Jonge
vrouw traint
voetballertjes
een vaan
deli
11
alleen
De eigen stijl van Mia Smelt
t Begon met smeren
van boterhammen
Ook valhelm
wordt hip
Hoge koersen
hij korte
rokken
Twintig jaar „Moeders wil is wet" in de ether
Ook jongens
kammen
hun haren
veelvuldig
UNICUM IN SPIJKENISSE
Niet alleen
met Bonanza
door bet
leven...
Geen
wijken
Zielig
Bonanza
Heel wat tijd
Wa
Verkeer bezorgt
honden jeuk
H1
Sterke band
met miljoenen
luisteraarsters
Boren met muziek
En de nagels...
mooie
Veel veiliger
Optimistisch
TJ M ANC IP AT IE is een vervelend woord en dat vinden
een heleboel Nederlandse mannen ook, wanneer ze
van die emancipatie het slachtoffer worden. Nederlandse
mannen zijn misschien verwend en wat snel het slacht
offer, maar ik geloof niet dat er één man is, die het leuk
vindt om het huishouden te regelen, terwijl mevrouw werkt
en de centjes verdient. Ik geloof ook niet, dat er veel man
nen zijn te vinden, die het ontzettend leuk vinden om iede
re dag de boodschappen te moeten doen. Of thuis moeten
komen in een huis, waar eigenlijk nog dringend gestof
zuigd moet worden, terwijl mevrouw weg isen bij
voorbeeld voetbalt.
'{V« mag de 24-jarige mevrouw Nel Visser-Scholten in
Spjjkenisse haar man best wel eens met een stofzuiger
bezig zien en ze vindt het geweldig wanneer hjj een keer
(heel lekker) kookt. Maar dat heel erge emancipatie-gedoe
vindt ook in haar geen sterke aanhangster. „Daarom heb ik
voorlopig ook mijn baan als secretaresse opgezegd", vertelt
ze, „want het huishouden kwam een beetje in de verdruk
king en inderdaad had mijn man er wel genoeg van om
steeds boodschappen te moeten doen". Maar bljjven voetbal
len is ze wél.
Even voorstellen: mevrouw Nel Visser-Scholten in Spijke
nisse is, voor zover na te gaan, de enige Nederlandse vrouw,
die leidster en trainster is van een jeugd-voetbalelftal. Kort
om, wanneer er uit de groep E-junioren van de Sport Club
Botlek ooit een Cruyffie tevoorschijn komt, dan is dat mede
haar werk.
Het begon allemaal zo. Nu dik drie jaar geleden trouwde
Nel Scholten, toen uit Rotterdam, met de meneer Visser die
een baan heeft in de produktieplanning van een van de
grote industrieën in het Botlekgebied. Direct na hun huwe
lijk trokken ze in een huis dat onderdeel is van een van de
honderden grijze, betonnen flatgebouwen waaruit het dorp
Spijkenisse voornamelijk bestaat.
Voetbal-trainster Nel Visser-
Scholten met een aantal van
haar voetballertjes tussen acht en
tien jaar. ,,Als ze alleen maar met
Bonanza door het leven moeten,
zou dat vrij ongezond zijn", vindt
ze.
„Mooi zjjn die flatwjjken byna nooit", aldus mevrouw Vis
ser, „en als ik een heel grote wens mocht doen, zou ik het
waarschijnlijk wel zoeken in de richting van een huis met
een tuin, iets romantisch. Maar ik woon nu eenmaal hier en
als mijn man dat wil, de komende tien jaar nog en dan nog
misschien tien jaar, of langer".
Wel, dan kun je een hoop dingen doen. Zeggen dat je verve
lend woont en dat je iets anders wilt, bijvoorbeeld. Maar ik
vind het hier helemaal niet vervelend wonen, want mijn
man en ik hebben nog zoveel andere dingen aan ons hoofd".
Die „andere dingen" hebben de heer
en mevrouw Visser bewust gezocht.
Die „andere dingen" hebben de heer
Meneer Visser legde direct na zijn hu
welijk contact met de voetbalclub Bot
lek, omdat hij graag een team-sport
wilde beoefenen en dan meteen een
hoop menSen uit Spijkenisse zou leren
kennen.
Mevrouw Nel Visser, voor haar hu
welijk reeds atletiekbeoefenaarster en
aanhangster van Feijenoord, bleef niet
thuis zitten maar ging mee naar het
voetbalveld.
