Een man wordt tocb ook niet
om zijn bierbuik ontslagen?
BRAAT!
raat eenó
met
tem an
Alleen voor sterk allergische mensen zijn de nieuwe
wonder-wasmiddelen wellicht iets tè biologisch
Het kost u eerst wel ruim honderd gulden voor
de overtocht naar Engelandmaar dan kunt u
ook:
KEUKENS?
Zo bent u geen goede meerijdster
Boodscbappentocht
met veerdienst
Kersttijd
Maxi-jassen
Jaar bewaren
Naar de boot
Op een bolletje
Dure pruiken
Zwangerschap zou niemand haar baan mogen kosten
OP KOOPJESJACHT IN HULL
Half Engeland kent mevrouw Caro
line van de Velde uit Rotterdam en
nog vijf mevrouwen uit Nederland. En
waarom? Omdat ze in Hull, in mid-
den-Engelandboodschappen lopen te
doen.
Ze kopen potten marmealde voor
een gulden, bergen goede, maar goed
kope zeep en ook als mevrouw Van de
Velde twee truitjes laat inpakken,
wordt dat allemaal vastgelegd door de
tv-camera van de BBC. „Is 't nu alle
maal echt zoveel goedkoper dan in Ne
derland?" willen de Engelsen weten.
„Soms véél goedkoper"zegt mevrouw
L. Coert, die ook uit Rotterdam is ge
komen en nog snel een lipstick aan
schaft voordat ze voor de camera's
over het prijzenverschil moet vertellen.
Het klopt, er zijn in Engeland veel
dingen stukken goedkoper dan in Ne
derland. Nu is het natuurlijk een tik
keltje vréémd om eerst honderd gul
den of meer uit te geven voor de reis
naar Engeland, om daar vervolgens
twee tientjes te kunnen besparen op
de prijs voor een paar laarzen. Maar
de zes vrouwen uit Nederland zitten
•ok niet alleen vanwege het prUsver-
gehil in Huil om heel eerl(jk te zijn.
Want zo is het gekomen: de Noord
zee Veerdiensten, die iedere avond en
nacht met passagiers én hun auto's
varen tussen het Engelse Huil en Euro
poort bij Rotterdam, besloten onlangs
om in het buitenseizoen een goedkope
„boodschappentocht" in te voeren.
Een nacht heen, een nacht terug, en
twee dagen in Engeland, speciaal voor
mensen die én wel eens in die land
streek willen rondkijken die Yorkshire
heet en tevens willen profiteren van
de vaak lagere prijzen in Engeland.
Hebt u zin om te proberen hoe zo'n
boodschappentocht is en tegelijkertijd
te zien hoe Engeland op z'n kop staat
vanwege de kerstinkopen?, vroeg Noord
zee Veerdiensten in Rotterdam en koos
daarvoor twee Nederlandse, twee En
gelse en twee Amerikaanse dames uit.
Ik mocht er zo maar bij zijn, maar
de verschillende nationaliteiten werden
speciaal gekozen omdat de vrouwen
wel allemaal in Nederland wonen,
maar toch meerdere markten, dus ook
meerdere prijzen kepnen.
En zo stapte bijvoorbeeld mevr.
Eleanor Foster, echtgenoot van de
Amerikaanse consul-generaal aan boord
van de „Norwave", samen met de ook
Amerikaanse mevr. Virginia de Vaal.
Bij hen kwamen nog eens de van
Origine Engelse mevr. Burgmans, die
geweldige plumpuddingen kan maken
en de ook al Engelse mevr. Yvonne van
Grieken. Even verder voorstellen: puur
Nederlands zijn mevr. Coert en mevr.
Van de Velde, die bovendien geweldi
ge zee-benen blijken te hebben.
En nu storten ze zich gezessen op
de afdeling maxi-jassen van Hammond's
het grootste warenhuis van de stad
Huil.
Mevrouw Van de Velde druk in ge
sprek met een van de directeuren van
Hammond's de heer Christopher Po
well, een man met een weelderige
pochet als baard.
En dan stappen we, boodschappen
lijsten in de hand, over de etages van
Hammond's en ik ga maar af op de
prijsbewustheid van mevr. Marjorie
Burgmans, die trouwens een lijst met
vergelijkingsprijzen uit Nederland in
de hand houdt.
