Mevrouw
Henriëtte
Holthausen
kan veel méér dan koken...
KLM levert als
extra service
secretaressen
De cactus
wordt
herontdekt
en daarin is ze al een
internationale expert
a
di
ieu
De eerste in
ons land
die over
buiten
landse
gerechten
ging praten
en
ven
De uitwerking
van straling
M'
'7
MODESHOW MET
TOEKOMSTVISIE
Afgelopen 6 jaar
steeg aantal
kleuterscholen
met een kwart
Vereniging
Water vergeten
Steen
Geweldige man
Gillen
Beer in Alaska
Poes
van veertien
s Nachts koken
Deense kerken legen
Sex-jaarbeurs
Glimlach
Je moet
overal een
secretaresse
kunnen
reserveren
zoals je ook
een auto kunt
buren als
je ergens per
vliegtuig
aankomt
Leeuwen ontsnapt
uit circus
Ook gastvrouw
In „pakket'
l^F^eet u hoe wij doorgaans over
cactussen denken? Zo:
Planten waar je je op een vrese
lijke manier aan kunt prikken
en die je dan onmiddellijk met
de gemeentereiniging zou willen
meegeven. Zeg dat hardop in de
kassen van vetplanten- en cac
tuskweker Freek Hoogvliet in
Maasdijk en hij begint vreselijk
te lachen.
Hij. die de planten al 45 jaar
kweekt en op dit moment meer
dan honderdduizend cactussen
en vetplanten in zijn kassen heeft
staan, hij zegt: „Cactussen zijn
niet alleen maar „van die enge
prikdingen". Cactussen zijn intri
gerende planten, die in 'n enorme
verscheidenheid voorkomen. Er
zijn bijvoorbeeld talloze cactus
sen die helemaal niet kunnen
prikken: ik noemd alleen maar
d« lidcactus".
Nu zijn er mensen die dat
standpunt allang van hem heb
ben overgenomen en zich bij
voorbeeld hebben verenigd in n
club van cactuskwekers. Er zijn
ook mensen die zich niet ineens
op het kwéken van cactussen
werpen, maar wel hier en daar
toch maar een cactus voor het
raam hebben gezet.
„Ik dacht, dat de Nederlanders
cactussen en vetplanten weer aan
het her-ontdekken zijn", zegt de
hr Hoogvliet. „Vlak na de oorlog
was het ineens een rage om cac
tussen voor het raam te heb
ben, maar rages lopen ineens af.
Jammer, want nu moeten veel
mensen opnieuw gaan leren hoe
makkelijk het eigenlijk is cac
tussen te hebben".
Met vetplanten precies zo. „Ten
eerste kun je rustig een keer ver
geten de planten water te geven",
-:egt de heer Hoogvliet. „En punt
twee is dat vetplanten en cactus
sen geweldig geschikt zijn voor
moderne huizen en flats met gro
te ruiten en centrale verwarming.
Ze kunnen veel zon verdragen,
wat je van andere planten soms
niet kunt zeggen. Ze kunnen
doodgewoon beter tegen 'n stoot
je en daarbij vind ik ze buiten
gewoon decoratief, omdat ze zul
ke vreemde, mooie vormen kun
nen hebben
Voor mensen die één vetplant
of plantje in een potje te iel vin
den (maar er bestaan zeer forse,
grote vetplanten) heeft de heer
Hoogvliet ook iets verzonnen. Hij
pakte een fors, plat stuk steen,
drukte daarop klei die gewoon
uit een weiland komt en zette
daarin vetplanten en cactussen.
Voila, een miniatuurtuin voor bin
nen.
In een doodgewone plantenbak
doen ze het uiteraard ook uitste
kend, maar tuin-op-steen is
weer eens iets anders en zó in
elkaar te zetten.
ir A at i deze vrouw denkt men tot in onze ambassade in Peking,
wanneer men daar voor een diner kampt met het probleem van
steeds maar mislukkende puddinkjes. Dan gaat er een brief naar:
mevrouw Heupi'étte Holthausen.
T^r is iemand die ik nooit te eten zou dun en vragen en dat is mevrouw Hen-
riëtte Holthausen. Haar iets van een maaltijd offreren zou net zoiets zijn
als de tafel van tien opzeggen bij Einstein, maar mevrouw Henriëtte Holthau
sen. wier kookboeken tot in Amerika worden gebruikt, kan ook nog wel iets
anders dan over eten denken en praten.
