mi'
nanciele
notities
Ook fusies in Rotterdamse
en Amsterdamse havens
Vakbonden willen bij
't overleg vroegtijdig
worden ingeschakeld
DREIGING MET STAKING
Duitse zakenlieden bouwen
een imperium op de jeugd
Moeders richten zich
nu naar hun dochters
Waterhoogten
MET FLAIRFANTASIE EN ZIN VOOR PUBLICITEIT
HAL verkoopt
s.s. „Dinteldijli
DELEGATIE
NAAR JAPAN
Unikap geeft
hoger dividend
HAL koopt 300 lichters in V.S.
Kareltje Knetter
en de
blauwgerotte kiel
Beter revaluatie dan inflatie
PILOOT STORM
Wll/!/)fa
TEKKO TAKS
Ver. effectenhandelaren
NEDERLANDSE AANBIEDINGEN VEEL TE DUUR
mmmmmm&wm m
ONTWIKKELING
MINI TAXI'S
DIAGNOSTICUM
CREDIETBANK MAAKT 24% MEER WINST
Pagina 2
MAANDAG 23 MAART 1970
120
„Nee, ik ben niet afgestudeerd. Na
mijn vierde jaar heb ik me vrijwillig
gemeld om als gewoon arts naar het
front te gaan". Lev Leonidovich stond
op, zijn schrijfwerk latend voor wat
het was. Hij liep naar Oleg toe en be
gon vol belangstelling het litteken te
bekijken en tussen zijn vingers te
kneden, „Heb je dit „daarginds" opge
daan?"
„Ja".
„Dan hebben ze je netjes opgelapt,
bijzonder netjes. Was de dokter een
gevangene?"
„Klopt".
„Kun je je zijn naam nog herinne-
ten? Koryakov soms?"
„Ik weet het niet, het was een door
gangskamp. Die Koryakov, waar had
den ze hem voor opgeborgen?" Oleg
stapte nu over op Koryakov, verlan
gend, ook zijn levensgeschiedenis uit
te rafelen.
„Omdat zijn vader kolonel was in
het tsaristische leger".
Maar op dat ogenblik kwam de zus
ter met de Japanse ogen en de witte
tiara binnen en riep Lev Leonidovich
naar de verbandkamer.
Kostoglotov zakte terug in zijn ge
bogen houding en slenterde de gang
door.
Nóg een levensverhaal, een silhouet
in stippellijnen; twéé levensverhalen
eigenlijk. De ontbrekende stukken kon
hij er zelf wel bij bedenken. Er wa
ren zoveel mogelijkheden om naar
„daarginds" te worden gestuurd...
Nee, dat was het niet, waarover hij
liep te piekeren, het was heel iets an
ders. Daar ben je dan, dacht hij, in je
bed op de zaal, je wandelt de gang af,
of maakt een ommetje door de tuin
en naast je, of op je afkomend, loopt
een man, een gewone man en nooit zal
het bij een van je tweeën opkomen te
zeggen: „Hé, keer de revers van je jas
eens om"! Daar zou het zitten, het in
signe van hun geheim genootschap. En
hij was een van hen, hij hoorde erbij,
maakte deel ervan uit, wist ervanl
Met hun hoevelen waren ze? Dat kon
je net zo goed niet vragen, want ze
waren stuk voor stuk stom. Van bui
tenaf vermoede je niets. Wat was
het allemaal prachtig geheim gehou
den!.
Een belachelijk idee, eens de dag te
zullen beleven, waarop vrouwen niet
meer telden. Van vrouwen kreeg je
toch zeker nooit genoeg? Hij kon het
zich tenminste niet voorstellen.
Eigenlijk had hij geen enkele reden
tot juichen. Lev Leonidovichs ontken
ning was niet pertinent genoeg ge
weest om geloofwaardig te klinken.
Hij moest dus maar aannemen, dat
hij alles had verlorén.
Alles.
Kostoglotov voelde zich, alsof zijn
doodvonnis in levenslang was veran
derd. Hij zou blijven leven, alleen
God wist waarom.
Hij was vergeten, waar hij heenging.
In de benedengang aarzelde hij, bleef
toen staan.
Uit een van de kamers, drie deuren
van hem vandaan, kwam een witge-
jast figuurtje. Het was heel slank
om het middel en deed vertrouwd
aan.
Vera!
