Mev rouw Heinemann
over aanstaand bezoek
aan Nederland:
Grote gunst
dat koningin
Juliana ons heeft
MODE EN
MORAAL
Anders-dan-anders-toiletten zijn
te huur bij Guus Harms
Kerkelijk
huwelijk
wordt in
Moskou
weer mode
„Onze"
hostesses in Osaka tooien
zich in
oranje
en
zilver
Sophia Loren
kocht even
wat nieuwe
kleding
„Stereofauteuil
bestaat al
twaalf jaar"
Vrouw van
president
<j;aal onder
nieuwe
taak niet
gebukt
Al vijfentwintig jaar mode-ontwerper
COMBINEREN
LEZER SCHRIJFT:
ONTVANGSTEN
„DRIE VAN BREDA
AL IN 1948
PARIJS Carlo Ponti. de
toegewijde echtgenoot van So
phia Loren. heeft vorige week
pech gehad. Het is overdreven te
beweren dat hij zich financiële
zorgen maakte, toen zijn vrouw
even naar Dior ging om er een
paar jurkjes te passen, al weet
hij uit ervaring dat de huidige
mini-kleding daar maxibedragen
kost.
Hij wist echter niet, dat, op
het ogenblik dat zijn vrouw bij
Dior binnenstoof, Frédéric Cas-
lel daar juist de laatste hand
legde aan Dior's bontcollectie,
die hij donderdag aan de verza
melde Engelse adel te Londen
zal presenteren. Een collectie,
die voor vijf miljoen gulden ver
zekerd is.
„En of mevrouw Sophia Lo
ren niet even wilde komen kij
ken?"... Sophia kwam, zag en
kocht: een pakje van Jaguar, af
gezet met witte vos; een overjas
van gestreept sabelbont; een
maxi-mantel van blauwe labra
dor-nerts. Met de drie jurkjes
mee werd dit een rekening van
ongeveer 550.000 francs
357.000 gulden.
..Dat is het duurste uurtje ge
weest, dat mijn vrouw ooit in
een modehuis heeft doorge
bracht", zei Carlo Ponti later
enigszins benepen.
Guus Harms in Amsterdam heeft nog
nooit een broek gekocht. Het is minder
dwaas dan het klinkt: Guus Harms
heeft ze altijd zelf gemaakt.
Guus Harms, die al 25 jaar mode
ontwerpt en sinds twee jaar nu „vast"
in Amsterdam zit met een eigen mode
huis, kan iemand ook een illusie armer
maar een wetenschap rijker maken.
Want jaloers zijn op Bojoura in een
beeldig avondtoilet of Sonja Barend die
een songfestival presenteert en dat in
zeven verschillende jurken doet, dat
mag er nu niet meer bij zijn. Want
best kans, dat Bojoura vlak voordat ze
kleurenfoto's liet maken even is binnen
gerend bij Guus Harms om een aan
tal feestjurken te huren.
Want dat kan bij Guus Harms, die
bijna uitsluitend avondkleding ontwerpt
en dat voor vele tv-figuren doet: toi
letje lenen tegen tien procent van de
kostprijs. Het is een heel bijzondere
uitzondering die hij voor de fotomodel
len en artiesten onder zijn clientele
heeft gemaakt.
„Omdat ze zo vreselijk vaak in een
ander toilet moeten poseren", aldus de
heer Harms. „Maar ze krijgen ze ai-
leen voor foto's, voor tv-shows en zo
wordt weer de volle prijs betaald."
Guus Harms die vlak na de oorlog in
Amsterdam al shows van herenkleding
hield en Max Heymans toen bijvoor
beeld had als dressman en Henk van
Ulsen als „ladyspeaker", maakt alleen
anders-dan-anders-toiletten op dit mo
ment.
Dat die toiletten erg geschikt zijn
voor tv-shows, dat hebben in korte tijd
Hetty Blok ontdekt, Marja Habraken,
Helen Leclerq en haar beatdanseressen,
dat ontdekte ook Sieto Hoving die toi
letten voor zijn vrouw Marijke bestelde.
René Frank en Albert Mol, Karin Kent
en de Mounties, om een paar mensen
te noemen die vrij regelmatig het ate
lier van Guus Harms bezoeken en daar
dan worden begroet door drie witte
dwergpoedels en twee lapjeskatten,
ten.
