ac^ en nac lit Overgrootmoeder van 49 i 'aar.... Maar man en kinderen zijn vaak gek op het dier Mevrouw M. Mertens profiteert van de koopjes VROUW VAN MINISTER VEROORZAAKTE IN V.S. OPSCHUDDING ASIELS ZOUDEN MINDER VOL ZIJN ALS HUISVROUWEN WAT MEER DOOR DE VINGERS ZOUDEN WILLEN ZEEN Sauna-cultus Recepten (moeder van 10 kinderen) Vervelend Mannen Geen lamp Hoesten Geërgerd Vredesmars Opgebeld Salaris HOND IS VROUW VAAK Wanneer de vrouwen in Nederland iets minder hechtten aan een smette loze vloerbedekking, dan zaten de hondehokken in de dierenasiels min der vol. En dan waren een hoop man nen en kinderen ook gelukkiger. Dat klinkt natuurlijk wel vervelend, maar ergens in Nederland stond deze week een jongetje met zijn vader in een dierenasiel. Met twintig gulden, die hij zelf had verdiend deze kerst vakantie, kwam hij zich nu een hond aanschaffen. Hij koos die hem een poot gaf door het kippegaas en ver dween als de blijste jongen ter wereld met de hond in zijn vaders auto. Een dag later stond hij, met hond, weer voor het asielzijn moeder zag zo op tegen „het gebonden zijn". U hoeft geen psycholoog te rijn om te berekenen dat het jongetje de- dreun op zijn veertigste nog steeds niet vergeten zal zijn. Nu had het jongetje duidelijk zijn moeder niet tevoren om toestemming gevraagd en dat was natuurlijk dom, maar hij en zijn vader hadden ge dacht dat mevrouw wel door de knie- en zou gaan wanneer de hond een maal in huis was. Mevrouw ging dus niet. De praktijk wijst uit, dat honden hun verblijf (of dood) in een asiel vaak te danken hebben aan het vrouwtje. Omdat het vrouwtje „al die haren" zo lastig vindt, om dat het vrouwtje in verwachting is en „het nu nèt niet meer kan heb ben", omdat het vrouwtje niet zo'n zin meer heeft steeds maar de hond uit te laten. Wel, u mag zelf verder invullen en daarvoor heeft geen vrouw veel fantasie nodig. Zijn vrouwen dan zó vervelend, als het om haren op de vloer gaat of tien keer per dag met de hond naar bui ten? Ja, soms wel. Soms gaat ineens, na dat hij al drie jaar bij de familie hoorde, de hond de deur uit, om redenen die vaak eigenlijk helemaal geen redenen zijn. Tussen haakjes: de vakantietijd is altijd een „mooie aan leiding". In vele duizenden gevallen ge beurt zoiets gelukkig ook helemaal niet. Dan zijn vrouwen gék met hon den en dan zorgt doodeenvoudig de stofzuiger voor de haren, waar men doorgaans tweemaal per jaar last van heeft. „Maar toch, in het algemeen ge steld, zijn mannen meer hondenmen sen dan vrouwen", zegt in het Zuid hollandse Zevenhuizen mevrouw A. J. C. Schneider, echtgenote van een tandarts en eigenares van een ken nel van schapendoezen. „Mannen hebben vaak een vastere kameraad- schappelijker binding met honden dan vrouwen, ook al geeft mevrouw de hond eten en laat mevrouw hem •ltijd uit", zegt ze. „Het zijn ook doorgaans de man- DOORN IN HET OOG Vrouwen en hon den in vele dui zenden gevallen zijn ze gek op el kaar. Maar het is vaak mevrouw niet meneer die de hond naar het asiel verwijst. Soms alleen, omdat zij hem moet uitlaten. nen die op een bepaald moment zeg gen: „En nu moet er een hond in huis komen", aldus mevrouw Schneider, „die echter nooit een hond verkoopt voordat ze weet dat én meneer én mevrouw voor de aanschaf voelen. En wel om beiden, en de hond niet te vergeten, teleurstellingen te bespa ren. Mannen geven dus vaak de stoot tot aanschaf, vrouwen tot afschaf, let u wel: het gaat hier niet om een bank stel of staande schemerlamp, maar om „een lid van de familie" als het goed is, tenminste. „Nu is het ook niet zo gek, dat het de vrouw is die doorgaans be sluit dat de hond te „lastig" is", zei ons een bestuurslid van de Dieren bescherming, dat veel met een asiel te maken heeft. „Op een vrouw komt doorgaans de