mi' nanciele notities Ook fusies in Rotterdamse en Amsterdamse havens Vakbonden willen bij 't overleg vroegtijdig worden ingeschakeld DREIGING MET STAKING Duitse zakenlieden bouwen een imperium op de jeugd Moeders richten zich nu naar hun dochters Waterhoogten MET FLAIRFANTASIE EN ZIN VOOR PUBLICITEIT HAL verkoopt s.s. „Dinteldijli DELEGATIE NAAR JAPAN Unikap geeft hoger dividend HAL koopt 300 lichters in V.S. Kareltje Knetter en de blauwgerotte kiel Beter revaluatie dan inflatie PILOOT STORM Wll/!/)fa TEKKO TAKS Ver. effectenhandelaren NEDERLANDSE AANBIEDINGEN VEEL TE DUUR mmmmmm&wm m ONTWIKKELING MINI TAXI'S DIAGNOSTICUM CREDIETBANK MAAKT 24% MEER WINST Pagina 2 MAANDAG 23 MAART 1970 120 „Nee, ik ben niet afgestudeerd. Na mijn vierde jaar heb ik me vrijwillig gemeld om als gewoon arts naar het front te gaan". Lev Leonidovich stond op, zijn schrijfwerk latend voor wat het was. Hij liep naar Oleg toe en be gon vol belangstelling het litteken te bekijken en tussen zijn vingers te kneden, „Heb je dit „daarginds" opge daan?" „Ja". „Dan hebben ze je netjes opgelapt, bijzonder netjes. Was de dokter een gevangene?" „Klopt". „Kun je je zijn naam nog herinne- ten? Koryakov soms?" „Ik weet het niet, het was een door gangskamp. Die Koryakov, waar had den ze hem voor opgeborgen?" Oleg stapte nu over op Koryakov, verlan gend, ook zijn levensgeschiedenis uit te rafelen. „Omdat zijn vader kolonel was in het tsaristische leger". Maar op dat ogenblik kwam de zus ter met de Japanse ogen en de witte tiara binnen en riep Lev Leonidovich naar de verbandkamer. Kostoglotov zakte terug in zijn ge bogen houding en slenterde de gang door. Nóg een levensverhaal, een silhouet in stippellijnen; twéé levensverhalen eigenlijk. De ontbrekende stukken kon hij er zelf wel bij bedenken. Er wa ren zoveel mogelijkheden om naar „daarginds" te worden gestuurd... Nee, dat was het niet, waarover hij liep te piekeren, het was heel iets an ders. Daar ben je dan, dacht hij, in je bed op de zaal, je wandelt de gang af, of maakt een ommetje door de tuin en naast je, of op je afkomend, loopt een man, een gewone man en nooit zal het bij een van je tweeën opkomen te zeggen: „Hé, keer de revers van je jas eens om"! Daar zou het zitten, het in signe van hun geheim genootschap. En hij was een van hen, hij hoorde erbij, maakte deel ervan uit, wist ervanl Met hun hoevelen waren ze? Dat kon je net zo goed niet vragen, want ze waren stuk voor stuk stom. Van bui tenaf vermoede je niets. Wat was het allemaal prachtig geheim gehou den!. Een belachelijk idee, eens de dag te zullen beleven, waarop vrouwen niet meer telden. Van vrouwen kreeg je toch zeker nooit genoeg? Hij kon het zich tenminste niet voorstellen. Eigenlijk had hij geen enkele reden tot juichen. Lev Leonidovichs ontken ning was niet pertinent genoeg ge weest om geloofwaardig te klinken. Hij moest dus maar aannemen, dat hij alles had verlorén. Alles. Kostoglotov voelde zich, alsof zijn doodvonnis in levenslang was veran derd. Hij zou blijven leven, alleen God wist waarom. Hij was vergeten, waar hij heenging. In de benedengang aarzelde hij, bleef toen staan. Uit een van de kamers, drie deuren van hem vandaan, kwam een witge- jast figuurtje. Het was heel slank om het middel en deed vertrouwd aan. Vera! Ze stapte zijn kant uit. In rechte lijn was het niet ver, maar ze moest om de twee bedden bij de muur heen. Oleg maakte geen beweging in haar richting, hij wilde nadenken een seconde, twee seconden en een derde. De drie dagen na haar laatste ronde had ze hem*op een droge, zakelijke wijze behandeld. Geen vriendelijke blik kon