LADY AUTOMOBIEL 1970:
ROMEINSE MODE IN
INDIANENSTIJL
':tÉM
oaaie
le plicht
Meeste vrouwen in Rome dragen mini
„Eerste plicht van vrouw
is vrouwelijk te blijven"
De Japanse
haarmode
Examinator
Mannen
„EEN VROUW ZIET DE A UTO
NIET ALS 'N VRIJER
•jc Drie collies en de auto waarin ze haar titel won: vier favorieten van „Lady Automobiel 1970"mevrouw A. Huesmann-Beemster in Hoorn.
Op straat wordt hier in Rome nog
steeds weinig of geen midi gedra
gen. Mini geniet nog altijd de voor
keur, met daarnaast natuurlijk veel
luchtige, fleurige broekpakken. Te
gen de avond worden wel de maxi-
jurken tevoorschijn gehaald. Op de
beroemde flaneerboulevard Via Ve-
neto kom je ze in de meest exotische
uitvoeringen tegen.
Het aardigste vind ik altijd nog de
lange doorknooprokken, waarbij al
lerlei blousjes passen, of het nu een
eenvoudige overhemdblouse is of
een extravagante met veel stroken
of enorme pofmouwen. Soms dra
gen de meisjes hun blousje ook wel
op Spaanse manier onder de buste
geknoopt.
Zeer gewild bij de jonge meisjes
zijn vandaag de dag Romeinse san
dalen, die met heel lange riempjes
kruisgewijs tot net onder de knie
worden gebonden.
ROME Heel erg spijtig vond
ik het tijdens de show van
Sergio Saldano dat ik niet mijn zes
jarige zoon bij mij had. De collectie
van ontwerper Saldano, die de
naam „Minia totem" droeg, zou
hij vast het einde hebben gevonden.
De laatste weken voor de grote
vakantie werd er by hem op school
niets anders dan Indianenkleding
gedragen en fanatiek als knulletjes
op die leeftijd nu eenmaal zijn, ging
hij met zijn veren hoofdtooi naar
bed en stond er de volgende morgen
weer mee op.
Bij het begin van de show was de
/.aal helemaal in het duister, alleen
Indiaanse muziek klonk van achter
de schermen. Beschenen door felle
schijnwerpers, kwamen de eerste
vrouwen van Soldano'^ Indianen-
Het Romeinse modehuis Curiel wil de vrouwen er komende
winter laten uitzien als haremdames. Beetje moeilijke opdracht
op de jiets, maar het is dan ook meer iets voor 's avonds.
stam op, gehuld in lange zwartwit
gestreepte dieren vellen.
Daar achter volgden, steeds twee
tegelijk de overige mannequins tel
kens weer andere pakjes van glad
geschoren vellen dragend, die zo ge
sneden waren dat ze in hun oor
spronkelijke toestand de zoom
vormden waardoor een natuurge
trouw Indiaans effect verkregen
werd.
De kapsels waren kunstig gevloch
ten en de Indiaanse make-up goed
getroffen en verzorgd door het huis
Orlane.
Toen alle stamvrouwen opgesteld
stonden verscheen onder dof trom
geroffel een zeer imponerend op
perhoofd, in een ruime cape van
zeer kostbaar zwart pantervel. De
ovaties van het enthousiast publiek
waren niet van de lucht en couturier
Soldano werd met zachte dwang op
het plankier gehaald en ontving een
grote hoeveelheid zuidelijke omhel
zingen. Al met al misschien wel een
weinig draagbare collectie voor de
gewone burger, maar in ieder geval
een bont feest voor het oog.
Met enthousiasme werd de collec
tie van het huis Curiel (Madame
zelf overleed twee jaar geleden)
ontvangen. Het was voor het eerst
dat dit huis meedeed aan de haute-
coutureshow hier in Rome nadat de
modellen in het verleden altijd ex
clusief opgekocht werden door
Bergdorf Goodman in New York en
dus verder geen sterveling iets van
Curiel te zien of te kopen kreeg.
Dit contract is nu afgelopen en Cu
riel greep de kans om zich nu in de
algemene modestrijd te werpen. Di
rect de eerste keer met groot succes
dank zij een jonge, van afkomst
Duitse ontwerper, Karl Lagerfeld,
die tot dusver in Parijs te hooi en te
gras wat voor de confectie ontwierp.
