Mev rouw Heinemann over aanstaand bezoek aan Nederland: Grote gunst dat koningin Juliana ons heeft MODE EN MORAAL Anders-dan-anders-toiletten zijn te huur bij Guus Harms Kerkelijk huwelijk wordt in Moskou weer mode „Onze" hostesses in Osaka tooien zich in oranje en zilver Sophia Loren kocht even wat nieuwe kleding „Stereofauteuil bestaat al twaalf jaar" Vrouw van president <j;aal onder nieuwe taak niet gebukt Al vijfentwintig jaar mode-ontwerper COMBINEREN LEZER SCHRIJFT: ONTVANGSTEN „DRIE VAN BREDA AL IN 1948 PARIJS Carlo Ponti. de toegewijde echtgenoot van So phia Loren. heeft vorige week pech gehad. Het is overdreven te beweren dat hij zich financiële zorgen maakte, toen zijn vrouw even naar Dior ging om er een paar jurkjes te passen, al weet hij uit ervaring dat de huidige mini-kleding daar maxibedragen kost. Hij wist echter niet, dat, op het ogenblik dat zijn vrouw bij Dior binnenstoof, Frédéric Cas- lel daar juist de laatste hand legde aan Dior's bontcollectie, die hij donderdag aan de verza melde Engelse adel te Londen zal presenteren. Een collectie, die voor vijf miljoen gulden ver zekerd is. „En of mevrouw Sophia Lo ren niet even wilde komen kij ken?"... Sophia kwam, zag en kocht: een pakje van Jaguar, af gezet met witte vos; een overjas van gestreept sabelbont; een maxi-mantel van blauwe labra dor-nerts. Met de drie jurkjes mee werd dit een rekening van ongeveer 550.000 francs 357.000 gulden. ..Dat is het duurste uurtje ge weest, dat mijn vrouw ooit in een modehuis heeft doorge bracht", zei Carlo Ponti later enigszins benepen. Guus Harms in Amsterdam heeft nog nooit een broek gekocht. Het is minder dwaas dan het klinkt: Guus Harms heeft ze altijd zelf gemaakt. Guus Harms, die al 25 jaar mode ontwerpt en sinds twee jaar nu „vast" in Amsterdam zit met een eigen mode huis, kan iemand ook een illusie armer maar een wetenschap rijker maken. Want jaloers zijn op Bojoura in een beeldig avondtoilet of Sonja Barend die een songfestival presenteert en dat in zeven verschillende jurken doet, dat mag er nu niet meer bij zijn. Want best kans, dat Bojoura vlak voordat ze kleurenfoto's liet maken even is binnen gerend bij Guus Harms om een aan tal feestjurken te huren. Want dat kan bij Guus Harms, die bijna uitsluitend avondkleding ontwerpt en dat voor vele tv-figuren doet: toi letje lenen tegen tien procent van de kostprijs. Het is een heel bijzondere uitzondering die hij voor de fotomodel len en artiesten onder zijn clientele heeft gemaakt. „Omdat ze zo vreselijk vaak in een ander toilet moeten poseren", aldus de heer Harms. „Maar ze krijgen ze ai- leen voor foto's, voor tv-shows en zo wordt weer de volle prijs betaald." Guus Harms die vlak na de oorlog in Amsterdam al shows van herenkleding hield en Max Heymans toen bijvoor beeld had als dressman en Henk van Ulsen als „ladyspeaker", maakt alleen anders-dan-anders-toiletten op dit mo ment. Dat die toiletten erg geschikt zijn voor tv-shows, dat hebben in korte tijd Hetty Blok ontdekt, Marja Habraken, Helen Leclerq en haar beatdanseressen, dat ontdekte ook Sieto Hoving die toi letten voor zijn vrouw Marijke bestelde. René Frank en Albert Mol, Karin Kent en de Mounties, om een paar mensen te noemen die vrij regelmatig het ate lier van Guus Harms bezoeken en daar dan worden begroet door drie witte dwergpoedels en twee lapjeskatten, ten. Guus Harms maakt ook heel mooie dingen en dat alles heeft hij geleerd van zijn moeder, nu 74 jaar en de vrouw die voor het modehuis van haar zoon nog steeds alle gehaakte jurkjes maakt. „Ik zat al achter haar naaimachine toen ik nog een klein ventje was en