Er worden te weinig
Russen geboren
Ijskoud plan om goedkoper te leven
verblijf in het
'and vindt men
/eel veranderd
Twijfels om diepvrieskastdie
zoveel besparing zou geven
w
Zuid-Amerika is het accent al van
In
politiek naar economie verschoven
HET LEVEN IS MOEILIJK
VOOR EX-DIRECTEUREN
RUSSEN DREIGEN IN EIGEN LAND
EEN MINDERHEID TE WORDEN
„Diplomatieke" prognose voor de jaren '70
Psychologische klap
na ontslag groter
dan de financiële
RUIMTEGEBREK
GROTE WIJZIGING
ANGST VOOR CHINA
ZELFBEDROG
GOUDEN HANDDRUK
Kinderfietsen worden
gecontroleerd
D* niet-Russen in Midden-Aaië en
id'ere betrekkelijk achterlijke gebie-
hebben een geboortencijfer, dat
If» tweemaal «o hoog is als dat van
Rusland, waar het 15 per 1000
gt. Men verwacht dat de volks-
van dit jaar zal aantonen, dat
jen voor het eerst iets minder
-ocent van de Sovjet-bevolking
terwijl zij tien jaar geleden
'jke meerderheid1 hadden van
Alles wijst er bovendien op,
or hen ongunstige tendens
en.
maamsip oorzaken van de
ig van de gezinnen in de
:r ?erde gedeelten van het
Mgemeen gerekend de
♦estanden, het werken
m 'i de kosteloze abortus
^lstieke kenmerken
munisme.
Vgizië, Kazakhstan,
-nenië, Armenië,
iet-Ruaaiache ge-
levensgewoonten
rsen en lijn de
^TVrwIjl een gr«x»t deel van da wereld zich zorgen maakt over een bevolkings- toevlucht nemen tot abortus, die in
explosie, piekert 't Kremlin over 'n daling van 't geboortecijfer. Dit betreft larï<s wetlel'ik geoorloofd en koste
vooral de Russen, die gevaar lopen een minderheid te worden in hun eigen land.
Ofschoon hun overheersende positie in het Sovjet-leven ongetwijfeld nog wel
enige tijd zal blijven voortbestaan, bedreigt hen in de toekomst het gevaar, dat
de andere nationaliteiten steeds machtiger en moeilijker te regeren zullen
worden.
kinderen talrijk. Het geboortencijfer
loopt daar op tot 36 per 1000.
„Hoe kunnen onze vrouwen ertoe ko
men meer kinderen te nemen als ze
nauwelijks tijd hebben voor één?"
vroeg een Russische moeder, mevr. La-
rlsa Koeznetsova. „Moeders werken
vaak 14 tot 15 uur per dag buitenshuis
en in het gezin".
Mevr. Koeznetsova betreurde het ge
mis aan voldoende voorzieningen, die
de last van werkende moeders zouden
verlichten.
„Er zijn slechts kinderbewaarplaatsen
en kleuterscholen voor 23 pet. van de
kinderen", schreef zij in een Sovjet
tijdschrift. „Economen berichten, dat
slechts 5 procent van het werk voor
huisvrouwen wordt gedaan door open
bare diensten. Wasserijen bv. doen
slechts 2 procent van de vuile was. Dat
is gemiddeld een zakdoek per hoofd.
Slechts enkele druppels melk en een
oneindig klein gedeelte van de overige
levenamiddelen worden thuisbezorgd."
Mevr. Koeznetsova betoogde, dat het
onder die omstandigheden gemakkelijk
te begrijpen was waarom vrouwen haar
was onlangs twee keer in ons land. „Wat is er
wjj vroegen Schrijf dat dan eens op. Want Iets
Jie het allemaal op een afstand bekjjkt, kan dik-
in om eens even in te kjjken.
^zoeken
toe in
I las ik
r Den
vroe-
*hop"
- fi. het
venis-
ide-
riet
be
en
*r-
al barre boosheid. Er kon geen lachje
af, ze bekeken ons van top tot teen als
of ae elk moment een bom van ons
verwachtten.
