Na lan
gdurige en
vele g*
ïvechten
Het. duurde ongeveer twee
jaar voordat het toen nog lang
niet geboren Koreaans kindje in het
Naaldwijkse huis een vaste plaats
had gekregen. Er kwamen moeilijke
formulieren met moeilijke vragen:
Wilt u een jongen en/of een meisje?
Welke huidskleur had u gewenst?
2 JANUARI 1971
Wi
JJenk Aben is 36 jaar. Hij was
dertien jaar journalist voordat
hij twee jaar geleden algemeen secre
taris van de „Europese Beweging in
Nederland" werd. Toen hij 32 jaar
was en zijn vrouw een jaar jonger
besloten ze hun gezin, dat twee jon
gens telde, met één kind uit te brei-
cjen.
Henk Aben vertelt: „We vonden
drie kinderen een aanvaardbaar aan
tal in deze tijd. Toen zagen we die
televisie-uitzending, waarin de schrij
ver Jan de Hartog vertelde over de
honderden baby's die in Zuid-Korea
worden verwekt door Amerikaanse
militairen bij een Koreaans meisje.
Die kinderen worden daar vanaf
hun geboorte als paria's uit de sa
menleving gestoten. Ik meen dat ge
boren kinderen meer rechten hebben
dan ongeboren kinderen. Waarom
zullen we in deze tijd, nu de overbe
volking ons als een zware dreiging
boven het hoofd hangt, een kind ver
wekken als er overal op de wereld
kansloze kinderen leven die wij een
plaats in ons gezin kunnen geven?"
]}eze invallende gedachte tijdens
de televisie-uitzending bracht
grote beroering in het Naald wij kse
gezin, want er worden daar geen be
sluiten genomen voordat elk gezins
lid zijn mening heeft gezegd. Arnoud
was toen zeven en Diederik was toen
vier jaar.
An Aben-Huisintvelt: „We hebben
het hun in begrijpelijke woorden
duidelijk gemaakt voor welke keuze
ze stonden: een kindje erbij of een
kindje uit Korea.
We hebben hun uitgelegd dat zo'n
Koreaans kindje niet zou sterven van
de honger, maar wel door gebrek
aan liefde omdat er nooit eens ie
mand over zijn bolletje aait".
langdurige gesprekken werd
met algemene stemmen besloten
dat het zusje uit Korea zou komen,
maar er waren vier jaar geleden nog
zo'n twaalfhonderd Nederlandse ge
zinnen waar een soortgelijk besluit
viel.
Verweesde Koreaantjes waren er
ook genoeg er komen er dagelijks
nog steeds tientallen bij maar in
Nederland was geen organisatie en
het ambtelijke vaderland zocht te
vergeefs in stapels richtlijnen hoe
zoiets behandeld moest worden.
Het is voor die twaalfhonderd
mensen van het eerste uur een taaie
afvalslag geworden. Na veel gepraat
kwamen er richtlijnen, kennelijk op
gesteld door een ernstige deskundige
De baby die in haar
geboorteland niet
gewenst is en die in
Nederland met
ongeduld
verwacht werd.
immm
die de televisie-uitzending had ge
mist.
Dat de ouders niet ouder dan
veertig jaar mochten zijn was nog
redelijk te noemen, maar dat ouders
die al twee kinderen hadden, ook
geen Koreaantje mochten adopteren
was minder logisch. „Die gezinnen
zijn al groot genoeg", oordeelde
ambtelijk Nederland.
JJenk Aben zegt: „Soms was het
of je tegen schimmen vocht. Elk
Nederlands echtpaar mag ongelimi
teerd kinderen verwekken, zelfs al
moet elk nieuw kind onmiddellijk
aan de ouderlijke macht worden ont
trokken.
Wie een kindje dat anders gega
randeerd te gronde gaat wil adopte
ren moet bijna een universitair exa
men pedagogie, psychologie, maat
schappij kunde, economie en wat al
niet meer afleggen.
Bovendien en dat zit Henk
Aben en zijn vrouw bijzonder hoog
wordt er een soort financiële bar
rière gelegd: „Wie aan alle adop
tie-eisen voldoet, moet drieduizend
gulden op tafel leggen om het kindje
in Nederland te krijgen".
„Ik ken mensen die zich voor die
drieduizend gulden met zware lenin
gen in de nesten steken. Het gevolg
is dat de kinderen doorgaans niet in
de gezinnen met een matig inkomen
komen, terwijl ze wellicht juist daar
de hartelijkheid kunnen vinden die
ze nodig hebben".
Ook belastingtechnisch lag het al
lemaal erg ingewikkeld. Kraamkos
ten mogen van de belasting worden
afgetrokken maar adoptiekosten
niet. „Waarom niet?", informeerde
Henk Aben op het ministerie van Fi
nanciën.
„Omdat men een adoptiekind vrij
willig neemt", meende een hóógge
plaatst ambtenaar die kennelijk nog
uit het tijdperk stamde toen zwan
gerschap een al dan niet plezierige
verrassing vormde.
gr is in de afgelopen vier jaren
heel wat afgevochten en Henk
Aben vindt dat vooral mevrouw Den
Doolaard die hier namens Jan de
Hartog een stichting van de grond
hielp in het voorste gelid heeft ge
staan. De belastingkwestie werd tij
dens de afgelopen begrotingsbehan
deling geregeld, echtparen met twee
eigen kinderen mogen nu ook adop
teren en er is een organisatie geko
men die de overkomst van de kinde
ren vrij soepel regelt.
