En opnieuw nadert
een
vredesweek
Omdat
tot mij
gezegd
is.
De G.O.S. is bezorgd
over Nederland
GELUKKIGE BEDROEFDEN
VERENIGDE NATIES
BEGIN BIJ JEZELF!
Het Heilig
Land bezien
door pater
H. de Greeve
PLAATS 'N BOOM IN HET
KON. WILHELMINA-WOUD
GESPREK MET DR KR UNIA
Nederland
Beschadigingen
Volgende week zondag is het Vredeszondag, begin van de Vredes
week die het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV) ook dit jaar weer
met nooit aflatende volharding heeft georganiseerd. Daarin van
harte gesteund door alle grote kerkgenootschappen die Nederland
rijk is en door een zeer groot aantal groepen en particulieren die
in een wijdvertakt net over heel Nederland de vredesgedachte pro
beren uit te dragen. Want wat het IKV met haar jaarlijkse acties
beoogt, is niet een politieke pressiegroep te formeren die langs
politieke weg probeert bepaalde doeleinden te bereiken het is
deze kerkelijke samenwerkingsinstantie te doen om een mentali
teitsverandering: oorlog uit te bannen door haat en verbittering te
vervangen door naastenliefde; vrede te bevorderen door het lenigen
van eikaars noden.
Daarom vraagt het IKV in deze vre
desweek 1970 aandacht voor twee on
derwerpen:
Versterking van de Verenigde Na
ties, dit ter gelegenheid van het 25-
jarig bestaan van de UNO;
Een krachtiger voortzetting van het
ontwikkelingswerk, dat men ziet als
een van de praktische en concrete
middelen om de vrede te bevorde
ren.
En omdat een actie als deze ook in
derdaad activiteiten moet vragen: de
mens moet zelf iets doen, heeft men
twee concrete plannen op stapel gezet:
de VN-envelop die bedoeld is als een
extra geschenk voor de jarige UNO,
en een versterkte X-Y-actie, die het
de Nederlandse burger mogelijk moet
maken een vast deel van ztfn inkomen
ter beschikking te stellen van de ont
wikkelingslanden. De NOVIB is de in
stantie die deze bijdragen administreert
en zorgt dat ze ter bestemder plaatse
komen.
Volgende week zaterdag hopen we op
deze pagina veel ruimere aandacht aan
de Vredesweek te besteden. Omdat we
u graag vast in de juiste stemming wil
len brengen, plaatsen we hieronder een
stuk dat we geknipt hebben uit de Vre-
deskrant 1970 het is een „denkertje"
en daarom bijzonder geschikt om er eens
met elkaar over te praten. Want de
zaak van de vrede is dat waard!
Twee mannen dalen de trappen van
het V.N.-gebouw af, waaraan ze zo
juist een tezoek hebben gebracht. Tus
sen hen ontspint zich het volgende ge
sprek.
O Versteende idealen, vind je ook niet?
Het lijkt allemaal zo fraai, met kunst
zinnige bijdragen uit alle landen. Alsof
de wereld één is... Kijk daar, die man
met dat nummerbord uit Arizona en
die geruite bloes met de camera op zijn
buik. Die gaat er prachtige dia's mee
maken. Mooie dia's van de Verenigde
Naties, die moet je maar naar huis bren
gen als je in New York bent geweest...
•jür Ja, en morgen bezichtigt hij het Pen
tagon in Washington. Dat ziet er daii
wat. kaler uit. Maar daar worden de
zaken beslist en niet hier. Het is hier
niet veel meer dan het wassen-beelden
museum van mevrouw Tussaud... een
schijnwereld.
O De grote vergissing van al dat soort
wereldeenheidspogingen is, dat men
vergeet dat de mensen veel te verschil
lend zijn. Zoveel hoofden zoveel zinnen
en vooral als je er de verschillende ras
sen en culturen bij neemt.
Zo was het immers ook al bij die
vroegere Volkenbond, weet je wel van
na de Eerste Wereldoorlog. Dat stelde
immers ook niets voor. Toen de Italia
nen Abessinië binnenvielen, bleef die
Volkenbond werkeloos toezien. En wat
zie je vandaag met de Verenigde Na
ties? Wat doen die aan Vietnam, Tsje-
cho-Slowakije, Brazilië, Biafra,
Zuid-Afrika? Wat merk je ervan?