Ze heeft al een vest gekocht dat exact
de groene kleur van haar jurk
heeft: ongeveer vijftien gulden. „Blik
ken krab zijn hier ook goedkoper",
zegt ze en vergelijkt op haar prijslijst:
een blik dat in' Nederland vijf gulden
65 cent moet kosten krijgt ze hier voor
nog geen drie.
Ook de prijzen van kosmetische pro-
dukten liggen in Engeland aanzienlijk
lager dan in Nederland, maar dat komt
ook omdat vele merken in Engeland
zelf geproduceerd worden.
Mevrouw Marjorie Burgmans koopt
geen maxi-jas (iets meer dan honderd
gulden bij Hammond's), maar kerstca
kes, die men volgens haar zeggen een
jaar kan bewaren omdat er drank in
Behalve zijden kousen, die nu
Twiggy Flappers" heten, zijn
in Engeland ook de kousebanden
erg in. Niet dat ze ze ooit durft te
dragen, maar mevrouw Caroline
van de Velde uit Rotterdam kocht
er meteen een paar: voor een
rijksdaalder.
is verwerkt. „Maar die cakes zijn wei
keihard, net een soort speculaas", legt
ze uit.
Als we even later rondstappen tus
sen alweer maxi-jassen bij Hulls twee
de warenhuis, dat Thornton Varley's
heet, doet ze precies hetzelfde als bij
Hammond's. Ze laat al haar aankopen
bij een centrale kassa brengen, betaalt
pas na afloop en zegt dat het geheel
„voor export" is.
Wat er dan gebeurt? Vriendelijke kas-
samevrouwen trekken de belasting, een
soort BTW, van de prijs af. De pakket
jes krijgt inen dan niet meer te zien,
want ze gaan meteen naar de boot in
dit geval, met rekening en inhoudsop
gave erbij voor de douane.
„Het scheelt u enorm in de prijs, het
maakt'dus het winkelen hier voor men
sen van het continent extra aantrekke
lijk", memoreren de heren van Thorn
ton Varley's.
De warenhuizen in Huil zijn maar een
kleine afspiegeling van wat er in Lon
den allemaal te koop en te doen is,
maar men kan er niettemin wel da
gen in zoekbrengen.
Dat kan dit keer niet, want we moe
ten op een holletje naar het hotel, om
de uitzending van de BBC te zien,
waarin mevrouw Van Grieken zal gaan
zeggen: „Het is hier allemaal wel goed
koper, maar ik ga natuurlijk geen pot
ten met uien, boter of suiker helemaal
meesjouwen naar Nederland. Maar nu
ik hier toch ben, koop ik wat dingen
die gewoon echt Engels zijn, dingen die
je in Nederland niet zo snel kunt krij
gen".
Dat vind ik ook, maar ik heb in
één boodschappentas tóch een pot met
uien gezien!
/"Audere dames met dunnend haar kos-
ten de Britse belastingbetalers jaar
lijks een miljoen pond (ruim 8,5 mil
joen gld) aan pruiken, die door de na
tionale gezondheidsdienst worden voor
geschreven. Volgens een hoofdartikel
in het Britse tijdschrift voor geneeskun
de, verstrekt de staat niet alleen prui
ken van ongeveer 285 gld, maar zorgt
zij ook kosteloos voor het onderhoud.
„Als de artsen zich niet beperken tot
de gevallen, die volgens de bepalingen
zijn toegestaan, moeten er steeds meer
pruiken worden verstrekt. Met een
staat, die een miljoen pond per jaar
aan pruiken besteedt, is iets niet in or
de", aldus het tijdschrift.
(Van een medewerkster).
Mejuffrouw Nel Tegelaar, stafmedewerkster van het Nederlands Verbond van
Vakverenigingen, het NVV, heeft een wens. Ze heeft er meer, maar een
ervan is dan, dat ik précies zoals nu, met een pennetje en een papiertje, tegen
over haar zou zitten als ik op dit moment in verregaande staat van verwach
ting was. „Het is onzin, dat zwangerschap nog steeds een reden van ontslag kan
vormen", aldus mejuffrouw Tegelaar.
Nu dacht ik, dat zelfs mejuffrouw
Tegelaar, bij het NVV speciaal belast
met problemen rond vrouwenarbeid,
toch wel een tikkeltje vreemd zou op
kijken wanneer ik in voornoemde staat
haar kantoor in Amsterdam was binnen
gestapt. Er nog maar van afgezien hoe
ze zou kijken, naar een stewardess met
een heel dikke buik, een receptioniste
of een tv-presentatrice van top tot teen
in beeld. Maar dat heb ik dan ook wel
helemaal en volkomen mis.