„Tijdens toernooien zorgde ik met
een aantal andere vrouwen voor het
smeren van de boterhammen en zo",
zegt ze nu. „Maar toen was er een
jeugdtoernooi en een hoop junioren
voetballertjes liep er zo zielig bij. Ik
^Lfen ziet de laatste tijd steeds meer
vrouwen en meisjes op brommertjes
rondrijden met een met stof versierde
ralhelm, net de ruitjespet van Sherlock
Holmes. Dat doen die meisjes en vrou
wen niet omdat ze dol zijn op de pet
ten dan kochten ze er wel één zon
der stevige helm erin maar dat
doen ze omdat ze nuchter en verstan
dig zijn.
Een mens hoeft niet voortdurend aan
enge ongelukken te denken, maar de
statistieken zullen u vertellen dat er per
jaar nogal wat bromfietsers zwaar her
senletsel oplopen. Nu is het dragen van
een valhelpi in Nederland nog niet bij
de wet verplicht, ook nog niet voor
scooter- en motorrijders. Maar die ver
plichting voor die groep gemotoriseer-
den is echter wel op komst, al moet
daarvoor nog een wijziging komen in
het wegen- en verkeersreglement. De
minister van Verkeer en Waterstaat wil
die verplichting voorlopig nog
niet opleggen aan bromfietsers, al is
hij er wel een voorstander van om val
helmen voor bromfietsers te propage
ren.
Want of u nu dertig of zeventig kilo
meter rijdt, een stoeprand wint het
doorgaans toch altijd van een onbe
schermd mensenhoofd.
„Het is natuurlijk doodgewoon véél
veiliger om ook als bromfietser mét
een helm te rijden dan zonder", zegt
daarover de heer F. A. van Paaschen,
hoofd voorlichting van Veilig Verkeer,
op het hoofdkantoor in Hilversum.
„Maar iedereen kan zich voorstellen
dat vooral jonge vrouwen, niet gek zijn
op de valhelmen zoals we die nu ken
nen. Die ruitjeshelmen gaan al een
eind in de goede richting. Maar wil je
iedere bromfietser er toe brengen zich
zo'n helm aan te schaffen, dan zouden
de fabrikanten zich eens moeten richten
op veel meer modieuze helmen. Voor
mijn part iets heel erg hips voor de
jeugd, als de helm maar stevig en vei
lig genoeg is".
Een tip van de heer Van Paaschen
voor het geval u voor alle zekerheid
morgen maar met zo'n Sherlock Hol
mes-helm op het brommertje wilt stap
pen: kijkt u binnenin de helm even of
daarin staat dat de helm is goedge
keurd door het T.N.O. Er zijn
volgens hem namelijk ook valhelmen
op de markt, die niet zo veilig en ste
vig zijn als zou moeten.
ben toen spelletjes met hen gaan doen
en van het een kwam het ander: Men
vroeg mij of ik de leidster van die
junioren tussen acht en tien jaar wilde
worden."
Het antwoord werd „ja" en mevrouw
Nel Visser volgde alles bij elkaar een
jaar lang cursussen. Ze is nu dan ge
diplomeerd trainster en gaat binnen
kort ook de cursus scheidsrechter vol
gen.
„Het is", zegt ze, „zo ontzettend
leuk om met die jongetjes te voetbal
len. Dat vinden die jongens zelf ook,
maar bovendien geloof ik, dat het erg
goed voor hen is .De mensen hier doen
maar erg weinig aan vereniging en
clubleven. Men zit maar voor de t.v.,
krijg je soms de indruk."
„Wanneer je de kinderen hoort, is
het ook alles Bonanza wat de klok
slaat. Wel, nu is er in veel flatstedcn
maar weinig speelruimte, maar dat
valt hier over het algemeen nogal mee.
Ik zou dus zeggen: Wanneer ze in zo'n
voetbalclub kunnen spelen, dan moeten
ze dat zeker doen. Je kunt niet alleen
met Bonanza door het leven, dat lijkt
me vrij ongezond."
BH's met voorsluiting zijn, héél erg
in principe, gemaakt voor vrouwen met
wat reumatiekerige armen die niet zo
makkelijk meer op de rug kunnen wor
den gebracht, maar men ziet ze toch
steeds meer.
Men heeft nu ook badpakken en bi
kini's met voorsluiting ontworpen. Maar
voordat we bijvoorbeeld het badpak
dat op deze foto is te zien kunnen aan
schaffen moeten we wachten tot de
badmode voor het seizoen van 1970 in
de etalages ligt.