zorg voor de huisdieren neer. „Maar als ik word gebeld door vrouwen die de hond kwijt willen, dan vraag ik altijd: Zijn uw man en kinderen niet stapelgek op het beest en zo ja, pro beer de moeite van uitlaten en eten toch maar op te brengen". „Soms krijg je dan het verhaal, dat een van de kinderen ineens is gaan hoesten door de hond. Wel, stel dat het echt waar is. Dan vind ik, dat je dan nóg eens goed moet overwegen voor je beslist. Want als gek is op de het kind in kwestie hond, vergeet dan niet dat het een grote geestelijke klap krijgt, wanneer je de hond ineens weghaalt. Zo'n kind heeft ook een geestelijke gezondheid. En die vergeten we dan lekker en we laten zo'n kind rustig zijn eigen hond wegbrengen naar het asiel, dat de grootste huilpartijen bin nen de muren krijgt. Allemaal wél goed voor het kind. Maar mevrouw is in ieder geval de hond kwijt. iiuiaaitaiMêMMu aaa—Maaataaaaaaaaiaaaaiaiaaaaaiaaaaat 2), Van eenzaamheid gesproken u moet Hef my maar niet kwalijk nemen, het thema laat mij niet los. Want het is opvallend hoe vaak en in hoe verschillende vorm het can onze aandacht wordt opgedrongen. Zo las ik dezer dagen, geheel terloops, een kort overlijdensbericht van een nog jonge vrouw die destijds een welbekende persoonlijkheid was geweest. De bewoordingen waarin dit bericht was gesteld bleven tactvol in het vage, maar wie tussen de regels lezen kan proefde er een verholen deernis in. Uit die sobere twintig regels sloeg bijna voelbaar de kilte van een volslagen verlatenheid de lezer tegen. Een knappe intelligente jonge vrouw, maar dat was het portret uit haar goede dagen, toen zij in de volle fleur van haar gezonde vitaliteit en interessant beroep stond. Toen zij een gelukkige vrouw en moeder was, en haar huis een gezellige pleisterplaats voor een schaar vrienden die haar graag mochten en voor het nodige vertier zorgden. Dat kan nog niet zo lang geleden zijn maar de slopende ziekte die haar overviel, die misschien al jaren sluipend aan haar weerstand vrat, heeft doorgaans niet lang werk om van een ogenschijnlijk gezond mensenkind een uitgeteerde zieke te maken. Op bed liggen, verpleegd worden, zich telkens opnieuw onder doktershanden moeten neergeven het is een lijden dat ook met de grootste geestkracht moeilijk te dragen is. En dat de een na de andere afstoot: een ziekenkamer is nu eenmaal geen aangenaam en opgewekt verblijf. En hoeveel mensen kunnen de aanblik van lichaamslijden en naderende dood verdragen? Het maakt angstig, vooral wanneer de zieke een jonge vrouw is, die normaal gesproken nog een lang leven voor zich heeft. Het was stil rond haar geworden, van de vrienden uit haar glorietijd zag ze nog slechts weinigen. En wie zal ze hard vallen, de vrolijke bezoekers van weleer, die nu op hun tenen moesten lopen en met gedempte stem naar naar ja gezondheid informeren. Het valt ook moeilijk om voortdurend optimisme te huichelen tegenover een vrouw, die heel goed weet dat er voor haar geen beterschap te verwachten is. Die niet alleen worstelt met haar wurgende aanvallen maar ook met de wanhoop om haar jonge leven dat zo bitter en wreed eindigen moet. Met daarbij de roerende deernis om haar kinderen, die haar niet missen kunnen, en die zij nimmer groot zal zien. Dit is nu, toevallig, een bericht dat ons opvalt door de persoon van de dode. Maar onder hoeveel daken wordt hetzelfde leed geleden, dezelfde uitzichtloze strijd gestreden, met het uitzicht op een onontkoombare nederlaag. De lieve zorgzame moeder, die na een langdurig geduldig gedragen lijden" voorgoed de deur wordt uitgedragen, is geen zeldzame figuur. Als zij dan tenminste nog maar tot het laatst omsloten is gehouden door een kleine verknochte kring van naast bestaanden. Ook de grootste liefde kan iemand