Mevrouw Henriëtte Holthausen kan veel méér dan koken... KLM levert als extra service secretaressen De cactus wordt herontdekt en daarin is ze al een internationale expert a di ieu De eerste in ons land die over buiten landse gerechten ging praten en ven De uitwerking van straling M' '7 MODESHOW MET TOEKOMSTVISIE Afgelopen 6 jaar steeg aantal kleuterscholen met een kwart Vereniging Water vergeten Steen Geweldige man Gillen Beer in Alaska Poes van veertien s Nachts koken Deense kerken legen Sex-jaarbeurs Glimlach Je moet overal een secretaresse kunnen reserveren zoals je ook een auto kunt buren als je ergens per vliegtuig aankomt Leeuwen ontsnapt uit circus Ook gastvrouw In „pakket' l^F^eet u hoe wij doorgaans over cactussen denken? Zo: Planten waar je je op een vrese lijke manier aan kunt prikken en die je dan onmiddellijk met de gemeentereiniging zou willen meegeven. Zeg dat hardop in de kassen van vetplanten- en cac tuskweker Freek Hoogvliet in Maasdijk en hij begint vreselijk te lachen. Hij. die de planten al 45 jaar kweekt en op dit moment meer dan honderdduizend cactussen en vetplanten in zijn kassen heeft staan, hij zegt: „Cactussen zijn niet alleen maar „van die enge prikdingen". Cactussen zijn intri gerende planten, die in 'n enorme verscheidenheid voorkomen. Er zijn bijvoorbeeld talloze cactus sen die helemaal niet kunnen prikken: ik noemd alleen maar d« lidcactus". Nu zijn er mensen die dat standpunt allang van hem heb ben overgenomen en zich bij voorbeeld hebben verenigd in n club van cactuskwekers. Er zijn ook mensen die zich niet ineens op het kwéken van cactussen werpen, maar wel hier en daar toch maar een cactus voor het raam hebben gezet. „Ik dacht, dat de Nederlanders cactussen en vetplanten weer aan het her-ontdekken zijn", zegt de hr Hoogvliet. „Vlak na de oorlog was het ineens een rage om cac tussen voor het raam te heb ben, maar rages lopen ineens af. Jammer, want nu moeten veel mensen opnieuw gaan leren hoe makkelijk het eigenlijk is cac tussen te hebben". Met vetplanten precies zo. „Ten eerste kun je rustig een keer ver geten de planten water te geven", -:egt de heer Hoogvliet. „En punt twee is dat vetplanten en cactus sen geweldig geschikt zijn voor moderne huizen en flats met gro te ruiten en centrale verwarming. Ze kunnen veel zon verdragen, wat je van andere planten soms niet kunt zeggen. Ze kunnen doodgewoon beter tegen 'n stoot je en daarbij vind ik ze buiten gewoon decoratief, omdat ze zul ke vreemde, mooie vormen kun nen hebben Voor mensen die één vetplant of plantje in een potje te iel vin den (maar er bestaan zeer forse, grote vetplanten) heeft de heer Hoogvliet ook iets verzonnen. Hij pakte een fors, plat stuk steen, drukte daarop klei die gewoon uit een weiland komt en zette daarin vetplanten en cactussen. Voila, een miniatuurtuin voor bin nen. In een doodgewone plantenbak doen ze het uiteraard ook uitste kend, maar tuin-op-steen is weer eens iets anders en zó in elkaar te zetten. ir A at i deze vrouw denkt men tot in onze ambassade in Peking, wanneer men daar voor een diner kampt met het probleem van steeds maar mislukkende puddinkjes. Dan gaat er een brief naar: mevrouw Heupi'étte Holthausen. T^r is iemand die ik nooit te eten zou dun en vragen en dat is mevrouw Hen- riëtte Holthausen. Haar iets van een maaltijd offreren zou net zoiets zijn als de tafel van tien opzeggen bij Einstein, maar mevrouw Henriëtte Holthau sen. wier kookboeken tot in Amerika worden gebruikt, kan ook nog wel iets anders dan over eten denken en