ac^
en nac
lit
Overgrootmoeder
van
49 i
'aar....
Maar man
en
kinderen
zijn vaak
gek op
het dier
Mevrouw M. Mertens
profiteert
van de
koopjes
VROUW VAN MINISTER
VEROORZAAKTE
IN V.S.
OPSCHUDDING
ASIELS ZOUDEN MINDER VOL ZIJN ALS HUISVROUWEN
WAT MEER DOOR DE VINGERS ZOUDEN WILLEN ZEEN
Sauna-cultus
Recepten
(moeder van
10 kinderen)
Vervelend
Mannen
Geen lamp
Hoesten
Geërgerd
Vredesmars
Opgebeld
Salaris
HOND IS VROUW VAAK
Wanneer de vrouwen in Nederland
iets minder hechtten aan een smette
loze vloerbedekking, dan zaten de
hondehokken in de dierenasiels min
der vol. En dan waren een hoop man
nen en kinderen ook gelukkiger.
Dat klinkt natuurlijk wel vervelend,
maar ergens in Nederland stond deze
week een jongetje met zijn vader in
een dierenasiel. Met twintig gulden,
die hij zelf had verdiend deze kerst
vakantie, kwam hij zich nu een hond
aanschaffen. Hij koos die hem een
poot gaf door het kippegaas en ver
dween als de blijste jongen ter wereld
met de hond in zijn vaders auto. Een
dag later stond hij, met hond, weer
voor het asielzijn moeder zag zo op
tegen „het gebonden zijn".
U hoeft geen psycholoog te rijn
om te berekenen dat het jongetje de-
dreun op zijn veertigste nog steeds
niet vergeten zal zijn.
Nu had het jongetje duidelijk zijn
moeder niet tevoren om toestemming
gevraagd en dat was natuurlijk dom,
maar hij en zijn vader hadden ge
dacht dat mevrouw wel door de knie-
en zou gaan wanneer de hond een
maal in huis was. Mevrouw ging dus
niet.
De praktijk wijst uit, dat honden
hun verblijf (of dood) in een asiel
vaak te danken hebben aan het
vrouwtje. Omdat het vrouwtje
„al die haren" zo lastig vindt, om
dat het vrouwtje in verwachting is
en „het nu nèt niet meer kan heb
ben", omdat het vrouwtje niet zo'n
zin meer heeft steeds maar de hond
uit te laten. Wel, u mag zelf verder
invullen en daarvoor heeft geen
vrouw veel fantasie nodig.
Zijn vrouwen dan zó vervelend, als
het om haren op de vloer gaat of tien
keer per dag met de hond naar bui
ten?
Ja, soms wel. Soms gaat ineens, na
dat hij al drie jaar bij de familie
hoorde, de hond de deur uit, om
redenen die vaak eigenlijk helemaal
geen redenen zijn. Tussen haakjes: de
vakantietijd is altijd een „mooie aan
leiding".
In vele duizenden gevallen ge
beurt zoiets gelukkig ook helemaal
niet. Dan zijn vrouwen gék met hon
den en dan zorgt doodeenvoudig de
stofzuiger voor de haren, waar men
doorgaans tweemaal per jaar last
van heeft.
„Maar toch, in het algemeen ge
steld, zijn mannen meer hondenmen
sen dan vrouwen", zegt in het Zuid
hollandse Zevenhuizen mevrouw A.
J. C. Schneider, echtgenote van een
tandarts en eigenares van een ken
nel van schapendoezen. „Mannen
hebben vaak een vastere kameraad-
schappelijker binding met honden
dan vrouwen, ook al geeft mevrouw
de hond eten en laat mevrouw hem
•ltijd uit", zegt ze.
„Het zijn ook doorgaans de man-
DOORN IN HET OOG
Vrouwen en hon
den in vele dui
zenden gevallen
zijn ze gek op el
kaar. Maar het is
vaak mevrouw
niet meneer die
de hond naar het
asiel verwijst. Soms
alleen, omdat zij
hem moet uitlaten.
nen die op een bepaald moment zeg
gen: „En nu moet er een hond in huis
komen", aldus mevrouw Schneider,
„die echter nooit een hond verkoopt
voordat ze weet dat én meneer én
mevrouw voor de aanschaf voelen.
En wel om beiden, en de hond niet
te vergeten, teleurstellingen te bespa
ren.
Mannen geven dus vaak de stoot tot
aanschaf, vrouwen tot afschaf, let u
wel: het gaat hier niet om een bank
stel of staande schemerlamp, maar
om „een lid van de familie" als
het goed is, tenminste.
