Intiem huisconcert helpt
jonge zangers naam maken
Vragen
Bel de
ombuds
vrouw!
Ga zi
maak het u
moein
Leerlingen toonden eigen creaties
Stofzuiger via gat in muur
Trouwpartij
om nooit
te vergeten
Nieuwe frisdrank: „Lift"
(jetrooót
Teróch eiden
Terloops
gesprekje
tussen
man en vrouw
ROMANTISCH INSTITUUT IS WEER SPMGLEVEND
Routine opdoen
Routine en
naam krijgm
In een flatje
U moest toch
zo nodig een
mixer hebben
GEEN LAWAAI EN GEEN GESJOUW MEER
Ee
T hoeft geen enquête te houden, houdt u alleen vandaag de oren even goed
open: hoort u nog wel eens teniand zingen? Zomaar de buurvrouw onder
het mattenkloppen, zomaar de geldophaler van het ziekenfonds, de slagers
knecht of de eierman? „Neen"zegt in Rotterdam mevrouw C. G. van Vrees
wijk- van der Eb, „Ik zing altijd in de auto, maar toen ik laatst voor een rood
stoplicht stond en doorzong keken mijn buren-automobilisten of ze zojuist
een volslagen gek ontdekten".
VFTcet u, hoe u uw man minder laat
eten, weet u of uw zoon kan
trouwen met zijn nichtje, wat een
sherrykuur is en wat u kunt doen wan
neer de rekening boger is dan de of
ferte? Niet erg, wanneer u „neen" zegt,
want we hebben nu onze Nederlandse
ombudsvrouw. U belt, zij helpt oplos
sen.
Gek eigenlijk, dat zo'n ombuds
vrouw, zo'n raadsvrouw, nodig is in dit
land, waar we voor alles wel een in
stantie hebben, die voorlicht, bemiddelt,
verzorgt, geld geeft, noem maar op.
Van de Bijstandswet tot een instituut
dat zich slechts zorgen maakt over onze
pootaardappelen en we zullen vast er
gens ook wel een bureau hebben voor
het verwijderen van vlekken uit parket.
Maar onderzoekingen hebben uitgewe
zen, dat slechts 21 procent van de Ne
derlanders, na veel gezucht en gesteun,
als voorlichtende dienst alleen de Con
sumentenbond kan opnoemen.
„Je kunt dat een beetje gek vinden,
je kunt er veel beter iets aan doen.
Door te zorgen dat er iemand is, die de
mensen wegwijs kan maken en daarom
ait ik hier", zegt onze ombudsvrouw,
mevróuw J. M. Th. A. Boddeke-Dijk-
stra. Ze zegt dat in Amsterdam, ze zegt
dat, om nog precierser te zijn, in het
hoofdkantoor van De Spar.
Vreemd, dat het een kruideniersorga
nisatie is, die onze ombudsvrouw aan
stelde? Neen, want iemand moet toch
haar slaris betalen, juist omdat alle (te
lefonische) adviezen gratis zijn. En
omdat De Spar een jaar geleden toch
meer aan dienstverlening wilde gaan
doen, werd als cadeautje voor iedereen
in dit land mevrouw Boddeke aange
steld. Zelfs mensen die in dit winkelbe
drijf niet eens ook maar een pijpje ka
neel kopen, mogen nummer 942356 in
Amsterdam draaien voor gratis advie
zen.
En hoe we daarvan met zijn allen
gebruik maken: vorig jaar maakte me
vrouw Boddeke drie en een half dui
zend mensen wegwijs in de vlekkenleer,
dierkunde, breiwol, reizen naar Rus
land, kwesties met bouwers, het
schoonmaken van lampekappen, óók
een beetje wegwijs in het huwelijk,
soms.
„Ja, dan bellen er mensen die de
situatie thuis op een gegeven moment
tot hier zit en doodgewoon hun hart een
keer moeten luchten. Niet bij de buur
vrouw, niet bij vriendinnen, maar bijie
mand die ze niet kennen. Eén keer is
dat een gesprek van anderhalf uur ge
worden. Ik hoefde helemaal niet te ad
viseren, alleen maar te luisteren, maar
na afloop dacht ik: misschien heb ik nu
iemand beter geholpen dan met wat
voor advies over stofzuigers dan ook",
aldus mevrouw Boddeke.
