ons
zijn
meestal wel welkom...
eer
Let Liad
eenó om
Eugenie vindt het hij
de Tros „gewoon fijn
Gratis foldertjes, krantjes en losse reclame
vormen in onze brievenbus langzamerhand:
Scheepsbemanning wekt
gezin in brandend huis
Schoonheids
specialiste
is niet
la nger een
luxe meer...
Crèche mag
band tussen
persoonlijke
ouders en
kind niet aantasten
Alleen wit ondergoed...
Zelden klachten
Sexfolders
Er aan wennen
'N STORTVLOED VAN PAPIER
T^en week lang heb ik de gratis foldertjes en kranten verzameld, die het
negotie-drijvende deel van de bevolking wekelijks ongevraagd in de
brievenbussen laat stoppen van het consumerende volksdeel.
De oogst: Vier advertentiebladen, één folder van een slager met het bericht
dat speciaal in die week de blinde vinken uitstekend eetbaar waren, één folder
van de kruidenier, één brochure van een reisbureau, één folder van de groen
teman met de mededeling dat de aardbeien erg goedkoop waren, één folder
over zeeppoeder, een folderachtig boekje van een groot warenhuis, waarin
vooral kampeer- en sportartikelen werden aangeprezen, één folder over doe-
het-zelf-meubelen, één folder van de timmerman, die een goedkope partij hout
had aan te bieden.
Kortom: Twaalf ongevraagde dru>-
werkjes die ik normaal onmiddellijk zou
weggooien, maar die ik in dit geval
zij het vluchtig heb bekeken. Er zat
niets schokkends bij. Niets waarover ik
mij als fatsoensrakker zou moeten op
winden.
De Rotterdammer H. Coolen maakte
zich kort geleden wel kwaad. Hij vond
tussen de wekelijkse ongevraagde fol
dermassa in zijn brievenbus een folder
van een naburige sex-boetiek, waarin
hulpmiddelen voor erotische hoogte
punten werden aangeprezen als „de
sleutel tot uw geluk". En dus stuurde
de heer Coolen zijn krant dit pamfletje
toe „als een voorbeeld van een zeld
zaam stukje vunzigheid". En hij vroeg
zich af, of de overheid hier niets tegen
zou kunnen ondernemen.
De Rotterdamse politie ziet het alle
maal niet zo zwaar. „Sex-boetieks zijn
geaccepteerd", verzekerde men op het
politiebureau. „Zolang zij geen porno
grafie verkopen, hebben zij dezelfde
rechten om reclame te maken als de
slager, die in blinde vinken handelt."
Er blijken zelden klachten binnen te
komen van mensen die zich boos maken
over al die ongevraagde drukwerkjes in
de brievenbus. „Zolang er geen sprake
is van overlast, kunnen wij niets doen.
En je kunt pas spreken van overlast
wanneer de folders met pakken van
honderden tegelijk in de brievenbus
worden geduwd. Dan is het duidelijk,
dat iemand de eigenaar van die brie
venbus wil pesten", zegt de politie.
Maar toch: Bij het Haarlemse bureau
Vierhand, een van de grootste bedrijven
in ons land die zich bezig houden met
het huis-aan-huis verspreiden van re
clamedrukwerkjes, blijken per jaar on
geveer vijftig klachten van particulie-
klachten op de half miljard per jaar
door dit bureau verspreide drukwerk
jes.
Maar goed, de helft van die klachten
betreft meestal het probleem van ver
stopte brievenbussen. De andere helft
zijn klachten over verspreide sex-fol-
ders.
De heer W. Krieger, de 33-jarige
marketing-manager van Vierhand, zegt
daarover: „Wij verspreiden nooit fol
ders die iets met sex temaken hebben.
De klagers zijn dus bij ons aan het ver
keerde adres. Dat zeggen wij hun ook in
een beleefd briefje".
Waarom verspreidt Vierhand geen
sex-folders?
