Huisvrouw propageert tussenvorm
van apart gezin en commune
BRAAT!
piemel vein
ëlcUi
vc
KEUKENS?
Vrouwen gaven oordeel
over voor kinderen
(niet) geschikte tv
Na de officiële shows is het wel duidelijk:
Jaar lang zoeken naar
tussenoplossing
AL VEEL MEDESTANDERS VOOR PLAN DAT MOEDERS DE
HANDEN VRIJ GEEFT OM BUITENSHUIS TE WERKEN
Woongemeenschap
voor ongeveer
honderd mensen
Huisdracht of avondjurk
Favoriete kleuren
lyriJMEGEN De commune begint bij de centrale antenne en eindigt mis-
■*- schien in een desillusie. Een Nijmeegs huisvrouw, moeder van vier kin
deren, heeft echter een tussenvorm gevonden, die een hele schare enthousiaste
aanhangers kreeg.
Haarmode uit Parijs
De collectie
"TRÈFLE^-kapsels
Voorjaar/Zomer 1970
VRIJDAG 27 FEBRUARI 1970
Het begon zo: „Ik heb vaak zitten denken: je bent als huisvrouw zo gebonden
aan huis en haard. Dat gaat je gauw
ADVERTENTIE
J.l. sondag werden de nieuwe coiffures in
ai hun verrassende charme door het Syndi-
eat de Ia Haute Coiffure Francaise ter
gelegenheid van de viering van zUn 25-jaar
„jonge" jubileum gepresenteerd in het
Paryse Hilton Hotel.
Ken grandioze Haute Coiffure- èn Haute
outure-manifestatie deze Trèfle-inwü-
ding, die zonneklaar aantoonde hoezeer
het 25-jarig streven van de Haute Coiffure
Francaise naar vervolmaking heeft bijge
dragen tot de opbloei en voorspoed van de
gehele professie.
Waar de Haute Couture «ich tussen twee
uitersten „mini" en „maxi" beweegt, mag
de keuze van de Trèfle, de haarmodeljjn
van de klaver als een zeer gelukkige wor
den beschouwd. Langere, tot „maxi"-ja-
Eonnen en -mantels toe, vragen een in ver-
ouding breder en voller coiffure.
- Het korte kapsel een luchtige omlijsting
Aan het gelaat; onbetwistbaar nog steeds
dé troef van de modieuze vrouw;
- het halflange kapsel, vindt zijn Ideale
uitdrukking in de speciale Trèfle-IUn;
- ook voor het lange kapsel biedt deze
eoiffure-collectie vele mogelijkheden, zodat
iedere vrouw het silhouet van „Madame"
Haute Coiffure Francaise 1970 met enthou
siasme zal begroeten.
Natuurlijk vereisen deze luchtige coiffures
een zeer goede coupe, d.w.z. dat de knip-
techniek van het allergrootste belang is
en voor de houdbaarheid een lichte Ferma-
nent-Wave-mini-Vague of Modeling ge
wenst is. Het licht golvende en krullende
haar ontvangt de gloed van zowel warme
als doorschijnende lichtere tinten, waarbij
▼erlopingen in kleur en „coups de solell"
In de punten een glanzend aureool van
licht rondom het gezicht verlenen.
De leden
van het Syn-
dicat de la
Haute
Coiffure
Francaise et
Coiffure
Création
M SYNDICAT DB LA
HAUTE COIFFURE FRANQAISB
ET COIFFURE CRÉATION
zijn herken
baar aan
nevenstaand
embleem.
Zij zijn het eerst bekend met de nieuwe
Franse haarmode. Ten gerieve van onze
lezeressen vermelden wij hieronder de
naam en het adres van het lid van het
Syndicat de la Haute Coiffure Francaise
•t Coiffure Création in
APELDOORN
C. C. F. Duller, Hoofdstraat 46 c-d,
tel. 18963
de keel uithangen"
Lies van den DonkDooremaal (36)
windt er geen doekjes om dat zij in het
verzorgen van man, kinderen, huisje en
tuintje geen complete levensvervulling
ziet. Zij wil graag aan het werk, een ei
gen plaats hebben in de maatschappij.