eraf. Eerst dacht hij: ze kan naar de dui vel lopen. Hij zou haar met gelijke munt betalen. Hij had geen zin, strij kages te maken, uitvluchten te verzin nen. Maar jammer was het wel. Het leek zo zonde, haar te kwetsen. En met zichzelf had hij ook te doen. Moesten ze dan als vreemdelingen langs elkaar heen lopen? Was het zijn schuld? Nee, de hare: zij had hem beduveld met die injec ties, ze had hem kwaad gewild. Hij was het, die wel eens niet tot verge ven geneigd zou kunnen zijn. Zonder iets te zien, zortüer hem aan te kijken, kwam ze naast hem en on danks zijn vaste voornemens, betrapte hij zich erop, dat hij haar aansprak, zacht, alsof hij een gunst vroeg: „Vera Kórnilyevna..." ('t Was bespot telijk, zo'n toon aan te slaan, maar hij vond het heerlijk). Ze sloeg haar koele ogen op en zag hem. (O nee, waarom zóu hij haar eigen lijk vergeven?) „Vera Kórnilyevna kun je... kun je me niet... nog een bloedtransfusie ge ven...?" (Het klonk, alsof hij voor haar in 't stof kroop. Maar nog steeds genoot hij ervan). „Ik dacht, dat je het niet meer wou", zei ze, haar blik nog streng en onverzoenlijk. Maar er trilde iets van onzekerheid in haar ogen, haar lieve, lichtbruine ogen. (Goed, naar haar idee was het haar schuld niet. En ze konden ook niet eeuwig als volslagen vreemden onder hetzelfde dak wonen) „Maar daarna vond ik het toch prettig. Ik wil er graag meer". Hij glimlachte. Wanneer hij glim lachte, leek zijn litteken altijd korter, kreeg het een golvende lijn. (Hij zou haar voor het ogenblik ver geven. Later konden ze het wel uit zoeken). Maar er roerde zich iets in haar ogen een soort boetvaardig heid. „Misschien brengen ze morgen wel nieuw bloed". Ze leunde nog steeds met haar hand tegen een onzichtbare pilaar, die ech ter leek te smelten of door te buigen onder de druk. „Alleen moet jij het doen", zei hij. „Dat móet". Zijn eis klonk dringend. „Door een ander laat ik me niet hel pen". Ze schudde haar hoofd, probeerde hem niet aan te kijken, de hele beslis sing van zich af te schuiven. „Dat hangt er vanaf hoe het uitkomt", zei ze. Ze liep door. Ze was geweldig, ondanks alles was ze geweldig. Alleen, wat wilde hij van haar? Een gedoemde, tot levenslang veroordeel de, wat hoopte hij te bereiken? Oleg stond in de gang als een dwaas, trachtte zich te herinneren, waar hij heen had gewild; O ja, hij was op weg geweest naar Dyoma. Dyoma lag in een heel klein twee persoons kamertje.' Zijn buurman was naar huis; de nieuwe zou pas de vol gende dag van de operatiezaal komen. Zolang had hij het rijk alleen. Er was een week voorbijgegaan en daarmee de eerste foltering van zijn geamputeerde been. De operatie ver gleed langzaam in het verleden, maar zijn been bleef bij hem en kwelde hem, alsof het niet was weggehaald. Hij kon elke teen afzonderlijk voelen. Dyoma was dolblij, Oleg te /ien en begroette hem als een oudere broer. Zijn vrienden uit de vorige zaal wa ren eigenlijk net familieleden. Een paar van de vrouwelijke patiënten hadden hem ook wat eetbaars ge stuurd, het stond op zijn nachtkastje, onder een servet. Geen van de nieu welingen zou hem komen opzoeken of hem iets brengen. Dyoma lag op zijn rug en koesterde zijn been, (of liever wat ervan over was: een stukje dij) waar nog een om vangrijke tulband van verbanden om heen zat. Maar zijn hoofd en armen waren vrij. „Ha, Oleg, hoe gaat het?" vroeg hij, Olegs hand in de zijne nemend. „Ga zitten en vertel me gauw hoe het er mee staat in de zaal". De bovenzaal die hij kort geleden had verlaten, was nog steeds zijn ver trouwde wereldje. Hier beneden wa ren de zusters en de verpleeghulpen anders en de dagindeling ook. Ze hak ketakten voortdurend, wie wét moest doen. „Ach, wat zou er op de zaal nou ge beuren...?" 