Krieger: „Sex-boetieks en andere
dergelijke instellingen vragen het ons
nooit. Bovendien zouden wij weigeren
wanneer het ons gevraagd zou worden.
Wij mogen het risico niet lopen, dat wij
onze andere opdrachtgevers, zoals soep
fabrikanten. groot-warenhuizen en
dergelijke, tegen ons in het harnas ja
gen."
Vierhand is niet de enige, die recla
mefolders in onze brievenbussen stopt.
Op de eerste plaats zijn er kleine win
keliers, die zélf in de avonduren op
stap gaan om huis-aan-huis folders te
verspreiden. Dan heb je de talloze be
zorgers van tijdschriften en kranten,
die als bijverdienste in opdracht van
een groter bureau of zelfstandig fol
ders verspreiden. Vierhand bijvoorbeeld
heeft in het hele land achttienhonderd
van deze mensen onder contract staan.
Dan heb je nog de kleinere versprei-
dingsbureau's, die plaatselijk of regio
naal werken en tenslotte ongeveer drie
grote bureau's (waaronder de PTT), die
in staat zijn landelijk te opereren.
Al die folderverspreiders krijgen hun
*en binnen te komen. Let wel: Vijftig opdrachten van in totaal ongeveer
twaalfhonderd bedrijven en bedrijfjes,
die van tijd tot tijd reclamecampagnes
voeren. Al die verspreiders zorgen er
voor, dat er per week ongeveer 25 mil
joen gratis en ongevraagde foldertjes
in onze brievenbussen terecht komen.
Een punt blijft natuurlijk, dat niet
iedereen van die folderlawine gediend
is. Hoewel het woord lawine niet hele
maal op zijn plaats is. Want de Neder
landse Stichting voor Statistiek heeft
enkele jaren geleden ontdekt, dat de
gemiddelde Nederlander per week
slechts 7,7 verschillende drukwerkjes in
de brievenbus krijgt. In de grootste drie
steden van ons land was dat gemiddel
de 9,4 folders en op het platteland pre
cies zes folders. En nu wij toch met cij
fers bezig zijn: 62 procent van al die
folders waren uitgevoerd in kleuren
druk.
De genoemde stichting heeft ook uit
gedokterd, dat slechts zes procent van
de Nederlanders al die drukwerkjes in
de bus zo leuk vindt, dat zij er wel
méér van zouden willen ontvangen. 49
procent van ons volk zou die onge
vraagde rommel liever kwijt dan rijk
zijn. En 45 procent van de mensen zegt:
„Ik heb er geen last van. Laat het zo
maar blijven."
De heer Krieger van Vierhand: „Wij
krijgen wel eens brieven van mensen,
die zeggen geen prijs te stellen op die
ongevraagde drukwerkjes. Die mensen
schrappen wij op hun verzoek van onze
adreslijsten. Het is namelijk een kwes
tie van alles of niets. De meeste vrou
wen bijvoorbeeld willen wél de reduc
tiecoupons van kruideniers of waren
huizen ontvangen, maar alle andere
folders niet. Dat is natuurlijk onmoge
lijk."
'eg 23 in Nuns peet. Een mooi wit huis. Op de
voordeur een bordje: Ir. A. van Westhreenen.
„Achter die voordeur de vrouw om wie het gaat,
lang, donker, charmant: Eugenie Herlaar.
Eens de eerste vrouwelijke redactrice van het tele
visiejournaal, nu voor het grootste deel huisvrouw
m moeder Daarbij nog presentatrice van het zomer
avondprogramma van de Tros-televisie, Ziezozomer.
Terwijl dochter Annemiek Andrea (22 maanden)
en zoon Diederik Eugene (12 weken) proberen te
slapen, vertelt Eugenie Herlaar. Over zichzelf en
over haar werk.
Zij werd dertig jaar geleden geboren
op Curacao. Toen ze zeven jaar was
kwam ze naar Nederland. Zij doorliep
de lagere en middelvare school en na
haar eindexamen HBS-B ging zij in
1958 als seismisch rekenares.se werken
bij een oliemaatschappij.
