PARIJS
BETEKENT
MODE
DE VROUWEN fJonJer^l mannen
VAN ISRAËL
HEBBEN HUN
UITERLIJK
HERONTDEKT
Maten van de computer
Handige
flessenopener
1
Bezorgd
Modebewust
Film
Aangelokt door dure slankheidsadvertenties maken iedere dag opnieuw I O-tallen vrouwen de gang naar de luxueus ingerichte ontvang
kamers van dure vermageringsinstituten, waarna zij na de gratis analyse van het figuur" tot de ontdekking komen, dat ze zich hebben laten
bepraten tot het tekenen van een bijzonder prijzig contract. De beloofde figuurverbetering blijkt daarna meestal een dubieuze zaak en
de in de advertenties veelgebruikte slagzin„bij geen resultaat geld terug" berust in de praktijk op niets. Een verslaggeefster liet zich
eveneens door een van deze advertenties verleiden tot het bezoek aan zo'n vermageringsinstituut met een fraaie naam. Hieronder geeft
zij verslag van haar bevindingen.
Uitgekiend
De klacht
Ophogingen
Tp hoog
Geld terug
En andersom
Huisarts
Oplichting
Lengte 150-155 156-163 164-170 171-180
Borst 85(90) 90(95) 94(99) 96(101)
Faille 58(63) 60(65) 61(66) 64(69)
Buik 80(85) 82(87) 84(89) 87(92)
Heupen 85(90) 90(95 94(99) 96(101)
Dij 48(53) 50(55) 52(56) 54(59)
Bovenarm 22 23 24 24
w
WSmmSSBtBm
JpK-A
Foto linksboven Vroeger heette het hansop, nu
jumpsuit en de zaak wordt overdag gedragen. Zo'n
jumpsuit biedt net zoveel mogelijkheden als onze
oude, getrouwe overgooien bloezen, ceintuurs, truien,
kettingen, alles kan erop of in. Is zo'n jumpsuit nog
voorzien van een rits van voren (zoals hier), dan
biedt ook dat nog mogelijkheden, van helemaal open
(tot het middel) tot helemaal dicht. Dit model heeft
wijde pijpen en dubbelgestikte naden en Claude de
Coux heeft het geheel op zijn geweten.
Foto rechtsboven: PIERRE D'ALBY in Parijs is
een (confectie)ontwerper die bekend staat om
zijn modieuze, doch degelijk uitgevoerde mantels en
pakken. Dit is een wat manlijk aandoende mantel van
hem, waarvan de lengte tussen midi en maxi zweeft.
Misschien niet zo geschikt om er mee achter het
autostuur te stappen, op de fiets of de brommer (te
onhandig en gevaarlijk), misschien wel om te voet
boodschappen in te doen. En goed rechtop in voort
ie schrijden.
Tweede foto van boven: CLAUDE DE COUX, een
van de ontwerpers in Parijs die niet zó exclusief
werken dat het allemaal onbetaalbaar wordt, maak
te de midi-jurk links op de foto. Het materiaal is,
zeg maar, een synthetisch soort fluweel. Duidelijke,
iets verhoogde taille. De mantel is van Pierre d'Alby
en gemaakt van fijn doch stevig ribfluweel, bedoeld,
om in alle seizoenen van het jaar aan te trekken. De
kraag kan dan ook zowel gesloten als open gedragen
worden.
Tweede foto van onderen De beroemde Parijse
kapper CLAUDE MAXIME ontwierp voor bij de
collectie van couturier TORRENTE dit kapsel. Het
zal nog wel heel wat moeite kosten voordat wij, ge
wone stervelingen, dc haren precies zo hebben op
gestoken, maar het is dan toch een doodgewone
wrong in de nek. Het haar "van voren niet strak ge
trokken, maar losjes, beetje golvend. De knot in de
nek was trouwens bij alle Parijse ontwerpers dit keer
zeer ,,in".
Onderste foto: Er zijn in de mode 1970 in ieder
geval drie dingen die steeds groeien: de rokleng-
te (die u gelukkig zelf mag bepalen), de zonnebril
len en de horloges. Althans: de horloges voor hippe
of sportieve momenten zover zijn we ook al. Dit
zijn een paar uurwerken voor mannen en vrouwen,
ontworpen door de zeer veelzijdige Parijzenaar
PIERRE CARDIN. Hij vatte zijn klokjes in brede
stukken langwerpig of rond metaal.