moeder coupeuse in Indonesië, in Se- marang", vertelt hij. „Een verdere op leiding op een academie bedoel ik, heb ik nooit gehad. Een blauwe maandag ja, maar de theorie had ik al van mijn moeder en de praktijk was voor mij de beste leermeester." Guus Harms heeft, tot voor kort, al tijd voor mannen ontworpen, maar nu is hij gespecialiseerd in aparte toilet ten voor vrouwen. Hij is. ondanks de exclusieve modellen niet duur: er zijn al jurkjes voor 125 gulden een prijs waar aanstaande bruidjes hem zelfs graag aan houden voor een bruidstoilet. Het kan allemaal want werk dat erg duur betaald zou moeten worden laat hij niet zijn ateliermeisjes doen, dat doet hij zelf, voor zijn plezier. Dinsdag zijn hun „uniformen" ge- showed bij de ontwerper Frans Mo lenaar in Amsterdam in aanwezig heid van o.a. mevrouw Cals, die na mens haar man (commissaris-gene raal voor de Nederlandse vertegen woordiging in Japan) een (goedkeu rende blik op de ontwerpen wierp. Het „pakket" dat de meisjes in hun koffertje mee naar Osaka nemen be staat uit een mouwloos jurkje. Oran je van boven en opzij, en zilvergrijs: een kort jasje van 't zelfde ontwerp, een rokje dat onder het jasje kan worden gedragen, een lange broek en tenslotte een helder blauw kort regenjasje. De kleding is zo ontworpen dat de draagster gemakelijk kan combi neren. Er bij horen zilvergrijze mail lots en makkelijke stevige schoenen, speciaal ontworpen door Jacques Bergmans in Waalwijk. Emmy van Leersum en Gijs Bakker ontwierpen verder enkele zilverkleurige arm banden die de meisjes eveneens af wisselend kunnen dragen. Grote oranje of blauwe zomerbrillen com pleteren het geheel. Of er nog een tas bij komt schijnt nog niet beslist. Het heeft jaren achteraan op de bovenste kastplank gestaai Verlaten maar niet vergeten. Het was echt te ouderwets om nog te gebruiken. Maar er waren teveel vertederende herinneringen aan verbonden om het dan maar op te ruimen. En dan had ik het niet zelf uit de nalatenschap van de bezitster gekozen? Zoiets doe je niet weg. Je bewaard het uit piëteit, haalt het af en toe tevoorschijn om het in de was te zetten en glanzend op te wrijven. En denkt: aardigmaar wat moet ik er mee in deze tijd? om het dan weer in zijn bescheiden hoekje terug te schuiven. Maar dan komt de zoveelste ergernis om een klosje garen, dat in de naaidoos aan de zwier is gegaan en zichzelf plaagziek heeft afgerold en verknoopt of om de spoel rijggaren die uit louter minderwaardigheidsgevoelens maar weer eens is weggekropen. En onverwacht maar triomfantelijk schiet dan dat ouwe trouwe standaardje te hulp. Voorgoed tevoorschijn gehaald en met vijf kleurige klosjes bezet is het opeens een waardevol attribuut geworden. En bij de vertedering voegt zich een late waardering Hoe simpel maar ingenieus is dat standaardje bedacht. Als een kooitje met vijf koperen spijltjes die een rond houten dakje dragen, met een pluche kussentje bovenop. Het stevige bodempje is doorboord om de spijltjes te laten wegzakken als een nieuw klosje moet worden opgeprikt. Maar om een voortdurend wegglijden tegen te gaan is onder die bodem een houten draaischijf je beweegbaarmet op zijn omtrek een inkeping, die precies onder elk spijltje past. En als laatste toets van sierlijke doelmatigheid is tussen de spijltjes ook nog een half eivormig vingerhoed-houdertje ingebouwd. Och, wat een schatje, zegt mijn enige erfgename op haar beurt, al moet haar moderne verwendheid lachen om dat primitieve toestandje. Als je het later verkopen wilt kun je er goed geld voor maken. Maar nog even wachten, want het heeft nog maar de driekwart eeuw gehaald, bedenk