Doel van mannequinschool
is „leukere vrouwen maken"
School
gaat
vrouwen
beter
leren
lopen
Duitse hoogleraar zegt
Computerhuweli j k
is bestendig
uister naar
ch
e wenner
bh
Zomermode uit drie landen
CONCLUSIE VAN EEN EX-ZAKENVROUW
'Mannen
vrezen
vrouwen'
WE NEMEN T
MET ZOMER
EN WINTER
MODE NIET
MEER ZO
HEEL NAUW
ENGELAND
FRANKRIJK
DUITSLAND
Duitse
nachtclubhouder
verhandelde
Braziliaanse
meisjes
Principe
Goed-passend
Niet meteen Dior
AMSTERDAM is ons modecentrum
e« wat daarbuiten gebeurt is kleuter-
werk.
„Niet waar", zegt mevrouw Tilly
(.uichelaar-Titselaer. Ze zegt het wel
ia Amsterdam, maar over ruim een
week gaat ze met haar mannequin-
school „de boer op".
Op 18 februari start ze haar reizende
mannequinschool in Amersfoort, het
wordt een cursus van drie maanden,
iedere week twee uur. Mannequin
school mag ik eigenlijk niet eens zeg
gen, want Tilly Guichelaar kan geen
wonderen verrichten en uit dertig
vrouwen inderdaad ook dertig manne
quins maken.
Zijzelf noemt het een werkwinkel,
het winkeltje buitenaf van haar Am
sterdamse mannequinschool Elegance.
In die werkwinkel kunnen u en ik niet
even gaan studeren voor mannequin, 't
BONN. 21 jan. De jonge borst
zinkt op de knieën en heft zijn bos ro
zen. ..Eulalia, wees voor eeuwig de
mijne!M. Zedig slaat de schone haar
ogen neder en fluistert: „Oh Frede-
rik... spreek met Papa!". Zulk tafe
reeltjes passen niet meer in onze tijd.
Als het aan Altmann ligt, zullen zij
definitef verdwijnen. Altmann is het
modernste instituut voor huwelijksbe
middeling in West-Duitsland. Deze
Hamburgse onderneming levert levens
gezellen met behulp van een computer.
Dat werkt, zeggen deskundigen, heel
wat beter dan „liefde op het eerste ge
zicht".
Niet elke trouwlustige of Don Juan
kan zo-maar bij Altmann terecht. De
gegadigde moet eerst een psychologi
sche selectie-test doormaken. Als zij
daarbij niet door de mand vallen als
onbruikbaar of onserieus, volgt pas de
eigenlijke test. Eén van de vierhonderd
Altmann-onderzoekers komt de aspi
rant thuis opzoeken en vraagt hem of
haar in een urenlang gesprek het hemd,
figuurlijk, van het lijf. Als de kandi
daat dan nog steeds niet te licht is be
vonden, worden alle gegevens in pons
kaarten gestanst en, zoals het heet, „ge
voerd" aan de computer.
De computer heeft duizenden trouw
lustigen in zijn geheugen en gaat vooral
uit van het principe dat een man en een
vrouw die in vele opzichten overeenko
men de beste kans hebben om een ge
slaagd paar te vormen.
De robot brandt, snort met zijn mag
neetbanden, en flop daar komt de
ideale partner voor onze aspirant te
voorschijn.
Beide kandidaten krijgen een kaart
met de wederzijdse persoonsgegevens
toegestuurd, en kunnen eerst eens voor
zichtig een kopje koffie met elkaar
gaan drinken. Als de kennismaking niet
aanslaat, rommelt het opnieuw in de
computer en rolt een nieuwe pretendent
in het bakje.
Zo nodig levert het rekentuig drie
honderd kennismakingen, verdeeld over
een periode van drie jaar. Wie dan nog
steeds zoekt naar de Vrouw zijner Dro
men, is een dromer en een hopeloos ge
val.
De meesten laten het zover niet ko
men. Van een kwart miljoen kopjes
koffie, die de computer suggereerde,
waren binnen een jaar dertienduizend
paren verliefd, verloofd of getrouwd.