Ze stapte zijn kant uit. In rechte
lijn was het niet ver, maar ze moest
om de twee bedden bij de muur heen.
Oleg maakte geen beweging in haar
richting, hij wilde nadenken een
seconde, twee seconden en een derde.
De drie dagen na haar laatste ronde
had ze hem*op een droge, zakelijke
wijze behandeld. Geen vriendelijke
blik kon eraf.
Eerst dacht hij: ze kan naar de dui
vel lopen. Hij zou haar met gelijke
munt betalen. Hij had geen zin, strij
kages te maken, uitvluchten te verzin
nen. Maar jammer was het wel. Het
leek zo zonde, haar te kwetsen. En
met zichzelf had hij ook te doen.
Moesten ze dan als vreemdelingen
langs elkaar heen lopen?
Was het zijn schuld? Nee, de hare:
zij had hem beduveld met die injec
ties, ze had hem kwaad gewild. Hij
was het, die wel eens niet tot verge
ven geneigd zou kunnen zijn.
Zonder iets te zien, zortüer hem aan
te kijken, kwam ze naast hem en on
danks zijn vaste voornemens, betrapte
hij zich erop, dat hij haar aansprak,
zacht, alsof hij een gunst vroeg:
„Vera Kórnilyevna..." ('t Was bespot
telijk, zo'n toon aan te slaan, maar hij
vond het heerlijk).
Ze sloeg haar koele ogen op en zag
hem.
(O nee, waarom zóu hij haar eigen
lijk vergeven?)
„Vera Kórnilyevna kun je... kun je
me niet... nog een bloedtransfusie ge
ven...?" (Het klonk, alsof hij voor
haar in 't stof kroop. Maar nog steeds
genoot hij ervan).
„Ik dacht, dat je het niet meer
wou", zei ze, haar blik nog streng en
onverzoenlijk. Maar er trilde iets van
onzekerheid in haar ogen, haar lieve,
lichtbruine ogen.
(Goed, naar haar idee was het haar
schuld niet. En ze konden ook niet
eeuwig als volslagen vreemden onder
hetzelfde dak wonen)
„Maar daarna vond ik het toch
prettig. Ik wil er graag meer".
Hij glimlachte. Wanneer hij glim
lachte, leek zijn litteken altijd korter,
kreeg het een golvende lijn.
(Hij zou haar voor het ogenblik ver
geven. Later konden ze het wel uit
zoeken). Maar er roerde zich iets in
haar ogen een soort boetvaardig
heid.
„Misschien brengen ze morgen wel
nieuw bloed".
Ze leunde nog steeds met haar hand
tegen een onzichtbare pilaar, die ech
ter leek te smelten of door te buigen
onder de druk.
„Alleen moet jij het doen", zei hij.
„Dat móet". Zijn eis klonk dringend.
„Door een ander laat ik me niet hel
pen".
Ze schudde haar hoofd, probeerde
hem niet aan te kijken, de hele beslis
sing van zich af te schuiven. „Dat
hangt er vanaf hoe het uitkomt", zei
ze.
Ze liep door.
Ze was geweldig, ondanks alles was
ze geweldig.
Alleen, wat wilde hij van haar? Een
gedoemde, tot levenslang veroordeel
de, wat hoopte hij te bereiken?
Oleg stond in de gang als een
dwaas, trachtte zich te herinneren,
waar hij heen had gewild;
O ja, hij was op weg geweest naar
Dyoma.
Dyoma lag in een heel klein twee
persoons kamertje.' Zijn buurman was
naar huis; de nieuwe zou pas de vol
gende dag van de operatiezaal komen.
Zolang had hij het rijk alleen.
Er was een week voorbijgegaan en
daarmee de eerste foltering van zijn
geamputeerde been. De operatie ver
gleed langzaam in het verleden, maar
zijn been bleef bij hem en kwelde
hem, alsof het niet was weggehaald.
Hij kon elke teen afzonderlijk voelen.
Dyoma was dolblij, Oleg te /ien en
begroette hem als een oudere broer.
Zijn vrienden uit de vorige zaal wa
ren eigenlijk net familieleden. Een
paar van de vrouwelijke patiënten
hadden hem ook wat eetbaars ge
stuurd, het stond op zijn nachtkastje,
onder een servet. Geen van de nieu
welingen zou hem komen opzoeken of
hem iets brengen.
