Maar midi
blijft
praktischer
Kleerhangers
brachten
ommekeer
in moeilijke
periode
van bedrijf
Politie maakte
een einde aan
mooie bron
van inkomsten
Wensen van
Amerikaanse
vrouwen
Recordproduktie
van frisdranken
zo'n
HELMOND - Aan
houten kleerhangertje valt
weinig te zien. Bij aankoop
van een jurk of jas krijg je
het zelfs nog cadeau: veel
kan het nooit zijn
Enige grote
Keerpunt
De kinderen
Eenheidsmodel
Grote bloei
MOEDER VAN 5 KINDEREN
LEIDT 'N MILJOENENBEDRIJF
Maar mevrouw Hazeveld (54) in Hel
mond denkt daar anders overhaar
fabriekje met 65 man personeel maakt
er jaarlijks tientallen miljoenen In 30
soorten en uitvoeringen. Goed voor een
omzet van enkele miljoenen guldens
per jaar.
„Het gaat steeds beter", vindt de Bra
bantse huisvrouw, moeder van vijf kin
deren. „Met Amerika, Canada en Aus
tralië zijn wij aan het onderhandelen
over opdrachten".
Zij is commercieel directrice van het
familiebedrijf, waarin haar man en oud
ste zoon voor de techniek zorgen en
haar tweede zoon in de commercie
moet opvolgen. „Wij zijn op het ogen-
ha ngerfj es per week, zowel houten als
van kleerhangertjes in ons land", ver
zucht mevrouw Hazeveld, enigszins
spijtig, want voor haar is in de handel
de concurrentie het meest boeiend.
Klein maar kittig in een herfstbruin
pakje met dito bruine kousen, lijkt zij
voor geen concurrent vervaard. „On
langs hebben wij onze grootste concur
rent overgenomen". Daarmee maakt
Hazeveld nu ruim een half miljoen
Mevrouw Ha
zeveld tussen het
produkt dat
haar bedrijf tot
grote bloei
bracht.
hangertjes per week, zowel houten asl
plastic.
En dat alles is voortgekomen uit een
bescheiden nerinkje in speelgoed, be
gonnen aan het begin van de oorlog
door haar man.
Aan het begin der jaren vijftig dreig
de de ondergang voor het bedrijfje. Er
moest iets gedaan worden: mevrouw
Hazeveld pakte haar fiets en ging de
produkten van haar man aan de man
brengen.
Het lukte aarzelend, maar zij ontdek
te wel dat er veel vraag naar kleerhan
gertjes was. Dat bleek het keerpunt.
Wegens omstandigheden moest zij later
noodgedwongen alleen de leiding van
het bedrijf overnemen. „Ik geloof dat
ik wel tevreden mag zijn", zegt ze la
chend. „En ik zie niet in waarom een
vrouw het minder zou doen dan een
man. Als meisje werkte ik ook op een
fabriek waar een vrouw de leiding had.
Toen al dacht ik: zoiets wil ik worden".
Dat is gelukt, maar voor mevrouw
Hazeveld blijft het „fatsoenlijk groot
brengen van de kinderen" toch het al
lerbelangrijkst. „Kijk, een man zou dat
eigenlijk ook moeten kunnen. Volgens
mij vinden veel mannen dat huishouden
en die kinderen maar een minderwaar
dig werkje terwijl zij hun baan als een
einddoel zien". Voor vrouwen ligt het
volgens haar anders: die zien het werk
gewoon als een middel, om het even of
dat kinderen grootbrengen is of kleer
hangertjes maken.
In die kleerhangertjes vindt zij con
tact met het personeel erg belangrijk.
„Wij hebben hier nooit een baas-knecht
verhouding willen hebben.
Natuurlijk zijn wij nog klein genoeg
om persoonlijk contact te houden. Tot
twee keer toe is hier echter wel een be
drijfsleider van buitenaf afgegaan. Die
wilden in een net pak met stropdas de
baas spelen". Mevrouw Hazeveld heeft
geen hekel aan nette pakken maar ziet
er liever een stofjas overheen in haar
bedrijf.