„Lieve mensen, ja", roept ze, „en overdrijf niet met dat koken, want iedereen
kan me rustig een bal gehakt voorzetten en ik ben gek op een uitsmijter met
een boel augurken." Nou ja, dat bedoelde ik nu ook weer niet direct, maar
daar gaan we dan
Mevrouw Henriëtte Holthausen, ge
trouwd met de over de hele wereld
gekende huidspecialist prof. dr. E. H.
Hermans en om en om wonend in Rot
terdam en het buitenhuis in Lunteren,
is ook pianolerares. Ook lerares En
gels en daarvoor studeerde ze twee jaar
aan het voormalige Kings College in
Engeland. Ook tolk-vertaalster Frans,
Duits, Engels en Italiaans en dat kwam
omdat ze in de Elzas werd geboren,
Frans en Duits werd opgevoed en dus
bijvoorbaat al een paar talen beheerste.
Haar wieg in die Elzas stond in de
plaats Mulhouse, waar haar vader eige
naar was van een hotel met voortref
felijke keuken.
„Van mijn vader heb ik ook leren ko
ken", vertelt ze. „Mijn vader was een
geweldige man. Hij heeft het als jon
gen bestaan om destijds tegen zijn va
der, de hoofdcommissaris van politie in
Amsterdam, te zeggen: Meneer, ik wil
graag kok worden. Dat kon uiteraard
niet en daarom liep mijn vader een
voudig weg".
Wanneer de vader voortreffelijk in
de keuken is, betekent dat nog niet, dat
de dochter dat ook per se is, maar me
vrouw Henriëtte Holthausen zegt: „Ik
moest wel. Mijn vader ypnd, dat ik
geen verwend mens moest worden,
maar iemand die zijn handen kon ge
bruiken. En daarom draaide ik mee in
het hotelwezen: vanaf vloeren dweilen
tot koken".
De dochter van de man die longsoep
als een van zijn specialiteiten be
schouwde, ging na de middelbare school
naar „kookscholen" in Lausanne en
TV IN-OP-STEEN (en klei uit het weiland). De heer Hoog
vliet plantte er cactussen en vetplanten in en voila, een miniatuur-
tuin voor binnen
NEW YORK IK- speciale politieke
oommissie van de VN heeft dezer da
gen gedebatteerd over een rapport
waarin staat dat zwangere vrouwen,
die in de tweede tot de zesde maand
van de zwangerschap bloot hebben ge
staan aan sterke kern-straling, vaak
achterlijke kinderen ter wereld bren
gen.
Het rapport gaat de gevaarlijke uit
werking na van röntgenstralen waar
aan mensen, al dan niet opzettelijk,
bloot zijn gesteld. Volgens het rapport
is een aantal kinderen in Hirosjima,
dat nog ongeboren was toen daar in au
gustus 1945 een atoombom neerkwam,
onderzocht op 20-jarige leeftijd. Toen
bleek dat 11 van de 24 een te klein
hoofd hadden en als geestelijk minder
waardig moesten worden beschouwd.
Volgens een eerder ingesteld onder
zoek. naar de slachtoffers van de bom
men te Hirosjima en Nagasaki, kon in
6 tot 50 procent van de gevallen geeste
lijke onvolwaardigheid worden gecon
stateerd. Het is opgevallen dat die on
volwaardigheid zich duidelijk begon te
openbaren tegen het bereiken van de
■evenjarige leeftijd.
De commissie die het probleem der
■traling onderzoekt en bespreekt wordt
gevormd door vertegenwoordigers van
Argentinië. Australië, België. Brazilië,
Canada, Groot-Brittannië, Frankrijk,
Zweden, Egypte. India, Japan, Mexico,
Tsjecho-Slowakije en de Sovjet-Unie,
slsmede door vertegenwoordigers van
4* VN self.
Wenen, waar ze niet alleen de hoge
school in de keuken dootrliep, maar ook
haar Italiaans leerde en verder ging
met haar studie piano.