Dyoma lag op zijn rug en koesterde
zijn been, (of liever wat ervan over
was: een stukje dij) waar nog een om
vangrijke tulband van verbanden om
heen zat. Maar zijn hoofd en armen
waren vrij.
„Ha, Oleg, hoe gaat het?" vroeg hij,
Olegs hand in de zijne nemend. „Ga
zitten en vertel me gauw hoe het er
mee staat in de zaal".
De bovenzaal die hij kort geleden
had verlaten, was nog steeds zijn ver
trouwde wereldje. Hier beneden wa
ren de zusters en de verpleeghulpen
anders en de dagindeling ook. Ze hak
ketakten voortdurend, wie wét moest
doen.
„Ach, wat zou er op de zaal nou ge
beuren...?"
4381. Terwijl Grepans subs door de donkere wateren
buiten de lichtgordel van Faldars eiland gleden, be
sefte hij misschien voor het eerst, met welk een ge
duchte tegenstander hij te doen had. Maar hij was er
de man niet naar om zich gauw uit 't veld te laten
slaan. De kille woede, die hij nog steeds in zijn min-
naarshart meedroeg, maakte hem tot een vijand, die
Faldar wel eens teveel kon blijken! De gordel van
lichtbakens maakte een onverwachte aanval vanuit
zee onmogelijk en Grepan twijfelde er niet aan, of de
ongekroonde koning van het Mysterie-eiland had ook
wel voorzieningen getroffen om een onderwater-aan
val te verijdelen. Onbevreesd, doch behoedzaam, liet
hij de drie subs onder de lichtzone doorvaren, waar
opeens een school zwarte vormen toeschoot. Deze
werden echter met enkele dissolvo-stralen verjaagd en
Grepan vroeg zich af, of dit de enige submarine af
weer zou zijn...
47. Het was een mal gezicht om officieren en man
schappen daar in dat zeil met zeewater te zien zitten.
Weliswaar zaten zij daar schokvrij, omdat het zeil met
touwen aan de kanonnen was opgehangen en dus niet
onder stroom stond, maar de vraag was nu, hoe zij
daar zonder verdere ongelukken 'weer uit konden ko
men. Gelukkig zag Tekko dat de schokstok niet ver bui
ten zijn bereik lag en toen hij dan ook met behulp van
het 'trote kartonnen scheermes de drietand naar zich
toegehaald had, kon hij zonder veel moeite de stroom
uitschakelen. De één na de ander volgden nu Tekko
weer aan dek en toen legde hij de werking van zijn
schokapparaat aan de belangstellenden uit, die geluk
kig niet kwaad op hem waren. De meeste schik had
den echter nog steeds de groenen, die dank zij het plan
kier waarop zij samen gepakt hadden gestaan, schok-
en watervrij waren gebleven. Nadat iedereen, van be
velhebber tbt lichtmatroos, weer een keurig droog tro-
penuniform had aangetrokken, trakteerde de comman
dant allen op een extra oorlam. De plechtigheid was
weliswaar letterlijk en figuurlijk in het water gevallen,
maar de Engelsen namen het sportief op en keken er
onze vrienden gelukkig niet opaan.
ROTTERDAM De „Holland-Ame-
rika Lijn" in Rotterdam heeft het
11.366 brt metende ss „Dinteldijk" ver
kocht aan de „Oriental Africa Lines"
Inc. in Monrovia (Liberia). Het schip zal
omstreeks half juni in Rotterdam wor
den overgedragen .De directie van de
HAL wilde geen mededelingen doen
omtrent de verkoopprijs.
De „Dinteldijk" werd door de werf
Wilton-Fijenoord in Schiedam gebouwd
voor de dienst van de HAL via het Pa
namakanaal op havens aan de westkust
van de Verenigde Staten en Canada.
Het kwam in 1957 in de vaart. De „Din
teldijk" beschikt over accommodatie
voor 66 passagiers.
SCHIPHOL Een uit 33 personen
bestaande delegatie van commissionairs
in effecten van de Amsterdamse ef
fectenbeurs is zaterdagmiddag van
Schiphol naar Tokio vertrokken voor
een studiereis van veertien dagen. On
der leiding van mr. R. F. Roos, lid van
de raad van bestuur van de' Anyo-bank
en lid van het bestuur der Vereeniging
voor den Effectenhandel, zal de dele
gatie in Japan enige beurzen bezoeken
en contacten leggen met diverse bank-
instanties. De delegatie zal van deze
studiereis zaterdagochtend 4 april op
Schiphol terugkeren.
