werden zelfs in
die (Nederlandse) eenheden opgeno
men. Zij kunnen echter niet overal op
aarde worden ingezet."
„Mijn idee is, dat je kleine Antilliaan
se eenheden moet vormen voor beveili
ging, bewaking en patrouille op
waar ook ter wereld iets aan de knikker
is en wij worden opgetrommeld, vrijer
over mijn mensen beschikken".
Werd de eerste dienstplichtigen
geen worst voor de neus gehouden?
Generaal Luijk: „De eerste groep
Antilliaanse dienstplichtigen begon heel
enthousiast. Zij kreeg onderdak, bete
re voeding, kleding, verzorging, ont
spanning, sport, en zij hoopte na een
jaar militaire dienst met voorrang in
aanmerking te komen voor het vervul
len van vacatures bij overheid en par
ticulieren. Omdat de mogelijkheden
zeer beperkt bleken, bleven de teleur
stellingen niet uit. Zo keerden de mees
tert terug in het oude milieu. De twee
de groep was misschien daardoor wat
minder enthousiast",
In volgende jaren is ook het vrijstel-
lingsbeleid gewijzigd.
Ook wie al werk heeft moet worden
gekeurd. Daardoor kunnen anderen
weer tijdelijk aan de slag komen. Soms
weten zij zich te handhaven. „Wij pro
beren ook dienstplichtigen na hun op
leiding te plaatsen in functies in de
walorganisatie (kazernediensten)
Dan kunnen ze later beter uit de
voeten".
De commandant van het Korps Ma
riniers meent, dat het mogelijk moet
zijn om op simpele wijze kader te vor
men.
„Je kan uit de opgeleide dienstplich
tigen mensen selecteren met potentiële
leiderseigenschappen en met gevoel
voor verhoudingen. Je zou uitstekende
knapen de rang van korporaal kunnen
geven. Misschien tekenen ze dan wel
een jaar of twee, drie bij".
„Voor kadervorming en voor bepaal
de functies zou de Antilliaanse dienst
plicht verlengd moeten worden. De
dienstplichtigen zouden zich dan ook
op avondscholen verder kunnen bekwa
men. Het rendement zou veel groter
worden. De uitzendkosten van Neder
lands personeel zouden verminderen.
De werkgelegenheid op de Antillen zou
ermee gebaat zijn".
YERSEKE De mosselhandel van
Yerseke, die vrijdag opeens weer werd
geblokkeerd, is gisteren opnieuw open
gesteld.
Het ministerie van Landbouw en Vis
serij gaf in de loop van de dag toestem
ming aan het produktschap voor vis en
visprodukten om de voorwaarden voor
export van mossels minder scherp te
stellen.
Volgens de gisteren in overleg met het
Belgische ministerie van Volksgezond
heid gewijzigde bepalingen, mogen de
verwaterplaatsen bij Yerseke meer (co-
li-)bacteriën bevatten dan eerst was toe
gestaan. In de (export) certificaten wordt
er echter wel op gewezen, dat de mossel
minder geschikt is voor rauwe consump
tie.
HOUSTON De door de bemanning
van de Apollo-11 meegebrachte maan-
rotsen zijn tenminste 3500 miljoen jaar
oud. Dit is zondag meegedeeld door dr.
Wilmot Hess van het Nasa-centrum in
Houston. De ouderdom was vastgesteld
door het meten van de gassen uit de
stenen door een spectrometer. Men
neemt over het algemeen aan, dat de
aarde 4500 miljoen jaar oud is.
Het is zover: de eerste oproep Is ver
schenen om de levens van mannen tm
rekken. In Los Angeles heeft de Ame
rikaanse arts Henry Sobel gezegd: „Het
wordt tijd dat in ons land een pro
gramma wordt opgesteld om het le
ven van mannen te sparen. De Ame
rikaanse man zal dit jaar korter le
ven dan vorig jaar; het verschil is al
vier maanden."
Nog even een paar getallen. Tot nog
toe werd de gemiddelde Amerikaanse
vrouw zes en een half jaar ouder dan
de gemiddelde Amerikaanse man. Dr.
Sobel verwacht, dat het spoedig tien
jaar zal zijn.
Aha, denk ik als ik dat. verneem, het
hartinfarct. Nietwaar, dat kan toch
niet missen? Ik lees niet anders dan
over hartinfarcten. Als ik naar mijn
schermpje kijk word ik er opnieuw
mee geconfronteerd en van de Hart
stichting hoor ik: Eén op de drie men
sen in Nederland gaat dood aan een
hartinfarct.
Folders worden onder m'n neus ge
duwd, waarin (vooral) de mannen wor
den gewaarschuwd niet te veel te eten,
genoeg aan lichaamsbeweging te doen,
minder te roken en zich vooral niet zo
te ergeren.
Ik lees, dat op één dag een voetbal
ler van 46 jaar uit Zwijndrecht in el
kaar zakt en gestorven is na een hart
verlamming, terwijl in Tegelen een
voetballer van 34 jaar precies hetzelf
de overkwam.
