Hulp van de „haute
hij het zelf kleren maken
MAZELEN
NEMEN
IN V.S.
WEER
TOE
KLM-gastvrouwen volgend
jaar in het nieuw
HAAR STEM IS HAAR HANDELSWAAR
Onzichtbare
erwen aan
t di
anderen
vrouwen
gemorste
korrels
wasmiddel
zijn voor
kleuters
gevaarlijk
Met enorme kartonnen vol was
middelen stappen Nederlandse vrou
wen door de straten; wel en niet
voordelige aanbiedingen, om thuis
iedereen in „het schone goed" te la
ten lopen. Maar er is een gevaar!
Elke vrouw weet, dat in een gezin
met kleine kinderen bleekmiddelen,
schoonmaakmiddelen, toiletreinigers
en soortgelijke vloeistoffen zo goed
moeten worden opgeborgen dat de
kleuters er niet bij kunnen komen.
Maar weet zij ook dat zij, wan
neer zij aan het wassen is, vooral
geen korrels van het wasmiddel van
haar keuze op de vloer mag morsen
en dat dit ook geldt voor de korre 1-
vormige wasmiddelen voor haar
vaatwasmachine?
Het komt steeds meer voor dat
kleuters die dergelijke korrels van
de keukenvloer pakken en opeten
met slokdarmverbranding naar de
dokter moeten. Dr. A. N. P. van
Heyst en S. A. Pdikaar, verbonden
aan et Nationaal Vergiften-Informa-
tie-Centrum in Utrecht, hebben on
langs in het Nederlands Tijdschrift
voor Geneeskunde op dit risico van
slordig omsvringen met korrelvor-
mige middelen voor wasmachines en
vaatwasmachines gewezen.
Slokdarmverbrandingen bij kinde
ren die dat spul inslikken komen
steeds vaker voor*
Gebeurt dat bij u in de keuken,
mevrouw, laat uw kleuter dan veel
melk of water drinken. Vooral geen
braakmiddelen geven in zo'n geval,
adviseren Van Heyst en Pikaar, om
dat het bijtende spul dan opnieuw
de al verbrande slokdarm passeert
en de verbrandcg dan nog erger
maakt.
En natuurlijk moet het kind met
zijn verbrande slokdarm zo snel mo
gelijk naar de dokter worden ge
bracht.
Onze top couturier Max Heymans heeft het onlangs eens
gezegd. „Ik vind", zei hij, „het leuk als vrouwen zelf kle
ren maken. Er zijn er, die dat werkelijk heel goed doen".
De heer Heymans weet natuurlijk ook, dat er veel meer
vrouwen zijn die het wel heel goed proberen, maar bij wie
het uiteindelijke resultaat soms toch een beetje tegenvalt.
Kleren maken, goed kleren maken, is nu eenmaal een vak.
Haute couture, hogere naaikunst.
Nu is er in dat vak, via cursussen bijvoorbeeld, ook voor
amateurs van alles te leren. Sinds kort hebben we er nog
een mogelijkheid bij: de „Class Club".
Die „Class Club" is een idee van zo'n twintig modebedrijven
in Nederland en België. Ze hebben besloten, om samen een
serie exclusieve stoffen samen te stellen, die van zeer goe
de kwaliteit moet zijn. In Nederland worden de stoffen van
de „Class Club'' voorlopig in dertien stoffenzaken in het he
le land verkocht Niet door zomaar iemand, maar door een
mode-adviseuse, die tevoren door de. club is opgeleid en
goed bevonden.
Die adviseuse moet niet alleen verkopen, maar ook gedegen
advies kunnen geven, zowel wat stofkeuze betreft als de pa
tronen. Zij (of hij) zal ook advies kunnen geven over de
manier van in elkaar zetten. En wanneer het thuis dan tóch
nog niet goed lukt met de jurk of het mantelpak, dan
moeten we gewoon terug kunnen gaan en opnieuw hulp
vragen.
Adviezen zijn gratis. Alleen wanneer zo'n adviseur of advi
seuse ook de stof moet knippen kan ook zal er een
honorarium worden gevraagd. Dat varieert van een rijks
daalder (rok knippen bijvoorbeeld) tot ongeveer zeven en
een halve gulden.
PATRONEN
Deze manier van dienstverlening is vrij nieuw voor Neder
land; in het buitenland bestaat zoiets al langer. De Belgi-
sche-Nederlandse „Class Club" zal ook weer net zoals in
het buitenland aanstaand voorjaar ook met eigen patro-
ic Over een half jaartje kunnen we patronen kopen
voor kleren die zijn ontworpen door Max Heymans.