„Zelfs de vrouwen, die in hun beroep
veel aan de weg timmeren, en dus niet
in een kantoortje of fabriek werken,
moeten volgens mij niet hét risico van
ontslag lopen wanneer ze zwanger
zijn", zegt ze. „En dat vind ik niet al
leen, we hebben dit probleem ook be
sproken in de SER, de Sociaal Econo
mische Raad, en we zijn tot de slotsom
gekomen dat een zwangerschap alleen
maar een belemmering in het werk
kan zijn van een mannequin. En dan
slechts omdat die dan niet meer in
maatje 36 of iets anders past".
„Het is toch waanzin, om vrouwen
te ontslaan zoals nu nog volop ge
beurt omdat zij het toevallig zijn,
die de kinderen krijgen? Die vrouwen
kunnen gewoon hun werk blijven doen.
En wat het gezicht van die dikke ,buik
betreft, dat is toch een doodnormale
een kastje zou willen verstoppen, dan
een kastje zou willen verstoppen,dan
ADVERTENTIE
TE KUST EN TE KEUR IN ONZE
SHOWROOM: KAYERSDIJK 97
APELDOORN TEL. 05760-31970
OOK S-ZATERDAGS GEOPEND VAN 9 TOT 12 UUR
moet je de lijn consequent doortrekken
en ook alle mannen met bierbuiken in
dat kastje stoppen".
Wanneer mejuffrouw Tegelaar zo
iets zegt, vertelt ze dat niet zomaar,
omdat het toevallig haar privémening
is. Mede door haar werk, als staf
medewerkster van het NVV en als
plaatsvervangend lid bij de SER, is
bijvoorbeeld de KLM zover gekomen,
dat stewardessen bij huwelijk niet meer
worden ontslagen.
„Men kan stellen, dat de KLM is
dicht gevaren op de adviezen die de
SER over de zaak huwelijk - ontslag
heeft uitgebracht", aldus mejuffrouw
Tegelaar. „Volgens mij gaan we er in
Nederland in zijn geheel naar toe, dat
een ontslag wegens huwelijk niet meer
mogelijk is. Maar daarvoor moet eerst
het Burgerlijk Wetboek worden gewij
zigd. Net zoals bij de kwestie zwanger
schap-ontslag".
De zaken waarover ze net praatte,
vormen maar een klein deel van het
werkterrein van mejuffrouw Nel Tege
laar. Zij, die pas in Brussel is gekozen
tot voorzitster van de vrouwenadvies
commissie van het Internationaal Ver
bond van Vrije Vakverenigingen en als
adviserend lid in het bestuur daarvan,
bemoeit zich bijvoorbeeld ook met de
opleidingen van meisjes.
„Wanneer je de arbeid van vrouwen
bestudeert, kom je tot de conclusie,
dat vrouwen vaak de lagere plaatsen
bekleden. Waarom? Wel, als je achter
blijft in het basisonderwijs, drukt dat
een stempel op je hele leven.
Er heerst nog veelal de mening: ach
wat studeren of meer opleidingen, meis
jes trouwen toch straks. Een foute me
ning, want als de meisjes later niet
meer hoeven te zorgen voor hun kin
deren, dan moeten ze doorgaans nog
tientallen jaren meedraaien in de maat
schappij en wat dan, als ze maar een
zwakke opleiding hebben gehad?"
Aan de andere kant vindt zij, dat
vrouwen en meisjes die een baan gaan
nemen, zich beter moeten oriënteren.
„Veel meisjes laten zich stoppen in be
roepen die maar weinig uitzicht bieden"
aldus mejuffrouw Tegelaar. „Gaat u
maar eens na welke posities het zijn
waarvoor men in advertenties met na
druk „vrouwelijke bediende" of vrou
welijke zus of zo vraagt. Ik zeg wel
eens, vrouwen zouden nooit naar de
baan moeten solliciteren waar dat
„vrouwelijke" zo nadrukkelijk op ligt".
„Want", besluit ze, „wanneer je een
erg lage positie aanneemt, dan kun je
nog zoveel capaciteiten, hebben, maar
doorgaans heb je dam- erg veel moeite
om ooit een veel betere functie te krij
gen".