AMSTERDAM Op de heden ge
houden vergadering van de raad van
commissarissen van Unikap NV is be
sloten aan de op 27 april te houden al
gemene vergadering van aandeelhou
ders voor te stellen over het boekjaar
1968/J969 een dividend uit te keren van
10 pet. (v.j. 9 pet.).
DEN HAAG, 23/3 Konstanz 310
1; Rheinfelden 280 +11; Straatsburg
308 onv.; Plitersdorf 465 +2; Maxau
529 5; Plochingen 239 19; Mann
heim 430 7; Steinbach 361 +5; Mainz
453 +1; Bingen 351 onv.; Kaub 415 3;
Trier 495 —30; Koblenz 471 —11; Keulen
521 —8; Ruhrort 754 +15; Lobith 1354
+17; Nijmegen 1122 +20; Arnhem 1076
+15; Eefde-7J«sel 632 +28; Deventer
498 +26; Mo$jrlft G540 10; Borgharen
4206 —41; Belfeld 1408 —34; Grave be.
neden de sluis 665 45. Stuw open te
Sambeek.
UTRECHT „Als de werkgevers op deze manier doorgaan, zullen de vakcen
trales de vraag aan de orde moeten stellen of het nog wel zin heeft met hen te
praten over bepaalde regelingen". Dit verklaarde mr. M. de Leeuw, hoofd van de
juridische dienst en beleidsadviseur van het NVV, zaterdagmiddag namens het
verbondsbestuur van het NVV in Utrecht, naar aanleiding van het bij enkele
recente fusies negeren van de in de Sociaal Economische Raad met de werkgevers
gemaakte afspraken met betrekking tot het tijdig inschakelen van de vakbewe
ging.
De heer de Leeuw voerde het woord
op de demonstratieve vergadering van
de vakgroepen havens van de drie sa
menwerkende vervoersvakbonden. Hij
verklaarde, dat het NVV verontrust is
over de gang van zaken rondom de fu
sies en samenwerkingsvormen bij Phi
lips, Nederlandse Kabelf abrieken,
AKZO, Unilever en Pakhoed.
Het verbondsbestuur van het NW
zond de heer De Leeuw naar Utrecht
(NVV voorzitter Kloos was verhinderd)
om zich solidair te verklaren met de
demonstrerende havenarbeiders en
beambten.
„Er wordt over u onderhandeld zon
der dat u erbij bent en zonder dat u in
vloed op een beslissing kunt uitoefe
nen", zei de heer De Leeuw, die daar
aan toevoegde dat de commissarissen
van de aangeklaagde ondernemingen
alleen de belangen zien van de kapi
taalverschaffers.
Hij herinnerde aan de enkele maan
den geleden in de sociaal economische
raad gemaakte afspraken met betrek
king tot inschakeling van de vakbewe
ging bij fusies e.d. De vakbeweging
heeft die regeling als een tussenoplos
sing op de weg naar een wettelijke re
geling geaccepteerd, maar wat is er hij
de recente fusies terechtgekomen van
een raadpleging van de vakbonden en
de ondernemingsraden, van de werk
zaamheden van een commissie van toe
zicht en een blauwdruk met betrekking
tot de sociale gevolgen?
De heer De Leeuw plaatste de werk
gevers in de beklaagdenbank, want zij
houden zich naar zijn mening niet aan
de gemaakte afspraken. Hij zinspeelde
op actie van de arbeiders, want zo
zei hij actie voor democratisering is
geen monopolie van studenten en leer
lingen.
Tijdens discussies op de demonstra
tieve vergadering werd daarop door en
kele sprekers ingehaakt. „De jeugd heeft
met acties meer bereikt dan wij met 20
jaar praten", beoogde een Rotterdamse
vakbondsfunctionaris. Afgevaardigden
uit Rotterdam en Amsterdam pleitten
voor, het schorsen van de activiteiten in
de ondernemingsraden van de havenbe
drijven („je mag er toch alleen maar
beslissen of de regenbakken geel of
bruin moeten zijn") hetgeen NB V-se
cretaris Holsker een goede suggestie
vond. De bondsbesturen van de drie
vervoersvakbonden gaan zich volgende
week over de verdere gang van zaken
in de grote havens beraden en zullen
daarbij deze suggestie in overweging
nemen.