niet helpen in die allerlaatste worsteling. Maar het valt lichter in te slapen als een warme trouwe hand de eigen verkillende vingers tot het laatst omvat houdt, dan gans alleen uit het leven te moeten scheiden. En juist dat beeld dringt zich onweerstaanbaar op uit de voorzichtige bewoordingen van dit korte doodsbericht: Zij heeft geleden onder haar ziekte en haar persoonlijke omstandigheden. Haar kinderen, voor wie zij zo'n prachtige moeder was, zullen haar dood schrijnend voelen. De goede verstaander heeft aan die halve woorden al meer dan genoeg. De stralende jonge vrouw van de foto is verbleekt tot de eenzame zieke moeder die haar kinderen alle warmte en liefde heeft gegeven, die haar als vrouw werden onthouden. Zij is de enige niet, maar dat maakt de oude geschiedenis niet minder triest. Het is zo gemakkelijk om verliefd te worden in de zon, maar zo moeilijk om lief te hebben in de schaduw. Wie dat kan volhouden redt geen zieke vrouw van de dood, maar beseft tenminste wat zij als mens waard is geweest. Dat evenwel schijnt in onze overspannen tijd nog maar van ondergeschikt, of te verwaarlozen, belang. Het wordt ons, en vooral de opgroeiende generatie, op alle manieren en met alle middelen aangepraat dat de seksuele techniek het een en het al is. Wie zich maar deugdelijk, wetenschappelijk, aanschouwelijk desnoods, laat voorlichten, krijgt daarmee een polis voor een succesvolle echtvereniging in het trouwboekje mee naar huis en naar bed. Het is alles goed en best, althans beter dan de naïeve onwetendheid waarmee vroeger een bruid de bruigom mocht iets meer van wanten weten de echtelijke slaapkamer werd ingestuurd. De gevolgen van die huichelachtige geheimzinnigdoenderij werken nog altijd na onder andere in het verschijnsel dat men nu tot het andere uiterste is omgeslagen, en de seksuele voorlichting al tot de kleuterklas is doorgedrongen. Men vergeet daarbij maar even dat de mens, en vooral de getrouwde mens, niet alleen een nachtleven maar ook een dagleven met de partner leiden moet. Het lijkt mij daarom toch minstens zo gewenst dat er ook eens een poging wordt gedaan de jonge mens voor te lichten over de ongelooflijk moeilijke kunst van het liefhebben. MONTELIMAR (Frankrtfk) Mme Lucienne Jacquier is op 49-jarige leeftijd reeds overgrootmoeder geworden. Negentien jaar geleden kon zü er zich reeds op laten voorstaan de jongste grootmoeder van Frankrijk te zijn. Zij is op 15- jarige leeftijd getrouwd en heeft 13 kinderen gehad. Enige dagen geleden heeft •en kleindochter in Lyon het leven geschonken aan een zoon. De talentvolle vertaler-cabaretier Seth Gaaikema heeft er met zijn lied je „Samen in de saunaniet ver van af gezeten. In Duitsland is er na melijk sprake van een stroming in de architecten-wereld die extra aandacht aan de badkamers wil gaan besteden. Zo wil men onder meer van de bad kamer een „gezondheidscentrum" ma ken, waarbij natuurlijk de ontspannen de sauna niet mag ontbreken. Steeds meer architecten zorgen bij het ont werp van hun nieuwe huizen voor een complete sauna-installatie. Daarnaast gaan zij zelfs zover, dat naast een bad- en saunakamer, eventueel ook een z.g. „relax-kamer" zal worden ge creëerd. Die „relax-kamer" dient met name voor de vermoeide zakenman, die in gemakkelijke luie stoelen naast zijn bibliotheek met ontspanningslec tuur, de kans gegeven moet worden, zich van een zware werkdag te her stellen, alvorens, fysiek en psychisch weer gesterkt, deel te nemen aan het namiddagse gezinsleven. Een enquête, onlangs in de Duitse Bondsrepubliek gehouden, wees uit dat 38 pet. der on dervraagde Duitse badkamer-aanbid ders daar ook leest, terwijl acht pro cent er een telefoon heeft staan (min der ontspannend, maar als statussym boolnatuurlijk erg in