En opnieuw nadert een vredesweek Omdat tot mij gezegd is. De G.O.S. is bezorgd over Nederland GELUKKIGE BEDROEFDEN VERENIGDE NATIES BEGIN BIJ JEZELF! Het Heilig Land bezien door pater H. de Greeve PLAATS 'N BOOM IN HET KON. WILHELMINA-WOUD GESPREK MET DR KR UNIA Nederland Beschadigingen Volgende week zondag is het Vredeszondag, begin van de Vredes week die het Interkerkelijk Vredesberaad (IKV) ook dit jaar weer met nooit aflatende volharding heeft georganiseerd. Daarin van harte gesteund door alle grote kerkgenootschappen die Nederland rijk is en door een zeer groot aantal groepen en particulieren die in een wijdvertakt net over heel Nederland de vredesgedachte pro beren uit te dragen. Want wat het IKV met haar jaarlijkse acties beoogt, is niet een politieke pressiegroep te formeren die langs politieke weg probeert bepaalde doeleinden te bereiken het is deze kerkelijke samenwerkingsinstantie te doen om een mentali teitsverandering: oorlog uit te bannen door haat en verbittering te vervangen door naastenliefde; vrede te bevorderen door het lenigen van eikaars noden. Daarom vraagt het IKV in deze vre desweek 1970 aandacht voor twee on derwerpen: Versterking van de Verenigde Na ties, dit ter gelegenheid van het 25- jarig bestaan van de UNO; Een krachtiger voortzetting van het ontwikkelingswerk, dat men ziet als een van de praktische en concrete middelen om de vrede te bevorde ren. En omdat een actie als deze ook in derdaad activiteiten moet vragen: de mens moet zelf iets doen, heeft men twee concrete plannen op stapel gezet: de VN-envelop die bedoeld is als een extra geschenk voor de jarige UNO, en een versterkte X-Y-actie, die het de Nederlandse burger mogelijk moet maken een vast deel van ztfn inkomen ter beschikking te stellen van de ont wikkelingslanden. De NOVIB is de in stantie die deze bijdragen administreert en zorgt dat ze ter bestemder plaatse komen. Volgende week zaterdag hopen we op deze pagina veel ruimere aandacht aan de Vredesweek te besteden. Omdat we u graag vast in de juiste stemming wil len brengen, plaatsen we hieronder een stuk dat we geknipt hebben uit de Vre- deskrant 1970 het is een „denkertje" en daarom bijzonder geschikt om er eens met elkaar over te praten. Want de zaak van de vrede is dat waard! Twee mannen dalen de trappen van het V.N.-gebouw af, waaraan ze zo juist een tezoek hebben gebracht. Tus sen hen ontspint zich het volgende ge sprek. O Versteende idealen, vind je ook niet? Het lijkt allemaal zo fraai, met kunst zinnige bijdragen uit alle landen. Alsof de wereld één is... Kijk daar, die man met dat nummerbord uit Arizona en die geruite bloes met de camera op zijn buik. Die gaat er prachtige dia's mee maken. Mooie dia's van de Verenigde Naties, die moet je maar naar huis bren gen als je in New York bent geweest... •jür Ja, en morgen bezichtigt hij het Pen tagon in Washington. Dat ziet er daii wat. kaler uit. Maar daar worden de zaken beslist en niet hier. Het is hier niet veel meer dan het wassen-beelden museum van mevrouw Tussaud... een schijnwereld. O De grote vergissing van al dat soort wereldeenheidspogingen is, dat men vergeet dat de mensen veel te verschil lend zijn. Zoveel hoofden zoveel zinnen en vooral als je er de verschillende ras sen en culturen bij neemt. Zo was het immers ook al bij die vroegere Volkenbond, weet je wel van na de Eerste Wereldoorlog. Dat stelde immers ook niets voor. Toen de Italia nen Abessinië binnenvielen, bleef