De taxichauffeurs, die me vervoer
den, gaven dadelijk weer het vertrouw
de gevoel dat de Nederlanders eigenlijk
één grote familie zijn. Zo begonnen on
middellijk te converseren. Een draaide
er zich half voor naar me toe: „Mooi
weer mijnheer".
Opgekeken heb ik van wat er tegen
woordig allemaal te lezen -ia^tn Neder
land. Niet alleen de sexboetieks, maar
ook de gewone kiosken puilen uit van
de sex Ee. hoe! De Engelse douane zou
bes'-»t bezwaar maken tegen de invoer
lyan al die blaadjes dit in ons land zul
ke enorme oplagen bereiken.
Ik begrijp alleen niet dat de kopers
er nog lol aan beleven, er is niets ver
rassends of schokkens meer aan.
Tijdens een forum in Rotterdam van
iet genootschap Nederland-Engeland,
vaar ik aan deelnam, was er nogal wat
doen over de ruwe, vaak onbeleef
de, zelfs lompe manieren en houding
veel Nederlanders. Vooral natuur-
jk van de jeugd die zoveel vernielt.
Ik geloof er niets van, dat dit typisch
>derlands is; Engeland kan er van
«praten en zoveel andere landen im-
s ook.
m ding is gelukkig niet veranderd
ns land. Dat merkte ik aan een op-
icing van mijn dochtertje van zes.
?ei toen we er aankwamen: „Wat
er hier veel planten en bloemen
'de ramen".
dit
kosteloos
is. „In grote steden", merkte zij op,
„overtreft het aantal abortusoperaties
beduidend het aantal geboorten
De in de steden wonende Sovjet-ou-
d'ers, die ondanks de door mevr. Koez
netsova geschetste moeilijkheden meer
dan één kind /.ouden willen hebben,
moeten zich dit mogelijk ontzeggen
eenvoudig wegens gebrek aan ruimte.
Het is in de steden nog heel gewoon,
dat een heel gezin, met inbegrip van
een paar van de grootouders, opeenge
pakt zit In één enkele kamer. Badka
mers en keukens moeten met anderen
worden gedeeld.
Het na-oorlog se bouwprogramma
heeft hierin enige verlichting gebracht,
maar zelfs de nieuwe woningen zijn
klein en hebben in de regel maar één
slaapkamer.
Uiting gevend aan een idee, dat men
herhaaldelijk in de pers kan aantref
fen, schreef mevr. Koeznetsova: „Ik
geloof dat het, waar het éénkindersy."-
teem burgerrecht heeft gekregen,
noodzakelijk is, op een of andere wijze
tot verhoging van 't geboortencijfer te
komen."
Zij stelde voor moeders toe te staan
halve dagen te werken, zodat zij de reet
van haar tijd aan haar gezin kunnen
wijden. Zij vroeg ook om hoger loon
voor ouders mei grote gezinnen, bene
vens om toewijzing van woningen met
voldoende ruimte voor de extra kinde
ren.
De Sovjet-regering heeft niet laten
blijken, dat zij voornemens is in de na-
bi,je toekomst aan dergelijke voorstellen
gevolg te geven. Dat zou namelijk een
fundamentele verandering in de nieu
we levenswijze in Europees Rusland en
andere ontwikkelde gewesten, zoals de
Baltische republieken betekenen. Maar
het ligt voor de hand, dat het probleem
van het lage geboortencijfer niet voor
altijd kan worden genegeerd en de re
sultaten van dë jongste volkstelling zul
len er zeker nog sterker de aandaeht op
vestigen.
Een deskundige in de bevolkingssta
tistiek heeft de waarschuwing laten
horen dat indien het zo doorgaat als nu,
de bevolking van de Sovjet-Unie, die
thans ongeveer 240 miljoen zielen telt,
voor het einde van deze tien jaar zal
beginnen te verminderen. De politieke
betekenis hiervan, terwijl het westen
een geweldige stijging van het geboor
tencijfer beleeft, kan het Kremlin niet
ontgaan.