Over de badmode voor het volgend
seizoen gesproken: we zullen behalve
voorsluitingen ook zien: diepere rugde
colletés, halsuitsnijdingen in V-vorm,
veel ritssluitingen en een nieuw soort
Helanca, dat is geplastificeerd en daar
door een glans-effect krijgt.
Ook al daarom gaan zij en haar man
soms weekeinden met die jongetjes op
stap: iedereen in het volkswagenbusje
van de voetbalclub, logeren in een
jeugdherberg, voetballen, spelletjes
doen, wandelen.
Twee middagen en een avond per
week is ze met haar junioren bezig,
plus het administratieve werk dat daar
nog bijkomt, en twee avonden per
week heeft ze ook nog eens vioollessen.
„Nu vindt mijn man het wel gezellig
wanneer we een avond samen thuis
zijn", zegt ze, „maar hijzelf is ook
vaak voor de voetballerij op stap. Ik
vind dat vele weg-zijn niet erg. Ten
eerste ben ik niet dol op huishouden,
maar ten tweede: wat moet je in een
flat nu de héle dag overhoop halen?"
Als ze een mooi huis met een tuin
had, een huis met een hoop gekke hoe
ken en gaten, dan zou ze wel „steeds
de boel overhoop halen en thuis gekke
dingen doen", legt ze uit.
Maar zo als ze nu doel, met ook
veel wandelen met de kinderen van
haar zuster, vindt mevrouw Nel Visser-
Scholten het een mooi compromis.
aar denkt u aan, meneer, wan
neer u op straat achter zo'n
minirok met daaronder een paar
fraaie benen loopt? In elk geval niet
aan de koersen van uw of andermans
aandelen.
En toch...
Er lopen in Nederland mannen
rond die hopen, dat de korte rokken
nog heel lang zullen blijven, want de
hoogte van de rokzoom en de bewe
ging van de koersen op de aandelen
markt moeten ergens wel in verband
met elkaar staan. Hoe langer de rok,
hoe lager de koersen.
Laten we even kijken wat de erva
ring is van de laatste zeventig jaar. We
maakten een crisis mee rond de eeuw
wisseling toen de rokken tot op de
grond hingen. Vlak voor het uitbre
ken van de eerste wereldoorlog de
enkels van de dames waren weer te zien
een klein lichtpuntje en dan een
geweldige koersexplosie in de jaren twin
tig, met rokken die zelfs de knie vrij
laten.
Even later, in 1929, het begin van
een diepe depressie en zie, de rokzoom
zit alweer bij de enkels! Als de twee
de wereldoorlog voor de deur staat is
het herstel er en de rokken zitten
vlak onder de knie.
Maar de recessie volgt in 1947 en
kijk, kijk, dat was het jaar van de
lange rokken en de New Look. Het
krachtige herstel zit er vlak achter
aan en blijft doorgaan tot vorig jaar.
In 1958 waren we met de rokken
weer op kniehoogte. Hoger, hoger,
steeds hoger ging het met die rokzo-
men, tot we bij de mini aankwamen.
En nu is er dus weer volop sprake
van lange rokken, wat zeg ik, van ma
xi! De aandelenbezitters, zo hoorden
we in financiële kringen, zien de rok
zoom met lede ogen weer dalen.
Ho, ho, de aandelenbezitters niet al
leen, willen we er even bij roepen. En
een man, die zijn boterham in de fi
nanciële wereld belegt, zei ons: „Maar
we blijven optimistisch. Er breken
steeds weer opgewekte tijden aan".
Er zijn de laatste jaren meer hon
den die last hebben van jeuk dan, pak
weg, tien jaar geleden. De oorzaak
daarvan hoeft u wellicht niet eens te
zoeken in eventueel meerijdende kléine
passagiers in de haren van uw
maar eerdèr in het Vërkeef.,',,"
wordt de jeuk veelvuldig veroorzaakt
door wisselend weer, door luchtvervui
ling en met name dan de uitlaatgassen
van auto's.
„Van die uitlaatgassen hebben voor
al de dieren hinder omdat ze laag bij
de grond leven", aldus deze dierenarts
in het blad van de Anti-vivi-sectie-
stichting in Nederland.
t Aftta
Er is geen ontkomen aan. Als alle kranten en loe&fcbftMfeMl
toch minstens één pagina wijden aan de grote
herdenking van de kleine korporaal, dan blijft daar minstens een
vleugje heimwee van hangen.