praten. „Lieve mensen, ja", roept ze, „en overdrijf niet met dat koken, want iedereen kan me rustig een bal gehakt voorzetten en ik ben gek op een uitsmijter met een boel augurken." Nou ja, dat bedoelde ik nu ook weer niet direct, maar daar gaan we dan Mevrouw Henriëtte Holthausen, ge trouwd met de over de hele wereld gekende huidspecialist prof. dr. E. H. Hermans en om en om wonend in Rot terdam en het buitenhuis in Lunteren, is ook pianolerares. Ook lerares En gels en daarvoor studeerde ze twee jaar aan het voormalige Kings College in Engeland. Ook tolk-vertaalster Frans, Duits, Engels en Italiaans en dat kwam omdat ze in de Elzas werd geboren, Frans en Duits werd opgevoed en dus bijvoorbaat al een paar talen beheerste. Haar wieg in die Elzas stond in de plaats Mulhouse, waar haar vader eige naar was van een hotel met voortref felijke keuken. „Van mijn vader heb ik ook leren ko ken", vertelt ze. „Mijn vader was een geweldige man. Hij heeft het als jon gen bestaan om destijds tegen zijn va der, de hoofdcommissaris van politie in Amsterdam, te zeggen: Meneer, ik wil graag kok worden. Dat kon uiteraard niet en daarom liep mijn vader een voudig weg". Wanneer de vader voortreffelijk in de keuken is, betekent dat nog niet, dat de dochter dat ook per se is, maar me vrouw Henriëtte Holthausen zegt: „Ik moest wel. Mijn vader ypnd, dat ik geen verwend mens moest worden, maar iemand die zijn handen kon ge bruiken. En daarom draaide ik mee in het hotelwezen: vanaf vloeren dweilen tot koken". De dochter van de man die longsoep als een van zijn specialiteiten be schouwde, ging na de middelbare school naar „kookscholen" in Lausanne en TV IN-OP-STEEN (en klei uit het weiland). De heer Hoog vliet plantte er cactussen en vetplanten in en voila, een miniatuur- tuin voor binnen NEW YORK IK- speciale politieke oommissie van de VN heeft dezer da gen gedebatteerd over een rapport waarin staat dat zwangere vrouwen, die in de tweede tot de zesde maand van de zwangerschap bloot hebben ge staan aan sterke kern-straling, vaak achterlijke kinderen ter wereld bren gen. Het rapport gaat de gevaarlijke uit werking na van röntgenstralen waar aan mensen, al dan niet opzettelijk, bloot zijn gesteld. Volgens het rapport is een aantal kinderen in Hirosjima, dat nog ongeboren was toen daar in au gustus 1945 een atoombom neerkwam, onderzocht op 20-jarige leeftijd. Toen bleek dat 11 van de 24 een te klein hoofd hadden en als geestelijk minder waardig moesten worden beschouwd. Volgens een eerder ingesteld onder zoek. naar de slachtoffers van de bom men te Hirosjima en Nagasaki, kon in 6 tot 50 procent van de gevallen geeste lijke onvolwaardigheid worden gecon stateerd. Het is opgevallen dat die on volwaardigheid zich duidelijk begon te openbaren tegen het bereiken van de ■evenjarige leeftijd. De commissie die het probleem der ■traling onderzoekt en bespreekt wordt gevormd door vertegenwoordigers van Argentinië. Australië, België. Brazilië, Canada, Groot-Brittannië, Frankrijk, Zweden, Egypte. India, Japan, Mexico, Tsjecho-Slowakije en de Sovjet-Unie, slsmede door vertegenwoordigers van 4* VN self. Wenen, waar ze niet alleen de hoge school in de keuken dootrliep, maar ook haar Italiaans leerde en verder ging met haar studie piano. Ze ging ook over koken schrijven en zo werd zij, eenmaal weer gevestigd in Nederland, de eerste die over buiten landse gerechten ging praten. Over pa prika's en kerrie, toen nog in praktisch geen enkele Nederlandse keuken te vin den, en vis in witte wijnsaus, iets waar men