zwang) en ten slotte 31 pet. der ondervraagden, die dit alles op een verlanglijstje plaats ten. Vooral de Duitse „sauna-cultus" bleek bij de ondervraagden hoogtij te vieren. Samen in de sauna, ja gezel lig Jaren, eeuwen geleden, wist men ai hoe van goede maaltijden goed geno ten kon worden. Het is niet verbazend, dat de belangstelling voor goed eten nog steeds groot is. Vele mensen staan er nooit bij stil wie al deze gerechten bereidt. Dat zijn mannen! Verbaasd? Nee, het is al jaren be kend, dat over de gehele wereld de keukens in restaurants en hotels door koks geregeerd worden. In Amerika is het vaak zo, dat de man thuis het eten verzorgt. Nu begint in Nederland de man ook steeds meer interesse te krijgen voor het koken. Iemand is thans op het grandioze idee gekomen om met het bekende brievensysteem, recepten te verzamelen. Zes brieven worden naar zes verschillende mensen gezonden, die op verzoek hun eigen re cept terugsturen, maar daar staat dan ook weer tegenover dat zij ook weer aan zes verschillende mensen een brief sturen met het verzoek om een recept, enz. enz. Op deze manier kan men een boek vol met recepten verzamelen en vaak heel fijne. Als men dan nog bedenkt dat de meeste recepten van mannen afkomstig zijn, dan geeft dat dus wel te denken, nietwaar? WASHINGTON (Reuter) Mar tha Mitchell, de echtgenote van de Amerikaanse minister van Justitie, heeft Washington in rep en roer ge bracht door het propageren van uiterst rechtse opvattingen en door pogingen om een stemming in de Senaat te beïnvloeden. Ze kreeg plotseling nationale be kendheid door in een televisie-uit zending duidelijk te maken dat er wat haar betrof geen verschil be stond tussen een liberaal en een communist. Ze ging vele gematigde Amerikanen nog veel meer op de tenen staan door er aan toe te voe gen: „Zoals mijn man trouwens ook al enkele malen heeft gezegd zou hij graag sommige liberalen in dit land willen omwisselen voor Russi sche communisten". rechter Haynsworth zouden men. stem- Mevrouw Mitchell, een elegante dame van tegen de vijftig, heeft met haar stemmencampagne som mige echtgenotes van senatoren hevig geërgerd. Mevrouw Betty Fulbright, de echtgenote van sena tor William Fulbright, voorzitter van de Senaatscommissie voor bui tenlandse betrekkingen, zei tegen een verslaggever: „Ja, ze heeft me inderdaad gebeld. Het verbaasde me en het maakte me ook een beetje kwaad... Ik heb het nog nooit mee gemaakt dat een vrouw van een mi nister me belde om mij te vragen mijn man te bewerken voor een stemming". Een nieuwe golf van beroering ontstond toen bekend werd dat zij verschillende echtgenotes van se natoren had opgebeld om hun te vragen hun mannen over te halen in de Senaat te stemmen ten gun ste van rechter Clement Hayns worth, die president Nixon had voorbestemd om rechter van het Amerikaanse hooggerechtshof te worden. (De stemming in de Senaat liep echter in een nederlaag voor Haynsworth en Nixon uit). Volgens de Washington Star zou mevrouw Mitchell hebben gedreigd voor de televisie 'n campagne te voe ren tegen de senatoren die tegen In het televisie-interview dat zo veel ergernis bij de gematigde Amerikanen wekte, liet mevrouw Mitchell zich uiterst kritisch uit over de vredesmars naar Washing ton van 15 november. Zij vergeleek een botsing tussen de politie en een klein aantal betogers voor 't gebouw van het ministerie van justitie met de Russische revolutie. Zij sprak voortdurend van „liberale commu nisten". Mevrouw Mitchell, dochter van een rijke familie uit het zuiden, trad vijftien jaar geleden met John Mitchell in het huwelijk. Beiden huwden voor de tweede maal, hun eerste huwelijken waren in een scheiding geëindigd. John Mitchell staat bekend als gezinsleden en voor die van de le den van de