Ze ging ook over koken schrijven en
zo werd zij, eenmaal weer gevestigd in
Nederland, de eerste die over buiten
landse gerechten ging praten. Over pa
prika's en kerrie, toen nog in praktisch
geen enkele Nederlandse keuken te vin
den, en vis in witte wijnsaus, iets waar
men hier in den beginne ook vreselijk
over gilde.
Nu hebben we wel afgesproken dat
we zeer weinig over eten zullen pra
ten en meer over de boxers die ze ooit
heeft gefokt en de tamme egel in Lun
teren, maar u moet nog wel even weten
dat mevrouw Henriëtte Holthausen tot
in Amerika wordt gevraagd om „iets"
te doen op culinair gebied.
Ze is, zo niet als tolk, dan toch als
gezellin van haar man. de hele wereld
doorgerend en ze heeft op die reizen
in duizenden buitenlandse keuken ge
keken. Ze is ook rustig in staat om tien
duizenden kilometers te vliegen om één
restaurant te bezoeken, dat zeer exclu
sief heet te zijn.
„Zo moest en zou ik vijf jaar gele
den naar Vietnam, omdat daar een
Chinees restaurant was met 264 ver
schillende gerechten", vertelt ze. „Nou,
zo n unicum moet ik dan per se zien en
gelukkig kunnen wij zo'n idee van
mij dan wel inwerken in een of ander
reisplan. Tot grote droefenis van mijn
man moest en zou ik ook een keer
beer-aan-het-spit in Alaska eten; het
was geweldig".
En nu over naar de boxers die ze
fokte en die haar man haastig verving
door drie poezen.
„We hebben sindsdien altijd drie poe
zen gehad en een van hen noemde ik
steeds Peter", zegt ze. „En al die poe
zen van ons hebben de afwijking, dat
ze enorm oud worden. De ene die we
nu hebben is veertien jaar, maar we
hebben er ook eens een die negentien-
eneenhalf werd. Ach ja, goed eten,
niet", schatert ze.
De poes gaat altijd mee naar het huis
in Lunteren, waar behalve een keuken
vol grills ook een kleine opslagplaats
is voor vogelvoer: er zijn een paar hon
derd vaste klanten voor de voederta
fels in de tuin, onder wie de twee rood
borstjes Hans en Hans.
Het is ook daar waar haar man ro-
KOPENHAGEN Vijf Deense ker
kelijke organisaties hebben zich woens
dag uitgesproken tegen de sextentoon
stelling, die thans in de Deense hoofd
stad wordt gehouden en die zondag
wordt gesloten. De kerkelijke organi
saties vinden pornografie verwerpe
lijk en zijn van mening, dat Denemar
ken aan de wereld wordt voorgesteld
als een producent van pornografische
artikelen. Zij waarschuwen de Deen
se regering voor de ontwikkeling van
een reusachtige pornografische indus
trie en eisen doeltreffende maatrege
len om aan „deze onsmakelijke export"
een einde te maken.
Het Kopenhaagse ochtendblad Politi-
ken vindt de .tentoonstelling armetie
rig en fantasieloos.
Drie jongemannen en een meisje van
de Zwitserse YMCA zijn gaan posten
voor de Sex-'69 jaarbeurs.
inister Bill Johnson rept /.ich naar
het kantoor van de K.L.M. in
New York en vraagt aan de balie:
„Een vliegbiljet naar Amsterdam, over
een week terug en op Schiphol een
«ecretaresse, die me komt afhalen en
lie brieven kan schrijven in het
Spaans. Frans en Engels".
Omgeven door vijf van zijn vijftig
secretaressen: de heer Alex Philipse.
.dn de toekomst zulen we ook Japanse
meisjes aan moeten trekken, misschien
wel rechtstreeks uit Japan"zegt hij.
Een grapje, omdat mister Bill John
son ook maar een mens is en omdat al
leen-zijn een van de naarste dingen in
de wereld is? Helemaal niet. Dit is
doodgewone zakelijke werkelijkheid.
Maar het is wel uniek in de wereld, het
kan alleen in Nederland en het kan al
leen als je met de KLM naar ons land
vliegt.