O Niks anders dan een hoop lawaai en
politieke propaganda. Een stelletje he
ren zitten zich hier dik te maken om
enkele lidwoordjes meer of minder, om
nieuwe postzegeluitgaven enzo, terwijl
ginds de mensen kreperen...
■fr Zeg, er loopt iemand achterons. Hij
zchijnt in ons geïnteresseerd te zijn.
Goedenmiddag samen. Mag ik een
eindje met u oplopen? Wat zijn dat
voor gesprekken die u met elkaar
voert? Ik zak hier op het gazon en
hoorde uw sombere verhalen. Ik heb
het idee dat u elkaar in de put loopt te
praten...
O Nou kom, 't is nogal opwekkend al
lemaal. Bent u dan een vreemdeling in
deze wereld? Weet u niet wat er ge
beurd is sinds Wilson de Volkenbond
en Roosevelt de Verenigde Naties van
de grond hielp? Is er iets van terecht
gekomen soms? Wat zien we: overal
oorlog, onrecht, bedreiging van het le
ven. En wat doen ze er aan?
Ze? Wie bedoelt u met zé?
l!r Nou, die Verenigde Naties natuurlijk
daar hadden we het toch over?
De Verenigde Naties dus. Is uw
natie daar dan niet bij aangesloten?
Zeg dan niet: zé doen er niets aan,
maar wé doen er niets aan. Dat was
ook al zo in dat geval met Abessinië,
het huidige Ethiopië, waar u het zojuist
over had. Het staat historisch vast dat
Mussolini destijds binnen enkele weken
zijn expeditie-leger had moeten terug
trekken als ieder land de door de Vol
kenbond aanbevolen olie-boycot tegen
Italië had uitgevoerd. En zou het lang
duren voor het huidige blanke regime
in Rhodesië ten val kwam als alle lan
den vandaag de VN-boycot werkelijk
ten uitvoer zouden brengen, denkt u?
O Misschien heeft u in wezen wel ge
lijk, meneer. Maar in de praktijk klopt
het niet. Er is immers geen land ter
wereld dat niet zijn eigen belang zoekt?
Er is geen enkel land dat zich onder
het gezag van de Verenigde Naties stel
len wil...
•fr Neem b.v. het Midden-Oosten. U
weet nog wel wat er in de zomer van
1967 gebeurde. Oe Thanl trok op de
eerste kik van Egypte het VN-politiele-
ger tussen Israël en Egypte terug. Om
dat Nasser het niet langer op zijn
grondgebied duldde. En toen brak de
oorlog uit...
Daarmee erkent u dus dat het
VN-politieleger in elk geval wel een
belangrijke functie vervulde zolang het
er zat... En het verlangen van Nasser
was niet slechter dan uw eigen verlan
gen...
O Hoe bedoelt u dat nou weer?
Nasser is hier de naam voor welke
regeringsleider van welk land ook. Nie
mand wil, u heeft dat zojuist zelf ge
zegd, nog een greintje soevereiniteit
prijsgeven aan de Verenigde Naties.
Wil uw land dat soms wel? Wees nou
eerlijk en houd op met dat zeuren over
die machteloze VN. De VN heeft macht
vobrzover wij, de volken, haar macht
willen geven. De Verenigde Naties, dat
zijn wij! U had het over de universele
verklaring van de rechten van de mens.
Mooie woorden, dat zei u, waar in de
praktijk niets van terecht komt. Maar
heeft uw land dan al de verdragen be
krachtigd, die de Verenigde Naties heb
ben opgesteld om die mooie verklaring
wat dichter bij de werkelijkheid te
brengen?
■fr Het is allemaal heel waar wat, u zegt
En simpel ook. Maar nu de praktijk.
Kunnen wij als gewone burgers daar
wel iets aan doen? Er wordt toch maar
over en zonder ons beslist?