4381. Terwijl Grepans subs door de donkere wateren buiten de lichtgordel van Faldars eiland gleden, be sefte hij misschien voor het eerst, met welk een ge duchte tegenstander hij te doen had. Maar hij was er de man niet naar om zich gauw uit 't veld te laten slaan. De kille woede, die hij nog steeds in zijn min- naarshart meedroeg, maakte hem tot een vijand, die Faldar wel eens teveel kon blijken! De gordel van lichtbakens maakte een onverwachte aanval vanuit zee onmogelijk en Grepan twijfelde er niet aan, of de ongekroonde koning van het Mysterie-eiland had ook wel voorzieningen getroffen om een onderwater-aan val te verijdelen. Onbevreesd, doch behoedzaam, liet hij de drie subs onder de lichtzone doorvaren, waar opeens een school zwarte vormen toeschoot. Deze werden echter met enkele dissolvo-stralen verjaagd en Grepan vroeg zich af, of dit de enige submarine af weer zou zijn... 47. Het was een mal gezicht om officieren en man schappen daar in dat zeil met zeewater te zien zitten. Weliswaar zaten zij daar schokvrij, omdat het zeil met touwen aan de kanonnen was opgehangen en dus niet onder stroom stond, maar de vraag was nu, hoe zij daar zonder verdere ongelukken 'weer uit konden ko men. Gelukkig zag Tekko dat de schokstok niet ver bui ten zijn bereik lag en toen hij dan ook met behulp van het 'trote kartonnen scheermes de drietand naar zich toegehaald had, kon hij zonder veel moeite de stroom uitschakelen. De één na de ander volgden nu Tekko weer aan dek en toen legde hij de werking van zijn schokapparaat aan de belangstellenden uit, die geluk kig niet kwaad op hem waren. De meeste schik had den echter nog steeds de groenen, die dank zij het plan kier waarop zij samen gepakt hadden gestaan, schok- en watervrij waren gebleven. Nadat iedereen, van be velhebber tbt lichtmatroos, weer een keurig droog tro- penuniform had aangetrokken, trakteerde de comman dant allen op een extra oorlam. De plechtigheid was weliswaar letterlijk en figuurlijk in het water gevallen, maar de Engelsen namen het sportief op en keken er onze vrienden gelukkig niet opaan. ROTTERDAM De „Holland-Ame- rika Lijn" in Rotterdam heeft het 11.366 brt metende ss „Dinteldijk" ver kocht aan de „Oriental Africa Lines" Inc. in Monrovia (Liberia). Het schip zal omstreeks half juni in Rotterdam wor den overgedragen .De directie van de HAL wilde geen mededelingen doen omtrent de verkoopprijs. De „Dinteldijk" werd door de werf Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd voor de dienst van de HAL via het Pa namakanaal op havens aan de westkust van de Verenigde Staten en Canada. Het kwam in 1957 in de vaart. De „Din teldijk" beschikt over accommodatie voor 66 passagiers. SCHIPHOL Een uit 33 personen bestaande delegatie van commissionairs in effecten van de Amsterdamse ef fectenbeurs is zaterdagmiddag van Schiphol naar Tokio vertrokken voor een studiereis van veertien dagen. On der leiding van mr. R. F. Roos, lid van de raad van bestuur van de' Anyo-bank en lid van het bestuur der Vereeniging voor den Effectenhandel, zal de dele gatie in Japan enige beurzen bezoeken en contacten leggen met diverse bank- instanties. De delegatie zal van deze studiereis zaterdagochtend 4 april op Schiphol terugkeren. AMSTERDAM Op de heden ge houden vergadering van de raad van commissarissen van Unikap NV is be sloten aan de op 27 april te houden al gemene vergadering van aandeelhou ders voor te stellen over het boekjaar 1968/J969 een dividend uit te keren van 