Water zal deze plaatsen verzwelgen In Bodemeerder leeft de leugen baron nog. Frankrijk offert voor stuwmeer drie dorpen bij de Marne op Voor democratie zijn we niet geschapen ontduikt Om Parijs te beschermen tegen grillen van rivieren IN EUROPA MINDER GEVALLEN VAN POLIO Italianen zeggen verbitterd: Spookdorpen Houthakkers Met tegenzin De enige rebel In snel tempo Verplaatst Kerkhof Droefgeestig DEUGD UIT NOOD Afrikaan van 780 ontdekt Man en vrouw predikant in zelfde kerk «A*.m&H. m* dSm%M Hebt u vroeger ook Baron von Münchhausen gelezen Dan was het eigenlijk zaak om dezer dagen in het Westduitse stadje Bodenwerder te zijn. On danks het bescheiden aantal van 3581 inwoners beschouwt dit plaatsje ten zui den van Hannover zich als de internationale hoofdstad van de leugen. Want in Bodenwerder werd op 11 mei 1720 Hvronimus baron von Münchhausen ge boren. jt/l'idden in de weg hield de wereld op. Vóór mij lagen de dorpjes Charjtecoq -L" Nuisemont-aux-Bois en Champaubert-aux-Bois. Hun dromerige uiterlijk was nog net in staat de toestand van kille verlatenheid te verbergen. Verloren en vergeten in de arme uithoek van de zo rijke Champagne-streek, achtte men ze ver buiten bereik van de snelle ontwikkelingen van de moderne wereld. Maar helaas! De drie dorpen gaan van de landkaart verdwijnen. Verzwolgen door 350 miljoen kubieke meter water. Het water zal met het reeds bestaande kunst meer van C hampau bert het grote stuwmeer van de Marne gaan vormen, dat met zijn oppervlakte van ruim 4800 hectare het op twee na grootste meer zal worden: op tweehonderd kilometer ten zuidoosten van Parijs en op tien kilometer ten zuidwesten van St. Dizier. Met vier watersportcentra, een gereserveerd viswater, een camping mei sportcentrum en een jacht reservaat. In de strijd tegen de destijds „heiden se" Turken presteerde de adelijke rit meester het ongelooflijke. Schrijlings gezeten op een kanonskogel, vloog hij naar vijandelijk gebied maar hij be dacht zich onderweg en stapte over op een Turkse kogel, die in omgekeerde ri:hting suisde Op een avond met veel sneeuw bond hij zijn paard aan een paaltje. De vol gende ochtend het had opeens ge dooid bungelde het trouwe dier aan de spits van een kerktoren. De baron schoot het met één welgemikt pistool schot los, sprong in het zadel en storm de er weer op los tegen de Turken. 9inds de heldendaden van de baron in 1839 in boekvorm verschenen, gaan de brave burgers van Bodenwerder ge bukt ander de reputatie een stelletje aangeboren leugenaars te zijn. Ze maakten van de nood een delgd en nu komen er elk jaar veertigduizend toeristen naar Bodenwerder, om in het museum het authentieke kersepittenpis- Deze drie dorpjes vormen een schrij nend voorbeeld van de wrede para doxen in het leven: om Parijs te be schermen tegen de nukken van de Sei ne en haar zijrivieren, tegen te veel water in de winter en te weinig in de zomer, worden deze drie enkele jaren geleden nog welvarende dorpjes op geofferd. De ruim driehonderd inwo ners, die hier van oudsher woonden op het land en in de boerderijen van hun voorouders, zijn naar elders vertrokken. De goede fruitbomen namen zij mee. „De bewoners van de dorpen", zo ver telde mij Claude Dallien, de onderpre fect in Vutry-le-Frangois, „zijn in 1962 al verzocht om vóór 1970 te vertrekken. Wij hebben hun schadeloosstellingen in verschillende vormen aangeboden. Vrij wel alle zijn ze geaccepteerd. Het aan tal minnelijke schikkingen is zo groot, dat men kan zeggen, dat alles glad ver lopen is". „Veel beter dan in Tignes, het Alpen dorpje, waar in 1952 enkele eenheden rijkspolitie er aan te pas moesten ko men om de laatste bewoners te doen vertrekken, daags voordat het dorp in het stuwmeer van Tignes zou verdwij nen. Op het ogenblik wonen in de drie dorpen nog een paar gezinnen, enkele speciale gevallen". Inderdaad, de drie veroordeelde dor