Jonge vrouw traint voetballertjes een vaan deli 11 alleen De eigen stijl van Mia Smelt t Begon met smeren van boterhammen Ook valhelm wordt hip Hoge koersen hij korte rokken Twintig jaar „Moeders wil is wet" in de ether Ook jongens kammen hun haren veelvuldig UNICUM IN SPIJKENISSE Niet alleen met Bonanza door bet leven... Geen wijken Zielig Bonanza Heel wat tijd Wa Verkeer bezorgt honden jeuk H1 Sterke band met miljoenen luisteraarsters Boren met muziek En de nagels... mooie Veel veiliger Optimistisch TJ M ANC IP AT IE is een vervelend woord en dat vinden een heleboel Nederlandse mannen ook, wanneer ze van die emancipatie het slachtoffer worden. Nederlandse mannen zijn misschien verwend en wat snel het slacht offer, maar ik geloof niet dat er één man is, die het leuk vindt om het huishouden te regelen, terwijl mevrouw werkt en de centjes verdient. Ik geloof ook niet, dat er veel man nen zijn te vinden, die het ontzettend leuk vinden om iede re dag de boodschappen te moeten doen. Of thuis moeten komen in een huis, waar eigenlijk nog dringend gestof zuigd moet worden, terwijl mevrouw weg isen bij voorbeeld voetbalt. '{V« mag de 24-jarige mevrouw Nel Visser-Scholten in Spjjkenisse haar man best wel eens met een stofzuiger bezig zien en ze vindt het geweldig wanneer hjj een keer (heel lekker) kookt. Maar dat heel erge emancipatie-gedoe vindt ook in haar geen sterke aanhangster. „Daarom heb ik voorlopig ook mijn baan als secretaresse opgezegd", vertelt ze, „want het huishouden kwam een beetje in de verdruk king en inderdaad had mijn man er wel genoeg van om steeds boodschappen te moeten doen". Maar bljjven voetbal len is ze wél. Even voorstellen: mevrouw Nel Visser-Scholten in Spijke nisse is, voor zover na te gaan, de enige Nederlandse vrouw, die leidster en trainster is van een jeugd-voetbalelftal. Kort om, wanneer er uit de groep E-junioren van de Sport Club Botlek ooit een Cruyffie tevoorschijn komt, dan is dat mede haar werk. Het begon allemaal zo. Nu dik drie jaar geleden trouwde Nel Scholten, toen uit Rotterdam, met de meneer Visser die een baan heeft in de produktieplanning van een van de grote industrieën in het Botlekgebied. Direct na hun huwe lijk trokken ze in een huis dat onderdeel is van een van de honderden grijze, betonnen flatgebouwen waaruit het dorp Spijkenisse voornamelijk bestaat. Voetbal-trainster Nel Visser- Scholten met een aantal van haar voetballertjes tussen acht en tien jaar. ,,Als ze alleen maar met Bonanza door het leven moeten, zou dat vrij ongezond zijn", vindt ze. „Mooi zjjn die flatwjjken byna nooit", aldus mevrouw Vis ser, „en als ik een heel grote wens mocht doen, zou ik het waarschijnlijk wel zoeken in de richting van een huis met een tuin, iets romantisch. Maar ik woon nu eenmaal hier en als mijn man dat wil, de komende tien jaar nog en dan nog misschien tien jaar, of langer". Wel, dan kun je een hoop dingen doen. Zeggen dat je verve lend woont en dat je iets anders wilt, bijvoorbeeld. Maar ik vind het hier helemaal niet vervelend wonen, want mijn man en ik hebben nog zoveel andere dingen aan ons hoofd". Die „andere dingen" hebben de heer en mevrouw Visser bewust gezocht. Die „andere dingen" hebben de heer Meneer Visser legde direct na zijn hu welijk contact met de voetbalclub Bot lek, omdat hij graag een team-sport wilde beoefenen en dan meteen een hoop menSen uit Spijkenisse zou leren kennen. Mevrouw Nel Visser, voor haar hu welijk reeds atletiekbeoefenaarster en aanhangster van Feijenoord, bleef niet thuis zitten maar ging mee naar het voetbalveld. „Tijdens toernooien zorgde ik met een aantal andere vrouwen voor het smeren van de boterhammen en zo", zegt ze nu. „Maar toen was er een jeugdtoernooi en een hoop junioren voetballertjes liep er zo