Intiem huisconcert helpt jonge zangers naam maken Vragen Bel de ombuds vrouw! Ga zi maak het u moein Leerlingen toonden eigen creaties Stofzuiger via gat in muur Trouwpartij om nooit te vergeten Nieuwe frisdrank: „Lift" (jetrooót Teróch eiden Terloops gesprekje tussen man en vrouw ROMANTISCH INSTITUUT IS WEER SPMGLEVEND Routine opdoen Routine en naam krijgm In een flatje U moest toch zo nodig een mixer hebben GEEN LAWAAI EN GEEN GESJOUW MEER Ee T hoeft geen enquête te houden, houdt u alleen vandaag de oren even goed open: hoort u nog wel eens teniand zingen? Zomaar de buurvrouw onder het mattenkloppen, zomaar de geldophaler van het ziekenfonds, de slagers knecht of de eierman? „Neen"zegt in Rotterdam mevrouw C. G. van Vrees wijk- van der Eb, „Ik zing altijd in de auto, maar toen ik laatst voor een rood stoplicht stond en doorzong keken mijn buren-automobilisten of ze zojuist een volslagen gek ontdekten". VFTcet u, hoe u uw man minder laat eten, weet u of uw zoon kan trouwen met zijn nichtje, wat een sherrykuur is en wat u kunt doen wan neer de rekening boger is dan de of ferte? Niet erg, wanneer u „neen" zegt, want we hebben nu onze Nederlandse ombudsvrouw. U belt, zij helpt oplos sen. Gek eigenlijk, dat zo'n ombuds vrouw, zo'n raadsvrouw, nodig is in dit land, waar we voor alles wel een in stantie hebben, die voorlicht, bemiddelt, verzorgt, geld geeft, noem maar op. Van de Bijstandswet tot een instituut dat zich slechts zorgen maakt over onze pootaardappelen en we zullen vast er gens ook wel een bureau hebben voor het verwijderen van vlekken uit parket. Maar onderzoekingen hebben uitgewe zen, dat slechts 21 procent van de Ne derlanders, na veel gezucht en gesteun, als voorlichtende dienst alleen de Con sumentenbond kan opnoemen. „Je kunt dat een beetje gek vinden, je kunt er veel beter iets aan doen. Door te zorgen dat er iemand is, die de mensen wegwijs kan maken en daarom ait ik hier", zegt onze ombudsvrouw, mevróuw J. M. Th. A. Boddeke-Dijk- stra. Ze zegt dat in Amsterdam, ze zegt dat, om nog precierser te zijn, in het hoofdkantoor van De Spar. Vreemd, dat het een kruideniersorga nisatie is, die onze ombudsvrouw aan stelde? Neen, want iemand moet toch haar slaris betalen, juist omdat alle (te lefonische) adviezen gratis zijn. En omdat De Spar een jaar geleden toch meer aan dienstverlening wilde gaan doen, werd als cadeautje voor iedereen in dit land mevrouw Boddeke aange steld. Zelfs mensen die in dit winkelbe drijf niet eens ook maar een pijpje ka neel kopen, mogen nummer 942356 in Amsterdam draaien voor gratis advie zen. En hoe we daarvan met zijn allen gebruik maken: vorig jaar maakte me vrouw Boddeke drie en een half dui zend mensen wegwijs in de vlekkenleer, dierkunde, breiwol, reizen naar Rus land, kwesties met bouwers, het schoonmaken van lampekappen, óók een beetje wegwijs in het huwelijk, soms. „Ja, dan bellen er mensen die de situatie thuis op een gegeven moment tot hier zit en doodgewoon hun hart een keer moeten luchten. Niet bij de buur vrouw, niet bij vriendinnen, maar bijie mand die ze niet kennen. Eén keer is dat een gesprek van anderhalf uur ge worden. Ik hoefde helemaal niet te ad viseren, alleen maar te luisteren, maar na afloop dacht ik: misschien heb ik nu iemand beter geholpen dan met wat voor advies over stofzuigers dan ook", aldus mevrouw Boddeke. In deze maatschappij blijken alleen de ramenwassers nog maar te zingen en een handvol vrouwen als ze doende zijn in het huishouden. Ah, dat