Een oorzaak voor meer bezorgdheid' is
China, met zijn steeds groeiende men
senmassa's, van reeds meer dan 700
miljoen zielen. Binnen het land zelf
wordt het vooruitzicht, dat de Russen in
aantal zullen worden overtroffen door
Aziaten en andere etnische groepen,
als een zeer reëel vraagstuk gezien.
Het Kremlin beweert, dat alle natio
naliteiten gelijk zijn onder zijn heer
schappij maar in werkelijkheid bezitten
de Russen te zamen met de Oekraïners
en Witrussen, de meeste macht en voor
rechten. De overige nationaliteiten heb
ben, volgens de wet, dezelfde rechten
en mogelijkheden maar zij worden ge
commandeerd door Moskou en in alle
delen van het uitgestrekt land bekleden
Russen vele van de voornaamste amb
ten. Wat dit betreft is er niet veel ver
anderd sinds de dagen van de tsaren.
De overige volkeren in de Sovjet-
Unie zijn daarover natuurlijk gebelgd.
De vraag voor de toekomst is of de
overheersende Russen hun nationalis
me in toom zullen kunnen blijven hou
den als ze numeriek steeds zwakker en
zwakker worden.
anneer twee mannen vragen: „Mogen we nu eens vertellen hoe een vrouw
25 tot 35 procent op haar huishoudbudget kan besparen?", dan ga ik
daarvoor graag naar Amsterdam. Daar wachten de heer David Kaplan en de
heer O. Stalp., respectievelijk directeuren voor Engeland en Nederland van een
organisatie die Dominion Provisioned Ltd. heet. Vertelt u maar hoe ik zoveel
geld kan overhouden, z.eg ik, want dat lukt tot nog toe alleen als je doodeen
voudig minder eten koopt.
„Hoeft niot bij ons", zeggen beide
heren. Maar wat dan? Het antwoord
blijkt al uit wat die Dominion Provisio-
ners, een Engels-Canadese onderne
ming, doet: diepvrieskasten en diep
vries-eten verkopen.
Als ik wil gaan besparen, dan moet ik
me om te beginnen via de maatschappij
van de heren Kaplan en Stalp een diep
vrieskast voor honderd kilo eten aan
schaffen, eten dat wordt geleverd door
dezelfde onderneming.
Die diepvrieskast moet ik daar afne
men, anders mag ik niet meedoen aan
het goedkoopteplan, dat „A la carte
food plan" heet en in Canada al zeven
tien jaar bestjaat.
Het wordt nog gekker: ik betaal noch
kast noch eten ineens, ik moet een con
tract gaan tekenen en betalen in ter
mijnen. Voor hoe lang? „Ik meen voor
drie jaar", zegt weifelend de heer Kap
lan, die straks wel mér niet zo zeker
blijkt te weten.
Goed, maar stel nu dat ik die diep
vriezer heb en al dat eten en het bevalt
me helemaal niet of ik vind het toch te
duur, waar zit ik dan aan vast, meneer
Kaplan?
„Het eten hoeft u dan niet meer
bij ons af te nemen", zegt hij, „u moet
wel doodgewoon de diepvriezer gaan
afbetalen want u tekende het contract".
Ondertussen moet ik nog steeds horen
hoe ik dan met die diepvriezer 25 tot 35
procent op het huishoudgeld kan bespa
ren. „Dat leert de ervaring", stelt de
heer Kaplan, maar daar hebben we na
tuurlijk niets, aan. Cijfers, alstublief,
wat ga ik per maand bijvoorbeeld beta
len als ik meedoe aan het „A la carte
food plan"?