10 pet. (v.j. 9 pet.). DEN HAAG, 23/3 Konstanz 310 1; Rheinfelden 280 +11; Straatsburg 308 onv.; Plitersdorf 465 +2; Maxau 529 5; Plochingen 239 19; Mann heim 430 7; Steinbach 361 +5; Mainz 453 +1; Bingen 351 onv.; Kaub 415 3; Trier 495 —30; Koblenz 471 —11; Keulen 521 —8; Ruhrort 754 +15; Lobith 1354 +17; Nijmegen 1122 +20; Arnhem 1076 +15; Eefde-7J«sel 632 +28; Deventer 498 +26; Mo$jrlft G540 10; Borgharen 4206 —41; Belfeld 1408 —34; Grave be. neden de sluis 665 45. Stuw open te Sambeek. UTRECHT „Als de werkgevers op deze manier doorgaan, zullen de vakcen trales de vraag aan de orde moeten stellen of het nog wel zin heeft met hen te praten over bepaalde regelingen". Dit verklaarde mr. M. de Leeuw, hoofd van de juridische dienst en beleidsadviseur van het NVV, zaterdagmiddag namens het verbondsbestuur van het NVV in Utrecht, naar aanleiding van het bij enkele recente fusies negeren van de in de Sociaal Economische Raad met de werkgevers gemaakte afspraken met betrekking tot het tijdig inschakelen van de vakbewe ging. De heer de Leeuw voerde het woord op de demonstratieve vergadering van de vakgroepen havens van de drie sa menwerkende vervoersvakbonden. Hij verklaarde, dat het NVV verontrust is over de gang van zaken rondom de fu sies en samenwerkingsvormen bij Phi lips, Nederlandse Kabelf abrieken, AKZO, Unilever en Pakhoed. Het verbondsbestuur van het NW zond de heer De Leeuw naar Utrecht (NVV voorzitter Kloos was verhinderd) om zich solidair te verklaren met de demonstrerende havenarbeiders en beambten. „Er wordt over u onderhandeld zon der dat u erbij bent en zonder dat u in vloed op een beslissing kunt uitoefe nen", zei de heer De Leeuw, die daar aan toevoegde dat de commissarissen van de aangeklaagde ondernemingen alleen de belangen zien van de kapi taalverschaffers. Hij herinnerde aan de enkele maan den geleden in de sociaal economische raad gemaakte afspraken met betrek king tot inschakeling van de vakbewe ging bij fusies e.d. De vakbeweging heeft die regeling als een tussenoplos sing op de weg naar een wettelijke re geling geaccepteerd, maar wat is er hij de recente fusies terechtgekomen van een raadpleging van de vakbonden en de ondernemingsraden, van de werk zaamheden van een commissie van toe zicht en een blauwdruk met betrekking tot de sociale gevolgen? De heer De Leeuw plaatste de werk gevers in de beklaagdenbank, want zij houden zich naar zijn mening niet aan de gemaakte afspraken. Hij zinspeelde op actie van de arbeiders, want zo zei hij actie voor democratisering is geen monopolie van studenten en leer lingen. Tijdens discussies op de demonstra tieve vergadering werd daarop door en kele sprekers ingehaakt. „De jeugd heeft met acties meer bereikt dan wij met 20 jaar praten", beoogde een Rotterdamse vakbondsfunctionaris. Afgevaardigden uit Rotterdam en Amsterdam pleitten voor, het schorsen van de activiteiten in de ondernemingsraden van de havenbe drijven („je mag er toch alleen maar beslissen of de regenbakken geel of bruin moeten zijn") hetgeen NB V-se cretaris Holsker een goede suggestie vond. De bondsbesturen van de drie vervoersvakbonden gaan zich volgende week over de verdere gang van zaken in de grote havens beraden en zullen daarbij deze suggestie in overweging nemen. De heer Holsker zei voorts dat de ha venarbeiders de havens van Rotterdam en Amsterdam groot hebben gemaakt, maar dat de werkgevers nu bezig zijn de reputatie van deze havens af te bre ken. Hjj noemde de ontwikkeling in de beide grote Nederlandse zeehavens ver ontrustend. „Als dat zo doorgaat, lopen alle vakbekwame mensen weg, want het schamele