ik. Niet oud genoeg voor echt antiek, maar wel om er extra zuinig mee om te springen. En bovendien: er zit nog een aardige historie aan vast van toen de eerste bezitster nog een knap jong ding van even twintig was, en alleen voor de verzorging stond van het grote gezin waarvan de invalide moeder haar leunstoel niet meer verliet. Er viel voor haar heel wat te naaien en te verstellen en wat kon haar toekomstige schoonvader haar passender cadeau doen dan een klosjeshouder, eigenhandig door hem gemaakt uit een restantje mahoniehout. Zij moet er menige draad afgerold hebben voor al die winkelhaken en afgesprongen knopen van haar werklustige maar sleetse broers. Van wie er een soms een hele dag het water op was om ter plaatse defecte scheepsmotoren te repareren. Daarbij geviel het dat hij op een hete augustusdagbezweet en dorstig, zijn laatste slok uit zijn koffiekruikje genomen had. Zonder nadenken schepte hij een mok water uit een volle puts op het dek. Tyfus", zei de oude huisdokter hoofdschuddend, toen de jonge heethoofd lag te schudden van de koorts. Er moest onafgebroken iemand aan zijn bed zitten om hem te laten drinken, hem te verzorgen en hem zijn medicijnen in te geven, hem te sussen of met geweld in bed te houden als hij begon te ijlen en om zijn werkkleren riep, want die motor moest weer op gang. Het was de oudste zuster weer die dagenlang zwijgend die zware taak volhield, sterk en trouw als zij was. Maar hoe zij ook tegenstribbelde, de oude dokter sommeerde haar onverbiddelijk 's nachts haar plaats aan een ander af te staan, om minstens een uur of zeven te slapen. Er was toen maar één categorie vrouwen bereid en bekwaam 's nachts bij een besmettelijk zieke te waken: de zusters van het kleine kloosterhospitaal. En één van haar, een knappe jonge non, werd door haar overste uitgeleend bij de doodzieke tyfuspatiënt. Een nonnetje oude stijl, in streng wit en zwart, met boetekoord en crucifix, schreed om tien uur de ziekenkamer binnen, en verdween even geruisloos om zes uur in de morgen. Nuchter zij moest immers naar de vroegmis. Na een week van angst en koortsrazernij won het stevige jonge gestel de zware strijd. Uitgeput maar rustig lag hij te slapen, de nachtwake kon worden opgeheven. Zo kwam de morgen dat de lieve jonge non afscheid nam van een dankbare vader, die haar vroeg waarmee hij haar nu eens een plezier kon doen? Zij glimlachte guitig: .Alstublieft geen kerkboek en geen rozenkrans, daar hebben we al een kast vol van. Maar als moeder-overste het goed vindt zo'n klosjeshouder als uw dochter heeft zou prachtig van pas komen.' Moeder-overste vond het best, en zo belandde een tweelingbroertje van mijn erfstuk op de sobere houten tafel van een kloostercel. Het verhaal heb ik van de oudste zuster zelve, die nu bijna een eeuw oud zou zijn geweest. Aan haar heb ik nog deze tastbare en bruikbare herinnering Ik heb mij vaak afgevraagd of het tweelingbroertje ook het lieve nonnetje heeft overleefd en nu ergens in een kloosterkast staat opgeborgen. Eenzaam, maar hopelijk niet vergeten. ..IETS ANDERS" Pas kort geleden heeft het kerkelijk huwelijk iets van zijn vroegere aan trekkingskracht herwonnen, vertelde een pas getrouwde student van de uni versiteit van Moskou. „Het verlangen naar „iets anders" heeft sommige bruidsparen vóór hun huwelijk weer naar de kerk gelokt en de meeste ko men later terug om hun kinderen te laten dopen", zei hij. De grootste van de 55 kerken in Mos kou, die nog in functie zijn, bieden de volledige reeks van diensten, met in begrip van een koor. en een gods dienstige plechtigheid van twee en een half