Aan de test, die natuurlijk zo grondig
mogelijk zijn, werken ettelijke profes
soren mee. Een van hen dr. H. W. Jür-
gens uit Kiel, zegt: „Deze huwelijken
zijn bestendig. Wie besluit om een part
ner te zoeken via de computer, is im
mers vastbesloten een huwelijk op te
bouwen. Bovendien komt dank zij de
computer eerst het gezond verstand aan
bod. Pas daarna, bij de persoonlijke
ontmoeting, kunnen dan gevoelens de
doorslag geven".
Bij de ouderwetse, computerloze ver
bintenissen ging het vaak omgekeerd.
Daar begint het met uiterlijk schoon of
overrompelde gevoelens, en verstande
lijke bedenkingen worden dan, tegen
beter weten in, onderdrukt. Zoiets, al
dus de hoogleraar is bij voorbaat uitge
sloten bij de computer die alleen maar
goed-passende partners uitzoekt.
De kosten van de bemiddeling zijn
afhankelijk van allerlei factoren. Het
honorarium kan variëren van 405
mark tot maximaal 2.595 mark voor
een periode van drie jaar. En dat, aldus
de firma, is nog altijd niet meer dan
„een halve volkswagen".
doel ligt ergens anders.
„Mannequin ben je of je bent het
niet", aldus ex-mannequin Tilly Gui
chelaar, „en maar heel weinig vrouwen
hebben dat gewoon in de benen en vin
gertoppen".
Zij, die af en toe ook tv.- en filmster
is, wil met haar reizende school om te
beginnen iets heel anders. Zij wil meis
jes en vrouwen die daarvoor belang
stelling hebben ten eerste beter leren
lopen, charmante manieren bijbrengen,
leren hoe men een goede make-up op
brengt.
„Gewoon leukere vrouwen maken",
zegt ze. „Dat kan een mevrouw die ge
woon thuis werkt van pas komen, maar
zeer zeker ook vrouwen die een baan
hebben waarin ze representatief moe
ten zijn. Noem maar op: receptionistes,
vrouwen op handelsbeurzen, enzo
voort".
Zeer zeker, denkt ze hardop, komen
er uit haar reizende werkwinkel ook
nog wel een aantal mannequins tevoor
schijn, die anders nooit waren „ont
dekt".
„Want niet iedereen kan naar Am
sterdam komen om een mannequin-
Mevrouw Til
ly Guichelaar-
Titselaer ex-man
nequin in Amster
dam: uit dertig
vrouwen dertig
mannequins maken
is een illusie. Der
tig vrouwen char
manter en zelfbe
wuster maken niet.
school af te lopen, zonder de zekerheid
dat ze ook voor mannequin geschikt is",
zegt ze.
„Nogmaals: het zijn niet zoveel vrou
wen die slagen in dit vak. Goed, nu zal
iemand geweldig veel aanleg hebben.
Er wordt wat aan haar bijgeschaafd en
ze doet het leuk. Maar het zou te gek
zijn, wanneer ze dan ineens naar het
huis Dior stormde, om daar de sterman
nequin te worden. Wanneer zoiets ge
beurt, is het een uitzondering, net zoiets
als een jongen die net zijn HBS-diplo-
ma heeft en ineens op een hoge post in
een groot bedrijf terecht komt."
„Normaal begint zo'n jongen toch op
de onderste trede van de ladder, zo ook
een mannequin. Wanneer die begint
met shows op beurzen te lopen, op een
show van een of ander confectiehuis, is
dat heel normaal. Ook heel nuttig, voor
haar ervaring, dacht ik".
Nu mogen de beste mannequins die
uit Tilly Guichelaars reizende werkwin
kel tevoorschijn komen straks wel een
show lopen in de Lou van Burg-show,
maar die laagste sport van de ladder is
iets, dat ze hun ook voor zal houden.