loon houdt ze zelfs niet vast. En dan is het gedaan met Rotter dam als wereldhaven nr een", aldus de heer Holsker. Hij hekelde fel het wat hij noemde asociale beleid van de grote meerderheid van de Amsterdamse en Rotterdamse havenbedrijven en rederij en. Hij hoopt niet dat de vakbekwame havenarbeiders tijdig de wijk zullen nemen naar een veiliger baan maar waarschuwde de directie wel dat zijn waarschuwing serieus moet worden ge nomen. Aan de vakbonden zal het niet liggen als het in Rotterdam en Amsterdam de verkeerde kant opgaat. Hij vond het een onbegrijpelijke zaak dat de Am sterdamse veembedrijven aan klanten 19,75 per arbeidsuur in rekening brengen, terwijl de veemarbeider slechts 5,- per uur verdient. „De rest is dus besteed voor de veel te zware top van haven jonkers", klaagde heer Holsker. Citerend uit een geheim rapport van pakhoed kondigde de heer Holsker aan. dat het nieuwe gebouw van Pakhoed enige tijd zal worden verkocht aan Shell en Esso, dat het Stuwadoors- en cargadoorsbedrijf naar andere bedrij ven zal worden afgestoten, dat het olieopslagbedrijf van Pakhoed (Natte Veem) naar de nieuwe Matex zal i gaan. dat pier 2. (Rom) binnen twee a drie jaar zal worden afgestoten naar Furness en dat de koel- en vrieshuizen naar Uni lever gaan. Wat overblijft is een holding compagny, een Pakhoed, dat zich uit sluitend bezighoudt met het verdienen aan vastgaed. „Dan ben je de zorgen voor de lonen van duizenden werkne mers kwijt en ben je zeker van een vaste rente van T procent", aldus de heer Holsker. ROTTERDAM De Holland Amerika Lijn heeft General Steel Tank Co Inc. te Reidsville in de Amerikaanse staat North Carolina de opdracht gegeven de lich ters (bakken) voor haar onlangs bij Cockerill Hoboken in België bestelde lichter- schepen te leveren. Met deze order is een bedrag van ongeveer 30 miljoen gulden gemoeid. De beslissing werd genomen, nadat gebleken was, dat dit Amerikaanse bedrijf zowel wat bouwkosten als leveringstijd betreft de voor de Holland Ameri ka Lijn gunstigste offerte had ingediend. Voor de bouw van de lichters bestond, aldus de directie van de HAL, een grote belangstelling. De inschrijvingen waren afkomstig uit Nederland, een aantal Europese landen, de Verenigde Staten en Japan. De Holland Amerika Lijn-dircctie zegt het zeer te betreuren dat de van Neder landse bedrijven afkomstige offerten qua prijs en in sommige gevallen ook qua leveringstijd geen basis voor verdere onderhandeling vormden. General Steel Tank zal in totaal 300 lichters voor de Holland Amerika L(jn bouwen. De opleve ring is gekoppeld aan de data waarop de twee lichterschepen van de Holland Amerika Lijn in de vaart komen (resp. november 1971 en mei 1972). (Van onze financieel-economische redactie) Anusch en Temur Samy, twee jonge Duitse zakenlieden met een enorme flair en fantasie (hun Perzische vader begon in Duitsland een tapijthandel), hebben gebroken met de traditionele wijze van zaken doen. Zij richten zich vrijwel volledig op de jeugd. De Samy's zijn in drie jaar miljonair geworden en hard op weg om nog vele miljoe nen aan hun bezit toe te voegen. Zij zijn eigenaars van een aantal Münchener restaurants die exotische maaltij den en een buitenlandse sfeer bidden, een discotheek die de grootste is van West-Duitsland en van Citta 2000, een zaak die rij het vorig jaar hebben geopend en die een mengeling is van een Oosterse bazaar en een Franse ..drugstore" met restaurants, bars, cafés, boetieks en speciale winkels in vier verschillende kleuren en lichteffec ten. Zij maakten in 1969 een winst van 20 miljoen Duitse mark en verwachten dit