„Nu is het ook niet zo gek, dat
het de vrouw is die doorgaans be
sluit dat de hond te „lastig" is", zei
ons een bestuurslid van de Dieren
bescherming, dat veel met een asiel
te maken heeft.
„Op een vrouw komt doorgaans de
zorg voor de huisdieren neer. „Maar
als ik word gebeld door vrouwen die
de hond kwijt willen, dan vraag ik
altijd: Zijn uw man en kinderen niet
stapelgek op het beest en zo ja, pro
beer de moeite van uitlaten en eten
toch maar op te brengen".
„Soms krijg je dan het verhaal,
dat een van de kinderen ineens is
gaan hoesten door de hond. Wel,
stel dat het echt waar is. Dan vind
ik, dat je dan nóg eens goed moet
overwegen voor je beslist. Want als
gek is op de
het kind in kwestie
hond, vergeet dan niet dat het een
grote geestelijke klap krijgt, wanneer
je de hond ineens weghaalt.
Zo'n kind heeft ook een geestelijke
gezondheid. En die vergeten we dan
lekker en we laten zo'n kind rustig zijn
eigen hond wegbrengen naar het
asiel, dat de grootste huilpartijen bin
nen de muren krijgt.
Allemaal wél goed voor het kind.
Maar mevrouw is in ieder geval de
hond kwijt.
iiuiaaitaiMêMMu
aaa—Maaataaaaaaaaiaaaaiaiaaaaaiaaaaat
2),
Van eenzaamheid gesproken u moet Hef my maar niet
kwalijk nemen, het thema laat mij niet los. Want het
is opvallend hoe vaak en in hoe verschillende vorm het can onze
aandacht wordt opgedrongen.
Zo las ik dezer dagen, geheel terloops, een kort overlijdensbericht
van een nog jonge vrouw die destijds een welbekende persoonlijkheid
was geweest. De bewoordingen waarin dit bericht was gesteld
bleven tactvol in het vage, maar wie tussen de regels lezen kan proefde
er een verholen deernis in. Uit die sobere twintig regels sloeg bijna
voelbaar de kilte van een volslagen verlatenheid de lezer
tegen.
Een knappe intelligente jonge vrouw, maar dat was het portret uit
haar goede dagen, toen zij in de volle fleur van haar gezonde
vitaliteit en interessant beroep stond. Toen zij een gelukkige vrouw en
moeder was, en haar huis een gezellige pleisterplaats voor een schaar
vrienden die haar graag mochten en voor het nodige vertier
zorgden. Dat kan nog niet zo lang geleden zijn maar de slopende
ziekte die haar overviel, die misschien al jaren sluipend aan haar
weerstand vrat, heeft doorgaans niet lang werk om van
een ogenschijnlijk gezond mensenkind een uitgeteerde zieke te
maken. Op bed liggen, verpleegd worden, zich telkens opnieuw onder
doktershanden moeten neergeven het is een lijden dat ook met
de grootste geestkracht moeilijk te dragen is.
En dat de een na de andere afstoot: een ziekenkamer is nu eenmaal
geen aangenaam en opgewekt verblijf. En hoeveel mensen kunnen
de aanblik van lichaamslijden en naderende dood verdragen? Het
maakt angstig, vooral wanneer de zieke een jonge vrouw is, die normaal
gesproken nog een lang leven voor zich heeft. Het was stil rond
haar geworden, van de vrienden uit haar glorietijd zag
ze nog slechts weinigen.
En wie zal ze hard vallen, de vrolijke bezoekers van weleer, die
nu op hun tenen moesten lopen en met gedempte stem naar naar
ja gezondheid informeren. Het valt ook moeilijk om voortdurend
optimisme te huichelen tegenover een vrouw, die heel goed weet
dat er voor haar geen beterschap te verwachten is. Die niet
alleen worstelt met haar wurgende aanvallen maar ook met
de wanhoop om haar jonge leven dat zo bitter en wreed
eindigen moet. Met daarbij de roerende deernis om haar kinderen,
die haar niet missen kunnen, en die zij nimmer groot zal zien.