die Volkenbond werkeloos toezien. En wat zie je vandaag met de Verenigde Na ties? Wat doen die aan Vietnam, Tsje- cho-Slowakije, Brazilië, Biafra, Zuid-Afrika? Wat merk je ervan? O Niks anders dan een hoop lawaai en politieke propaganda. Een stelletje he ren zitten zich hier dik te maken om enkele lidwoordjes meer of minder, om nieuwe postzegeluitgaven enzo, terwijl ginds de mensen kreperen... ■fr Zeg, er loopt iemand achterons. Hij zchijnt in ons geïnteresseerd te zijn. Goedenmiddag samen. Mag ik een eindje met u oplopen? Wat zijn dat voor gesprekken die u met elkaar voert? Ik zak hier op het gazon en hoorde uw sombere verhalen. Ik heb het idee dat u elkaar in de put loopt te praten... O Nou kom, 't is nogal opwekkend al lemaal. Bent u dan een vreemdeling in deze wereld? Weet u niet wat er ge beurd is sinds Wilson de Volkenbond en Roosevelt de Verenigde Naties van de grond hielp? Is er iets van terecht gekomen soms? Wat zien we: overal oorlog, onrecht, bedreiging van het le ven. En wat doen ze er aan? Ze? Wie bedoelt u met zé? l!r Nou, die Verenigde Naties natuurlijk daar hadden we het toch over? De Verenigde Naties dus. Is uw natie daar dan niet bij aangesloten? Zeg dan niet: zé doen er niets aan, maar wé doen er niets aan. Dat was ook al zo in dat geval met Abessinië, het huidige Ethiopië, waar u het zojuist over had. Het staat historisch vast dat Mussolini destijds binnen enkele weken zijn expeditie-leger had moeten terug trekken als ieder land de door de Vol kenbond aanbevolen olie-boycot tegen Italië had uitgevoerd. En zou het lang duren voor het huidige blanke regime in Rhodesië ten val kwam als alle lan den vandaag de VN-boycot werkelijk ten uitvoer zouden brengen, denkt u? O Misschien heeft u in wezen wel ge lijk, meneer. Maar in de praktijk klopt het niet. Er is immers geen land ter wereld dat niet zijn eigen belang zoekt? Er is geen enkel land dat zich onder het gezag van de Verenigde Naties stel len wil... •fr Neem b.v. het Midden-Oosten. U weet nog wel wat er in de zomer van 1967 gebeurde. Oe Thanl trok op de eerste kik van Egypte het VN-politiele- ger tussen Israël en Egypte terug. Om dat Nasser het niet langer op zijn grondgebied duldde. En toen brak de oorlog uit... Daarmee erkent u dus dat het VN-politieleger in elk geval wel een belangrijke functie vervulde zolang het er zat... En het verlangen van Nasser was niet slechter dan uw eigen verlan gen... O Hoe bedoelt u dat nou weer? Nasser is hier de naam voor welke regeringsleider van welk land ook. Nie mand wil, u heeft dat zojuist zelf ge zegd, nog een greintje soevereiniteit prijsgeven aan de Verenigde Naties. Wil uw land dat soms wel? Wees nou eerlijk en houd op met dat zeuren over die machteloze VN. De VN heeft macht vobrzover wij, de volken, haar macht willen geven. De Verenigde Naties, dat zijn wij! U had het over de universele verklaring van de rechten van de mens. Mooie woorden, dat zei u, waar in de praktijk niets van terecht komt. Maar heeft uw land dan al de verdragen be krachtigd, die de Verenigde Naties heb ben opgesteld om die mooie verklaring wat dichter bij de werkelijkheid te brengen? ■fr Het is allemaal heel waar wat, u zegt En simpel ook. Maar nu de praktijk. Kunnen wij als gewone burgers daar wel iets aan doen? Er wordt toch maar over en zonder ons beslist? In elk geval zijn we nu waar we wezen moeten. Niet bij de Verenigde Naties, maar bij onszelf. Waarom blijft u zo op oorlog