Twee jaar hield ze het er vol. Toen
werd ze assistente van de hoezen-pro
ducer van een platenmaatschappij. In
die tijd had ze bij de ziekenomroep in
Baarn al een eigen radioprogramma
van een uur. En omdat haar hart hele
maal naar de radio uitging solliciteerde
ze en werd ze aangenomen bij de We
reldomroep. In 1963 was dat.
Eugenie Herlaar ging verder. Weer
twee jaar nadien kwam ze met het
journaal in aanraking. Ze werd er re
dactrice-verslaggeefster en ze deed het
werk voor het journaal tot ze in 1967
trouwde met de landbouwkundig inge
nieur André van Westhreenen.
„Ik ben toen nog wel doorgegaan met
alleen nieuwslezen voor het journaal,
maar de reportage kon niet meer omdat
je als getrouwde vrouw ook andere ta
ken hebt", zegt Eugenie Heiaar nu. In
juni van het vorig jaar stopte ze er de
finitief mee.
„Ik was niet meer in vaste dienst en
bovendien had ik er niet zoveel zin
meer in. Ik wilde dat aureooltje van
HONTENISSE Het gemeentebestuur van Hontenisse (Zeeland) zal een diner
aanbieden aan de bemanningsleden van het binnenschip „Woudenstein" om hen
te bedanken, dat zij het gezin Neve van de verbrandingsdood hebben gered.
De Dordtse loods Boelsma en kapitein Busschart uit Bazel ontdekten in de
nacht van zondag op maandag, toen zij langs de Scheldedijk voeren dat het
huis van de familie Neve in lichterlaaie stond. Met loeiende sirene en schijnwer
pers slaagde de bemanning van het schip erin de slapende bewoners te wekken
en aldus voor een ramp te behoeden. Het schip is daarna doorgevaren.
Via een tip van een ijsventer uit Hansweert is het gemeentebestuur van Honte
nisse erin geslaagd de identiteit van het reddende schip te achterhalen. Aan
staande vrijdag zullen burgemeester en wethouders de kapitein, de bemanning
•n de loods op het gemeentehuis ontvangen en hun een diner aanbieden.
,de juffroüw-van-het-nieuws" kwijt I daag. Eugenie Herlaar: „Mijn man en
en ik ben een beetje met mezelf gaan ik volgen alle ontwikkelingen met be-
leuren. Ik heb toen pas gemerkt hoe
moeilijk het is om uit het hokje te ko
men, waar je automatisch wordt inge
stopt als je iets bepaalds hebt gedaan.
Overal was het actualiteiten, maar dat
wilde ik helemaal niet! Enfin, ik ben
bij de KRO gekomen en heb daar het
programma Gamma gedaan. Dat was
half documentair en wel leuk."
Intussen was er al aanbod van de
Tros en Eugenie Herlaar greep die kans
met beide handen aan. Ziezo-zomer was
precies het soort programma dat zij al
tijd graag had willen doen: een „lekker
luchtig geheel, waar je rustig bij weg
kunt lopen, zonder dat je de draad van
het verhaal kwijt raakt".
Eugenie Herlaar maakt vier van deze
programma's. Een is er al geweest, de
drie andere volgen nog. Wat ze daarna
gaat doen, weet ze nog niet. „Ik wil wel
graag iets bij de televisie blijven doen"
zegt ze, „want als je eenmaal met tele
visie in aanraking bent geweest, kun je
het nauwelijks meer missen. Ik doe het
wel louter en alleen voor mijn plezier.
Financieel heb ik het niet nodig. Nee. ik
doe het eigenlijk om er eens uit te
zijn."
Over de Tros zelf zegt ze: „Ik weet
niet wal het is in Hilversum, maar er
wordt door iedereen zo neerbuigend, ja
zelfs haatdragend gedaan tegenover de
Tros en dat is volkomen ten onrechte.