Dit is nu, toevallig, een bericht dat ons opvalt door de persoon van
de dode. Maar onder hoeveel daken wordt hetzelfde leed geleden,
dezelfde uitzichtloze strijd gestreden, met het uitzicht op een
onontkoombare nederlaag. De lieve zorgzame moeder, die
na een langdurig geduldig gedragen lijden" voorgoed de deur wordt
uitgedragen, is geen zeldzame figuur. Als zij dan tenminste nog
maar tot het laatst omsloten is gehouden door een kleine
verknochte kring van naast bestaanden. Ook de grootste liefde kan
iemand niet helpen in die allerlaatste worsteling. Maar
het valt lichter in te slapen als een warme trouwe hand de eigen
verkillende vingers tot het laatst omvat houdt, dan gans alleen uit het
leven te moeten scheiden. En juist dat beeld dringt zich
onweerstaanbaar op uit de voorzichtige bewoordingen van dit korte
doodsbericht: Zij heeft geleden onder haar ziekte en haar
persoonlijke omstandigheden. Haar kinderen, voor wie zij zo'n
prachtige moeder was, zullen haar dood schrijnend voelen.
De goede verstaander heeft aan die halve woorden al meer dan genoeg.
De stralende jonge vrouw van de foto is verbleekt tot de
eenzame zieke moeder die haar kinderen alle warmte en liefde heeft
gegeven, die haar als vrouw werden onthouden.
Zij is de enige niet, maar dat maakt de oude geschiedenis niet minder
triest. Het is zo gemakkelijk om verliefd te worden in de zon, maar
zo moeilijk om lief te hebben in de schaduw. Wie dat kan volhouden
redt geen zieke vrouw van de dood, maar beseft tenminste
wat zij als mens waard is geweest.
Dat evenwel schijnt in onze overspannen tijd nog maar van ondergeschikt,
of te verwaarlozen, belang. Het wordt ons, en vooral de
opgroeiende generatie, op alle manieren en met alle middelen
aangepraat dat de seksuele techniek het een en het al is. Wie zich maar
deugdelijk, wetenschappelijk, aanschouwelijk desnoods, laat voorlichten,
krijgt daarmee een polis voor een succesvolle echtvereniging
in het trouwboekje mee naar huis en naar bed.
Het is alles goed en best, althans beter dan de naïeve
onwetendheid waarmee vroeger een bruid de bruigom
mocht iets meer van wanten weten de echtelijke slaapkamer
werd ingestuurd. De gevolgen van die huichelachtige
geheimzinnigdoenderij werken nog altijd na onder andere in het
verschijnsel dat men nu tot het andere uiterste is omgeslagen, en de
seksuele voorlichting al tot de kleuterklas is doorgedrongen.
Men vergeet daarbij maar even dat de mens, en vooral de
getrouwde mens, niet alleen een nachtleven maar ook een dagleven
met de partner leiden moet. Het lijkt mij daarom toch minstens
zo gewenst dat er ook eens een poging wordt gedaan de jonge mens voor
te lichten over de ongelooflijk moeilijke kunst van het liefhebben.
MONTELIMAR (Frankrtfk) Mme Lucienne Jacquier is op 49-jarige leeftijd
reeds overgrootmoeder geworden. Negentien jaar geleden kon zü er zich reeds
op laten voorstaan de jongste grootmoeder van Frankrijk te zijn. Zij is op 15-
jarige leeftijd getrouwd en heeft 13 kinderen gehad. Enige dagen geleden heeft
•en kleindochter in Lyon het leven geschonken aan een zoon.
De talentvolle vertaler-cabaretier
Seth Gaaikema heeft er met zijn lied
je „Samen in de saunaniet ver
van af gezeten. In Duitsland is er na
melijk sprake van een stroming in de
architecten-wereld die extra aandacht
aan de badkamers wil gaan besteden.
Zo wil men onder meer van de bad
kamer een „gezondheidscentrum" ma
ken, waarbij natuurlijk de ontspannen
de sauna niet mag ontbreken. Steeds
meer architecten zorgen bij het ont
werp van hun nieuwe huizen voor een
complete sauna-installatie. Daarnaast
gaan zij zelfs zover, dat naast een
bad- en saunakamer, eventueel ook
een z.g. „relax-kamer" zal worden ge
creëerd. Die „relax-kamer" dient met
name voor de vermoeide zakenman,
die in gemakkelijke luie stoelen naast
zijn bibliotheek met ontspanningslec
tuur, de kans gegeven moet worden,
zich van een zware werkdag te her
stellen, alvorens, fysiek en psychisch
weer gesterkt, deel te nemen aan het
namiddagse gezinsleven. Een enquête,
onlangs in de Duitse Bondsrepubliek
gehouden, wees uit dat 38 pet. der on
dervraagde Duitse badkamer-aanbid
ders daar ook leest, terwijl acht pro
cent er een telefoon heeft staan (min
der ontspannend, maar als statussym
boolnatuurlijk erg in zwang) en ten
slotte 31 pet. der ondervraagden, die
dit alles op een verlanglijstje plaats
ten. Vooral de Duitse „sauna-cultus"
bleek bij de ondervraagden hoogtij te
vieren. Samen in de sauna, ja gezel
lig
Jaren, eeuwen geleden, wist men ai
hoe van goede maaltijden goed geno
ten kon worden. Het is niet verbazend,
dat de belangstelling voor goed eten
nog steeds groot is. Vele mensen staan
er nooit bij stil wie al deze gerechten
bereidt. Dat zijn mannen!