aansturen? O Wat is dat nou weer voor onzin? Wij gewone mensen willen toch helemaal geen oorlog. Dat is een mythe. Nooit hebben de gewone mensen oorlog gewild. Maar toch zijn het altijd gewone mensen ge weest die de oorlog ingingen. En eraan gingen. Zolang u, wij, als gewone men sen de oorlog accepteren, zolang wij de jungle van het recht van de sterkste en de ten hemel schreiende verdeling van de aardse goederen accepteren, zoalng willen wij oorlog. Maar we willen al die dingen niet, dat onrecht, die armoede, dat gebom- bardeer en gefolter... U zou kunnen beginnen met dat heel hard tegen uw regering en uw parlement te roepen. U zegt dan boven dien in uw waarschijnlijk christelijke land: Men moet Gode meer gehoorza men dan mensen; men moet ook een gezag dat gebaseerd is op de eenheid van heel het menselijk geslacht méér gehoorzamen dan de particuliere natio nale overheid. U zegt: de overheid draagt het zwaard niet tevergeefs. Zou u dan niet eens op zoek gaan naar een overheid die echt het zwaard niet te vergeefs draagt in plaats van al die na tionale overheden die al die zwaarden (en wat zijn dat voor wapens vandaag de dag) almaar ten onrechte gebruiken? Wanneer we de wapens ergens centraal in de wereld inleveren..., kunnen we die tot ploegen laten omsmeden en deze gebruiken in de wereld daar dit het meest nodig is. O U bent een idealist... Ik ben een realist Ik probeer me voor te stellen wat er gebeurt als we de tegenstellingen laten groeien zoals ze groeien in onze wereld. Dat probeerde wijlen Dag Hammerskjöld, de vorige secretaris-generaal van de Verenigde Naties ook. Daarom liet hij in de rouw dienst voor zijn nagedachtenis zingen: „Work, for the night is coming". We moeten tegen de duisternis opwerken. Voor het te laat is. Ik ben een realist, want ik ben op de begrafenis van Hammarskjöld geweest... Ik heb voor mijn doen heel wat van de wereld gezien, zoals bij een reis om de wereld als aalmoezenier van de emigran ten: Australië, Nieuw-Zeeland, Panama, New York. Overladen met indrukken keerde ik terug. Maar toen ik verleden jaar, na een verzoek een pelgrimstocht naar het Heilige Land mede te begeleiden, terugkeerde be greep ik dat ik een nooit meer te overtreffen belevenis had meegemaakt. Een reis waarvan ik later zou schrijven: ,,Wij zijn teruggekeerd, verzadigd van licht, weggevoerd naar een an dere wereld". Ja, 't was anders dan alle an dere reizen. Het was een ont moeting en een herkenning, waarbij de lucht vervuld werd met duizend stemmen uit het verleden en uit de eigen verre herinnering van mijn kindertijd toen ik, bladerend in een kleine bijbelse geschiedenis-met-plaat jes van m'n moeder, ze voor het eerst hoorde. Herkenning van door 'n kind ademloos bekeken reizen als Samsom, die de poor ten van Gaza op zijn schouders wegdroeg, en Goliath, waarvan de herdersjongen David verach tend riep: „Wat moet die on besneden Filistijn, dat hij de slagorde van de levende God durft tarten" (1 Sam. 17-26). Daar haalt zelfs Bonanza en de High Chaparrall niet bij. Als ik op de Thabor sta, waar ik het liefst tot aan mijn dood zou blijven, met heel de vlakte van Jisreël voor me, zie ik het boek der Rechters en der Ko ningen voor mij zich afspelen. Allen herken ik. De lucht is ver vuld van krijgsgedruis, van kre ten en de eigen omslachtige eedsformuleringen. Daar in de verte ligt Megiddo met de ge vreesde bergengte, waardoor Tuthmosis III, Pharao van Egypte (de Eisenhower van