De man achter dit idee dat „Interna
tional Secretaries" heet, is pas dertig
jaar: de bebaarde heer Alex S. Philip
se. In het Rotterdamse Hilton heeft zijn
bureau de hoofdzetel.
zen kweekt en zijzelf alle Amerikaanse
en Engelse romans leest die er zijn te
vinden. Maar zelfs daar (en dat is na
tuurlijk niet gek, met zo'n geweldige
keuken) staat ze soms om drie uur des
nachts op, om ineens het recept uit te
voeren, dat ze in bed combineerde.
„En dan laat ik de deur van de slaap
kamer openstaan, zodat mijn man in
eens van alles ruikt en wakker wordt
en dan gaan we proeven wat ik klaar
maakte", zegt ze. „Zalig".
MILAAN Uit een circus dat op
weg was naar Milaan zijn zeven leeu
wen. waaronder drie welpen, ontsnapt.
Er is door 100 politiemannen op de
dieren gejaagd. Een volwassen leeuw
werd gedood, vijf dieren werden gegre
pen en een welp is nog zoek.
De ontsnapping werd mogelijk, nadat
een vrachtwagen van het circus, waar
op de kooien stonden, omverkantelde
en de kooien opensprongen.
De leeuwen hebben tijdens hun korte
vrijheid geen schade aangericht. De
welp die nog zoek is, is onschadelijk.
Het dier is erg jong en zijn tanden zijn
nog niet ontwikkeld.
Nu al de kisten en dozen zijn volgepakt en met de
meubels weggedragen, de planten van de vensterbanken
en de pannen uit de keukenkast verdwenen kan ik het niet
laten nog eenmaal het oude huis door te lopen om afscheid te nemen.
Een afscheid waarnaar ik al zo lang met ongeduld had uitgezien,
beu van alle lek en brek, van alle ongerief en ongemak dat een
bejaard huis maar kan opbrengen. Het tuimelraam in de keuken,
dat niet meer sluiten wilde. De vochtige kelder, de kille slaapkamtr
met haar gestadig doorsijpelende buitenmuur, de klamme kasten
en de wormstekige zolder.
Maar ik heb toch nog een aardige serre, fluistert het hui sbedeesd.
Daar was het toch heerlijk koffiedrinken in de morgenzon,
met het uitzicht op de bloeiende japanse kers in het voorjaar
weet je wel?
Of ik het nog weet: die boom als een roze fontein in de lente, elk jaar
roller, elk jaar hoger strevend met zijn bloesemtakken: alle buren
hadden er hun gratis genoegen aan.
Hij was de enige die niet klein te krijgen was op dat ingeklemde stukje
achtertuin: de dappere sering kon met zijn wortels nergens meer
heen en zeeg op een nacht zo geruisloos ter aarde, dat geen slaper
er wakker van werd.
Alles goed en wel, stribbelt het huis tegen. Maar de voortuin dan,
waar je altijd zo graag zat op warme zomermiddagen, met een
schrijfblok op je knie. De boerenjasmijn is net zo oud als ik,
maar wat kan hij nog bloeien in zo'n waswitte weelde, dat je nauwelijks
een groen blad ziet. De tuin met al zijn bonte kleuren, rode geraniums
en blauwe lobelia's, oranje begonia's en purperen dahlia's,
witte tulpen en gele narcissen in het voorjaar, bronzen chrysanten
tot diep in de herfst. Elk jaar werd je tuin mooier en levenslustiger,
de baas heeft er heel wat manuren aan besteed, met spa en
schoffel en grasschaar. En nu wil je dat alles zo maar in de steek
laten voor een beetje lekkage en een tikkeltje tocht en vocht.
Kom huis, wees eerlijk, de oude dag komt met lelijke gebreken,
ook voor jou: je kraakt in al je voegen en binten.
Alles goed en wel, maar waar zul je ooit weer door zulke hoge
royale ramen van zo'n heerlijk uitzicht genieten? Praat niet tegen je
hart in je hebt maar wat vaak je pen neergelegd om door het
venster van je werkkamer te staren naar de bomen in alle tinten
groen die je maar bedenken kunt.
Ik weet het, en ik wilde wel dat je er niet zo over uitweidde,
over al dat groen en goud en brons achter het grasveld en het rozenperk
daarvoor, dat zo vreemd helder stond te bloeien in het lantaarnlicht.
Die bomen en die rozen zullen het laatste zijn waar ik met
weemoed naar kijk als ik straks voor het laatst de deur achter mij
dichttrek.