hier in den beginne ook vreselijk over gilde. Nu hebben we wel afgesproken dat we zeer weinig over eten zullen pra ten en meer over de boxers die ze ooit heeft gefokt en de tamme egel in Lun teren, maar u moet nog wel even weten dat mevrouw Henriëtte Holthausen tot in Amerika wordt gevraagd om „iets" te doen op culinair gebied. Ze is, zo niet als tolk, dan toch als gezellin van haar man. de hele wereld doorgerend en ze heeft op die reizen in duizenden buitenlandse keuken ge keken. Ze is ook rustig in staat om tien duizenden kilometers te vliegen om één restaurant te bezoeken, dat zeer exclu sief heet te zijn. „Zo moest en zou ik vijf jaar gele den naar Vietnam, omdat daar een Chinees restaurant was met 264 ver schillende gerechten", vertelt ze. „Nou, zo n unicum moet ik dan per se zien en gelukkig kunnen wij zo'n idee van mij dan wel inwerken in een of ander reisplan. Tot grote droefenis van mijn man moest en zou ik ook een keer beer-aan-het-spit in Alaska eten; het was geweldig". En nu over naar de boxers die ze fokte en die haar man haastig verving door drie poezen. „We hebben sindsdien altijd drie poe zen gehad en een van hen noemde ik steeds Peter", zegt ze. „En al die poe zen van ons hebben de afwijking, dat ze enorm oud worden. De ene die we nu hebben is veertien jaar, maar we hebben er ook eens een die negentien- eneenhalf werd. Ach ja, goed eten, niet", schatert ze. De poes gaat altijd mee naar het huis in Lunteren, waar behalve een keuken vol grills ook een kleine opslagplaats is voor vogelvoer: er zijn een paar hon derd vaste klanten voor de voederta fels in de tuin, onder wie de twee rood borstjes Hans en Hans. Het is ook daar waar haar man ro- KOPENHAGEN Vijf Deense ker kelijke organisaties hebben zich woens dag uitgesproken tegen de sextentoon stelling, die thans in de Deense hoofd stad wordt gehouden en die zondag wordt gesloten. De kerkelijke organi saties vinden pornografie verwerpe lijk en zijn van mening, dat Denemar ken aan de wereld wordt voorgesteld als een producent van pornografische artikelen. Zij waarschuwen de Deen se regering voor de ontwikkeling van een reusachtige pornografische indus trie en eisen doeltreffende maatrege len om aan „deze onsmakelijke export" een einde te maken. Het Kopenhaagse ochtendblad Politi- ken vindt de .tentoonstelling armetie rig en fantasieloos. Drie jongemannen en een meisje van de Zwitserse YMCA zijn gaan posten voor de Sex-'69 jaarbeurs. inister Bill Johnson rept /.ich naar het kantoor van de K.L.M. in New York en vraagt aan de balie: „Een vliegbiljet naar Amsterdam, over een week terug en op Schiphol een «ecretaresse, die me komt afhalen en lie brieven kan schrijven in het Spaans. Frans en Engels". Omgeven door vijf van zijn vijftig secretaressen: de heer Alex Philipse. .dn de toekomst zulen we ook Japanse meisjes aan moeten trekken, misschien wel rechtstreeks uit Japan"zegt hij. Een grapje, omdat mister Bill John son ook maar een mens is en omdat al leen-zijn een van de naarste dingen in de wereld is? Helemaal niet. Dit is doodgewone zakelijke werkelijkheid. Maar het is wel uniek in de wereld, het kan alleen in Nederland en het kan al leen als je met de KLM naar ons land vliegt. De man achter dit idee dat „Interna tional Secretaries" heet, is pas dertig jaar: de bebaarde heer Alex S. Philip se. In het Rotterdamse Hilton heeft zijn bureau de hoofdzetel. zen kweekt en zijzelf alle Amerikaanse en Engelse romans leest die er zijn te vinden. Maar zelfs daar (en dat is na tuurlijk niet gek, met zo'n geweldige