zielig bij. Ik ^Lfen ziet de laatste tijd steeds meer vrouwen en meisjes op brommertjes rondrijden met een met stof versierde ralhelm, net de ruitjespet van Sherlock Holmes. Dat doen die meisjes en vrou wen niet omdat ze dol zijn op de pet ten dan kochten ze er wel één zon der stevige helm erin maar dat doen ze omdat ze nuchter en verstan dig zijn. Een mens hoeft niet voortdurend aan enge ongelukken te denken, maar de statistieken zullen u vertellen dat er per jaar nogal wat bromfietsers zwaar her senletsel oplopen. Nu is het dragen van een valhelpi in Nederland nog niet bij de wet verplicht, ook nog niet voor scooter- en motorrijders. Maar die ver plichting voor die groep gemotoriseer- den is echter wel op komst, al moet daarvoor nog een wijziging komen in het wegen- en verkeersreglement. De minister van Verkeer en Waterstaat wil die verplichting voorlopig nog niet opleggen aan bromfietsers, al is hij er wel een voorstander van om val helmen voor bromfietsers te propage ren. Want of u nu dertig of zeventig kilo meter rijdt, een stoeprand wint het doorgaans toch altijd van een onbe schermd mensenhoofd. „Het is natuurlijk doodgewoon véél veiliger om ook als bromfietser mét een helm te rijden dan zonder", zegt daarover de heer F. A. van Paaschen, hoofd voorlichting van Veilig Verkeer, op het hoofdkantoor in Hilversum. „Maar iedereen kan zich voorstellen dat vooral jonge vrouwen, niet gek zijn op de valhelmen zoals we die nu ken nen. Die ruitjeshelmen gaan al een eind in de goede richting. Maar wil je iedere bromfietser er toe brengen zich zo'n helm aan te schaffen, dan zouden de fabrikanten zich eens moeten richten op veel meer modieuze helmen. Voor mijn part iets heel erg hips voor de jeugd, als de helm maar stevig en vei lig genoeg is". Een tip van de heer Van Paaschen voor het geval u voor alle zekerheid morgen maar met zo'n Sherlock Hol mes-helm op het brommertje wilt stap pen: kijkt u binnenin de helm even of daarin staat dat de helm is goedge keurd door het T.N.O. Er zijn volgens hem namelijk ook valhelmen op de markt, die niet zo veilig en ste vig zijn als zou moeten. ben toen spelletjes met hen gaan doen en van het een kwam het ander: Men vroeg mij of ik de leidster van die junioren tussen acht en tien jaar wilde worden." Het antwoord werd „ja" en mevrouw Nel Visser volgde alles bij elkaar een jaar lang cursussen. Ze is nu dan ge diplomeerd trainster en gaat binnen kort ook de cursus scheidsrechter vol gen. „Het is", zegt ze, „zo ontzettend leuk om met die jongetjes te voetbal len. Dat vinden die jongens zelf ook, maar bovendien geloof ik, dat het erg goed voor hen is .De mensen hier doen maar erg weinig aan vereniging en clubleven. Men zit maar voor de t.v., krijg je soms de indruk." „Wanneer je de kinderen hoort, is het ook alles Bonanza wat de klok slaat. Wel, nu is er in veel flatstedcn maar weinig speelruimte, maar dat valt hier over het algemeen nogal mee. Ik zou dus zeggen: Wanneer ze in zo'n voetbalclub kunnen spelen, dan moeten ze dat zeker doen. Je kunt niet alleen met Bonanza door het leven, dat lijkt me vrij ongezond." BH's met voorsluiting zijn, héél erg in principe, gemaakt voor vrouwen met wat reumatiekerige armen die niet zo makkelijk meer op de rug kunnen wor den gebracht, maar men ziet ze toch steeds meer. Men heeft nu ook badpakken en bi kini's met voorsluiting ontworpen. Maar voordat we bijvoorbeeld het badpak dat op deze foto is te zien kunnen aan schaffen moeten we wachten tot de badmode voor het seizoen van 1970 in de etalages ligt. Over de badmode voor het volgend seizoen gesproken: we zullen behalve voorsluitingen ook zien: diepere rugde colletés, halsuitsnijdingen in V-vorm, veel ritssluitingen en een nieuw soort Helanca, dat is geplastificeerd