uur. Het aanstaande echtpaar kan elke combinatie van extra's kiezen en zelfs bepalen hoeveel kaarsen er moeten branden en hoeveel lampen moeten worden ontstoken. Een „eerste-klas" huwelijksplechtig heid kan tot 500 roebel oplopen, waar door het aantal mensen, dat zich een eerste-klas kerkelijke huwelijksvoltrek king kan veroorloven, drastisch wordt beperkt. Het kerkelijke huwelijk heeft in de Sovjet-Unie geen rechtskracht volgens de wet. Alle echtparen moeten hun hu welijk door de burgerlijke autoriteiten laten registreren. Mevrouw Heine mann op het terras van haar woning in Bonn. Op de ach tergrond de Rijn. In uw blad van 6 dezer, schrijft u op pagina 17 over een snufje op de meu belbeurs: de „stereo-fauteuil". Ik maak u erop attent, daUde stereo fauteuil in 1957 (12 jaar geleden dus) werd getoond in de Philips-stand op de Damesbeurs in Djakarta. Deze fauteuil had geen snoerverbinding met pick-up of radio, doch stond geheel los, was verplaatsbaar en had bovendien een schakelaar in de zitting, waardoor de luidsprekers werden uitgeschakeld als men opstond. Geluid kwam er weer uit als men ging zitten. Het geluid werd „draadloos" overgebracht door een ringleiding langs de wanden in de ruim te waar de fauteuil stond. Hierbij een foto genomen tijdens de persconferentie op de avond voor de opening. In de stoel een verslaggeefster van een da mesblad, waarvan ik mij de naam he laas niet meer herinner. In mijn bezit zijn tevens foto's genomen tijdens de opening van de Damesbeurs, met in de stoel resp. mevrouw Hata, de toenma lige burgemeester van Djakarta Sudiro en mevr. Subandrio. P. Limburg MOSKOU Het wordt in Moskon geleidelijk weer mode in de kerk te trouwen met al het uiterlijk vertoon dat daarbij hoort, maar het kerkelijke huwelijk zal het waarschijnlijk in po pulariteit nooit winnen van het trouwen in de burgerlijke „huwelijkspaleizen". De kerken hebben hun charme, maar het is moeilijk, de met de regelmaat van een klok werkende huwelijkspalei zen te overtreffen in vlotheid. In die paleizen kan een bruidspaar binnen tien minuten het jawoord uit spreken, ringen wisselen, de huwelijks documenten ondertekenen en plaats ma ken voor het volgende stel. De eigenlijke plechtigheid wordt Moskou, die een „capaciteit" hebben van 35 huwelijken per dag, bieden aan staande echtparen, die bereid zijn ver scheidene maanden op hun beurt te wachten, een betrekkelijk schitterende omgeving voor de ceremonie. De eigenlijke plechtigheid wordt evenwel tot een minimum beperkt, doch het daarop volgende feest wordt tot het uiterste gerekt, want evenzeer als een eeuw geleden worden Russische huwe lijken aangegrepen als een excuus om alleruitgebreidst te feesten. BONN „Ik begrijp heel goed dat er in Nederland nog weerstanden be staan tegen Duitsland en de Duitsers. De oorlogservaringen zitten erg diep. Juist daarom beschouwen we het als een grote gunst dat koningin Juliana ons heeft uitgenodigd". Mevrouw Hilda Heinemann (72), echtgenote van de Westduitse bonds president, dr. Gustav Heinemann, zegt dit tijdens een gesprek met enkele Ne derlandse journalisten over "t staatsie- bezoek eind november aan ons land. Dit gesprek, in de net opgeknapte en nog naar verf geurende presiden tiële villa in Bonn, behoort tot de ve le nieuwe „verplichtingen" waaraan mevr. Heinemann zich moet onder werpen sinds 1 juli van dit jaar, de da tum waarop haar man bondspresident werd. Het nieuwe ambt heeft veel ver anderd voor de Heinemanns in een fa se van hun leven, waarin de meeste mensen al van een welverdiende rust genieten. Maar mevrouw Heinemann maakt niet de indruk dat zij de