keuken) staat ze soms om drie uur des nachts op, om ineens het recept uit te voeren, dat ze in bed combineerde. „En dan laat ik de deur van de slaap kamer openstaan, zodat mijn man in eens van alles ruikt en wakker wordt en dan gaan we proeven wat ik klaar maakte", zegt ze. „Zalig". MILAAN Uit een circus dat op weg was naar Milaan zijn zeven leeu wen. waaronder drie welpen, ontsnapt. Er is door 100 politiemannen op de dieren gejaagd. Een volwassen leeuw werd gedood, vijf dieren werden gegre pen en een welp is nog zoek. De ontsnapping werd mogelijk, nadat een vrachtwagen van het circus, waar op de kooien stonden, omverkantelde en de kooien opensprongen. De leeuwen hebben tijdens hun korte vrijheid geen schade aangericht. De welp die nog zoek is, is onschadelijk. Het dier is erg jong en zijn tanden zijn nog niet ontwikkeld. Nu al de kisten en dozen zijn volgepakt en met de meubels weggedragen, de planten van de vensterbanken en de pannen uit de keukenkast verdwenen kan ik het niet laten nog eenmaal het oude huis door te lopen om afscheid te nemen. Een afscheid waarnaar ik al zo lang met ongeduld had uitgezien, beu van alle lek en brek, van alle ongerief en ongemak dat een bejaard huis maar kan opbrengen. Het tuimelraam in de keuken, dat niet meer sluiten wilde. De vochtige kelder, de kille slaapkamtr met haar gestadig doorsijpelende buitenmuur, de klamme kasten en de wormstekige zolder. Maar ik heb toch nog een aardige serre, fluistert het hui sbedeesd. Daar was het toch heerlijk koffiedrinken in de morgenzon, met het uitzicht op de bloeiende japanse kers in het voorjaar weet je wel? Of ik het nog weet: die boom als een roze fontein in de lente, elk jaar roller, elk jaar hoger strevend met zijn bloesemtakken: alle buren hadden er hun gratis genoegen aan. Hij was de enige die niet klein te krijgen was op dat ingeklemde stukje achtertuin: de dappere sering kon met zijn wortels nergens meer heen en zeeg op een nacht zo geruisloos ter aarde, dat geen slaper er wakker van werd. Alles goed en wel, stribbelt het huis tegen. Maar de voortuin dan, waar je altijd zo graag zat op warme zomermiddagen, met een schrijfblok op je knie. De boerenjasmijn is net zo oud als ik, maar wat kan hij nog bloeien in zo'n waswitte weelde, dat je nauwelijks een groen blad ziet. De tuin met al zijn bonte kleuren, rode geraniums en blauwe lobelia's, oranje begonia's en purperen dahlia's, witte tulpen en gele narcissen in het voorjaar, bronzen chrysanten tot diep in de herfst. Elk jaar werd je tuin mooier en levenslustiger, de baas heeft er heel wat manuren aan besteed, met spa en schoffel en grasschaar. En nu wil je dat alles zo maar in de steek laten voor een beetje lekkage en een tikkeltje tocht en vocht. Kom huis, wees eerlijk, de oude dag komt met lelijke gebreken, ook voor jou: je kraakt in al je voegen en binten. Alles goed en wel, maar waar zul je ooit weer door zulke hoge royale ramen van zo'n heerlijk uitzicht genieten? Praat niet tegen je hart in je hebt maar wat vaak je pen neergelegd om door het venster van je werkkamer te staren naar de bomen in alle tinten groen die je maar bedenken kunt. Ik weet het, en ik wilde wel dat je er niet zo over uitweidde, over al dat groen en goud en brons achter het grasveld en het rozenperk daarvoor, dat zo vreemd helder stond te bloeien in het lantaarnlicht. Die bomen en die rozen zullen het laatste zijn waar ik met weemoed naar kijk als ik straks voor het laatst de deur achter mij dichttrek. Maar weet je wel dat het ook maar beter is zo, nu