Via de „Class Club", de club van stoffenwinkels waarvoor
'aer andere «O™» "eze combinatie drapeerde, zon
ontwerpers staan nog niet helemaal vast.
der één steek dus te maken.
HOUSTON (Texas) Het aantal ge
vallen van mazelen een ziekte die
eens vrijwel verdwenen leek te zijn
neemt in de Verenigde Staten weer toe.
In 1966 koesterde de dienst voor de
volksgezondheid de hoop dat zich tegen
het einde van 1967 geen gevallen van
mazelen meer zouden voordoen in de
Verenigde Staten. Sinds 1963 was in de
Verenigde Staten een mazelenvaccin
verkrijgbaar.
Dr. J. Lyle Conrad van het Ameri
kaanse centrum van toezicht op bes
mettelijke ziekten, zei, dat aan de da
ling van het aantal ziektegevallen in
december 1969 een einde was gekomen.
Het Congres, zei hij, heeft in 1968 de
wet tot financiering van het mazelen
vaccin niet verlengd. Het programma
kon echter door voorfinanciering tot
juli 1969 worden voortgezet.
Het Congres weerspiegelde de over
schakeling van de nationale belangstel
ling van mazelen naar rode hond, al
dus Conrad. Conrad verstrekte volgen
de cijfers:
Van 1956 tot 1958 600.000 gevallen
van mazelen per jaar in de V.S.; van
1959 tot 1965 gemiddeld 450.000; in 1965
en 1966 een daling tot 250.000.
In 1968/69 was het totaal gedaald tot
23.500, maar in de periode van 5 okto
ber 1969 tot 10 oktober 1970 nam het
toe tot 44.700.
Er is wetenschappelijk geen enkele
reden om niet een einde te maken aan'
de mazelen. Een farmaceutisch bedrijf
werkt aan een vaccin, dat'met één in
jectie zowel de mazelen als de rode
hond bestrijdt.
Als de eerste Boeing 747B van de KLM volgend jaar op de Noordatlantische routes wordt ingezet dan zullen
de stewardessen en contactemployés aan de grond hun passagiers in geheel nieuwe uniformen tegemoet treden.
De Boeing 747 is een promotor van vele nieuwe ontwikkelingen in de luchtvaart waarbij thans ook de stewardes
senuniformen zijn betrokken. Meer dan ooit wordt er op dit gebied in de wereldluchtvaart geëxperimenteerd met
kleuren, terwijl tevens een tendens merkbaar is in de uniformiteit te doen vervangen ten gunste van een individuele
keuzemogelijkheid. Uniform blijft vaak alleen de kleur.
Ook de KLM volgde deze tendens en haar gastvrouwen kunnen straks beschikken over een „KLM-blauwe" be
roepsgarderobe waarmee ze naar eigen smaak en behoefte kunnen combineren. Zo krijgen de stewardessen een col
lectie met de toepasselijke naam „Feel Sure"bestaande uit een mantel, twee overgooiers, een jasje, twee japonnen,
een serving-dress met mouwen en een serving-dress zonder mouwen. De set voor de contactemployé of grondste
wardess heeft een mantel, een overgooier met blouse, een tuniek met witte coltrui, een pantalon, een japon en een
jasje.
Er zullen hee wat gastvrouw-garderobes moeten worden vervaardigd. Door de komst van de Jumbo Jets is een
flinke uitbreiding van het gastvrouwenkorps noodzakelijk. (Aleen al voor de eerste drie Boeing 747's welke in de ko
mende zomerdienst op de routes komen, zijn 250 stewardessen nodig, het korps zal dan al bestaan uit ruim 800
meisjes. Voor 1972, als ook de DC-10 zijn intrede heeft gedaan, verwacht men 1000 stewardessen in dienst te héb
ben. De prognose voor 1975 is ruim 1800 gastvrouwen).
i
Wij stonden getweeën te wachten bij de bushalte: zij om te
vertrekken en ik om haar na te wuiven. Maar daar de bus
waarschijnlijk door rode stoplichten en open bruggen vertraging had,
kortten wij ons de tijd met een discussie over de voor- en nadelen va*
reizen per bus.
Je zat wel nauwer dan in de trein, en van le?en kwam meestentijds
niet veel door het gestadig trillen. Maar je zag, vooral op dit lange
traject, zo'n afwisseling van landschappen aan je voorbij trekken, dat
je aan lektuur geen behoefte had. En als je het wat trof met je reisgenoten
kon je je bovendien nog kostelijk amuseren onderweg.
Maar dat was het nu juist: vaak konden twintig gezellige praatgrage
passagiers het niet opnemen tegen één ronduit vervelend exemplaar.