Parijs in september: de Döme des Invalides boven de zacht geiende
kastanjekruinen, het beroemde graf met al die vaandels rond
de Sarcofaag van rode porfiersteen. Daar begint de gevaarlijke
bekoring alweer, de onwillige bewondering voor die half-Itaüaamc
jongen uit een groot vaderloos gezin, die het van arme linkse
cadet tot keizer der Fransen en heerser over Europa heeft gebracht.
Of dat nu op zichzelf zo'n benijdenswaardige positie mag heten
staat nog te bezien. Want wat heeft een man tenslotte aan heel Europa
als hij maar drie vrouwenharten blijvend winnen kon: dat van
zijn moeder, zijn jeugdvriendinnetje en het Poolse gravinnetje, dat
hij niet trouwen kon.
Maar dat zijn gevoelsoverwegingen achteraf, die een vrouw zich
kan permitteren als zij ver genoeg in de tijd van hem af staat
om de schouders op te halen over zoveel mannelijke kortzichtigheid.
In gedachten leunend op de balustrade van de beroemde Tombeau,
met het uitzicht op al die vlaggen uit al die veldslageni Piramides,
Jena, Wagram, Austerlitz peinst zij onwillekeurig: Was dat
nu echt allemaal de drukte van dat eeuwige draven en kaartlezen
en tenten opzetten waard? Is die grenadier bij de ingang van
het museum met de sjako op de bajonet: Leve de keizer! roepend,
niet onbegrijpelijk abnormaal?
Leve de vrijheid! of Leve het vaderland! zijn kreten, die
tenminste doel en zin hebben, die een ideaal oproepen dat een offer
waard is. Maar deze kleine bleke man in de grijze overjas,
galopperend over de kaart van Europa tot aan Moskou toe: was die
het aankijken, laat staan het toejuichen wel waard? Hoe krijgt hij die
knappe gegalonneerde maarschalken zover, dat zij huiverig en
wrevelig achter hem aan blijven draven, en die naamloze grenadiers
dat zij maar hoera! blijven roepen, zelfs al liggen zij te sterven
in de modder?
Waarom, stond iedereen, tot vorsten en staatslieden toe, te
knipmessen en te sidderen voor deze ongemanierde driftkop, die
nooit accentloos Frans heeft leren spreken?
Misschien nog niet eens omdat de adelaar van het succes maar steeds
voor hem uit bleef vliegen. Maar stellig omdat hij zo precies wist
wat hij wilde en dat ook doorzette totdat hij verslagen werd
door de elementen: de eindeloosheid van de steppen en de
genadeloosheid van de Russische winter. Maar zelfs toen werden
er geen vuisten gebald naar de keizerlijke slede, kt de sneeuwstorm
terugjagend naar Parijs.
Is een doorzetter en volhouder dan zo'n zeldzame verschijning,
dat hij automatisch wordt gehoorzaamd en vereerd, ook al is hij een
obscure jongen van een arm eiland, die zijn geboortedatum mee hee&f
Er moet meer geweest zijn: wereldveroveraars hebben nooit zo'n
onverwoestbare herinnering nagelaten. De Are de Triomphe, die
hij zelf nooit gezien heeft, is nu enkel nog maar een decoratief
bouwwerk, een fraaie afsluiting van de mooiste avenue van Europa.
Maar het metriek stelsel, het wegennet, het volksleger, het burgerlijk
wetboek en de suikerbiet: zij zijn allesbehalve decoratief, maar
wel de solide erfenis van een geniaal organisatorEen man met
feilloos strategisch talent, ook in bestuurszaken, die de grote lijnen
uitzette en de vaklui sommeerde de details maar in te vullen.
En dat is dan toch wel een troostrijke gedachte: dat een mens
pas onsterfelijk wordt als hij iets positiefs tot stand heeft gebracht.
Dan mag hij desnoods in de dagelijkse omgang een egocentrisch
en onsympathiek kereltje zijn, hooghartig autoritair tegenover
mannen en met weinig consideratie tegenover vrouwen. Vooral wanneer
zij geest en intelligentie bezaten.
Maar ja, wat dat betreft heeft hij zijn trekken ook wel thuis gekregen,
want de vrouwen in zijn omgeving hebben hem kopzorgen genoeg
gegeven. Joséphine met haar schulden en minnarijen, Marie Louise
die zich rustig in haar geliefd Parma amuseerde, terwijl hij zich
tot stervens toe verbeet op Sint Helena. En al die knappe zusters van
hem die hij aan een man en een hofhouding moest helpen:
alleen al aan de mooie frivole Pauline heeft hij zijn handen meer
vol gehad dan aan zijn hele Armée.