Zie het voorbeeld van de vrouwen in
Nederland, waar een vrouwelijke direc
teur van een fors bedrijf nog een uni
cum is.
i\mvv\\\»um\muut>t»t\ut\vuuuuuu\uum\vu\u\\vnutvm%%uu\\muuuuvuu\\tmuu\v
d
Het hing daar zomaar op het station, en ik stond er wel
even van te kijken. Midden in de zomer, alle perrons
overvol met sjouwende, dravende, lachende en honderduit pratende
l vakantiegangers. En dan zegt daar opeens dat bord boven je hoofd:
Praat eens met iemand.
Wat een heerlijk gegeven voor een kartoon, dacht ik terloops.
en glimlachte om het zoveelste ongewild komische effect in het
ogenschijnlijk saaie leven van alledag. Maar het was dan ook een
stralende julidag, en niemand zag eruit als zijnde dringend verlegen
om een praatje mijnerzijds.
Maar in november hing dat bord er nog altijd, en toen zag
ik opeens geen cartoons meer. Een klamme grijze mist was tot laag
boven de rails gezakt, de lichten hingen versluierd te gloeien.
Het perron was nat en zwart én naargeestig dun bevolkt door
sombere mensen met opgezette jaskragen.
Praat eens met iemand, zei het bord onder zo'n trieste lamp met
aandrang. Het had gelijk. Al die norse, zwijgende pilaren van mensen
met koude voeten en mistroostige gedachten, laat iemand in het
voorbijgaan enkel maar goeienavond! zeggen, en de wereld lijkt
opeens minder somber. Als er maar één begint: één die zich niet door
de mist en het vroege donker en de laatste nieuwsberichten en het
zoveelste aanslagbiljet heeft laten neerdrukken tot een kribbig
van-alles-genoeg-hebben.
J Maar die het weer en de mensen en het hele leven neemt
zoals ze zijn, en zelfs op een troosteloos perron in de koude avond nog
hier en daar pluspuntjes ziet gloeien: Denk eens even een
kwart eeuw terug, aan de verduisterde stations, de kille wachtkamers
zonder koffie, de geblindeerde onverwarmde treinen, de dreigende
gonzende bommenwerpers in de duistere hemel.
J Het bord wil echter meer dan een opgewekt ribbestootje op een
naargeestig moment. Praat eens met iemand er zijn
mensen, die daar dag in dag uit naar snakken.
Dat behoeven echt niet allereerst alleenstaande bejaarden te zijn, al
j laat de tekst dat verder wel vermoeden. Die oude mensen zullen natuur-
J lijk een praatje, een aanloopje, een briefje geweldig op prijs stellen.
vooral in deze maand van huiselijke gezelligheid, die zij zich
j uitsluitend op eigen gelegenheid moeten zien te verschaffen. Het
i kopje thee dat je voor een ander inschenkt, op een blaadje
met een kleedje en een koekje op het mooie schaaltje dat is toch
heel andere thee dan die van het eenzame alledaagse
5 kopje-met-een-barstje op de keukentafel. En post krijgen op
nieuwjaarsdag, al is het maar een prentbriefkaart met Veel heil
en zegen en een kleumend roodborstje op een besneeuwde tak; dat
is wel iets om er dagenlang met plezier naar te kijken.
J Maar vergeet al die anderen niet, die minder opvallend eenzaam lijken,
omdat zij niet bejaard en niet min of meer hulpbehoevend zijn.
j Een jonge vrouw in een keurig mantelpak achter het stuur
van haar kleine sportauto, van haar goedbetaalde baan op weg naar haar
j comfortabele flat zij kan zich honderd maal eenzamer voelen
5 dan de bedaagde juffrouw van de vestiaire met haar
5 breiwerk en haar knus voor-uitzicht van haar warme
kamertje met de poes en de koffie en een mooi stuk op de t.v.
Er zijn honderden die zo met haar wilden ruilen: kinderen van
gescheiden ouders, verlaten echtgenoten, vaders, van
5 voorvluchtige dochters, moeders met mislukte zoons.
j Praat eens met iemand, als de gelegenheid zich voordoet. Hoe goed
is een woord op zijn tijd, zegt het oude Boek, dat altijd actueel
j weet te blijven. Niemand om mee te praten: het is gevangenschap
j in een kamer zonder venster, een kooi zonder deur. Het mergelt meer
uit dan geldgebrek of ziekte.