Guus Harms maakt ook heel mooie
dingen en dat alles heeft hij geleerd van
zijn moeder, nu 74 jaar en de vrouw die
voor het modehuis van haar zoon nog
steeds alle gehaakte jurkjes maakt.
„Ik zat al achter haar naaimachine
toen ik nog een klein ventje was en
moeder coupeuse in Indonesië, in Se-
marang", vertelt hij. „Een verdere op
leiding op een academie bedoel ik, heb
ik nooit gehad. Een blauwe maandag ja,
maar de theorie had ik al van mijn
moeder en de praktijk was voor mij de
beste leermeester."
Guus Harms heeft, tot voor kort, al
tijd voor mannen ontworpen, maar nu
is hij gespecialiseerd in aparte toilet
ten voor vrouwen. Hij is. ondanks de
exclusieve modellen niet duur: er zijn
al jurkjes voor 125 gulden een prijs
waar aanstaande bruidjes hem zelfs
graag aan houden voor een bruidstoilet.
Het kan allemaal want werk dat erg
duur betaald zou moeten worden laat
hij niet zijn ateliermeisjes doen, dat
doet hij zelf, voor zijn plezier.
Dinsdag zijn hun „uniformen" ge-
showed bij de ontwerper Frans Mo
lenaar in Amsterdam in aanwezig
heid van o.a. mevrouw Cals, die na
mens haar man (commissaris-gene
raal voor de Nederlandse vertegen
woordiging in Japan) een (goedkeu
rende blik op de ontwerpen wierp.
Het „pakket" dat de meisjes in hun
koffertje mee naar Osaka nemen be
staat uit een mouwloos jurkje. Oran
je van boven en opzij, en zilvergrijs:
een kort jasje van 't zelfde ontwerp,
een rokje dat onder het jasje kan
worden gedragen, een lange broek
en tenslotte een helder blauw kort
regenjasje.
De kleding is zo ontworpen dat de
draagster gemakelijk kan combi
neren. Er bij horen zilvergrijze mail
lots en makkelijke stevige schoenen,
speciaal ontworpen door Jacques
Bergmans in Waalwijk. Emmy van
Leersum en Gijs Bakker ontwierpen
verder enkele zilverkleurige arm
banden die de meisjes eveneens af
wisselend kunnen dragen. Grote
oranje of blauwe zomerbrillen com
pleteren het geheel. Of er nog een
tas bij komt schijnt nog niet beslist.
Het heeft jaren achteraan op de bovenste kastplank gestaai
Verlaten maar niet vergeten. Het was echt te ouderwets
om nog te gebruiken. Maar er waren teveel vertederende herinneringen
aan verbonden om het dan maar op te ruimen. En dan had ik het
niet zelf uit de nalatenschap van de bezitster gekozen?
Zoiets doe je niet weg. Je bewaard het uit piëteit, haalt het af en toe
tevoorschijn om het in de was te zetten en glanzend op te wrijven.
En denkt: aardigmaar wat moet ik er mee in deze tijd? om het dan
weer in zijn bescheiden hoekje terug te schuiven. Maar dan komt
de zoveelste ergernis om een klosje garen, dat in de naaidoos aan de
zwier is gegaan en zichzelf plaagziek heeft afgerold en verknoopt
of om de spoel rijggaren die uit louter minderwaardigheidsgevoelens
maar weer eens is weggekropen. En onverwacht maar triomfantelijk schiet
dan dat ouwe trouwe standaardje te hulp. Voorgoed tevoorschijn gehaald
en met vijf kleurige klosjes bezet is het opeens een waardevol attribuut
geworden. En bij de vertedering voegt zich een late waardering
Hoe simpel maar ingenieus is dat standaardje bedacht. Als een kooitje
met vijf koperen spijltjes die een rond houten dakje dragen, met een
pluche kussentje bovenop. Het stevige bodempje is doorboord om de
spijltjes te laten wegzakken als een nieuw klosje moet worden
opgeprikt. Maar om een voortdurend wegglijden tegen te gaan is onder
die bodem een houten draaischijf je beweegbaarmet op zijn omtrek
een inkeping, die precies onder elk spijltje past. En als laatste toets van
sierlijke doelmatigheid is tussen de spijltjes ook nog een half eivormig
vingerhoed-houdertje ingebouwd.