In elk geval zijn we nu waar we
wezen moeten. Niet bij de Verenigde
Naties, maar bij onszelf. Waarom blijft
u zo op oorlog aansturen?
O Wat is dat nou weer voor onzin? Wij
gewone mensen willen toch helemaal
geen oorlog.
Dat is een mythe. Nooit hebben de
gewone mensen oorlog gewild. Maar
toch zijn het altijd gewone mensen ge
weest die de oorlog ingingen. En eraan
gingen. Zolang u, wij, als gewone men
sen de oorlog accepteren, zolang wij de
jungle van het recht van de sterkste en
de ten hemel schreiende verdeling van
de aardse goederen accepteren, zoalng
willen wij oorlog.
Maar we willen al die dingen niet,
dat onrecht, die armoede, dat gebom-
bardeer en gefolter...
U zou kunnen beginnen met dat
heel hard tegen uw regering en uw
parlement te roepen. U zegt dan boven
dien in uw waarschijnlijk christelijke
land: Men moet Gode meer gehoorza
men dan mensen; men moet ook een
gezag dat gebaseerd is op de eenheid
van heel het menselijk geslacht méér
gehoorzamen dan de particuliere natio
nale overheid. U zegt: de overheid
draagt het zwaard niet tevergeefs. Zou
u dan niet eens op zoek gaan naar een
overheid die echt het zwaard niet te
vergeefs draagt in plaats van al die na
tionale overheden die al die zwaarden
(en wat zijn dat voor wapens vandaag
de dag) almaar ten onrechte gebruiken?
Wanneer we de wapens ergens centraal
in de wereld inleveren..., kunnen we
die tot ploegen laten omsmeden en deze
gebruiken in de wereld daar dit het
meest nodig is.
O U bent een idealist...
Ik ben een realist Ik probeer me
voor te stellen wat er gebeurt als we de
tegenstellingen laten groeien zoals ze
groeien in onze wereld. Dat probeerde
wijlen Dag Hammerskjöld, de vorige
secretaris-generaal van de Verenigde
Naties ook. Daarom liet hij in de rouw
dienst voor zijn nagedachtenis zingen:
„Work, for the night is coming". We
moeten tegen de duisternis opwerken.
Voor het te laat is. Ik ben een realist,
want ik ben op de begrafenis van
Hammarskjöld geweest...
Ik heb voor mijn doen heel
wat van de wereld gezien, zoals
bij een reis om de wereld als
aalmoezenier van de emigran
ten: Australië, Nieuw-Zeeland,
Panama, New York. Overladen
met indrukken keerde ik terug.
Maar toen ik verleden jaar, na
een verzoek een pelgrimstocht
naar het Heilige Land mede te
begeleiden, terugkeerde be
greep ik dat ik een nooit meer
te overtreffen belevenis had
meegemaakt. Een reis waarvan
ik later zou schrijven: ,,Wij zijn
teruggekeerd, verzadigd van
licht, weggevoerd naar een an
dere wereld".
Ja, 't was anders dan alle an
dere reizen. Het was een ont
moeting en een herkenning,
waarbij de lucht vervuld werd
met duizend stemmen uit het
verleden en uit de eigen verre
herinnering van mijn kindertijd
toen ik, bladerend in een kleine
bijbelse geschiedenis-met-plaat
jes van m'n moeder, ze voor het
eerst hoorde. Herkenning van
door 'n kind ademloos bekeken
reizen als Samsom, die de poor
ten van Gaza op zijn schouders
wegdroeg, en Goliath, waarvan
de herdersjongen David verach
tend riep: „Wat moet die on
besneden Filistijn, dat hij de
slagorde van de levende God
durft tarten" (1 Sam. 17-26).
Daar haalt zelfs Bonanza en de
High Chaparrall niet bij.
Als ik op de Thabor sta, waar
ik het liefst tot aan mijn dood
zou blijven, met heel de vlakte
van Jisreël voor me, zie ik het
boek der Rechters en der Ko
ningen voor mij zich afspelen.