J En dat doet mij denken aan de man die ik onlangs ontmoette, een
eenvoudige huisvader met een langdurige ziekte achter de rug.
I Hij is er bovenop gekomen, al blijft het voorlopig oppassen
5 en kalm aan doen, en dat bij zijn bedrijvige aard. Maar als er naast
t geduld en dankbaarheid één ding is dat het ziekenhuis hem geleerd
5 heeft; dan is dat wel de ontstellende verlatenheid van talloze
1 ogenschijnlijk benijdenswaardige patiënten.
Immers, zij liggen daar goed verzorgd en met alle gerief
omringd in een smetteloos bed op een vaak dure kamer alleen, altijd.
En het enige wat hij daaraan verhelpen kon heeft hij tot nu toe
stipt en trouw inachtgenomen. Elke zondagmiddag gaat hij, in zijn
t beste pak, naast het bed zitten van een zieke die nooit, weken en
J soms maanden lang, iemand op het bezoekuur ziet verschijnen.
Er behoeft geen snoepje, geen zakje fruit, geen bloemetje
j aan te pas te komen. Alleen maar, eindelijk, een deur die opengaat, een i
stoel die aangeschoven wordt, een stem die zegt: En hoe gaat
het ermee vandaag?
j Praat eens met iemand: het nieuwe jaar heeft weer
i driehonderdvijfenzestig dagen in petto, met even zoveel kansen
om iemands ene dag goed te maken. Met een praatje, een
briefje, een telefoontje een paar minuten hartelijk menselijk contact
l met een mens. Wij zijn wel ver van elkaar vervreemd, dat een bord op
het station ons eraan herinneren moet: praat eens met iemand, het
g is maar zo'n kleine moeite, en altijd het proberen waard.
Autorijdende mannen kunnen
in het gunstigste geval geïrri
teerd worden of een verkeerde ma
noeuvre maken doordat bijvoor
beeld mevrouw de achteruitkijk
spiegel gebruikt om lipstick op te
doen.
Er is geen man, die op de vraag of
hij een goed autorijder is „Gaat wel"
zal zeggen of een antwoord zal geven,
dat nog knakkender is voor het eigen
ik.
Het dagelijks aantal verkeersonge
lukken (en verkeersfouten) geeft een
totaal andere blik op de situatie, maar
stel nu dat een groot aantal mannen
1VTA DE Tweede Wereldoorlog schenen de synthetische
(kunstmatige) wasmiddelen, die de plaats van zeep
en zeeppoeder waren gaan innemen, een nieuw wonder
baarlijk hulpmiddel voor de vrouw te z(jn geworden.
Maar al spoedig werd dat wondermiddel, mede door een
overdadig gebruik daarvan en van kunstmatige afwas-
middelen, de verwekker van een schuimlaag, die water
leidingbedrijven tot wanhoop bracht.
Bacteriën, waterzuiveraars bij uitstek, waren in de
waterzuiveringsbassins nabij grote steden niet meer te
gen het hardnekkige kunstsop opgewassen. Het schuim
werd door de wind weggeblazen en veroorzaakte overlast.
Nadat ze hun reinigende werking in keukens hadden
gedaan, werden wasmiddelen en afwasmiddelen in toe
nemende mate zelf verontreinigers en bronnen van erger
nis.
TAE GROTE fabrikanten van kunstmatige wasmiddelen
probeerden eerst nog de afbreekbaarheid van het
kunstsop te vergroten door verandering te brengen in de
samenstelling van wasmiddelen en afwasmiddelen. De
schuimlaag nam toen inderdaad sterk af.
Inmiddels was er echter een voorwasmiddel in de han
del gekomen, dat geen hardnekkig schuim opleverde en
bovendien, door toevoeging daaraan van stoffen de al ja
ren in gebruik waren als ontvlekkers bij stomerijen, de
huisvrouwen verloste van het probleem van hardnekkige
vlekken.
Dat was de tijd waarin het „biologisch" voorwasmid
del het snel scheen te zullen winnen van de synthetische
wasmiddelen. Het nieuwe wondermiddel was „biologisch"
omdat er als vlekkenverwijderaars enzymen aan waren
toegevoegd in geringe hoeveelheden. Voor het produce
ren van die enzymen heeft men een bepaalde bacterie
nodig.