Maar wie zorgt er dan voor de kinderen
en voor het eten?
Zij dacht verder. „Kijk, het is ergens
idioot, dat in alle gezinnen een vrouw
rondloopt, die precies hetzelfde doet. In
de huishouding wordt alles geautomati
seerd. Maar het is een automatisering
per gezin. Ieder huis zijn eigen wasma
chine".
Een verspilling van werkkracht en
materiaal vond zij. En dat steekt een
beetje schril af tegen het gegeven, dat
een getrouwde vrouw met kinderen niet
kan gaan werken als zij dat wil.
Voortbordurend op deze gedachte, ont
stond haar plan om de moeders de han
den vrij te geven door een aantal on
derdelen van de huishouding, zoals eten
koken en de kinderen verzorgen, met
andere gezinnen te combineren. Tot
haar verrassing merkte zij dat het ver
dacht veel leek op het Israëlische kib
boetsidee, Maar haar plan heet, wat
minder romantisch: Centraal Wonen.
De basis was gelegd. De rest kwam
vanzelf en verrassend snel. Mensen in
haar directe omgeving bleken warme
belangstelling te hebben, en Lies van
den Donk besloot het idee verder uit te
dragen. Zij plaatste een ingezonden
stuk in de Nieuwe Linie en er kwam
een stroom van reacties.
Maar er moest over gepraat worden.
Aan de ene kant om de enthousiaste
lingen van het eerste uur duidelijk te
maken wat zij zich op de hals haalden,
en in de tweede plaats om ideeën op te
doen en de plannen verder uit te wer
ken.
In het conferentie-oord Gulden Berg
in Helvoirt werd een aantal weekends
gehouden en daaruit destilleerden zich
zestig gezinnen en alleenstaanden, die
het wel aandurfden. De rest gaf er de
voorkeur aan, eerst de kat uit de boom
te kijken.
Maar bovendien kwam men tot een
vastomlijnd plan, dat nu, met hulp
van architecten en sociologen, in com
missies uitgewerkt wordt en over enke
le jaren misschien werkelijkheid is. Het
komt neer op een woongemeenschap
voor ongeveer honderd mensen: gezin
nen, bejaarden, weduwen, weduwnaars
en ongehuwde moeders. Zij zullen ieder
hun eigen huis hebben dus de priva
cy is gewaarborgd maar een aantal
zaken is gemeenschappelijk, in een cen
traal gebouw, ondergebracht.
Dat zijn: een keuken waarin een kok
de scepter zwaait, een eetzaal, een crè-
feffi::
i*:
Lies van den Donk-Dooremaal
en haar echtgenoot nemen de
post door.
che voor de kleine kinderen onder lei
ding van een kleuterleidster, een stu
dieruimte voor de grote kinderen, een
gemeenschappelijke logeerkamer (te
vens ziekenboeg, een wasserette, en
een hobbyruimte. Er is becijferd dat dit
de gezinnen maximaal driehonderd gul
den per maand meer gaat kosten dan
een normale huishouding.
Maar daarvoor heeft moeder dan ook
de handen vrij.
En de kinderen? Medestander J.
Loeff, gespreksleider tijdens de week
ends, stelt het als volgt: als moeder
thuis is, is zij ook inderdaad beschik
baar voor het kind. Zij hoeft niet. te
koken. Het kind wordt opgevoed in een
groep, daardoor heeft het met meer
mensen te maken dan alleen de eigen
ouders.
ADVERTENTIE
TE KUST EN TE KEUR IN ONZE
SHOWROOM: KAYERSDIJK 97
APELDOORN - TEL. 05760-31970
OOK S ZATERDAGS GEOPEND VAN 9 TOT 12 UUR
Er moeten meer informatieve en doe-televisieprogramma's komen, die kinderen
prikkelen tot zelfwerkzaamheid. Dat is een van de conclusies, waartoe „tele-
visiekykgroepen", twee jaar geleden ingesteld door een aantal provinciale afde
lingen van de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen, na vele uren btf de
kjjkbuis zijn gekomen.