nieuwe verplichtingen als een zware last be schouwt. Ze heeft de carrière van haar man weliswaar niet bewust gestimuleerd, maar ze verdiept zich wel in alle fa cetten van zijn werk en steunt hem daarbij waar ze kan. Aan veranderin gen is ze wel gewend.: dr. Heinemann, jurist en theoloog heeft in zijn leven vele functies bekleed. In het bedrijfs leven en in de kerk zowel als in de politiek. Van 1966 yoy maart 1969 was hy minister van justitie van de bondsrepubliek. Mevrouw Heinemann is de doch ter van een graanhandelaar en een Zwit serse domineesdochter. Ze studeerde „religie", Duits en geschiedenis in Mar burg en trouwde in 1963. Ze heeft een uitgesproken mening over tal van za ken en ze vervult zelf op verschillen de terreinen van het maatschappelijk leven een actieve rol. Zo is ze bijv. be- wordt vaak verteld dat hij vroeger op zijn kantoor, bij wijze van lunch, zelf wat blikjes warm maakte. Als Bondspresident kan hij zich ech ter moeilijk aan het protocol onttrek ken. Mevrouw Heinemann zegt heel tac tisch: „Je kunt wel niet van het proto col houden, maar het is een noodza kelijke beleefdheid in het diplomatieke verkeer. Hoewel je je er natuurlijk ook niet door moet laten inkapselen." Ze zorgt er tussenalle officiële astiviteiten door wel voor dat ze genoeg tijd over houdt voor een privéleven. Vrijwel alle weekends gaan de Heinemanns naar hun eigen huis in Essen. Pas deze week is de restauratie en inrichting van de villa in Bonn hele maal voltooid. Dat betekent dat nu een begin kan worden gemaakt met het or ganiseren van grotere ontvangsten, waarbij, zegt mevrouw Heinemann, de uitnodigingen beslist niet alleen aan de „high society" zullen worden ge richt, maar vooral ook aan allerlei groeperingen uit de „gewone" burger maatschappij. Bij hun bezoek aan Nederland zullen dr. en mevrouw Heinemann ook kennis maken met prins Claus. Mevrouw Hei nemann heeft haar ex-landgenoot nooit eerder ontmoet. Wel leeft ze erg mee met het wel en wee van zijn gezin: „Ik heb gebeden voor prins Constantijn en ik ben erg gelukkig dat hij helemaal is genezen. Ik kon erg meevoelen met de zorgen van de prinses en haar man, want ik heb hetzelfde beleefd met een van mijn kleinkinderen en dat is toen niet goed gegaan...". NEW YORK Ondanks alle bewerin gen van de mode-ontwerpers is het enige ware doel van de mini-japon en andere neigingen om zo min mo gelijk kleren te dragen, de man seksu eel te prikkelen. Dit wordt gezegd door rabbijn Jacob J. Hecht van het „Nationale comité ter bevordering van het Joodse on derwijs" Rabbijn Hecht, die vice-voorzitter van dit comité is, zegt. dat de bikini, de minirok, de mini-mini rok, het blote middenrif en de doorkijkjapon veel meer schade veroorzaken dan de meeste mensen beseffen. Deze trends, zegt hij, hollen op ernstige wijze het moraal van de natie uit. In een rapport van het comité staat dat de tegenwoordige onfatsoenlijke kleding leidt tot een reeks heden daagse problemen, zoals toenemende aantallen echtscheidingen, overspel, vrij geslachtelijk verkeer, naakt to neelspel en een opleving in de mas sa-distributie van pornografie. Het ernstigste effect, aldus het rapport, is dat behalve de schending van de traditionele code van Joods fatsoen, onjuiste normen van sociaal gedrag worden gecreëerd door de rol van sex in ons leven tot buiten alle rede lijke proporties te verwringen. Het totale resultaat van de huidige mi- nimode, aldus rabbijn Hecht, is, dat het peil van seksuele spanning in onze maatschappij het breekpunt nadert. schermvrouwe van Amnesty Internatio nal, de organisatie die zich bezig houdt met het lot van politieke