Och, wat een schatje, zegt mijn enige erfgename op haar beurt, al moet
haar moderne verwendheid lachen om dat primitieve toestandje.
Als je het later verkopen wilt kun je er goed geld voor maken. Maar
nog even wachten, want het heeft nog maar de driekwart eeuw gehaald,
bedenk ik. Niet oud genoeg voor echt antiek, maar wel om er extra
zuinig mee om te springen. En bovendien: er zit nog een aardige historie
aan vast van toen de eerste bezitster nog een knap jong ding van even
twintig was, en alleen voor de verzorging stond van het grote gezin
waarvan de invalide moeder haar leunstoel niet meer verliet. Er viel
voor haar heel wat te naaien en te verstellen en wat kon haar toekomstige
schoonvader haar passender cadeau doen dan een klosjeshouder,
eigenhandig door hem gemaakt uit een restantje mahoniehout.
Zij moet er menige draad afgerold hebben voor al die winkelhaken en
afgesprongen knopen van haar werklustige maar sleetse broers. Van
wie er een soms een hele dag het water op was om ter plaatse defecte
scheepsmotoren te repareren.
Daarbij geviel het dat hij op een hete augustusdagbezweet en dorstig,
zijn laatste slok uit zijn koffiekruikje genomen had. Zonder nadenken
schepte hij een mok water uit een volle puts op het dek.
Tyfus", zei de oude huisdokter hoofdschuddend, toen de jonge heethoofd
lag te schudden van de koorts. Er moest onafgebroken iemand aan zijn
bed zitten om hem te laten drinken, hem te verzorgen en hem zijn
medicijnen in te geven, hem te sussen of met geweld in bed te houden als
hij begon te ijlen en om zijn werkkleren riep, want die motor moest weer
op gang. Het was de oudste zuster weer die dagenlang zwijgend
die zware taak volhield, sterk en trouw als zij was. Maar hoe zij ook
tegenstribbelde, de oude dokter sommeerde haar onverbiddelijk 's nachts
haar plaats aan een ander af te staan, om minstens een uur of zeven
te slapen. Er was toen maar één categorie vrouwen bereid en bekwaam
's nachts bij een besmettelijk zieke te waken: de zusters van het kleine
kloosterhospitaal. En één van haar, een knappe jonge non, werd door
haar overste uitgeleend bij de doodzieke tyfuspatiënt.
Een nonnetje oude stijl, in streng wit en zwart, met boetekoord en
crucifix, schreed om tien uur de ziekenkamer binnen, en verdween even
geruisloos om zes uur in de morgen. Nuchter zij moest immers
naar de vroegmis.
Na een week van angst en koortsrazernij won het stevige jonge gestel de
zware strijd. Uitgeput maar rustig lag hij te slapen, de nachtwake kon
worden opgeheven. Zo kwam de morgen dat de lieve jonge non afscheid
nam van een dankbare vader, die haar vroeg waarmee hij haar nu eens
een plezier kon doen? Zij glimlachte guitig: .Alstublieft geen
kerkboek en geen rozenkrans, daar hebben we al een kast vol van.
Maar als moeder-overste het goed vindt zo'n klosjeshouder als
uw dochter heeft zou prachtig van pas komen.'
Moeder-overste vond het best, en zo belandde een tweelingbroertje van
mijn erfstuk op de sobere houten tafel van een kloostercel.
Het verhaal heb ik van de oudste zuster zelve, die nu bijna een eeuw oud
zou zijn geweest. Aan haar heb ik nog deze tastbare en bruikbare
herinnering
Ik heb mij vaak afgevraagd of het tweelingbroertje ook het lieve nonnetje
heeft overleefd en nu ergens in een kloosterkast staat opgeborgen.
Eenzaam, maar hopelijk niet vergeten.
..IETS ANDERS"
Pas kort geleden heeft het kerkelijk
huwelijk iets van zijn vroegere aan
trekkingskracht herwonnen, vertelde
een pas getrouwde student van de uni
versiteit van Moskou. „Het verlangen
naar „iets anders" heeft sommige
bruidsparen vóór hun huwelijk weer
naar de kerk gelokt en de meeste ko
men later terug om hun kinderen te
laten dopen", zei hij.
De grootste van de 55 kerken in Mos
kou, die nog in functie zijn, bieden de
volledige reeks van diensten, met in
begrip van een koor. en een gods
dienstige plechtigheid van twee en een
half uur.