en daar door een glans-effect krijgt. Ook al daarom gaan zij en haar man soms weekeinden met die jongetjes op stap: iedereen in het volkswagenbusje van de voetbalclub, logeren in een jeugdherberg, voetballen, spelletjes doen, wandelen. Twee middagen en een avond per week is ze met haar junioren bezig, plus het administratieve werk dat daar nog bijkomt, en twee avonden per week heeft ze ook nog eens vioollessen. „Nu vindt mijn man het wel gezellig wanneer we een avond samen thuis zijn", zegt ze, „maar hijzelf is ook vaak voor de voetballerij op stap. Ik vind dat vele weg-zijn niet erg. Ten eerste ben ik niet dol op huishouden, maar ten tweede: wat moet je in een flat nu de héle dag overhoop halen?" Als ze een mooi huis met een tuin had, een huis met een hoop gekke hoe ken en gaten, dan zou ze wel „steeds de boel overhoop halen en thuis gekke dingen doen", legt ze uit. Maar zo als ze nu doel, met ook veel wandelen met de kinderen van haar zuster, vindt mevrouw Nel Visser- Scholten het een mooi compromis. aar denkt u aan, meneer, wan neer u op straat achter zo'n minirok met daaronder een paar fraaie benen loopt? In elk geval niet aan de koersen van uw of andermans aandelen. En toch... Er lopen in Nederland mannen rond die hopen, dat de korte rokken nog heel lang zullen blijven, want de hoogte van de rokzoom en de bewe ging van de koersen op de aandelen markt moeten ergens wel in verband met elkaar staan. Hoe langer de rok, hoe lager de koersen. Laten we even kijken wat de erva ring is van de laatste zeventig jaar. We maakten een crisis mee rond de eeuw wisseling toen de rokken tot op de grond hingen. Vlak voor het uitbre ken van de eerste wereldoorlog de enkels van de dames waren weer te zien een klein lichtpuntje en dan een geweldige koersexplosie in de jaren twin tig, met rokken die zelfs de knie vrij laten. Even later, in 1929, het begin van een diepe depressie en zie, de rokzoom zit alweer bij de enkels! Als de twee de wereldoorlog voor de deur staat is het herstel er en de rokken zitten vlak onder de knie. Maar de recessie volgt in 1947 en kijk, kijk, dat was het jaar van de lange rokken en de New Look. Het krachtige herstel zit er vlak achter aan en blijft doorgaan tot vorig jaar. In 1958 waren we met de rokken weer op kniehoogte. Hoger, hoger, steeds hoger ging het met die rokzo- men, tot we bij de mini aankwamen. En nu is er dus weer volop sprake van lange rokken, wat zeg ik, van ma xi! De aandelenbezitters, zo hoorden we in financiële kringen, zien de rok zoom met lede ogen weer dalen. Ho, ho, de aandelenbezitters niet al leen, willen we er even bij roepen. En een man, die zijn boterham in de fi nanciële wereld belegt, zei ons: „Maar we blijven optimistisch. Er breken steeds weer opgewekte tijden aan". Er zijn de laatste jaren meer hon den die last hebben van jeuk dan, pak weg, tien jaar geleden. De oorzaak daarvan hoeft u wellicht niet eens te zoeken in eventueel meerijdende kléine passagiers in de haren van uw maar eerdèr in het Vërkeef.,',," wordt de jeuk veelvuldig veroorzaakt door wisselend weer, door luchtvervui ling en met name dan de uitlaatgassen van auto's. „Van die uitlaatgassen hebben voor al de dieren hinder omdat ze laag bij de grond leven", aldus deze dierenarts in het blad van de Anti-vivi-sectie- stichting in Nederland. t Aftta Er is geen ontkomen aan. Als alle kranten en loe&fcbftMfeMl toch minstens één pagina wijden aan de grote herdenking van de kleine korporaal, dan blijft daar minstens een vleugje heimwee van hangen. Parijs in september: de Döme des Invalides boven de zacht geiende kastanjekruinen, het beroemde graf met al die vaandels rond de Sarcofaag van rode porfiersteen. Daar begint de gevaarlijke bekoring alweer, de onwillige bewondering voor die