Bij Curiel krijgt hij zijn eerste kans
om te laten zien wat hi;; waard is.
In telegramstijl kwam zijn nieuwe
winterlijn hier op neer. voor over
dag vee] mantelpakken en mantels
die op pakjes leken Meestal zwart,
in dunne soepele stoffen of fluweel
opgefleurd mei vlerkante of dwars-
strepen tn afstekende fleuren.
Altijd kousen en schoenen (met.
weer een wat hogere hak dan tot nu
toe) in dezelfde kleur als de kleding.
Pantalons waren vrij wijd, soms als
harembroeken De jasjes van de
mantelpakken waren kort en nauw.
vaak met smal ceintuurtje.
Onnodig te zeggen dat de lengte
natuurlijk weer midi was. De japon
nen waren alle van soepel vallende
dunne stoffen, blousend of gedra
peerd. Veel bindceintuurtjes en lan
ge rijen knoopjes op de rug, aan de
voorkant of langs de mouwen. Ook
veel Chanelstrikken langs de hals.
tsm
4
Terwijl de Romeinse ontwer
pers bijna niets anders dan midi
laten zien, loopt bijna iedereen
in Rome nog in mini.
tV zijn mannen, die nog steeds vin
den dat vrouwen niet kunnen
autorijden. Dat kunnen vrouwen
wèl, net zo goed en net zo slecht
als mannen. En dat steekt soms een
beetje, heeft mevrouw A. Huesmann
in Hoorn gemerkt, een van de best
autorijdende Nederlandse vrouwen.
Net toen ze was uitgeroepen tot
..Lady Automobiel 1970", krabbelde
een man er iets bij op het plakplaatje
op haar volkswagen. Het was het be
kende plakplaatje van vrouw met
kinderen en de tekst „En toch rijden
vrouwen beter". Daarbij werd toen
geschreven: „Kapsones!" Jammer
voor de man die al die moeite deed.
niaar het heeft op Ladv Automobiel
geen indruk gemaakt: het geheel zit
nu in haar plakboek, zodat ze er nog
eens om kan lachen met de hele fa
milie.
En rekent u maar dat mevrouw A.
Huesmann-Beemster in Hoorn weet
waarom ze lacht, want ze komt uit
een gezin waar én mannen én vrou
wen bijna niets anders deden dan au
torijden. vanwege het eigen garage
bedrijf. Bovendien trouwde ze met
een man die examinator is bij de rij
examens al houdt zoiets natuurlijk
helemaal niet in dat je daarom ook
maar even Lady Automobiel 1970
wordt.
Om die titel te krijgen heeft me
vrouw Heusmann tijdens „de ver-
keersdagen voor de vrouw", vele
praktische en theoretische testen
moeten doorstaan. „Behoorlijke
straffe opgaven", zegt ze zelf. Maar
uiteindelijk was zij het dan toch die
én titel en een Fiat 850 kreeg, de auto
die met vele stemmen werd aangewe
zen als de kleine auto die het meest
geschikt is voor vrouwen.
Nu moet een Lady Automobiel, een
vrouw die doodgewoon erg goed auto
rijdt, zo haar eigen gedachten hebben
over auto's en de mensen daarin (ja,
ook vrouwen dus). Dat klopt dus.
Over geheel autorijdend Nederland
denkt ze dit: Nederlanders rijden
weinig soepel, ze staan vaak op hun
rechten.
„Terwijl iedereen in het verkeer ei
genlijk alleen maar plichten heeft",
vindt ze. „En Nederlanders weten niet
te- improviseren, zoals de Fransen bij
voorbeeld. Maar mijn man zegt altijd
leder volk rijdt auto zoals zijn karak
ter Is*.
Over mannen en auto's: Ze minacht
het „spelletje doen" op de weg, het
elkaar steeds maar inhalen om te la
ten zien dat de ander lekker harder
kan dan de ander. „Mannen worden
soms erg geïrriteerd wanneer ze naar
rechts worden gedrukt, vooral als het
door een auto is van hetzelfde merk
en type", constateert ze.