Het aanstaande echtpaar kan elke
combinatie van extra's kiezen en zelfs
bepalen hoeveel kaarsen er moeten
branden en hoeveel lampen moeten
worden ontstoken.
Een „eerste-klas" huwelijksplechtig
heid kan tot 500 roebel oplopen, waar
door het aantal mensen, dat zich een
eerste-klas kerkelijke huwelijksvoltrek
king kan veroorloven, drastisch wordt
beperkt.
Het kerkelijke huwelijk heeft in de
Sovjet-Unie geen rechtskracht volgens
de wet. Alle echtparen moeten hun hu
welijk door de burgerlijke autoriteiten
laten registreren.
Mevrouw Heine
mann op het terras
van haar woning in
Bonn. Op de ach
tergrond de Rijn.
In uw blad van 6 dezer, schrijft u op
pagina 17 over een snufje op de meu
belbeurs: de „stereo-fauteuil".
Ik maak u erop attent, daUde stereo
fauteuil in 1957 (12 jaar geleden dus)
werd getoond in de Philips-stand op de
Damesbeurs in Djakarta. Deze fauteuil
had geen snoerverbinding met pick-up
of radio, doch stond geheel los, was
verplaatsbaar en had bovendien een
schakelaar in de zitting, waardoor de
luidsprekers werden uitgeschakeld als
men opstond. Geluid kwam er weer uit
als men ging zitten. Het geluid werd
„draadloos" overgebracht door een
ringleiding langs de wanden in de ruim
te waar de fauteuil stond. Hierbij een
foto genomen tijdens de persconferentie
op de avond voor de opening. In de
stoel een verslaggeefster van een da
mesblad, waarvan ik mij de naam he
laas niet meer herinner. In mijn bezit
zijn tevens foto's genomen tijdens de
opening van de Damesbeurs, met in de
stoel resp. mevrouw Hata, de toenma
lige burgemeester van Djakarta Sudiro
en mevr. Subandrio.
P. Limburg
MOSKOU Het wordt in Moskon
geleidelijk weer mode in de kerk te
trouwen met al het uiterlijk vertoon
dat daarbij hoort, maar het kerkelijke
huwelijk zal het waarschijnlijk in po
pulariteit nooit winnen van het trouwen
in de burgerlijke „huwelijkspaleizen".
De kerken hebben hun charme, maar
het is moeilijk, de met de regelmaat
van een klok werkende huwelijkspalei
zen te overtreffen in vlotheid.
In die paleizen kan een bruidspaar
binnen tien minuten het jawoord uit
spreken, ringen wisselen, de huwelijks
documenten ondertekenen en plaats ma
ken voor het volgende stel.
De eigenlijke plechtigheid wordt
Moskou, die een „capaciteit" hebben
van 35 huwelijken per dag, bieden aan
staande echtparen, die bereid zijn ver
scheidene maanden op hun beurt te
wachten, een betrekkelijk schitterende
omgeving voor de ceremonie.
De eigenlijke plechtigheid wordt
evenwel tot een minimum beperkt, doch
het daarop volgende feest wordt tot het
uiterste gerekt, want evenzeer als een
eeuw geleden worden Russische huwe
lijken aangegrepen als een excuus om
alleruitgebreidst te feesten.
BONN „Ik begrijp heel goed dat
er in Nederland nog weerstanden be
staan tegen Duitsland en de Duitsers.
De oorlogservaringen zitten erg diep.
Juist daarom beschouwen we het als
een grote gunst dat koningin Juliana
ons heeft uitgenodigd".
Mevrouw Hilda Heinemann (72),
echtgenote van de Westduitse bonds
president, dr. Gustav Heinemann, zegt
dit tijdens een gesprek met enkele Ne
derlandse journalisten over "t staatsie-
bezoek eind november aan ons
land.
Dit gesprek, in de net opgeknapte
en nog naar verf geurende presiden
tiële villa in Bonn, behoort tot de ve
le nieuwe „verplichtingen" waaraan
mevr. Heinemann zich moet onder
werpen sinds 1 juli van dit jaar, de da
tum waarop haar man bondspresident
werd. Het nieuwe ambt heeft veel ver
anderd voor de Heinemanns in een fa
se van hun leven, waarin de meeste
mensen al van een welverdiende rust
genieten. Maar mevrouw Heinemann
maakt niet de indruk dat zij de nieuwe
verplichtingen als een zware last be
schouwt.