half-Itaüaamc jongen uit een groot vaderloos gezin, die het van arme linkse cadet tot keizer der Fransen en heerser over Europa heeft gebracht. Of dat nu op zichzelf zo'n benijdenswaardige positie mag heten staat nog te bezien. Want wat heeft een man tenslotte aan heel Europa als hij maar drie vrouwenharten blijvend winnen kon: dat van zijn moeder, zijn jeugdvriendinnetje en het Poolse gravinnetje, dat hij niet trouwen kon. Maar dat zijn gevoelsoverwegingen achteraf, die een vrouw zich kan permitteren als zij ver genoeg in de tijd van hem af staat om de schouders op te halen over zoveel mannelijke kortzichtigheid. In gedachten leunend op de balustrade van de beroemde Tombeau, met het uitzicht op al die vlaggen uit al die veldslageni Piramides, Jena, Wagram, Austerlitz peinst zij onwillekeurig: Was dat nu echt allemaal de drukte van dat eeuwige draven en kaartlezen en tenten opzetten waard? Is die grenadier bij de ingang van het museum met de sjako op de bajonet: Leve de keizer! roepend, niet onbegrijpelijk abnormaal? Leve de vrijheid! of Leve het vaderland! zijn kreten, die tenminste doel en zin hebben, die een ideaal oproepen dat een offer waard is. Maar deze kleine bleke man in de grijze overjas, galopperend over de kaart van Europa tot aan Moskou toe: was die het aankijken, laat staan het toejuichen wel waard? Hoe krijgt hij die knappe gegalonneerde maarschalken zover, dat zij huiverig en wrevelig achter hem aan blijven draven, en die naamloze grenadiers dat zij maar hoera! blijven roepen, zelfs al liggen zij te sterven in de modder? Waarom, stond iedereen, tot vorsten en staatslieden toe, te knipmessen en te sidderen voor deze ongemanierde driftkop, die nooit accentloos Frans heeft leren spreken? Misschien nog niet eens omdat de adelaar van het succes maar steeds voor hem uit bleef vliegen. Maar stellig omdat hij zo precies wist wat hij wilde en dat ook doorzette totdat hij verslagen werd door de elementen: de eindeloosheid van de steppen en de genadeloosheid van de Russische winter. Maar zelfs toen werden er geen vuisten gebald naar de keizerlijke slede, kt de sneeuwstorm terugjagend naar Parijs. Is een doorzetter en volhouder dan zo'n zeldzame verschijning, dat hij automatisch wordt gehoorzaamd en vereerd, ook al is hij een obscure jongen van een arm eiland, die zijn geboortedatum mee hee&f Er moet meer geweest zijn: wereldveroveraars hebben nooit zo'n onverwoestbare herinnering nagelaten. De Are de Triomphe, die hij zelf nooit gezien heeft, is nu enkel nog maar een decoratief bouwwerk, een fraaie afsluiting van de mooiste avenue van Europa. Maar het metriek stelsel, het wegennet, het volksleger, het burgerlijk wetboek en de suikerbiet: zij zijn allesbehalve decoratief, maar wel de solide erfenis van een geniaal organisatorEen man met feilloos strategisch talent, ook in bestuurszaken, die de grote lijnen uitzette en de vaklui sommeerde de details maar in te vullen. En dat is dan toch wel een troostrijke gedachte: dat een mens pas onsterfelijk wordt als hij iets positiefs tot stand heeft gebracht. Dan mag hij desnoods in de dagelijkse omgang een egocentrisch en onsympathiek kereltje zijn, hooghartig autoritair tegenover mannen en met weinig consideratie tegenover vrouwen. Vooral wanneer zij geest en intelligentie bezaten. Maar ja, wat dat betreft heeft hij zijn trekken ook wel thuis gekregen, want de vrouwen in zijn omgeving hebben hem kopzorgen genoeg gegeven. Joséphine met haar schulden en minnarijen, Marie Louise die zich rustig in haar geliefd Parma amuseerde, terwijl hij zich tot stervens toe verbeet op Sint Helena. En al die knappe zusters van hem die hij aan een man en een hofhouding moest helpen: alleen al aan de mooie frivole Pauline heeft hij zijn handen meer vol