wordt dus een pleidooi om zelf weer te gaan zin gen en de radio uit te draaien, denkt u nu. Dat wordt het niet. Misschien wel een klein pleidooitje om meer naar zin gen te gaan luisteren. Via huisconcer ten, bijvoorbeeld. Huisconcerten? Ja, dat is niet zo achttiende- of negentiende eeuws als men wel zou denken; die huisconcerten zijn weer springlevend. Springlevend gemaakt dan, want na de oorlog zijn er maar weinig mensen geweest die zei den: wij hebben die of die zangeres uitgenodigd, trek iets feestelijks aan en kom bij ons thuis luisteren. Maar sinds 1961 is dat weer „in" geworden, toen Nederland zijn zoveelste vereniging er bij kreeg: de „Vereniging Vrienden van het lied". Die vereniging, opgericht door beroeps musici in Amsterdam, wil helemaal niet iets „hoogs", iets ingewikkelds met mu ziek, die wil alleen dit: zangers en zan geressen die net het conservatorium achter de rug hebben, gelegenheid ge ven veel routine op te doen, een beetje naam te maken. „Dat kan in Nederland praktisch al leen via huisconcerten", zegt mevrouw Van Vreeswijk, die het hoofd is van de Rotterdamse kring van de vereniging en tevens een vrouw, die heel erg ach ter dat geven van huisconcerten „aan jaagt", Het waarom kan ze snel uitleg gen. „Het is in Nederland heel moeilijk om als jonge, bijna nog onbekende zanger aan het werk te komen," zegt ze. „Zo'n jonge man of vrouw kan niet ergens gaan voorzingen en om subsidie vragen, zt kunnen ook niet een concertzaal bin nenstappen en zeggen: „Hier ben ik." Hetkomt erop neer, dat je veel moet zingen en maar moét hopen, dat er on der je toehoorders iemand zit, die je verder kan helpen." Zo heeft negen jaar geleden de „Ver eniging Vrienden van het lied" gezegd: Jonge zangers, meldt je bij ons aan, liefhebbers van zang, meldt je ook aan en doe samen iets, gewoon, thuis. Zo kunnen jonge talenten routine opdoen, zo beleven de toehoorders iets dat veel intiemer is dan in welke concertzaal ook: een huisconcert. „Ja", zegt mevrouw Van Vreeswijk, „je kunt je als toehoorder natuurlijk af vragen: Waarom zo'n concert thuis als ik ook doodgewoon naar een concert zaal kan gaan, want die is'daar tenslot te voor, veel meer dan mijn vierkamer- flat." „U weet, dat punt één het jonge ta lent is, maar punt twee is, dacht ik, ook dat huisconcerten zo gezellig zijn. Lie deren, echte luisterliederen, moet je ei genlijk ook niet in een grote zaal horen, die vragen om iets huiselijks iets in tiems. Waarom dacht u, dat Franse chansons vragen om een klein café- tje?" Bovendien gaan we in zijn geheel tóch al terug naar de romantiek, met kaarsen, antiek, meer huisdieren en noemt u maar op. Wie aan dat rijtje ro mantiek voor zichzelf ook nog „huis concerten" wil toevoegen, wie een huis heeft, groot genoeg om zoiets te organi seren of wie gewoon mee wil luisteren, kan zich opgeven bij de „Vereniging Vrienden van het lied", bij het secreta riaat In Heemstede (Franz Schubertlaan 61, heel toepasselijk). O Mevrouw C. G. van Vreeswijk van der Eb in Rotterdam, violis te en zangeres in de vrije tijd, ook druk organisatrice van huisconcer ten. „Over muziek hoef je niet in gewikkeld te doen", vindt ze, „Ga maar zitten en luister, trek geen moeilijk gezicht waar de deskundig heid zogenaamd afdruipt, maar lach ook maar eens en vindt het mooi of niet". "T^uizenden mensen hebben op Aruba een bruiloft beleefd als nimmer tevoren. Het betrof het huwelijk van Omira Habibe, dochter van een bekend zakenman, met de Venezolaanse film