Wie bij haar volkomen mislukt als
mannequin hoeft nog geen tranen te
vergieten. ..Wanneer ik alleen al een
vrouw zelfbewuster, mooier of zeer
charmant kan maken, vind ik dat al
zeer de moeite waard", zegt Tilly Gui
chelaar, „want er worden vooral in de
beroepen steeds meer eisen aan haar
gesteld".
We denken bij het dragen van kleren
praktisch niet meer in seizoenen. Typi
sche zomer- of winterjurken bestaan
nog wel, maar we dragen doodgewoon
de jurk die bij het weer en de stem
ming van een bepaalde dag past.
Goed, we maken dus maar weinig
onderscheid en trekken op een zomerse
winterdag de jas aan die eigenlijk „zo
mers" is. Het is alleen zo jammer, dat
de winkels die ons de kleren verkopen,
hun mensen nog wél strikt in seizoenen
laten denken. Dat is natuurlijk ook wel
een beetje nodig, maar gisteren moest
ik bijvoorbeeld met iemand een avond
jurk gaan kopen. Niet zo'n vreemd iets,
nietwaar, maar overal troffen we zeer
verbaasde juffrouwen die het wél erg
vreemd vonden, „want het seizoen is
afgelopen en de hele collectie totaal
uitverkocht".
Oh. Dus als iemand toevallig eens
een feestje-in-het-lang wil geven mid
den in de zomer, dan kan dat niet om
dat er dan nog geen avondkleding
wordt verkocht. Beetje raar, ik heb
nooit geweten dat men op die manier in
het feestvieren beperkt kon worden tot
bepaalde seizoenen.
Talloze argumenten zijn aan te
voeren waarom een bepaalde collectie
kleding slechts voor de winter wordt
ingekocht, maar daar heb je, als klein
boodschappendoenertje, slechts droeve
tranen voor over.
Enfin. De droeve huilers kunnen
dan hun tranen laten gaan vergieten in
een geheel nieuw model bed, dat van de
Britse ontwerper R. W. Lloyd. Het is
een groot stuk schuimrubber dat er uit
ziet als een heuvellandschap. De heer
Lloyd vindt het bed uitermate geschikt
als rustbed voor overdag. Ook wel
's nachts, alleen kunt u dan het niet
normaal met lakens opmaken. Maar het
bed heeft een hoge onderscheiding ge
kregen op het gebied van vormgeving.
En dit is een nieuw snufje uit Pa
rijs: hebt u een groot horloge (zo'n mo
dern), laat het dan in een leren ceintuur
verwerken, op de plaats waar normaal
wel eens een gesp zit.
De ceintuurs met horloge zijn geïn
troduceerd door Robis, die de uurwer
ken leverde en Swarovski, die de horlo
ges bezette met Tiroler stenen.
Uit Engeland komt een handige
methode om potten met planten op te
hangen. Klem een buis of forse stok
tussen vloer en plafond (in een hoek
van de kamer bijvoorbeeld) en maak
daaraan haken waaraan de potten kun
nen hangen. Zodat een soms moeilijk
probleem zeer eenvoudig is opgelost.
Hoe het u te moede is bij het openvouwen van de krant weet
ik niet. Maar bij het zien van al die foto's vol wanordelijke
lieden in wanordelijke kleren temidden van een wanordelijk andermans
interieur bekruipt mij wel eens het gevoel dat die rebellen zelf weinig
te maken hebben met de wantoestanden waartegen zij protesteren.
Maar in het geval van de Dolle Mina's dekken vlag en lading elkaar
volkomen, om het zo eens te zeggen. De jonge geestelijke klein-dochters
van Wilhelmina Drucker hebben haar levensgeschiedenis blijkbaar goed
gelezen daar hapert het bij ons ouderen wel wat aan. Ik heb er
tenminste ,,Van Moeder op Dochter" nog maar eens op nageslagen:
een lijvig boekwerk over de vrouwenemancipatiedat veel boeiender en
amusanter is dan u zou denken.