Het was mijn gast overkomen dat zij op deze zelfde lijn het gezelschap
trof van een dame die al haar best deed de aandacht te trekken met
een opkomende aanval van wagenziekte. Op zichzelf een-nare aandoe
ning, die het slachtoffer in constante paniek houdt. Maar luidkeels
praten erover is er dan niet bij. Dat blijft gereserveerd voor would-be
lijderessen als deze dame.
Zij klampte er zelfs de goedmoedige chauffeur voor aan: zij was zó
naar, zij kon het bijna niet meer inhouden. Waarop dit onverstoorbaar
heerschap antwoordde dat het nog maar een kwestie van een moment
was. De halte was al in zicht, met het restaurant waar zij een minuut
of vijf gelegenheid kreeg om zich naar een geschikte plaats van
afzondering te begeven. Hetgeen met bekwame spoed geschiedde tot
aller opluchting.
Toen echter de wachttijd verstreken was en chauffeur met passagiers
weer op hun plaatsen zaten, bleef die van de buszieke dame onbezet. Het
goede mens was zeker nog niet voldoende reisvaardig, even wachten
maar. Zij had tenslotte haar kaartje betaald en nog een flink traject te
goed. Maar de tijd verstreek, de minuten tikten onrustbarend af en de
busbevolking werd ongedurig. De arme ziel was toch zieker geweest
dan zij dachten had zij misschien hulp nodig moest er niet eens
iemand op verkenning uitgaan
De chauffeur besloot eens poolshoogte te gaan nemen, temeer daar de
tijd drong. En wat zag hij zodra hij het restaurant binnenstapte De
buszieke dame, die zeer monter en geanimeerd een sigaret zat te roken
en een kopje koffie te drinken met een toevallig ontmoete kennis.
Zelden, zei mijn zegsvrouw, heb ik een man-in-functie zo kwaad gezien.
Hij joeg de dame eenvoudig achter haar koffie vandaan en de treeplank
op. En pakte vervolgens tegen haar uit dat het doodstil werd in de
volle bus.
Wie dacht zij eigenlijk wel dat zij voor had Meer dan tien minuten
had hij verspeeld op het tijdschema. Zij had misschien geen haast, maar
hij moest zich aan zijn dienstrooster houden, dat toch al niet veel
speling toeliet. En hier zaten minstens tien passagiers die aan het
eindpunt toch al krap tijd hadden om hun aansluiting te halen. Als hij
geweten had dat zij er allesbehalve naar aan toe was, maar vrolijk zat
te roken en te kwebbelen, was hij rustig zonder haar weggereden,
kaartje of geen kaartje!
En de mevrouw in kwestie Zat zij erbij als een stout kind dat voor
het front van de klas een standje krijgt Het mocht wat zij zette
een gezicht op van de vermoorde onschuld in hoogst eigen persoon en
repliceerde op allesbehalve buszieke toon dat zij dit niet nam en bij
de directie haar beklag zou doen over zo'n grove behandelingHaar
dreigement ketste weliswaar af op het grimmig zwijgen van de gezamen
lijke busbevolking, maar zij had dan toch maar voortdurend de volle
aandacht van iedereen gehad. En dat was blijkbaar, nu en altijd, haar
uitsluitende bedoeling.
De verwachte bus zwierde onverwacht de hoek om, en ik had het
nawuiven en nadenken. En alsof het spel sprak wachtte mij tijdens het
huiswaarts wandelen een tweede verhaal van gelijke strekking.
De jongedame met wie ik voor een stoplicht stond te wachten pruttelde
ook al iets van een aansluiting missen. En bij het lang uitblijven van
het groene mannetje ontspon zich een gesprek, dat het vorige aardig
bleek te doubleren.
Zij was employé op een bank, en stond zich hier nu bijna een uur na
sluitingstijd te verbijten. Want ik kon het geloven of niet: al waren de
loketten op vrijdag ook doorlopend open van negen tot zes, altijd was
er wel iemand die steevast om vijf minuten voor sluitingstijd kwam
binnendraven. Nu hinderde dat niet zo erg, als het om wat wisselgeld of
een kleine informatie ging. Zoiets is in een paar tellen bekeken. Maar,
nee, het bleek altijd een transactie waaraan een heel verhaal voorafging
vol misverstanden en misrekeningen. Er moesten bescheiden voor
opgediept en nageslagen worden, en onderwijl draaiden de wijzers lustig
verder. Als eindelijk de grendel op de deur kon geschoven worden mochten
de collega's en zij weer van voren af aan beginnen met controleren,
opbergen en afsluiten. En dat alles door die ene bezoekster altijd
dezelfde die per se op het laatste nippertje moest komen opdagen.