In deze maatschappij blijken alleen
de ramenwassers nog maar te zingen en
een handvol vrouwen als ze doende zijn
in het huishouden. Ah, dat wordt dus
een pleidooi om zelf weer te gaan zin
gen en de radio uit te draaien, denkt u
nu. Dat wordt het niet. Misschien wel
een klein pleidooitje om meer naar zin
gen te gaan luisteren. Via huisconcer
ten, bijvoorbeeld.
Huisconcerten? Ja, dat is niet zo
achttiende- of negentiende eeuws als
men wel zou denken; die huisconcerten
zijn weer springlevend. Springlevend
gemaakt dan, want na de oorlog zijn er
maar weinig mensen geweest die zei
den: wij hebben die of die zangeres
uitgenodigd, trek iets feestelijks aan en
kom bij ons thuis luisteren. Maar sinds
1961 is dat weer „in" geworden, toen
Nederland zijn zoveelste vereniging er
bij kreeg: de „Vereniging Vrienden van
het lied".
Die vereniging, opgericht door beroeps
musici in Amsterdam, wil helemaal niet
iets „hoogs", iets ingewikkelds met mu
ziek, die wil alleen dit: zangers en zan
geressen die net het conservatorium
achter de rug hebben, gelegenheid ge
ven veel routine op te doen, een beetje
naam te maken.
„Dat kan in Nederland praktisch al
leen via huisconcerten", zegt mevrouw
Van Vreeswijk, die het hoofd is van de
Rotterdamse kring van de vereniging
en tevens een vrouw, die heel erg ach
ter dat geven van huisconcerten „aan
jaagt", Het waarom kan ze snel uitleg
gen.
„Het is in Nederland heel moeilijk om
als jonge, bijna nog onbekende zanger
aan het werk te komen," zegt ze. „Zo'n
jonge man of vrouw kan niet ergens
gaan voorzingen en om subsidie vragen,
zt kunnen ook niet een concertzaal bin
nenstappen en zeggen: „Hier ben ik."
Hetkomt erop neer, dat je veel moet
zingen en maar moét hopen, dat er on
der je toehoorders iemand zit, die je
verder kan helpen."
Zo heeft negen jaar geleden de „Ver
eniging Vrienden van het lied" gezegd:
Jonge zangers, meldt je bij ons aan,
liefhebbers van zang, meldt je ook aan
en doe samen iets, gewoon, thuis. Zo
kunnen jonge talenten routine opdoen,
zo beleven de toehoorders iets dat veel
intiemer is dan in welke concertzaal
ook: een huisconcert.
„Ja", zegt mevrouw Van Vreeswijk, „je
kunt je als toehoorder natuurlijk af
vragen: Waarom zo'n concert thuis als
ik ook doodgewoon naar een concert
zaal kan gaan, want die is'daar tenslot
te voor, veel meer dan mijn vierkamer-
flat."
„U weet, dat punt één het jonge ta
lent is, maar punt twee is, dacht ik, ook
dat huisconcerten zo gezellig zijn. Lie
deren, echte luisterliederen, moet je ei
genlijk ook niet in een grote zaal horen,
die vragen om iets huiselijks iets in
tiems. Waarom dacht u, dat Franse
chansons vragen om een klein café-
tje?"
Bovendien gaan we in zijn geheel
tóch al terug naar de romantiek, met
kaarsen, antiek, meer huisdieren en
noemt u maar op. Wie aan dat rijtje ro
mantiek voor zichzelf ook nog „huis
concerten" wil toevoegen, wie een huis
heeft, groot genoeg om zoiets te organi
seren of wie gewoon mee wil luisteren,
kan zich opgeven bij de „Vereniging
Vrienden van het lied", bij het secreta
riaat In Heemstede (Franz Schubertlaan
61, heel toepasselijk).
O
Mevrouw C. G. van Vreeswijk
van der Eb in Rotterdam, violis
te en zangeres in de vrije tijd, ook
druk organisatrice van huisconcer
ten. „Over muziek hoef je niet in
gewikkeld te doen", vindt ze, „Ga
maar zitten en luister, trek geen
moeilijk gezicht waar de deskundig
heid zogenaamd afdruipt, maar
lach ook maar eens en vindt het
mooi of niet".