TEL AV1V Iemand die Israel de laatste tien jaar niet heeft bezocht zal
wellicht moeite hebben zijn ogen te geloven. De Israëlische meisjes hebben
hun imago van met geweren bewapende vrachtauto's besturende jonge
vrouwen afgeworpen en vervangen door vrouwelijkheid naar westers model.
Maar toch hebben zij dat door de zon gebronsde uiterlijk dat hun de „kib-
boetslook" verleent, niet verloren.
Aan een tafeltje op een Caféter
ras aan de Dizengof, de drukke straat
van de clubs en café's te Tel Aviv, kan
men een van de beste parades van
schoonheid ter wereld gadeslaan.
Hier wandelen dc Israëlische vrou
wen in al haar zwierige, heupwiegen
de verscheidenheid - de Europese met
haar blanke huid, de donkere Jeme-
nitische, de jongedame van gemengd
ras met haar vrijmoedige ogen, alle
maal dezelfde soort agressieve Israë
lische aantrekkelijkheid uitstralend.
Westerse mode en kapsels zijn zeer al
gemeen, zelfs onder de zeer vrouwe
lijke meisjes in militaire dienst met
haar stemmige minirokjes en bloes
jes, die weinig aan de verbeelding
overlaten. Onder haar mengen zich
de meisjes uit de kibboetzim of ge
meenschapsnederzettingen met haar
frisse gezichten, die naar Tel Aviv
komen om zich te ontspannen na het
zwoegen op de akkers, vaak onder
bedreiging van het Arabisch vuur.
Dit gevarieerde amusante toneel doet
echter een vraag rijzen, waarop een
verscheidenheid van antwoorden
wordt gegeven. De vraag, of Israëli
sche vrouwen anders zijn dan andere
vrouwen en zo ja. waarom.
„Ze zijn inderdaad niet zo onbezorgd
als andere vrouwen en kunnen dat
niet zijn," zegt Tamar Avidar de re
dactrice van de vrouwenrubriek van
een leidinggevende krant. „Zij pieke
ren niet en wachten af. Zij zijn ge
spannen en angstig. Ik geloof niet,
dat er een gezin in Israel is, waarvan
niet op zijn minst een lid betrokken
is bij de oorlog tegen de Arabieren.
Dit heeft tot gevolg dat de vrouwen
geneigd zijn de frivoliteit te verlie
zen, die wordt geacht een eigenschap
van haar sexe te zijn.
De dichter en schrijver van volksliede
ren Hahn Hefer zegt het anders:
„Tienermeisjes hier zijn anders dan
haar leeftijdgenootjes elders in de
wereld omdat zij liever avontuur zoe-
gen met het leven in de natuur dan
met een man. Zij werken liever in
een nederzetting aan de grens, leven
in de woestijn en helpen de manne
lijke soldaten achter 't front dan dat
zij zich overgeven aan amourettes,"
En Dov Segal, de directeur-eigenaar
van een pupulaire nachtgelegenheid
te Tel Aviv, zegt dat de meisjes van
Israel niet opgroeien „om de man te
dienen," zoals in vele andere landen.
„Doordat zij in jeugdgroepen, het leger,
de kibboetz op zichzelf zijn aangewe
zen hebben Israëlische meisjes de
neiging wat hard, een beetje onge
makkelijk te zijn," aldus Segal.
„Maar de dingen veranderen snel.
Tien jaar geleden waren dc meisjes
als mannen niet aantrekkelijk.
Maar thans zijn ze zich bewust ge
worden van de mode, schoonheids
middelen en de lieflijkheid van de
Europese opvatting van het vrouw
en.
De fotograaf Anatole Yaron is van
mening, dat Israëlische vrouwen zeer
verschillen van die in Europa en de
V.S., omdat zij er op staan de volledi
ge taak van burgers te vervullen in
een staat, omringd door vijanden.
„Maar zelfs in de nederzettingen zijn
de meisjes de laatste tien jaar meer
modebewust geworden." aldus Yaron.
„Zij hebben zich gerealiseerd dat het
belangrijk is, aantrekkelijk te zijn
voor mannen en voor zichzelf."
Iedereen schijnt het erover eens te zijn,
dat de jaren '60 wonderen hebben ge
daan voor de meisjes van Israel.
Tien jaar geleden bekommerde ieder
een in Israel zich uitsluitend om het
voortbestaan. Al het andere leek van
geen betekenis, zei een Amerikaanse
zakenman te Tel Aviv. „Toen werden
de Israeli's zich er plotseling van be
wust dat zij zouden blijven bestaan.