De heer Kaplan, heeft een stukje Ne
derlandse statistiek dat meldt, dat een
gezin met twee kinderen ongeveer 430
gulden per maand uitgeeft aan levens
middelen. Een derde deel daarvan
wordt besteed aan harde goederen
(suiker, boter, thee, koffie, havermout
enzovoort). Blijft over voor de rest
(diepvriesprodukten bijvoorbeeld, ook
vlees) 280 gulden.
En wat moet ik betalen voor het eten
van de heer Kaplan, hoeveel aflossing
voor de diepvriezer?
Ai, dat vindt hij moeilijk, want voor
ieder gezin wordt een apart betaalplan
opgesteld, maar hij schat dat een gezin
van vier mensen zo'n zeventig gulden
per week gaat betalen, inclusief aflos
sing diepvriezer.
Goed, maar vier keer zeventig gulden
Is 280 gulden, precies hetzelfdè bedrag
dus dat zonder Kaplan's plan wordt uit
gegeven. Daarbij zit dan wel de aflos
sing van de diepvriezer, veertig gulden
per maand in dit geval, schat de heer
Kaplan, die erbij vertelt dat dan na 24
maanden de diepvriezer is afbetaald en
eigendom wordt.
Even snel rekenen: die vrieskast
kost dus 960 gulden. Aha, als ik gewoon
in de winkel een kast voor honderd kilo
eten koop, dan betaal Ik: vijf- tot «es-
honderd gulden!
Twee mannen die ons voorna
melijk diepvries-eten willen
voonetten, plus een dure vrieskast.
Pratend de heer David Kaplan uit
Engeland, zwijgend de heer O.
Stalp uit Nederland.
Ik heb dus nog steeds niets van be
sparen gemerkt. „Maar als de diepvrie
zer is afbetaald, betaalt u natuurlijk
alleen het voedsel dat u van ons be
trekt", aldus de heer Kaplan.
Dat wordt dan 280 gulden min de
veertig gulden die per maand voor de
vrieskast werd betaald: is 240 gulden.
In procenten omgerekend bespaar ik
dan nu op het bedrag dat „normaal"
*ou worden uitgegeven (280 gulden)
ruim veertien procent. Geen 25, geen 35
procent, al heeft de heer Kaplan dan
wel gezegd, dat ik hem niet op alle be
dragen moet vastpinnen.
Veertien procent besparing is altijd
nog wel meegenomen, maar dan hebben
we nog bepaalde economische en men
selijke wetten: Als u een diepvriezer
vol hebt met kip, vlees en pudding, dan
is de verleiding groot om twee kippen
eruit te nemen in plaats van één, „want
er is toch genoeg".
Hoeveel zou het op die manier alle
maal goedkoper worden?
Diplomaten uit Zuid-Amerika voorzien, dat in de zeven
tiger jaren in hun deel van de wereld het accent zal
verschuiven van bezorgdheid om guerrillastrijd en broe
dertwisten naar de economische aspecten van het leven.
Nu ligt in de landen van Latijns-Amerika reeds de nadruk
op zaken als het bruto nationaal produkt, het evenwicht
van de handelsbalans, de arbeidsproduktiviteit en het
nieuwe „revolutionaire nationalisme". ïn de zestiger jaren
lag het accent op de politiek en niet op de economie. Fidel
Castro, de rol van Che Guevara in Latijns-Amerika, de
het zoet van het succes zuur wordt en het
maatschappijvliegtuig, de auto met chauffeur
5 onbeperkte en onbetwiste onkostenrekenin-
erdwjjnen, voelen in Amerika vele directeu-
*et jaarsalarissen van zes cijfers zich verloren,
de vice-president van een grote Amerikaanse
zijn baan kwijtraakte, vertelde hij dat voor
niet aan zjjn gezin en ging hij elke ochtend
normale tijd van huis. In plaats van te gaan
Sn, ging hij solliciteren, naar bioscopen met
speelfilms of eenvoudig winkels kijken. Een
maanden later kwam de belastingontvanger
de beslag op de Corvette, die hij voor zijn
lad gekocht. Toen vertelde hij zijn familie,
„ontslag had genomen" bij de bank.