Het is voor zover ik heb meegemaakt
een fijne club mensen waar je ge
woon fijn mee kunt werken."
Iets heel anders: de ontwikkeling in
de maatschappij en de wereld van van
langstelling. Je moet het bijhouden,
want je hebt nu zelf kinderen, die
straks in de maatschappij gaan leven.
Ik vind het goed dat er actie gevoerd
wordt. De Nederlanders hebben dat no
dig. Ze moeten met hun neus op de fei
ten gedrukt worden. De grote moeilijk
heid is dat je als je het goed hebt
vaak niet aan anderen, die in de narig
heid leven denkt. Met die woonellende,
kan ik me voorstellen dat ze gaan kra
ken. Er staan veel huizen nutteloos leeg
en tegen zo'n actie zeg ik: ja.
Aan de andere kant vind ik ook wel,
dat de Kabouters bijvoorbeeld, een
hoop ideeën hebben, die niet te verwe
zenlijken zijn. Maar ik sta er achter dat
er iets wordt gedaan."
Eugenie Herlaai kijkt zelf weinig
naar de televisie. Ze heeft veel hobby's,
waarbij filmen en paardrijden twee
belangrijke plaatsen innemen. Op va
kantie gaat ze het liefste naar stille
streken waar weinig mensen zijn en
waar ze „hele einden kan lopen". Dit
jaar zal dat niet gaan. in verband met
de kinderen, en dus blijft ze thuis in
Nunspeet, temidden van de bossen.
Ze is er niet rouwig om. Ze is tevre
den met haar leven en haar werk. En
bovendien is ze bescheiden. Dat blijkt
als haar vraagd wordt wie ze vindt dat
ze zelf is.
Dan zegt ze: „Dat kan ik niet zeggen.
Want ik voel er niets voor een soort
ideaalbeeld van mezelf op te hangen
Neen, ik ben gewoon wie ik ben. En de
mensen om me heen moeten maar uit
maken hoe ze me vinden."
AMSTERDAM Een schoon
heidsbehandeling is niet langer meer 'n
luxe. Zij wordt even noodzakelijk als
bv. de tand verzorging. Met het stijgen
van de welvaart wordt de huid van de
mens er niet beter op. Daarom zal,
speciaal voor de vrouw, 'n goede huid
verzorging onontbeerlijk worden. De
schoonheidsspecialiste zal dan 'n even
belangrijke plaats krijgen als de tand
arts.
Enkele honderden schoonheidsspecia
listen uit binnen- en buitenland hoor
den deze stelling woensdagmorgen in
het RAI-Congrescentrum in Amsterdam
verkondigen door mevrouw H. Reuss
uit Duitsland. Zij sprak als eerste na de
officiële opening van het 24ste wereld
congres van schoonheidsspecialisten
door de Amsterdamse wethouder van
Economische Zaken, de heer G. K. J. M.
Hamm, dat tot en met zaterdag a.s. in
de hoofdstad wordt gehouden.
De welvaart heeft ons auto's gegeven
en daarmee minder lichaamsbeweging.
Hierdoor krijgt de vrouw een vette
huid, zo beweerde spreekster, met als
gevolg de nodige schoonheidsfoutjes.
De onrust en gejaagdheid in de huidige
tijd maken de mens nerveus. Een geïr
riteerde en vlekkerige huid is daarvan
het gevolg. De luchtvervuiling is een
even grote vijand van iemand, die zijn
huid gaaf wil houden. De chemische
behandeling van voedsel maakt de huid
nog meer allergisch.
Om tenslotte al die onrust, lucht- en
milieuverontreiniging te ontvluchten,
wordt de mens zonaanbidder aan heet
strand of in de natuur. De Nederlandse
huid is echter niet berekend op deze
onbarmhartige zonnestralen. Allerlei
flesjes olie en potjes vet komen te
voorschijn om de huid van een bescher
mend laagje te voorzien. In vele geval
len heeft dit schadelijke gevolgen voor
de huid, zo meent mevrouw Reuss, die
overigens vol lof is over de reinheid
van de Nederlander, omdat hij de
meeste zeep gebruikt van alle Europea
nen.