De groepen hebben gedurende een bepaalde periode vaak met kinderen in
tensief alle kinderprogramma's bekeken, alsmede de uitzendingen tussen zeven
en acht uur 's avonds, omdat veel kinderen die ook nog even mogen zien.
De meningen van de kijkgroepen ver
schilden hier en daar, maar unaniem
als „slecht" werden gekwalificeerd de
Saint, Batman, de Drie Musketiers, Fré-
déric, Thierry, de Vrijbuiters, de Mon
sters en Rinaldo Rinaldini.
Bij de discussies in de kijkgroepen
kwam een groot aantal wensen naar
voren. Zo vroeg men zich af of het niet
mogelijk zou zijn telkens voor een be
paalde periode de kinderuitzendingen te
laten begeleiden door een kinderpsy
choloog, dié voor alle omroepen werkt.
Verder zouden de plattelandsvrouwen
graag zien, dat documentaires over
vreemde landen en volkeren worden
uitgezonden op uren, waarop ook kin
deren kunnen en mogen kijken (zater
dagmiddag) en dat in de middaguitzen
dingen wat meer tijd wordt uitgetrok
ken voor de zeer jonge kinderen.
De plattelandsvrouwen waren het er
over eens, dat de ouders de verant
woordelijkheid hebben de knop van
hun tv-toestel zo vaak als nodig is om
te draaien.
Uit een onderzoek van de BBC is ge
bleken, dat kinderen in het algemeen
niet bang zijn voor geweld in teken
films en het gooi- en smijtwerk in
slapsticks, evenmin als voor de wes
terns, maar dat ze wel angstig worden
bij gevechten met zwepen, messen en
flessen omdat dat „gewone" gebruiks
voorwerpen zijn.
Een rustige avond in de huiskamer,, met een aardig
stukje naaiwerk onder handen en een belangwekkende
uitzending voor de radio kan een mens een aangenamer tijdpassering
verlangen? De gordijnen dichtgeschoven, de kamer in de schemer met
enkel een helder licht op de handen en een boeiend klankbeeld, dat
de oren en de gedachten bezig houdt.
De positie van het toneel die mag inderdaad wel eerst even uit de
doeken worden gedaan, vooral na die Actie Tomaat. Niet dat ik iets tegen
acties heb. Als die niet af en toe ondernomen worden, dreigt het
maatschappelijk raderwerk stil te staan. En voor een raderwerk
betekent dat vastroesten.
Maar een actie die zich bedient van tomaten als argument: die combi
natie doet bedenkelijk aan anarchie denken. Want tussen bommen en
tomaten als projectielen ligt maar een gradueel verschil, goedbeschouwd.
In elk geval was de uitdaging nu met de tomaat op de planken gesme
ten: het moet anders, er deugt iets niet in ons hedendaags toneelbestel.
En dat zou nu twee uur lang van alle kanten bekeken worden.
Toneel: terwijl ik braaf verder zoomde, moest ik alleen al glimlachen
om de herinneringen, die dat magische woord bij mij oproept. In mijn
jonge jaren was het geladen met achterdocht en behoorde het deswegen
tot de verfoeide en streng verboden zaken.
Toneelspelen was een zeer abjecte bezigheid: men beeldde er immers
ook slechte personages, fielten en zelfs eh niet zo brave dames
mee uit. Een schouwburg was een huis des verderfs, inwendig opgedirkt
met rood pluche en verguldsel, maar o wee, als dat grote doek omhoog
ging.
Was het wonder dat mijn jeugdige weetgierigheid dat spannende moment
wel eens wilde beleven. En ik mij, juist als Klaartje Donze uit de
Camera Obscura, als oppreste traktatie voorstelde: Wij gaan naar de
Comedie. Wacht maar tot ik mijn eigenver diende salaris in het handje
had.