regering. Maar iedere minister moet dat maar doen voor zijn gezin. De beantwoording van deze vraag laat ik daarom aan de minister van justitie over". De Washington Star merkte in een ironisch commentaar op dat Martha Mitchell voor Washing- tons society-kringen de grootste ge- beutenis betekende sinds de koning van Engeland zijn troon verloor voor die dame uit Baltimore. Dat laatste was een verwijzing naar de troon afstand van Edward VIII ten be hoeve van een huwelijk met de Amerikaanse gescheiden mevrouw Simpson. Nog enkele uitlatingen van me vrouw Mitchell: „Mijn familie heeft voor alles wat wij bezitten gewerkt. We kregen zelfs een akte van de koning van Engeland voor eigendommen in Zuid-Carolina. Nu willen die nietsnutten dat allemaal aan de communisten geven". Verder zei ze nog: De mensen hebben tegenwoordig meer vrijheid dan ze ooit hebben gehad. Dat is ver keerd". Tenslotte beklaagde mevrouw Mitchell zich erover dat zij met het salaris dat haar man als mi nister verdient nauwelijks kan rond komen. Ze zei dat zij en haar blij zouden zijn als hij weer zijn advocatenpraktijk zou ku terugkeren om weer wat geld tf dienen. Mitchell en Nixon waren pa ners van hetzelfde florerende ad vocatenkantoor in New York. Martha Mitchell sterk conservatief, een man van de harde lijn. Hij staat van alle leden van het kabinet waarschijnlijk in opvattingen het dichtst bij presi dent Nixon. President Nixon ontweek tijdens een recente persconferentie een vraag over de uitlatingen van me vrouw Mitchell. De vraag luidde: „Gelooft u dat de echtgenote van de minister van justitie, evenals trouwens vice-president Agnew, het land een dienst heeft bewezen door haar uitlatingen over protest-beto gingen en andere politieke activi teiten?" Nixon antwoordde: „Toen deze re gering naar Washington kwam be sloot ik de verantwoordelijkheid te dragen voor uitlatingen van mijn T even in Nederland is een dure zaak J geworden. In tien jaar tijd gingen de prijzen met ruim vijftig procent omhoog. Vooral het afgelopen jaar hebben we een fikse sprong gemaakt, die bitter weinig van de loonsverho gingen heel liet Hoe heeft u deze te genslag opgevangen, vroegen wij aan de echtgenote van een man, die veel met deze loonsverhogingen te maken heeft: mevrouw M. Ph. Mertens-Dek- ker. Hieronder vindt u haar ant woord: tiet dure leven stelt vooral de huis- vrouw voor problemen. Ook me vrouw M. Ph. Mertens-Dekkers (47), echtgenote van voorzitter Jan Mer tens van het NKV, weet daarover mee te praten. Als moeder van tien kinderen (de jongste twee: zes, de oudste 22 jaar) is haar oplossing van het prijzen- vraagstuk: „Ik benut zoveel moge lijk de voordelige aanbiedingen van kruideniers. Kost het tweede pak kof fie maar de helft, dan neem ik tien pond mee naar huis. Hetzelfde doe ik met thee, vermicelli, jam of boter. Pardon, ik bedoel natuurlijk marga rine. Boter eten we alleen met de feestdagen". Vooral schoenen vindt deze opge ruimde Brabantse duur geworden: „Voor de drie kleintjes laatst 29,75 per paar, twee jaar terug nog 18,-. Mevrouw Mertens, die vrijwel alle aankopen zelf doet, is wat men noemt prijsbewust. Stoffen, truien en broeken koopt ze zaterdagsmorgens op de Utrechtse lapjesmarkt. In de wintermaanden naait ze de zomergar- derobe voor de dochters. Haar vloer kleden „eens per twee jaar een huiskamerkleed" komen gebruikt, maar goed en voordelig uit de Jaar beurs. Alleen voor grote aankopen, de wasautomaat b.v., gaat haar man mee op stap. Haar ervaring wat de ze grote stukken betreft: „Het liefst koop ik in de gewone middenstands zaken, niet bij het grootbedrijf. De service is er in elk geval veel beter en de prijzen zijn veelal praktisch gelijk".

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1970 | | pagina 14