Allen herken ik. De lucht is ver
vuld van krijgsgedruis, van kre
ten en de eigen omslachtige
eedsformuleringen. Daar in de
verte ligt Megiddo met de ge
vreesde bergengte, waardoor
Tuthmosis III, Pharao van
Egypte (de Eisenhower van dat
heroïsche tijdperk) zijK legers
joeg „om de grenzen uit te zet
ten tot aan de Eufraat". Daar
ligt de Karmel, waar Israëls
grootste profeet zijn donderende
uitdaging slingerde naar de
Baals-priesters. Daar bezwoer
Jozua de zon stil te staan; daar
weerklonken de hartverscheu
rende kreten van David om de
dood van z'n zoon Absalom
ddar bleef de olievoorraad van
de weduwe van Sarepta op peil;
daür liep de weduwe van Naïn
achter de baar van haar zoon:
daar in de verte stortten de mu
ren van Jericho neer: ddar is
de lucht vervuld van krijgsge-
druis en de tempel van Salomo
van wierook; daar weerklinkt
zijn onsterfelijk gebed dat een
voorspelling zou zijn: Quae est
alia natio tam grandis, welk an
der volk is zo groot dat het zijn
goden zich zó nabij weet, als
onze God ons nabij is".
Daardaar... het duizelt
me. Daar ontmoet ik ze allen in
hun eigen stad, eigen dorp, ei
gen straat, eigen kleding. Daar
ontmoet ik ze, oog in oog, in de
hearings en protestdemonstra
ties (er is niets nieuws onder de
zon) de arizeeën en Schriftge
leerden, bekvechtend met de
Heer, daar Pilatus, Herodes,
Magdalena en Betsabee, zon
daars en heiligen, petrussen en
judassen, rouwmoedigen en ver
raders, luisterend daar het: Za
lig de vreedzamen, zalig de zui
veren van harte, zalig.... tot ik
in de Hof het allermenselijkste
gebed aller tijden hoor opklin
ken: Laat deze kelk aan mij
voorbijgaan," tot ik sta en te
genwoordig ben bij het ontzag
lijke drama van Calvarië om
tenslotte het laatste en beslis
sende teken van heel de wereld
geschiedenis mee te maken: de
Hemelvadrt: Ik ga u 'n plaats
bereiden!
En als je terugkeert, ben je
'n ander mens, diep in gedach
ten,vervuld van onsterfelijke
hoop, met een ander inzicht in
de zin van het leven, in de zin
van het lijden, wetend dat God
alles ten goede zal leiden.
Dit alles en veel meer
beurtelings getroffen door wat
wij zagen, ontroerd door de ont
dekking van 's levens diepste
geheimen, wijzer en geduldiger,
maakten wij mee onder de voor-
treffelijkewetenschappelijk vol
ledig verantwoorde leiding van
de Paters Montfortanen (Mont-
fort-Tochten Berg en Dal), in ge
zelschap van allerlei mensen,
jong en oud en enige oer-gezelli-
ge echtparen, ook van middelba
re leeftijd. Goed verzorgd, sla
pen in uitstekende hotels of
schilderachtige kibboetssim, sa
men bidden voor al deze goede
mensen: Israëli's die in een
wonder van scheppingskracht
het Beloofde Land tot een para
dijs maakten, en Arabieren die
uitmunten in gastvrijheid, en
Palestijnen die hunkeren naar
een rechtvaardige oplossing in
dit land waar de barmhartig
heid en de liefde de grondwet
moesten zijn voor de toekomst,
samen biddend dat zij elkaar in
vrede zouden mogen vinden.
Wij samen genietend van de
schoonste natuur die de wereld
kent het meer van Genesareth,
waar we geregaleerd werden op
de Petrusvis, samen dankbaar
voor en onvergetelijke levnse-
ervaring.
Ik werd gevraagd 3 november
van dit jaar weer mee te gaan.
Ik tel de dagen, biddend en
overwegend het oude pelgrims
gebed der Joden: Laetatus
sum in his quae dicta sunt mi-
hi: in domum Domini ibimus.
Stante erant pedes nostri in
atriis tuis Jerusalem. ,,Ik ben
verheugd omdat mij gezegd
werd: „Wij zullen opgaan naar
het huis van God. Onze voeten
zullen staan, o Jeruzalem, in
uw voorhoven(Ps. 121).