TAE TWEE reuzen op de wasmiddelenmarkt. Unilever en
Procter and Gamble, gingen toen ook biologisch voor
wasmiddelen in de handel brengen. Dat ging, omdat de
ene de Europese markt voor een groot deel in handen
heeft en de andere de Amerikaanse, op zeer grote schaal.
En de passaproduktie van biologische voorwasmid-
bij gebruik van vlekken verwijderende enzymen in sto
merijen: arbeiders, die werken in ruimten waar enzymen
in zeer grote hoeveelheden en in sterke concentraties
worden verwerkt, kunnen astma, bronchitis of een huid
ziekte oplopen, indien zij daarvoor vatbaar zijn.
XJET GING dus om risico's, die verbonden waren aan
industriële verwerking van enzymen. Het bestaan van
dat risico voor vatbare mensen werd, blijkens een artikel
in het Britse medische tijdschrift The Lancet van 14 juni,
aangetoond in een onderzoek, dat was ingesteld in een
wasmiddelenfabriek onder leiding van de hoogleraren
Flindt en Pepys.
In dat artikel werd er overigens op gewezen, dat adem
halingsklachten van sommige arbeiders niet het gevolg
waren van welke nalatigheid van de werkgevers ook.
Niettemin werden na dat onderzoek in sommige wasmid-
delenfabrieken de ventilatiesystemen en ook de bescher
mende gezichtsmaskers en de arbeidskleding verder ver
beterd.
delen bracht wél aan het licht wat nooit was gebleken
TJELANGRIJK voor de huisvrouw is dit: ln de biologi
sche voorwasmiddelen en wasmiddelen, die zij ge
bruikt, zijn zo weinig enzymen verwerkt, dat zij niet
bang behoeft te zijn voor astma, bronchitis etc. wanneer
zij ze gebruikt. Deskundigen, die een zo groot mogelijke
voorzichtigheid in acht willen nemen, menen een uitzon
dering te mogen maken voor gebruiksters, die sterk
allergisch zijn.
Vermoedelijk in verband daarmee overweegt de Ame
rikaanse overheid thans de fabrikanten de verplichting
op te leggen een waarschuwing ten gerieve van juist die
mensen op de verpakking van wasmiddelen aan te bren
gen.
Voor stérk allergische mensen zijn de nieuwe wonder
middelen voor de was wellicht iets té biologisch. Toch
zijn de voorzieningen, die de Nederlandse wasmiddelen
industrie heeft getroffen zo goed gebleken, dat er in ons
land geen klachten over schadelijke werking van die
wondermiddelen zijn geweeft.
vrij aardig rijdt. Die mannen hebben
ook vrouwen, die wel eens naast hen
meeraden. Is mevrouw dan ook een
goed meerijdster?
Wel, u zoudt niet de mannen in de
kost moet hebben, die in het gunstig
ste geval geïrriteerd raken of een
verkeerde manouevre maken omdat:
dat:
de meerijdster lipstick of poeder
doos pakt en de achteruitkijkspiegel
naar zich toe draait.
de meerijdster maar door blijft
praten over dat nieuwe pak, dat hij
zo nodig moet hebben en dat hij niet
wil, over de nierstenen van Bets, over
die ruzie van 's morgens, over de hu
welijksmoeilijkheden van zijn beste
vriend of zomaar een schaap in de wei,
terwijn meneer zijn hersens net volle
dig bij het verkeer moet hebben.
de meerijdster zegt: „Wat rijd je
langzaam, iedereen haalt je in".
de meerijdster zegt: „Wat rijd je
hard" terwijl hij vol gas moet geven
om een inhaalmanoeuvre goed uit te
voeren.
de meerijdster zegt: „Rij toch door,
jij hebt toch voorrang".
de meerijdster zegt, na een ver
moeiende rit: „Als we nu doorrijden
naar huis, dan sparen we hotelkosten
uit". Of: „Laten we maar niet koffie
drinken, laten we doorrijden".
Ik geloof, dat we al die opmerkin
gen niet eens zouden durven maken te
gen een man die druk zat te werken
achter een bureau, op een bouwstelling
of achter een machine. Wel, autorijden
is in deze tijd óók een karwei, een
volledige baan. En wel een baan die
gevaarlijker is dan werken achter eea