Een van haar andere principes is:
geen bezit. „Zelf wonen wij in een
huurwoning. En met de vakantie gaat
het gezin in het caravanneke", lacht
zij.
Het plezier in de zaak gaat er voor
haar wel een beetje af. „Houten han
gertjes doen mij veel meer dan die plas
tic dingen. Nu maken wij van beide
evenveel. Volgend jaar zal er meer plas
tic komen. Daar is de vraag naar".
Haar bedrijf is weigevaren bij de ont
wikkeling van het hangvervoer in de
confectie. „Iedere fabrikant levert zijn
goed op een knaapje af. Ook naar het
buitenland. Met C. en A. heb ik daar
als een van de eersten over onderhan
deld".
Voor de meeste confectionairs zijn
eenheidshangertjes in gebruik. Sommi
ge winkeliers willen nog wel eens een
luxueus modelletje. „Toch gaat langza
merhand 35 procent van de produktie
de grens over. Het moet wel, want wij
zullen naar schatting 85 procent van de
Nederlandse markt voorzien", praat
mevrouw Hazeveld snel, onderbroken
door zakelijk kortaf gevoerde telefoon
gesprekken.
Zij voorziet dat het bedrijf nog een
grote bloei tegemoet gaat. „Kijk, han
gertjes moeten er altijd zijn. En wij
zijn gelukkig in staat geweest door ver
regaande mechanisatie de prijs laag te
houden. Zo'n knaapje kostte vroeger
ruim vier dubbeltjes, nu niet eens de
helft". Daarmee is de concurrentie uit
de landen van Oost-Europa zelfs over
bluft.
Zo op het oog loopt het met mevrouw
Hazeveld in Helmond gesmeerd. Zelfs
onder de vele jongeren in haar bedrijf
hoort zij nooit een wanklank. „Daar
kan ik het best mee vinden. Nee, van al
die vernieuwingen hoor je hier niet zo
veel". Op een openbaar toilet tegenover
het Helmondse station staat wel met
rode letters gekalkt: „REVOLUTIE".
ROME Een 44-jarige ongetrouwde
moeder van negen kinderen ontdekte
onlangs in de buurt van Rome een
tot nu toe onbekende begraafplaats
van de Etruriërs en verkocht vervol
gens allerlei waardevolle kannen die
ze daar aantrof om zodoende in het
levensonderhoud van haar gezin te
kunnen voorzien. Dit heeft de politie
van Rome bekend gemaakt.
In de hut van de vrouw werden hon
derden belangrijke Etrurische stuk
ken aangetroffen. De vrouw kan le
zen noch schrijven.
Zij wordt nu beschuldigd van diefstal
van staatsgoederen en schending van
de wet die het ontdekken en verko
pen van archeologische voorwerpen
regelt. Voorlopig is de politie nog
druk bezig met het opsporen van de
mensen, die de waardevolle voor
werpen van de vrouw hebben ge
kocht.
NEW ORLEANS Een vrouw op de
maan, 'n vrouw aan het hooggerechts
hof der V.S., afschaffing van vrou
wennamen om wervelstormen aan
te duiden, dat zijn de voornaamste
wensen die uitgesproken worden in
resoluties, welke door de deelneem
sters aan een congres van de Ameri
kaanse feministische beweging, „Na
tional Organization for Women", die
drie dagen in New Orleans btfeen ge
weest, zyn goedgekeurd.
De voorzitster van de beweging, mevr.
Betty Friedan, verklaarde in haar
slotwoord, dat de gelijkheid voor
vrouwen eveneens de bevrijding van
mannen zou meebrengen, omdat de
mannen ook de slachtoffers zijn van
wetten en gewoonten, die de rol van
het individu in de moderne samenle
ving beperken.
DEN HAAG De warme zomer
heeft de produktie van frisdranken
sterk opgedreven. Gerekend over de
eerste acht maanden van dit jaar, lag
de produktie ruim 95 miljoen liter ho
ger dan in dezelfde periode van 1968.