Het was allemaal zo mooi voorbereid. Op maandag 31 augustus,
voor vele ouderen nog een datum met een bekende klank: ver
jaardag van wijlen Koningin Wilhelmina, zoü xop Huis ten Bosch
in Den Haag aan koningin Juliana het eerste certificaat worden
aangeboden van het in Israël aan te leggen Koningin Wilhelmi-
nawoud. Het N.O.S.-journaal zou bjj de aanbieding aanwezig
zijn en 's avonds zou heel Nederland weten dat onze~Vorstin zo
op symbolische wjjze het eerste boompje geplant had van een
bos dat straks zal moeten meehelpen het land IsraëJLJevend te
maken en te houden.
Het is heel anders gelopen. Op diezelfde maandag bezetten Am
bonezen de residente van de Indonesische ambassadeur in Was
senaar, de N.O.S. zette (uiteraard) alles wat maar aan televisie
materiaal beschikbaar was in om het Nederlandse volk zo goed
mogelijk over de stand van zaken te informeren. Gevolg was dat
er geen camera's en geen mensen beschikbaar waren om de sym
bolische boomplanting op Huis ten Bosch in de huiskamers te
brengen. En daarvan is dan weer het gevolg dat het Joods Na
tionaal Fonds, organisator van deze boomplantactie, vreest dat
't aa.ntal gekochte bomen te zamen geen bister indrukwekkend
woud zullen gaan vormen. Terwijl men zo graag zou zien dat het
Koningin Wilhelminawoud een eervolle plaats zou gaan innemen
tussen de andere wouden die namen dragen van vorstelijke per
soen: koning Albert van België, koning Boudewijn van België,
koningin Elizabeth II van Engeland, koning Christiaan van De
nemarken en ga zo maar door. Men vindt in de omgeving van
Nazareth zelfs ook een Winston Churchill woud en een George
Washingtonwoud.
Over het belang van de bebossing voor Israël hoeft hier niet
meer te worden geschreven: al vele jaren beijvert het Joods
Nationaal Fonds zich voor dit doel en al vele Nederlanders heb
ben hun boompje bijgedragen. Uit heel de wereld zijn trouwens
de giften binnengestroomd en resultaat is dat er in Israël zo'n
honderd miljoen bomen zijn geplant. En dat werk is nog lang
niet voltooid vandaar deze actie die mede in het teken moest
staan van een eerbewijs aan koningin Wilhelmina. En daarom:
wie hieraan mee wil werken plantc een boom. Het is heel sim
pel: u maakt f 7,50 over op giro 597000 ten name van het Joods
Nationaal Fonds te Amsterdam en daarmee wordt u dan certi
ficaathouder van een boom. In Israël.
Het rommelt in de G.O.S., de Gereformeerde Oecumenische Synode en dat niet
in de eerste plaats om de rassenproblematiek, het punt dat tijdens de G.O.S.-
vergaderingen in Lunteren, nu twee jaar geleden, vooral in Nederland zoveel
aandacht heeft gekregen. Veel meer spitsen de tegenstellingen zich toe op een
ander punt: de houding ten aanzien van de Wereldraad van Kerken. In Lunte
ren werd met meerderheid van stemmen besloten de aangesloten kerken te advi
seren zich niet bij de Wereldraad aan te sluiten. De gereformeerde kerken in Ne
derland hebben dat advies naast zich neergelegd en zijn nu samen met de ge
reformeerde kerken in Indonesië zowel lid van de Wereldraad als van de
G.O.S. En dat terwijl alle andere leden afwijzend staan tegenover de Wereld
raad en er op de volgende synode in 1972 in Sydney een voorstel zal lig
gen van een Amerikaanse kerk om uit te spreken dat men geen lid zowel van de
Wereldraad als van de G.O.S. kan zijn.
De synode in Lunteren werd in 1968
gepresideerd door prof. dr. K. Runia,
eertijds predikant bij de gereformeerde
kerken van Marknesse Dokkum, nu
hoogleraar aan het Reformed Theologi
cal College te Geelong in Australië. Als
synode-praeses in '68 is hij ook voorzit
ter van het Interim Comitee, een colle
ge dat belast is met het afdoen van de
lopende zaken tussen twee synodes in.