pen liggen vrijwel verlaten. Zij zijn verworden tot spookdorpen en zjj roe pen herinneringen op aan de oorloged van 1870, 1914 en 1940 toen, hier aan de Marne, de slagen het hardste aankwa men. De wegen, kapot gevroren en tij dens de dooi vernield door bulldozers en vrachtrijders, zgn tot karresporen vervallen. Slechts af en toe komt men er een zwerfkat tegen of een verloren schaap. Eenmaal per dag ontmoet men er de postbode op zijn verroeste fiets met het nog altijd voorgeschreven plaatje: Vélo Municipale Gemeente-rij wiel. Hij vindt zijn weg niet meer in zijn eigen streek. De meesten zijn vertrokken op zijn ronde van twintig kilometer, over de enige weg, die deze drie dorpen ver bindt. Vaak moet hij nu in weer en wind er op uit om één brief weg te brengen. De eindeloze verlatenheid werkt be klemmend. Enkele huizen staan nog overeind. Andere zijn tegen de grond gegooid om de zware eiken balken en ander kostbaar hout te redden. Weer andere zijn platgebrand om te voorko men, dat er Spanjaarden in kruipen. Spaanse arbeiders zijn hierheen ge haald om het terrein „schoon" te kap pen en het eikenwoud van Champau- bert in de vorm van boomstammen naar Nederland en België te exporteren. De eerste Spaanse houthakkers kwa men hier, kort nadat de eerste boeren hun erf hadden verlaten. Daarom lieten zij, in het geheim, hun hele familie overkomen en installeerden zich in de verlaten boerderijen. Vaak met vijf fa milies, dank zij d'e stallen en de hooi schuren. Overigens tot groot plezier van Mi chel Guillaumin (19) de dorpsonderwij zer van Champaubert, die de meesten van zijn leerlingen had zien vertrekken. Hun plaatsen werden nu ingenomen door Spaanse kinderen en daarom kan, in tegenstelling tot alle officiële plan nen, de dorpsschool niet worden geslo ten. „Ik was van deze des winters nog a' droefgeestige streek gaan houden", vertelde hij mij tijdens het vrije kwar tier. „Ik kom hier wel uit de buurt en daarom doet het ook mij verdriet, dat dit alles onder water gaat verdwijnen Natuurlijk zal ik elders benoemd wor den. Maar dan zal ik toch met heimwee blijven terugdenken aan dit schooltje, waar ik de basis legde van mijn loop baan, en dat dan verzwolgen zal zijn". „Deze tactiek van de verschroeide aarde", zo zei me één van de ingenieurs, belast met het voorbereidende werk, „zijn wij wel verplicht te volgen. Maar, geloof me, met tegenzin. Wij laten de bewoners in hun huizen en op hun ak kers zo lang zij willen. Zelfs wanneer zij de volledige koopsom en de schade loostelling al ontvangen hebben". „Wij hebben geen haast, zo lang wij nog niet volledig klaar zijn met het vóórwerk. Maar als zij eenmaal vertrok ken zijn, gaat de zaak tegen de grond. Niet alleen om te voorkomen, dat ande ren er in trekken, maar om te voorko men, dat die anderen het huis op hun hoofd krijgen". „Want vaak heeft men bij het ver huizen letterlijk alles meegenomen, tot de stutbalken toe. Bovendien, voordat wij de boel hier onder laten lopen, zijn wij toch verplicht de huizen neer te ha len. Om te voorkomen, dat de ruïnes la- Justin Prevot,,Mijn tweede slag aan de Marne". ter gevaar opleveren voor zwemmers en vaartuigen, of de overlaten verstopt ra ken. Daarom worden hier alle bomen gekapt en zelfs de struiken". De enkele achtergebleven boeren denken er anders over. Alice Butard (40), de vrouw van de enige boer, die nog in Nuisement woont, vertelde mij: „Toen zij het vorig jaar de boerderij naast ons in brand staken, was het als of ik mijn eigen huis in brand zag staan. Ik heb gehuild. Het was afschu welijk". En toch zijn de Butards nuchtere, harde boeren. Hij, Roger (45) drijft de boerderij van zijn schoonouders, van wie alleen de vrouw nog leeft. Hij is veeboer en bezit nog 150 koeien. „Ik denk, dat ik aan het einde van het jaar wel wejf zal moeten", bekent Roger en Alice Butard: ,,Wij zijn, als rebellen, de