jaar deze winst te verdubbelen. Hun zakensymbool is een „gouden hand". Anusch en Temur zijn bezig een concern op te bouwen van moderne bazaars die zich richten op de behoeften van de jeugd en degenen die jong willen blijven. Citta 2000, gelegen aan de rand van de universiteitswijk va nMünchen en de Swabische uitgaansbuurt, trekt drommen jonge mensen. Je kunt er een film zien, een auto, een krant, een maxi-jas of een vliegbiljet voor Rio de Janeiro kopen en een kop koffie drinken, alles onder één dak op de klanken van rockmuziek. De Samys, die inmiddels de bijnaam hebben verworven van „De rattenvan- 165 „Nou hebben we d*r genoeg Asmar," zei pro fessor Nosco. „Eerst Verholen en dat jochie van Knetter en nou die slome Foppe weer..." „Tjaaa, het noodlot slaat hard toe," gromde de dwerg te leurgesteld. „Dat kost ons het goud, hé? Je mofet toch maar pech hebben, vind ik." „Die verdronken suffertjes hebben anderd ook over pech niet te kla gen," vond professor Nosco. „Alhoewel..., eh, eerlijk gezegd, hun pech me niet zoveel schelen kan." Hij wierp eenmaal een blik door zijn verrekijker en vervolgde: „Gelukkig ligt die kleine boei er nog. We weten dus precies waar we duiken moeten. Ja, Asmar, er zit nu niets anders op. We moeten zelf gaan duiken." „Dat wordt dan oppassen ge blazen, baas," zei Asmar. „We hebben het nou zelf gezien. Er zitten hier vraatzuchtige inktvissen. Ik voel er geen zier voor om door zo'n griezel lekge- knepen te worden." Maar nu bleek toch wel, dat de kleine schelm de situatie helemaal verkeerd beoordeelde, want van lekknijpen was geen sprake. De inktvis Bello kneep zelfs helemaal niet. Hij voerde Foppe zachtkens mee naar beneden en koes terde de arme kerel in zijn acht armen alsof-ie met de liefste baby van de wereld te maken had. Maar Foppe vond er niet veel aan. Een wurgende angst greep hem om de magere keel en hij brulde het uit van ontzetting, Het enige wat hij echter teweeg bracht, was een wanhopige stroom luchtbellen, die kolkend omhoog borrelde naar het oppervlak van de zee... Toen was de arme kerel het laatste belletje lucht kwijt en hij zakte bijna weg naar een toe stand van volslagen bewusteloosheid. Dat was er waarschijnlijk de oorzaak van, dat hij niets be merkte van de frisse meisjesarmen die hem héél hulpvaardig een grote luchtbel over het hoofd stulpten. Het waren de armen van Aqumarijnt- I gers van Muenchen", zijn er bij hun zaken doen van uitgegaan, dat de jonge mensen meer geld te verteren hebben dan ooit en bereid zijn goed te betalen voor de nieuwste snufjes op het gebied van mode, amusement en muziek. Anusch zegt: „Het was voorheen in Duitsland zo, dat de zoon een blauw pak kocht, omdat de vader het deed. Tegenwoordig richt iedereen zich echter naar de jeugd, vooral de vrouwen. Een moeder wil in uiterlijk en kleding op haar dochter lijken en dat is een gezon de ontwikkeling". De gebroeders Samy varen wel bij deze gezonde ontwikke ling. Ze hebben inmiddels een nieuwe Citta-maatschappij gevormd die aan de West-Berlijnse Kurfuerstendamm een Citta gaat bouwen die 12 maal zo groot wordt als die in Muenchen. Er zijn ook plannen om Citta's te bouwen in Aken, Duesseldorf en Keulen, terwijl de ge broeders de mogelijkheden onderzoeken die Amsterdam en Brussel bieden. Met Citta (het Italiaanse woord voor stad) creëerden de Samys het idee, ont wierpen de moeder-onderneming en verleenden 30 concessies voor magazij nen en speciale omzetzaken, waarvan de filiaalhouders aan de Samys drie procent van de bruto omzet afdragen. „De Citta's moeten groot zijn en alles kunnen bieden, als een boulevard waar men zonder