En in c'ie functie behoorde het tot zijn
taak eer gesprek te hebben met de We
reldraad van Kerken over de GOS-
afwijzing. Die bespreking heeft vorige
week in Genève plaats gevonden
prof. Runia was daarna enkele dagen in
zijn geboorteland en van die gelegen
heid hebben we gebruik gemaakt om
hem te interviewen.
Over Genève vertelde prof. Runia:
„We hebben tijdens de besprekingen
onze bezwaren tegen aansluiting bij de
Wereldraad uiteengezet. Die bezwaren
richten zich allereerst tegen het stand
punt van de Wereldraad dat de ver
schillende kerken één in Christus zijn.
Een tweede bezwaar kwam naar voren
toen wij spraken over de assemblee
van de Wereldraad in Uppsala: dat de
Wereldraad van Kerken, die meent dat
hij geen leertucht kan uitoefenen, in
Uppsala heeft verklaard dat kerken die
de rassendiscriminatie goedkeuren, niet
als volwaardige leden beschouwd kun
nen worden. Terwijl men confessioneel
zo breed is, is men politiek zo strak!
Hoewel men in Genève het hiermee ui
teraard niet eens was, had men toch
wel begrip voor ons standpunt en men
wil het gesprek met ons dan ook graag
voortzetten
De tegenstelling tussen een politieke
radicaliteit en een confessionele ruimte
ziet prof. Runia ook in Nederland,
waarbij hij dan denkt aan de gerefor-
Ik kan mij voorstellen dat u, die
deze meditatie leest, de schouders
ophaalt bij het lezen van het op
schrift en dat u zegt: „Gelukkige be
droefden? Nee, dat kan niet! Dat is
de grootste tegenstelling! Beter pas
sen deze woorden bij elkaar: „onge
lukkige bedroefden!"
U hebt gelijk als we alleen
zouden letten op ons alledaagse le
ven. Denkt u maar aan een rouw
dragende familie, die een geliefd
pand grafwaarts moet dragen. Wat
gevoelt men zich dan bedroefd en
ongelukkig! Want „vlees kan vlees
letten op het Woord des Heeren, wat
niet missen". U hebt ongelijk, als we
staat opgetekend in Mattheus 5:4:
„Zalig (dat betekent gelukkig!) zijn
die treuren, want zij zullen vertroost
worden".
U bemerkt, dat hier niemand min
der dan de Heere Christus de treu
renden gelukkig, zalig noemt. U be
grijpt al, dat Jezus hier niet bedoelt,
dat rouwdragende zich gelukkig ge
voelen, als ze een geliefd pand graf
waarts moeten dragen! Deze woor
den van Jezus hebben een veel die
pere en geestelijke betekenis! Deze
zaligspreking betekent helemaal
niet, dat rouwdragenden door Jezus
zalig gesproken worden, omdat men
rouw draagt over het verlies van
een geliefde betrekking! Maar wat
betekent deze droefheid, in Mat
theus 5 genoemd, dan wel? Letter
lijk betekent dit woord treuren in
de grondtaal: „een knagend verdriet;
een zich overgeven aan droefheid"
Bedoeld wordt een geestelijke droef
heid! Bij deze droefheid is er niet
slechts een treuren over de gevolgen
van de zonde, als ziekte, tegenslagen
en de dood, maar er is een treuren
over de oorzaak van alle droefheid,
dat is de zondeval, de zonde zelf!
Van deze geestelijke droefheid
spreekt de psalmdichter, als hij het
zegt: ,k Bekend, o heer, aan u op
recht mijn zonden, 'k Verborg geen
kwaad, dat in mij werd gevonden".