gehad dan aan zijn hele Armée. Alleen de sterke Laetitia, Madame Mère, die hem streng en zuinig had opgevoed, is hem onverzettelijk toegewijd gebleven en door succes nimmer verblind geweest. Zij hield bij alle triomfen het ufoT-zs» iag fa entge ^ie het haar toegedachte jaargeld drl°'jenw. '1HagèdoeoArtSte «ëfafodé P°pier turnig oppotte voor de kwade dagen, die ongetwijfeld komen moesten. te Fontainebleau heeft haar gelijk gegeven. Het staat daar nog altijd ingelijst op de spiegelende tafel in een stille salon. Het ironisch antwoord op de bravoure van al die vaandels: het laatste decreet dat hij getekend heeft met een slordige pennekras en een inktvlek: zijn abdicatie. Misschien heeft hij deze grandioze herdenking wel voor een groot deel te danken aan de formidabele moeder, die hem al jong op eigen benen heeft gezet. ILVERSUM Moeders wil is wet. het oudste radio-verzoekplatenprogramma uit Hilversum, is twintig jaar oud. Een onwaarschijnlijk lange tijd voor een radio-serie. Het KRO-programma is erg populair. Gemiddeld anderhalf tot twee miljoen mensen luisteren er naar. Die paar miljoen trouwe luisteraars zullen de ietwat gedragen stem van Mia Smelt ongetwijfeld kennen. Met de vele zachte g's hoewel zij geen zuiderlinge is en de met ontelbare hè's doorspekte tekst, praat zij elke uitzending aan elkaar. Zij is een lange, slanke vrouw van midden veertig, die er vermoeid uitziet ondanks het feit dat zij pas met vakantie is geweest. Haar kantoor is opvallend lichter en minder stoffig dan de overige bureaus in de K.R.O.-villa. Zij lijkt op een huisvrouw, die terug van het winkelen, even tijd heeft voor een kop koffie. Het enige verschil is, dat zij niet aan een aanrecht, maar achter haar bureau staat. Zij is een perfecte gastvrouw. Haar stem klinkt opge wekt ja zelfs vrolijk als zij de fotograaf uitlegt nog even iets aan haar kapsel, haar make-up te wil len doen hoewel zij eigenlijk niet gefotografeerd wil worden. Dan is de operatie-foto gelukt en gaat Mia Smelt ont spannen zitten. Ja, haar programma Moeders wil is wet. In omvangrijke zinnen vertelt zij over hoe het begon en hoe het twintig jaar lang niet meer uit de ether verdween. Vlak na de oorlog nam Mia Smelt het overstapje regio nale krant-KRO. „Ik werkte bij de afdeling reportage van de KRO, toen ik in 1949 het vrouwen programma moest maken. Ik vond het in het begin niet prettig. Bij een speciaal vrouwenprogramma beperk je je in je onderwerpen". Moeders wil is wet kreeg eveneens in die beginperiode veel boze brieven met de mededeling, dat Moeders wil helemaal geen wet was. maar die negatieve schrijvers bleven naderhand vanzelf weg. „Wij hebben nooit de moeder speciaal naar voren willen halen. Het was meer een kreet, die wij gehand haafd hebben. Wij bedoelen er trou wens alle vrouwen mee, getrouwd of niet". Mia Smelt is snel afgestapt van het al léén maken van een verzoekplaten- programma. „Plaatjes draaien kun nen zij thuis ook", vindt zij. „Wij hebben er een felicitatieprogram ma van gemaakt en later een serie uitzendingen voor emigrantenvrou wen. De wisselwerking tussen de luisteraars en het medium radio is erg belangrijk. Ik heb ook altijd op die binding met de luisteraars ge speeld". Vandaa'r die duizenden brieven, die Mia Smelt ontvangt. Vaak wordt er niet alleen om een bepaalde grammo foonplaat gevraagd, maar ook een heel exposé van de familieproblemen gegeven. Voor?1 nu er in Moeders wil is wet de beroepen groepsgewijs af ge werk I iedereen om zijn favoriete muziek mag vragen. Zonder dit sociale aspect voor de MIA SMELT op huiskamertoon zieke buurvrouw van mevr. S. het plaatje... had ik dit programma nooit zo lang volgehouden", zegt Mia Smelt, die voor haar drie uit zendingen per week van elk bijna anderhalf uur de hulp