dat heroïsche tijdperk) zijK legers joeg „om de grenzen uit te zet ten tot aan de Eufraat". Daar ligt de Karmel, waar Israëls grootste profeet zijn donderende uitdaging slingerde naar de Baals-priesters. Daar bezwoer Jozua de zon stil te staan; daar weerklonken de hartverscheu rende kreten van David om de dood van z'n zoon Absalom ddar bleef de olievoorraad van de weduwe van Sarepta op peil; daür liep de weduwe van Naïn achter de baar van haar zoon: daar in de verte stortten de mu ren van Jericho neer: ddar is de lucht vervuld van krijgsge- druis en de tempel van Salomo van wierook; daar weerklinkt zijn onsterfelijk gebed dat een voorspelling zou zijn: Quae est alia natio tam grandis, welk an der volk is zo groot dat het zijn goden zich zó nabij weet, als onze God ons nabij is". Daardaar... het duizelt me. Daar ontmoet ik ze allen in hun eigen stad, eigen dorp, ei gen straat, eigen kleding. Daar ontmoet ik ze, oog in oog, in de hearings en protestdemonstra ties (er is niets nieuws onder de zon) de arizeeën en Schriftge leerden, bekvechtend met de Heer, daar Pilatus, Herodes, Magdalena en Betsabee, zon daars en heiligen, petrussen en judassen, rouwmoedigen en ver raders, luisterend daar het: Za lig de vreedzamen, zalig de zui veren van harte, zalig.... tot ik in de Hof het allermenselijkste gebed aller tijden hoor opklin ken: Laat deze kelk aan mij voorbijgaan," tot ik sta en te genwoordig ben bij het ontzag lijke drama van Calvarië om tenslotte het laatste en beslis sende teken van heel de wereld geschiedenis mee te maken: de Hemelvadrt: Ik ga u 'n plaats bereiden! En als je terugkeert, ben je 'n ander mens, diep in gedach ten,vervuld van onsterfelijke hoop, met een ander inzicht in de zin van het leven, in de zin van het lijden, wetend dat God alles ten goede zal leiden. Dit alles en veel meer beurtelings getroffen door wat wij zagen, ontroerd door de ont dekking van 's levens diepste geheimen, wijzer en geduldiger, maakten wij mee onder de voor- treffelijkewetenschappelijk vol ledig verantwoorde leiding van de Paters Montfortanen (Mont- fort-Tochten Berg en Dal), in ge zelschap van allerlei mensen, jong en oud en enige oer-gezelli- ge echtparen, ook van middelba re leeftijd. Goed verzorgd, sla pen in uitstekende hotels of schilderachtige kibboetssim, sa men bidden voor al deze goede mensen: Israëli's die in een wonder van scheppingskracht het Beloofde Land tot een para dijs maakten, en Arabieren die uitmunten in gastvrijheid, en Palestijnen die hunkeren naar een rechtvaardige oplossing in dit land waar de barmhartig heid en de liefde de grondwet moesten zijn voor de toekomst, samen biddend dat zij elkaar in vrede zouden mogen vinden. Wij samen genietend van de schoonste natuur die de wereld kent het meer van Genesareth, waar we geregaleerd werden op de Petrusvis, samen dankbaar voor en onvergetelijke levnse- ervaring. Ik werd gevraagd 3 november van dit jaar weer mee te gaan. Ik tel de dagen, biddend en overwegend het oude pelgrims gebed der Joden: Laetatus sum in his quae dicta sunt mi- hi: in domum Domini ibimus. Stante erant pedes nostri in atriis tuis Jerusalem. ,,Ik ben verheugd omdat mij gezegd werd: „Wij zullen opgaan naar het huis van God. Onze voeten zullen staan, o Jeruzalem, in uw voorhoven(Ps. 121). Het was allemaal zo mooi voorbereid. Op maandag 31 augustus, voor vele ouderen nog een datum met een bekende klank: ver jaardag van wijlen Koningin Wilhelmina, zoü xop Huis ten Bosch in Den Haag aan koningin Juliana het eerste certificaat worden aangeboden van het in Israël aan te leggen Koningin Wilhelmi- nawoud. Het N.O.S.