enigen die gebleven zijn." hü- „Daarom ben ik maar begonnen te verkopen. Iedereen zal u hier zeggen, dat wij goed behandeld zijn en dat er geen enkele druk op ons is uitgeoefend. Eigenlijk ben ik de enige rebel. •De anderen hebben zich allemaal ge schikt in het aanbod, dat hun werd ge daan: tussen de 4500 en 6500 gulden per ha voor de eigenaars en ongeveer 1500 gulden per ha voor de pachters. Ik weigerde, zoals wij allemaal hadden afgesproken. Wij zouden het op een ont eigening laten aankomen". Het is te begrijpen. Want over dit stuwmeer van de Marne wordt al vijf tig jaar lang gepraat. Het was zelfs een onderwerp geworden van grapjes, en kreeg dezelfde betekenis als bij ons Sint Juttemis. Men geloofde er zelfs nog niet in, toen ongeveer zeven jaar geleden ingenieurs landmetingen kwa men verrichten en er geen geld meer los kwam om de jaarlijks invallende wegen te repareren. Maar de ouderen en de burgemeesters hielden vol, dat het hun tijd wel zou duren en dat er nog heel wat water door de Marne zou lopen, voordat het zover zou zijn. En plotseling ging alles in een eenpa rig versnelde beweging. Voordat wij onze tactiek hadden kunnen bepalen, waren de eerste boeren al vertrokken met het geld, dat zjj voor hun land en hun bedrijf gekregen hadden en instal leerden zich elders. „Het was het begin van een langza me, maar onstuitbare uittocht", zuchtte Roger Butard verdrietig. „Een winke lier kon elders een z;iak goedkoop over nemen, en vertrok. Hij werd natuurlijk niet vervangen. Nog enkele boeren gin gen. En toen bleven er voor de bakker niet genoeg klanten meer over en ook hij ging. En zo verder. En nu ben ik al leen nog over". „Wat gaat u nu doen?" „Ik weet het echt niet. Op onze leef tijd kunnen wij niet meer opnieuw be ginnen. Trouwens, als wij nog ergens iets krijgen! Te Ste. Marie-du-Lac, waarin het dorpje Blaise-sous-Hautville is omgedoopt en dat aan de rand van het meer zal liggen, is niets meer te krijgen. Niet te koop, noch te huur. De prijzen zijn daar in zes jaar verdub beld. Land kopen in een ander departe ment? Dat betékent een zekere onder gang". „De mensen wijzen je daar na met de woorden: „Hij is onteigend!" Zoals onze buren, die nu in de Ardennen zitten. Alsof je op oneerlijke wijze aan je geld bent gekomen. Ik denk, dat ik naar Eclaron vertrek en probeer daar aan de slag te komen". Toen hij me uitliet, wees hij me op het oorlogsgedenkteken. „Zij hebben het nog het moeilijkst", zei hij. „Want zij horen hier thuis; overal elders staan ze niet op hun plaats". Met een armzwaai in de richting van zijn huis en de daar tegenoverliggende kerk, vervolgde hij: ...Maar dat alles blijft bestaan. Mijn huis, het enige dat hier in een zuivere Champagnestijl is gebouwd en de 17e eeuwsc kerk, eigen dom van Monumentenzorg, worden steen voor steen afgebroken en in Ste. Marie-du-Lac opgebouwd. Als beziens waardigheid". Wat opvalt bij al die mensen, is hun berusting. „Voor mij is dit de tweede slag aar. ae Marne". zei me Justin Pre vot (75), de enige in Champaubert ach tergebleven boer. „Ik wacht totdat ze mij hier uit komen zetten. En dan zal ik wel zien, waar ik terecht kom". Hij heeft een paard, vier katten, ko nijnen, eenden, ganzen en enkele kip pen, waarmee hij woont op de boerde rij, die zijn overgrootvader rond 1815 eigenhandig heeft gebouwd en waar zijn vader en hij geboren zijn. „Die stallen en bijgebouwen zijn door mijn vader neergezet". Het is een ge mengd bedrijf, maar zijn koeien heeft hij al verkocht. Behalve één. Voor zijn dagelijkse litertje melk. „Ook bewerk ik nog een akker. Juist genoeg om van te leven. Daarna..." Hij maakte de zin niet af, omdat hij het vervolg zelf niet kent. Neen, het doet hem allemaal niets. Hij heeft zichzelf al afgeschreven. Zijn taak is volbracht. Die eindigde met het in veiligheid brengen van zijn voor ouders. „Mijnheer, als u dat