"T^uizenden mensen hebben op Aruba
een bruiloft beleefd als nimmer
tevoren. Het betrof het huwelijk van
Omira Habibe, dochter van een bekend
zakenman, met de Venezolaanse film
en televisiester Rayl Amundaray. Tal
van journalisten, fotografen en televi
siemensen waren voor deze gelegenheid
uit Venezuela overgekomen.
Ruim twee uur voor de inzegening in
de St. Franciscuskerk in Oranjestad
was er al geen plaats meer te krijgen.
De mensen stonden op banken en in
kozijnen en de pastoor moest het pu
bliek herhaalde malen tot kalmte ma
nen.
Dit nam niet weg, dat een bank het
begaf, andere banken schade opliepen
en een kaarsentafel en een wijwatervat
sneuvelden. Bij het huis van de bruid
stonden de mensen ook rijen dik.
In het Aruba-Sheratonhotel waren
reeds uren voordat de receptie begon
tal van mensen aanwezig. Onder de
gasten die hun gelukwensen aanboden,
bevonden zich minister-president E. O.
Petronia, de ministers L. Chance en J.
Tromp, de gezaghebber O. Henriques,
leden van de Staten en de eilandsraad.
en van de legenden van het huis
Rothschild wil, dat op zekere dag
bij de Parijse tak van dit bankiershuis
iemand zich aanmeldde voor een onder
houd met Rothschild. Toegelaten tot de
bankier, bood deze zijn bezoeker een
stoel aan, maar zette inmiddels de le
zing van een stuk, waarmee hij bezig
was, voort. De bezoeker protesteerde,
zeggende: „Ik ben graaf X." „Neemt u
dan twee stoelen", zei Rothschild.
Het oponthoud, dat bezoekers veroor
zaken, wanneer ze een belangrijke za
kenman onderbreken in zijn werk. is
niet gering. Vandaar de meestal strin
gente instructies aan de secretaresse
van de grote man om bezoekers de toe
gang tot zijn kamer onmogelijk, of al
thans zeer moeilijk, te maken.
Maar dringt de bezoeker toch tot hem
door, dan wordt het antwoord op de
vraag hoe lang hij blijft van het groot
ste belang. Om vooral te zorgen, dat hij
niet al te veel tijd in beslag neemt,
heeft een Duitse meubelfabrikant nu
een stoel geconstrueerd, waarop de be
zoeker bijzonder ongemakkelijk zit.
Het zitvlak van de stoel is op een
speciale manier geprepareerd en de rug
leuning vertoont een onregelmatig ge
broken lijn. Het resultaat van deze con
structie moet boven verwachting gun
stig zijn. Niemand houdt het langer dan
een paar minuten op zo'n stoel uit...
Niezen ontstaat door een prikkeling
van de zenuwen in de nabijheid van de
slijmvliezen. Een niesbui kan een mens
soms geweldig opluchten. De snelheid,
waarmee eventuele verstoppingen van
de luchtwegen door het niezen worden
opgeruimd, is dan ook niet gering: 150
km per uur zeggen de onderzoekers.
Gebruik van een zakdoek is derhalve
geen luxe!
Mevrouw, hoe vaak gebruikt u uw
mixer, dat statussymbool, dat we een
paar jaar geleden zo dringend allemaal
moesten hebben? Misschien niet zo
vaak, omdat u na gebruik mixer en on
derdelen ook moet schoonmaken en het
dan maar liever zonder doet?
Dat is niet eens zo'n gekke redene
ring want een mixer zorgt er wel voor,
dat u zelf in de keuken minder energie
moet leveren, maar tijdsbesparend is
dit apparaat niet altijd.
P)e gezamenlijke bottelaars van Coca-Cola zullen met ingang van maandag
20 april 'n heel nieuwe frisdrank ter beschikking van de huisvrouw stellen
nl. „Lift", een vruchtenlimonade die ananas- en grapefruit-sap bevat. (Zoals
bekend schrijft de Nederlandse Wet voor dat vruchtenlimonades minstens
10"/» vruchtensap moeten bevatten.)