alles nog ongerept en luisterrijk staat mooi te wezen? Want als de boze plannen doorgaan en dat doen boze plannen altijd zal er over een jaar of wat van heel dat heerlijke uitzicht maar bitter weinig overblijven. De invalsweg naar de stad moet broodnodig verbreed worden, zeggen de nuchtere deskundigen met het onverbiddelijk potlood in de hand. Daarmee trekken zij alleen maar rechte lijnen want de natuur houdt van bochten en kronkels en rondingen, maar de mens snijdt recht toe recht aan dwars door alles heen. Wij moeten immers allemaal zo nodig een auto hebben, en die moet kunnen jagen over grauw glad levenloos asfalt, liefst met vieren tegelijk naast elkaar. Dus moet het grasveld weg met de bomen daarachter en het rozenperk daarvoor. Er komt een druk verkeersplein met stoplichten, flikker aan flikker uit, de hele dag door, het zal je groen en geel voor de ruiten worden, geloof dat van mij. En onder de lieve lindebomen daarnaast komt. wat dacht je? Het parkeerterrein waaraan zo'n schreiende behoefte is. Dan zullen de honinggeuren van de bloesemtrossen het wel lelijk moeten afleggen, tegen de benzinedampen Nee, best oud huis, wij moeten afscheid nemen je wordt bedankt voor al die jarenlange gastvrijheid en gezelligheid. Want ik heb je toch altijd graag gemogen, eerlijk waar. Laat ik je nu ook eens prijzen op de valreep: om je heerlijk ruim trappenhuis, je stoere deuren met solide scharnieren, je fraaie plafonds met de kunstige kastanjetakken, welke stukadoor waagt zich daar nog aan? Maar ik wil weg zijn voor ik de wrede bijl in de stammen hoor slaan en al dat prachtige groene en rode lover omlaag ruisen, voorgoed. Het is niet eens zozeer om jouw gebreken dat ik vlucht, braaf oud huis, waar ik zoveel goeds heb beleefd en zoveel heerlijke herinneringen achterlaat. Maar om al het moois dat straks wordt vernield, opgeruimd, weggevaagd, onherroepelijk. Het spijt me meer dan ik zeggen kan, dat ik je zo onttakeld en triest moet achterlaten, kil en duister en haveloos. Maar nu kan ik de herinnering tenminste nog gaaf houden: aan het genoeglijk onderdak en het fleurig uitzicht dat je mij altijd geboden hebt. Ik zeg adieu, wij twee, wij moeten scheiden eer de grote meedogenloze verwoesting begint. AMSTERDAM Ter gelegenheid van zijn 100-jarig bestaan heeft een groot modehuis een show met toe komstvisie gehouden. Verschillende internationaal beken- ae ontwerpers (o.w. de Fransman Jacques F.sterel, de Zweed Sighsten H err gard, de Brit Tom Gilbey en onze landgenoot Frans Molenaar) waren hierbij aanwezig. Foto links: Een uit één stuk gemaakte tricot jumpsuit van de Zweedse ontwerper Sighsten H err gard en een donkergroen fluwelen kostuum van de Nederlandse ont werper Gils, dat zowel door dames als door heren gedra gen kan worden. Foto hierboven: een polyether katoenen boer noes met streepmotieven. Dit ontwerp van „Man s Club" kan zo wel door dames als door heren als nachthemd gedragen worden. „Begrijp me goed, wij zijn geen uit zendbureau, hoewel we natuurlijk wel eigenschappen gemeen hebben", zegt hij. Als een man aan een man vertelt, dat hij secretaressen beschikbaar heeft voor buitenlanders, dan moet het al heel gek gaan of er schiet toch een snelle flauwe glimlach over het gezicht van degene, die het verhaal hoort. Niet waar? „Nog niet één keer een probleem ge had". zegt de heer Philipse, die snel van begrip is. „Maar wij passen na tuurlijk wel een zeer strenge selectie toe, want onze secretaressen moeten waarlijk van zeer hoog niveau zijn". Ze moeten eigenlijk veel