„Vrouwen hebben dat geloof ik hele
maal nooit. Ik denk tenminste altijd:
Haal maar in als je zo nodig moet.
maar mij pak je er niet mee. Het e-
nige wedstrijdje waar ik wel graag
aan mee doe, is dat ik altijd probeer
als eerste weg te komen als het licht
op groen springt. Maar als iemand me
daarna wil uitdagen laat ik hem ver
der rustig gaan."
Over vrouwen en auto's: Vrouwen
zien auto's meer als vervoermiddel
dan als iets waarmee je geweldig
kunt „vrijen" en avonden lang over
kunt praten met vrienden. Vrouwen
nemen waarschijnlijk ook minder ri
sico's in het verkeer, ze zijn mis
schien bedachtzamer.
Over vrouwen en mannen samen in
het verkeer: ze kunnen even goed of
even slecht rijden. Feit is allen, dat
vrouwen doorgaans geen veertig of
vijftigduizend kilometer per jaar ma
ken en daardoor dan minder routine
hebben. „Wat weer helemaal niet wil
zeggen dat ze zich daarom niet goed
in het verkeer kunnen gedragen", al
dus Lady Automobiel 1970.
WHSMÊSttt4$ SlliliiMMilllHilitirTliiTTfflilllllliifillillllliiiïl
Het schijnt wel dat ik in mijn vakantie voor mijn inspiratie
speciaal ben aangewezen op de winkelstand. Niet dat ik
daar bezwaar tegen hebde mooiste en verbazingwekkendste histories
hoort men bij voorkeur in een openbaar vervoermiddel of over een
toonbank. Voor de tapkast misschien ook, maar daar heb ik zozeer geen
ervaring van. Het is mij dus geraden de nieuwsgierige oortjes te spitsen
zodra ik een treeplank bestijg of een winkeldeur openduw, want daarachter
hangt steevast een verhaal voor het grijpen.
Dat ik echter zelf in een merkwaardige short-story verzeild raak
gebeurt mij niet alle dag. En ik zou deze belevenis ook bescheiden
verzwegen hebben als er niet een behartigenswaardige lezing uit te
trekken viel voor eigen gebruik en misschien voor het uwe.
Nu moet ik vooropstellen, dat ik altijd wat huiverig ben van wat wij
noemen: verhaal halen. Er zijn van die huisvrouwen die daar een zeker
meesterschap in bereikt hebben en onverschrokken een winkel binnen
daveren om op te spelen over een laai biefstukje of een gekneusd ei als
gold het een persoonlijke belediging.
Het is wel gemakkelijk om zo'n militante instelling te hebben, maar ik
moet bekennen dat ik er wat afkerig van ben. Vooral bij een kleine
aankoop en een winkelier die het enorm volhandig heeft. Och, laat maar:
hel spul is nog eetbaar en iedereen maakt wel eens fouten.
De klant in dit geval ook dat verzeker ik u op gezag van een
winkelier zelf, een slager met een bijzonder goede naam. Ik had bij hem
een simpel kalfslapje gehaald om, als kwartier maakster, mijn eerste
eenzame honger te stillen. Maar het siste nog niet in de pan of daar steeg
een luchtje op dat mij aan mijn eigen reukorgaan deed twijfelen. Ik
snoof, niet te geloven, de zoete weeë geur van een doktersspreekkamer
of een ziekenhuis op. Mijn kalfslapje leek wel in een of ander
ontsmettingsmiddel gedrenkt...
Wat doet een voorzichtig mens in zo'n geval? Het appetijtelijk brokje
vlees uit de pan nemen, terdege besnuffelen, een fliedertje afsnijden en
voorzichtig proeven. Geen twijfel mogelijk: zo moet ongeveer een druppel
verdunde lysol smaken vleesvergiftiging is geen aandoening om mee te
spotten, en komt duurder uit dan een kalfslapje van anderhalf ons. Laai
het zaakje dus maar afkoelen en weg ermee, het vuilnisvat in. Een
gebakken ei is wel zo veilig.