Alleen de sterke Laetitia, Madame Mère, die hem streng en zuinig
had opgevoed, is hem onverzettelijk toegewijd gebleven en door
succes nimmer verblind geweest. Zij hield bij alle triomfen het
ufoT-zs» iag fa entge ^ie het haar toegedachte jaargeld
drl°'jenw. '1HagèdoeoArtSte «ëfafodé P°pier
turnig oppotte voor de kwade dagen, die ongetwijfeld komen moesten.
te Fontainebleau heeft haar gelijk gegeven. Het staat daar nog
altijd ingelijst op de spiegelende tafel in een stille salon. Het ironisch
antwoord op de bravoure van al die vaandels: het laatste decreet
dat hij getekend heeft met een slordige pennekras en een inktvlek:
zijn abdicatie.
Misschien heeft hij deze grandioze herdenking wel voor een groot
deel te danken aan de formidabele moeder, die hem al jong op eigen
benen heeft gezet.
ILVERSUM Moeders wil is wet. het oudste
radio-verzoekplatenprogramma uit Hilversum, is
twintig jaar oud. Een onwaarschijnlijk lange tijd
voor een radio-serie. Het KRO-programma is erg
populair. Gemiddeld anderhalf tot twee miljoen
mensen luisteren er naar.
Die paar miljoen trouwe luisteraars zullen de ietwat
gedragen stem van Mia Smelt ongetwijfeld kennen.
Met de vele zachte g's hoewel zij geen zuiderlinge
is en de met ontelbare hè's doorspekte tekst,
praat zij elke uitzending aan elkaar. Zij is een lange,
slanke vrouw van midden veertig, die er vermoeid
uitziet ondanks het feit dat zij pas met vakantie is
geweest.
Haar kantoor is opvallend lichter en minder stoffig dan
de overige bureaus in de K.R.O.-villa. Zij lijkt op een
huisvrouw, die terug van het winkelen, even tijd heeft
voor een kop koffie. Het enige verschil is, dat zij niet
aan een aanrecht, maar achter haar bureau staat.
Zij is een perfecte gastvrouw. Haar stem klinkt opge
wekt ja zelfs vrolijk als zij de fotograaf uitlegt
nog even iets aan haar kapsel, haar make-up te wil
len doen hoewel zij eigenlijk niet gefotografeerd wil
worden.
Dan is de operatie-foto gelukt en gaat Mia Smelt ont
spannen zitten. Ja, haar programma Moeders wil is
wet. In omvangrijke zinnen vertelt zij over hoe het
begon en hoe het twintig jaar lang niet meer uit de
ether verdween.
Vlak na de oorlog nam Mia Smelt het overstapje regio
nale krant-KRO. „Ik werkte bij de afdeling reportage
van de KRO, toen ik in 1949 het vrouwen programma
moest maken. Ik vond het in het begin niet prettig.
Bij een speciaal vrouwenprogramma beperk je je in je
onderwerpen".
Moeders wil is wet kreeg eveneens in die beginperiode
veel boze brieven met de mededeling, dat Moeders wil
helemaal geen wet was. maar die negatieve schrijvers
bleven naderhand vanzelf weg.
„Wij hebben nooit de moeder speciaal
naar voren willen halen. Het was
meer een kreet, die wij gehand
haafd hebben. Wij bedoelen er trou
wens alle vrouwen mee, getrouwd of
niet".
Mia Smelt is snel afgestapt van het al
léén maken van een verzoekplaten-
programma. „Plaatjes draaien kun
nen zij thuis ook", vindt zij.
„Wij hebben er een felicitatieprogram
ma van gemaakt en later een serie
uitzendingen voor emigrantenvrou
wen. De wisselwerking tussen de
luisteraars en het medium radio is
erg belangrijk. Ik heb ook altijd op
die binding met de luisteraars ge
speeld".
Vandaa'r die duizenden brieven, die
Mia Smelt ontvangt. Vaak wordt er
niet alleen om een bepaalde grammo
foonplaat gevraagd, maar ook een
heel exposé van de familieproblemen
gegeven. Voor?1 nu er in Moeders
wil is wet de beroepen groepsgewijs
af ge werk I iedereen om
zijn favoriete muziek mag vragen.
Zonder dit sociale aspect voor de
MIA SMELT
op huiskamertoon
zieke buurvrouw van mevr. S. het
plaatje... had ik dit programma
nooit zo lang volgehouden", zegt
Mia Smelt, die voor haar drie uit
zendingen per week van elk bijna
anderhalf uur de hulp heeft van
twee assistentes.