Ik wil best eerlijk zijn: ik voel me
nooit zo lekker bij al die berichten. En
bij zo'n steekje hier of een onplezierig
gevoel daar denk je toch onwillekeurig:
Hé, in de gaten houden.
Nu maakt dokter Sobel het nog veel
erger. Want het komt niet door al dat
roken en dat harde gewerk alleen, dat
mannen eerder dood gaan.
„Biologisch zijn de vrouwen nu een
maal superieur aan de mannen", zegt
hij, „en dat is een van de redenen dat
een vrouw ouder wordt dan een man.
Dat is niet alleen bij de mens zo, dat
komt men bij bijna alle dieren ook te
gen".
Het heeft allemaal iets met hormo
nen te maken, aldus de Amerikaanse
arts, „maar het fijne weten we nog
niet".
Niemand zal mij horen voorstellen
dat we in Nederland zeer spoedig tot
een „Vereniging tot het rekken van
mannenlevens" moeten komen.
Maar ik geloof wel, dat elke Neder
landse man van dertig jaar en ouder
zachtjesaan in een sfeer komt te le
ven van: Als mijn hart het nog maar
een tijd houdt.
Al dat nieuws over overplantingen
van harten heeft er ook wel iets mee
te maken. Het is hart links en hart
rechts en terwijl we dat allemaal moe
ten verwerken, vertelt ons het kijk-
scherm in een documentaire alweer, dat
de eerste paar maanden van een baby
voor de mens de gevaarlijkste zijn om
door te komen. Als je dan net een baby
thuis hebt, knijp je daarvoor alweer je
vingers van angst blauw.
Tegen die angst, daar zou ik wel een
vereniging voor willen oprichten.
Het is geen kwestie van het hoofd in
het zand stoppen en zeggen: Vooruit
maar, eet maar, zit maar op je stoel
en rook drie sigaretten tegelijk. Maar
aan de andere kant, doet mij dit denken
aan een actie die men in België eens
een tijdje heeft gevoerd om een veiliger
verkeer te krijgen.
Wie dan van Brussel richting Baste
naken en Luxemburg reed, kon bijna
bij elk kruispunt een groot bord tegen
komen met een geweldige doodskop en
het bericht: „Hier vielen zoveel ge
wonden en zoveel doden". Tegen de tijd
dat je dan in Luxemburg was gearri
veerd gingen die borden zo paniekerig
werken, dat je besloot zeker een ande
re weg terug te nemen en de Belgen
zijn dan ook van deze „preventieve"
propaganda mooi teruggekomen.
Iets van die doodskoppen vind ik in
Nederland, wanneer het over iemands
hart gaat.
Voorlichting is alleen maar goed, een
hartstichting zeer noodzakelijk en geld
voor die stichting ook.
Maar er zijn nu al massa's mannen
en ik ken er verscheidene die
's morgens hun ogen open doen als ze
goed wakker zijn, zo zachtjes tegen
zichzelf zeggen: „Aha, vandaag ben ik
er in elk geval nog".
Dat is dan mooi fout, meen ik. Als ik
iedere avond naar bed moet met de ge
dachte: Misschien is dit de laatste keer
dat ik de dekens over me heen trek
dan wordt het leven en werken van elke
dag een zo niet ondoenlijke, dan toch
een dubieuze zaak.
Ons in acht nemen? Akkoord Ons
confronteren met paniek? Achteruit!
STAD MEXICO De zeven miljoen
inwoners van stad Mexico vatten de
voorspellingen van Zuidamerikaanse
architecten dat hun stad binnen 30
jaar diep de grond zal zijn wegge
zonken, niet ernstig op.
De voorspelling is geuit op een archi
tectencongres, dat verleden week in
Columbia is gehouden.
De Mexicaanse dagbladen hebben de
voorspelling weinig ernstig genomen.
„Ultimas Noticias" schreef in een
hoofdartikel: „Wat voor verschil
maakt het, of je in de toekomst je
huis door de voordeur of via het bal
kon binnengaat? Bovendien houden
wij zoveel van onze stad dat wij als de
kapitein aan het roer van zijn schip
graag mee zullen zinken".
Het wegzinken van een groot deel van
de stad is een feit. Ingenieurs en ar
chitecten hebben berekend, dat de
stad tegen het einde van deze eeuw
een meter dieper zal liggen.
Onder de stad Mexico ligt de stad Te-
nochtitlan, die door de Azteken is ge
sticht op een meer. Midden op dat
meer beweerden zij een teken te heb
ben gezien, waaruit zij lazen dat hun
goden daar de hoofdstad hadden ge
dacht. Het teken was een adelaar,
die een slang verorberde.
Het meer werd aangeplempt en de Az
teken bouwden hun stad. En bovenop
die stad staat thans Mexico met zijn
7 miljoen inwoners.
De autoriteiten nemen thans maatrege
len om het steeds snellere wegzinken
van de stad te voorkomen. Een van
de factoren, die tot het proces bij
dragen is de dalende waterstand in
het vroegere meer als gevolg van de
talloze putten, die de inwoners van
stad Mexico hebben geslagen. Nieu
we waterreservoirs zijn gebouwd en
verder wordt water aangevoerd van
enkele rivieren en beken.