fusies, combinaties, persoonlijkheidscon
verschil van opvattingen, fysieke handi-
soms door eigen fouten, krijgen mannen
Intslag uit hoogbetaalde banen, waarin ze
acht uitoefenden en onder zware druk
velen is het ontslag eerder een psycholo-
ian een financiële klap. Ze voelen zich
t". zei prof. Eugene Jennings van de
ïïeit van Michigan, die een studie maakt
gedragspatroon en de persoonlijkheid van
aan de top. Zelfbedrog is het grootste
„grote jongens" is het heel gewoon, dat
fictieve wereld leven en het prestige van
tschappij op zichzelf betrekken. Als de
et reizen en allerlei andere aangename
gheden hun ego niet te veel hebben op
is er geen man overboord als ze plot-
m baan kwijtraken, maar als zij zich
„die man in die cadillac", wordt het eer
e tragedie,
directeur geeft zelden zijn vrienden ot
oe, dat hij zichzelf heeft overschat, het
kon bijhouden of kon worden vervangen
en directeur van een grote filmmaat-
lie een contract van vijf jaar van 650.000
d, werd ontslagen, weigerde hij te aan-
dat hij werkloos was. Hij hield dit een
>1. Hij belde de chauffeur van de maat-
om hem overal heen te brengen en zette
lefoonrekeningen op de kredietkaart van
chappij. De man was gewend aan de
miuum
•••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••e
droomwereld van Hollywood en kon zich niet
aanpassen.
Zij, die het zwaarst worden getroffen zijn de
hoog gesalarieerden, die op hun te verwachten
inkomen leven. Komt plotseling de klap, dan rijst
de vraag hoe bijvoorbeeld het nieuwgekochte huls
moet worden gefinancierd.
„Om grotere verantwoordelijkheid op me te
nemen", is dikwijls het antwoord op de vraag van
confrères, waarom men is weggegaan. Een man
die in de afgelopen acht jaar topposities heeft be
kleed bij vier maatschappijen, noemde zich zeil
„een vernieuwer", een maatschappijman, „hei
ondernemende type." Hij praat snel, heeft vlotte
hoewel wat bruuske manieren, beantwoordt de
telefoon met een kort „ja" en brengt, zoals zovelr
directeuren, weinig tijd door in zijn gezin. Hi;:
drinkt de duurste whiskey en rijdt een directeurs
nodel Pontiac.
Toen hem werd gevraagd waarom hij bij df
lerde maatschappij „ontslag had genomen" nada'
hij, althans volgens zijn eigen zeggen, de omvanj
van de produktie en het personeel had verdub
held, zei hij: „Wel, ik ben weggedaan om nog gro
tere verantwoordelijkheid op me te nemen". Late'
Taf hij toe. dat er „meningsverschil" bestond ove
'e bedrijfsleiding.
Voor vele.directeuren, die hun baan verliezer
wordt de aanpassing door de compensatie, welk<
hun wordt uitbetaald, gemakkelijker. Zij worder
door hun maatschappij bij ontslag uitgekocht. Z(
mogen andere maatschappijen, waar ze sollicite
ren, vertellen dat zij nog werken voor de maat
schappij, die hen in feite heeft ontslagen. Telefo
nisch zal dat door het oude kantoor worden be
vestigd. Ze mogen gebruik maken van het secre
tariaat van hun oude maatschappij.
Zelfs zakenlieden, die veel succes hebben en de
maatschappij hebben doen groeien, kunnen ont
slagen worden als hun persoonlijkheid, of in som
mige gevallen die van hun vrouw, de mensen
met wie ze moeten samenwerken, ergert.