De heer Holsker zei voorts dat de ha
venarbeiders de havens van Rotterdam
en Amsterdam groot hebben gemaakt,
maar dat de werkgevers nu bezig zijn
de reputatie van deze havens af te bre
ken. Hjj noemde de ontwikkeling in de
beide grote Nederlandse zeehavens ver
ontrustend. „Als dat zo doorgaat, lopen
alle vakbekwame mensen weg, want
het schamele loon houdt ze zelfs niet
vast. En dan is het gedaan met Rotter
dam als wereldhaven nr een", aldus de
heer Holsker. Hij hekelde fel het wat
hij noemde asociale beleid van de grote
meerderheid van de Amsterdamse en
Rotterdamse havenbedrijven en rederij
en. Hij hoopt niet dat de vakbekwame
havenarbeiders tijdig de wijk zullen
nemen naar een veiliger baan maar
waarschuwde de directie wel dat zijn
waarschuwing serieus moet worden ge
nomen.
Aan de vakbonden zal het niet liggen
als het in Rotterdam en Amsterdam de
verkeerde kant opgaat. Hij vond het
een onbegrijpelijke zaak dat de Am
sterdamse veembedrijven aan klanten
19,75 per arbeidsuur in rekening
brengen, terwijl de veemarbeider
slechts 5,- per uur verdient. „De rest
is dus besteed voor de veel te zware
top van haven jonkers", klaagde heer
Holsker.
Citerend uit een geheim rapport van
pakhoed kondigde de heer Holsker aan.
dat het nieuwe gebouw van Pakhoed
enige tijd zal worden verkocht aan
Shell en Esso, dat het Stuwadoors- en
cargadoorsbedrijf naar andere bedrij
ven zal worden afgestoten, dat het
olieopslagbedrijf van Pakhoed (Natte
Veem) naar de nieuwe Matex zal i gaan.
dat pier 2. (Rom) binnen twee a drie
jaar zal worden afgestoten naar Furness
en dat de koel- en vrieshuizen naar Uni
lever gaan. Wat overblijft is een holding
compagny, een Pakhoed, dat zich uit
sluitend bezighoudt met het verdienen
aan vastgaed. „Dan ben je de zorgen
voor de lonen van duizenden werkne
mers kwijt en ben je zeker van een
vaste rente van T procent", aldus de
heer Holsker.
ROTTERDAM De Holland Amerika Lijn heeft General Steel Tank Co Inc. te
Reidsville in de Amerikaanse staat North Carolina de opdracht gegeven de lich
ters (bakken) voor haar onlangs bij Cockerill Hoboken in België bestelde lichter-
schepen te leveren. Met deze order is een bedrag van ongeveer 30 miljoen gulden
gemoeid. De beslissing werd genomen, nadat gebleken was, dat dit Amerikaanse
bedrijf zowel wat bouwkosten als leveringstijd betreft de voor de Holland Ameri
ka Lijn gunstigste offerte had ingediend. Voor de bouw van de lichters bestond,
aldus de directie van de HAL, een grote belangstelling. De inschrijvingen waren
afkomstig uit Nederland, een aantal Europese landen, de Verenigde Staten en
Japan.
De Holland Amerika Lijn-dircctie zegt het zeer te betreuren dat de van Neder
landse bedrijven afkomstige offerten qua prijs en in sommige gevallen ook qua
leveringstijd geen basis voor verdere onderhandeling vormden. General Steel
Tank zal in totaal 300 lichters voor de Holland Amerika L(jn bouwen. De opleve
ring is gekoppeld aan de data waarop de twee lichterschepen van de Holland
Amerika Lijn in de vaart komen (resp. november 1971 en mei 1972).
(Van onze financieel-economische redactie)
Anusch en Temur Samy, twee jonge Duitse zakenlieden
met een enorme flair en fantasie (hun Perzische vader
begon in Duitsland een tapijthandel), hebben gebroken
met de traditionele wijze van zaken doen. Zij richten zich
vrijwel volledig op de jeugd. De Samy's zijn in drie jaar
miljonair geworden en hard op weg om nog vele miljoe
nen aan hun bezit toe te voegen. Zij zijn eigenaars van
een aantal Münchener restaurants die exotische maaltij
den en een buitenlandse sfeer bidden, een discotheek die
de grootste is van West-Duitsland en van Citta 2000, een
zaak die rij het vorig jaar hebben geopend en die een
mengeling is van een Oosterse bazaar en een Franse
..drugstore" met restaurants, bars, cafés, boetieks en
speciale winkels in vier verschillende kleuren en lichteffec
ten. Zij maakten in 1969 een winst van 20 miljoen Duitse
mark en verwachten dit jaar deze winst te verdubbelen.