„Het moet niet te vlug gaan",
meent An Aben. „Je moet niet enke
le maanden na het besluit het kind
al krijgen. Het moet innerlijk bij je
zelf en in je gezin groeien.
I^angzaam, zo hebben wij ervaren
krijgt zo'n kindje gestalte, wordt
het een werkelijkheid. Vier jaar is
natuurlijk veel te lang. Wij hielden
al van het kindje en het had al een
plaats in ons gezin, voordat het ver
wekt was".
Henk Aben vindt dat het door
dacht moet gebeuren: „Het is mooi
om in een impuls te handelen, maar
je moet weten wat je doet. Voor ons
is het ondermeer een practische
vorm van ontwikkelingshulp. Er zijn
overal op deze aarde miljoenen kin
deren die van ellende omkomen om
dat wij volwassenen niet in staat zijn
een redelijke mensengemeenschap te
maken. Die in wezen onpeilbare
schuld het onrecht dat aan al die
kinderen wordt aangedaan, kun je
niet afdoen met een rijksdaalder
voordat je aan je kerstdiner begint.
Niemand kan meer zeggen dat hij
niets wist van die ellende en nie
mand kan meer zeggen dat hij geen
verantwoordelijkheid draagt".
Henk Aben: „Natuurlijk achteraf
gezien zijn dergelijke vragen wel lo
gisch maar ze komen hard aan. Je
wilt een kindje en dat zoek je niet
uit".
Tn de zomer van 1969 had een
Koreaans meisje een vluchtig
contact met een Amerikaanse neger-
soldaat. Op 8 april 1970 werd Nam
Jung geboren. De moeder wilde van
het kindje niets weten; de vader was
spoorloos. Soon Jung werd op Schip
hol Mirjam Aben.
Of hij het geen griezelige onderne
ming vindt?
Henk Aben: „Karakterfouten en
zo? Heb jij voordat je jouw kinderen
verwekte eerst het voorgeslacht van
jezelf en van je vrouw nageplozen op
mogelijke schoonheidsfoutjes? Zelfs
al zou het meisje een moeilijk karak
ter hebben dan doet dat niets af aan
haar recht op levensgeluk. Ze heeft
niet om het leven gevraagd. Het is
haar opgedrongen.
Zo zien An en ik het ook voor
onze eigen kinderen: wij hebben de
plicht hun een zo gunstig mogelijke
ontplooiingskans te geven. Zij heb
ben rechten op ons en wij hebben
alleen maar plichten jegens hen".
lYJirjam zou twee weken geleden
met tien andere Koreaantjes als
103e adoptiekind in Nederland zijn
aangekomen. In Naaldwijk stond de
wieg al klaar. Twaalf uur voordat
het vliegtuig zou landen, kwam er
een telegram: Mirjam was in Korea
achtergebleven omdat er een bepaal
de handtekening ontbrak.
„Van die hele lijdensweg van vier
jaar is dit het moeilijkste moment
geweest", vertelt Henk Aben. „Je
mag het gek vinden maar we hebben
toen met z'n vieren gehuild".
Nu, net voor de Kerst stonden Ar
noud en Diederik aan de sluis die
net aan het vliegtuig was gekoppeld.
„In dat vliegtuig zit mijn zusje uit
Korea", deelde Diederik een op
wachtende stewardess mee. Ze zijn
op Schiphol wel wat gewend, maar
daar keek de stewardess toch van
op.
En daarom liet ze het maar toe,
toen Diederik en Arnoud zich tegen
de stroom van tweehonderd passa
giers wierpen om het vliegtuig te be
reiken, waar een heel klein meisje
met ernstige oogjes op haar nieuwe
moeder lag te wachten.
j^CHTPAREN die een kind adopteren, zijn er uiteraard doorgaans niet op gebrand om
de wereld naar binnen te laten kijken bij zo'n ingewikkelde en emotionele bele
venis. Nu het honderdste Koreaanse kindje in Nederland binnen is, hebben wij de gele
genheid gehad van nabij een adoptie te beleven.
Het gezin van Henk Aben, zijn vrouw An en hun twee kinderen, was bereid een onzer
medewerkers en een fotograaf bij zich te hebben toen het grote moment aanbrak. Henk
Aben (36) is algemeen secretaris van de Europese Beweging, daarvoor was hij journalist.
Op de dag dat het kindje zou komen deden de drie kwartier vertraging van het
vliegtuig uit Vancouver bijna de maat overlopen. Voor alle zekerheid waren Aben, zijn
vrouw An en hun zoontjes Arnoud en Diederik om zes uur 's morgens in de verlaten hal
van Schiphol aanwezig. Het vliegtuig zou om vijf voor acht aankomen.
Toen de vertraging bekend werd, zei An duidelijk zenuwachtig: „Ik ben nu al vier jaar
zwanger van dat kindje; ik kan nu echt niet langer wachten".
Om kwart over acht rende ze de sluis door naar de C.P. 382 en enkele seconden later
legde een stewardess een Koreaanse baby van bijna negen maanden in haar armen. Het
gezin van Henk Aben had op Schiphol een kerstkindje gekregen dat uit de wolken
kwam: Mirjam is thuis.
fv*
S ---
Hef nieuwe
uit
zusje
Korea