en televisiester Rayl Amundaray. Tal van journalisten, fotografen en televi siemensen waren voor deze gelegenheid uit Venezuela overgekomen. Ruim twee uur voor de inzegening in de St. Franciscuskerk in Oranjestad was er al geen plaats meer te krijgen. De mensen stonden op banken en in kozijnen en de pastoor moest het pu bliek herhaalde malen tot kalmte ma nen. Dit nam niet weg, dat een bank het begaf, andere banken schade opliepen en een kaarsentafel en een wijwatervat sneuvelden. Bij het huis van de bruid stonden de mensen ook rijen dik. In het Aruba-Sheratonhotel waren reeds uren voordat de receptie begon tal van mensen aanwezig. Onder de gasten die hun gelukwensen aanboden, bevonden zich minister-president E. O. Petronia, de ministers L. Chance en J. Tromp, de gezaghebber O. Henriques, leden van de Staten en de eilandsraad. en van de legenden van het huis Rothschild wil, dat op zekere dag bij de Parijse tak van dit bankiershuis iemand zich aanmeldde voor een onder houd met Rothschild. Toegelaten tot de bankier, bood deze zijn bezoeker een stoel aan, maar zette inmiddels de le zing van een stuk, waarmee hij bezig was, voort. De bezoeker protesteerde, zeggende: „Ik ben graaf X." „Neemt u dan twee stoelen", zei Rothschild. Het oponthoud, dat bezoekers veroor zaken, wanneer ze een belangrijke za kenman onderbreken in zijn werk. is niet gering. Vandaar de meestal strin gente instructies aan de secretaresse van de grote man om bezoekers de toe gang tot zijn kamer onmogelijk, of al thans zeer moeilijk, te maken. Maar dringt de bezoeker toch tot hem door, dan wordt het antwoord op de vraag hoe lang hij blijft van het groot ste belang. Om vooral te zorgen, dat hij niet al te veel tijd in beslag neemt, heeft een Duitse meubelfabrikant nu een stoel geconstrueerd, waarop de be zoeker bijzonder ongemakkelijk zit. Het zitvlak van de stoel is op een speciale manier geprepareerd en de rug leuning vertoont een onregelmatig ge broken lijn. Het resultaat van deze con structie moet boven verwachting gun stig zijn. Niemand houdt het langer dan een paar minuten op zo'n stoel uit... Niezen ontstaat door een prikkeling van de zenuwen in de nabijheid van de slijmvliezen. Een niesbui kan een mens soms geweldig opluchten. De snelheid, waarmee eventuele verstoppingen van de luchtwegen door het niezen worden opgeruimd, is dan ook niet gering: 150 km per uur zeggen de onderzoekers. Gebruik van een zakdoek is derhalve geen luxe! Mevrouw, hoe vaak gebruikt u uw mixer, dat statussymbool, dat we een paar jaar geleden zo dringend allemaal moesten hebben? Misschien niet zo vaak, omdat u na gebruik mixer en on derdelen ook moet schoonmaken en het dan maar liever zonder doet? Dat is niet eens zo'n gekke redene ring want een mixer zorgt er wel voor, dat u zelf in de keuken minder energie moet leveren, maar tijdsbesparend is dit apparaat niet altijd. P)e gezamenlijke bottelaars van Coca-Cola zullen met ingang van maandag 20 april 'n heel nieuwe frisdrank ter beschikking van de huisvrouw stellen nl. „Lift", een vruchtenlimonade die ananas- en grapefruit-sap bevat. (Zoals bekend schrijft de Nederlandse Wet voor dat vruchtenlimonades minstens 10"/» vruchtensap moeten bevatten.) De smaak van deze vruchtenlimonade is gebaseerd op uitvoerige onderzoe kingen, die o.a. met medewerking van grote warenhuizen konden worden ge houden onder het winkelende publiek. Ook zijn smaaktests gehouden bij enkele grote bedrijven, waar „Lift" (als ongeëtiketteerde