Ze heeft de carrière van haar man
weliswaar niet bewust gestimuleerd,
maar ze verdiept zich wel in alle fa
cetten van zijn werk en steunt hem
daarbij waar ze kan. Aan veranderin
gen is ze wel gewend.: dr. Heinemann,
jurist en theoloog heeft in zijn leven
vele functies bekleed. In het bedrijfs
leven en in de kerk zowel als in de
politiek. Van 1966 yoy maart 1969 was
hy minister van justitie van de
bondsrepubliek.
Mevrouw Heinemann is de doch
ter van een graanhandelaar en een Zwit
serse domineesdochter. Ze studeerde
„religie", Duits en geschiedenis in Mar
burg en trouwde in 1963. Ze heeft een
uitgesproken mening over tal van za
ken en ze vervult zelf op verschillen
de terreinen van het maatschappelijk
leven een actieve rol. Zo is ze bijv. be-
wordt vaak verteld dat hij vroeger op
zijn kantoor, bij wijze van lunch, zelf
wat blikjes warm maakte.
Als Bondspresident kan hij zich ech
ter moeilijk aan het protocol onttrek
ken. Mevrouw Heinemann zegt heel tac
tisch: „Je kunt wel niet van het proto
col houden, maar het is een noodza
kelijke beleefdheid in het diplomatieke
verkeer. Hoewel je je er natuurlijk ook
niet door moet laten inkapselen." Ze
zorgt er tussenalle officiële astiviteiten
door wel voor dat ze genoeg tijd over
houdt voor een privéleven. Vrijwel alle
weekends gaan de Heinemanns naar hun
eigen huis in Essen.
Pas deze week is de restauratie en
inrichting van de villa in Bonn hele
maal voltooid. Dat betekent dat nu een
begin kan worden gemaakt met het or
ganiseren van grotere ontvangsten,
waarbij, zegt mevrouw Heinemann,
de uitnodigingen beslist niet alleen aan
de „high society" zullen worden ge
richt, maar vooral ook aan allerlei
groeperingen uit de „gewone" burger
maatschappij.
Bij hun bezoek aan Nederland zullen
dr. en mevrouw Heinemann ook kennis
maken met prins Claus. Mevrouw Hei
nemann heeft haar ex-landgenoot nooit
eerder ontmoet. Wel leeft ze erg mee
met het wel en wee van zijn gezin: „Ik
heb gebeden voor prins Constantijn en
ik ben erg gelukkig dat hij helemaal is
genezen. Ik kon erg meevoelen met de
zorgen van de prinses en haar man,
want ik heb hetzelfde beleefd met een
van mijn kleinkinderen en dat is toen
niet goed gegaan...".
NEW YORK Ondanks alle bewerin
gen van de mode-ontwerpers is het
enige ware doel van de mini-japon
en andere neigingen om zo min mo
gelijk kleren te dragen, de man seksu
eel te prikkelen.
Dit wordt gezegd door rabbijn Jacob
J. Hecht van het „Nationale comité
ter bevordering van het Joodse on
derwijs"
Rabbijn Hecht, die vice-voorzitter van
dit comité is, zegt. dat de bikini, de
minirok, de mini-mini rok, het blote
middenrif en de doorkijkjapon veel
meer schade veroorzaken dan de
meeste mensen beseffen. Deze trends,
zegt hij, hollen op ernstige wijze het
moraal van de natie uit.
In een rapport van het comité staat
dat de tegenwoordige onfatsoenlijke
kleding leidt tot een reeks heden
daagse problemen, zoals toenemende
aantallen echtscheidingen, overspel,
vrij geslachtelijk verkeer, naakt to
neelspel en een opleving in de mas
sa-distributie van pornografie.
Het ernstigste effect, aldus het rapport,
is dat behalve de schending van de
traditionele code van Joods fatsoen,
onjuiste normen van sociaal gedrag
worden gecreëerd door de rol van
sex in ons leven tot buiten alle rede
lijke proporties te verwringen.
Het totale resultaat van de huidige mi-
nimode, aldus rabbijn Hecht, is, dat
het peil van seksuele spanning in onze
maatschappij het breekpunt nadert.
schermvrouwe van Amnesty Internatio
nal, de organisatie die zich bezig houdt
met het lot van politieke gevangenen
en hun gezinnen.