De mensen begonnen met een nieuwe
blik om zich heen te zien en te ont
dekken dat het leven nog iets anders
betekende dan werken. De minirok
deed zijn intrede en de Amerikaanse
kosmetische industrie kwam naar het
land. Haar reclames hielpen het kli
maat veranderen.
De secretaresse Ilana Balaban denkt
dat de Amerikaanse films het gedaan
hebben. „De Israëlische jongelui von
den leuk wat ze zagen van de Ameri
kaanse jeugd," aldus Ilana. „Ze be
gonnen zich af te vragen waarom zij
niet op rock-muziek zouden dansen
in plaats van de oude joodse volks
dansen te doen. De meisjes die tot
dan toe op de Kibboetz eenvoudig
waren gekleed in een blouse en korte
broek begonnen te sparen voor ma-
ke-up en mooie kleren. Op vele van
de kibboetzim werden zelfs schoon
heidssalons geopend."
Dc dichter Hefer verzekert bezoekers
aan Israel dat de meisjes-soldaten zo
aantrekkelijk zijn geworden dat nie
mand meer bang behoeft te zijn ze
een hand te geven.
„Het meisje zal uw hand niet meer
breken in haar verpletterende greep
zoals vroeger," zeide hij.
„Maar als de bezoeker een beetje eelt
op haar vinger voelt moet hij zich
daar maar niets van aantrekken. Dat
komt alleen van het overhalen van
de trekker".
Stella stapte in haar sportwagentje en reed nijdig weg,
waarschijnlijk niet om in de keuken te gaan staan. Om
misverstand te voorkomen: dit is geen regel uit een cryptogram, maar
het voorlopig slot van een historie die ik dezer dagen met
opgetrokken wenkbrauwen heb gelezen.
Het was geen wereldschokkend nieuws: daar hebben wij trouwens
bitter weinig weet van. Maar misschien zat er toch iets in dat enigszins
verband houdt met de zaken die onze wereld doen schokken. In elk
geval genoeg om elke vrouw aan het nadenken te zetten.
Voorzover u het verhaal niet hebt gelezen: Stella is een ondernemende
Condense jongedame van drieëntwintig lentes, die wel eens iets
inders wilde dan achter een toonbank of een typemachine haar
brood verdienen. Zij heeft blijkbaar enig zwerversbloed in de aderen,
want het liefst zat zij achter het stuur van bovengenoemd sportwagentje.
Maar dat was haar eigenlijk nog te tam. Haar hoogste ambitie was
'e bestuurdersplaats van een Londense dubbeldeksbus te bezetten. Haar
devies luidt blijkbaar: Als je iets wilt moet je zien dat je het
krijgt want zij tikte welgemoed een sollicitatie aan het Londens
vervoerbedrijf
En onderwierp zich onvervaard aan de strenge rijproeven die voor
een aanstelling terecht vereist worden. Maar ook daarin stond zij haar
man: na vier ritten werd zij aangenomen als buschauffeuse in vaste
dienst. De eerste vrouw op een dergelijke verantwoordelijke post.
Mooi zo, zeggen wij, van zins de krant neer te leggen. Laat Stella
maar rijden, met zo'n aanleg zal die geen brokken maken. Wilt u maar
even verder lezen: het verhaal leek al te mooi om waar te zijn. Stella
reed op de eerste dag van haar dienst naar de remise waar haar
vakbroeders met een meerderheid van stellig honderd man kwamen
opdagen. Zij trok, zo veronderstel ik, de uniformpet stevig op de
krullebol en kuierde naar hó.ar bus. Stelt u zich even de rechtmatige
trots voor waarmee dit jonge ding de hoge treeplank beklom en
achter haar stuur schoof. Stella, meid, daar zit je dan. Een knap
advocaat die je van je stoel praat. Een advocaat ach wat. Niet één,
maar honderd manspersonen namen dit niet. Een jong nest dat zich
verbeeldde hun gelijke te zijn. Dat zomaar van plan was een route
voor haar onervaren rekening te nemen. Wat hebben we nóu aan
onze dubbeldekker hangen.
u.
En als bij afspraak gooiden die honderd buschauffeurs hun portieren
open en, sprongen op de grond. Om als één dreigende gramstorige
massa dat juffie daar hoog boven achter haar stuurwiel te sommeren
als de weerlicht naar beneden te komen en voorgoed op te hoepelen.