bepaald doel zomer en win ter kan wandelen. Daar moeten we naar toe om het succes volledig te ma ken", zegt Temur, die de artistiek leider is van de ondernemingen. Anusch startte zijn zakelijke carrière door als eerste in West-Duitsland de mini-taxi's te introduceren. Deze zijn kleine, van radio voorziene wagentjes, die gemakkelijker door het verkeer schieten dan de traditionele zwarte Mercedes-taxi's. De hieruit ontstane taxi-oorlog bracht de gebroeders Samy in Muenchen grote bekendheid. Anusch verkocht de taxi's, behalve het wagen tje waarin hij nu nog rijdt, aan de chauffeurs en ging met zijn broer over op het vestigen van restaurants met de exotische spijzen en de eigentijdse sfeer. Hun flair voor publiciteit en onge dwongen manieren is volgens de ge broeders een deel van wat ze noemen „Amerikaanse aanpak". „We gebruiken Amerikaanse /.akenmethoden, dat wil zeggen, we doen zaken zonder gevoe lens", zegt Anusch. En hij vervolgt: „We betalen ons personeel uitsluitend op grond van prestatie. Leeftijd of duur van het dienstverband interesseert ons niet. Wanneer iemand zijn geld niet waard is moet hij maar ergens anders heengaan". Ze hebben enkele weken terug aan de zeekust van Alicante 700 hectare grond gekocht, waar ze een enorm vakantie complex willen bouwen dat meer dan 100 miljoen D-mark zal gaan kosten. Het jongste idee van de Samys heet diagnostikum, inrichtingen waar dege nen onder de Westduitsers naar toe kunnen gaan die zich zorgen maken om hun gezondheid. Zij kunnen daar hun bloeddruk en hartslag door machines laten meten. Zeggen de gebroeders over dit nieuwe idee: „Als de Amerikanen mensen naar de maan en weer terug kunnen laten reizen en onderweg hun lichaamsfuncties door machines nauw keurig laten registreren, waarom zou den wij dat dan ook niet kunnen?" Je moet maar op het idee komen. En het kunnen en durven uitvoeren. Dèt wel. AMSTERDAM „Een revaluatie van de gulden zou de voorkeur verdienen bo ven de inflatie, een ontwikkeling die men minder en minder in de hand kan hou den. Anders zou er wel eens een catastrofe kunnen ontstaan". Dit zegt de directie van de Nederlandse Credietbank in haar jaarverslag 1969. In het economisch beleid van de jaren zeventig zal de bestrijding van de inflatie voorrang moeten krijgen. In 1969, aldus het verslag, Is gebleken welhaast in nog sterkere mate dan voor heen hoe moeilik het is om een redelijke economische groei te realiseren met instandhouding van de volledige werkgelegenheid, zonder dat de geldswaarde ern stig wordt aangetast. In zekere zin blijft de hoge rente bestaan bij de gratie van de geldontwaarding. De nettowinst van de Nederlandse Credietbank steeg in 1969 van 6,4 naar 7,5 miljoen, dat is een winststijging van 24 procent per aandeel. Het dividend kon worden verhoogd van 10 tot 12 procent, waarvan 2 procent in aandelen uit de agioreserve. De bruto baten beliepen 42,5 miljoen tegen 33,2 miljoen over 1968. Aan de reserve werd 1,6 miljoen toegevoegd. Bovendien werd een reserve effec tenbelegging van 475.000,gevormd om aansluiting te zoeken bij het rente- gebeuren op de geldmarkt. De resultaten over 1969 werden bereikt, aldus het ver slag, bü een voortgaande krachtige expansie. De Nederlandse Credietbank (gelieerd met The Chase Manhattan Bank in New York en met Pierson, Heldring en Pierson in Amsterdam en Den Haag) gaat op 1 april zijn commissionairszaken verrichten in nauwe samenwerking met de com missionair in effecten W. Scheuer in Amsterdam. De aandeelhoudersvergadering wordt gehouden op 21 apriL

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1970 | | pagina 2