Verbaasd? Nee, het is al jaren be
kend, dat over de gehele wereld de
keukens in restaurants en hotels door
koks geregeerd worden. In Amerika
is het vaak zo, dat de man thuis het
eten verzorgt. Nu begint in Nederland
de man ook steeds meer interesse te
krijgen voor het koken. Iemand is
thans op het grandioze idee gekomen
om met het bekende brievensysteem,
recepten te verzamelen. Zes brieven
worden naar zes verschillende mensen
gezonden, die op verzoek hun eigen re
cept terugsturen, maar daar staat dan
ook weer tegenover dat zij ook weer
aan zes verschillende mensen een
brief sturen met het verzoek om een
recept, enz. enz.
Op deze manier kan men een boek
vol met recepten verzamelen en vaak
heel fijne. Als men dan nog bedenkt
dat de meeste recepten van mannen
afkomstig zijn, dan geeft dat dus wel
te denken, nietwaar?
WASHINGTON (Reuter) Mar
tha Mitchell, de echtgenote van de
Amerikaanse minister van Justitie,
heeft Washington in rep en roer ge
bracht door het propageren van
uiterst rechtse opvattingen en door
pogingen om een stemming in de
Senaat te beïnvloeden.
Ze kreeg plotseling nationale be
kendheid door in een televisie-uit
zending duidelijk te maken dat er
wat haar betrof geen verschil be
stond tussen een liberaal en een
communist. Ze ging vele gematigde
Amerikanen nog veel meer op de
tenen staan door er aan toe te voe
gen: „Zoals mijn man trouwens ook
al enkele malen heeft gezegd zou
hij graag sommige liberalen in dit
land willen omwisselen voor Russi
sche communisten".
rechter Haynsworth zouden
men.
stem-
Mevrouw Mitchell, een elegante
dame van tegen de vijftig, heeft
met haar stemmencampagne som
mige echtgenotes van senatoren
hevig geërgerd. Mevrouw Betty
Fulbright, de echtgenote van sena
tor William Fulbright, voorzitter
van de Senaatscommissie voor bui
tenlandse betrekkingen, zei tegen
een verslaggever: „Ja, ze heeft me
inderdaad gebeld. Het verbaasde me
en het maakte me ook een beetje
kwaad... Ik heb het nog nooit mee
gemaakt dat een vrouw van een mi
nister me belde om mij te vragen
mijn man te bewerken voor een
stemming".
Een nieuwe golf van beroering
ontstond toen bekend werd dat zij
verschillende echtgenotes van se
natoren had opgebeld om hun te
vragen hun mannen over te halen
in de Senaat te stemmen ten gun
ste van rechter Clement Hayns
worth, die president Nixon had
voorbestemd om rechter van het
Amerikaanse hooggerechtshof te
worden. (De stemming in de Senaat
liep echter in een nederlaag voor
Haynsworth en Nixon uit).
Volgens de Washington Star zou
mevrouw Mitchell hebben gedreigd
voor de televisie 'n campagne te voe
ren tegen de senatoren die tegen
In het televisie-interview dat zo
veel ergernis bij de gematigde
Amerikanen wekte, liet mevrouw
Mitchell zich uiterst kritisch uit
over de vredesmars naar Washing
ton van 15 november. Zij vergeleek
een botsing tussen de politie en een
klein aantal betogers voor 't gebouw
van het ministerie van justitie met
de Russische revolutie. Zij sprak
voortdurend van „liberale commu
nisten".
Mevrouw Mitchell, dochter van
een rijke familie uit het zuiden,
trad vijftien jaar geleden met John
Mitchell in het huwelijk. Beiden
huwden voor de tweede maal, hun
eerste huwelijken waren in een
scheiding geëindigd.