De smaak van deze vruchtenlimonade is gebaseerd op uitvoerige onderzoe
kingen, die o.a. met medewerking van grote warenhuizen konden worden ge
houden onder het winkelende publiek. Ook zijn smaaktests gehouden bij
enkele grote bedrijven, waar „Lift" (als ongeëtiketteerde drank) in de fris
drank-automaten aanwezig was en direct van het begin af als verfrissing
zeer in trek bleek.
Daarnaast zijn op grote schaal smaaktests gehouden onder groepen consu
menten-gezinnen. die een doorsnee van het Nederlandse publiek vormen.
De smaak ananas/grapefruit is geheel nieuw. Nederland is het eerste land,
waar deze drank op de markt wordt gebracht. „Lift" is in Nederland ontwik
keld, dus geheel gebaseerd op de Nederlandse smaak, en bevat weinig kool
zuur, zgn. „mini-prik".
Het bottelen van „Lift" geschiedt door een der tien bottel bed rij ven voor
Coca-Cola in Nederland, nl. bij Bottelo N.V. te Sch'iedam.
De introductieprijs van de literfles „Lift" bedraagt f 0,75 (excl. statiegeld);
na de introductieperiode zal de prijs f 0,85 zijn.
Het was ongetwijfeld heel goed en humaan bedoeld maar
toch qaf het gedegen artikel mij bij het lezen een schok van
ontsteltenis en afkeer. Misschien kwam dit nog wel het meest door
de, overigens bijzonder mooie foto's, waarmee het verlucht was.
Foto's van een jonge vrouw in het wit, met prachtig donker loshangend
haar: een klassieke schoonheid. Die evenwel de dood in haar nog gaaf
lijkend lichaam omdroeg. Zij leed namelijk aan een van de vreselijkste
ziekten die een mens slopen kunnen, lukemie.
Wat was de bedoeling van deze serie aangrijpende momentopnamen,
de herhaalde confrontatie met dat lieve, serene gelaat met de heldere
maar droefgeestige ogen?
Dit jonge meisje van tweeëntwintigbijna afgestudeerd, verloofd,
enige maanden tevoren nog een gelukkig zorgeloos mensenkind had
van haar dokter haar vonnis vernomen. Beterschap was zo goed als
uitgesloten, in feite was zij een ter dood veroordeelde. En nu werd
zij, weliswaar geheel vrijwillig, ondervraagd door een vrouwelijke
psychiater over haar gevoelens en geesteshouding tegenover deze
bijna-zekerheid van haar snel naderende levenseinde.
Dat op zichzelf al doet op het eerste gezicht bijna indiscreet aan. Dai
deze psychiater zich in zulke gevoelens wil verdiepen, ook terwille
van toekomstige patiënten, is vaktechnisch gezien begrijpelijk en
nuttig. De reden, die zij onder andere hiervoor opgeeft: de volstrekte
eenzaamheid van de moderne mens in het aangezicht van de
dpod is maar al te waar.
Had haar gesprek onder vier ogen plaats, wij zouden er vrede
mee hebben. Maar nu wij, de lezers, er door die foto's bijna lijfelijk bij
aanwezig zijn, en als het ware de rol krijgen opgedrongen van
de verslaggever, die achter een glazen wand een terechtstelling bijwoont.
Nu zijn wij geneigd de bladzijden om te slaan om dat arme lieve
kind niet te kijk te zetten in haar vreselijk uitzichtloze toestand.
Maar blijkens dit verslag zijn niet alleen de lezers de onzichtbare
toeschouwers: er zijn ook directe getuigen bij dit onderhoud aanwezig.
Niet in hetzelfde vertrek, maar achter een glazen venster dat
eenzijdig doorschijnend is, zodat de patiënte hen niet kan zien.
Op de volgende bladzijde zien wij opnamen van hun aandachtige
ontroerde, betraande gezichten: ere hebbe hun goede hart.
Medische en theologische studenten, maatschappelijk werksters,
verpleegsters: zij luisteren, onbeweeglijk, gespannen en vol reverentie
naar wat dit dappere jonge kind vertelt van haar eigen verwachtingen
ten opzichte van degenen, die haar dagelijks omringen en tot het
einde zullen begeleiden.