-journaal zou bjj de aanbieding aanwezig zijn en 's avonds zou heel Nederland weten dat onze~Vorstin zo op symbolische wjjze het eerste boompje geplant had van een bos dat straks zal moeten meehelpen het land IsraëJLJevend te maken en te houden. Het is heel anders gelopen. Op diezelfde maandag bezetten Am bonezen de residente van de Indonesische ambassadeur in Was senaar, de N.O.S. zette (uiteraard) alles wat maar aan televisie materiaal beschikbaar was in om het Nederlandse volk zo goed mogelijk over de stand van zaken te informeren. Gevolg was dat er geen camera's en geen mensen beschikbaar waren om de sym bolische boomplanting op Huis ten Bosch in de huiskamers te brengen. En daarvan is dan weer het gevolg dat het Joods Na tionaal Fonds, organisator van deze boomplantactie, vreest dat 't aa.ntal gekochte bomen te zamen geen bister indrukwekkend woud zullen gaan vormen. Terwijl men zo graag zou zien dat het Koningin Wilhelminawoud een eervolle plaats zou gaan innemen tussen de andere wouden die namen dragen van vorstelijke per soen: koning Albert van België, koning Boudewijn van België, koningin Elizabeth II van Engeland, koning Christiaan van De nemarken en ga zo maar door. Men vindt in de omgeving van Nazareth zelfs ook een Winston Churchill woud en een George Washingtonwoud. Over het belang van de bebossing voor Israël hoeft hier niet meer te worden geschreven: al vele jaren beijvert het Joods Nationaal Fonds zich voor dit doel en al vele Nederlanders heb ben hun boompje bijgedragen. Uit heel de wereld zijn trouwens de giften binnengestroomd en resultaat is dat er in Israël zo'n honderd miljoen bomen zijn geplant. En dat werk is nog lang niet voltooid vandaar deze actie die mede in het teken moest staan van een eerbewijs aan koningin Wilhelmina. En daarom: wie hieraan mee wil werken plantc een boom. Het is heel sim pel: u maakt f 7,50 over op giro 597000 ten name van het Joods Nationaal Fonds te Amsterdam en daarmee wordt u dan certi ficaathouder van een boom. In Israël. Het rommelt in de G.O.S., de Gereformeerde Oecumenische Synode en dat niet in de eerste plaats om de rassenproblematiek, het punt dat tijdens de G.O.S.- vergaderingen in Lunteren, nu twee jaar geleden, vooral in Nederland zoveel aandacht heeft gekregen. Veel meer spitsen de tegenstellingen zich toe op een ander punt: de houding ten aanzien van de Wereldraad van Kerken. In Lunte ren werd met meerderheid van stemmen besloten de aangesloten kerken te advi seren zich niet bij de Wereldraad aan te sluiten. De gereformeerde kerken in Ne derland hebben dat advies naast zich neergelegd en zijn nu samen met de ge reformeerde kerken in Indonesië zowel lid van de Wereldraad als van de G.O.S. En dat terwijl alle andere leden afwijzend staan tegenover de Wereld raad en er op de volgende synode in 1972 in Sydney een voorstel zal lig gen van een Amerikaanse kerk om uit te spreken dat men geen lid zowel van de Wereldraad als van de G.O.S. kan zijn. De synode in Lunteren werd in 1968 gepresideerd door prof. dr. K. Runia, eertijds predikant bij de gereformeerde kerken van Marknesse Dokkum, nu hoogleraar aan het Reformed Theologi cal College te Geelong in Australië. Als synode-praeses in '68 is hij ook voorzit ter van het Interim Comitee, een colle ge