Bij deze droefheid is er echt berouw
en zondebesef door God de Heilige
Geest Zelf in het hart gewerkt. Im
mers deze Geest zal de mens over
tuigen van zonde, gerechtigheid en
oordeel! De Bijbel spreekt duidelijk
van tweeërlei droefheid, zoals we le
zen in 2 Corinthe 7 vers 10: „Want
de droefheid naar God werkt een
onberouwelijke bekering tot zalig
heid, maar de droefheid der wereld
werkt de dood." Wat dan de droef
heid der wereld is? Dat is de droef
heid van wereldse mensen over we
reldse dingen; het is die droefheid,
waarin berouw over de oorzaak van
alle droefheid, namelijk de zonde
wordt gemist! Wat is dan de droef-
heidl naar God? Bij die droefheid is
er wel smart over de zonde; denk
maar eens aan de tollenaar, die het
belijdend zegt: „O God wees mij,
zondaar, genadig!"
Alleen laatstgenoemde droefheid
noemt Jezus zalig, gelukkig! Omdat
droefheid naar God met zich
brengt berouw en bekering en uit
loopt op het eeuwige behoud! Bij de
droefheid naar God toe mis je de
Heere zo, en toch...je kunt hem niet
missen! Dan verlangt men zo vurig
naar die verborgen omgang met de
Heere! Dan leid je een biddend le
ven en is de zonde je de dood ge
worden! Maar dan wordt ook de
Heere Christus je één en al! Dan
wordt Gods wet je lief, waardoor
enerzijds de kennis der zonde is,
terwijl anderzijds Gods wet de
tuchtmeester tot Christus is! Alleen
van hen, die de droefheid naar God
kennen, geldt het Woord van Chris
tus: „Zalig zijn die treuren, want zij
zullen vertroost worden?"
Wat heerlijk is dat voor bedroef
den namelijk: zij zullen vertroost
worden! Hoe die vertroosting dan
mogelijk kan worden? Niet door de
prestaties van de mens, maar dat is
nu het werk van God Drieënig! God
de Vader is de grondoorzaak van die
vertroosting, omdat Hij in Zijn eeu
wig welbehagen zich een volk ver
koren heeft van vóór de grondleg
ging der wereld! Omdat Hij zijn ei
gen lieve Zoon, Christus verkoren
heeft tot Borg en aZligmaker van
Zijn Volk, opdat Hij Sion door recht
zou verlossen op Golgotha! God de
Zoon is de verdienende oorzaak van
die vertroosting door zijn leven te
geven op Golgotha's kruisheuvel tot
een rantsoen voor velen! Wordt die
Christus niet genoemd „de vertroos
ting Israëls" (Lukas 2:25). God de
Heilige Geest is de uitwerkende oor
zaak van het welbehagen Gods in
Christus! Hij wordt de Trooster ge
noemd. Hij verwekt de ware droef
heid naar God! Hij vertroost door
dat geweldige stuk van de vergeving
der zonden aan je ziel te verklaren,
zo dat de zonde je de dood is gewor
den en Christus Jezus je één en al!"
Die Trooster past aan een zondaars-
hart toe, wat Christus voor Zijn Volk
verworven heeft! Die Trooster werkt
ook het leven der heiligmaking uit
in het leven van zondaren, zodat het
in het dagelijkse leven te zien is:
„Een goede boom brengt voort goede
vruchten!" Dan gaan we alle haat
en nijd van harte afleggen en heb
ben we een ernstig voornemen om
„van nu voortaan in waarachtige
liefde en enigheid met de naaste te
leven!"
Zalig zijn die treuren, want zij
zullen vertroost worden." Dat woord
zalig heeft alles te maken met de
Zaligmaker? Voor Hem, die Christus,
vraag ik in het bijzonder uw aan
dacht! Wat heeft Hij getreurd over
de zonden van Zijn volk! Hoe treur
de Hij aan het Kruis in Zijn god
verlatenheid! Waarom? Opdat deze
zaligspreking waarheid zal zijn!
Geestelijk treurenden zijn (dat is
voltooide tijd) nu reeds zalig, geluk
kig, ook al is de reis door dit tra
nendal vaak zeer moeilijk en smar
telijk. Maar eens zal God alle tranen
van de ogen der geestelijk treuren
den afwissen, daar in de hemel,
waar geen tranen en geen rouw
meer zullen zijn, maar waar God al
les is en in allen! Daar zijn de treu
renden eeuwig blij en is de eeuwig
heid er toe nodig om dat wonder uit
te zingen: „God was in Christus de
wereld met zich Zelf verzoenende,
htm hun zonden niet toe rekenen-
ae!" En... „Gij, Heere Christus, hebt
ons Gode gekocht door uw Bloed!"