Want zo gaat het in onze moderne, kil-efficiënte tijd: wij sterven niet
meer in ons eigen bed, temidden van naastbestaanden, maar ergens
eenzaam achter een scherm in kamer zoveel van een ziekenhuis. En
wie ons daar omringen moeten toch enigszins begrijpen wat een
ten dode opgeschreven mens gevoelt en nog verlangt.
Ach, ik misken deze goede bedoelingen vooral niet, Ik zou de lieve
jonge verpleegster, die op haar zakdoek zit te bijten, op de arm
willen kloppen van dankbaarheid voor zoveel menselijk
medeleven.
Maar toch als ik terugblader naar dat wonderlijk mooi getekende
meisjesgezicht achter glas dan zou ik alles willen doen om haar
dit te kijk zitten te besparen. Wij hebben met ons allen niet het recht
haar zo te observeren als een insekt onder een microscoop. Zij
is er niet voor onze lering, maar wij zijn er voor haar vertroosting.
Wij laten haar, onder welke gedaante ook, maar al te vaak in de
steek. Wij willen aan haar bestaan maar liever niet herinnerd worden,
en doen haar inderdaad veel liever over aan de instrumenten, de
dokters, de zusters. Wij weten niet goed raad met haar, ook niet
ols wij met ons bloemetje op bezoek komen, en met ons figuur
verlegen naast haar bed gaan zitten.
Wat kunnen wij zeggen, waarover moeten wij praten? Zij wordt niet
meer beter, zij ligt daar opgesloten, en wij stappen straks weer,
opgelucht, de heldere zonneschijn en het gezegend leven in.
En toch. moet het voor zo'n stervende een laatste persoonlijk contact
betekenen met de wereld, waaruit zij wegglijdt, als iemand de
moeite neemt om rustig, desnoods zwijgend, naast het bed ie gaan
zitten met kwasi opgewekt gepraat, niet met een gezicht
van: „Kind, wat ont-zet-tend, hoe kun je het óó.n". Maar als een zwak
menselijk antwoord op die aangrijpende smeekbede: Wenn ich
einmal soil scheiden, so scheide nicht von mir.
Ik ken er een die dat, vanzelfsprekend en meer dan plichtsgetrouw,
al de jaren van haar lange loopbaan heeft volgehouden. Zij is de kleinstt
hoofdverpleegster die ik ooit heb ontmoet, een tenger, opgewekt
nonnetje.
Maar toen ik een van haar leerlingen vroeg hoe zij met haar klein
persoontje toch aan zo'n groot overwicht kwam, zei dit jonge ding
peinzend: Zij wordt nooit boos, en zij staat altijd voor haar zieken
klaar. Als zij om, negen uur naar bed gaat zij zit om zes uur
weer in de kapel en om kwart over negen wordt er gerapporteerd
dat een patiënt stervende is: dan móeten wij haar bellen. Zij staat
op, kleedt zich aan en gaat naast dat bed zitten, al is het de
hele nacht.
En het was alsof ik de prachtige passage uit het oude doopformulier
hoorde: Opdat wij dit leven, dat toch niet is dan een gestadige dood,
om Zijnentwille getroost verlaten. Getroost door een die weet
wat mede-leven is.
Leerlingen van
kleding toonden
Amsterdam. Op de
de technische scholen voor bedrijfs-
zelf hun creaties in Krasnapolsky te
foto: Hilly van der Hoeven (l) toont
een linnen hansop, terwijl Ria van Ewijk en haar vriend
een ensemble in unisex dragen. Nico Vos (r.) sluit de rij
met een uniek avant-garde kostuum.
Flriemaal raden waar uw en mijn
toekomst ligt en die van alle buur
vrouwen: in Nieuw-Beijerland! Daar
heeft een aantal vrouwen hun echgeno-
ten onder druk gezet om hen het mo
dernste stofzuigersysteem ter wereld te
laten aanleggen.
Het heeft niets meer te maken met
een gewone stofzuiger, want wat doet
dat groepje vrouwen in een van de
nieuwste wijken in Nieuw Beijerland?
Ze stoppen een lange slang met zuig-
voet in een gaatje in de muur, een druk
op een knopje en stofzuigen maar.
Zonder enig geluid zonder gesjouw
met stofzuigerbuizen, zonder gestoot
tegen stoelpoten.