drank) in de fris drank-automaten aanwezig was en direct van het begin af als verfrissing zeer in trek bleek. Daarnaast zijn op grote schaal smaaktests gehouden onder groepen consu menten-gezinnen. die een doorsnee van het Nederlandse publiek vormen. De smaak ananas/grapefruit is geheel nieuw. Nederland is het eerste land, waar deze drank op de markt wordt gebracht. „Lift" is in Nederland ontwik keld, dus geheel gebaseerd op de Nederlandse smaak, en bevat weinig kool zuur, zgn. „mini-prik". Het bottelen van „Lift" geschiedt door een der tien bottel bed rij ven voor Coca-Cola in Nederland, nl. bij Bottelo N.V. te Sch'iedam. De introductieprijs van de literfles „Lift" bedraagt f 0,75 (excl. statiegeld); na de introductieperiode zal de prijs f 0,85 zijn. Het was ongetwijfeld heel goed en humaan bedoeld maar toch qaf het gedegen artikel mij bij het lezen een schok van ontsteltenis en afkeer. Misschien kwam dit nog wel het meest door de, overigens bijzonder mooie foto's, waarmee het verlucht was. Foto's van een jonge vrouw in het wit, met prachtig donker loshangend haar: een klassieke schoonheid. Die evenwel de dood in haar nog gaaf lijkend lichaam omdroeg. Zij leed namelijk aan een van de vreselijkste ziekten die een mens slopen kunnen, lukemie. Wat was de bedoeling van deze serie aangrijpende momentopnamen, de herhaalde confrontatie met dat lieve, serene gelaat met de heldere maar droefgeestige ogen? Dit jonge meisje van tweeëntwintigbijna afgestudeerd, verloofd, enige maanden tevoren nog een gelukkig zorgeloos mensenkind had van haar dokter haar vonnis vernomen. Beterschap was zo goed als uitgesloten, in feite was zij een ter dood veroordeelde. En nu werd zij, weliswaar geheel vrijwillig, ondervraagd door een vrouwelijke psychiater over haar gevoelens en geesteshouding tegenover deze bijna-zekerheid van haar snel naderende levenseinde. Dat op zichzelf al doet op het eerste gezicht bijna indiscreet aan. Dai deze psychiater zich in zulke gevoelens wil verdiepen, ook terwille van toekomstige patiënten, is vaktechnisch gezien begrijpelijk en nuttig. De reden, die zij onder andere hiervoor opgeeft: de volstrekte eenzaamheid van de moderne mens in het aangezicht van de dpod is maar al te waar. Had haar gesprek onder vier ogen plaats, wij zouden er vrede mee hebben. Maar nu wij, de lezers, er door die foto's bijna lijfelijk bij aanwezig zijn, en als het ware de rol krijgen opgedrongen van de verslaggever, die achter een glazen wand een terechtstelling bijwoont. Nu zijn wij geneigd de bladzijden om te slaan om dat arme lieve kind niet te kijk te zetten in haar vreselijk uitzichtloze toestand. Maar blijkens dit verslag zijn niet alleen de lezers de onzichtbare toeschouwers: er zijn ook directe getuigen bij dit onderhoud aanwezig. Niet in hetzelfde vertrek, maar achter een glazen venster dat eenzijdig doorschijnend is, zodat de patiënte hen niet kan zien. Op de volgende bladzijde zien wij opnamen van hun aandachtige ontroerde, betraande gezichten: ere hebbe hun goede hart. Medische en theologische studenten, maatschappelijk werksters, verpleegsters: zij luisteren, onbeweeglijk, gespannen en vol reverentie naar wat dit dappere jonge kind vertelt van haar eigen verwachtingen ten opzichte van degenen, die haar dagelijks omringen en tot het einde zullen begeleiden. Want zo gaat het in onze moderne, kil-efficiënte tijd: wij sterven niet meer in ons eigen bed, temidden van naastbestaanden, maar ergens eenzaam achter een scherm in