Maar daarmee is het huisvrouwelijk geweien niet gesust. Een daalder
over de balk en bovendien: het mysterie van die buitenissige geur
kan toch niet onopgelost blijven. Tenzij ik moet aannemen dat mijn
afwezige gastvrouw haar vleespan voor haar vertrek duchtig heeft
ontsmet, kan ik voor dat lysolgeurtje geen schuldige aanwijzen. Blijft
alleen de slager zelf.
Gaat u maar eens in mijn loden schoenen staan achter diezelfde
toonbank, vis a vis een vriendelijke vleeshouwer die gezellig informeert
wat het wezen mag? Geen klant in de winkel, de kust is veilig voor een
vrijblijvende informatie. En ik steek beleidvol van wal met mijn absurd
verhaal. Juridisch sta ik natuurlijk volkomen buiten spel: het corpus
delicti is juist naar de gemeentelijke vuilnisbelt vervoerd. En gezwegen
daarvan de brave slager kijkt mij aan met een blik die duidelijk
zegt: Kennelijk door de warmte bevangenniet geheel toerekenbaar rnec
Maar hij wil dan nog wel een sterke troef op de toonbank leggen: Hij
heeft het lapje waar ik bij stond van de bout gesneden die nog altijd in de
koelcel hangt. En volgens zijn geoefende slagersneus alleen maar een
onversneden vleesgeur afgeeft.
Dar sta je dan, sprakeloos knock out, en dek je aftocht met een half
pond onverdacht gehakt. Verhaal halen jazekerMaar als ik een
paar dagen later diezelfde winkel binnenstap, staat, een stralende slager
mij op te wachten: Heeft mevrouw soms weer een kalfslapje nodig? Dan
krijgt zij het ditmaal cado. Ja zeker, gratis voor niets niemendal
vanwege haar tijdig ingrijpen in wat niet minder dan een ramp had
kunnen worden.
Want ziet u, dat rare geurtje liet hem niet los, ook al kwam er die
dag geen enkele klacht over. Sneed eens wat dieper in de bout, tot op het
bot en snoof, en meende, zowaar.
Met een lapje van diezelfde plek stapte hij zijn eigen keuken binnen
en verzocht de slagerin dit eens even te braden. Het lag niet in het hete
vet of de ziekenhuis geur walmde uit de pan.
Daarmee was de kous geenszins af, maar juist opgezet. Want nu
begonnen enige schijven van het bedrijfschap te draaien, en verhuisde
de bout terug naar het abattoir. Tot groot geluk van de slager, die juis-i
een fikse bestelling moest klaarmaken. Een dozijn kalfsoesters voor een
gerenommeerd hotel. Stelt u zich even de chef-kok voor, die een dergelijk
geurtje van zijn fornuis ruikt opwalmen. Een geurtje zo doordringend,
dat het de eetzaal binnendringt en de gasten bij voorbaat alle
appetijt beneemt. Kalfsoesters in lysol gestoofd.
's Slagers reputatie en negotie had enorme schade geleden, ook «l
was hij uiteindelijk van blaam gezuiverd.
Mevrouw had hem met haar klacht een grote dienst bewezen mocht
hij haar een dubbele portie kalfsvlees aanbieden? Van een andere bout:
dat spreekt. De verklaring? De deskundigen hielden het op medicijnen,
die het kalf kort voor de slacht had ingekregen. Hoe het zijverhaal
halen is niet enkel een stukje huishoudelijk beleid, maar een Sociale
Plicht. SASKIA
PARIJS De onverwoestbare Ga-
brielle (Coco) Chanel leunde voorover,
haar ogen flitsend: „De mode moet
naar de straat toe, maar ik wil niet, dat
ze door de straat gedicteerd wordt".
Gabrielle Chanel, die 21 juli haar na-
jaars- en winterlijnen gaat vertonen,
filosofeerde er over hoe de vrouwen en
de mannen er uit zien. Speels, provoce
rend, geestig, intens, altijd intelligent
en loyaal tegenover haar vrienden, ging
haar monoloog ongeveer zo: „Ik geef
de wereld geen aanstoot. Ik ben de vij
and van excentriciteit, en het ergert
me als ik zie hoe de mensen zich kle
den. Beseffen de vrouwen niet dat het
hun eerste plicht is om vrouwelijk te
blijven en de mannen te behagen? En
dat zij niet moeten proberen er als 20
uit te zien als ze 60 zijn, of als een jon
gen met lange haren? Waarom doen ze
dat toch? De mannen zijn al even erg.