„Hier ligt een dankbare taak voor de
schoonheidsspecialiste, die de mensen
en bepaald niet alleen de vrouwen
deskundig zal moeten kunnen advi
seren om de huid gaaf te houden op
dezelfde wijze als de mens een goed
gebit wenst'
Hiermee gaf mevrouw Reuss het the
ma aan van dit congres, dat ten doel
heeft de schoonheidsspecialiste af te
helpen van de image „luxe", waardoor
vele mensen er van worden weerhou
den om hun huid op deskundige wijze
te laten verzorgen.
Het vakantie-seizoen komt weer opgewekt op gang en om
de stemming erin te houden, is al wat krant heet ijverig
in de weer met speciale artikeltjes over dat aanlokkelijke onderwerp.
Tot voor kort behelsden die voornamelijk praktische wenken, over
het pakken van koffers, het opzetten van tenten en allerhande remedies
tegen hrein-, bus- en zeeziekte of een van streek geraakte
spijsvertering
Maar de dolle Mina's hebben blijkbaar ook op dit terrein de boel aardig
op stelten gezet, want zo af en toe verschijnen er zowaar ook artikeltjes
van veel venijniger en smalender gehalte. Het lezend vrouwenpubliek
wordt niet langer vertrouwelijk, maar eerder hardhandig bij de
arm gepakt. Zo van: Sukkeltjezou je nu eindelijk eens wakker willen
worden en van je afbijten, in plaats van het geduldige pak- en werk-
ezeltje te blijven spelen?"
Ik moet zeggen: een tikje opstandigheid in dezen, kan geen kwaad.
Want moeder-met-vakantie is een combinatie, waarvan in de meeste
gevallen bitter weinig terecht komt. Het is vader met de hengel en
de camera en de kinders met de bal en de schop maar moeder met
de primus en de wasteil.
Als illustratie van dit overbekende familie-tafereel, waarin moeder
meestal ploeterend berust, las ik dezer dagen een bijzonder spits
rubriekje en dat nog wel vlak voor vaderdag.
Het was zo'n modern dialoogje, waarbij de antwoorden uit louter stip
peltjes bestaan een voortreffelijke manier om een of ander zwetsend
personage ten voeten uit te tekenen. In dit geval was het een vader,
die vrouw en kinders alvast met vakantie had gestuurd, en zich alleen
tijdens het weekend in de schoot van zijn gezin ophield. Dat laatste
op zijn eigen vrijblijvende manier.
Hij had, als handige jongen, een aardig zomerhuisje gehuurd vlakbij
zee. Nou ja, vlakbij, een goed halfuur lopen, maar daar is toch wel
overheen te komen langs zo'n mooie weg dwars door de duinen. Als
vrouwlief het een beetje handig inpikt met dagelijkse bagage, is dat toch
maar en stapje. Zij kan immers de hele dag lekker lui aan het strand
liggen, de kinders vermaken zich wel.
Nee. hij zelf komt er nooit, ook niet in het weekend. Hij zoekt zijn
vertier meer landinwaarts, met andere weekend-vaders die zich ook
niet met gezinszorgen laten lastig vallen. Een aardig kroegje met
een biljart, een geschikt viswatertje: dag strand, mij niet
gezien. Dat is meer iets voor vrouwen met kleine kinderen. Want ja,
daar doe je het tenslotte voor.
Wat zegt een toch al door warmte en drukte geprikkelde lezeres op
zo'n ontboezeming? Waarschijnlijk iets in de trant van: Kijk: dat
moesten ze nu niet in de vrouwenrubriek wegstoppen, want dit lezen
mannen toch niet. Nee: met grote dikke koppen op de voorpagina, om
elke vader met de neus op de feiten te drukken.