had meegemaakt. Veel erger dan de slag aan de Marne. Zij begonnen zo maar in het wilde weg de lijkkisten op te graven. De meeste waren verrot en u kunt zich indenken, wat dat betekende. Twee weken hebben ze op het kerk hof opgestapeld gestaan, voordat zij naar het kerkhof van Giffaument ge bracht werden". Zijn steim brak en zijn ogen werden vochtig. „Ik heb dat niet gewild. Ik heb de mooiste eikehouten kisten laten maken. Voor elk van mijn voorouders een en ik heb ze naar het kerkhof van St. Lou- vent laten brengen, waar him voorou ders lagen. Bij mij, mijnheer, zijn de doden veilig!" Hij werd hierin bijgevallen door Ga- briël Thièblemont (80), burgemeester van Champaubert, de enig overgebleven burgervader van de drie gemeenten. "Ze hebben zelfs onze doden gesto len", zegt hij verbitterd. „Meer dan drie weken hebben ze nodig gehad om de kerkhoven van Chantecoq en van Champaubert die van Nuisemont gaan naar Ste. Marie-du-Lac te ver huizen naar Griffaumont, waar nie mand van ons een huis heeft kunnen vinden. Wij zijn dus verplicht ons van onze doden te scheiden en verderop te gaan wonen. Dit is veel erger dan de oorlog". De schemering, die gewoonlijk alle onplezierigheden vervaagt, accentueert PORT ELIZABETH (Zuid-Afrika) - Tijdens de onlangs verrichte volkstel ling in Zuid-Afrika heeft men een Afrikaan ontdekt die 180 jaar oud zou zijn. aldus meldt het dagblad .Die Oosterling" in Port Elizabeth. Hit is waarschijnlijk een wereldrecord. TT°t hoofd van de afdeling volkstelling, D. Geertsema, twijfelt niet aan de waarheid van het bericht. Hij ver klaarde dat de Afrikaan in de buurt van Pretoria woont. Volgens de wet kunnen zijn naam en adres niet ont huld worden. )lgens het „Gumess book of records", is de oudste man die ooit geleefd heeft Pierre Jourbet in Canada. Hij stierf toen hij 113 was. der dit jaar verschenen berichten uver een Rus die 165 was geworden en over een Pers die de 180 had gehaald. Deze berichten konden echter niet officieel worden bevestigd. hier de droefgeestigheid. Omdat het land zelf zich in een schemerige toe stand bevindt: hoewel door zijn bewo ners verlaten, is het werk nog niet be gonnen. Het werk: het afgraven van tien mil joen kubieke meter zware leem; de aanleg van 18 km dijken, waarvan die te Griffaumont en te Arrigny bijna twintig meter hoog worden; een be schoeiing van 600.000 kubieke meter be ton; de bouw van 18 bruggen en de aanleg van een afvloeiingskanaal van 12 km. Daarom duurt het zeker tot 1974, voordat men deze kuip zal laten vollo pen. „En dan nog is Parijs niet tegen over stroming beveiligd", aldus burgemeester Thièblemont. „Het enige effect van dit stuwmeer zal dan zijn, dat de water stand 80 cm lager uitkomt dan gewoon lijk. Dat wil zeggen, dat de Zouaaf van de Pont d'Alma niet meer tot zijn mid del, maar wel tot zijn knieën in het wa ter zal staan". i- de ontwikkelde landen is kinder verlamming vrijwel verdwenen, maar in de ontwikkelingslanden neemt het aantal gevallen van deze ziekte toe, zo blijkt uit een rapport van de We reldgezondheidsorganisatie. In Europa worden tussen 1951 en 1955 jaarlijks gemiddeld 28.000 gevallen van kinderverlamming gemeld. In 1969 was dit aantal teruggelopen tot 475. In de j Verenigde Staten is de ziekte nog ver der terguggedrongen: tegenover 37.860 gevallen in 1953 waren er in 1969 nog maar 16 patiënten, die aan kinderver lamming leden. In Australië, Nieuw- Zeeland en Canada is een soortgelijke ontwikkeling geconstateerd. In de ontwikkelingslanden daarente gen neemt het aantal gevallen van kin derverlamming over het algemeen toe. Hoewel in bijvoorbeeld Kongo- Kins j as a en Oeganda een vermindering is waar genomen, is er een sterke stijging in Ethiopië. Kongo-Brazzaville, Kenia, Mali, Niger en Nigeria. Tussen de landen van Zuid- en Mid- den-Amerika bestaan onderling grote verschillend. In landen als