Maar weet je wel dat het ook maar beter is zo, nu alles nog ongerept
en luisterrijk staat mooi te wezen? Want als de boze plannen
doorgaan en dat doen boze plannen altijd zal er over een jaar
of wat van heel dat heerlijke uitzicht maar bitter weinig overblijven.
De invalsweg naar de stad moet broodnodig verbreed worden, zeggen
de nuchtere deskundigen met het onverbiddelijk potlood in de hand.
Daarmee trekken zij alleen maar rechte lijnen want de natuur
houdt van bochten en kronkels en rondingen, maar de mens snijdt
recht toe recht aan dwars door alles heen. Wij moeten immers
allemaal zo nodig een auto hebben, en die moet kunnen jagen over
grauw glad levenloos asfalt, liefst met vieren tegelijk naast elkaar.
Dus moet het grasveld weg met de bomen daarachter en het
rozenperk daarvoor. Er komt een druk verkeersplein met stoplichten,
flikker aan flikker uit, de hele dag door, het zal je groen en geel
voor de ruiten worden, geloof dat van mij. En onder de lieve
lindebomen daarnaast komt. wat dacht je? Het parkeerterrein
waaraan zo'n schreiende behoefte is. Dan zullen de honinggeuren
van de bloesemtrossen het wel lelijk moeten afleggen, tegen de
benzinedampen
Nee, best oud huis, wij moeten afscheid nemen je wordt bedankt
voor al die jarenlange gastvrijheid en gezelligheid. Want ik heb je
toch altijd graag gemogen, eerlijk waar. Laat ik je nu ook eens
prijzen op de valreep: om je heerlijk ruim trappenhuis, je stoere deuren
met solide scharnieren, je fraaie plafonds met de kunstige
kastanjetakken, welke stukadoor waagt zich daar nog aan?
Maar ik wil weg zijn voor ik de wrede bijl in de stammen hoor slaan
en al dat prachtige groene en rode lover omlaag ruisen, voorgoed.
Het is niet eens zozeer om jouw gebreken dat ik vlucht, braaf
oud huis, waar ik zoveel goeds heb beleefd en zoveel heerlijke
herinneringen achterlaat. Maar om al het moois dat straks wordt
vernield, opgeruimd, weggevaagd, onherroepelijk.
Het spijt me meer dan ik zeggen kan, dat ik je zo onttakeld en
triest moet achterlaten, kil en duister en haveloos. Maar nu kan ik de
herinnering tenminste nog gaaf houden: aan het genoeglijk onderdak
en het fleurig uitzicht dat je mij altijd geboden hebt. Ik zeg
adieu, wij twee, wij moeten scheiden eer de grote meedogenloze
verwoesting begint.
AMSTERDAM Ter gelegenheid van zijn 100-jarig
bestaan heeft een groot modehuis een show met toe
komstvisie gehouden. Verschillende internationaal beken-
ae ontwerpers (o.w. de Fransman Jacques F.sterel, de
Zweed Sighsten H err gard, de Brit Tom Gilbey en onze
landgenoot Frans Molenaar) waren hierbij aanwezig.
Foto links: Een uit één stuk gemaakte tricot jumpsuit
van de Zweedse ontwerper Sighsten H err gard en een
donkergroen fluwelen kostuum van de Nederlandse ont
werper Gils, dat zowel door dames als door heren gedra
gen kan worden.
Foto hierboven: een polyether katoenen boer noes met
streepmotieven. Dit ontwerp van „Man s Club" kan zo
wel door dames als door heren als nachthemd gedragen
worden.
„Begrijp me goed, wij zijn geen uit
zendbureau, hoewel we natuurlijk wel
eigenschappen gemeen hebben", zegt
hij.
Als een man aan een man vertelt,
dat hij secretaressen beschikbaar heeft
voor buitenlanders, dan moet het al
heel gek gaan of er schiet toch een
snelle flauwe glimlach over het gezicht
van degene, die het verhaal hoort. Niet
waar?
„Nog niet één keer een probleem ge
had". zegt de heer Philipse, die snel
van begrip is. „Maar wij passen na
tuurlijk wel een zeer strenge selectie
toe, want onze secretaressen moeten
waarlijk van zeer hoog niveau zijn".