heeft van twee assistentes. Weigert zij wel eens een bepaalde plaat te draaien? „Er zijn altijd meer verzoeken dan er tijd beschikbaar is, ik moet toch schiften. Is er een plaat bij met een banale tekst, dan draai ik die niet. De luisteraars merken dan wel wat voor verzoeken ik beantwoord en welke niet. Het programma heeft een eigen stijl". Mia Smelt weet ook dat het gros van de gevraagde muziek naar het ro mantische overhelt. Heeft zij een plaat gedraaid, dan komt hij de eer ste zes weken niet meer aan de beurt. Nu twintig jaar na de eerste Moeders wil is wet-uitzending, heeft Mia Smelt geen spijt meer van haar opdracht. Zij lardeert haar programma met korte gesprekken over actuele pro blemen. Aan de deskundigen, die aan haar programma meewerken, stelt zij echter een voorwaarde: dat zij niet over de hoofden van haar luis teraars heen praten. „Dat wordt veel te veel gedaan", vindt zij. „Waarom spreken de mensen niet op huiskamertoon, zo voor de vuist weg". Mia Smelt heeft alle uitzendingen ver zorgd door te vertellen, wat haar op dat moment inviel. Een blad papier gebruikt zij nooit, evenmin neemt zij een programma van tevoren op. Deze improvisatie-stijl spreekt de meeste van haar luisteraars aan en bevor dert eveneens haar binding met de mensen aan het radiotoestel. Een binding, die haar neerslag vindt in de duizenden brieven met het op schrift: „Lieve Mia". Ooit bij uw tandarts in de stoel gezeten met een koptelefoon op het hoofd? Het verschijnsel Is vrij nieuw en het is de bedoeling dat u via die koptelefoon zachte muziek hoort en zo doende uw aandacht voor de boor-ap- paratuur laat verzwakken. Nu ja, erg nieuw is dit verschijnsel nu ook weer niet, want reeds de oude Grieken moe ten al zieke mensen hebben afgeleid door muziek te maken naast het bed. Maar hoe dan ook, met een passend muziekje in het oor wordt u niet alleen minder nerveus bij de tandarts, kippen schijnen meer eieren te leggen als ze dat op muziek kunnen doen; koeien schijnen meer melk t« produceren met muziek erbij. „Doe niet zo verwijfd", hoorden we een vriend toevoegen in de tijd, dat we op een middelbare school enige ken nis trachtten te vergaren. De vriend had een klein kammetje te voorschijn gehaald om in de schoolgang zijn hoofdtooi iets te fatsoeneren. En nu? We zien niet anders, dan jongens van dertien tot twintig die hun haren kammen. Op straat, voor scholen en wanneer ze een bioscoop binnen gaan. „In de goedkope kam men is de omzet door verkoop aan jongens vier keer zo groot dan vijf jaar geleden", meldde een warenhuis. Het harenkammen is voor veel jongens een ritueel geworden. We waren tr al heel lang aan gewend, dat vrou wen, vóór ze ergens binnen gingen, nog even in een spiegel moesten kij ken om een krul of een wrong te schikken.' Wel, nieuw is nu, dat jonge jongens precies hetzelfde doen. In de ruiten van weerspiegelende etalages kunt u ze zien staan. Gebogen over een ach teruitkijkspiegel van een auto of een brommer kunt u ze vinden. Voor spiegels van koffie- en eethuizen komt u ze tegen. Jongens, die hun haren kammen met een overgave die verraadt, dat ze met iets ernstigs aan de gang zijn. Haren zijn voor vele jongens inderdaad een ernstige zaak geworden. Wat vroeger onbelangrijk was is nu een zaak geworden, die per week een paar uur aandacht krijgt en geen vriend die nu nog het woord „ver wijfd" zal gebruiken. Hadden vroeger in een klas van dertig jongens er twee een kammetje bij zich, nu zijn het er twee, die geen kammetje hebben. „Als ze evenveel tijd over hadden voor hun nagels, dan zouden we het hele maal niet erg vinden", zei een le raar van een Havo-school. Misschien kunnen de langharige vrien dinnetjes daar eens iets over zeg gen.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 13