Argentinië, Mexico en Chili zijn er slechts weinig gevallen van kinderverlamming, terwijl de ziekte in Equador en Nicaragua bij voorbeeld veel voorkomt. In een aantal Aziatische landen is de kinderverlamming ook sterk terugge drongen, met name in Japan (2400 ge vallen In 1952 en 13 in 1969) en in Israël (700 gevallen in 1954 en 9 in 1969). In Libanon en Turkije zijn echter meer gevallen ge onstateerd. Met het oog op de situatie in de ont wikkelingslanden wil de Wereldge zondheidsorganisatie een wereldpro gramma van toezicht opstellen (zoals ook al voor griep bestaat), dat de pro- duktie en distributie van vaccins tegen kinderverlamming in de hele wereld mogelijk moet maken. tooi te zien, waarmee Von Münchausen een hert een kerseboom in de kop plantte; en de bevroren jachthoorn, die in een herberg ontdooide en daar op eens begon te schallen... De gemeente heeft zelfs een beroeps acteur in dienst, die precies op Von Münchhausen lijkt, en tijdens het va kantieseizoen compleet met huzaren uniform en poederpruik in de plaatselijke taveerne gaat opscheppen. Ook op de krasse leeftijd van twee honderdvijftig jaar is Von Münchhausen natuurlijk nog springlevend, en dat is dan onlangs daverend gevierd. Of schoon de Turken intussen onze bond genoten zijn geworden, liet het West duitse leger schoten bulderen. Uit de fontein die Von Münchhausens (gehal veerde) paard voorstelt, spoot twee et malen lang (gratiis) bier. Als hoogtepunt verscheen de baron persoonlijk op het bordes van het raadhuis om daarna op een kanonskogel triomfantelijk over de gemeente te zweven. Hoe men dit laat ste technisch moest uitvoeren, is lang een probleem geweest. Ingewijden hebben gezien hoe de ge meentesecretaris en de plaatselijke ver huizer, beladen met touwen en katrol len, een kennelijk radeloos gesprek voerden in de dakgoot van het gemeen tehuis. Eregasten op het feest waren vieren zestig nakomelingen van de „leugenba ron", die allen de naam Von Münch hausen dragen, maar van wie één het desondanks tot staatssecretaris van jus titie heeft gebracht. De Bodenwerderse middenstand heeft het druk gehad met de naar schatting tien-duizend bezoekers. Om die allemaal te laten overnachten, hoewel het plaatsje maar driehonderdtwee-en tachtig hotelbedden heeft, was voor de onvervaarde baron natuurlijk een klei nigheid. Hij heeft doodgewoon het slui tingsuur van de cafés laten opheffen... KRIMPEN AAN DEN IJSSEL Ds. van der Veen, gereformeerd predi- int te Rotlerdam-Delfshaven, en z(jn .uw, die kandidate in de theologie is, hebben een beroep aangenomen naar de gereformeerde kerk van Krimpen aan den IJssel. Half september zullen beiden predikant in volle rechten zyn van deze kerk. Het Is voor het eetst in de Nederland se kerkhistorie, dat een dominee en zijn vrouw het ambt van predikant tegelijk in één gemeente gaan bekleden. Eind vorig jaar stelde de generale synode van de Gereformeerde Kerken dit ambt open voor de vrouw en in fe bruari jl. legde mevrouw Van der Veen- Schenkeveld als een van de eerste vrouwelijke kandidaten het klassikale examen af, waarna zij in de kerkdien sten kon voorgaan. De gereformeerde kerk van Krimpen aan den IJssel groeide de laatste maan den zeer sterk. Dat zal vrijwel zeker nog enkele jaren doorgaan, aangezien per jaar 500 woningen gereed zullen ko men. Mevrouw Van der Veen, moeder van twee kinderen, zal o.m. de bearbeiding van de gereformeerde gezinnen in de nieuwe wijken op zich nemen. Voor de ze kerk is de komst van dit predikanten echtpaar een unieke oplossing, aange zien de gemeente spoedig te groot zal zijn voor één predikant. ROME „Het regent. Die vervelende regering ook". Dit oude Italiaanse ge zegde is min of meer het spreekwoord van de Italiaanse middenstand. Het is moeilijk een winkelier, een bankbediende of iemand anders die tot de groeien de Italiaanse middenstand behoort te