Weigert zij wel eens een bepaalde plaat
te draaien?
„Er zijn altijd meer verzoeken dan er
tijd beschikbaar is, ik moet toch
schiften. Is er een plaat bij met een
banale tekst, dan draai ik die niet.
De luisteraars merken dan wel wat
voor verzoeken ik beantwoord en
welke niet. Het programma heeft een
eigen stijl".
Mia Smelt weet ook dat het gros van
de gevraagde muziek naar het ro
mantische overhelt. Heeft zij een
plaat gedraaid, dan komt hij de eer
ste zes weken niet meer aan de beurt.
Nu twintig jaar na de eerste Moeders
wil is wet-uitzending, heeft Mia Smelt
geen spijt meer van haar opdracht.
Zij lardeert haar programma met
korte gesprekken over actuele pro
blemen. Aan de deskundigen, die aan
haar programma meewerken, stelt
zij echter een voorwaarde: dat zij
niet over de hoofden van haar luis
teraars heen praten.
„Dat wordt veel te veel gedaan", vindt
zij. „Waarom spreken de mensen niet
op huiskamertoon, zo voor de vuist
weg".
Mia Smelt heeft alle uitzendingen ver
zorgd door te vertellen, wat haar op
dat moment inviel. Een blad papier
gebruikt zij nooit, evenmin neemt zij
een programma van tevoren op. Deze
improvisatie-stijl spreekt de meeste
van haar luisteraars aan en bevor
dert eveneens haar binding met de
mensen aan het radiotoestel.
Een binding, die haar neerslag vindt in
de duizenden brieven met het op
schrift: „Lieve Mia".
Ooit bij uw tandarts in de stoel
gezeten met een koptelefoon op het
hoofd? Het verschijnsel Is vrij nieuw
en het is de bedoeling dat u via die
koptelefoon zachte muziek hoort en zo
doende uw aandacht voor de boor-ap-
paratuur laat verzwakken. Nu ja, erg
nieuw is dit verschijnsel nu ook weer
niet, want reeds de oude Grieken moe
ten al zieke mensen hebben afgeleid
door muziek te maken naast het bed.
Maar hoe dan ook, met een passend
muziekje in het oor wordt u niet alleen
minder nerveus bij de tandarts, kippen
schijnen meer eieren te leggen als ze
dat op muziek kunnen doen; koeien
schijnen meer melk t« produceren met
muziek erbij.
„Doe niet zo verwijfd", hoorden we een
vriend toevoegen in de tijd, dat we
op een middelbare school enige ken
nis trachtten te vergaren. De vriend
had een klein kammetje te voorschijn
gehaald om in de schoolgang zijn
hoofdtooi iets te fatsoeneren.
En nu? We zien niet anders, dan
jongens van dertien tot twintig die
hun haren kammen. Op straat, voor
scholen en wanneer ze een bioscoop
binnen gaan. „In de goedkope kam
men is de omzet door verkoop aan
jongens vier keer zo groot dan vijf
jaar geleden", meldde een warenhuis.
Het harenkammen is voor veel jongens
een ritueel geworden. We waren tr
al heel lang aan gewend, dat vrou
wen, vóór ze ergens binnen gingen,
nog even in een spiegel moesten kij
ken om een krul of een wrong te
schikken.'
Wel, nieuw is nu, dat jonge jongens
precies hetzelfde doen. In de ruiten
van weerspiegelende etalages kunt u
ze zien staan. Gebogen over een ach
teruitkijkspiegel van een auto of een
brommer kunt u ze vinden. Voor
spiegels van koffie- en eethuizen komt
u ze tegen.
Jongens, die hun haren kammen met
een overgave die verraadt, dat ze
met iets ernstigs aan de gang zijn.
Haren zijn voor vele jongens inderdaad
een ernstige zaak geworden. Wat
vroeger onbelangrijk was is nu een
zaak geworden, die per week een
paar uur aandacht krijgt en geen
vriend die nu nog het woord „ver
wijfd" zal gebruiken.
Hadden vroeger in een klas van dertig
jongens er twee een kammetje bij
zich, nu zijn het er twee, die geen
kammetje hebben.
„Als ze evenveel tijd over hadden voor
hun nagels, dan zouden we het hele
maal niet erg vinden", zei een le
raar van een Havo-school.
Misschien kunnen de langharige vrien
dinnetjes daar eens iets over zeg
gen.