gevangenen en hun gezinnen. Het woord gevangenen brengt het gesprek automatisch op de „drie van Breda." De Heinemanns zijn bevriend met ds. Stempel uit Saarbrücken, gees telijk verzorger van de oorlogsmisda digers in de Bredase strafgevangenis en mevrouw Heinemann heeft zich dan ook grondig in deze zaak verdiept. Nu de beslissing eenmaal gevallen is wil ze er eigenlijk geen oordeel meer over geven. „Men zou er gelukkig mee zijn geweest als de drie gratie hadden gekregen", zegt ze, „maar ik vind dat je de Nederlandse beslissing moet res pecteren. Amnestie is iets wat het be trokken land zelf moet willen en waar buitenstaanders zich niet mee mogen bemoeien." Evenals haar man is mevrouw Heine mann tegen verjaring van oorlogsmis daden, zolang nog zoveel oorlogsmisda digers op vrije voeten zijn. Volgens haar betekent dat echter niet dat men speciale gevallen waarin de betrokke nen al zeer lang onder hun vrijheids beroving lijden, niet nog eens opnieuw zou kunnen bekijken. Voor en in de oorlog keerden dr. en mevrouw Heinemann zich als lid van de „bekennende" (belijdende kerk te gen het Hitlerregime. Toen dr. Heine mann in 1939 weigerde zijn activiteiten op dit gebied te staken, verspeelde hij daarmee het directeurschap van een kolensyndicaat. In.de oorlog was .in, de kelder van,zijn huis in Essen, dat later bij bom bardementen gedeeltelijk werd ver woest, een clandestiene drukkerij inge richt van waaruit vlugschriften van de „bekennende Kirche" werden verspreid. Onderduikers, onder wie een koerier ster uit Nederland, werden eveneens in het huis van de familie Heinemann verborgen. Mevrouw Heinemann. moeder van 3 dochters en een zoon en grootmoeder van dertien kleinkinderen, toont veel belangstelling voor de jeugd. Hoewel ze al te revolutionaire acties niet goed keurt, kan ze het ongeduld van de jon geren toch goed begrijpen: „Hervormin gen komen via de gewone bureaucrati sche weg nu eenmaal erg langzaam tot stand en het leven is maar kort." Overigens vindt ook de bondspresident dat veel dingen te langzaam gaan, zo als de herziening van nog uit de vorige eeuw stammende wetten. „Wat dat be treft is hij nog erg jeugdig", zegt zijn vrouw. Een idealist zou ze haar man niet willen noemen („Dat woord is te veel belast, ook in de nazitijd"), maar ze beschouwt hem wel als een realist „Hij is een christen en de bijbel ziet de mensen erg realistisch". Op het bezoek aan Nederland ver heugt mevrouw Heinemann zich bij zonder, het is het eerste staatsiebezoek van een nieuwe Duitse president aan een ander land. Ze kent ons land al lang. in 1948 ging ze al met haar man naar de vergadering va nde wereldraad van Kerken in Amsterdam en sinds dien heeft het echtpaar vele bezoeken aan Nederland gebracht, zowel voor het bijwonen van kerkelijke conferenties als voor visites aan vrienden en ken nissen. De laatste keer, vier dagen na zijn ver kiezing to tbondspresident, gebeurde dat incognito, maar eind november zal het bezoek beslist minder onopvallend ver lopen. Trekpleisters voor mevrouw Heine mann zijn niet alleen de Nederlandse steden en musea, maar ook de Noord zee. Haar oudste dochter heeft een zo merhuisje in Zeeland, waar ook het echtpaar Heineman zeer graag een paar vrije dagen doorbrengt. Het echtpaar Heinemann is bekend om zijn eenvoud en zijn afkeer van of ficiële toestanden. Over dr. Heinemann AMSTERDAM De 24 hostesses van het Nederlandse pa viljoen op de wereld tentoonstelling in Osaka 12 Neder landse en 12 Japanse meisjes zullen ge kleed gaan in het oranje en het zilver grijs.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1969 | | pagina 11