Denken aan anderen schijnt wel een bijzonder moeilijke opgave te zijn.
SASKTA
Wanneer u 003 draait, is de
kans vrij groot dat u uit de
mond van Marinike Bakker te
horen krijgt of de zon gaat
schijnen of dat u een fiks re
genbuitje te wachten staat.
Als medewerkster van het
K(oninklijk N(ederlands) Me
teorologisch (I)nstituut vertelt
zij soms 12 maal per dienst het
weerbericht aan een bandap
paraat, waarbij natuurlijk voor
een reserveband wordt ge
zorgd.
„Ja, en als je dan 's avonds
om 11 uur in de nachtdienst
bent gestapt, is het logisch dat
je stem 's morgens om half ze
ven niet altijd even opgewekt
klinkt. De eerste keer dat ik
's morgens voor de radio de
weersverwachting kwam ver
tellen, gingen m'n familieleden
er speciaal voor opstaan".
Na zeven jaar dit werk bij het
KNMI te hebben gedaan, zul
len die familieleden wel in
bed blijven liggen
In menig gezin heeft de bandrecorder zijn intrede gedaan
Dit vermakelijke, in technisch opzicht haast onbegrijpelijke
apparaat leent zich uitstekend om op feestavondjes de
stemming erin te brengen.
Onder veel geproest en gegiechel worden dan de stemmen
van familieleden opgenomen, waarna met wel begrijpelijke
spanning de resultaten worden beluisterd.
Niet zelden krijgen mama, tante of dochters dan de schrik
van hun leven of op zijn minst een morele opdoffer
want het benauwde gekreun en piepgeluid blijkt heus door
hun eigen stembanden te zijn voortgebracht.
Reden voor paniek of een overhaast bezoek aan een keel
arts is er niet. Hoogstens kan men vaststellen dat Truus of
Mien duidelijk niet in het bezit zijn van een magische
microfoonstem.
Dat zijn de „onzichtbare vrouwen" van deze reportage wel.
Hun vermogen om welluidende klanken door een microfoon
te stoten, kunt u rustig beschouwen als een kostelijk bezit.
Het is hun handelswaar.
In studio's, stadions en telefooncentrales, op stations en
vliegvelden verdienen deze zoetgevooisde dames het dage
lijks brood met hun stem.
Gerdie Emmel, omroepster op de nationale luchthaven Schiphol, vond haar werk in het
begin maar een enge bedoening. „Ik was de eerste keer zo bang dat ik bijna een black-out
kreeg."
Nu denkt ze er anders over. Neem bijvoorbeeld de recente luchtkapingen waarbij verschrik
kelijk lange wachttijden ontstonden. „Je hebt het dan vreselijk druk. maar het geeft je het
gevoel er helemaal bij te horen".
Dagelijks galmt Gerdie's stemmetje in vele talen over de duizenden passagiers, afhalers en
wegbrengers in de vertrekhal.
Er zweeft kennelijk iets geheimzinnigs en aantrekkelijks rond de omroepsters van Schiphol,
want: „Als kennissen horen dat ik dit werk doe, is hun reactie meestal: Oh, ben jij ook een
van die sexy-dames
„Het is een geweldige ervaring wanneer zoveel mensen op slag stil worden," vindt mevrouw Van
Kansen, die als „part-time-omroepster" in het Rotterdamse stadion werkzaam is.
„Overigens wordt je stem hier erg vervormd. De akoestiek is niet hepaald je dat. Natuurlek z(jn het
niet altijd dramatische mededelingen die ik aan de toeschouwers doe. Meestal vraag ik de mensen
om op te schuiven of kinderen op schoot te nemen".
Mevrouw Van Kansen heeft deze schnabbel al 16 jaar. Haar eigenlijke beroep is directrice van een
schoonheidsinstituut.
Als de „juffrouw van Feijenoord" is zij een begrip geworden voor duizenden voetballiefhebbers.
Rennie Rodrigues Pereira vindt
haar job bij de radio nieuws
dienst „altijd spannend omdat
er soms onvoorbereide berich
ten moeten worden voorgele
zen". Op haar taak zelf als
nieuwslezeres werd zij overi
gens wel grondig voorbereid.
„De meeste mensen denken
dat ze het zelf ook wel zouden
kunnen", grinnikt Rennie.
„Maar dan vergeten ze dat je
af en toe een onweerstaanbare
kriebel in je keel krijgt die je
met veel slikken moet zien
weg te werken. In absolute
noodgevallen kunnen we via
de kuchknop de microfoon uit
schakelen".