dat belast is met het afdoen van de lopende zaken tussen twee synodes in. En in c'ie functie behoorde het tot zijn taak eer gesprek te hebben met de We reldraad van Kerken over de GOS- afwijzing. Die bespreking heeft vorige week in Genève plaats gevonden prof. Runia was daarna enkele dagen in zijn geboorteland en van die gelegen heid hebben we gebruik gemaakt om hem te interviewen. Over Genève vertelde prof. Runia: „We hebben tijdens de besprekingen onze bezwaren tegen aansluiting bij de Wereldraad uiteengezet. Die bezwaren richten zich allereerst tegen het stand punt van de Wereldraad dat de ver schillende kerken één in Christus zijn. Een tweede bezwaar kwam naar voren toen wij spraken over de assemblee van de Wereldraad in Uppsala: dat de Wereldraad van Kerken, die meent dat hij geen leertucht kan uitoefenen, in Uppsala heeft verklaard dat kerken die de rassendiscriminatie goedkeuren, niet als volwaardige leden beschouwd kun nen worden. Terwijl men confessioneel zo breed is, is men politiek zo strak! Hoewel men in Genève het hiermee ui teraard niet eens was, had men toch wel begrip voor ons standpunt en men wil het gesprek met ons dan ook graag voortzetten De tegenstelling tussen een politieke radicaliteit en een confessionele ruimte ziet prof. Runia ook in Nederland, waarbij hij dan denkt aan de gerefor- Ik kan mij voorstellen dat u, die deze meditatie leest, de schouders ophaalt bij het lezen van het op schrift en dat u zegt: „Gelukkige be droefden? Nee, dat kan niet! Dat is de grootste tegenstelling! Beter pas sen deze woorden bij elkaar: „onge lukkige bedroefden!" U hebt gelijk als we alleen zouden letten op ons alledaagse le ven. Denkt u maar aan een rouw dragende familie, die een geliefd pand grafwaarts moet dragen. Wat gevoelt men zich dan bedroefd en ongelukkig! Want „vlees kan vlees letten op het Woord des Heeren, wat niet missen". U hebt ongelijk, als we staat opgetekend in Mattheus 5:4: „Zalig (dat betekent gelukkig!) zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden". U bemerkt, dat hier niemand min der dan de Heere Christus de treu renden gelukkig, zalig noemt. U be grijpt al, dat Jezus hier niet bedoelt, dat rouwdragende zich gelukkig ge voelen, als ze een geliefd pand graf waarts moeten dragen! Deze woor den van Jezus hebben een veel die pere en geestelijke betekenis! Deze zaligspreking betekent helemaal niet, dat rouwdragenden door Jezus zalig gesproken worden, omdat men rouw draagt over het verlies van een geliefde betrekking! Maar wat betekent deze droefheid, in Mat theus 5 genoemd, dan wel? Letter lijk betekent dit woord treuren in de grondtaal: „een knagend verdriet; een zich overgeven aan droefheid" Bedoeld wordt een geestelijke droef heid! Bij deze droefheid is er niet slechts een treuren over de gevolgen van de zonde, als ziekte, tegenslagen en de dood, maar er is een treuren over de oorzaak van alle droefheid, dat is de zondeval, de zonde zelf! Van deze geestelijke droefheid spreekt de psalmdichter, als hij het zegt: ,k Bekend, o heer, aan u op recht mijn zonden, 'k Verborg geen kwaad, dat in mij werd gevonden". Bij deze droefheid is er echt berouw en zondebesef door God de Heilige Geest Zelf in het hart gewerkt. Im mers deze Geest zal de mens over tuigen van zonde, gerechtigheid en oordeel! De Bijbel spreekt duidelijk van tweeërlei droefheid, zoals we le zen in 2 Corinthe 7 vers 10: „Want de droefheid naar God werkt een onberouwelijke