kamer zoveel van een ziekenhuis. En wie ons daar omringen moeten toch enigszins begrijpen wat een ten dode opgeschreven mens gevoelt en nog verlangt. Ach, ik misken deze goede bedoelingen vooral niet, Ik zou de lieve jonge verpleegster, die op haar zakdoek zit te bijten, op de arm willen kloppen van dankbaarheid voor zoveel menselijk medeleven. Maar toch als ik terugblader naar dat wonderlijk mooi getekende meisjesgezicht achter glas dan zou ik alles willen doen om haar dit te kijk zitten te besparen. Wij hebben met ons allen niet het recht haar zo te observeren als een insekt onder een microscoop. Zij is er niet voor onze lering, maar wij zijn er voor haar vertroosting. Wij laten haar, onder welke gedaante ook, maar al te vaak in de steek. Wij willen aan haar bestaan maar liever niet herinnerd worden, en doen haar inderdaad veel liever over aan de instrumenten, de dokters, de zusters. Wij weten niet goed raad met haar, ook niet ols wij met ons bloemetje op bezoek komen, en met ons figuur verlegen naast haar bed gaan zitten. Wat kunnen wij zeggen, waarover moeten wij praten? Zij wordt niet meer beter, zij ligt daar opgesloten, en wij stappen straks weer, opgelucht, de heldere zonneschijn en het gezegend leven in. En toch. moet het voor zo'n stervende een laatste persoonlijk contact betekenen met de wereld, waaruit zij wegglijdt, als iemand de moeite neemt om rustig, desnoods zwijgend, naast het bed ie gaan zitten met kwasi opgewekt gepraat, niet met een gezicht van: „Kind, wat ont-zet-tend, hoe kun je het óó.n". Maar als een zwak menselijk antwoord op die aangrijpende smeekbede: Wenn ich einmal soil scheiden, so scheide nicht von mir. Ik ken er een die dat, vanzelfsprekend en meer dan plichtsgetrouw, al de jaren van haar lange loopbaan heeft volgehouden. Zij is de kleinstt hoofdverpleegster die ik ooit heb ontmoet, een tenger, opgewekt nonnetje. Maar toen ik een van haar leerlingen vroeg hoe zij met haar klein persoontje toch aan zo'n groot overwicht kwam, zei dit jonge ding peinzend: Zij wordt nooit boos, en zij staat altijd voor haar zieken klaar. Als zij om, negen uur naar bed gaat zij zit om zes uur weer in de kapel en om kwart over negen wordt er gerapporteerd dat een patiënt stervende is: dan móeten wij haar bellen. Zij staat op, kleedt zich aan en gaat naast dat bed zitten, al is het de hele nacht. En het was alsof ik de prachtige passage uit het oude doopformulier hoorde: Opdat wij dit leven, dat toch niet is dan een gestadige dood, om Zijnentwille getroost verlaten. Getroost door een die weet wat mede-leven is. Leerlingen van kleding toonden Amsterdam. Op de de technische scholen voor bedrijfs- zelf hun creaties in Krasnapolsky te foto: Hilly van der Hoeven (l) toont een linnen hansop, terwijl Ria van Ewijk en haar vriend een ensemble in unisex dragen. Nico Vos (r.) sluit de rij met een uniek avant-garde kostuum. Flriemaal raden waar uw en mijn toekomst ligt en die van alle buur vrouwen: in Nieuw-Beijerland! Daar heeft een aantal vrouwen hun echgeno- ten onder druk gezet om hen het mo dernste stofzuigersysteem ter wereld te laten aanleggen. Het heeft niets meer te maken met een gewone stofzuiger, want wat doet dat groepje vrouwen in een van de nieuwste wijken in Nieuw Beijerland? Ze stoppen een lange slang met zuig- voet in een gaatje in de muur, een druk op een knopje en stofzuigen maar. Zonder enig geluid zonder gesjouw met stofzuigerbuizen, zonder gestoot tegen stoelpoten. Een dat allemaal dank