Een dat allemaal dank zij een me
vrouwtje, dat zo'n hekel aan een gewo
ne stofzuiger had. Ze is mevrouw Ton-
ny Versluis-de Rijck en ze gaat nu het
systeem uitleggen, zoals ze dat tevoren
al aan vele vriendinnen deed.
Maar eerst nog even dit: het systeem
van slang-in-de-muur-en-stofzuigen-
maar is niet nieuw, alleen wordt het tot
nu toe slechts in grote gebouwen toege
past. Amerika stofzuigt zo zijn moder
ne kantoren en ziekenhuizen en in Ne
derland wordt straks op de manier het
toekomstige hoofdgebouw van Albert
Héijn in Zaandam schoongehouden. Het
vuil, dat wordt opgezogen, verdwijnt
via een buizensysteem in de muur naar
een centraal opvangcentrum, zeg maar
een enorme stofzuigerzak.
Maar toevallig woont in NieuwBeij-
erland de heer Versluis, die over deze
nieuwe zaken iets las, het met zijn
vrouw terloops besprak en toen was
verkocht. Want als mannen laten mer
ken, dat ze „nogal technisch" zijn, dan
zijn er altijd mevrouwen, die daarvan
vriendelijk doch kordaat gebruik weten
te maken. Zodat heteen uitgemaakte
zaak was, dat mevrouw Versluis thuis
ook zo'n modern stofzuigersysteem zou
krijgen.
Een hoe ging haar man te werk?
In zijn huis, dat nog in aanbouw
was toen hij (en zij) het idee kreeg, liet
hij de aannemer meteen een buizensy
steempje aanleggen. Hij ging uit van
een gangkast, waarin het motorhuis van
een gewone stofzuiger werd geplaatst.
Vanuit dat motorhuis en opvangcen
trum voor stof lopen nu twee buizen.
De ene mondt uit op de eerste verdie
ping en daarin koppelt mevrouw Ver
sluis dan haar stofzuigerslag. Een
tweede buis uomt uit op een centraal
punt op de begane grond.
Dat stofzuigerhuis blijft dus gewoon
in de gangkast staan en wanneer de
motor wordt aangezet, kan mevrouw
Versluis met alleen een slang van vijf
meter bij zich de hele verdieping of
de begane grond stofzuigen.
„Het enige dat ik nog met het stof
zuigerhuis in de gangkast heb te maken
is, dat ik de stofzak af en toe moet le
gen", zegt ze.
Maar nu: volgens de berekeningen
van de heer en mevrouw Versluis kost
het twee tot driehonderd gulden wan
neer u en ik in bijvoorbeeld een be
staand huis ook zo'n „onzichtbare stof
zuiger" laten aanleggen en drie zuigs-
langen aan elkaar maken om een slag
van vijf meter te krijgen, zodat we een
behoorlijke oppervlakte kunnen bestrij
ken. Wegen die kosten nu op tegen het
veelgeroemde „gemak van de huis
vrouw"?
Mevrouw Versluis en alle vriendin
nen, die hun mannen nu ook zo'n sy
steem laten aanleggen, vinden van wel.
„Je bent helemaal af van dat ding dat
je aldoor maar achter je aan of naar
boven moet slepen, al is het dan nog zo
lichtgewicht. Een je bent af van alle
herrie, want van die motor in de kast
hoor je praktisch niets", zegt mevrouw
Links: mevrouw Tonny Versluis-de
Rijck in Nieuw-Beijerland wijst
S haar zoontje Camille hoe het mo-
i dernste stof zuig systeem ter wereld
S werkt.
Rechts: Camille Versluis van drie j
toont een stukje mannenemancipa- j
tie. Zijn moeder heeft de slang op
het centraal stofzuigersysteem ge-
S koppeld en meneertje Versluis
S zuigt. Zonder enig motorgeronk
1
Versluis. „Bovendien: in de helemaal-
schappij hoor je, dat je economisch
moet werken, dan mag een mini-maat
schappij als een huishouden daarbij
niet achter blijven."
Hoe dan ook, we weten nu wat ons
te wachten staat, want deskundigen uit
de bouw wereld zeggen, dat in de toe
komst nieuwe huizen (vooral flats) met
zo'n „onzichtbare stofzuiger" zullen
worden uitgerust.