De produktie was dit jaar 462,4 mil
joen liter tegen 366,7 miljoen in 1968,
wat neerkomt op een stijging met 26
procent. Dit heeft de voorzitter van het
bedrijfschap voor frisdranken gisteren
meegedeeld in een vergadering van het
schap.
lAJoorJ en daad
Het is misschien niet aardig van me, zei iemand
onlangs tegen mij, maar ik word toch zo moedeloos van al
die spandoeken. Elke avond maar weer een optocht in de
krant, en wat haalt het tenslotte uit?
Ik glimlachte eens om haar verzuchtingen gaf haar de raad de
pagina dan maar om te slaan, maar die arme spandoeken
niet lelijk aan te kijken. Want zij hebben in onze huidige wereld een heel
belangrijke functie in zoverre, dat zij een publieke mening tot
uitdrukking brengen. En dat op een wijze die werkelijk heel bijzonder
is in de beschavingsgeschiedenis.
Ik herinner mij uit mijn jonge jaren nog levendig een gesprek
met een oudere collega, die mij met verveelde brilleglazen aanstaarde
toen ik mij opwond over de Italiaanse bombardementen op
Abessynië. .Geweldig hoor, echt heldhaftig, brandbommen
gooien op strooien hutten, van vreedzame dorpjes niets anders overlaten
dan een rokende krater".
De brilleglazen keken zo mogelijk nog verveelder, en de eigenaar
haalde de schouders op ,,Wat heb ik daarmee te maken, met zo'n
paar zwarten? En het is ver van mijn bed".
Als de bel niet was gegaan zat ik daar misschien nog naar adem
te happen om zoveel botte onverschilligheid. Ben ik mijn broeders
hoeder? in het kwadraat.
Kijk, dat is er bij die spandoekdragers niet meerbij. Zij leggen
zich niet neer bij een situatie, zij meten de solidairiteit niet met
kilometers. Zij geven stem aan een wereldgeweten, een
internationale publieke opinie die al die ellende niet meer néémt.
Dat is iets heel niews en uitermate verheugend. Vroeger
demonstreerde men hoogstens ten gunste van bepaalde personen of ter
verbetering van lokale misstanden. Nu draagt men leuzen
door alle steden van de vrije wereld leuzen die uitgroeien tot
een schreeuw door het grote getal schuifelende voeten daaronder.
Maar dan, vraagt de toeschouwer, die zich een ogenblik opgetild voelde
door dit massaal meeleven met volslagen onbekenden. Wat
gebeurt er nu verder, wat vindt de hand om te doen als de
mond zich heeft laten horen Miljoenen munten in
miljoenen collectebussen, scheepsladingen voedingsmiddelen, kleren,
medicamenten het eerste dringend nodige, zoals een verbandkist
bij een verkeersongeluk. Maar wat gebeurt er in de uitgestrekte
gebieden waar altijd, ook zonder oorlog of hongersnood of
natuurrampen, een stille maar schrijnende noodtoestand heerst. Waar
miljoenen te arm en te onmachtig zijn om hun levensstandaard
ook maar een duimbreed omhoog te brengen.
Laat ik dan een klein en uniek berichtje navertellen, waaraan ik
voor minstens een week genoegen heb beleefd. Een groep
kerkelijke jongeren in een provinciestad had een initiatief
genomen dat zowel hun goede hart als hun helder hoofd eer aan deed.
Uit hun midden waren nog al wat vrijwilligers naar achtergebleven
gebieden vertrokken om daar de bevolking met raad en daad
te helpen en voor te lichten. En uit de briefwisseling
met die jonge pioniers was duidelijk geworden, dat in
onderontwikkelde gebieden de inwoners vaak iets behouden hebben
dat wij, technisch verwenden, druk bezig zijn te verliezen: de handigheid
en het geduld om zelf iets te maken. Om manden te vlechten,
hout te snijden, te weven en te borduren met een overgeleverde
vaardigheid en een aangeboren kunstzinnigheid. Hun werkstukken,
ook de eenvoudigste dagelijkse gebruiksvoorwerpen, zouden
het prachtig doen in een modern interieur en grif geld
opbrengen voor de vervaardigers als er maar gelegenheid was
ze aan de man te brengen. Maar deze handwerkers wonen
te ver, te afgelegen, te verspreid. Er is voor hen hoogstens hier en
daar een lokale markt waar een verdwaalde toerist iets
van zijn gading kan uitzoeken.