Toen de vice-president van een groot openbaai
nutsbedrijf gepasseerd werd voor het president
schap, werd zijn vrouw kwaad en bitter. Op par
ties verweet ze zijn collega's, dat ze haar man
niet hadden gestemd. Ze begon te drinken en half
dronken de leden van de raad van commissarissen
op te bellen. Ten slotte werd haar man verzochl
ontslag te nemen. Hij kreeg een vol jaar salaris
De vrouwen en gezinnen van de man met een
salaris met zes cijfers reageren op verschillende
manieren, als hun broodwinner zijn baan kwijt is
Voor sommigen is de beproeving groter dan voor
anderen. Sommige vrouwen missen de schouw
burgbezoeken en extravagante diners, die hur
mannen klanten van buiten de stad aanbieden
maar anderen voelen zich opgelucht, dat ze thuis
Teen buitenlandse diplomaten en andere hoogge-
olaatsten meer behoeven te ontvangen. Weer an-
leren piekeren erover hoe ze de werkloosheid var
nin man aan de bridgeclub moeten vertellen.
Voor vele vrouwen, wier mannen van baan ver
inderen, is het verhuizen en het scheiden van
vrienden het grootste probleem. De president var
aen internationale maatschappij en zijn vrouw
lebben in de 30 jaar van hun huwelijk in 26 ver
schillende huizen gewoond.
De meeste directeuren zijn het er over eens. da'
>en vrouw, die begrip toont, een belangrijk plus-
)unt is voor hun maatschappij. Een hunner zei:
,Je bent nergens in het grote zakenleven, als je
:een goede vrouw hebt. Ze behoeft geen uitgaan-
ter te zijn, maar moet geduld en begrip tonen.'
Als ex-directeuren een nieuwe baan nemen
naken ze zich veel zorg over hun reputatie, hoe df
lieuwe maatschappij hen zal ontvangen, hoe ze
'.elf moeten optreden. De meesten zeggen, dat al
lerlei voordelen, zoals het maatschappijvliegtuig
Ie auto met chauffeur, de onbeperkte onkosten-
rekeningen en het mooie kantoorinterieur er niet
toe doen. Een 33-jarige man, die president is ge
weest van een grote modemaatschappij, zei: „Als
president had ik een auto met chauffeur, maar die
heb ik eigenlijk niet nodig; nu moet ik mijn za
kenreizen verantwoorden, ik kan niet zo maar
even een vliegtuig nemen en verdwijnen."
Vraagt men momenteel een Latijns-
Amerikaans diplomaat wat hy van
Cuba denkt, dan zal hij waarschijnlijk
veronderstellen, dat men wil weten wat
hij denkt over de Cubaanse handel,
over de mogelijkheden van de suiker-
produktie en niet over Castro's sub
versieve rol In andere landen. En nie
mand zegt meer, «oals vroeger, dat de
dagen van Castro geteld zijn.
Toch zou voor Latijns-Amerika het
komende decennium nog een „decen
nium van gewelddadigheid" kunnen
worden aldus de Chileense diplomaat
Andres Zaldivar.
Als dat gebeurt, zal de oorzaak niet
zijn politieke complotten of politieke
strijd, maar het falen in het streven
naar een rechtvaardiger economisch en
maatschappelijk bestel.
De onevenwichtigheid op economsch
en sociaal gebied neemt nog steeds
toe. De aspiraties van de economen en
de werkvlijkheid van de campesinos,
arme en rijke landen en Zuid-Amerika
en Noord-Amerika groeien steeds ver
der uit elkaar.
Bij het aanpakken van deze proble
men werken de landen van Zuid-Ame
rika samen in regionale verbanden. De
Andes-groep - Bolivia, Chili, Columbia,
Ecuador en Peru en de Caraïbische
vrijhandelsorganisatie voor de Engels
sprekende landen van het vroegere
Brits West-Indië. Voor de Midden-A
merikaanse landen - Guatemala, El
Salvador, Honduras, Costa Rica en Ni
caragua is dit de Midden-Amerikaanse
Economische Gemeenschap (CACM).