Hun zakensymbool is een „gouden hand".
Anusch en Temur zijn bezig een concern op te bouwen van moderne bazaars die
zich richten op de behoeften van de jeugd en degenen die jong willen blijven.
Citta 2000, gelegen aan de rand van de universiteitswijk va nMünchen en de
Swabische uitgaansbuurt, trekt drommen jonge mensen. Je kunt er een film zien,
een auto, een krant, een maxi-jas of een vliegbiljet voor Rio de Janeiro kopen en
een kop koffie drinken, alles onder één dak op de klanken van rockmuziek.
De Samys, die inmiddels de bijnaam
hebben verworven van „De rattenvan-
165 „Nou hebben we d*r genoeg Asmar," zei pro
fessor Nosco. „Eerst Verholen en dat jochie van
Knetter en nou die slome Foppe weer..." „Tjaaa,
het noodlot slaat hard toe," gromde de dwerg te
leurgesteld. „Dat kost ons het goud, hé? Je mofet toch
maar pech hebben, vind ik." „Die verdronken
suffertjes hebben anderd ook over pech niet te kla
gen," vond professor Nosco. „Alhoewel..., eh, eerlijk
gezegd, hun pech me niet zoveel schelen kan." Hij
wierp eenmaal een blik door zijn verrekijker en
vervolgde: „Gelukkig ligt die kleine boei er
nog. We weten dus precies waar we duiken moeten.
Ja, Asmar, er zit nu niets anders op. We moeten
zelf gaan duiken." „Dat wordt dan oppassen ge
blazen, baas," zei Asmar. „We hebben het nou zelf
gezien. Er zitten hier vraatzuchtige inktvissen. Ik
voel er geen zier voor om door zo'n griezel lekge-
knepen te worden." Maar nu bleek toch wel, dat
de kleine schelm de situatie helemaal verkeerd
beoordeelde, want van lekknijpen was geen sprake.
De inktvis Bello kneep zelfs helemaal niet. Hij
voerde Foppe zachtkens mee naar beneden en koes
terde de arme kerel in zijn acht armen alsof-ie met
de liefste baby van de wereld te maken had. Maar
Foppe vond er niet veel aan. Een wurgende angst
greep hem om de magere keel en hij brulde het uit
van ontzetting, Het enige wat hij echter teweeg
bracht, was een wanhopige stroom luchtbellen, die
kolkend omhoog borrelde naar het oppervlak van de
zee... Toen was de arme kerel het laatste belletje
lucht kwijt en hij zakte bijna weg naar een toe
stand van volslagen bewusteloosheid. Dat was er
waarschijnlijk de oorzaak van, dat hij niets be
merkte van de frisse meisjesarmen die hem héél
hulpvaardig een grote luchtbel over het hoofd
stulpten. Het waren de armen van Aqumarijnt-
I gers van Muenchen", zijn er bij hun
zaken doen van uitgegaan, dat de jonge
mensen meer geld te verteren hebben
dan ooit en bereid zijn goed te betalen
voor de nieuwste snufjes op het gebied
van mode, amusement en muziek.
Anusch zegt: „Het was voorheen in
Duitsland zo, dat de zoon een blauw
pak kocht, omdat de vader het deed.
Tegenwoordig richt iedereen zich echter
naar de jeugd, vooral de vrouwen. Een
moeder wil in uiterlijk en kleding op
haar dochter lijken en dat is een gezon
de ontwikkeling". De gebroeders Samy
varen wel bij deze gezonde ontwikke
ling. Ze hebben inmiddels een nieuwe
Citta-maatschappij gevormd die aan de
West-Berlijnse Kurfuerstendamm een
Citta gaat bouwen die 12 maal zo groot
wordt als die in Muenchen. Er zijn ook
plannen om Citta's te bouwen in Aken,
Duesseldorf en Keulen, terwijl de ge
broeders de mogelijkheden onderzoeken
die Amsterdam en Brussel bieden.
Met Citta (het Italiaanse woord voor
stad) creëerden de Samys het idee, ont
wierpen de moeder-onderneming en
verleenden 30 concessies voor magazij
nen en speciale omzetzaken, waarvan
de filiaalhouders aan de Samys drie
procent van de bruto omzet afdragen.