Dan zou ik zomaar een kaartje kopen en die schouwburg binnenstappen.
Dat hol des verderfs vol pluche en klatergoud (wat konden die er
eigenlijk aan verhelpen dat zij zo zondig waren) en met eigen ogen
gewaarworden wat er achter dat grote geheimzinnige gordijn verborgen
zat. Onderzoekt alle dingen en behoud het goede was bij mij niet aan
dovemansoortjes gezegd.
En zo zag ik mijn allereerste grote toneelvoorstelling nee, niet in
die zaal vol verderfelijk pluche en verguldsel. Maar ironisch als het
leven altijd te werk gaat in een enorme prozaïsche tent onder
klaterende plensbuien
Met een groepje Engelse jonge meisjes was ik naar Londens openlucht
theater getogen, om Shakespeare's Midzomernachtsdroom te zien.
Maar daar het water met bakken uit de hemel beliefde te vallen,
verhuisden wij tussen het talrijke publiek met regenjassen en paraplu's
en plaids naar de tent en installeerden ons op de achterste rij harde
ijzeren klapstoelen.
Daar mijn postuur wat aan de kleine kant is, dreigde het vooruitzicht
dat ik van het toneelgebeuren niet veel meer zou zien dan de kapsels
van de actrices Maar men moet voor de kunst wat over hebben:
het zou niemand deren.dat ik mij op de rugleuning installeerde, en de
tentpaal naast mij stevig omarmde als steun.
De horens schalden in het woud bij Athene, de morgen begon te gloren,
het jachtgezelschap kwam vrolijk pratend op: Nu, schone Hippolyta,
nadert ons bruiloftsuurVerdwenen waren de tentpaal, de klapstoelen,
de regenjassen, de met graszoden belegde planken van het toneel. De
rugleuning was niet hard meer, de atmosfeer niet meer klam en kwalijk,
het kletteren van de regen niet langer storend. Want de maan ging op
boven het magisch woud, Puck kwam met een lenige sprong te land
in de schemering tussen de stammen, waar de blonde Relena
handenwringend om haar beminde Demetrius riep De goedige
domoren van handwerkslieden repeteerden met koddige ernst hun
klassieke samenspraak voor een heer, een dame, een leeuw, een muur
en een maan En de eigenwijze ezel Spoel balkte de sluimerende
Titania wakker.
Toen de lichten weer opgingen, voor de pauze, lachten mijn Engelse
kennisjes om mijn knipperend ontwaken uit een trance och voor haar
was dit alles zoiets gewóóns Zij hadden Shakespeare al uitentreuren
op school gelezen, gedeclameerd, gespeeld Maar ik was volslagen
weg geweest in die wonderbaarlijke transformatie van lijfelijk tastbaar
toneel tot onwezenlijke droom.
En zo is het sindsdien gebleven.
Meen niet dat ik u dit vertel vanwege de dierbare persoonlijke herinne
ring. Het is eerder een direct antwoord op de vraag, die tijdens deze
uitzending terecht werd gesteld: En wat zegt het publiek ervan?
Waarom gaat die hooguit vijf (zegge vijf!) provent van onze landgenoten
naar de schouwburg? Wat betekent het toneel voor hen
Met de hand op mijn misschien zeer conservatief hart: Wég zijn. Het
nuchtere, moeilijke harde heden vergeten voor die droomwereld van
schoonheid en wijsheid, buitelende humor en statige welluidendheid.
Dat is natuurlijk, in de ogen van de tomatengooiers, een volstrekt
ontoelaatbaar standpunt. Een uiting van escapisme, van zucht tot
ontsnappen aan de wantoestanden en onrechtvaardigheden van de sa
menleving, waarin wij geen toeschouwer, maar bewust medespeler
behoren te zijn.