Stella gaf geen krimp: zij had haar aanstelling in de zak, so what? Maar
ie kunt hoogstens één nijdige kerel, maar geen honderd tegelijk t
dwingen opzij te springen. De directie van het Londens vervoerbedrijf
kreeg on the spot een ultimatum: die vrouw eruit of wij rijden niet.
Honderd tegen één dat red je nooit, meisjelief, ook al heb je het
recht volkomen aan je kant. De directie kan geen vervoerstagnatie op
zo grote schaal riskeren. Zeker, je hebt je aanstelling zwart op wit,
daar valt niet aan te tornen. Maar je begrijpt, in deze onvoorziene
situatie is het voorlopig beter, de indiensttreding op te schorten. Wees
dus zo goed uit te stappen en tot nader bericht naar huis te gaan. Met
behoud van salaris natuurlijk.
Honderd paar ogen keken voldaan toe hoe een woedende maar
machteloze Stella in haar belachelijk kleine wagentje dook. Ze denken
zeker dat ik nu in de keuken ga staan, smaalde zij door het portier,
en snorde weg.
Zo, dat was dus dat. Ik ben benieuwd naar het staartje dat dit
onsympathieke muisje zal hebben. Van mannelijke sportiviteit gesproken,
honderd tegen één, wat een portuur. Geen enkel steekhoudend bezwaar
kunnen de heren chauffeurs tegen deze vrouwelijke collega inbrengen
zelfs niet van broodroof. Blijft alleen pure kleinzielige jaloezie: dat
record van haar vier keer proefrijden heeft waarschijnlijk geen
van hen gehaald.
Maar als ik één ding zou mogen opmerken gesteld dat ik daar
als toeschouwster in de remise op een treeplank had gezeten dan
was het zo ongeveer dit: Jongens, toen jullie nog op je duim zogen
of hoogstens een speelgoedautootje over het vloerkleed schoven,
lag dat Londen van jullie te sidderen onder de bominslagen. En reden
er help vrouw, help man lange colonnes zware transportauto's
dagen en nachten lang over onveilige wegen naar de kust. Volgestouwd
met munitie, voorafgegaan door motorrijders in overall met valhelm
op. En met chauffeurs in de cabine die vaak een etmaal en langer
niet uit de uniform kwamen, en bij aankomst ternauwernood in staat
waren met hun verstijfde benen op de grond te springen.
Die chauffeurs, jongens, en die voorrijders waren allen meisjes
van Stella's leeftijd. Wat Zou jullie Londen geweest zijn als die
onverschrokken vrouwmensen toen niét het stuur'in handen hadden
genomen?
SCHERPENZEEL De tegenwoordi
ge metalen schroefsluitingen met die
scherpe borgrand, die als een smal rin
getje om de hals van de fles blijft zit
ten zijn soms erg lastig voor de eer
ste keer open te krijgen, terwijl de
kans, dat men bij het opendraaien van
de dop de handen openhaalt aan de
scherpe randjes beslist niet denkbeeldig
is. En ook de brede plastic schroefdop-
pen, wadrmee sommige frisdrankflessen
zijn uitgerust, gaan er vaak moeilijk af.
Daar is nu een bijzonder handzaam
apparaatje voor in de handel, een soort
taps toelopend torentje van zes centi
meter hoog, dat op de schroefdop gezet
kan worden, die dan gemakkelijk los te
draaien is. Het gevalletje heet Heu-
ga-grip, is in acht kleuren en twee
soorten leverbaar en kost 3,45 (geme-
taliseerd) en 2,95 (gematteerd).
-DE VETPOT VAN DE SLANKMAKERS-
IN tijdschriften en in dagbladen verschijnen de laatste weken opvallend veel
advertenties, die verjnageringsinstituten aanprijzen. Bijna blote blonde en
donkere vrouwen glimlachen de lezers van af het papier begrijpend toe.
In geraffineerde opgestelde teksten wordt vooral het vrouwelijk deel van
het publiek aangesproken. „Liever slank en gelukkig dan moe en hongerig"is
een slogan die naast een fraaigevormde blondine in bikini staat afgedrukt. „U
kunt heel lang jong blijvenbelooft de tekst onder het portret van een don-
kerogige schoonheid.
Een andere slogan: „Ga eens naakt voor de spiegel staan in plaats van op
de weegschaal" adviseert een andere reclametekst en inderdaad, het spiegel
beeld in de krant vertoont een superslanke blonde vrouw.