Daarin verschijnt Wilhelmina Drucker ten tonele in de dagen dat haar
naamgenote de prinses nog in haar pony-wagentje reed. Er ligt ook
een generatie verschil tussen deze beiden: het volkskind Mina was al
bijna veertig eer zij er toe kwam zich met maatschappelijke vraagstukken
in te laten. Geen wonder: een onecht kind in die dagen had na een
moeilijke jeugd al meer dan genoeg werk om met moeder samen het
hoofd boven water te houden. Maar haar smeulende wrok tegen al haar
persoonlijk geleden onrecht vat vlam bij het gakkelzwaaien van Domela
Nieuwenhuis. Zij wil wel eens zo'n protestvergadering van arbeiders bij
wonen. Maar dan moet moeder mee een vrouw alleen kan toch niet
zomaar een zaal vol mannen binnenstappen. Zij was haar leven lang al
met de nek aangekeken vanwege haar duistereafkomst. En zich
dan ook nog met mannenzaken inlaten
Zij heeft het aangedurfd, en dat niet voor één keer, maar levenslang.
Tenslotte zat er niet alleen een knap, maar ook een schrander kopje
op dat stugge nekje: wat zij aan ontwikkeling miste zou zij zichzelf wel
bijbrengen. Wie voor een ideaal wil strijden moet kunnen spreken en
schrijven, en met taaie toewijding is haar dat voortreffelijk gelukt.
In haar heftigheid sloeg zij wel wat erg ver door naar de kant van
radicaal afrekenen met de bestaande orde: Vrije liefde te verkiezen
boven de slavernij van het huwelijk neem het een dochter zonder vader
eens kwalijk.
Maar in al haar doordrijven zat iets groots: zij wenste niet te
schipperen en was niet bang te zeggen wat zij dacht. Zulke vrouwen
moeten er ook zijn; wat zij beweren is van meer belang dan hoe zij zich
uitdrukken. Niet voor niets kreeg zij twintig jaar na haar dood een
standbeeld in Amsterdam. ,,De vrouw als vrij mens" heeft Gerrit van
der Veen daar hoog op een sokkel gezet. Hij, de man als vrij mens,
staande gestorven op zijn eigen verzoek.
Maar meer dan een standbeeld is de levende herinnering aan een
persoon, en die leek bij Mina Drucker wel droevig afwezig. Haar idealen
zijn immers verwezenlijkt, de wettelijke gelijkstelling van de vrouw met
de man is een feit. Wat valt er dan nog te vechten of te veroveren? Alles
dat heeft de jongste generatie goed begrepen. Wat baat het een
vrouw af zij al stemrecht, handelingsbekwaamheid, toegang tot publieke
ambten, tot de universiteit, de preekstoel, de katheder heeft als zij
in haar dagelijks persoonlijk leven nog even vogelvrij is als in de
middeleeuwen? Wat is de vrouw vandaag de dag nog vaak anders dan
een stukje publiek eigendom, een blikvangster, een brokje handelswaar,
een prooi.
En nu mogen u en ik het niet strikt noodzakelijk vinden om roze lintjes
rond een urinoir te binden of loslopend manvolk na te fluiten. Dat zijn
maar kleine dolle streken van de studentikoze Dolle Mina's, schokeffecten
om de zaak op gang te brengen en in de publiciteit te komen.
Maar zij hebben het hoofdje er best bij, en beseffen terdege dat die
discriminatie voor een heel groot deel de schuld van de vrouwen zelf is.
Zo'n Miss Holland-verkiezing zou reddeloos in het water vallen als er
geen jongedames zich kandidaat stelden voor die titel.
Het. is altijd nog de mentaliteit van: Nou ja, er is goed geld in te
verdienen, zo goed als in de branche van de naaktfoto's dus wat zou
het?
En de oudere generatie zegt hoofdschuddend: Wat doe je eraan?
Mannen trekken toch altijd aan het langste eind. Het recht van de
sterkste.
Met de portefeuille, de traditie of zelfs met de blote handen jagen zij
een vrouw toch altijd weer in de hoek waar zij haar hebben willen: die
van louter biologisch wezen. Je kunt er hoogstens een ingezonden stuk
tegen schrijven.