Die eeuwige blijdschap, zullen al
leen degenen smaken, die hier op
aarde dat geestelijke treuren door
genade hebben geleerd!
Veenendaal Ds. S. P. van Assenbergh
meerde kerken. Daar houdt men zich
niet meer in alles aan de belijdenis.
Maar velen kunnen over allerlei poli
tieke zaken zoals racisme en anti-mili-
tarisme nauwelijks een ander stand
punt verdragen dan zij zelf innemen.
De situatie in de gereformeerde kerken
in Nederland vervult prof. Runia met
een zekere zorg. Dat betekent overigens
niet dat hij zich tot de verontrusten zou
willen rekenen. Hij heeft er geen be
zwaar tegen dat de gereformeerde sy
node enkele jaren geleden de uitspra
ken van Assen (1926) over Genesis 3 ter
zijde heeft gesteld. Maar hij signaleert
wel in de gereformeerde kerken een
deconfessionalisering. Hij constateert
die in de wijze waarop sommigen zich
uitlaten over en omgaan met de belij
denis. „Voor zover ik kan zien", zegt
hij, „is er nog geen vrijzinnigheid in de
gereformeerde kerken, maar je weet
nooit waarop een proces van deconfes
sionalisering kan uitlopen. In de prak
tijk levert deze situatie moeilijkheden
op, die wij in onze Reformed Churches
in Australië ook al wel gaan ondervin
den. Het aanvaarden van de attestaties
van de gereformeerde kerken in Neder
land wordt voor ons een probleem. Het
blijkt dat attestaties worden afgegeven
aan mensen die kerkelijk niet meer
blijken mee te leven".
Vindt u dat men dan nog wel van
correspondentie kan spreken? Corres
pondentie betekent toch ook dat men
elkaar vertrouwt.
Inderdaad staat deze correspondentie
onder zware druk. Het wordt moeilij
ker de attestaties zonder meer te aan
vaarden. Soms accepteren wij ze ook
pas na enige tijd".
U bent verontrust over de gere
formeerde kerken maar de ICCC
heeft op haar beurt haar bezorgdheid
uitgesproken over u?
„De Reformed Churches in Nieuw-
Zeeland, die zelfstandig zijn, waren lid
van de ICCC. Vorig jaar heeft de syno
de van deze kerken na een spannend
debat besloten deze organisatie te ver
laten. Onder de predikanten van deze
kerken zijn ook enige oud-leerlingen
van mij. Men heeft mij beschouwd als
de geestelijke vader van dit besluit om
uit te treden. En nu noemt men mij
iemand die afwijkt van de leer. De pre
sident van de ICCC, dr. Carl Mclntire,
moet niets van de GOS hebben. De be
schuldigingen die tegen mij zijn geuit,
zijn uit de lucht gegrepen. Er zijn zin
nen uit hun verband gerukt. Er zijn
van uit Nieuw-Zeeland bezwaren inge
diend bij de curatoren van het College
in Geelong, maar zij hebben die afge
wezen".
Voorziet u op de volgende Gere
formeerde Oecumenische Synode, in
1972 in Sydney, een breuk?
„Dat valt moeilijk te zeggen. We we
ten ook niet wat de Nederlandse gere
formeerde synode in het najaar gaat
doen, wanneer zij bijeenkomt om te
spreken over de belijdenis. Er bestaat
wel een kans dat de spanningen groter
worden. Misschien zullen sommige le
den-kerken bezwaar maken dat de Ne
derlanders zijn aangesloten bij de We
reldraad. Voor mij is dat niet een punt
dat tot een breuk zou moeten leiden.
Bovendien is er dan nog de rassen
kwestie die de gemoederen heftig bezig
houdt. Men zal er zich dan ook niet
over moeten verbazen als de synode
van Sydney voor moeilijke situaties
komt te staan".