vinden, die geen grief tegen de staat heeft. En als een plotselinge regen zijn pick nick vergalt of iets anders verkeerd loopt komt hij tot een uitbarsting. Maar er zit meer dan een grief in. Het is een soort liefde-haat-betrekking. De gemiddelde Italiaanse middenstander is de sterkste voorstander van de openbare orde, maar heeft weinig vertrouwen in het vermogen van de regering om die te handhaven. „Italië is een land met een nieuwe middenstand en die is vaak verbitterd", zegt prof. Franco Ferrerotti, voorzitter van het Italiaanse Genootschap voor So ciale Wetenschappen. En Nicoletta Fortuna. een 41-jarige ongehuwde vrouwe lijke bankbediende, is het roerend met hem eens. „De mensen hebben er ge noeg van", zegt zij. Ik geloof niet dat de Italianen voor de democratie geschapen zijn. Waarom niet? Pak maar een krant. Alles gaat van kwaad tot erger. De prijzen stijgen. De gemeente is bankroet en zit hopeloos in de schuld. Dag aan dag wordt er ge staakt. Jongens en meisjes gebruiken verdovende middelen. Juffrouw Fortuna zou de woord voerster kunnen zijn voor een groot ge deelte van de Italiaanse middenstand. Fiscus Ongeveer het enige doelwit van de fiscus. Dat komt vertelde zjj, doordat z(j over het hoofd heeft gezien, was de fiscus. Dat komt, vertelde zij, omdat zij een overtuigd belastingontduikster is en uitsluitend betaalt wat van haar loon wordt afgehouden. Italianen van de middenstand hebben diepe eerbied voor de politic, de strijd krachten en de staat als symbolen van macht en orde, maar de meesten zijn ervan overtuigd dat een groot percenta ge van de politici corrupt is en be schouwen de belastingontvanger als hun voornaamste vijand. Een van de voornaamste uitgangs- punten van de fiscus schijnt te zijn dat het individuele inkomen elk jaar hoger moet worden in het bijzonder voor men sen die een winkel, restaurant of ande re kleine eigen zaak hebben. De waarheid ziet er dikwijls anders uit. De ineenstorting van 19621964 heeft vele nieuwe middenstanders weer tot proletariërs gemaakt en velen vrezen dat dit binnenkort opnieuw zal gebeu ren. „Daarom", redeneert Francisco Gras- si, een belastingadviseur van 80 jaar met 50 jaar ervaring in het behandelen van belastingproblemen, kan niemand zich veroorloven eerlijk te zijn tegen over de fiscus. De moeilijkheid is n.l. dat hij nooit iemand gelooft, zelfs de eerlijken niet. Belastingontduiking is daarom iets dat bij het Italiaanse leven hoort. De middenstand is zeker het reservoir dat door alle partijen het meest wordt benaderd. Hjj wordt geacht zes of ze ven miljoen te omvatten van de 19 mil joen Italianen die werk hebben. Men gelooft dat de middenstand de voor naamste steunpilaar van de christen democraten is, maar er zijn ook vele middenstanders die democratisch-so- cialistisch, conservatief-liberaal en zelfs communistisch stemmen. Ja, zegt Ferrarotti, ik geloof dat Ita lië het enige land is waar middenstan ders communistisch stemmen. Dat komt doordat zij te dikwijls zijn teleurgesteld door de regeringspartijen. Daarom scharen zfj zich achter de protesteren den." Het grootste deel van de Italiaanse overheidsdienaren behoort ongetwijfeld tot de middenstand. Hun salarissen be horen tot de hoogste in het land en er is nauwelijks een andere groep die korter werkt. Bovendien genieten zjj een uniek voorrecht. Als zij in hun betrek king niet een of ander misdrijf plegen kunnen zij niet worden ontslagen. Dit verklaart dat er zoveel communisten zyn onder dienaren van de staat. Ondanks al zijn grieven en teleurstel lingen is de middenstand 'n belangrijke stabiliserende macht in Italië. Hij om vat zonder twijfel de hardst werkende mensen in dit land. En ondanks zjjn klachten over belas tingen en politici gaat het de Italiaanse middenstand goed, financieel tenmin ito.

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1970 | | pagina 13