Welnee, roepen de dolle Mina's. Luister nou eens en dan gaan ze
praten. Praten met de Misses Holland in hope. Met arbeidsters, meisjes
studenten en -scholieren, op vergaderingen van vrouwenverenigingen,
neem ik aan. En dat is op zichzelf al iets nieuws, waar Mina Drucker niet
aan toegekomen is.
Die leefde nog in het tijdperk van de strijd tegen de man om maat
schappelijke erkenning als gelijkwaardig wezen. Haar actie was een
voortdurend debat met de heren der schepping en der samenlevingDe
vrouwen waren de zwijgende achterban in de zaal en in de huiskamer.
De dolle Mina's zeggen: Er is veel bereikt op het gebied van de
wetgeving, maar niet in de mentaliteit ten opzichte van de vrouw. En dat
ligt voor een groot deel aan haarzelf.
Laat haar maar praten en desnoods schreeuwen, die dolle Mina's. Want
de vrouwen zijn nog lang niet wakker op het punt der gelijkwaardigheid.
En tegen dommelen helpt alleen maar een flinke wekker en die
maakt nu eenmaal een onplezierig lawaai.
Twee creaties uit de collectie van Lachasse, voor
voorjaar en zomer. Links „Bonnie", een maxi-
mantel in rose gabardine en rechts „Fire Island",
een eveneens lange mantel in rood-witte brokaat.
Salon de Boutique te Parijs toonde dit verrassen
de ontwerp van vinyl, dat over een ruim decolleté
beschikt en de benen toont door de doorschijnende
onderkant.
De Duitse couturier Kurt Reich liet in Dusseldorp
zien dat mini en maxi goed samen kunnen gaan.
De mantels zijn uiterst maxi, de jersey pakjes zeer
mini. Hij noemde deze creaties „Black and white".
RIO DE JANEIRO De Braziliaanse
politie heeft de Duitse nachtclubhouder
Giinter Max Heilborn-Fuss in Rio de
Janeiro aangeklaagd wegens handel in
meisjes.
De beeldschone bruine meisjes (mula-
tinnen) zouden door „bemiddeling" van
de nachtclubhouder als barmeisjes
naar West-Berlijn zijn gestuurd. On
langs zouden er weer 22 naar West-
Duitsland vliegen, toen de politie in
greep en Heilborn-Fuss arresteerde.
De meeste meisjes waren, volgens de
politie, secretaresse, verkoopster of stu
dente. In het contract, dat zij met de
nachtclubhouder sloten staat onder
meer de bepaling dat zij buiten de bars
geen vriendschappelijke betrekkingen
met mannen mogen aanknopen.
In West-Berlijn zouden al 21 Brazi
liaanse meisjes werkzaam zijn. Het
Braziliaanse ministerie van Buitenland
se Zaken heeft haaf gezantschap in Bad
Godesberg en haar consulaat in Berlijn
verzocht voor de terugreis van de meis
jes te zorgen.
De meisjes moesten, alvorens voor
uitzending in aanmerking te komen, in
de woning van de nachtclubeigenaar
hun borsten ontbloten.
De computer werkt
beter dan liefde op
het eerste gezicht
zeggen deskundi
gen in Duitsland.
Voordat een kandi
daat „de computer
ingaat" wordt hij
eerst getest.
Ze heeft het geprobeerd, niet één keer,
maar ontelbare keren en ze is hevig te
leurgesteld. Zo erg, dat ze nu stelt: ,Jk
geloof niets meer van emancipatie, Ik
geloof niet dat we er komen als
vrouw".
Ze zit tegenover me. ergens in het
centrum van het land. Laat ik zeggen,
dat ze mevrouw Staal heet. Dat is niet
eens zo gek gekozen, want ze was ja
renlang agent voor buitenlandse ijzer
en staalfabrieken en ze had haar eigen
technische handelsonderneming. Als
enige vrouw in Nederland.