„De Citta's moeten groot zijn en alles
kunnen bieden, als een boulevard waar
men zonder bepaald doel zomer en win
ter kan wandelen. Daar moeten we
naar toe om het succes volledig te ma
ken", zegt Temur, die de artistiek leider
is van de ondernemingen.
Anusch startte zijn zakelijke carrière
door als eerste in West-Duitsland de
mini-taxi's te introduceren. Deze zijn
kleine, van radio voorziene wagentjes,
die gemakkelijker door het verkeer
schieten dan de traditionele zwarte
Mercedes-taxi's. De hieruit ontstane
taxi-oorlog bracht de gebroeders Samy
in Muenchen grote bekendheid. Anusch
verkocht de taxi's, behalve het wagen
tje waarin hij nu nog rijdt, aan de
chauffeurs en ging met zijn broer over
op het vestigen van restaurants met de
exotische spijzen en de eigentijdse
sfeer.
Hun flair voor publiciteit en onge
dwongen manieren is volgens de ge
broeders een deel van wat ze noemen
„Amerikaanse aanpak". „We gebruiken
Amerikaanse /.akenmethoden, dat wil
zeggen, we doen zaken zonder gevoe
lens", zegt Anusch. En hij vervolgt:
„We betalen ons personeel uitsluitend
op grond van prestatie. Leeftijd of
duur van het dienstverband interesseert
ons niet. Wanneer iemand zijn geld niet
waard is moet hij maar ergens anders
heengaan".
Ze hebben enkele weken terug aan de
zeekust van Alicante 700 hectare grond
gekocht, waar ze een enorm vakantie
complex willen bouwen dat meer dan
100 miljoen D-mark zal gaan kosten.
Het jongste idee van de Samys heet
diagnostikum, inrichtingen waar dege
nen onder de Westduitsers naar toe
kunnen gaan die zich zorgen maken om
hun gezondheid. Zij kunnen daar hun
bloeddruk en hartslag door machines
laten meten. Zeggen de gebroeders over
dit nieuwe idee: „Als de Amerikanen
mensen naar de maan en weer terug
kunnen laten reizen en onderweg hun
lichaamsfuncties door machines nauw
keurig laten registreren, waarom zou
den wij dat dan ook niet kunnen?" Je
moet maar op het idee komen. En het
kunnen en durven uitvoeren. Dèt wel.
AMSTERDAM „Een revaluatie van de gulden zou de voorkeur verdienen bo
ven de inflatie, een ontwikkeling die men minder en minder in de hand kan hou
den. Anders zou er wel eens een catastrofe kunnen ontstaan".
Dit zegt de directie van de Nederlandse Credietbank in haar jaarverslag 1969. In
het economisch beleid van de jaren zeventig zal de bestrijding van de inflatie
voorrang moeten krijgen.
In 1969, aldus het verslag, Is gebleken welhaast in nog sterkere mate dan voor
heen hoe moeilik het is om een redelijke economische groei te realiseren met
instandhouding van de volledige werkgelegenheid, zonder dat de geldswaarde ern
stig wordt aangetast. In zekere zin blijft de hoge rente bestaan bij de gratie van
de geldontwaarding.
De nettowinst van de Nederlandse Credietbank steeg in 1969 van 6,4 naar 7,5
miljoen, dat is een winststijging van 24 procent per aandeel. Het dividend kon
worden verhoogd van 10 tot 12 procent, waarvan 2 procent in aandelen uit de
agioreserve. De bruto baten beliepen 42,5 miljoen tegen 33,2 miljoen over 1968.
Aan de reserve werd 1,6 miljoen toegevoegd. Bovendien werd een reserve effec
tenbelegging van 475.000,gevormd om aansluiting te zoeken bij het rente-
gebeuren op de geldmarkt. De resultaten over 1969 werden bereikt, aldus het ver
slag, bü een voortgaande krachtige expansie.
De Nederlandse Credietbank (gelieerd met The Chase Manhattan Bank in New
York en met Pierson, Heldring en Pierson in Amsterdam en Den Haag) gaat op
1 april zijn commissionairszaken verrichten in nauwe samenwerking met de com
missionair in effecten W. Scheuer in Amsterdam.
De aandeelhoudersvergadering wordt gehouden op 21 apriL