Ik had mijn naald allang neergelegd. Weten jullie eigenlijk wel waarover
je het hebt? Is ontsnappen, ontstijgen niet een wezenlijk kenmerk van
alle kunst? Overstappen in een wereld van zuiverder orde,, waar de
oprechtheid oppermachtig heerst en juist door die oprechtheid een
voortdurend protest betekent tegen de leugenachtige werend van alledag?
Laat het toneel ons voortdurend de spiegel van Elckerlyc voorhanden
dat is engagement genoeg.
Mare Bohan ontwierp voor Hui
ze Dior dit ensemble, bestaande
uit een blauw flanellen jas met
twee diepe plooien op de rug, en
een shantung hemdjurk met ge
plooide rok. Op de japon wordt een
brede slangeleren ceintuur gedra
gen.
Duidelijk meer ingetogen is de
ze creatie ,,60 Hanz" uit de
voorjaars- en zomercollectie van
Jean Patou. Het is een marineblau
we wollen maxi-tailleur, afgezet
met een rode bies langs het korte
jasje en de gérende rok.
MINI-MODE OP HAAR RETOUR
De mini-mode is op haar retour. Dit is wel duidelijk geworden na de
officiële shows in de Italiaanse en Franse salons en na de officieu
ze uitstallingen in de straten van Londen. De maxi-mode wint heel lang
zaam terrein.
Toch zullen de meisjes in de korte jurkjes deze zomer ook in Nederland
niet uit het straatbeeld verdwijnen. Voordat iedereen op de midi- of
maxi-lengte is overgeschakeld, gaat minstens een jaar voorbtf.
De Nederlandse zal in navolging van de Franse vrouw naar een tussenop
lossing zoeken: een maxi-jas over een minijurk of een maxi-jurk met een
split op mini-hoogte. Zou de maxi-mantel te warm zijn om mee in de zon
te flaneren, dan kan hij makkelijk vervangen worden door een flink lang
vest.
Zo zal ook aan het strand de maxi-badjas verschijnen om het bikini-meisje
tegen een scherpe wind te beschermen. Maar is de uitgave voor zo'n jas te
kostbaar, dan kunnen alle soorten vesten van kort tot lang, met of zonder
mouwen als zodanig dienst doen.
De jurken in de rekken van de warenhuizen en boetiekjes zijn dus langer
dan de vorige zomer. De kuit- en enkellange gewaden worden gedragen als
huisdracht of avondjurk. Zoals de zigeunerjurk.
Het broekpak wordt nog lang niet afgedankt.- De tunieken kunnen zelfs
gedragen worden op een korte of lange rok van hetzelfde materiaal.
De kleuren van deze zomermode zijn: vele tinten lila, rood, vuilwit, vaal
groen en geel. Een lange liefst Indiase sjaal om hoofd of jurg gedra
peerd, blijft modern, evenals brede leren ceintuurs voorzien van koperbe-
slag.
Een leuk jurkje van verleden jaar kan ook met gordijnkwasten volgens de
laatste mode „omgebouwd" worden. Mogelijkheden genoeg voor een war
me, zonnige zomer.
De foto links toont een avondbroekpak van Yves St. Laurens, in
blauw gegaufreerd fluweel. De broekspijpen lopen wijd uit. Hierbij
wordt een hemelsblauwe blouse met een grote jabot gedragen. Het
kapsel is van Alexandre.
Pierre Cardin werkt veel met splitten, bedrukte stoffen en lange rok
ken. De foto rechts toont een lichtroze lange wollen jurk met een split
van voren. Er hoort een lange shawl bij van geel, groen, turquoise en
roze chiffon.
Courrèges presenteert in zijn
nieuwe collectie voor lente en
zomer dit jolige springpak, met ge
karteld decolleté en strippen van
wit, zwart en oranje vinyl. Om het
te kunnen dragen, moet men wel
een overmoedige bui hebben.
Ted Lapidus introduceert een
broekpak dat in drie jaslengtes
verkrijgbaar is. De witte pakken
van shantung hebben grote zak
ken, waarop ankers geborduurd
zijn. Er wordt een goudbrokaten
shawl of een goudkleurige (col)trui
bij gedragen.