Moeder-aan-zeehet lachertje van de week. Moeder die weer alles
mak opknappen, in haar dooie eentje. Die weer vroeg moet opstaan om
hetzelfde dagprogramma af te werken en dan nog wel met de
kinderen de hele dag om haar hen. Die weer ontbijtboel afwast en de
slaapkamers aan kant maakt, terwijl overal het zand kraakt onder
haar sandalen. Die dan een half uur langs een smoorhete duinweg mag
sjouwen met een badtas, waar iedereen zijn bal en zijn opblaasvis
en zijn bootje en zijn badminton-racket in stopt tot het ding als een
plunjezak vol lood aan haar arm hangt. En die het nog mag loven
dat ze de vlieger niet op haar rug hangen en de nieuwe cowboy-hoed
op haar hoofd zetten.
En als ze dan eindelijk moe en warm en bezweet aan dat heerlijke
strand verschijnt, mag zij blij zijn, als zij een kwartiertje de kans
krijgt om op verhaal te komen en misschien zelfs haar ogen dicht te
doen. Want de hele dag is het verder oppassen geblazen, gekibbel sussen,
eerste hulp verlenen, natjes en droogjes uitdelen en zorgen dat één
van het stel niet te water of onder het zand raakt.
En dan 's avonds de spullen en de kinderen bij elkaar zoeken, schoon
maken en de weg terug opdrijven die nog altijd bloedheet door
de duinen loopt. Lekker moe thuiskomen, maar zitten is er voorlopig
niet bij. Nee, een stel kleine smeerpoetsen van het ergste vuil ontdoen,
de pannen op het gas zetten en de tafel dekken. Als de hele troep einde
lijk slaapt de badspullen uitspoelen en ophangen en misschien klokke
negen uur doodop in een stoel zakken.
Haha, wal een vakantie: je knapt er van af en komt er bij om. En
tot overmaat van smart in het weekend papa erbij in de kost, die
nog geen bord afdroogt en nog ge^n half uurtje met de kinderen
gaat toeren in die wagen van hem. Vakantie-voor-moedervergeet het
maar.
Het is alles dubbel en dwars waar en mag zeker wel eens openlijk in
de krant gezet wotden, al zal het egocentrische vaders niet ap slag
beteren. Maar zouden we het blaadje nu ook niet eens omkeren? Een
huisje in de vakantie, al is het ook een half uur lopen van zee,
Hoeveel moeders komen daaraan zelfs nooit toe, en zouden een lief
ding geven om met deze moeder ook maar één dag te mogen ruilen?
maar nee, zij zitten vast aan hun eigen huis tussen de stenen; met
een zaak, een ongelukkig kind of een invalide man.
rkollc Mina's voeren er actie voor:
Méér crèches. Getrouwde wer
kende vrouwen hebben er behoefte
aan: Méér crèches. Het kan geen
kwaad, zeggen zij, om je kind in een
chèche te stoppen. En als klap op de
vuurpijl zeggen de vrouwen dan, zat zij
zich zonder kinderen om zich heen be
ter kunnen emanciperen.
Prof. dr. Jan de Wit (42) uit Amster
dam is het wel met hen eens. „Ik be
grijp niet", zegt hij, „waarom kleuter
scholen voor kinderen zo hardnekkig
blijven vasthouden aan een minimum
leeftijd van vier jaar. Waarom mogen
er geen jongere kinderen naar kleuter
scholen?"
„Dan zou", zegt de professor, „het
probleem van chrèches minder urgent
zijn. Dan zou je met de behoefte aan
meer chrèches kunnen aansluiten bij
bestaande instellingen, die bovendien
deskundig personeel in dienst hebben".
Prof. De Wit is hoogleraar in de kin
derpsychologie en directeur van het
Amsterdamse Pedagogisch Instituut. Hij
is beslist niet tégen chèches. Want hij
heeft er alle begrip voor, dat moderne
getrouwde vrouwen de wastobbe willen
laten leeglopen om een baan te zoeken.