bekering tot zalig heid, maar de droefheid der wereld werkt de dood." Wat dan de droef heid der wereld is? Dat is de droef heid van wereldse mensen over we reldse dingen; het is die droefheid, waarin berouw over de oorzaak van alle droefheid, namelijk de zonde wordt gemist! Wat is dan de droef- heidl naar God? Bij die droefheid is er wel smart over de zonde; denk maar eens aan de tollenaar, die het belijdend zegt: „O God wees mij, zondaar, genadig!" Alleen laatstgenoemde droefheid noemt Jezus zalig, gelukkig! Omdat droefheid naar God met zich brengt berouw en bekering en uit loopt op het eeuwige behoud! Bij de droefheid naar God toe mis je de Heere zo, en toch...je kunt hem niet missen! Dan verlangt men zo vurig naar die verborgen omgang met de Heere! Dan leid je een biddend le ven en is de zonde je de dood ge worden! Maar dan wordt ook de Heere Christus je één en al! Dan wordt Gods wet je lief, waardoor enerzijds de kennis der zonde is, terwijl anderzijds Gods wet de tuchtmeester tot Christus is! Alleen van hen, die de droefheid naar God kennen, geldt het Woord van Chris tus: „Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden?" Wat heerlijk is dat voor bedroef den namelijk: zij zullen vertroost worden! Hoe die vertroosting dan mogelijk kan worden? Niet door de prestaties van de mens, maar dat is nu het werk van God Drieënig! God de Vader is de grondoorzaak van die vertroosting, omdat Hij in Zijn eeu wig welbehagen zich een volk ver koren heeft van vóór de grondleg ging der wereld! Omdat Hij zijn ei gen lieve Zoon, Christus verkoren heeft tot Borg en aZligmaker van Zijn Volk, opdat Hij Sion door recht zou verlossen op Golgotha! God de Zoon is de verdienende oorzaak van die vertroosting door zijn leven te geven op Golgotha's kruisheuvel tot een rantsoen voor velen! Wordt die Christus niet genoemd „de vertroos ting Israëls" (Lukas 2:25). God de Heilige Geest is de uitwerkende oor zaak van het welbehagen Gods in Christus! Hij wordt de Trooster ge noemd. Hij verwekt de ware droef heid naar God! Hij vertroost door dat geweldige stuk van de vergeving der zonden aan je ziel te verklaren, zo dat de zonde je de dood is gewor den en Christus Jezus je één en al!" Die Trooster past aan een zondaars- hart toe, wat Christus voor Zijn Volk verworven heeft! Die Trooster werkt ook het leven der heiligmaking uit in het leven van zondaren, zodat het in het dagelijkse leven te zien is: „Een goede boom brengt voort goede vruchten!" Dan gaan we alle haat en nijd van harte afleggen en heb ben we een ernstig voornemen om „van nu voortaan in waarachtige liefde en enigheid met de naaste te leven!" Zalig zijn die treuren, want zij zullen vertroost worden." Dat woord zalig heeft alles te maken met de Zaligmaker? Voor Hem, die Christus, vraag ik in het bijzonder uw aan dacht! Wat heeft Hij getreurd over de zonden van Zijn volk! Hoe treur de Hij aan het Kruis in Zijn god verlatenheid! Waarom? Opdat deze zaligspreking waarheid zal zijn! Geestelijk treurenden zijn (dat is voltooide tijd) nu reeds zalig, geluk kig, ook al is de reis door dit tra nendal vaak zeer moeilijk en smar telijk. Maar eens zal God alle tranen van de ogen der geestelijk treuren den afwissen, daar in de hemel, waar geen tranen en geen rouw meer zullen zijn, maar waar God al les is en in allen! Daar zijn de treu renden eeuwig blij en is de eeuwig heid er toe nodig om dat wonder uit te zingen: „God was in Christus de wereld met