Mevrouw Staal is nu 67 jaar en ik ge
loof haar als ze dat vertelt, want zien
kun je het niet.
„Ik zou dolgraag weer willen wer
ken", zegt ze, „maar dat is volstrekt
onmogelijk. Men denkt overal, dat oudere
mensen stil zijn blijven staan, maar als
ik nu toch weer eens kijk naar de leef
tijden van degenen die bij Verolme de
touwtjes in handen hebben... Nou ja, ik
geloof gewoon dat wij vrouwen het in
deze mannenmaatschappij niet zullen
halen".
Haar twee dochters zijn alletwee ge
trouwd, maar mevrouw Staal is niet het
type om sinds ze twee jaar geleden
haar handelsonderneming overdeed
alleen maar cadeautjes voor de verjaar
dagen van de kleinkinderen te breien.
„Ik kan geen knoop aanzetten", lacht
ze.
Maar mevrouw Staal is nog iets tegen
gevallen. Ze heeft op haar eentje een
soort mini-enquête gehouden onder tien
vriendinnen, alle tien werkende vrou
wen. „En allemaal jonger dan ik, zo
rond de vijftig", legt ze uit.
Van de antwoorden is mevrouw Staal
geschrokken. „De een kijkt nu al uit
naar haar pensioen en de ander zegt:
nog even, heerlijk, dan ben ik gepensio
neerd".
Haar hele leven heeft ze tussen man
nen gewerkt. Vindt zij dat we een man
nenmaatschappij hebben?
„Ja", zegt ze, „volkomen. Honderden
vergaderingen en bijeenkomsten met
mannen heb ik bijgewoond en als je
dan ergens binnenkwam, dacht u dat er
een man ooit zei: Kom erbij zitten?
Nooit. In geen 22 jaar is me dat ge
beurd. Op den duur ga je er zelf maar
bijzitten".
Ik kijk naar mevrouw Staal en denk:
Een lieve en intelligente vrouw, zeer
humoristisch, die moet toch in en uit
haar jas geholpen zijn, die moet toch
altijd een vuurtje aangeboden hebben
gekregen, voor haar moeten er toch
stoelen aangeschoven zijn. En dan zeg
ik dat.
Ze dacht even. „Mannen zijn bang",
zegt ze. „Ik heb dat niet meegemaakt,
met die stoelen en dat vuurtje. Mannen
zijn bang voor elkaar om te vriendelijk
tegen een vrouw te zijn. En mannen
denken; als ze tussen mannen wil wer
ken, moet ze ook maar man spelen en
zelf haar jas ophangen. Ze zijn beslist
nooit echt aardig geweest".
Ze voelt zich helemaal niet prettig
zonder werk en als ik dan vraag, wat ze
zou willen doen, dan krijg ik dit ant
woord.
„Ik ben typisch een relatiemens, ik
kan iemand vasthouden. Klachten uit
de wereld helpen kan ik ook, ik vind
het zalig. Wat ik nu eigenlijk wil, is ie
mand vervangen in een klein bedrijf,
waar de baas ineens twee of drie dagen
weg moet. Dan moeten zé rriij ineens
kunne opcommanderen. En of dat nu
een bedrijf is waar ze banden repare
ren of kippen slachten, dat doet er niet
toe. Ineens moet er iemand weg en die
moet dan ook ineens vervangen worden
door iemand die ook werkelijk kan te
lefoneren, om maar eens iets te noe
men. Dat werk zou ik willen doen".
Mevrouw Staal heeft haar plan voor
gelegd aan enkele bedrijven. „Ik dacht
dat ik nog wel bruikbaar was", heeft ze
daar gezegd.
Men was opvallend enthousiast over
haar ideeën. „Ze waren allercharmantst
maar ik hoorde nooit meer iets," zegt ze
nu. „En als ik dan zie dat er wel van
alles gebeurt om mannen boven de 65
jaar aan het werk te krijgen en met
succes dan zeg ik: er zijn ook vrou
wen, die ouder zijn dan 65 en die ook
willen werken".