Hier en daar fleurt een boeketje rozen
het interieur op. Menige vrouw zal on
der de indruk zijn van deze sjieke en
dure omgeving.
Hoeveel vrouwen kunnen weerstand
bieden aan deze psychoslogisch uitge
kiende advertenties? Overal staat er uit
nodigend een telefoonnummer bij afge
drukt. En wat is eenvoudiger dan een
afspraak te maken met het instituut,
waarvan de naam in allerlei soorten
lettertypes in de advertentie voorkomt?
Degenen, die nog argwanend tegen
over de reclametekst staan, zullen ge
makkelijk hun laatste schroom overwin
nen als zij lezen: „Laat gratis bij ons
een analyse van uw figuur maken". En
„Wanneer onze behandeling geen resul
taat heeft, ontvangt u uw geld terug".
Wij hebben ons inderdaad laten
strikken, het telefoonnummer gedraaid
en de afspraak gemaakt. Naam, adres
en eventueel telefoonnummer werden
behoedzaam aan het andere eind van
de lijn opgeschreven. Het opgegeven
nummer werd 's avonds door het insti
tuut gecontroleerd op zijn juistheid.
Het instituut of de studio zoals de
receptioniste zich meldt is geheel in
„Franse stijl" ingericht. Een hoogpolig
warmrode vloerbedekking doet de ran
ke witte meubeltjes goed uitkomen.
Een aardige juffrouw loodst ons een
eveneens smaakvol ingerichte cabine
in. Waarom zijn wij naar het instituut
gekomen? Aha, te dikke heupen en bo
venbenen. Juist ja, de klacht van vele
dames, beaamt de juffrouw.
Zij legt geduldig uit wat er in het
instituut gebeurt. De deelneemsters aan
een kuur komen veertien keer naar de
studio om op de „gym-floor" allerlei oe
feningen te doen. Elke vijftiende keer
wordt een speciale behandeling toege
past; de te dikke lichaamsonderdelen
worden in rubberbandages verpakt
waarin dan opnieuw allerlei oefeningen
gedaan worden.
De aardige en bijzonder begrijpende
hoog. De juffrouw blijft vriendelijk.
Twintig procent korting gaat er van af
wanneer wij contant betalen. De afbe
talingen kunnen met 35 gulden per
week of met 150 gulden per maand ge
daan worden.
Ik vind de kuur nog te duur en zeg
er met mijn verloofde over te praten.
Dan herinnert de juffrouw zich dat er
ook een studententarief bestaat: 425
gulden bij contante betaling, 490 gulden
juffrouw houdt een verhaal over vet
ophopingen onder de huid, die bij ver
warming smelten en via de poriën
bijvoorbeeld op de armen de huid
verlaten. Wij begrijpen er weinig van.
De juffrouw noteert onze naam,
adres,leeftijd, lengtes en eventuele kin
deren. Dan neemt zij ons vluchtig de
maat. Merkwaardig genoeg wordt er
niet naar onze gewichten geïnformeerd.
Er is ook geen weegschaal in de cabine
te vinden. Het figuur van vriendin Da
ve moet volgens de aardige juffrouw 39
centimeter gecorrigeerd, het mijne 34
centimeter. De juffrouw rekent uit dat
Dave 88 behandelingen nodig heeft,ik
84.
Zij begint te cijferen op een bloknoot.
Dave's totale kuur kost 1972 gulden. Zij
krijgt hier behalve de behandelingen
ook de garantie dat haar 39 centimeter
na de kuur verdwenen zijn en zeven
jaar lang heeft zij de gelegenheid in
het instituut van de sauna, de vibratie
toestellen en van de „whirlpools" ge
bruik te maken.
Mijn kuur kost met de garantie en de
zeven jaar gelegenheid tot oefenen 1781
gulden. Wij vinden de bedragen te
als in termijnen wordt betaald. „Maar",
waarschuwt de juffrouw, „bij dit tarief
kan geen garantie worden gegeven dat
alle overtollige centimeters na de be
handelingen verdwenen zijn. Bovendien
bestaat het studententarief uit 35 be
zoeken, waarvan twee speciale behan
delingen (met de rubberwikkels). Wij
vragen hoe het precies zit met die ga
rantie, waar in de advertenties mee ge
schermd wordt.
„Kijk eens, wij garanderen de klan
ten dat zij, als zij genoeg hun best doen
en geregeld komen, na de behandelin
gen alle opgegeven overtollige centime
ters over het hele lichaam kwijt zijn",
vertelt de juffrouw geduldig. Maar
wanneer zouden wij ons geld terugkrij
gen?