Cuba blijft in een geïsoleerde positie
voor zijn levensonderhoud afhanke
lijk van de suiker, voor zijn wapenen
van de Sovjet-Unie. Maar toch komt er
beweging in de positie van Cuba en
gaan er stemmen op het land weer op
te nemen in het Zuidamerikaanse eco
nomische leven".
„Het thema voor de komende tien
jaar is vooruitgang", aldus de Brazi
liaanse ambassadeur bij de VN, Joao
Augusto de Araujo Castro. „Het is een
bijna mystiek iets, maar niettemin een
realiteit".
Zuid-Amerikanen plegen te zeggen,
dat hun weg naar ontwikkeling en
vooruitgang geen dogmatische of uni
forme zal zijn.
In Brazilië, waar sinds 7 jaar de mili
tairen het bewind in handen hebben, is
socialisme verboden, evenals politieke
verscheidenheid. Maar in Peru waar
eveneens de militairen aan de macht
zijn is het alles „socla'lsmc wat de
klok slaat en wil de „nationale revolu-
confrontaüe van de Verenigde Staten en de Sovjet-Unit
over de raketten op Cuba en de Amerikaanse rol in het
varkensbaai-avontuur, dat waren de zaken waar de politi
ci zich mee bezig hielden.
Maar dat is naar de achtergrond geschoven, zeggen de
Zuidamerikaanse diplomaten bij de Verenigde Naties. Al
ler aandacht is nu gericht op de „progreso y justicia so
cial" voor de 283 miljoen tellende bevolking van Baja Ca
lifornia tot Tierra del Fuego (Vuurland).
tie" nationalisering van elke voor het
land essentiële industrie.
Met betrekking tot Peru en tot op
zekere hoogte ook Bolivia zeggen
vele Zuid-Amerikaanse diplomaten, dat
deze landen weliswaar worden aange
vallen wegens hun extremisme, maar
dat Peru niettemin kans heeft gezien de
International Petroleum Company te
nationaliseren zonder repercussies. Zij
wijzen erop, dat Peru onder het huidige
bewind verleden jaar reserves tot 175
miljoen dollar heeft opgebouwd, meer
dan het 13 miljoen tellende volk ooit in
de afgelopen jaren heeft gepresteerd.
Vele diplomaten voorzien voor heel
Zuid-Amerika in het komende decen
nium een verschuiving naar links, zoali
Peru te zien geeft. Iedereen in Zuid-
Amerika is tegenwoordig „nieuw natio
nalist" of „revolutionair.
De nieuwe nadruk op nationalisme en
revolutie zal waarschijnlijk leiden tot
het opnieuw bezien van de betrekkin
gen met Cuba. Voor de meeste Zuid-
Amerikaanse landen is Cuba zulk een
gering probleem geworden, dat hun aan
dacht niet meer uitgaat naar de geva
ren, die guerrilla uit Cuba ingevoerd en
door Cuba gefinancierd zou kunnen be
tekenen, maar naar de vraag hoe Cuba
weer in de Zuid-Amerikaanse volke-
renfamilie teruggebracht kan worden.
Met Mexico, dat zijn banden met
Havana nooit heeft verbroken zullen,
naar wordt verwacht, Peru, Chili, Ve
nezuela en Trinidad en Tobago spoedig
hun contacten met Cuba intensiveren.
Voor fietsen heeft men in de
Duitse Bondsrepubliek, evenals bij
ons geen rijbewijs nodig. Maar ook
de van chroom fonkelende stalen
•ossen zijn onderworpen aan bepa
lingen inzake verkeersveiligheid.
In het bijzonder de remmen moe
ten feilloos functioneren. In kleine
steden en dorpen, waar vele Duitse
kinderen op de fiets naar school
gaan, voert de politie dienovereen
komstige controle uit. De ouder»
krijgen dan schriftelijk te horen
welke gebreken de vehikels van
hun kinderen vertonen, terwijl
men hen verzoekt de mankementen
te laten herstellen. Een initiatief
dat in ons land navolging verdient.