De jongerengroep heeft zich dat in de oren geknoopt en zich
letterlijk van heinde en ver kisten met inheemse gebruiksvoorwerpen
laten sturen langs de goedkoopste weg. En vervolgens vlak
voor Sinterklaas een koopdag georganiseerd in een leegstaande
kerk. Vraag niet wat die anonieme jongelui daartoe voor werk
hebben verzet: propaganda maken, kranten opbellen om een
aanbevelend stukje, kisten sjouwen, uitpakken, stands opzetten, al
het moois zo voordelig mogelijk etaleren en van prijzen voorzien.
En op een vrije zaterdag van tien uur 's morgens tot zes uur 's avonds hun
posten als aanprijzers en verkopers betrekken in een aardig
kille ruimte. Ja, wacht even, het slot is nog mooier dan u dacht.
Eén uur na de opening was de ganse voorraad grif van de hand gegaan.
Een triomfantelijk pamflet op de kerkdeur vermeldde in haastige
tuitelige letters: Uitverkocht. Volgende week nieuwe voorraad.
Die natuurlijk even geruisloos en gezwind de deur is uitgedragen
door gretige kopers.
Kijk daar ga je even stil bij zitten glimlachen. Er zijn
jongelieden die de wereld gaan verbeteren met tomaten gooien en
straatstenen opbreken. Er zijn andere jongelieden die
voor hetzelfde doel spandoeken gaan beschilderen en protestmarsen
organiseren. En dan zijn er ook nog jongelieden die met
warme harten en koude voeten al hun vrije tijd offeren om over zeeën
en woestijnen heen een bruine of zwarte hand te kunnen
schudden met de boodschap: Wij hebben lies verkocht wat jullie
gemaakt hebben. Hier is de opbrengst, met de complimenten
van de kopers. Want jullie kunnen iets dat wij verleerd hebben, en wat
jullie dagelijks gebruiken is voor ons een siervoorwerp waar
we zuinig op zijn.
Zoekt u maar uit welke methode u de beste lijkt. Maar put in elk
geval een beetje optimisme uit de laatste.
MAXI-MODE WINT TERREIN IN LONDEN
T ONDEN Al mag de mini-rok
nog altijd het Londense stads
beeld beheersen, steeds meer ziet
men er de maxi-mantels zwierig door
de straten zwaaien.
Maxi's van bont en maxi's van knal
rood kunstleer, elegante maxi-man-
tels en maxi's die als zware lompe
zakken om hun draagsters hangen.
Menig maxi-meisje heeft de minirok
niet afgedankt - verre van dat - die
komt telkens koket even tevoorschijn
als de lange wijde maxi openflad-
dert.
Ook lange broeken worden veel ge
dragen onder de bijna de grond ra
kende rokken die al noopten tot een
verhoging van de tarieven der sto
merijen in Engeland.
ÖEHALVE het verbergen voor kijk
grage mannenogen van veel vrou
welijk been is er ook voor de draag
sters van de maxi's een groot nadeel
verbonden aan de nieuwe dracht: de
onderkant wordt nat en modderig
als het regent.
En meisjes die haast hebben merken,
dat ze gemakkelijk struikelen over
hun lange maxi's. Ook de trappen
opklauteren van de Engelse dubbel
deksautobussen en autorijden brengt
maximale problemen met zich mee.
TAaarom hebben sommige ontwer-
pers al iets meer praktisch be
dacht: de midi - die houdt het mid
den tussen de mini en de maxi.
Maar één confectiefabriek in Lon
den heeft ondanks alle bezwaren al
veertigduizend maxi-mantels ver
kocht.
:,,vv