Hij legt uit: „Er zijn tegenwoordig
veel meer beroepsopleidingen voor
meisjes dan vroeger. Die meisjes zijn
dus beter in staat een interessant vak
te leren. Het gevolg is dan vaak, dat zij
na hun truwen willen blijven werken.
Het is toch logisch dat die vrouwen
door het krijgen van kinderen niet tot
werkloosheid gedoemd willen worden?
In ieder huishouden staan er tegen
woordig voor allerlei kwarweitjes ma
chines klaar. Die vrouwen hebben veel
minder te doen dan vroeger".
Als moeder wil gaan werken, zijn de
kinderen dus eigenlijk een blok aan
1 haar been. Prof. De Wit vindt dat niet
CHISLEHURST Het hoold van een middelbare school te Chislehurst (En
geland) heeft gedecreteerd, dat minderjarige vrouwelijke leerlingen niet meer
op school mogen verschijnen in gekleurd ondergoed. Dit moet wit zijn.
De reden de aandacht van de leraren wordt er door afgeleid, temeer daar de
meeste jongedames gekleed gaan in minirokken, die er niet om liegen, en
soms in doorschijnende bloeses.
De vader van een van de meisjes was hier zeer over gebelgd. „Als die man
nen er niet tegen kunnen, moeten ze 's morgens maar wat in hun thee doen
om af te koelen", was zijn verontwaardigde reactie.
zo erg. „Er is niets tegen om kinderen
al vrij vroeg, pak weg in hun tweede
jaar, overdag naar een crèches te bren
gen. Ik bedoel: Goede crèches met vol
doende personeel, dat deskundig genoeg
is om de kinderen op te vangen. Een
crèche met bijvoorbeeld één leidster
voor 25 kinderen vind ik onverant
woord".
Akkoord, maar is het dan wél verant
woord om een kind dag in dag uit in
een crèche te stoppen?
Prof. De Wit: „Het hangt natuurlijk
helemaal af van de aard van het kind.
In een goed gezin hoort een kind te
worden opgevoed in een sfeer van so
ciale afhankelijkheid. In een crèche
kan zo'n kind de thuis geleerde lessen
in praktijk brengen. Het doet ervaring
op. Zo gezien kan een crèche dus een
belangrijke functie hebben".
„Maar ik zet daarmee niet: Vooruit,
zet ieder kind maar van 's morgens
vroeg tot bedtijd toe in een crèche. Tk
zou daar domweg tegen zijn. Een per
soonlijke en intense band tussen ouder»
en kind, tussen gezin en kind. blijft, al
tijd noodzakelijk".
Prof. De Wit vindt, dat wij twintig-
ste-eeuwers er maar aan moeten gaan
wennen, dat getrouwde vrouwen bui
tenshuis een baantje gaan zoeken en
dat de kinderen dan in een crèche moe
ten worden ondergebracht. „Maar ik ge
loof niet, dat wij met de ontwikkeling
van crèches groeien naar een toekom
stige collectieve opvoeding van onze
kinderen. Zóver zal die ontwikkeling
niet gaan".
De vraag blijft: Zullen kinderen niet
in toemende mate een overlast gaan
worden voor werkende moeder? Zal
door deze hele ontwikkeling het en
thousiasme om kinderen te krijgen in
de toekomst niet nog sterker worden
afgeremd?
Prof. De Wit: „Gelooft u dat werke
lijk? Er is toch nauwelijks iets nieuw»
onder de zon. Er zullen altijd baby's ge
boren blijven worden, want in haar
hart vindt iedere moeder het veel te
leuk om een kind te hebben".
„In de tijd dat moeder achter de was
tobbe stond en de hele dag in huis
moest ploeteren, waren de kinderen ook
vaak te veel. Daaruit zijn de bewaar
scholen ontstaan. Nu ontstaan er crè
ches. In plaats van zich thuis te moeten
afsloven, kunnen de vrouwen nu bui
tenshuis gaan werken. Maar in principe
maakt dat alles natuurlijk geen ver
schil."