meer. de bij na vijftig secretaressen, die de heer Philipse beschikbaar heeft voor die buitenlandse zakenmensen, die ons land bezoeken. Ze moeten hun talen perfect beheer sen, zowel in woord als geschrift, zoals dat heet. Wel, in twaalf talen kunnen de dames van „International Secreta ries" uit de voeten, inclusief Zweeds, Grieks en Japans. Ze moeten ook altijd bereid zijn tot werken, zeven dagen per week. En ze moeten dan ook nog eens een keer gastvrouwe kunnen zijn, wanneer mister Bill Johnson zijn week verblijf in ons land wenst af te sluiten met een cocktailparty voor zijn relaties. De KLM is de eerste luchtvaartmaat schappij ter wereld die de secretares sen in haar „pakket" heeft opgeno men. Want overal ter wereld kan nu een reiziger op weg naar Nederland bij een kantoor van de KLM zijn eigen secretaresse in ons land reserve ren. De vragen komen uit vele hoeken. Vorige week, een passagier uit Rome: „Ik ben één dag in Nederland, wil een aantal zaken bezoeken, maar spreek al leen Italiaans". Geen nood. Een secre taresse stond de Italiaan op Schiphol op te wachten en samen werden de za ken bezocht, de zaken gedaan en een tevreden man keerde 's avonds terug naar Rome. Ook het Amerikaanse consulaat-gene raal hangt regelmatig aan de bel, ban ken, Nederlandse internationaal ge oriënteerde bedrijven ze vragen om een secretaresse voor een dag, een week of een maand voor hun relaties en kennissen. „In Engeland", vertelt de heer Phi lipse, „is pas een rapport verschenen dat meldt: de gemiddelde zakenman van niveau die de wereld rondreist, is driehonderd gulden per uur waard (als hij steeds zou werken). Wanneer die man ergens twee uur bezig is met werk. dat een secretaresse kan doen, dan .s hij zeshonderd gulden kwijt". Er bestaat behoefte aan een net van „klaarstaande secretaressen" over de hele wereld, vindt de heer Philipse, die al nederzettingen heeft in Londen en Luxemburg, terwijl Brussel zit te ko men. „Als het goed is, dan moet je overal ter wereld een secretaresse van' ni veau kunnen reserveren, zoals je ook overal een auto kunt huren als je er gens met een vliegtuig aan komt", zegt de heer Philipse. „En wie bij ons één keer wegblijft, terwijl er op haar en haar werk gere kend was, die ligt eruit", besluit de heer Alex Philipse. DEN HAAG Het aantal kleuter scholen in ons land is in de afgelopen zes schooljaren met 25 procent toege nomen. het aantal leerlingen met 17 procent en het aantal leidsters met 19 procent. In de toeneming van het aan tal leerlingen is een duidelijke vertra ging te bespeuren. In de genoemde periode daalde de gemiddelde schoolgrootte van 90 tot 84, maar het aantal leerlingen per leid ster bleef ongewijzigd (34). De deelneming aan het kleuteronder wijs nam voor elk leeftijdsjaar toe: voor de vierjarigen van 70 tot 79 pro cent, vijfjarigen 88 tot 93 procent, zes jarigen 24 tot 25 procent. Niettemin is deze toeneming wat trager geweest dan in de periode vóór 1961/'62. Het percentage onbevoegde leidsters is te ruggelopen van 3 tot 1 procent. Volgens de laatst bekende stand (examenjaar 1967) krijgt ongeveer 70 procent der ge diplomeerden direct een functie in de kleuterschool. Dit percentage is echter aan de lage kant, omdat het aantal ge slaagden in 1967 uitzonderlijk hoog was. Dit zijn enkele conclusies uit een publi- katie van het Centraal Bureau voor de Statistiek: „Statistiek van het kleuter onderwijs 1961-1967", waarin de meest recente cijfers die over het schooljaar 1967/'68 zijn.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 13