zij een me vrouwtje, dat zo'n hekel aan een gewo ne stofzuiger had. Ze is mevrouw Ton- ny Versluis-de Rijck en ze gaat nu het systeem uitleggen, zoals ze dat tevoren al aan vele vriendinnen deed. Maar eerst nog even dit: het systeem van slang-in-de-muur-en-stofzuigen- maar is niet nieuw, alleen wordt het tot nu toe slechts in grote gebouwen toege past. Amerika stofzuigt zo zijn moder ne kantoren en ziekenhuizen en in Ne derland wordt straks op de manier het toekomstige hoofdgebouw van Albert Héijn in Zaandam schoongehouden. Het vuil, dat wordt opgezogen, verdwijnt via een buizensysteem in de muur naar een centraal opvangcentrum, zeg maar een enorme stofzuigerzak. Maar toevallig woont in NieuwBeij- erland de heer Versluis, die over deze nieuwe zaken iets las, het met zijn vrouw terloops besprak en toen was verkocht. Want als mannen laten mer ken, dat ze „nogal technisch" zijn, dan zijn er altijd mevrouwen, die daarvan vriendelijk doch kordaat gebruik weten te maken. Zodat heteen uitgemaakte zaak was, dat mevrouw Versluis thuis ook zo'n modern stofzuigersysteem zou krijgen. Een hoe ging haar man te werk? In zijn huis, dat nog in aanbouw was toen hij (en zij) het idee kreeg, liet hij de aannemer meteen een buizensy steempje aanleggen. Hij ging uit van een gangkast, waarin het motorhuis van een gewone stofzuiger werd geplaatst. Vanuit dat motorhuis en opvangcen trum voor stof lopen nu twee buizen. De ene mondt uit op de eerste verdie ping en daarin koppelt mevrouw Ver sluis dan haar stofzuigerslag. Een tweede buis uomt uit op een centraal punt op de begane grond. Dat stofzuigerhuis blijft dus gewoon in de gangkast staan en wanneer de motor wordt aangezet, kan mevrouw Versluis met alleen een slang van vijf meter bij zich de hele verdieping of de begane grond stofzuigen. „Het enige dat ik nog met het stof zuigerhuis in de gangkast heb te maken is, dat ik de stofzak af en toe moet le gen", zegt ze. Maar nu: volgens de berekeningen van de heer en mevrouw Versluis kost het twee tot driehonderd gulden wan neer u en ik in bijvoorbeeld een be staand huis ook zo'n „onzichtbare stof zuiger" laten aanleggen en drie zuigs- langen aan elkaar maken om een slag van vijf meter te krijgen, zodat we een behoorlijke oppervlakte kunnen bestrij ken. Wegen die kosten nu op tegen het veelgeroemde „gemak van de huis vrouw"? Mevrouw Versluis en alle vriendin nen, die hun mannen nu ook zo'n sy steem laten aanleggen, vinden van wel. „Je bent helemaal af van dat ding dat je aldoor maar achter je aan of naar boven moet slepen, al is het dan nog zo lichtgewicht. Een je bent af van alle herrie, want van die motor in de kast hoor je praktisch niets", zegt mevrouw Links: mevrouw Tonny Versluis-de Rijck in Nieuw-Beijerland wijst S haar zoontje Camille hoe het mo- i dernste stof zuig systeem ter wereld S werkt. Rechts: Camille Versluis van drie j toont een stukje mannenemancipa- j tie. Zijn moeder heeft de slang op het centraal stofzuigersysteem ge- S koppeld en meneertje Versluis S zuigt. Zonder enig motorgeronk 1 Versluis. „Bovendien: in de helemaal- schappij hoor je, dat je economisch moet werken, dan mag een mini-maat schappij als een huishouden daarbij niet achter blijven." Hoe dan ook, we weten nu wat ons te wachten staat, want deskundigen uit de bouw wereld zeggen, dat in de toe komst nieuwe huizen (vooral flats) met zo'n „onzichtbare stofzuiger" zullen worden uitgerust.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1970 | | pagina 9