De juffrouw herhaalt voor de zesde
keer die middag dat, als de dame in
kwestie haar best doet. geregeld komt
en er na de behandeling minder dan
tien procent van de overtollige centi
meters af is, zij haar geld terug krijgt.
Wij rekenen om dat als er bij Dave
vier centimeter af is en bij mij drie en
een half. de garantie is vervallen.
Die omvangsvermindering hebben
wij ook na een driftig gespeeld partijtje
tennis zonder het aanvullende drankje
op het terras na afloop. De garantie is
dus vlug verspeeld.
De juffrouw blijft vriendelijk. Wij
hebben nog een vraag. Volgens de juf
frouw moet er vier centimeter aan mijn
bovenwijdte worden toegevoegd. Hoe
denkt zij dat te doen? Zij wuift de
vraag weg. „Daar hebben wij ook een
behandeling voor", zegt zij. Zij wil niet
zeggen, welke behandeling dat is.
Dan een andere vraag: Kan een ma
gere vrouw ook dikker worden?
„Jazeker", zegt de juffrouw. „De da
me in kwestie krijgt alleen geen garan
tie. Wij hebben voor het dikker worden
te weinig ervaring".
Wij nemen afscheid van haar en zij
begeleidt ons via de studio met de
gymnastiektoestellen naar de deur.
Bij de Consumentenbond in Den
Haag zijn klachten binnengekomen
van vrouwen, die spijt kregen nadat
zij een contract voor een paar dui
zend gulden tekenden. Ook bij het
consumenten Contact Orgaan
(C.C.O.) in Den Haag zijn klachten
bekend van vrouwen, die zich door
enkele vermageringsinstituten geno
menvoelden.
De heer Donia van het C.C.O. zegt:
„Dc meeste vrouwen klagen over de
agressieve verkoopmethoden: het direct
moeten tekenen van een contract zon
der dat er bedenktijd wordt toegestaan.
Ik heb de indruk gekregen dat vele
vrouwen onder de indruk van de sjieke
omgeving en de vriendelijke ontvangst
door de knieën gaan.
Daarnaast vindt het C.C.O. dat het
vermageren een zaak is voor de arts. In
de meeste instituten voor figuurcorrec
tie of hoe zij zich noemen ontbreekt
een medische controle. In de adverten
ties wordt gezegd dat er geen enkel ri
sico aan een kuur is. Ik betwijfel dat."
„Ik zou wel eens een vrouw willen
spreken, die baat heeft gehad bij de
behandelingsmethode in zo'n instituut.
In de advertenties wordt gesproken van
tienduizenden vrouwen over de hele
wereld, die na de kuur een gelukkiger
leven leiden. Ik zou een behandeling
door vermageringsinstituten iedereen
willen afraden. Zeker als er een bedrag
mee gemoeid is dat in de duizenden
guldens gaat lopen. Ga dan naar een
gymnastiekclubje, zou ik zeggen", aldus
de heer Donia.
Doktor O. M. de Vaal uit Am
sterdam heeft een uitgesproken mening
over vermageringsinstituten. Deze
slankheidsinstituten lichten mensen die
vermageren willen, voor kapitalen op.
Dit gebeurt echter zodanig dat zij niet
jurdisch vervolgd kunnen worden".
I Volgens dr. De Vaal is de enige remedie
om slanker te worden, niet te eten.
In zijn boek Modern Medisch Ad
vies schrijft dr. De Vaal over buste-
verfracLiing,,Er is aan de buste net
zo min iets te veranderen als aan de
kleur van de ogen". Over massage
zegt hij: „Er gebeurt niets als men
een welgevulde derrière een of
tweemaal per dag tien minuten laat
trillen. Het vetweefsel onder de huid
trekt zich daar niets van aan".
Na rijp beraad hebben wij daarom
besloten ons figuur niet bij een insti
tuut te laten corrigeren. Wij blijven
liever zoals wij zijn.
Een van de vermageringsinstituten in Nederland met vestigingen in een
aantal grote steden hanteert een schema, waarin de maten van dé Neder
landse vrouw voorkomen. Volgens het instituut is er een marktonderzoek in
Nederland gehouden en heeft een computer daarna het ideale figuur voor dé
vrouw berekend. De tabel geeft de lengte en de daarbij behorende maten aan.
De getallen, die tussen haakjes zijn geplaatst geven de maten voor vrouwen
boven de 45 jaar aan.