John Mitchell staat bekend als
gezinsleden en voor die van de le
den van de regering. Maar iedere
minister moet dat maar doen voor
zijn gezin. De beantwoording van
deze vraag laat ik daarom aan de
minister van justitie over".
De Washington Star merkte in
een ironisch commentaar op dat
Martha Mitchell voor Washing-
tons society-kringen de grootste ge-
beutenis betekende sinds de koning
van Engeland zijn troon verloor voor
die dame uit Baltimore. Dat laatste
was een verwijzing naar de troon
afstand van Edward VIII ten be
hoeve van een huwelijk met de
Amerikaanse gescheiden mevrouw
Simpson.
Nog enkele uitlatingen van me
vrouw Mitchell: „Mijn familie
heeft voor alles wat wij bezitten
gewerkt. We kregen zelfs een akte
van de koning van Engeland voor
eigendommen in Zuid-Carolina. Nu
willen die nietsnutten dat allemaal
aan de communisten geven". Verder
zei ze nog: De mensen hebben
tegenwoordig meer vrijheid dan ze
ooit hebben gehad. Dat is ver
keerd".
Tenslotte beklaagde mevrouw
Mitchell zich erover dat zij met
het salaris dat haar man als mi
nister verdient nauwelijks kan rond
komen. Ze zei dat zij en haar
blij zouden zijn als hij weer
zijn advocatenpraktijk zou ku
terugkeren om weer wat geld tf
dienen.
Mitchell en Nixon waren pa
ners van hetzelfde florerende ad
vocatenkantoor in New York.
Martha Mitchell
sterk conservatief, een man van de
harde lijn. Hij staat van alle leden
van het kabinet waarschijnlijk in
opvattingen het dichtst bij presi
dent Nixon.
President Nixon ontweek tijdens
een recente persconferentie een
vraag over de uitlatingen van me
vrouw Mitchell. De vraag luidde:
„Gelooft u dat de echtgenote van
de minister van justitie, evenals
trouwens vice-president Agnew, het
land een dienst heeft bewezen door
haar uitlatingen over protest-beto
gingen en andere politieke activi
teiten?"
Nixon antwoordde: „Toen deze re
gering naar Washington kwam be
sloot ik de verantwoordelijkheid te
dragen voor uitlatingen van mijn
T even in Nederland is een dure zaak
J geworden. In tien jaar tijd gingen
de prijzen met ruim vijftig procent
omhoog. Vooral het afgelopen jaar
hebben we een fikse sprong gemaakt,
die bitter weinig van de loonsverho
gingen heel liet Hoe heeft u deze te
genslag opgevangen, vroegen wij aan
de echtgenote van een man, die veel
met deze loonsverhogingen te maken
heeft: mevrouw M. Ph. Mertens-Dek-
ker. Hieronder vindt u haar ant
woord:
tiet dure leven stelt vooral de huis-
vrouw voor problemen. Ook me
vrouw M. Ph. Mertens-Dekkers (47),
echtgenote van voorzitter Jan Mer
tens van het NKV, weet daarover
mee te praten.
Als moeder van tien kinderen (de
jongste twee: zes, de oudste 22 jaar)
is haar oplossing van het prijzen-
vraagstuk: „Ik benut zoveel moge
lijk de voordelige aanbiedingen van
kruideniers. Kost het tweede pak kof
fie maar de helft, dan neem ik tien
pond mee naar huis. Hetzelfde doe ik
met thee, vermicelli, jam of boter.
Pardon, ik bedoel natuurlijk marga
rine. Boter eten we alleen met de
feestdagen".
Vooral schoenen vindt deze opge
ruimde Brabantse duur geworden:
„Voor de drie kleintjes laatst 29,75
per paar, twee jaar terug nog 18,-.
Mevrouw Mertens, die vrijwel alle
aankopen zelf doet, is wat men
noemt prijsbewust. Stoffen, truien en
broeken koopt ze zaterdagsmorgens
op de Utrechtse lapjesmarkt. In de
wintermaanden naait ze de zomergar-
derobe voor de dochters. Haar vloer
kleden „eens per twee jaar een
huiskamerkleed" komen gebruikt,
maar goed en voordelig uit de Jaar
beurs.
Alleen voor grote aankopen, de
wasautomaat b.v., gaat haar man
mee op stap. Haar ervaring wat de
ze grote stukken betreft: „Het liefst
koop ik in de gewone middenstands
zaken, niet bij het grootbedrijf. De
service is er in elk geval veel beter
en de prijzen zijn veelal praktisch
gelijk".