Ze moeten eigenlijk veel meer. de bij
na vijftig secretaressen, die de heer
Philipse beschikbaar heeft voor die
buitenlandse zakenmensen, die ons
land bezoeken.
Ze moeten hun talen perfect beheer
sen, zowel in woord als geschrift, zoals
dat heet. Wel, in twaalf talen kunnen
de dames van „International Secreta
ries" uit de voeten, inclusief Zweeds,
Grieks en Japans.
Ze moeten ook altijd bereid zijn tot
werken, zeven dagen per week.
En ze moeten dan ook nog eens een
keer gastvrouwe kunnen zijn, wanneer
mister Bill Johnson zijn week verblijf
in ons land wenst af te sluiten met een
cocktailparty voor zijn relaties.
De KLM is de eerste luchtvaartmaat
schappij ter wereld die de secretares
sen in haar „pakket" heeft opgeno
men. Want overal ter wereld kan nu
een reiziger op weg naar Nederland
bij een kantoor van de KLM zijn
eigen secretaresse in ons land reserve
ren.
De vragen komen uit vele hoeken.
Vorige week, een passagier uit Rome:
„Ik ben één dag in Nederland, wil een
aantal zaken bezoeken, maar spreek al
leen Italiaans". Geen nood. Een secre
taresse stond de Italiaan op Schiphol
op te wachten en samen werden de za
ken bezocht, de zaken gedaan en een
tevreden man keerde 's avonds terug
naar Rome.
Ook het Amerikaanse consulaat-gene
raal hangt regelmatig aan de bel, ban
ken, Nederlandse internationaal ge
oriënteerde bedrijven ze vragen om
een secretaresse voor een dag, een
week of een maand voor hun relaties
en kennissen.
„In Engeland", vertelt de heer Phi
lipse, „is pas een rapport verschenen
dat meldt: de gemiddelde zakenman
van niveau die de wereld rondreist, is
driehonderd gulden per uur waard (als
hij steeds zou werken). Wanneer die
man ergens twee uur bezig is met
werk. dat een secretaresse kan doen,
dan .s hij zeshonderd gulden kwijt".
Er bestaat behoefte aan een net van
„klaarstaande secretaressen" over de
hele wereld, vindt de heer Philipse, die
al nederzettingen heeft in Londen en
Luxemburg, terwijl Brussel zit te ko
men.
„Als het goed is, dan moet je overal
ter wereld een secretaresse van' ni
veau kunnen reserveren, zoals je ook
overal een auto kunt huren als je er
gens met een vliegtuig aan komt", zegt
de heer Philipse.
„En wie bij ons één keer wegblijft,
terwijl er op haar en haar werk gere
kend was, die ligt eruit", besluit de
heer Alex Philipse.
DEN HAAG Het aantal kleuter
scholen in ons land is in de afgelopen
zes schooljaren met 25 procent toege
nomen. het aantal leerlingen met 17
procent en het aantal leidsters met 19
procent. In de toeneming van het aan
tal leerlingen is een duidelijke vertra
ging te bespeuren.
In de genoemde periode daalde de
gemiddelde schoolgrootte van 90 tot 84,
maar het aantal leerlingen per leid
ster bleef ongewijzigd (34).
De deelneming aan het kleuteronder
wijs nam voor elk leeftijdsjaar toe:
voor de vierjarigen van 70 tot 79 pro
cent, vijfjarigen 88 tot 93 procent, zes
jarigen 24 tot 25 procent. Niettemin is
deze toeneming wat trager geweest
dan in de periode vóór 1961/'62. Het
percentage onbevoegde leidsters is te
ruggelopen van 3 tot 1 procent. Volgens
de laatst bekende stand (examenjaar
1967) krijgt ongeveer 70 procent der ge
diplomeerden direct een functie in de
kleuterschool. Dit percentage is echter
aan de lage kant, omdat het aantal ge
slaagden in 1967 uitzonderlijk hoog was.
Dit zijn enkele conclusies uit een publi-
katie van het Centraal Bureau voor de
Statistiek: „Statistiek van het kleuter
onderwijs 1961-1967", waarin de meest
recente cijfers die over het schooljaar
1967/'68 zijn.