Het woord gevangenen brengt het
gesprek automatisch op de „drie van
Breda." De Heinemanns zijn bevriend
met ds. Stempel uit Saarbrücken, gees
telijk verzorger van de oorlogsmisda
digers in de Bredase strafgevangenis
en mevrouw Heinemann heeft zich dan
ook grondig in deze zaak verdiept.
Nu de beslissing eenmaal gevallen is
wil ze er eigenlijk geen oordeel meer
over geven. „Men zou er gelukkig mee
zijn geweest als de drie gratie hadden
gekregen", zegt ze, „maar ik vind dat
je de Nederlandse beslissing moet res
pecteren. Amnestie is iets wat het be
trokken land zelf moet willen en waar
buitenstaanders zich niet mee mogen
bemoeien."
Evenals haar man is mevrouw Heine
mann tegen verjaring van oorlogsmis
daden, zolang nog zoveel oorlogsmisda
digers op vrije voeten zijn. Volgens
haar betekent dat echter niet dat men
speciale gevallen waarin de betrokke
nen al zeer lang onder hun vrijheids
beroving lijden, niet nog eens opnieuw
zou kunnen bekijken.
Voor en in de oorlog keerden dr. en
mevrouw Heinemann zich als lid van
de „bekennende" (belijdende kerk te
gen het Hitlerregime. Toen dr. Heine
mann in 1939 weigerde zijn activiteiten
op dit gebied te staken, verspeelde hij
daarmee het directeurschap van een
kolensyndicaat.
In.de oorlog was .in, de kelder van,zijn
huis in Essen, dat later bij bom
bardementen gedeeltelijk werd ver
woest, een clandestiene drukkerij inge
richt van waaruit vlugschriften van de
„bekennende Kirche" werden verspreid.
Onderduikers, onder wie een koerier
ster uit Nederland, werden eveneens
in het huis van de familie Heinemann
verborgen.
Mevrouw Heinemann. moeder van 3
dochters en een zoon en grootmoeder
van dertien kleinkinderen, toont veel
belangstelling voor de jeugd. Hoewel
ze al te revolutionaire acties niet goed
keurt, kan ze het ongeduld van de jon
geren toch goed begrijpen: „Hervormin
gen komen via de gewone bureaucrati
sche weg nu eenmaal erg langzaam
tot stand en het leven is maar kort."
Overigens vindt ook de bondspresident
dat veel dingen te langzaam gaan, zo
als de herziening van nog uit de vorige
eeuw stammende wetten. „Wat dat be
treft is hij nog erg jeugdig", zegt zijn
vrouw. Een idealist zou ze haar man
niet willen noemen („Dat woord is te
veel belast, ook in de nazitijd"), maar
ze beschouwt hem wel als een realist
„Hij is een christen en de bijbel ziet
de mensen erg realistisch".
Op het bezoek aan Nederland ver
heugt mevrouw Heinemann zich bij
zonder, het is het eerste staatsiebezoek
van een nieuwe Duitse president aan een
ander land. Ze kent ons land al lang.
in 1948 ging ze al met haar man naar
de vergadering va nde wereldraad
van Kerken in Amsterdam en sinds
dien heeft het echtpaar vele bezoeken
aan Nederland gebracht, zowel voor het
bijwonen van kerkelijke conferenties
als voor visites aan vrienden en ken
nissen.
De laatste keer, vier dagen na zijn ver
kiezing to tbondspresident, gebeurde dat
incognito, maar eind november zal het
bezoek beslist minder onopvallend ver
lopen.
Trekpleisters voor mevrouw Heine
mann zijn niet alleen de Nederlandse
steden en musea, maar ook de Noord
zee. Haar oudste dochter heeft een zo
merhuisje in Zeeland, waar ook het
echtpaar Heineman zeer graag een paar
vrije dagen doorbrengt.
Het echtpaar Heinemann is bekend
om zijn eenvoud en zijn afkeer van of
ficiële toestanden. Over dr. Heinemann
AMSTERDAM
De 24 hostesses van
het Nederlandse pa
viljoen op de wereld
tentoonstelling in
Osaka 12 Neder
landse en 12 Japanse
meisjes zullen ge
kleed gaan in het
oranje en het zilver
grijs.