zich Zelf verzoenende, htm hun zonden niet toe rekenen- ae!" En... „Gij, Heere Christus, hebt ons Gode gekocht door uw Bloed!" Die eeuwige blijdschap, zullen al leen degenen smaken, die hier op aarde dat geestelijke treuren door genade hebben geleerd! Veenendaal Ds. S. P. van Assenbergh meerde kerken. Daar houdt men zich niet meer in alles aan de belijdenis. Maar velen kunnen over allerlei poli tieke zaken zoals racisme en anti-mili- tarisme nauwelijks een ander stand punt verdragen dan zij zelf innemen. De situatie in de gereformeerde kerken in Nederland vervult prof. Runia met een zekere zorg. Dat betekent overigens niet dat hij zich tot de verontrusten zou willen rekenen. Hij heeft er geen be zwaar tegen dat de gereformeerde sy node enkele jaren geleden de uitspra ken van Assen (1926) over Genesis 3 ter zijde heeft gesteld. Maar hij signaleert wel in de gereformeerde kerken een deconfessionalisering. Hij constateert die in de wijze waarop sommigen zich uitlaten over en omgaan met de belij denis. „Voor zover ik kan zien", zegt hij, „is er nog geen vrijzinnigheid in de gereformeerde kerken, maar je weet nooit waarop een proces van deconfes sionalisering kan uitlopen. In de prak tijk levert deze situatie moeilijkheden op, die wij in onze Reformed Churches in Australië ook al wel gaan ondervin den. Het aanvaarden van de attestaties van de gereformeerde kerken in Neder land wordt voor ons een probleem. Het blijkt dat attestaties worden afgegeven aan mensen die kerkelijk niet meer blijken mee te leven". Vindt u dat men dan nog wel van correspondentie kan spreken? Corres pondentie betekent toch ook dat men elkaar vertrouwt. Inderdaad staat deze correspondentie onder zware druk. Het wordt moeilij ker de attestaties zonder meer te aan vaarden. Soms accepteren wij ze ook pas na enige tijd". U bent verontrust over de gere formeerde kerken maar de ICCC heeft op haar beurt haar bezorgdheid uitgesproken over u? „De Reformed Churches in Nieuw- Zeeland, die zelfstandig zijn, waren lid van de ICCC. Vorig jaar heeft de syno de van deze kerken na een spannend debat besloten deze organisatie te ver laten. Onder de predikanten van deze kerken zijn ook enige oud-leerlingen van mij. Men heeft mij beschouwd als de geestelijke vader van dit besluit om uit te treden. En nu noemt men mij iemand die afwijkt van de leer. De pre sident van de ICCC, dr. Carl Mclntire, moet niets van de GOS hebben. De be schuldigingen die tegen mij zijn geuit, zijn uit de lucht gegrepen. Er zijn zin nen uit hun verband gerukt. Er zijn van uit Nieuw-Zeeland bezwaren inge diend bij de curatoren van het College in Geelong, maar zij hebben die afge wezen". Voorziet u op de volgende Gere formeerde Oecumenische Synode, in 1972 in Sydney, een breuk? „Dat valt moeilijk te zeggen. We we ten ook niet wat de Nederlandse gere formeerde synode in het najaar gaat doen, wanneer zij bijeenkomt om te spreken over de belijdenis. Er bestaat wel een kans dat de spanningen groter worden. Misschien zullen sommige le den-kerken bezwaar maken dat de Ne derlanders zijn aangesloten bij de We reldraad. Voor mij is dat niet een punt dat tot een breuk zou moeten leiden. Bovendien is er dan nog de rassen kwestie die de gemoederen heftig bezig houdt. Men zal er zich dan ook niet over moeten verbazen als de synode van Sydney voor moeilijke situaties komt te staan".

Digitale periodieken - Gemeentearchief Veenendaal

De Vallei | 1970 | | pagina 15