„Terwijl ze mijn appartement aan het
opknappen waren, zat ik in de lobby
van de Ritz en zag de mensen voorbij
lopen. Ik heb elke roklengte gezien, van
instep tot halverwege de kuit. Ik ben
tegen halverwege de kuit omdat daar
mee de benen in tweeën worden gesne
den.
„Zoals u weet heb ik nooit mijn rok-
TOKIO Als de Japanse vrouwen
en winter willen bijhouden, zullen zij
modellen op deze foto. Deze coiffures
show van de Japanse kappers.
de haarmode voor de komende herfst
hun haar moeten kappen als de twee
werden onlangs getoond op een haar-
lengten veranderd. Daar is heel
over te doen geweest. Maar onlangs
ging ik naar een restaurant met een
vriend. Hij zei: heel wat mensen groe
ten je. Ik zette m'n bril op en was ver
rast. De mensen brachten me een zwij
gend eerbetoon. Ik was zeer geroerd".
Over haar toiletten voor mevrouw
Pompidou zei ze: „Ik heb haar ge
smeekt om haar rood mantelpak niet in
Parijs op straat te dragen, zelfs niet in
de Faubourg. Op het land kan men zich
kleden zoals men wil. En ik maak me
er zorgen over, dat zij alleen uitgaat. Ik
heb haar gezegd dat ze altijd wel ie
mand kan vinden die haar vergezelt.
Tenslotte is ze nu de first lady, de
vrouw van de president. Als u alleen
bent, kunt u, heb ik haar gezegd, het
doelwit worden van een of andere jon
ge revolutionair die u misschien gaat
beledigen".
De Faubourg is de Rue du Fauboure
Saint-Honoré waar het Elysée, het
Franse „Witte Huis", is gelegen).
Coco vertelde verder: „Onlangs kreeg
ik bezoek van een vriend, een oudere
man. Hij had zijn zilvergrijze haren
lang laten groeien. Hij zag er absurd
uit. Ik zei hem: „Je vrouw neemt er ge
noegen mee, omdat zij scènes wil ver
mijden. Maar geloof me, prettig vindt
ze het niet
„Broeken? Ik heb daar diep over na
gedacht. Lang geleden was ik de eerste
die broeken ging dragen en een nieuwe
stijl introduceerde. Neen, dat was niet
in Biarritz, maar in Venetië, op l^tt
Lido. Ik hield niet van natte zwempak
ken. Daarom kocht ik vier paar matro-
zenbroeken en droeg ze met een effen
of gestreepte top. Zodra ze dat zagen,
wilden ze het ook. Maar ze waren er
niet meer, want ik had de hele voor
raad opgekocht".
„Gisteren nog heb ik over broeken
nagedacht. Ik kan er alleen mee ak
koord gaan om in huis te dragen, of in
de tuin, zoals ik in mijn huisje in Zwit
serand doe, of voor een picnic op het
gras, of om buitenshuis warm te blij
ven. Ik heb er vier in mijn collectie,
maar ik heb mijn modellen gewaar
schuwd, probeer niet om er jongensach
tig mee te lopen, dan ontsla ik je op
staande voc' Vergeet nooit, dat jullie
meisjes bent".
Broeken of geen broeken, Chanel wf»
dat vrouwen vrouwelijk blijven.
Over Brigitte Vardot, die af en toe
kleren van Chanel draagt, zei ze: „Als
ze maar eens die fotograven van zich
af zou houden. Dat moet ze doen in
haar eigen belang, ze moet ze niet aan
moedigen".
Over juwelen. „Sommige vrouwen, de
heel rijke, zijn bang om echte juwelen
te dragen. Maar juwelen zijn flatteus.
Daarom heb ik namaakjuwelen op de
halsuitsnijding laten naaien. Maar ik
ben tegen Turtle Necks.
Kant? „Ik ben dol op kant", zei ze.
daarbij haar rok opzij optrekken. L'
ziet, mijn broekjes zijn met kant afge
zet, en kant voor de avond is een gebie
dende eis in de garderobe van elke
vrouw".
